DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl
blablabla
Buienradar
Ik heb al lang een buienradar onder mijn favorieten zitten. Maanden kijk ik er niet naar, maar zoals de laatste weken, kijk ik regelmatig. Het heeft bijna iets existentieels en iets goddelijks in zijn aardsheid: het kunnen zien aankomen van een fikse plensbui. Ik kijk ook graag als het regent, om te voorspellen hoe lang het nog zal duren.
Mensen zoeken in hun hang naar sociale interactie altijd naar gemeenschappelijke ervaringen die ze graag willen delen. Het weer is het meest gemeenschappelijke dat mensen ervaren en er wordt dan ook veel over gesproken. Niet dat het weer zo belangrijk is, maar primair gaat het om de gedeelde ervaring en het contact erover. Je kan over het weer met wildvreemden een gesprek aangaan.
En na het weer verglijdt de schaal naar wat mensen op televisie zien of in de krant lezen. Ook dat zijn veel voorkomende gespreksonderwerpen. Dan vernauwen en specialiseren de ervaringen zich. Je hebt een relatie of kinderen om over te praten, of een hobby of sport. En aan het eind van de schaal zitten je diepere gevoelens en emoties. Die kun je moeilijk delen met de groenteboer om de hoek. Daar heb je soms één mens, één geliefde voor nodig.
Bloggers delen ook hun ervaringen met hun blog via stukjes en reacties. Ook op zoek naar contact, naar interactie. Iedere blog als een druppel in de virtuele regenbui van miljoenen blogs die zijn te lezen.
Is daar iemand?
DJ
http://www.buienradar.nl
____________________________________________________
Dromen en Angsten
Gisteravond weer eens naar het café geweest. Vroeger -voordat de kinderen er waren- was ik een notoire kroegtijger, en nu kom ik er nog maar zelden. Maar het is wel gezellig zo'n buurtcafé.
Toen ik binnenkwam ging net een groep meiden weg die had zitten borrelen ter gelegenheid van een vrijgezellenavond voor een vrouw die ging trouwen. Ik schoof aan bij wat bekenden aan de bar en het gesprek ging over trouwen en vrijgezellenavonden. Een aantal jaren terug werden dat soort avonden met veel ordinair vertoon in de binnenstad gevierd, maar dat lijkt afgenomen. We drinken nog wat en het gesprek gaat alle kanten op.
De avond vordert en er komt een jonge vrouw van buiten om geld te wisselen voor de sigarettenautomaat. Ze herkent één van de mannen uit het groepje waar ik bij zit. Ze trekt de sigaretten en twijfelt bij het weggaan. De man biedt haar wat te drinken aan. Ze slaat het niet af en wil een rode wijn.
Ze blijkt Hilde te heten, is rond de dertig en ze is ronduit beeldschoon. Ik praat niet met haar, maar volg haar aandachtig in het gesprek. Ze praat veel met wilde, maar galante handgebaren. Alles is vrouwelijk aan haar, ook de manier waarop ze rookt. Een genoegen om te aanschouwen. Iets willen wil ik toch niet, nog afgezien van de kansloosheid.
Het bier zet druk op de blaas en ik ga naar de wc. Ik sta een beetje te denken en te filosoferen en waar het vandaan kwam kwam het vandaan, maar ik kreeg ineens een kleine inval voor een mogelijk verhaal. Iets voor op de blog. Ik ben juist naar het café gegaan voor de afleiding, maar onderhuids gaat het nadenken toch door.
Ik blijf even op het toilet en laat het idee in sneltreinvaart door mijn hoofd rijden en bekijk de mogelijkheden. Ik ga terug naar de bar en zie hoe Hilde weer een glas wijn drinkt en een filtersigaret opsteekt. Ze snatert maar door tegen al die welwillende mannen. Ik ga op mijn kruk zitten.
-
Stel je voor. Een jongeman -Frenk- halverwege de twintig. Ziet er goed uit, goede baan, geen relatie. Hij ontvangt een e-mailbericht van een oude schoolvriendin die hij al jaren niet meer heeft gezien. Hilde heet ze. Is nu advocate op een groot kantoor. Ze wil een afspraak met hem maken in een café. Het liefst zo snel mogelijk. Hilde is Frenk zijn oude jeugdliefde waar hij nooit iets mee heeft kunnen doen omdat ze hem heeft afgewezen.
Ze ontmoeten elkaar, praten elkaars leven bij, maar dan komt Hilde met een apart voorstel. Ze gaat over een paar weken trouwen met ene Fred, een schat van een jongen. Maar ze heeft ook nog een vrijgezellenavond en haar geheime wens is om nog een keer voor het huwelijk vreemd te gaan met een leuke man. Met Frenk. Ze nodigt Frenk uit om over twee weken 's avonds naar een hotelletje in de stad te komen. Puur voor de lust. Wat denkt Frenk ervan? Frenk is sprakeloos, maar gaat er op in.
Twee weken later gaat Frenk naar het hotel en ontmoet Hilde in de bar. Daar zitten ook twee vriendinnen van haar, Emma en Viola. De vriendinnen gaan snel weg en even later verdwijnen Frenk en Hilde naar een kamer. Het ongelofelijke gebeurt en het worden twee zinderende, tedere en hartstochtelijke uren. Nog voor middernacht moet Frenk weer naar huis. Hij hoort nog wel van haar.
Maar Frenk hoort niets en Hilde beantwoordt niet zijn mails. Frenk raakt lichtelijk depressief en gefrustreerd, maar hij legt zich langzaam bij de zoete herinnering neer.
Vier maanden later laat Hilde weer per mail van haar horen. Ze wil Frenk ontmoeten, ze wil wat laten zien. Geen sex deze keer, maar wel weer een afspraak in het hotel. Ze ontmoeten elkaar en Frenk ziet gelijk wat er aan de hand is. Hilde is zwanger. Van Fred. Hilde vertelt dat ze zijn getrouwd en gelijk zwanger is geworden. Ze wil dat Frenk haar ziet.
Ze gaan naar de hotelkamer en Hilde kleedt zich uit. Frenk heeft nog nooit zoiets moois gezien. Hij raakt zo in de war en ook boos en jaloers dat hij overhaast de kamer en het hotel verlaat. Hilde blijft alleen achter. Nooit meer wil hij haar zien.
Een maand gaat voorbij en Frenk probeert niet meer aan Hilde te denken. Het leven gaat verder. Maar hij komt een vriendin van Hilde tegen. Ze raken in gesprek en wat blijkt: Hilde is nooit getrouwd er is helemaal geen Fred. Hilde is lesbisch. - Wist je dat niet? Dat was ze vroeger ook al hoor. Frenk wist van niks. Zijn hart staat stil en ineens ziet hij voor zich wat er is gebeurd...
-
Dat was dan zo'n beetje het (soap) idee. ;-)
In een onbekende opwelling kwam het in het café naar boven. En hoe loopt het af? Wie waren die twee vriendinnen op de bewuste avond? Een lesbisch stel dat een kind wilde? Waarom heeft Hilde niks gezegd, waarom niet gewoon gevraagd? En loopt het goed af tussen Frenk en Hilde? Allemaal onzinnige vragen op een onzinnige inval. Teveel onwaarschijnlijkheden om er mee door te gaan. Ik zou het zelfs al zijn vergeten als deze blog er niet was.
En is het verhaal een droomwens, of een angstvisioen? Wie wil er niet een vrouw voor haar huwelijk nog eens goed alle kanten van het bed laten zien? Maar wat een horreur als je zonder het te weten en te willen een vrouw zwanger maakt die het vervolgens verzwijgt. Ik ben er in het verleden minstens drie maal ingetuind door niet veilig te vrijen, terwijl de vrouw in kwestie beweerde dat het ok was. Het bleek helemaal niet ok! Maar goddzijdank is het -voorzover ik weet- allemaal goed afgelopen. Ook zonder ingreep.
En ik ben nu op een leeftijd gekomen dat de voordeurbel kan gaan en er ineens een onbekende, jonge vrouw op de stoep staat en zegt: Hai pap, ik ben je dochter.
Ergens tussen droom en angst.
DJ
____________________________________________________
Get a Life!
Gisteren verschenen weer eens de resultaten van een onderzoek naar internetgedrag en internetverslaving. Een op de zes Nederlanders die actief is op het net zegt verslaafd te zijn. Het hele artikeltje kun je lezen op Nu nieuws.
Vroeger kregen mensen op usenet die er wel erg veel in opgingen de verwensing Get a life! naar hun hoofd geslingerd. Ik dacht dan vaak, maar It is a life!. Internet kan een deel van je leven vervangen dat je anders aan andere zaken zou besteden. In mijn geval vooral televisie, waar ik zelden naar kijk. Ik heb niet zozeer een internetverslaving, maar meer een usenetverslaving, een ongebreidelde drang naar reacties lezen en reageren. De verslaving is nog goed te overzien want usenet -de nieuws en discussiegroepen- ligt er maar stilletjes bij. Maar evenzogoed een verslaving. En nu is daar de weblog bijgekomen.
Het gaat mij ook om de kleine prikkeling die ik voel als er een reactie is gekomen, of als er een e-mail in mijn brievenbusje verschijnt. Als de geluidsinstallatie aanstaat gaat er zelfs bij iedere inkomende mail een pingetje af. Ik reageer dan als een hond op het rinkelen van zijn etensbakje. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat het bericht zal brengen. En gisteren ontving ik van Warmhart de mail dat mijn blog in de NRC Next stond. Toen ik dat las kwamen er acuut aangename stoffen vrij. Wellicht ben je als verslaafde op zoek naar die stoffen. Keer op keer maar weer.
Veel mannelijke internetverslaafden schijnen zich suf te zoeken naar sex, naar plaatjes van vrouwen. Hoewel ik sex en vrouwen als een voorbijgegane levensovertuiging beschouw, heb ik daar verder niks mee. Ik heb het allemaal voorbij zien komen, maar ik zie niks in ranzige blootfoto's van Oost-Europese vrouwen. Af en toe bekijk ik -naast veel ander fotowerk- wat sites van babes, modellen en andere mokkels. Dat dan weer wel.
Dan heb je nog het online-gamen wat een hoge vlucht heeft genomen. Een virtuele wereld als Second Life is razend populair en telt al vele spelverslaafden. Ik hou wel van spelletjes, maar naast schaken en bridge ben ik nooit iets interessanters tegengekomen. En wat ik op usenet en mijn blog uitvoer beschouw ik ook als een spel. Soms met wat ernst, maar bovenal een spel. Een verslavend spel.
Vrouwen lijken hun zucht naar verslaving op het net te botvieren op de talloze chatrooms waar ze uren, nachtenlang over niks tiepen. Ik heb daar helemaal niks mee.
En zo zijn er wel meer dingen die met internet te maken hebben en waar velen zich maar met moeite van kunnen losmaken. Ook het schrijven zelf zou ik maar met grote tegenzin kunnen missen. Ik vind het vooral 's avonds aangenaam om me onder te dompelen in de schijnwereld vol aliassen, blogs, trollen, nieuws, flames, filmpjes, poëzie, schotsschriften, muziekjes en andere zin en onzin. Kopje koffie erbij en dan steek ik er nog maar eens eentje op.
DJ
____________________________________________________
Weblog 1995 - DDS - Pizza
Gisteren postte ik mijn eerste weblogbericht. Het was meer een test, want ik weet nog niet wat ik met het blog aan moet. Maar eigenlijk maakte ik al in 1995 een weblog op een bewonerspagina van De Digitale Stad. De eerste gratis provider die vanuit Amsterdam opereerde.
De pagina's zijn verloren gegaan, maar enige tijd besteedde ik aandacht aan van alles wat er in mijn leven gebeurde. Een fotootje erbij, een linkje of een muziekje. Het had de naam: FoxoF's KultZoo. Een verhaaltje staat mij nog goed bij.
Ik was helemaal aan het internet en deelde dat ook met een aantal vrienden, zowel in Den Haag als Amsterdam. Mijn beste Haagse kompaan was Lester. We zagen elkaar begin jaren 90 bijna dagelijks en ik kwam vooral bij hem over de vloer omdat hij een betere computer had.
In ieder geval ging ik op een zomerse namiddag naar Lester toe en liep door de binnenstad. Ik passeerde een aantal openbare telefooncellen en plots kwam er een pizzakoerier uit één van de telefooncellen tevoorschijn met een supergrote pizzadoos.
- Djeezus, zei hij, ik ben weer eens opgelicht met een valse bestelling.
Hij had er zwaar de pest over in, maar wat had ik er mee te maken? Alles.
- Hier, zei die. Heb jij trek in pizza? De grootste en alles zit erop.
Tuurlijk wilde ik hem wel hebben. Kwam mooi uit om 'm met Lester op te eten
Ik bedankte de jongen en spoedde me naar Lester. Daar trokken we bij de pc een paar halve liter bier open en aten smakelijk de gratis pizza. Een lekkere combinatie: pc-en en/of internetten en dan een pizza bestellen zodat je niet eens naar de keuken hoeft te lopen. Alleen de voordeur open doen en afrekenen. En doorgaan totdat je ogen dichtvallen.
Vrije jongensdagen die voorbij zijn.
DJ
____________________________________________________
The Stones are out of town
De Rolling Stones zijn weer vertrokken. Vandaag hadden de Telegraaf, De Volkskrant en Het Parool een grote foto op hun voorpagina staan van het concert van gisteravond. En zo'n foto is niet gratis. Fotografen mogen pas na forse betaling bij een paar nummers foto's maken.
Ik heb niet zoveel met The Rolling Stones -vind ze wel goed- maar begin jaren negentig kwam ik op het idee dat het op 8 augustus 1994 precies dertig jaar geleden zou zijn dat The Rolling Stones hun eerste, rioteuze concert in Nederland gaven. In het Kurhaus op Scheveningen. Het is bekend en berucht geworden omdat de Haagse tienerjeugd de Kurzaal afbraken en het concert voortijdig moest worden afgebroken. De politie -ook te paard- greep hardhandig in. Het is ook zo bekend geworden doordat het toenmalige REM-eiland filmopnames van het concert en de afloop hadden gemaakt. De beelden gingen de hele wereld over en zijn vaak herhaald.
Ik ben in de jaren er na in de geschiedenis gedoken en heb op 8 augustus 1994 een memorial-avond georganiseerd in Het Haags Filmhuis. De basis voor de avond was een door mij gemaakte, twintig minuten durende video-documentaire over het concert, de bezoekers en politie. Ik had het beeldmateriaal van het REM-eiland, een geluidsopname van Willem van Kooten, maar ik had tevens nieuw beeldmateriaal gevonden: een 8-mm filmpje van een bezoeker uit de zaal en een andere -vergeten- opname dat in Londen lag bij Reuters. Met behulp van Veronica heb ik daar de hand op weten te leggen en kon ik een mooie en hilarische bootleg maken. De video is nog op ruime schaal verspreid onder fans van de Stones fanclub. Ik hoop de docu nog dit jaar ergens online te zetten. Ik ben ook wel benieuwd of er nu nog een video of zelfs een dvd circuleert.
Volgende week dinsdag is het 8 augustus en kom ik nog terug op het concert, omdat ik na de video-docu plots een bandrecorderbandje kreeg van een vrouw die het gehele concert en de afbraak van de Kurzaal, vanaf het balkon had opgenomen. Hierdoor kon voor het eerst de hele setlist worden gereconstrueerd en bleek dat de Stones veel langer hadden gespeeld dan iedereen dacht. Wellicht dat ik er op één of ander manier volgende week iets van kan laten horen. Ik ben er mee bezig, maar kan nix beloven.
En dan hierboven een fragment uit het programmaboekje van toen. Ik had daar kopieën van gekregen. En wat is die krabbel daar rechts? Dat is de handtekening van Keith Richard. Die heb ik gekregen op de avond in 1995 voor het eerste concert dat The Rolling Stones in Paradiso gaven. Voor de deur van het Amstel Hotel. Ik woonde er vlakbij en kwam er die dagen geregeld om mogelijk te weten te komen waar de kaartverkoop voor het clubconcert zou plaatsvinden. Veel geruchten, maar niemand die het precies wist. Ik heb nooit een kaartje weten te bemachtigen.
De avond ervoor kreeg ik nog tips van fans bij het Amstel: toch de VVV, of misschien de Melkweg? In ieder geval stond ik 's avonds laat bij het Amstel Hotel en zouden de Stones weer terugkeren naar het hotel. Er stonden zo'n twintig fans, maar waar moet je staan voor een handtekening? Waar stappen ze uit? Dat moest je gokken. De meesten gingen links of recht voor de ingang staan. Een tienermeisje wist niet wat ze moest doen. Ik eigenlijk ook niet.
- Kom op, zei ik, wij gaan met z'n tweeën aan de linkerkant staan. En zo gingen we er met z'n tweetjes staan, maar we stonden verkeerd toen de auto met Ron Wood en Charlie Watts kwam voorrijden. Toen kwam er weer een geblindeerde limo aan.
De auto parkeert pal voor onze neus. De deur gaat open en op nog geen meter van ons af stapt Keith Richard uit en kijkt recht tegen het tienermeisje aan. Ik geef haar een pen en duw haar zachtjes naar voren. Keith lacht naar haar, hij pakt een papier en de pen van haar aan en op het dak van de auto zet hij een handtekening. Ik geef het meisje mijn programmaboekje en ook dat signeert hij. De toegestroomde fans om ons heen roepen, Keith, Keith! Maar na de twee handtekeningen gaat hij naar binnen. Jagger komt nog daarna en schiet direct het hotel in.
En daar stonden we dan met twee identieke krabbels. Was het wel een Keith Richard handtekening? De fans bekeken de hanepoot en beaamden dat het een echte is.
Pas in september 1998 zie ik The Rolling Stones voor het eerst live. Op het Malieveld in Den Haag in de stromende regen. Het was in de maand dat ik van Den Haag naar Amsterdam verhuisde. Het was mijn afscheidscadeau. En een cadeau, omdat ik een back-stage pas had en het concert helemaal vooraan in de afgesloten 'snake-pit' heb kunnen zien. Ik vond het een geweldige show. Iconen van de Rock and Roll. And I like it.
posted by MobyDirk at 8/01/2006 08:18:00 p.m. 3 comments
____________________________________________________
Red Mart Smeets!
____________________________________________________
Margit
Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat een lieve, mooie, jonge vrouw verongelukte door een vrachtwagen op de Dam. Ik heb haar ruim vijftien jaar gekend en zien opgroeien van jong meisje tot jonge vrouw van 27. Een week voor het ongeluk heb ik haar nog gezien en kort gesproken. De afgelopen jaren is er geen week voorbij gegaan of ik dacht aan haar. Dat komt door de foto in de keuken en door haar oude poppenwagentje waar mijn dochtertje Aaf nog graag mee speelt. Ook hebben mijn kinderen -Mees en Aaf- beiden in hetzelfde rieten babywiegje gelegen als Margit en haar broer. Dat wiegje mochten we lenen van hun ouders, voor de voortzetting, de traditie, de verbondenheid tussen vooral Elle en de familie.
Ik heb Margit zien opgroeien, zonder haar echt goed gekend te hebben. Ik denk terug aan de gezellige en sfeervolle kerstdiners bij haar ouders. Met na afloop veel gezang en gelach rondom de piano. Ik sprak met Margit over muziek en over onze gezamenlijke liefde voor soulzangers en zangeressen. Margit kon zelf goed zingen. Toen Margit net een tiener werd hebben Elle en ik haar met haar broertje meegenomen naar haar eerste popconcert. Een optreden van Prince in de Kuip.
Elle heeft vroeger op Margit gepast en toen onze Mees werd geboren heeft Margit dat ook gedaan voor ons. Zo zagen we haar nog een paar keer per jaar. Want Margit ging op in haar vrienden- en vriendinnenclub. Altijd vrolijk, stralend, dol op haar familie, en het leek alsof ze maar niet volwassen wilde worden.
Arme, lieve Margit. Op zaterdagochtend gebeurde het en de weken er na waren één en al verslagenheid en ongeloof. En dan heb je inmiddels zelf ook kinderen. Hoe kon en kan het gebeuren.
Het is inmiddels vijf jaar geleden, maar Margit zie ik nog springlevend voor me.
Ze blijft voor altijd in mijn hart en voor altijd jong.
__
Er is een website over Margit Widlund die je hier kan bekijken.
http://www.margitwidlund.nl
____________________________________________________
Korte blog uit 2006 op blogspot: Malpertuis
De mazzel!
MobyDirk
Amsterdam – Zomer 2006 - Herfst 2012 – Den Haag – 1960
DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl
