Samenscholing Eenzaamheid

+
Samenscholing nl.support.eenzaamheid
Amsterdam, zaterdag 7 mei 2005
+

Uit het charter van nl.support.eenzaamheid:

"Eenzame mensen kunnen in deze groep (elkaar)
berichten sturen met het doel zich minder
eenzaam te voelen. Ongetwijfeld zal hierdoor
niet alle eenzaamheid verdwijnen, maar om een
einde te maken aan de eenzaamheid zouden zij
elkaar misschien in het echt kunnen
ontmoeten. Deze groep is ook bedoeld om
adviezen en aanmoedigingen te geven aan
mensen die zich eenzaam voelen."

+

Jaren geleden kwam ik in contact via internet
met Annabel. Ze is een transsexueel die niet
helemaal geslaagd is overgebakken -ik bedoel
het is geen Kelly- maar ze is verschrikkelijk
lief en aardig. Maar veel contacten had ze
niet en via nl.support.eenzaamheid hebben we
uitgebreid met elkaar gecorrespondeerd. Later
heb ik haar ook een paar maal ontmoet IRL.

In ieder geval, Annabel onderhoudt al een
paar jaar contact met een groepje mensen van
nl.support.eenzaamheid, maar de mensen hadden
elkaar nog nooit ontmoet. Er was altijd wel
wat: te ver, te duur, te bang, te eenzaam.
 
Maar Annabel wilde ze graag een keer
ontmoeten, vooral omdat er ook een andere
trans bijzit. En ze zijn allebei lesbisch.

En om een lang verhaal kort te maken. Vorige
maand was het haar eindelijk gelukt om het
groepje van negen een keer in het echt te
ontmoeten. De samenscholing was afgesproken
op zaterdag 7 mei. Gisteren.

Op mijn aanraden heeft ze voor Amsterdam
gekozen als samenscholingsplaats en met als
hoofduitjes een bezoek aan Artis en 's avonds
dansen in hotel Arena, bij het Oosterpark. Ik
vond het allemaal prima en ik had spontaan
aangeboden om dan wel een rondleiding door
Artis te geven. 

Alles goed en wel, maar wat blijkt: stort
Annabel vorige week helemaal in en kan ze de
kar niet meer trekken. Maar ze wil dat de
samenscholing doorgaat en ze heeft me
gevraagd -gesmeekt- of ik het niet op me
wilde nemen...

Zucht...
Ok...

Ik heb de mensen van het groepje gemaild en
me voorgesteld als de nieuwe reisleider.
Iedereen stemde er mee in en aldus zouden we
zaterdagmorgen om tien uur afspreken in
grand-café de Waag op de Nieuwmarkt.

+++

Om half tien was ik bij de Waag. Maar blijkt
dat de Waag pas om elf uur open gaat. Dat wordt
voor de deur verzamelen en uitwijken naar een
andere koffieplek. Het is bewolkt en er worden
lichte buitjes verwacht.

Ik had me goed voorbereid en had van alles
bij me: mobieltje, fototoestel, paracetamol,
wat valium en Sint-Janskruid en voor
noodgevallen het nummer van de Amsterdamse
crisisdienst. Ja, je weet maar nooit...

En wie zouden er komen?

De vrouwen:

- Willie (mild-depressief)
- Joke (ook een trans)
- Irma (in een rolstoel vanwege kinderverlamming)
- Inge (zwaar-depressief)
- Wilma (last van gekte)

De mannen:

- Harm (stottert erg en is HIV-besmet)
- Kasper (obesitas en licht autistisch)
- Gijs (heeft geen haargroei en soms manisch)

En ik zelf.
En hoe ik ben?
Wie mij al kent weet genoeg, en wie mij nog
niet kent, die leert mij hier nog wel kennen.

Er zijn natuurlijk een hoop verschillen
tussen een ieder, maar er waren ook wat
overeenkomsten: we hebben allemaal een
uitkering of zitten in de WAO, we zijn
allemaal rokers en zijn eenzaam. En niemand
heeft een relatie of kinderen. Alleen ik
heb twee jonge kinderen. Maar daar word je ook 
niet direct automatisch twee- of meerzaam van...

En iedereen is tussen de dertig en vijftig jaar.

- Kom je ook voor de samenscholing, vraag ik
als ik een droeve man naar de deur van de
Waag zie lopen.

- Jejejejejejjaa Ja. Buhbuhbehbeh jijj Dir
DirkJan?

Dat was Harm. Hij was er als eerste.
En rond tien voor half elf was iedereen er. Ook
Irma in haar rolstoel werd door een taxibusje
voorgereden...

- Welkom allemaal; de Waag is helaas dicht en 
we zullen ergens anders op de Nieuwmarkt koffie 
moeten drinken. Kunnen we allemaal kennis maken met
elkaar.

- Koffie? Zegt Gijs verbaasd. 
- Zullen we niet een lekker welkomstdrankje
van mij nemen? Ik heb speciaal negen glazen, een
paar pakken jus en een grote fles Wodka-
Brenojowitz bij me. Kunnen we af en toe een
slokje nemen. Ik moet nu al wat drinken hoor.

En daar stond ik dan met het groepje. Ik
wilde gelijk een welkomstfoto maken, maar daar
maakten de meesten bezwaar tegen. Allemaal
fotoschuw. Maar ze hadden allemaal trek in
een opkikkertje van Gijs.

En dus zijn we naar een bankje gegaan en
hebben we een wodka-jus genomen om even over
half elf. Goeiemorgen.

We proostten op de dag en op de afwezige
Annabel. En iedereen maakte nu echt kennis
met elkaar. Het ging wat stroef en er vielen
wel wat stiltes, maar die vulde ik moeiteloos
op met wat anekdotes over de Waag als
voormalig internetcentrum. 

Opvallend was de stem van Joke, de trans. Die
leek op die van Sylvester Stallone, terwijl
ze uiterlijk gelijkenis had met een broer of
zuster van Wally Tax...

En Inge en Kasper waren kogelrond. Ze hebben
het samen de hele dag vooral over het eten van
fastfood en kipsaté gehad...

En Joke trekt al meteen naar Wilma.

Tja, hoe was de sfeer. Hoe moet ik de
situatie omschrijven zonder iemand enig
onrecht te doen. Als ik de virtuele
groepsfoto had kunnen laten zien, dan was het
vanzelf duidelijk geworden. Het was een klein
kabinet van eenzamiteiten. Laat ik het daar
maar op houden.

- Kom op mensen, we gaan lopen. Een wandeling
door de stad en dan naar Artis. En om de
beurt duwen we Irma. Willie begin jij maar.
En blijf vooral met elkaar in gesprek
vandaag, want wie weet hoelang het duurt voor
je elkaar -of iemand anders- weer ontmoet. En
Gijs, rustig aan met de wodka-jus. De dag is
nog lang.

+

En zo sjokten we richting Artis via de Prins
Hendrikkade.

- Zullen we even het dak van Nemo beklimmen?
Voor de liefhebbers een prachtig uitzicht. 
Alleen Irma kan niet mee, dat is ondoenlijk.

Inge en Kasper, de zwaarlijvigen, haakten
gelijk af en Gijs dronk liever nog een tweede
wodkaatje-jus om de stress te bedwingen. 
En hij vroeg al of ik een goede coffeeshop
kende. Ik heb nix geantwoord en gevraagd,
want in dit gezelschap wordt er ook niet nog
eens geblowd. Geen sprake van.

+ Ze lezen nooit een boek of kranten, gaan
nooit naar de film of het theater, laat staan
naar een ballet. Ook in cafés komen ze nooit.
Af en toe snel in en uit een snackbar en
vooral veel teluhvisie kijken vanonder de
dekens. +

Alleen Willie, Joke en Harm willen mee naar
boven en Gijs schenkt de overblijvers ook nog
eens bij. Er worden sjekkies voor elkaar
gedraaid. Het lijkt gezellig te worden.

Staan we bovenop het schip Nemo en zegt Joke:

- Als het aan mij ligt, kan ik zo naar
beneden springen.

Oh God, denk ik.

- Nee, schrik maar niet, ik spring echt niet
hoor. Maar ik wilde even laten weten dat het
zou kunnen. Jullie kunnen ook springen.

Het leek me beter om snel naar beneden te
gaan en verder deze dag geen hoge punten meer
op te zoeken.

En Irma is eigenlijk bloedmooi.
Maar hoe zou je sex met zo iemand hebben?
Kan dat überhaupt nog wel?

We lopen de trap van Nemo af en beneden staan
de achterblijvers met elkaar in gesprek. Ze
hebben hun glaasjes nog in de hand en Kasper
deelt uit zijn rugzak kitkats uit.

We slaan de Plantagebuurt in en gaan naar
Artis.

+

De oude, klassieke papegaaienlaan is
verdwenen. De soms stokoude ara's zijn
verbannen naar de volière en staan niet meer,
als klassieke opening, aan weerszijde van de
oplooplaan.

We gaan ook niet rechtdoor, maar slaan direct
rechtsaf naar de kinderboerderij.

Ik duw nu Irma, en ik wil wel met haar in
gesprek komen. Waarom is zij zo eenzaam
eigenlijk? En ik ben gewoon vrijgezel.
Ik heb wel kinderen, maar so what.

Tja, we staan dus op die kinderboerderij.
We kijken naar de geitjes, ganzen, een kalfje,
een paar kalkoenen en de kippetjes, en begint
Wilma daar ineens luid te kraaien en doet een
kip na. Ze giechelt er op los en doet de
chicken-walk en ze gaat maar door.

Waar is m'n fototoestel?
Nee, geen foto's vandaag en grijp in.

- Ok jongens we gaan pauzeren, vooral voor 
Inge en Kasper was het een lange tocht. We
gaan naar het Flamingoterras voor een lunch.
En dan daarna gaan we echt de tuin in.

Annabel had me van de week nog gewaarschuwd:
rond de lunch moeten de meesten hun
medicijnen innemen en let dan vooral op
Harm dat ie zijn cocktail inneemt. 
Gijs nam tijdens de lunch z'n eigen
cocktail van jus-wodka, om het wat
rustiger aan te doen. Hij drong nu ook aan om
straks naar een coffeeshop te gaan om een
blowtje te roken. Ik ging er niet op in.

We gingen poffertjes eten.
En ik heette iedereen nogmaals welkom.
Iedereen nam zijn medicijnen en ik zei dat er
tijdens de lunch vooral geroddeld moest
worden over bepaalde personen die ze van
usenet kenden:

izak
margriet
yskonijn
wil m
marianne
txt
erik
pien
felipe
moniiq
a3
ace
jaap
lodewijk 1 en 2
marleen
serge
nina
karin
kees (als je begrijpt wie ik beDoel)
truus
francisco
robp
faye
michael
ana
wil z

...

En ik ging nog even door, en de verhalen en
digitale anekdotes, vlogen over tafel.

Gijs liet een fles witte wijn komen. Glazen
hoefden niet. Een fles met een kurketrekker
was voldoende.

En toen vroeg Irma even aandacht en vroeg of
we voor de maaltijd en de heerlijke
poffertjes de Heer wilden danken. De Heer die
in de gedaante van de Here Jezus was
teruggekomen op aarde en die...

Ik schrok.
Nu wist ik waarom Irma er was.
En waarom haar uiterlijk en haar
geestesgesteldheid zo verschilden.

Iedereen had zijn poffertjes al op, maar de
aangerukte fles wijn bleef nog dicht. Voor
straks dan.

Irma ging maar door en barstte in huilen uit.

Ik reed haar van het terras af en bij de
pelikanen hield ik pas weer halt.

- Wat is er Irma, waarom geloof je in de
Heer, in een sprookje, in een
waanvoorstelling? We zijn hier in de echte
wereld. In de natuur, en wij zijn de cultuur
in de natuur en daar komt na de oerknal geen
God en zeker niet een profetische zoon bij
kijken... Irma asjeblieft...

Ik word kwaad en verliefd tegelijk.

Ik rij haar terug en beveel haar dat ze het
onderwerp geloof deze dag verder niet meer
ter sprake zou brengen.
Ze beloofde het.
Dat was een maatregel voor ieders bestwil.

We komen terug bij de groep en ik stel voor
om de rondleiding door Artis te laten
beginnen. 

Zo betreden we de echte tuin en gaan eerst
naar de Zuid-Amerikaanse pampa met lama's en
de reuzemiereneter. We lopen langs andere
verblijven en hokken en gaan nu naar de 
galerij van de katachtigen. Ik vertel wat
over de dieren en de geschiedenis van Artis.
Iedereen heeft het naar zijn zin. We gaan
verder langs de olifanten en giraffes en
bezoeken de Afrikaanse savanne. Dan moeten
we opschieten, want om half vier worden de pinguïns
gevoerd en aansluitend om kwart voor vier de
zeehonden. Ik vertel ook dat ik Theo van Gogh
de laatste jaren vaak in Artis heb gezien met 
zijn zoon. Er wordt gediscussieerd en gepraat
over Theo van Gogh en over de moord.

Het voederen van de pinguïns vindt iedereen 
prachtig om te zien en onder het kijken
naar de capriolen van de zeehonden wordt de
fles witte wijn in één keer over negen glazen 
leeggeschonken.

Het loopt tegen half vijf en iedereen is moe
van de lange wandeltocht. Na een laatste
bezoek aan het apenhuis besluiten we om
de dierentuin weer uit te gaan.

+

Na Artis gaan we vlakbij naar café Eik en
Linde. Het blijft gezellig en iedereen praat
over zijn problemen, zijn ups en downs. We
komen weer over Theo van Gogh te praten en
Joke vraagt of we niet naar de plek toe
kunnen waar Theo van Gogh is vermoord, dat
moet toch dichtbij zijn. Ze wordt door
iedereen bijgevallen en ik ga accoord, mits
we dan wel snel zouden gaan, want we gaan ook
nog eten bij de Griek in de Sarphatistraat.
We rekenen wat bier, wijn en bitterballen af
en lopen naar de Linneusstraat. 

Ongeveer pal tegenover het stadsdeelkantoor is 
Theo van Gogh vermoord, maar ik weet niet meer 
precies waar. Maar er is een shoarma-snackbar 
open en ik stel voor om het binnen even te vragen.

Een Turks meisje achter de counter weet het
precies en loopt mee naar buiten om de exacte
plek aan te wijzen. Gijs vraagt onderwijl aan
passerende toeristen, "Do You know where
there is a coffeeshop around here?".

We staan op de exacte plaats van de aanslag
en iedereen is even stil.

Inge zegt:

- Jongens, we moeten toch niet weer een eind
lopen voor die Griek. Kunnen we niet gewoon
een lekkere shoarma-schotel eten. Hier bij De
Sfinx...

Ze wordt door bijna iedereen bijgevallen,
maar ik wil naar de Griek en niet naar die
goedkope en ongezellige snackbar. Maar ik
moet zwichten en we gaan met z'n allen de
Sfinx binnen. Gijs vraagt aan het meisje of
ze een coffeeshop in de buurt weet. En het
meisje antwoordt dat pal aan de overkant
coffeeshop Los Angeles zit... Gijs bestelt
niets en zegt dat hij even naar de overkant
gaat en zo terug is. Tegenhouden heeft geen
zin.

We bestellen allemaal onze snacks. De meesten
nemen een shoarma-schotel met patat en Inge
en Kasper nemen er ieder nog 2 broodjes
kipsaté bij. Er wordt bier uit blikjes bij
gedronken. Kasper neemt ook nog een broodje
"Theo van Gogh", een broodje bal met mayonaise
en pindasaus.

Het is half zes en we zijn uitgegeten en Gijs
is nog niet terug.

- Jongens wat zullen we zo doen? Even een
uurtje uitbuiken in het Oosterpark en dan
naar hotel-café Arena en dan naar de disco.

Iedereen gaat accoord en daar komt Gijs
binnenlopen. Hij is opgewonden en hij heeft
een pot met witte verf en een kwast bij zich.

- Ik heb een briljant idee, zegt hij.
- We gaan een geweldige daad stellen, weet je
wel. We gaan ome Theo eens herdenken. Niemand
die wat doet en wij gaan dat wel doen. Kasper
lijkt het meest op Theo. Kom allemaal mee
naar buiten. Ik heb die pot verf en die kwast
nog net op tijd bij de Hema kunnen kopen.

We staan weer buiten op de moordplek. Gijs
maakt de pot met verf open en maant Kasper om
op de grond te gaan liggen en zijn benen en
armen te spreiden.

- Wij gaan deze plek, deze fantastische dag
markeren. We moeten blijven herinneren. Wie
het verleden vergeet heeft geen toekomst,
weet je wel. En ik ga nu die daad stellen.
Kasper gaat liggen en dan verf ik zijn omtrek
op de stoep.

- Nee Gijs, dan kun je niet doen. Er is hier
vlakbij een politiebureau, straks pakken ze
ons op. Ik vind het een slecht plan. Laten we
anders een bloemetje plukken en hier
neerleggen.

Maar Kasper en de rest vinden het juist een
uitstekend plan. En Kasper gaat liggen.

- Als er politie komt, dan zeg ik gewoon dat
het kunst is. Kom op, snel, zei Gijs.

Kasper legt z'n logge lichaam op de straat en
Gijs schildert zijn omtrek in een dikke witte
streep.

Kasper staat op en het ziet er bizar, maar
toch ook wel als een statement uit.

Er beginnen wat mensen bij ons stil te staan
en ik stel voor dat we snel naar het Oosterpark 
gaan, voordat we ontdekt worden. We gaan weg en
lopen de vluchtroute van Mohammed Bouyeri.

Het begint te motregenen.

In het Oosterpark houden we weer halt bij de
grote, stenen muziektent en ik stel voor om hier
voorlopig te blijven. We zijn nu ook vlakbij
de Arena.

We drinken de laatste restjes van de wodka.
Joke begint nu openlijk met Wilma te flirten.
Iedereen neemt weer zijn medicijnen en Harm
-die broodmager is- weer een cocktail van pillen.
Maar het is gezellig. Wel knus met die regen.

Om acht uur gaan we naar het café van de Arena
en nestelen ons gezellig in een hoekje.
We blijven praten en lachen.
Hoezo eenzaam?
We zijn met z'n allen en maken plezier.

Het is elf uur en de disco gaat open. Ik rij
Irma naar de ingang en iedereen betaalt de
entree en we gaan naar binnen.

- En nu niet meer praten, maar dansen, zeg ik. 

En we dansen en dansen en dansen. Irma in
haar rolstoel doet ook gewoon mee. Op de
dansvloer zijn we een vreemd groepje, maar we
trekken ons nergens wat van aan.

Maar de tijd kruipt verder, onherroepelijk
naar het einde van de samenscholing. We
zouden de sessie om twee uur afblazen en kan
iedereen weer naar het station lopen en met
de nachttrein naar zijn eigen huis en
woonplaats. En voor Irma zou er om kwart over twee 
een speciale taxi voor komen rijden om haar op te
halen.

We nemen afscheid van elkaar en vinden
allemaal dat het een geslaagde ontmoeting
was. Iedereen kust elkaar vaarwel en alleen
Irma en ik blijven voor de Arena alleen
achter. De taxi staat er niet. Ook niet om
half drie. Wat nu? Bellen heeft geen zin, want
Irma heeft geen nummer bij haar.
Er zit niets anders op dat Irma bij mij
blijft slapen, ik woon vlakbij.

- Blijf dan bij mij slapen. Ik weet anders
ook niet hoe je thuis moet komen.

Irma wil nog een kwartier wachten, maar als
er dan nog geen taxi is, stemt ze in om mee
te gaan.

- Maar ik moet morgen wel vroeg op en naar
huis. Ik moet om twaalf uur in de kerk zitten.

We gaan naar mijn huis, en draag haar de trap
op. We drinken nog een kopje thee en dan
moeten we om half vier toch echt gaan slapen.
Ik zet de wekker op negen uur. Dan kan ik een
speciale taxi bellen en kan Irma naar huis.

Irma gaat in mijn bed slapen en ik op de
bank. Maar ik moet haar helpen met uitkleden.
Ik geef haar een pyjama van me. Ik ontdoe haar
subtiel van haar laatste restjes kleding en
zie nu hoe mooi ze ook verder is. Maar ik kan
geen misbruik maken van de situatie. Irma is
verlegen, maar ze moet geholpen worden. Ook
met het aandoen van de pyjama. We zwijgen.
Ik til haar op, draag haar naar de slaapkamer
en leg haar in bed.

- Weltrusten.
- Weltrusten.

Ik doe de lichten uit en ga op de bank
liggen. Ineens hoor ik een zachte stem mijn
naam roepen. Ik ga naar de slaapkamer en
vraag aan Irma wat er is.

- Ik ben bang zo alleen in het donker, in een
vreemd huis. Kom je asjeblieft bij me liggen.
Dan zijn we allebei niet zo eenzaam.

+

Vanmorgen ging de wekker om negen uur.
We hebben ontbeten en niet veel gesproken. Ik
heb een speciale taxi gebeld en die komt haar
om tien uur ophalen. De taxi komt en Irma en
ik nemen afscheid.

Het einde van de samenscholing, het einde van
een lange dag en nacht. Ik wil eigenlijk weer
terug naar bed, maar ik zet een pot koffie en
ga mijn verslag schrijven. Mijn verslag van
Samenscholing Eenzaamheid. 

+

Moby Dirk Freestyler 2005

Homepage