------------------------------------------------------------------
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Date: Tue, 5 Dec 2000 14:48:50 +0100 (MET)
From: DirkJan 
Subject: GoloG
------------------------------------------------------------------

______________________________________________ 

  Hij vond haar zo mooi, dat hij 't niet laten kon, dadelijk
  heel veel van haar te houden. 'Het is beslist niet waar',
  zei hij, 'dat zij een boze feeks zou zijn...'

  Hans Christiaan Andersen (De reiskameraad)
______________________________________________ 

Lang, lang geleden kwamen drie reizigers -drie mooie vrouwen
waren het, met alle drie mooi rood haar- kwamen elkaar
tegen op de vlakte van Golog. En omdat de vlakte toen nog
veel woester was dan nu en er overal rovers en wilde dieren,
zoals wolven, beren en zelfs tijgers, op de loer lagen, besloten
de vrouwen om samen verder te reizen, omdat drie sterker zijn
dan een. De drie vrouwen waren op weg naar de grote stad in het 
Oosten. De ene vrouw was kleermaakster, de andere maakte fijne 
houtsnijwerken en de derde vrouw was een non op pelgrimstocht. 

Op een avond hadden de drie vrouwen hun kamp opgeslagen onder
een oude olijfboom. Ze lagen bij elkaar en vroegen zich, onder het
licht van de volle maan, af waarom zij zonder man door het leven 
gingen. Ach, ze hadden nergens spijt van, want de man die zij voor 
ogen hadden zouden ze toch nooit tegenkomen. 
Rond middernacht gingen de vrouwen slapen, maar de houtsnijster bleef 
onder de boom zitten. 
Ze zag een mooi, groot stuk hout liggen en begon er in te bijtelen.
En tegen de ochtend had ze een prachtig beeld van een wonderschone
en sterke man gebeeldhouwd. 

De andere vrouwen keken er de volgende dag vol bewondering naar. 
De kleermaakster ging gelijk aan het werk om voor het beeld stoere 
en elegante kleren te maken. Hierdoor werd het beeld nog sterker 
en krachtiger. Toen het levensgrote beeld ook kleren had bedachten 
ze hoe bijzonder het zou zijn wanneer het beeld ook een echte man 
zou zijn. De non dacht even na -keek naar de hemel- en bad tot God 
of hij via haar handen het beeld niet tot leven kon wekken.
De vrouw legde haar handen op het gezicht van het beeld en 
-wonder o wonder- daar kwam het beeld tot leven. 
Het beeld was van vlees en bloed geworden.

En de man was zo mooi dat alle drie de vrouwen dadelijk heel
veel van hem begonnen te houden.

                                         *

Wat vinden jullie? Leuk verhaal al he, tot nu toe. ;-)
Maar hoe gaat het nu verder? Dat is natuurlijk (on)voorspelbaar,
maar wat vinden jullie nu zelf? Welke vrouw heeft nu het
meeste recht op die man? Is dat de houtsnijster, de kleermaakster
of de non? Ik hoor Stef brommen dat de houtsnijster het meeste
recht heeft, want zij heeft het beeld gesneden. Ik zie dat Yskonijn
het er niet mee eens is, want hij vindt dat de kleermaakster even veel
recht heeft om met die man te trouwen. En Appeltje? Appeltje vindt
natuurlijk dat de non de man mag hebben. Zij heeft immers met de
hand van God echt leven in het dode hout geblazen...
Tja, er zit overal wel wat in jongens en meisjes. Dus laat ik
maar snel terug naar het verhaal gaan. En laten we voor het gemak
de vrouwen -in willekeurige volgorde hoor- laten we ze de namen 
Patriciana, Elze en Karinina geven. Of verzin zelf 3 willekeurige
namen, als ze maar niet met een M beginnen... ;-)

... die drie vrouwen op de vlakte ...

En de drie vrouwen? Die waren inderdaad alleen maar aan het 
ruzien geslagen wie het meeste recht had op de man. De man zelf
sloeg het gekrakeel minzaam gade en was onder de boom gaan liggen
en in slaap gevallen. En terwijl de vrouwen nog lang, luidruchtig 
aan het kibbelen waren stond ineens een oude vos naast hen. 
De oude vos had het allemaal aanschouwd en schudde meewarig zijn
hoofd.

- Wat zijn jullie nu voor dwazen wie deze man mag trouwen?
  Kunnen jullie niet goed kijken?  
  Zien jullie niet dat de man weer in een houten beeld is veranderd?

De vrouwen keken naar de voet van de boom en zagen inderdaad dat
de man weer een houten beeld was geworden.

- Zien jullie niet dat het een man van hout is, een man zonder
  hart, een man die nooit liefde kan voelen? Het zou niet jullie
  ideale man zijn, maar juist de meest liefdeloze.

De vrouwen begrepen de wijze woorden van de oude vos en gelijk
verdween hun verliefdheid. De vrouwen stopten met ruzie maken,
sloten weer vriendschap en gingen weer verder op weg.

En nooit, nooit hebben ze daarna over die dag met elkaar gesproken.
En enkel als een vreemde droom bleef het in hun herinnering achter.

En het beeld van de man? Dat ligt nog steeds ergens onder een 
olijfboom, ergens op de vlakte van Golog.

-

Naar een verhaal van Tonke Dragt uit de Tweelingbroers