DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl
Amsterdam - Den Haag 1960
§ Onlangs schreef ik een stukje over de Puch en dat heb ik onder meer nog aangevuld met een alinea over het Puch-meisje van een poster van begin jaren zeventig en die ik in mijn jongenskamer had hangen. Met daarbij een plastic stickervel om nep-tatoeages mee te maken. Die plakte ik op een deur.
En ruim tien jaar later onderhield ik een goed en geanimeerd contact met de stoere tiener van de poster die nu een vrouw van rond de dertig was geworden, Wilma Joosten. Ze stond achter de bar van het Haagse Kijkhuis en ik werkte er vrij veel als vrijwilliger, in ruil voor consumptiebonnen. Proost Wilma!
Wilma was een hartelijke en vrolijke vrouw en ze is een aantal jaren geleden aan kanker overleden, vlak voordat ze voor het eerst oma zou worden van haar nog jonge oudste dochter. Ik was haar al lang helemaal uit het oog verloren, maar een triest bericht. Het leven geeft, het leven neemt.
Ik leerde haar begin jaren tachtig kennen in het Kijkhuis, onder meer de plek voor kunstvideo's, waar ze achter de bar stond en waar ik van alles deed. Veel met haar geklessebest bij een cappuccinootje, een lekker broodje of een fluitje. We praatten en kwetterden over van alles, over het leven, relaties, de roddels, kinderwensen en lekker eten ...
In mijn bio-story staat nog een anekdote van mij met haar, maar die ga ik niet herhalen. was mooi toen. En nooit enige flirtations met haar gehad, ja een man in gesprek met een vrouw.
Wilma was de vriendin van Rien, Rien Hagen, en hij was van het videocollectief Meatball en was hij was een stuk ouder dan haar en een stuk kleiner. Ik zag hem vaak, maar praatte zelden met hem. Andere focus, andere leeftijd, ander hout. Later werd hij de producent van mijn beoogde documentaire Den Haag beatstad nummer 1! Kleine wereld Den Haag, een dorp.
Wilma was een mooie, wat frêle vrouw die ook lang was en met blond vlasdun half-lang haar. Ze was in alles een vrouw, elegant van bewegen, in kleding en in een wat aangeleerde geaffecteerde spraak. Maar dat deden meer vrouwen in haar kringen. Een groepsaccent. En Wilma was gek op bloemen en een bloemschikking maken voor het café. Daar werd ook uitgebreid over gesproken. Misschien heb ik daardoor later met enige kennis en smaak, zelf samengestelde bloemboeketten aan vrouwen cadeau gedaan.
En toen ging ik naast het Kijkhuis ook in het Haags Filmhuis werken. En vervolgens werd Rien directeur van het Filmhuis. Van te voren is mij nog gevraagd wat ik daarvan zou vinden. Ik was het er helemaal mee eens, goede kandidaat.
En zo kwam Wilma door Rien als kassière part-time bij het Filmhuis te werken. En daar kwam ik dagelijks. Ze deed het voor een eigen zakcentje en voor de contacten. En later werd ze moeder, op late leeftijd en voor Rien helemaal. En ergens heb ik toen al snel het contact verloren. Andere setting en ze was nu toch de vrouw van de directeur. Ze verzorgde ook hier de bloemen. Ik heb haar nog wel bezig gezien met het schikken.
Ja, fijne herinneringen aan Wilma. En tot slot hier de foto van de Puch-poster. Een stoere uitstraling, maar ik kende Wilma als op en top een vrou, in alles. Mooie foto.
Klik voor Puch-poster - Wilma Joosten - 1972 - dejongenskamer.nl
__
Bron mijn: Kladblokje - dejongenskamer.nl
__
Update augustus 2020: Magazine Puch'66
Enige tijd geleden ontving ik van hoofdredacteur Cor van Breukelen van het magazine Puch'66, tevens de naam van de brommerclub voor Holland-Midden, of hij mijn stukje mocht overnemen voor het komende nummer. Uiteraard, heel graag. Het is inmiddels in druk verschenen en ontving ik een pdf van het blad en maakte ik onderstaande screenprint. Ik was verrast door de linkerfoto die afkomstig is van Puch'66: Wilma met haar twee dochters in het Gemeentemuseum (Kunstmuseum) in Den Haag. Bijzonder en bijzonder bedankt Cor!
DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl
