Roy Hargrove RH-Factor Paradiso

Amsterdam - Den Haag 1960

Eindelijk vandaag -woensdag 21 juli- even echt vrij, voor een paar dagen. Wat nu?

Ik had zaterdagmiddag met succes meegedaan aan een radiokwis op Radio 6, in Weekend Winfried. Het antwoord was heel makkelijk: Hans Dulfer. Maar het ging me om de prijs: kaarten voor Roy Hargrove. Een Amerikaanse trompettist, met de formatie de RH-Factor; zes mannen en een vrouw. In Paradiso, aanstaande woensdag, vandaag om 20.30. Ik stond in dubio of het me wel zou lukken, maar ik voelde me goed en ben gegaan.

Om half zes de deur uit gefietst. Even langs mijn bank en pinautomataat in de Sarphatistraat. De oude Liro bank uit de Tweede Wereldoorlog: de Duitse roofbank, Lieberman-Roosental. Ik steek mijn pas in de automaat en wordt voor het eerst verwelkomd met:

Goedendag meneer Vos.

Ik keek gelijk om me heen of niemand meekeek. Ik vind het geen goed idee. Geld gepind en naar de hoek Utrechtsestraat/Kerkstraat gereden, naar café Krom. Mijn oude stamcafé toen ik daar nog tijdelijk woonde, vlakbij mijn geliefde Amstelveld. In café Krom heb ik vele genoegelijke uurtjes beleefd, hoogtepunt was mijn gesprek aan de bar met Wim T. Schippers van wel acht uur lang. Praten en drinken. En lachen.

Ik zet mijn fiets aan de overkant neer en zie dat het mini-terras met zes vaste plaatsen vol is. Er staan nog wat losse stoelen op de stoep. Ik ga naar binnen en herken gelijk de barman. Nog van vroeger en van nog langer geleden van filmtheater Desmet. Enfin, een kort praatje en ik bestel een Palm-biertje.

Ik was er in geen jaren geweest, maar alles was nog hetzelfde. Geen muziek in de zaak, maar wel een jukebox voor als de sfeer het toelaat, drie nummertje voor een oud kwartje. Nu is er stilte. Er schieten tientallen gedachten en herinneringen door mijn hoofd, maar ik wil juist nergens aan denken. Beleven en genieten in het heden, hier en nu.

Ik ga naar buiten voor een rokertje en pak een stoel. Ik zit er alleen, maar hoor wel de gesprekken van het kleine terras. 'Kees' komt nog langs en wordt door diverse oudere vrouwen gefeliciteerd met zijn 55e verjaardag. Er zit een jong stel -aan de Pernod- met een kind van één jaar dat net een beetje kan lopen. Hij gaat steeds een duif achterna. En onderwijl kijk ik naar de Utrechtsestraat wat er allemaal voorbijloopt en -fietst. Het is de tijd dat iedereen uit zijn en vooral háár werk naar huis gaat en het is druk. En ik zie alleen maar mooie vrouwen in alle leeftijden. Heerlijk om naar te kijken en het ontroert zelfs soms even. Van zoveel zomerse schoonheid die passeert.

Ik heb thuis al twee broodjes gerookte kip met mayonaise gegeten. Na drie kwartier neem ik mijn tweede Palm. Het is half zeven. Ik drink heel rustig en geniet. Maar veel gedachten. Cool, controlé.

Om kwart over zeven reken ik af en stap weer op de fiets voor het laatste stukje naar het Leidsenplein. Ik zet mijn fiets vast in het rek van het Barleus Gymnasium. Ik loop naar de overkant en ga naar de ingang. Ik moet op de gastenlijst staan. En dat sta ik. Ik hoef niet te betalen en loop naar binnen in de grote, donkere airco-zaal waar gelukkig niet gerookt mag worden. Terwijl ik later zelf nog een sjekkie zal roken in de smoke-room op de eerste verdieping.

Er is nog bijna niemand. Alleen een man in een rolstoel in de zaal en wat mensen op het eerste balkon. Ik bestel een bier en loop rond. Ik ben vaker in Paradiso geweest en het is er nog steeds hetzelfde. Maar ik moet vooral veel aan Het Paard terugdenken, waar ik een paar jaar voor werkte. Ik weet precies hoe zo'n bedrijf functioneert en werkt. Ik heb er aan meegedaan. En veel concerten bezocht. En natuurlijk jaren North Sea bezocht en er gewerkt ...

Ik bestel een bier aan de bar. De zaal stroomt langzaam vol. Ik heb vanmiddag wat op de radio van Roy Hargrove en de band gehoord. Ik kende het wel een beetje en het is voor mij een goede, harde, actuele bebop-groove. Ik denk dat er ook toeristen in de zaal zijn. Weinig vrouwen, veel mannen van in de dertig, maar allemaal wel mooie mensen. Veel hebben er een special T-shirt aan. Ik ook met mijn film-memorial Casablabca T-shirt. Ik ga aan de zijkant zitten.

Een dj achter de PA draait puike harde soul en grooves. De zaal is om half negen behoorlijk vol, ook het balkon. Daar heb ik ooit in het midden mijn bootlegvideo van The Black Crowes opgenomen. Ik ga even naar het balkon om de plek te bekijken. Later ga ik weer naar beneden, bestel een tweede bier en dan houdt de cd-muziek op en wordt het nog donkerder in de zaal, maar meer licht op het podiium. Het concert begint. Roy Hargrove:

"Roy Hargrove is een Amerikaanse jazztrompetist, in 1969 geboren in Waco, Texas. Op zijn twintigste bracht hij zijn eerste album uit, 'Diamond in the Rough', en vanaf die tijd duikt hij overal ter wereld op, naast jazzgrootheden als Wynton Marsalis en Herbie Hancock, maar ook naast r&b- en popsterren als Erykah Badu, D'Angelo, John Mayer en Angelique Kidjo. Zijn eigen werk varieert van hardbop tot latinjazz, daarbij speelt Hargrove vanaf 2003 ook met zijn band RH Factor, waarmee hij ongenadig de grenzen van hiphop, jazz en funk verkent.

De line-up:

Roy Hargrove - trumpet, vocals Renee Neufville - vocals, keys Jonathan Batiste - keys, hammond b3 Brian 'Theory' Hargrove - keys Todd Parnsow - guitar Jason Marshall - baritone sax Bruce Williams - alto sax Lenny Stallworth - electric bass Jason 'JT' Thomas - drums, vocals"

(bron, site Paradiso)

En veel overeenkomsten met de late Miles Davis en een early Marcus Miller ...

Allemaal zwarte jongens en een donker meisje, behalve de gitarist. Hele lekkere groove en veel keyboards en blazers. En een hele vette bas en snijdende drum.

Roy Hargrove zelf speelde in een wit pak, kort haar, zwarte zonnebril op met witte randen. Hechte, volle band en prima sound die me aanspreekt. Met funky vocals ... Renee ...

Maar om 22.00 uur werd het me allemaal te veel en ben ik weggegaan. Naar huis. Te veel gebeurtenissen en indrukken. Maar beter iets dan niets. De laatste keer dat ik uit ben gegaan is twee jaar geleden! En ik drink al veel langer nooit voor tien uur 's avonds, dus ik was wel al een beetje loaded om negen uur.

Het was nog een beetje licht en reed naar huis. Thuisgekomen, de NPS-groovesstream aan. Geen geouwehoer, alleen maar muziek nu. Biertje gepakt en een stuk of tien kippenvleugeltjes gaan bakken. Voor een afterhapje in twee etappes.

Nee, het was een mooie eerste vakantiedag. En daar zal het -mede gezien het aanstaande weer- voorlopig even bij blijven. Maar in augustus is er een langere periode dat ik vrij ben. Wie weet. En in Paradiso las ik dat in september Dionne Warwick er optreedt. Ik dacht gelijk: daar wil ik heen!

En nu net weer op de NPS-stream mijn en hun retro-zomerhit. Always There, van Incognito en Jocelyn Brown. Te beluisteren via mijn paginaatje.

Ja, ik ben nog wel even opgewonden na dit dagje.

En over dat soulhitje gesproken. Hieronder nog een niet voorgelezen mailtje naar Het Theater van Het Sentiment. Dat snap ik wel, geen echt concreet verhaal en meer een vage herinnering. Maar dat nummer beleef ik nu wel.

Ik dacht dat ik aan de zomer van 1991 geen directe herinneringen had. Maar toen ik het lijstje van 10 zomerhits zag sprong één nummer er direct uit en drong de zomer van negentien jaar geleden weer levendig door in mijn herinnering: Always There van Incognito met Jocelyn Brown. Ik was in 91 gelijk helemaal wild van het nummer en heb het toen snel op cassette gezet. Vrijwel dagelijks meerdere malen gedraaid: hard! Een zomer lang.

Ik was toen 31 jaar, woonde in Den Haag en was weer even een vrij man. Ik werkte part-time op een uitgeverij in Amsterdam, maar ook nog in het Haags Filmhuis en bij het poppodium Het Paard. Een druk leven en geen tijd voor een echte vakantie. Die bracht ik door op de Haagse terrassen van de grand-café's, zoals de populaire Zwarte Ruiter. En natuurlijk regelmatig na het werk even naar het Scheveningse strand. Voor een verkoelende duik in zee en 'chillen' op het terras van strandtent de Seagull op het Zwarte Pad: Ik dronk de toen hippe flesjes surfbier van het Mexicaanse merk Corona; zonder glas en met een stukje limoen in de flessenhals. Overdag zat daar iedereen die je kende en 's avonds kwam je ze weer tegen in de binnenstad, of in disco's als de Azora, Nastasta en het Paard.

Altijd op stap met vrienden en genieten van het vrije leven. Always There is daar nauw mee verbonden. Het is overigens een cover van de Amerikaanse saxofonist Ronnie Laws uit 1975. Ik vind ook de saxofoonsolo enorm swingend. En toevallig heb ik sinds kort een lange versie van het nummer van Incognito en draai ik die met dit warme weer dagelijks. Ik heb het nummer dan ook gebombardeerd tot dé retro-zomerhit van 2010! Always There! Inmiddels een heerlijke, zwoele, zomerse soul-classic.

Groet en ik proost op alle mooie Haagse meiden van toen!

(50)

Miles is back

Met toevallige dank aan Fleur en Jaap.

IM Willem Breuker.