Amsterdam - Den Haag 1960

Story
Online film-videomateriaal
Updates (!!! 19 juni 20-21 !!! - IM Paul de Koning, alias Paul Busee)
Reacties

"To a greater or lesser extent every one depends on "stories" to discover the manifold truth of life. Only such stories, read sometimes in a trance have the power to confront a person with his fate."

George Bataille, 1957
Nawoord 'Blue of Noon'

Paul Busee
Beatstad Projecties - DirkJan Vos - Den Haag - Amsterdam 1992 - 2005

Voor uitgebreide informatie en beeld- en geluidsmateriaal van de Q65 kun je kijken op de fansite:
Q65.org.

Een kleine, maar aardige site uit Japan:
Q65 English.

Nog een pagina over de Q65 kun je vinden op de:
Q65 Pagina van Pim.

Je kan ook nog kijken op een kleine pagina van de familie Niesten:
Q65 C. Niesten.

Op de volgende Q65-fansite kun je lezen dat de Q65 op 21 mei 1965 hun eerste optreden gaven op de UTS op Scheveningen voor een gage van tien gulden en een onkostenpost van twintig gulden:
Familie Helmers Q65.

Amsterdam, 26 juni 2005

In 1992 ontmoet ik Paul Busee. Ik ben bezig met de research voor een tv-documentaire over de opkomst en ondergang van de Haagse beat- en tienercultuur in de jaren zestig. Een belangrijke Haagse beat- en nog steeds cultband is de Q65. Paul Busee was een goede vriend van de drummer van de Q65, Jay Baar. Paul heeft zoveel verhalen dat ik de gesprekken op band zet en later uitwerk. Hieronder vind je een selectie van de verhalen van Paul Busee, hier en daar aangevuld met wat algemeen commentaar. Het is geen compleet verhaal, maar is vooral bedoeld om een tijdsbeeld van het Den Haag van de jaren zestig weer te geven. Wanneer er reacties op mijn verhaal komen zal ik die apart opnemen.

De Q65 was een roemruchte sixtiesband die begin 1965 werd opgericht en tweeënhalf jaar later, eind 1967 weer uit elkaar ging. Na zeven singles, en één elpee kwam aan de ruigste band van de Nederbeat een einde. Voor een uitgebreide biografie kun je kijken op: Q65.org

Het bekendste lid van de Nederlanse Pretty Things was de zanger Wim Bieler. Met zijn lange haar, podiumuitstraling en Haags-Engelse tongval was Bieler de man en het gezicht van de Q65. Op de Q65-fanpage is ondermeer te lezen:

"Op 21 november 2000 komt een definitief einde aan de Q65. Willem sterft in de wachtkamer van de dokter aan een hartstilstand. In allerlei radio- en televisie-uitzendingen wordt aandacht besteed aan het overlijden van Willem Bieler."

Maar al eerder was een lid van de Q65 voor eeuwig vertrokken. Jay Baar, de drummer van de band. En daar gaat dit verhaal van Paul en Jay over.

DirkJan Vos (Amsterdam - Den Haag 1960) - d.vos35@chello.nl

JEUGD

Ik leerde Jay kennen op de Katholieke LTS in het Zuiderpark -Den Haag- en we zaten naast elkaar in de klas. 1961. We hadden twee dingen met elkaar gemeen. We verzamelden allebei singles uit de Amerikaanse top 100 en hadden een grote belangstelling voor de Engelse taal. Jay hield de Billboard top 100 bij en we luisterden vaak naar Radio Luxemburg en de American Forces Network uit Duitsland. Jay schreef songteksten over in zijn schoolschrift en maakte daar vertalingen van. Hij was een gevoelige jongen en groeide eenzaam op in het naoorlogse Zuiderpark, alleen met zijn hondje, Tippy en zonder vrienden. Ik was de eerste die bij hem thuis kwam.

Jay had een merkwaardige, dwergachtige lichaamsbouw. Hij had een groot hoofd, een zwaar bovenlichaam en dunne beentjes. Bij de gymnastieklessen vertoonde hij een bewuste luiheid en schutterigheid en zorgde dat voor onvoldoendes. Hij was zeer gespierd en kon zodoende uitstekend bassdrummen. Veel mensen vonden hem niet aangenaam in gezelschap, maar ik vond hem wel mooi en was zeer op hem gesteld.

Jay woonde op een woonboot die Anja heette: een combinatie van de voornamen van zijn ouders die Annie en Jan heetten. Annie en Jan waren nooit getrouwd geweest. Jan was een caféhouder in Scheveningen en Annie hielp mee als koffiejuffrouw. Pa Baar kocht later -in de oorlog- een café in het Bezuidenhout. In 1944 werd het Bezuidenhout door de RAF per ongeluk gebombardeerd en het café van Jan en Annie werd verwoest. Na de oorlog kreeg Jan een schadevergoeding uitgekeerd en kocht een woonboot. Er werden eigenlijk geen ligvergunningen verstrekt, maar met behulp van een bevriende Scheveningse politieagent, een voormalig klant uit 't Scheveningse café, kon Jan illegaal zijn boot aan de Soestdijksekade leggen. Vervolgens wilden ze een kind adopteren. Dit lukte niet omdat ze niet getrouwd waren en waarschijnlijk ook al te oud waren. Rond 1949 adopteerden ze Jay. Illegaal en wederom met behulp van de Scheveningse politieagent. Over de werkelijke afkomst van Jay zijn twee verklaringen gegeven.

Het meest aannemelijke -ook gezien zijn uiterlijk- is dat Jay afkomstig was van een in de oorlog, in een concentratiekamp, omgekomen zigeunerfamilie uit het Oostblok. Na de oorlog bleef het nog lange tijd onrustig in met name de Balkanlanden en vele kinderen werden hiervan het slachtoffer. Na enige omzwervingen zou Jay in Den Haag bij Jan en Annie terecht zijn gekomen. Zijn werkelijke geboortedatum en ouders zijn nooit bekend geworden. Jan en Annie hebben Jay's geboortedatum gezet op de dag dat hij werd geadopteerd. Het zou goed kunnen dat Jay toen al twee of drie jaar was. Toen Jay achttien werd en een paspoort moest aanvragen kwam hij er pas met een grote schok achter.

Een tweede lezing over Jay zijn afkomst -volgens Wim Bieler- is dat hij afkomstig zou zijn uit een groot a-sociaal gezin uit de binnenstad. Dat gezin zou zo groot zijn geweest dat de ouders niet alle kinderen konden verzorgen en Jay aan Jan en Annie hebben overgedragen.

Er is iemand mee bezig om Jay's afkomst te onderzoeken. Na de veiling is wat geld gereserveerd voor een nader onderzoek. Tot nu toe heeft dat bij mijn weten nog niets opgeleverd. In ieder geval krijgt Jay thuis het verhaal over de rondtrekkende zigeuners te horen en bovendien dat die zigeunerfamilie uit muzikanten bestond. Jan en Annie adoreerden Jay en wilden dat hij de muziek in zou gaan. Met hun steun gebeurde dat ook. Ze stimuleerden hem in alles en droegen ook financieel bij aan z'n transport, instrumenten, enzovoorts.

Ma Baar had een ziekelijk uiterlijk en overlijdt in 1971, op 65-jarige leeftijd. Ze liep als een kleine heks door de woonboot en bracht altijd mierzoete, vieze koffie. Je voelde het glazuur van je tanden springen. Jan en Annie waren zeer goede mensen voor Jay en hebben ervoor gezorgd dat Jay zich kon ontplooien in de muziek.

Oude radio's werden omgebouwd tot versterkers en een hoop jongens waren bezig met solderen en zelfbouw. De afbetalingsregelingen die Servaas later introduceerde bestonden in het begin niet en moest je alles zelf doen. Jan Baar senior fourneerde wat startkapitaal voor de Q om ze direct goed voor de dag te laten komen. Jan senior was geen manager.

in het midden Jay Baar

MUZIEK

Jazz was de muziek van onze bevrijders. Amerikaanser kon het niet en het was de enige goede muziek die je in Nederland op de radio hoorde. Voor zwarte muziek luisterde je naar AFN en Radio Luxemburg en voor de jazz stemde je af op Nederlandse zenders.
In de beginperiode ging ik ieder weekend naar de jazzsociëteit van Adje Lagerwaard. Die had een rijnaak gehuurd die in de Laakhaven lag. Daar was ik lid van en zo'n half jaar lang ging ik daar iedere zondagmiddag heen om jazz te luisteren. Jazz was mijn eerste muziekinteresse. Later in 1964 veranderde dat met het optreden van de Stones in het Kurhaus.

De Stones hadden een reputatie als ruige band en Den Haag zou ze wel eens even welkom heten.
Een zootje werd het.
Jay en ik waren daar ook bij en stonden op de tweede rij.
In het voorprogramma stonden de Fouryo's geprogrammeerd.
Twee oude heren met twee dames in van die petticoats, met van dat Hollandse songfestival repertoire.
De zaal joelen en fluiten en door de enorme herrie was er niks te verstaan. Dus de Fouryo's gingen direct weer af.

Toen kwam er een lange pauze en het publiek raakte langzaam tot het kookpunt. Het Kurhaus had zo'n ouderwetse zaal met pluchen gordijnen en stoelen en er hingen grote kristallen kroonluchters.
Het doek ging eindelijk weer open en de Stones begonnen met de eerste maten van een ruig, uitdagend nummer. De zaal vond het geweldig. Jagger voelde de agressie in de zaal en begon heel treiterig te zingen. We vonden dat prachtig.

Gelijk vlogen er bierflessen naar het toneel en er werden hele rijen vastgeschroefde banken losgerukt. Heel de zaal op zijn kop. Stoelen hingen in de kroonluchters en van meisjes werden alle kledingstukken van hun lichaam gescheurd. Allemaal gillen natuurlijk. De politie kwam te paard de zaal in galopperen, met getrokken sabels. Het publiek probeerde op het podium te klimmen en de Stones speelden nog gewoon door. De politie kwam ook het podium op en begon met hun laarzen op al die handen te trappen van die mensen die bij het podium stonden. Er werden klappen uitgedeeld met de platte kant van de sabels.

Na negen minuten was het concert afgelopen en er was een enorme chaos. Toen de zaal schoongeveegd was en iedereen buiten stond, barstte er een gigantisch onweer los en iedereen was daarna snel verdwenen. Voor mij was het een gedenkwaardig moment en ik wist op dat moment dat ik ook beatmuzikant wilde worden. Zanger.

Daarna heb ik met Jay, Leadbelly's Ltd. opgericht. De jazzmuziek was voor mij toen voorbij.

Later is nog een fragment uit de beroemde Kurhaus film in een clip van de Stones gebruikt. Daar sta ik ook op. Toen was ik nog een keurige jongen met blauwe blazer die braaf op de MTS zat.

Om Haagse bands te zien spelen gingen we naar De Marathon, De Drie Stoepen, De Houtrustrotonde, de Speakeasy, Les Galeries, De Haard, enzovoort. Daar heb ik gezien Pee White and his Magic Strangers (Peter de Wit), Johnny and his Cellar Rockers, Peter and the Blizzards (die droegen witte pruiken en speelden op Scheveningen) en natuurlijk de indorockbandjes, zoals de Tielman Brothers, Willy and his Giants en Rene and his Alligators. Dat waren nachtclubacts. Alle muzikanten in smoking en maakten tegelijk danspasje van links naar rechts. Technisch waren ze ook goed. Niet voor niets dat in Den Haag dat beatgebeuren van de grond kwam, want daarvoor was natuurlijk al die fantastische, geweldige indorock.

LEADBELLY'S LTD.

De voorloper van de Q is de op Engelse muziek georiënteerde band Leadbelly's Ltd. De formatie wordt genoemd naar de blueszanger Lead Belly en Paul is de zanger van de band en speelt tevens mondharmonika. Jay speelde op drums. In 1963/1964 ziet Paul op de televisie een documentaire over de nieuwste muziekontwikkelingen in Engeland waarin Georgie Fame and the Blue Flames optreden in de Ronnie Scottclub. Voorheen kwam uit Engeland alleen de vervelende muziek van Cliff Richard, of dixieland- en Skifflemuziek. The Blue Flames waren iets geheel anders. Ook een pre-beatband als The Graham Bond Organisation stond model voor Leadbelly's Ltd., waarin verder Harry Scheublin (slaggitaar) en Dhil Bennink (sologitaar) meespeelden.

Harry was een slechte gitarist, maar was bruikbaar omdat hij op Brian Jones leek. Bij optredens werd Harry wel eens uit de versterker geplugd zodat hij de boel niet kon verpesten. Harry stond dan altijd te klagen dat hij zichzelf niet hoorde.

De manager van de band was Peter van Rooyen (of ene Van Rossem?). Hij was een soort randfiguur. Een in smoking gestoken en met een vlinderdas gehulde semi-oplichter die zijn geld verdiende op kermissen en met het organiseren van bingo's. Hij wist niets van muziek en engageerde de band zo'n paar maal in de maand voor bruiloften en partijen. De omstandigheden in dit soort kleine zaaltjes waren nog uiterst primitief en bijna niemand had ooit een beatbandje zien optreden. Er waren altijd problemen omdat de muziek te hard was of omdat de stoppen doorsloegen. De politie stond dan ook regelmatig op de stoep en er moest altijd voortijdig ontruimd worden.

Jay gaat van de LTS naar de MTS in Scheveningen. Paul onderhoudt contacten met de Zuiderpark HBS en krijgt via connecties toegang tot alle schoolfeestjes. Het jeugd-en buurtbandje Leadbelly's Ltd. houdt het een jaar vol.

Voor de dope werd er alleen maar cola-tic gedronken waar je doodziek van werd. De cola-tic werd ook gratis gedronken. De zoon van ene heer Wilson, Harry Wilson, pachtte de zaal van de Eekhoorn, een rolschaatsbaan op het eind van de Leyweg -vlakbij een zigeunerkamp. Hij organiseerde beatavonden en zijn vader had een limonadefabriek. De fabrikant produceerde ook voorgemixte flesjes met cola-tic en konden de Q-leden met aanhang, als er werd opgetreden altijd gratis drinken. Lazerus werden we en daarna ziek naar huis op bromfietsen.

CHICKS

De Haagse scene werd gevormd door jongens en meisjes uit het Zuiderpark, de Schilderswijk en de Vogelwijk. In het Zuiderpark woonden in naoorlogse grijze nieuwbouwwijken de lagere ambtenaren en het middenkader, en was het niet verwonderlijk dat daar een reactie op kwam van de jeugd.

Tot en met 1945 bestond het gebied nog uit uitgestrekte weilanden veel sloten met hier en daar wat kassen. Tot eind jaren zestig was er het monotone geluid van de heipalen te horen. Er verrees een grijze en gelijkvormige wijk zonder voorzieningen. De jeugd was veel op straat en hield zich op in de gemeenschappelijke tuinen tussen de flats. Soms werden daar fotosessies gehouden voor aankomende beatbands. Dat wil zeggen vier jongens met de 'juiste' kleding en looks. In de kelderboxen en garages werden, buiten de controle van de ouders, feesten gegeven. De bandjes konden er op woensdagmiddag en zaterdag repeteren en sommige kelders werden zelfs bewoond door 'dakloze' jongeren die prefereerden om constant in de visnetten te wonen.

Ook de meisjes zetten zich net zo hard af van het kleinburgerlijke milieu en deden net zo wild aan alles mee. Ze dronken net zo veel uit de rieten Chianti flessen en werden even dronken, stoned en ziek als de jongens. Sommige meisjes van veertien/vijftien jaar waren onhandelbaar op school en belandden op kostscholen en in inrichtingen voor moeilijk opvoedbare meisjes. Deze wilde tieners, dochters van keurige ambtenaren, voelden zich sterk aangetrokken tot de beatmuziek en vooral ook tot de muzikanten.

ANN

Een zo'n meisje was Ann. Ze was de jongste dochter van een hoge ambtenaar bij de PTT. Ze was mooi en poseerde vaak voor haar vader die geen onverdienstelijke amateur-fotograaf was.

We zaten op de Zuiderpark HBS in de Mayubastraat. Een prachtige school waar ik een blauwe maandag op heb gezeten. In die periode bouwden we versterkers in oude garages.

Op een bepaalde dag attendeerden een paar vrienden van school mij op een meisje. We verlieten de school en ze liep enkele meters voor ons uit. Wat me direct opviel was dat ze iets bijzonders, iets exclusiefs had. Ik vroeg wie 't was. Ze vertelden me dat ze Ann heette en voegden er gelijk aan toe dat ik geen enkele kans bij haar maakte. Geen schijn van kans, want de hele school liep achter haar aan. No way. Geen enkele kans. Vergeet 't maar, forget it. In mijn ogen was ze heel mooi en juist zeer begeerlijk omdat iedereen haar naliep. Al die rotjochies die achter haar kont aanliepen op zo'n ouderwetse schooljongens manier. Wanneer Ann voor ze wegrende viel 't me op hoe elegant haar slanke enkels naar buiten zwaaiden. Als een gazelle, bewoog ze. Een hele mooie manier om hard weg te lopen van al die lastige boys. Ik dacht 'Dat is bijzonder, die moet ik erin houden'. Na veel aandringen -ik was een doorbijter- kwam ik toch met haar in gesprek en slaagde erin om een afspraakje te maken.

Ze woonde in de buurt van de Leyweg, ergens in een nieuwbouwflat tussen de Rades en de Dreven. Dat wat een uitgestrekt gebied waar je met je Puch overal kon komen. Als je zestien was en een brommer had kon je iedere plaats in de stad bereiken. De Leyweg was een soort as waaromheen alles gebeurde.

Ann had een fantastische oudere zus. Helen. Heel mooi was ze. Ze had een soort verloofde die Cor heette. En Cor had het helemaal. Dat was een figuur. Mooie kop, swingend uiterlijk en elegante kleding. Hij droeg zandkleurige Clarks en was mods-achtig. Hij wierp zich op als manager van bandjes. Dat was hij in wezen helemaal niet, maar dat was voor hem een goed excuus om Helen af en toe thuis te laten sudderen, zodat Corretje zelf zijn gang kon gaan in het milieu.

Helen en Ann hadden een meisjeskamer die ze samen deelden. Er stond een pick- upje met een plastic armpje en de luidspreker zat in de deksel. Er stonden rotanstoeltjes en een niervormig tafeltje met een kringelachtige glasplaat sierde het midden van de kamer. We zaten daar avonden, maar vaak met z'n drieën. Ik verwenste die Cor wel dat hij Helen niet altijd meenam, zodat ik ook eens met Ann alleen op d'r kamer kon zitten. Altijd zat die zuster erbij! Later ging dat gelukkig beter.

's Avonds draaiden we plaatjes en ik heb daar heel wat avonden gezeten. Ann kwam ook bij mij thuis.

Ann beet nagels. Een spreekwoord van mijn oma -van moederskant- was altijd: 'nagelbijters zijn mensentreiters.'Ann had ook de reputatie van lastig. Altijd dwars liggen. Ze was een lastpak vond men en ze was chagrijnig. Ze was zwaar op de hand, had overal schijt aan en lag voortdurend in de contramine. Constant. Kortom een lastig type.

Dus Cor was de zogenaamde beatmanger. Hij wist in ieder geval waar de garages waren waar wat gebeurde en waar bandjes optraden. Ik heb Ann toen aangemoedigd om eens samen naar die bandjes te gaan kijken. Gewoon om eens uit te vissen wat er op een woensdagmiddag of zaterdagavond daar aan de hand was. Je kon natuurlijk ook bij de patatfrietkraam rondhangen, maar ik wilde wel eens wat anders beleven. Met veel moeite ging Ann mee. Al gauw gingen we naar al het beatgebeuren. We gingen naar de Marathon, de Eekhoorn, het Zuiderpark Paviljoen, alle tenten. 's Zomers waren we altijd te vinden op het Savorin Lohmanplein en op het strand. Dat waren belangrijke plaatsen waar iedereen kwam, de Wildhoef, de Harpurs. Al die boys waren daar. Daar kwam tout le monde. Tout La Haye.

Ann was de limit. Ann en ik zouden elkaar verloven. Wij waren in die tijd elkaars verloofdes. Zo noemde je dat. Daar sprak je ook over, over je verloofde. Dat was heel serieus, maar we waren nog nooit met elkaar naar bed geweest.

Ann werd steeds minder chagrijnig. Veel leuker, veel vrolijker. Ann werd een leuke chick en ze verloor haar chaggo-image. Ze kwam in de scene rond de Q terecht en werd een groupie. Ze begreep steeds meer wat er gebeurde en deed volop mee met de boys. Ann leefde helemaal op en werd alsmaar meer haarzelf. Ze werd minder angstig en minder gefrustreerd. Ze voelde zich niet meer het lelijke eendje met die mooie zus en ze hoefde niet meer weg te rennen voor die jongetjes.

Het probleem met Ann was dat ze van alle scholen werd afgetrapt omdat ze stoned in de klas zat. Want Ann zat gewoon te blowen in de klas. Dus ze wordt van school verwijderd en gaat van de ene naar de andere school. Ze eindigde op een MMS in de Jan Willem Frisolaan, een meisjesschool. In de buurt van het Congresgebouw. Met veel pijn en moeite heeft ze daar MMS-A afgemaakt. Haar ouders hadden daar allemaal weinig problemen mee. Ann was hun buiten-de-boot- gevallen dochter en stonden daar tamelijk onverschillig tegenover.

We hadden een goede relatie en Ann was een toffe meid. Maar ik moest en ik zou naar Engeland. Naar Londen, want daar gebeurde 't.

We hadden een vriend, Jantje van der Meer en die was kunstschilder. Hij woonde in de oude kazernes in de Frederikstraat. Daar zaten allerlei ateliers en we kenden daar allerlei neukadresjes. Daar kon je terecht als je wat met een chick wilde, of wanneer je een model wilde versieren.

De moraal van de jaren zestig was dat je met je verloofde ging trouwen. Daar ging je mee samenleven en kreeg je kinderen uit. Maar daar wachtte je mee. Nu nog niet. Eerst moet je alles doen en swingen. Want als je getrouwd bent kan je niet meer swingen. Dat gold toen. Gewoon eerst alle grenzen aftasten en alles doen wat God verboden heeft. Je kon je toen tien slagen in de rondte neuken, maar je moest geen kind bij je verloofde maken. Dan ga je fout. Dan is 't afgelopen. Dat lag allemaal vast.

Ik wist ongeveer hoe Ann eruit zag. Op het strand zag ik haar in bikini. We gingen zwemmen. We doken onder elkaars benen door en met mijn open ogen open zag ik haar zwarte schaamharen uit haar bikinibroek steken. Ik zag ze zachtjes met de golven van de zee meebewegen. Dat was erg opwindend. Visueel erotisch. Ann had ook al veel okselhaar en rook heel kruidig. Dat was uiterst boeiend. Lichaamsgeur was iets nieuws voor me en dat was iets opwindends. Ze had ook een bijzondere huid. Het had de kleur van versgeklopte room. Een grote bak slagroom. Zo egaal en bleek.

Vanuit de Wiener hadden we een afspraak gemaakt met Jantje. Ik zei 'Jantje, ik ga even met m'n verloofde naar bed. Kan ik je atelier even lenen'.
We kwamen op z'n atelier. Dat was een hele mooie zolder. Er hingen van die grote houten hanenbalken aan het plafond en het rook er heerlijk naar olieverf en terpentine.
Er was geen wc, dus we pisten gewoon uit de dakgoot. Geen probleem, dat vonden we juist leuk.
We bleven daar van 's middags twaalf tot 's avonds een uur of acht. Het was een mooie middag. Er viel schemerig, diffuus licht naar binnen. Het was een perfecte ambiance.
In die tijd hadden meisjes van die hele rare bh's. Die waren met schuimrubber gevuld en daar waren kringetjes in gestikt. Concentrische cirkels. Kegels. Een soort ronde piramides. Je wist daardoor nooit zeker hoe een meisje d'r tieten er in werkelijkheid uitzagen. Ann doet haar bh uit. Ik heb nooit begrepen dat in zo'n ding paste. Er kwamen borsten uit in de vorm van bananen. Bananen met het steeltje omhoog. In het diffuse licht en met m'n stoonde kop deed Ann me denken aan een ivoren afgodsbeeldje van een Afrikaanse vruchtbaarheidsrite.
Ik had nog nooit zoiets perfect gezien.

Rooie Lia

Een andere chick was Rooie Lia, grof gebouwd en zag er, vooral door de zware make-up, ouder uit.
Ze had rood haar en droeg jassen van roodharig bont. Ze was een fantastische meid, maar er was geen land met haar te bezeilen. Ze wist niet wat ze wilde en liep maar tussen de jongens en in de scene rond.

Op een gegeven moment had ik ergens een kamer gehuurd en Rooie Lia en Rinus Gerritsen kwamen in zijn sportwagen langs. Er ontstond een discussie over de zin van drinken en blowen en Rinus vertelde dat hij niks in drugs zag. We gingen met zijn drieën naar een feestje en Rinus vertrok later alleen in zijn autootje. Rooie Lia ging met mij mee naar huis. Ik zag wel wat in haar en had geen enkel bezwaar dat ze bleef logeren.

Ze bleef een tijdje en er werd overdag continue geblowd en vooral ook veel thee gedronken. Na een week ging ik 's ochtends even naar het Postkantoor en ik had voor ik wegging een pot thee in de keuken gezet. Omdat ik bij een hospita inwoonde durfde Lia zich niet op de gang -waar ook het toilet was- te laten zien. Ik kwam terug van het Postkantoor en schonk in de keuken een kopje thee in en nam een slok. Lia begon te lachen en vertelde dat ze daarnet in de theepot had gezeken! Ik kon er niet om lachen en gooide haar gelijk het huis uit.

Een paar dagen later kwam Jay langs in de grote Amerikaan van zijn vader. Rooie Lia zat met haar roodgelakte nagels en roodgestifte lippen naast hem. Jay vroeg aan mij of ik zin had om mee te gaan stappen in Amsterdam. Ik hield het uitstapje voor gezien.
De meisjes gingen van hand tot hand en Rooie Lia wilde na de saaie bassist Rinus, nu wel eens een drummer, ook interessant. Toch was Jay niet gelukkig in de liefde en had weinig succes met vrouwen. Ik werd wel verwend door de talloze, soms anonieme vrouwen en overladen door hun attenties.

Wanneer ik 's nachts thuis kwam ging ik stilletjes de woonkamer in. Schoenen uit, op kousenvoeten en zette de radio aan. Een Philips radio met een groen afstemoog. Ik ging in een stoel zitten en keek naar het fluorescerende licht dat door de kamer scheen. Alsof de aliens in de woonkamer waren geland. Je had gedanst, lekkere meiden gezien, eelt onder je voeten en alle buitenaardse wezens ter wereld waren in jouw kamer aanwezig.

DE LONDEN CONNECTION

Paul gaat in 1965 met Harry naar Londen en zij worden vervangen door Wim Bieler en Joop Roelofs. Vervolgens komen Frank Nuyens en Peter Vink erbij en wordt de Q65 opgericht. Paul en Harry komen in Londen in de muziekscene terecht die voornamelijk bestaat uit folkmuzikanten ala Bob Dylan en Joan Baez. Het echte leven van Swinging Londen speelt zich 's nachts af en is totaal anders dan het beeld van een Modsgroepje dat overdag kleren koopt in Carnaby Street.

De pubs sloten al om tien uur p.m. en na sluitingstijd werden er buiten kaartjes uitgedeeld met adressen waar bij mensen thuis feestjes werden gegeven. Harry en ik trokken van feest naar feest en leefden van wat we tegenkwamen en mee konden nemen.
Allereerst werd de boel snel verkend: waar was de drank, de dope, de vrouwen en iets te eten. We braken kasten open en we namen wel eens wat Campbell soepblikken mee waar we drie dagen van konden eten. Zonder vaste verblijfplaats overnachtten we vaak op de feesten in badkuipen of we trokken twee stoelen bij elkaar. We sliepen ook wel eens in een leegstaand huis.

Er was goed geld te verdienen in het nichtencircuit. Ik was listig genoeg om me niet daadwerkelijk te hoeven geven, door iemand anders naar voren te schuiven. Maar ik kon dan wel de poen vangen of kreeg goed te eten of had weer een slaapplaats. Het wilde leven speelde zich af in Soho, temidden tussen de hoeren, pooiers en junks. Deze subcultuur werd gedomineerd oor de muziek. We kwamen regelmatig in de clubs en zagen veel life-acts als Manfred Mann met Paul Jones, Graham Bond, The Yardbirds en John Mayall.

Ik leefde in Londen in de buurten van Brixton bij Porto Bello Road. Daar waren in 1964 de eerste rassenrellen. Dat waren de buurten waar de West-Indiërs woonden, ook wel 'spades' genoemd. Ik leefde daar tussen die mensen en die gaven wel eens feesten die zo'n vier a vijf dagen duurden. Je had daar van die straatjes met allemaal kleine arbeiderswoninkjes en in vijf aaneengesloten huisjes woonde dan een grote familie. Alle muren waren doorgebroken en je liep dan vier dagen door al die kamers te feesten, dag en nacht.
Lekker eten, blowen, roti's, kippetjes en ginger-ale. Dagen achter elkaar.
Ik werd daar geaccepteerd omdat ik ook blowde en we dachten dat we daardoor allemaal wereldverbeteraars waren. Op de grond stonden oude jukeboxspeakers. Jukeboxspeakers hebben een zware basdreun en de West-Indische muziek die eruit kwam voelde je door je hele lichaam trillen. Zware ritmes en swingen op oude reggae, blue beat en Ska. De muziek die Bob Marley later maakte was slap vergeleken met die oude ruigere ska.

Q65

Na een klein jaartje komen ze terug in Den Haag en Paul geeft al zijn informatie door aan Jay, die het op zijn beurt bij de band inbrengt. Inmiddels ging het de Q65 voor de wind. De muzikanten waren niet allemaal even goed, maar de podiumact en uitstraling van met name Wim Bieler sprong eruit. Door de Engelse connectie via Paul begon Bieler ook te begrijpen wat hij nu eigenlijk stond te zingen. Ze gebruikten veel slangwoorden en rond de Q ontstond een hiptaaltje, een soort code van Engelse straattaal, die vooral bedoeld was om je te onderscheiden van de domme massa. Dit was op zijn beurt weer ontleend aan de Amerikaanse Jazz Jive-talk, of hipcattalk. Paul had eveneens een hoop platen meegenomen. Die waren in Nederland niet verkrijgbaar en Paul introduceerde ook het gebruik van stuf.

Toen ik terug kwam ging ik met de Q mee, on-the-road, als roadie of verving Frank Nuyens die zich opeens serieus ging verloven. Ik verving ook wel eens Wim Bieler of we deden samen een show en dan speelde ik mondharmonika. Ik ging mee op de tournees door België en het zuiden van het land. Geld heb ik er nooit voor gekregen. Maar ik deelde uiteraard wel mee in de gratis drank, dope en natuurlijk in de vele chicks.

---------------------

Ann

Annecy, dinsdag - Zomer 1966

Lieve beste kameraad, minnaar,

Ik mis je vreselijk erg. Ik denk zowat de hele dag aan jou. Verder doe ik niets dan lezen en af en toe wat tekenen. Ik wou dat ik alweer bij je was. Dat duurt nog twee weken.

Annecy, maar dat zal niet meer zo lang duren, want we gaan donderdag waar- schijnlijk naar Italië. Het regent hier dag en nacht. Het is hier zo koud dat het in de bergen zelfs gesneeuwd heeft. Dus kun je nagaan. We hebben niet zo'n voorspoedige reis gehad als we gewild hadden. Maar de eerste dag ging alles prima. We zijn 's morgens om half vijf van huis gegaan en we waren 's avonds om half zeven in Annecy. Daar hebben we toen de tent opgezet en zijn daarna meteen naar bed gegaan. We waren bekaf.

De volgende morgen, dus zondag, zijn we om half tien weer vertrokken, en om een uur of een hadden we pech met de auto. In de tijd dat pa de auto weer maakte is er even zon geweest. Het enigste ogenblik dat ik de zon heb gezien tot nu toe. Vannacht heeft 't wel zo geregend dat we er iedere keer uitmoesten om te kijken of de tent niet zou doorlekken. Dat was dus gelukkig niet het geval. De tweede nacht hebben we in een hotel geslapen in Belle Garde, of zoiets. En nu zitten we dus hier he. Drijfnat en kwaad over dat vieze, gore kutweer.

Zeg schatje, ik heb gehoord dat het bij jullie lekker warm is. Dat idee maakt me helemaal woest. Ik heb er maandag aan gedacht toen je weer moest gaan werken. Rot he,(om te werken dus).

Jezus, ik wou dat ik weer terug was bij jou, weet je wel. Nu, ik ben dus hier, zonder jou en nu weet ik pas hoeveel jij voor m'n leven bent gaan betekenen. Want jij bent de enigste Paul waar ik van houd en van blijf houden. Het klinkt misschien wel stom, sentimenteel, maar het is nu eenmaal zo. Ja, als je hier zo zit en niks te doen hebt ga je vanzelf sentimenteel worden. Sorry, neem me niet kwalijk.

Hoe gaat 't verder? Goed zeker, he, weet je wel. Ja, wat kan er nou mis gaan? Zeg Paultje, mis je me nog een beetje? Of vermaak je je nogal? Zal ik je wat vertellen? Op een aanlegsteiger bij het meer staat in koeienletters geschreven Q65. Gek he. Ik wist niet wat ik zag. Het zal wel door Nederlanders zijn neergekalkt. Ben je nog mee geweest met de Kjoe? En heb je nogal gedragen? Want tenslotte ben ik gek.

Het meer schijnt erg mooi te zijn. Schijnt, want eerlijk gezegd heb ik er nog niks van gezien. Het enige wat ik heb gezien is de binnenkant van de tent en de wc. O ja, de wc. Het is hier wel zo'n rare bedoeling. Eerst wist ik helemaal niet hoe zo'n ding werkte. Het is een soort gat waarboven je moet hangen. Maar ergens ook wel leuk. Ik schrijf zeker dingen die je helemaal geen moer interesseren. In dat geval nogmaals mijn excuses lieve schat. Ik weet niet wat ik nog moet schrijven. Alleen dit: Ik houd vreselijk veel van je en mis je gewoon angstaanjagend. En ik schrijf nog.

Je eigen bedroefde doch zo gelukkige,

Ann

P.S.

Groeten aan je familie.

Ineens denk ik ergens aan. Er is toch geen recherche geweest, he Paul? Jezus, kon je mij maar terugschrijven. Maar dat kan niet GVD!

---------------------

Annecy, zaterdag

Lieve, lieve Paul,

Ik heb zo'n verlangen naar jou dat ik me bijna op lig te vreten de hele dag. Ik lig de hele dag op een bed buiten en nu schijnt de zon. Maar het interesseert me niet zo bar veel. Ik zit de hele dag aan jou te denken, aan wat je op dit moment aan 't doen bent.'s Avonds, als ik op bed lig, denk ik aan je, zodat ik verder de hele nacht van je droom. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar het is echt zo. Je zal wel denken, Jezus weer zo'n brief! Maar als ik zoveel schrijf voel ik me heel wat dichter bij je. Ik ben nog zenuwachtiger geworden al die tijd dat ik hier ben. Iedere letter die ik schrijf moet ik apart tekenen omdat m'n handen trillen. Mijn vorige brief was heel anders. Maar toen was ik wat optimistischer gestemd. Nu niet meer, nu het allemaal wat langer is dan ik had gedacht. Ik mis je heel erg en ik heb het gevoel alsof er iets mis gegaan is bij je thuis.

Paul ik ben de tweede thuis. Waarschijnlijk 's avonds laat, maar dat weet ik niet zeker. Als ik dinsdag niet thuis ben, dan kom ik misschien woensdag. Dan bel ik je na je werk. Je werkt toch nog steeds Paultje?
Ik houd nog van je. Als je me alleen laat Paul, dan zet ik de gaskraan open. En dat zweer ik hoor! En ik meen 't echt. Laat me niet alleen. Dat weet ik wel zeker. Raar kind ben ik he, om dit op te schrijven. Maar ik spring van 't dak hoor! Maar ik spring ook van de hak op de tak. Dat komt eigenlijk omdat ik geen brieven kan schrijven.

Het is hier maar eigenlijk een dooie boel. We hebben eerst met pappa en mamma boodschappen gedaan.

Ik lig de hele dag aan je te denken. Je weet tenslotte wie ik ben. Dat hoef ik je niet te vertellen. Ik vind het fijn dat Mamma bij me is en tegen me praat, omdat het iemand is die jij ook kent. Begrijp je wat ik bedoel? Misschien niet. Maar ik denk dat je mijn gedachten wel kunt volgen. Paultje, woensdag vang je me op in je armen, tot ik helemaal geen adem meer kan halen. Dat doe je he? En alles wordt weer als vroeger. Je houdt nog even veel van me, he Paul?

Ann

---------------------

Ik moest naar Londen. Dat was een droom. En ik kwam terug. Met Terry Redwing. Ik had haar leren kennen in het folkcircuit. Ze was een goede folkzangeres ala Sandy Sandy Denny (later bekend van de Fairport Convention) en Dylan. In Londen woonden Harry en ik in hetzelfde huis als Terry. Door haar leerde ik veel Amerikaanse slang kennen. Toen ik terug ging heb ik Terry mee naar Den Haag genomen. We hadden samen gereisd en on-the-road zijn heeft een andere code dan verloofd zijn. Terug dus. Ann wordt boos.
Terry ging eerst bij mijn ouders wonen en trok daarna even bij de ouders van Jay in. Daarna heb ik haar bij de cineast Boud Smit ondergebracht. Op de Valkenboskade. Boud was een hippe filmer en leefde daar met z'n vrouw en kinderen.
Ann keerde zich van mij af met rancune. Ik had haar verloochend. Suddenly was er een new boy in town. In Tedje. Een nieuwe barman. Import. Peter van Dijk.
Hij zag eruit als Ben Gazarra uit de tv-serie 'A Long Hot Summer' van Tennesee Williams. Ben speelde de bink, de macho en Ann was daar gek op. Volgens eigen zeggen van Peter van Dijk was hij van adel, of halfadel. Een wat bekakte blufgozer: 'Mijn grootvader was Majoor Domus op 't Loo'. Hij kwam uit Soest of Zeist, ergens uit die contreien. Maar wel de arme tak. Hij werkte achter de espressoapparaten in Tedje. In de jukebox hoorde je 'Paint it black' van de Rolling Stones en 'Hey Joe' van Hendrix. Er hing een agressieve sfeer. Peter had gehoord van Ann en die wilde ie wel hebben. Tegen mij zei hij 'Ik sla je kop d'eraf'. Dat was een toon die wij niet gewend waren. Wij waren niet met agressie bezig. Aadje Bos beschermde mij, want Ann was toen nog mijn verloofde.
Maar Peter wilde Ann.
Zo geregeld. Ann had een klerebui want onze verloving was tot een nulpunt gedaald. Ik kon het me wel voorstellen.
Ze gaat gelijk met Peter in zee. Dag Paultje.
Ann exit.
Binnen een half jaar had ze een dikke buik en zijn ze gaan trouwen. Haar ouders waren er op tegen.
Na een jaar waren ze ook weer gescheiden. Heel simpel.

+ Jay schreef het nummer Ann en was bedoeld als grap met een vette knipoog naar de Duistse schlagers. Het werd in 1965 tot grote verbazing van alle leden van de Q65 een bescheiden hit en bleef altijd populair op de radio en staat ieder jaar nog genoteerd in de Top 2000. De Ann waar Jay over schreef is de Ann van Paul, maar is niet haar echte naam. Er zijn ook wilde verhalen dat Ann de moeder van Wim Bieler zou zijn omdat Jay daar een affaire mee zou hebben gehad. Verhalen. Typisch Haags, waar of niet waar. +

Willie Vink

We hadden een bassist nodig voor Leadbelly's Ltd. Dat werd Rudy. Hij was toen al een oudere jongere en woonde niet meer bij zijn ouders. Hij woonde in een kelderbox. Dat deden er wel meer. Het mooie was dat je daar in en uit kon lopen en buiten de controle van ouders, installaties neer kon zetten. Rudy was zo'n kelderboxjongen.
Willie Vink had al een reputatie. Ze had zich laten vastbinden door Indische jongens. Ze had zich door zwepen laten slaan, door Indische jongens. Niet echt waar, maar dat waren de verhalen.
Willie was een wilde meid. Ze was snel fed up en was altijd in voor nieuwe dingen. Liet ook makkelijk weer iets los voor iets nieuws. En Willie Vink raakte in contact met Boeroe, met Iwan en met Boelie. Ineens groeide ze vanuit de beperkingen van het betonnen-kelderboxgebeuren naar de Haagse binnenstadscene. Als een komeet. Dat was haar carrière. Ze werd de big mamma van de scene.

En Bieler werd lastiger. Werd neurotischer. 'Alle chicks liggen met hun klapperende natte mutsen voor het podium. Ik ben net zo goed als Jagger'. Sterallures kreeg hij. Hij was alles en wij waren noboydies. Hij werd grillig. Soms kwam ie wel opdagen en soms niet. Jay en ik dachten, 'Kijk. Willie Vink wordt de groupie. De ultieme groupie'. Wij zeiden, 'Ok Wil, jij versiert Bieler'. Willie had de stuf en versierde Bieler. Willem werd rustiger en relaxed. Ze ging hem coachen. Ze ging hem rustig houden. Ze gaf hem af en toe een blow. En ze zorgde voor z'n sexuele trekjes. Daarna verscheen Hannie en ze wordt de grootste fan van Bieler.
Dus bonje.
Willie zat daar tussen. Jay en ik vonden dat wel prima, want Willie voerde al die dope aan en ze wilde ook wel neuken. Dus iedereen had daar wel wat aan. Willie was er en moest er zijn. Ze was niet alleen groupie, maar ook de persoonlijke verpleegster van Willem. Voor Jay, Willie en ik stond de dope centraal en Willie zou Bieler richten naar onze ideeën. Willem zou al zijn rare fratsen eens worden afgeleerd. Als strenge meesteres. Bieler aanbad haar en liet zich heerlijk door haar in de watten leggen. Ze kreeg privileges en mocht in z'n kleedkamer komen waar wij niet mochten komen. Willie zorgde overal voor. Later kruisten Hannie en Willie elkaar. Hannie gebruikte geen dope, was niet hip. Willie was hip, Willie had de dope. Willie was een moeder.

DOPE EN EXCITEMENT

Er werd niet alleen gemusiceerd, maar ook geswingd en gezworven door de stad. Op zoek naar dope en excitement.
Wanneer excitement ontbreekt in popmuziek, is het geen popmuziek. Beat en rock-'n-roll hebben excitement nodig. In flamenco noemen ze dat 'duende', soul, kloten, power. Ook buiten de muziek zochten wij altijd excitement.

Op een van die avonden dat Jay en ik op zoek waren naar excitement gingen we de binnenstad in, op zoek naar dope.
We scoorden een portie marihuana wat pillen en wat LSD. We gaan naar wat cafés en een paar hippe tenten en lopen 's nachts naar huis terug door de Javastraat met Willie Vink en Barney de Krijger. Barney kwam oorspronkelijk uit Rotterdam en was een artistieke dopegebruiker, dus die was ok. In de Javastraat komen we langs de galerie van de gebroeders de Brei.

Onder de galerie woonde de oudste broer in het souterrain en dat stond in het circuit bekend als een illegaal café. Een semi-geheim café en het zag er gezellig uit. Dus wij naar binnen met zijn vieren. Eerst werden we niet toegelaten omdat het al vol zou zijn en bovendien moest je betalen voor de drankjes.
Soms was de drank gratis, maar vanavond moesten we voor de drankjes betalen. Maar we hadden geen geld meer bij ons.
Willie koopt het aan de deur af en geeft een paar brokken stuf. Dus wij mochten naar binnen en gratis drinken.
Er zit inderdaad een heel gezelschap en Barney gaat op een oud bankstel zitten en pakt een gitaar die daar staat. Barney zuipt zich vol, blowt zich helemaal gek en zit helemaal in zichzelf de hele nacht op die bank gitaar te spelen. Uren. Van twaalf tot vier heeft hij voor zich uit zitten spelen en verder niets gezegd of iemand gesproken.
Op een gegeven moment ontdekt Barney ergens een pot honing, zet die naast zich op de bank en neemt af en toe een lik met zijn vingers uit die pot. Barney had een grote bos rood haar en een baard en zag er al een beetje als een beer uit. Hij bleef rustig doorspelen en alles zat onder de honing, op de gitaar, in zijn baard. Alles kleefde en plakte, maar Barney speelde rustig vrolijk verder. Hij was totaal van de wereld.
Wij ook.
We keken daar ook onze ogen uit. We kenden niemand en voelden ons ook behoorlijk weltfremd door de dope. We begrepen niks van wat er gebeurde, maar we vonden het wel gezellig en maf.

De jongste broer de Brei was een lange slungel van zo'n een meter vijfennegentig lang. Het souterrain was net iets hoger dan twee meter. Die broer zet een bromfietshelm op en begint daar, op de muziek tegen het plafond te pogoën. Een dansje dat pas later is uitgevonden. Een gipsenplafond, dus allemaal deuken erin. Jay en ik keken elkaar aan en dachten 'Wat gebeurt hier allemaal'. Die jongen was volkomen gestoord.

Andere mensen zaten tarotkaarten te leggen. Er zat een Antwerpenaar tussen die de kaarten uitlegden. Aan de hand van de kaarten werd van iedereen wat gezegd over de toekomst. Iets positiefs, of iets negatiefs. Al die mensen zitten daar serieus omheen. Die Antwerpenaar trekt een kaart en schiet in een enorme stuip. Schuim op zijn mond, dronken en stoned. Hij klapte tegen de grond. Iedereen schrok zich rot en dacht dat hij een slechte kaart had getrokken en zich te pletter was geschrokken van zijn eigen toekomst.
Hij had een epileptische aanval gekregen!
Wisten wij veel. Wij waren ook volkomen stoned en dronken. Die oudste broer belt de GGD en wij voelen nattigheid. We hadden stuf bij ons en werden gelijk paranoïde.
Het was al vroeg in de morgen en het werd langzaam licht.
We trokken Barney van de bank en vluchtten snel naar buiten.
Toen we bij de hoek waren kwam de ambulance al met gillende sirene aanrijden en die jongen werd afgevoerd.

Na afloop van zo'n avond dachten we 'wat gebeurde er allemaal', op het moment zelf hadden we geen enkel idee wat er aan de hand was. We stonden zo ver van de realiteit af. Daarna liepen we naar huis en we zagen de ambtenaren al weer met hun koffertjes en tasje naar kantoor gaan. Wij gingen toen lekker slapen.

Here we go again. Via Willie Vink kenden we alle Surinaamse dealers. We wisten precies waar we moesten zijn. Bij Boeroe, Iwan of Boelie. De drie belangrijkste Surinaamse dealers en de mooiste die er waren. Hippe cats. Ze liepen als cats. Boelie was de mooiste. Hij sprak heel zachtjes, zo van "He man, he man, moet jij wat kopen man?" Met Surinaams accent. Boelie liep op kousenvoetjes door het leven als een echte cat, een hippe cat. Boelie had veel waardering voor ons. Boelie vond onze generatie wel interessant. We liepen altijd met pocketboeken op zak en waren in zijn ogen intellectuelen. We zaten op de Vrije Academie en hadden literatuur op zak. We lazen bijvoorbeeld Lenny Bruce, Talk dirty and influence people. Jack Kerouac, On the Road. Dat was dan voor een tijd je lijfboek. Allen Ginsburg hadden we op zak en daar liepen we mee rond. Je las te pas en te onpas. In trams, bussen en coffeeshops. Voor Boelie waren wij dus intellectuelen. Wanneer er in mijn jeugd een neger in de tram zat zei je tegen je moeder 'Mamma kijk is, een zwarte meneer'. In die begintijd waren de Surinamers echte hippe gasten. Net zoals wij.

Boelie leidde een bijzonder dubbelleven. Hij was gelieerd aan een hoogblonde Duitse prostituee die hij van de Raperbahn uit Hannover had weggeplukt. Daar was hij mee getrouwd en zij fungeerde als Hoerenmadam. Boelie had een café annex restaurantje op het pleintje bij het oude Westeinde. In de keuken stond Iwan. Iwan was een tough guy. Hij had een grote woeste snor. Zo'n grote zwarte driehoek en onder zijn onderlip een kleine sik. Dat was toen hip. Jazzachtig. Wanneer we in het café kwamen overdag zei Boelie 'Easy man, easy. Kom mee naar boven'. Geheim. Boven zat de hoerenkast die zijn vrouw runde. Daar stonden gigantische grote bankstellen. Koperen lampjes, veel roodpluchen en goudkleurige voorwerpen. Overdag was het niet in gebruik. We zaten daar en Boelie gaf ons wat te roken. 'Moet je proeven man'. En wij proeven en blowen. Hij had de beste opium, de beste hash. De beste dope. Zakken vol. Boelie, Boeroe en Iwan hadden fantastische contacten in Rotterdam. Ze konden overal alles loskrijgen.
Wij zaten daar tussen vier uur 's middags en 's avonds een uur of acht. Daarna begon het bordeel te draaien en waren wij al weer weg. Als je gescoord had bij Boelie kwam je daar knetterstoned weer uit, met zulke balen onder je armen.

In hotel Bristol op de Stationsweg werd ook gedeald. Marihuana. De tamtam was de beste communicatie om te horen of er wat was. Subcultureel. Ondergronds. Je hoorde en deed alles via kwek-kwek-kwek. Je deed weinig over de telefoon, want Jansen en Jansens zouden misschien meeluisteren. Continue paranoia.

Het was op een avond en we zouden gaan scoren. Dope. Dope scoren. En wat doen we? We gaan geld inzamelen. Daar begint 't mee. Hoeveel jij? Geeltje. Anderen ook. Geeltje, geeltje, geeltje, vijftig gulden, een meier. Huppetee. Ok ik zal deze keer dealen. Die dealersrol wisselde steeds. Om beurten ging je wat halen. We zorgden voor elkaar, net als in een commune.
Ik ga dus naar Tedje. Eerst een koppie koffie nemen en ga daar zitten. Ik wist precies waar ik moest zijn. Vanuit Tedje had ik Boeroe gebeld. Hij zei 'Wacht maar op de hoek man'.
Ik stond op de hoek te wachten. Je voelde je als een veeverkoper die met een grote zak met geld op de markt koeien gaat kopen. Zo'n bundel met geld. Heel raar. Ineens kwamen er drie jongens op me af en die begonnen me in elkaar te slaan. Niemand hielp me en ik vlucht Tedje weer binnen. Ze kwamen achter me aan en ik werd binnen met een barkruk op m'n hoofd geslagen. Daarna werd ik eerst afgevoerd naar het Militair Hospitaal op de Fluwelen Burgwal voor een eerste hulp behandeling. Daarna werd ik doorgestuurd naar de Zuidwal. Lichte hersenschudding, elleboog afgescheurd, pezen afgesneden, bot afgebroken. Er werd een metalen schroef in mijn arm gedraaid. Toen lag ik in het ziekenhuis, met een baal met geld en zonder hash.

Later kwam de recherche. Met foto's. Of ik m'n aanvallers herkende. Nee. Later hoorde ik, via, dat ik wel eens met een meisje had gesproken die een vriendje had die razend jaloers was. Hij zei tegen z'n kameraden dat wanneer ze mij tegen zouden komen ze die jongen in elkaar moesten slaan. Ze hebben me voor de verkeerde gehouden. Later zijn ze, geloof ik, nog gepakt en gestraft. Maar ik lag in ieder geval zes weken in het ziekenhuis.
Toen ik in het ziekenhuis lag heeft de politie bij mijn ouders thuis een inval gedaan. Op mijn zolderkamertje hebben ze niks kunnen vinden. Omdat ik alles in plastic zakken onder een dakpan had verstopt. Heel simpel.

In memoriam Boeroe. Willie Vink was getuige. Boeroe hebben ze door een etalageruit geslagen door pooiers. Ze hebben hem teruggehaald door de ruit heen. De scherven vielen omlaag. Z'n nek werd afgesneden en hij is doodgebloed. Ze hebben hem gewoon laten liggen. Willie kwam het ons vertellen en ze ging helemaal uit 'r bol. Boeroe was onze favoriete dealer.

De wereld was van de beatmakers en zij stonden in het middelpunt daarvan. Het witte-fietsenplan moest nog worden uitgevonden, maar de Q-leden en aanhang eigenden zich alle fietsen en brommers toe die ze nodig hadden. Ook die werden wel weer gestolen, zodat er een levendige steel-en snaai cultuur bestond. Anarcho-punk avant-la-lettre.

Met een Parka zag je eruit als een pinguïn.
Dan had je zo'n klep van achteren en die drukkers moesten los hangen. Er hingen achter twee touwtjes uit en had je zo'n split van achteren. Een Parka was ook heel nuttig. In de mouwen kon je een betonschaar steken en 's nachts alle bromfietssloten doorknippen. Handige jongens stalen Puchjes en Thomosjes en in een schuurtje of keldertje werd zo'n brommer in drie kwartier totaal gedemonteerd. De onderdelen werden dan verkocht, een motorblokje, een uitlaatje, carburateur, sproeiertje, van die kleine tankjes (een spinnetje noemde ze die). Dat was gelijk handel, maar je Puch was je kwijt. Er ontstond een heel circuit waarbinnen je voor weinig onderdelen kon kopen.

NOGMAALS LONDEN

In 1966 gaan Paul en Jay voor een korte vakantie naar Londen en ze lopen alle oude adressen van Paul in Soho af, de Alphabeth, de Coffeepot, en verblijven in het dure Victoria hotel. Ze gaan behoorlijk tekeer en pakken alle dope en meiden die ze kunnen krijgen. In een oude bioscoopzaal (die stijf stond van de hashrook) zien ze een optreden van Jimi Hendrix, vlak voor hij zou doorbreken met 'Hey Joe', z'n eerste hit. (NB: 2008. Joop Roelofs meldt dat Jay met de Q65 in 1967 naar Londen is geweest en daar gezamenlijk Jimi Hendrix hebben gezien. Of Paul Busee daar bij was is onduidelijk.)

We ondergingen zijn gitaarspel als een sensatie en geloofden dat Hendrix de grens had bereikt van wat iemand op een gitaar kan doen. Later zagen we hem nog in een nachtclub in Soho staan. Verder zagen we een slecht optreden van de Cream in The Royal Albert Hall. Jay was wel onder de indruk van de double bassdrum van Ginger Baker. Jay schafte ze thuisgekomen, onmiddellijk aan.

De Q was voor een publiciteitsstunt in Engeland om in een rubberboot de Noordzee over te steken. Ze kwamen in Scheveningen aan land en gaven na de geruchtmakende overtocht een concert naast de Pier.

In Londen ontmoetten we een literair geschoolde beatnik. Kenn. Een echte hipcat. Zo jong als we waren wisten we van niks. Hij zei, 'Beste Paul, hoe gaan we met vrouwen om?'. 'Nou gewoon, een beetje neuken', gaf ik als antwoord.
'Fout', zei ie, 'Vrouwen moet je eerst beffen. Dat vinden ze heerlijk en zelf vind je 't ook vast lekker'.
'Oh ?', zei Jay.
'Oh ?', zei ik.
We waren achttien en hadden daar nog nooit van gehoord. Maar interessant: gaan we ook eens proberen!
Ok.
Wij terug in Den Haag en wij weer naar het strand. We liggen daar met gitaren, wijn, stuf, muziek, zee en zon. Een fantastische dag. Ik zeg 'Jay, die woorden van Kenn blijven maar door m'n hoofd gaan'. Jay heeft 't zelfde gevoel. In no time hadden we twee chicks versierd. We zouden nu eens even kijken of die Londense beatnik gelijk had en wilden wel eens ontdekken wat daar nu zo leuk aan zou kunnen zijn. We gingen de vrije duinen in van het Hoogheemraadschap en nestelden ons op zo'n vijf meter van elkaar in een apart duinpannetje. We lagen ieder met een chick en maken een wip. Geen punt. Maar we gingen iets nieuws in praktijk brengen. Ik sla met die meid aan het experimenteren. Ineens zag ik boven het helmgras die kop van Jay naar boven steken. Helemaal rood. Z'n snor rood, sik, wangen en Jay zette grote paniekogen op. Had ie van die grote ronde stuiters in z'n knars. Shit! Jay helemaal onder het bloed. Poor Jay.

'The girls are fighting for me. But every time I want one they are indisposed, poor old me'

Zelfspot van Jay. Ze was ongesteld, jammer voor mij. Dat is de songtekts van 'The Life I Live'. Dat is zo'n situatie die je samen meemaakte.

In de songtekst van The Life I Live staat ook de zin: "My dog was killed by a car." Het ging hier niet om de hond van Jay, maar om de doodgereden poes van Wim Bieler. Rond 2000 heeft Wim Bieler uitgeverij Nijgh en van Ditmar benaderd om zijn rauwe levensverhaal te laten opschrijven en uit te geven. Uitgever Vic van de Reijt zag er niets in. Na de dood van Wim is iedere publicatie over zijn leven van de baan, want zijn erven willen nergens aan meewerken vanwege een te ruig, wild en twijfelachtig leven van hem. In 2009 verscheen een beperkte biografie van de Q65, geschreven door Pim Scheelings, maar ondanks dat hij dit verhaal van The Live we Lived goed kende, heeft hij hier geen gebruik van gemaakt. Mogelijk vond hij dat niet gepast, maar ten onrechte. Wellicht verschijnt The Live we Lived nog eens in het Engels vanwege grote interesse van Mike Stax, uitgever van onder andere het Amerikaanse underground-magazine Ugly Things. Verhalen kennen geen einde en gaan altijd door.

Op alle uren dat Jay vrij was, nam ik hem mee naar het centrum. Zodat hij kon leven en niet altijd achter dat drumstel zat.

Meisjes vielen vroeger op make-up en oefenden met ballpoint op platenhoezen. Ze tekenden om de ogen zwarte lijntjes als eye-liner en mascara.

Dames hadden Mobylettes en de jongens reden op een Puch.
Sex was taboe vroeger. Als kind wist je daar niks van. Daar was geen enkele communicatie over. Soms een toespeling op televisie door Toon Hermans of Wim Sonneveld, maar eigenlijk niks. Sex leerde je van de straat.

Ik had ook vriendinnetjes in Wassenaar. Die meisjes wisten niks. Dan hadden ze een eigen paard in de maneige. Er stond een witte vleugel in de kamer. De pa had een goede baan. Maar er was nergens tijd voor, dus die meisjes wisten niks.

Ik kwam in al die milieus. Met je Puch was alles bereikbaar. Ik kwam ook in de Schilderswijk. Daar heb ik veel geleerd. Van alcoholische vaders van vriendinnetjes. Alles over de jazz. Hoe een saxofoon praat. Hoe een saxofoon of een klarinet een stem heeft. De hele psychologie over de Jazz. Dat leerde ik niet in de Vogelwijk of Wassenaar, maar in de Schilderswijk.

HAAGSE CLUBS

De sport was om, wanneer je naar een optreden ging in de stad, geen entree te betalen. Je probeerde dan op alle mogelijke manieren naar binnen te komen. Via vriendjes bij de security of via raampjes, luikjes en achterdeurtjes.
Op een keer stonden we met een man of vijf bij jeugdsociëteit de Haard in de Daguerrestraat. Via een klein vierkant luikje zijn we naar binnen gekropen. Ineens stonden we oog in oog met Senf. Jaques Senf himself.
Er werd gelijk gemept, want die Senf was behoorlijk hysterisch. Er vielen behoorlijk wat klappen en we gingen weer door de voordeur naar buiten. Van het optreden hadden we niks gezien.

Op een avond gaan we naar een optreden van The Pretty Things in het Casino, Ober Bayern, op Scheveningen. Ook Willie Vink was daarbij. Stuf Mamma werd ze genoemd. Wil Vink was de Big Mama van de dope en kende alle pooiers en dealers uit Den Haag. Ze kon altijd voor dope zorgen. Na het concert gaan we uiteraard back-stage en we ontmoeten Phil May (precies zo'n figuur als Bieler), Dick Taylor, John Stax en de drummer Viv Prince. Jay had een grote affiniteit met de manier van spelen van Viv Prince. Hij bespeelde de high-hat en cymbals van boven en niet zoals de meeste drummers van onderen. Jay vertelde dat hij ook drummer was en we werden uitgenodigd om mee naar het hotel te gaan.

In het hotel werden geen bezoekers toegelaten en we zijn, met Willie Vink erbij, op handen en voeten onder de portiersloge door gekropen. Daarna hebben we de hele nacht met John Stacks en Dick Taylor op de vloer en op het bed gezeten. De hele nacht praten en blowen. We hadden grote stukken bruine opium bij ons en dat hadden die jongens nog nooit van hun leven gezien. De hele nacht doorgehaald en bij zonsopgang gingen we weer naar buiten.
Sex en drugs en rock en roll, in gezelschap van je eigen helden. Dan voelde je toch wel uitverkoren dat je dat meemaakte.

Q65 II

Alles draaide om de muziek. Jay was gevoelig voor ritme en voor klanken en had een uitstekend muzikaal gehoor. Daarbij had hij een perfecte Engelse uitspraak en een grote interesse voor het hippe slang dat niet op school werd geleerd. Jay schreef de teksten voor de Q65 die gebaseerd waren op de levenservaringen en verhalen van Jay en Paul.

De naam Q65 was bedacht door Joop Roelofs en liet de naam direct deponeren. Toen de Q65 uit elkaar en later weer bijelkaar kwam gaf dit de nodige fricties. De huidige Kjoe van Wim Bieler mag door de bescherming niet de oude naam Q65 gebruiken.

Op een avond reed de Q naar een optreden vanuit Den Haag. Het was stil op de weg. Jay zat naast de bestuurder. Vanuit een zijweg, bij Alphen aan de Rijn, dook opeens een motorrijder op en door zijn eigen schuld kwam die motorrijder in botsing met het busje.
De motorrijder boorde zich door de zijwand van de auto heen. Door het plaatstaal van de zijwand onthoofdde de motorrijder zichzelf. De helm met het hoofd van de motorrijder viel in de schoot van Jay. Jay raakte in een shocktoestand. De tijd na het ongeval blowde Jay zich helemaal gek om de shock te boven te komen en ik heb lange gesprekken met hem gevoerd zodat hij de schokkende gebeurtenis kon verwerken. Ik fungeerde als klankbord en begeleider.(NB: 2008: onderaan deze pagina staat bij de reacties een uitgebreid relaas van Joop Roelofs over het ongeluk.)

Wat ook belangrijk was voor Jay was Gunther Grass. Der Blechtrommel. Dat was zijn favoriete boek. Het verhaal gaat over een dwerg die weigert te groeien en met zijn stem glazen kapot kan schreeuwen. Hij was gek op dat boek. Dat was helemaal zijn boek. Dat was voor hem een ontdekking.
Ik heb het pas later gelezen. Ik had daar toen geen behoefte aan. Jay en ik hadden onze eigen identificatiemogelijkheden. Ik kende Jay door en door en we hoefden elkaar niet te vertellen wat goed voor ons was. We legden geen claim op elkaar. Jay was heel shy, verlegen en teruggetrokken. Ik heb hem wel een hoop aangedragen en soms schrok hij wel eens van de dingen die ik hem liet zien. Ik heb hem een hoop gegeven wat hij uit eigen ervaring niet kende.

Pas met de Q werd er eigen materiaal geschreven. Gestimuleerd door Paul ging Jay teksten schrijven. Jay had gevoel voor ritme, metrum, en klank.

In een popsong van drie minuten moet je compact heel veel informatie stoppen en het dramatiseren wil het impact hebben. Met zijn rechterhand hamerde Jay op een paar toetsten van de piano en legde daar zijn tekst overheen. Zo ontstond de basis voor een nummer. De rest van de leden kwamen vervolgens met toevoegingen en droegen hun steentje bij aan het uiteindelijke nummer.

Bieler was een gewone platte Hagenaar met niet zo veel IQ. Hij werkte in de bouw na de LTS en had wel gevoel voor show. Op zich is het een goed mens, afgezien van zijn latere 'prima-donna' allures. Een natuurtalent.

Er waren altijd problemen en fricties binnen de band. Dat begon al met een verschil in muziekvoorkeur. De een vond dit een tof nummer en dan vond Bieler het klote. Ook de karakters verschilden behoorlijk. De groep ontstond niet omdat ze elkaar kenden of al dikke vrienden met elkaar waren. Bieler werd er bij gehaald omdat het een lefgozer was die een goede show kon maken.
Peter was jong, zag er ook goed uit, en je dacht dat hij ooit nog wel eens goed bas zou gaan spelen. Er werd niet gevraagd of je muzikale ideeën had, of wat je intelligentie quotiënt was. Je werd eenvoudigweg gedwongen om met elkaar samen te werken. Niet omdat de een nu zo'n fijn mens was om mee samen te werken, of omdat hij nu zo muzikaal begaafd was. Het ging in de eerste plaats of je er goed uitzag en of de meiden gilden als je op de bühne stond. Zo'n selectie had dus niks te maken met persoonlijke sympathiën of antipathieën. Wat ook tot spanningen leidden was dat de groep altijd maar in die busjes en in kleedkamers rondhingen. Je zat constant op elkaars lip.
Later kon de Q zich roadys permitteren, maar de eerste jaren moesten ze alles zelf doen, sjouwen, podium opbouwen, afbreken. Je liep je de pestpokken te sjouwen met die grote kasten en je was al afgepeigerd voordat je het podium opmoest.

Frank Nuyens woonde al vroeg op kamers bij een hospita. Hij had een opleiding gedaan tot meesterinstrumentmaker voor laboratoriuminstrumenten bij het Kamerling Onnes Instituut in Leiden. Hij was sensitief en begaafd met zijn handen.

Joop Roelofs, de slaggitarist had de bijnaam 'Spijkerpak Joop' en sloeg keihard een accoord aan op zijn gitaar. Hij speelde loeihard, vaak met veel distortion, en bepaalde mede daardoor de specifieke sound van de Q. Joop was de koele, harde en zakelijke figuur in de band. Slim ook.

Jay hield altijd van jazzdrummers zoals Cosey Cole en Max Roach. Jay was niet alleen maar een popdrummer en bespeelde later ook andere percussie-instrumenten als de tabla, bongo's, clay drums en de serengi.

ANDERE HAAGSE BANDS

Een aan de Q verwante ruige Haagse band was de Kick. De formatie bestond uit onder andere uit John Bakker.
Een platte Hagenaar uit de binnenstad. Een prima gozer die er prat op ging de enige Haagse beatnik te zijn, omdat hij heel lang haar had en door Engeland had gelift en de Londense scene kende. Hij speelde mondharmonica en was geïnteresseerd in de blues.

Johnny Bakker. Johnny Baker. Sleepy John Baker. Die kwam uit de mooie achterbuurtstraten bij het Westeinde. In Kortenbos. Hij had een mooie zuster. Hij was een van de eerste Haagse beatniks. Prachtig lang haar, altijd gewassen. De Haagse Phil May. Hij speelde monharmonika ala Sonny Terry en Brownie Mcgie. Hij kon ze perfect imiteren. Hij kon ook goed striptekenen en tekende voor stripbladen. Hij praatte ook lekker plat.
Johnny Bakker was altijd vaste klant in de Speakeasy. Hij had een vaste chick aan de hand. Ze heette Snoetje. Niemand wist waarom ze zo werd genoemd, maar ze was een fantastisch sixties-popje. Snoetje was fotomodel en had een druk leven. Ze ging naar Hilversum voor een dansshowtje, of moest naar een of andere fotosessie. Ze was alom geliefd in Den Haag, maar van Snoetje bleef je af. Dat was de chick van Johnny. Ze had een onhebberigheid. Ze had een klein kefferig, lastig befhondje. Wanneer ze weg moest liet ze het hondje bij Johnnie achter die dan bezig was aan een tekenopdracht. Hij vond 't een kuthondje. - Ik kan niet altijd blues spelen, maar ik moet gewoon achter m'n tekentafel gaan zitten. Werreke, tekenen. Ik kan niet ook nog 's op zo'n K U T hondje passen. Snoetje is weg en ik zit met dat kreng opgescheept. Kijk, in m'n tuintje buite, hank een wasleintje. En dan hang ik een klein balletje op, aan een touwtje, aan dat wasleintje. En dan zei ik tegen die hond: Bijte! Bijte, kreng!.
En hij bijt en 't kreng hing aan 't balletje. Dan kon ik daarna rustig tekene. En voordat Snoetje thuis kwam om veif uur liep ik de tuin weer in en riep ik: Af kreng! Af. En dan had ik de hele middag kunnen tekenen.

Helaas voor Henk Jantze is hij getrouwd geweest met de zus van Johnny Bakker. De grootste groupie die er was en die Henk altijd heeft geminacht. Henk en Johnny het grootste Haagse bluesduo.

Daarnaast zat Henk Jantze in De Kick die later de bijnaam 'Boeken Henkie' kreeg omdat hij een tweedehands boekenzaakje was begonnen. Later vormde hij met John Bakker het duo The Subterreneans en is daarna korte tijd een solocarrière begonnen. Hij heeft nog een aantal singles bij Polydor uitgebracht, maar ze zijn allemaal geflopt. The Subterreneans was een soort spin-off, afsplitsing, van de Kick.
Verder zaten er in de Kick nog Klaasje van der Wal, (was afkomstig uit het Zuiderpark. Hij was een goede bassist, maar wilde natuurlijk niet deugen. Zijn vader was politieagent. Later ging hij naar Shocking Blue.) Felix Bastiaanse die op Paul McCartney leek volgens de meisjes, Hans Oosterhout zanger en tot slot Beer Klaasse, drummer, en die later bij de Q is gekomen. De Kick stond onder contract bij de dubieuze en louche zakenman Adje Lagerwaard.

De Kick was een fantastische band. Bij een optreden speelde ze maar een nummer: 'Mystic Eye's' van Them. Urenlang. Een plaat hebben ze nooit gemaakt. Wel een paar demo's. Ik heb zelf nog onder contract gestaan bij Lagerwaard en heb in het voorprogramma van de Kick gestaan. Voor zo'n optreden, in de Drie Stoepen op de Prinsegracht, kreeg je dan twee consumptiebonnen en een geeltje de man. Ik speelde daar met Aad Bos. Aad was bassist en was later roadie van Circus. Hij kon ook goed fotograferen. Iedereen deed toen van alles en je was op meerdere terreinen creatief. Aad kon bassen, was roadie en kon ook uitstekend fotograferen.

Caminada. Een platenwinkel op de Plaats. Daar zat je de hele dag in zo'n cabine te luisteren. 'Nee, die plaat hoef ik niet'. En dan luisterde je weer naar een andere plaat. Je hoorde de meest weirde muziek. Way-out Afrikaanse ritmes. En je kon er roken, blowen. Knetterstoned uit je dak gaan.

Vrije Academie

Later ging ik naar de Vrije Academie. Willie raakte uit de Q-scene en kwam in het circuit van de Vrije Academie terecht. Jay ook.
Op de Vrije Academie waren drie mensen belangrijk voor ons. Krens, dat was de beste fotograaf. Corneel (hij heette Kees Verlaan) was de beste schilder. Hans Citroen was de beste beeldhouwer. De drie beste mensen van de drie afdelingen. Daarbij hoorden nog Ronnie Davids, Enno Velthuis, Aadje Bos, Jay, Willie en ik. Daar vormden we een groepje mee en we zaten altijd in de Wiener of in Tedje. De dope stond centraal en iedereen deed mee. We hadden in zekere zin een kleine rite.
Hans Citroen viel gelijk op Wil Vink.
Corneel had van die dikke ronde glazen, van die jampotbodems: -6. Hij had lang haar en was een echte beatnik. Hij liep op van die zware laarzen. Daar slofte hij heel Den Haag mee af. Altijd stoned en blowde als een gek.
'He, lekker nog wat te blowen. Ja, ik heb wel al wat paddestoelen op man'. Corneel dus.
Op de Herengracht kwamen we vaak bij Telstar. Daar kwam ook een zekere jongen, Hans Primitief. Die stond daar ook altijd. Telstar was de eerste zaak met een grote glazen deur. Dat was uniek. Op een avond komt Corneel binnen. Grote kerel met dat lange haar en stekeblind. 'He jongens ik heb psiocidyne op. Even een patatje eten hoor'.
BAM!
Liep Corneel zo door die glazen deur heen met z'n grote laarzen. Alles aan diggelen. Niks aan de hand en Corneel loopt gewoon naar het buffet.
'He geef mij een patatje. Willen jullie ook wat bestellen jongens ?'
Corneel ging overal dwars doorheen.

We stonden 's nachts voor Telstar en hadden een fles wijn bij ons of een fles jenever. Jan primitief -een aardige goser- die zijn bijnaam niet voor niets had gekregen. Hij had geen vader of moeder en woonde nergens. Hij was een wees en was een van de eerste punks in Den Haag. Hij woonde in de treinstellen. Toen hij vertelde hoe hij daar woonde leek ons dat een geweldige ambiance om in te wonen. Fantastisch.
Op een nacht komen we uit de Eekhoorn. Dagenlang gefeest. We stelen onderweg een paar Puchs. Lekkere wijven achterop. Ruggetje krom en met je onderlijf tegen 't tankje aan. De tietjes prikten lekker in je rug en zat je lekker onderuit. Veel muziek in je hoofd. En drank en stuf.
Waar gaan we naar toe?
We hadden flessen wijn bij ons. Voorgemixte flesjes cola-tic die we hadden gekregen, of die we zelf uit de voorraadkast van de Eekhoorn hadden meegenomen. We hadden hashies bij ons. We waren de King.
Naar pa of moe, naar huis gaan was uitgesloten.
Dan kreeg je bonje.
Maar Jan Primitief woonde dus in de treinen. Bij het Staatsspoor.
We nemen die chicks mee en rijden van de Leyweg richting centrum. Die chickies zijn dertien, veertien en vijftien. Minderjarig dus.
De kit achter ons aan. Wij scheuren. Sirenes, en we schudden de kit van ons af. Kit kwijt. Gelukkig, opluchting. We pleuren die Puchs ergens onderweg weer in een sloot en komen op het Staatsspoor terecht. We klimmen over 't hek heen en gaan in een eerste klas treinstel zitten. Pluche, fluweel. Perfect. Allemaal aparte coup‚s en iedereen verdwijnt met z'n chick in een coupe. Kleren uit en gegiechel op de gangen. Het is doodstil op het emplacement en ineens verschijnen er zoeklichten langs de treinen. De kit weer. Alle cabines open en we worden er met de hele club eruit gehaald. Naar het Burgemeester de Monchyplein, naar het politiebureau. Meiden ook, Jan Primitief, iedereen. De hash wordt gevonden en we worden 's nachts ondervraagd waar de dope vandaan komt. Een goser die er ook bij is gaat in discussie met die Russen over die jonge meisjes. Toen een ouwe agent vroeg hoe oud ie wel was, stelde hij de rechercheur -op minachtende toon- de wedervraag: 'Hoe oud bent u dan wel niet?'
-Vierenvijftig, zei ie.
-Dat vind ik pas vies. Een ouwe man die hem er ergens inhangt.
Hij werd voor m'n ogen helemaal in elkaar geslagen. Alle hoeken van 't bureau heeft ie gezien.
De meisjes werden later naar tuchthuizen gestuurd. Voor Jan Primitief was de affaire natuurlijk ook erg sneu, want hij moest in die treinstellen wonen.

Op een dag stond Hans Citroen geleund tegen de pui van Telstar. We stonden met een mannetje of vijf en met Wil Vink. Heeft hij haar daar -met z'n hand in haar spijkerbroek- op straat staan vingeren. En iedereen applaudisseren. Willie Vink.
Eerst vond ze 't wel leuk, maar later was ze er behoorlijk boos over. Hans Citroen die Willie Vink klaarvingert!
-Ik vergeef 't je nooit, zei ze later. Dat waren haar laatste woorden tegen Hans. Daarna hebben ze mekaar nooit meer gesproken.

Taal en Groenewegen waren niet gek. 'T waren wel dombo's, zombies in onze ogen. Maar ze liepen precies zo rond als wij. Wij waren zombies en zij ook. Jarenlang liepen we om elkaar heen. Wij liepen op vleugels en die gasten liepen op versleten zolen. De zwaartekracht kwam niet op ons terecht, maar zij hadden last van de gravitatie.

We waren best wel op ons hoede en paranoia.

Den Haag kenmerkte zich door een hoop kleine straatjes, achterommetjes, steegjes en hofjes. En je kon dus -via- binnendoor. De Prinsegracht was een ader, maar daar reed vaak een zwaailicht door heen. Op zeker. Dus wij altijd binnendoor. Dus wat deden we dan. Met een mondharmonika in de aanslag liepen wij door die achterafgelegen binnenstraatjes. De kit zag je niet. Als je binnendoor liep kon je -knetterstoned als je was- een chocoladeautomaat openrukken. Koetjesrepen kon je eruit krijgen. Je kon nachten over straat zwerven met je mondharmonika zonder dat iemand je zag. Als je in je broekzak wat tabakskruim had en ze gingen dat analyseren en ze vonden een minuscuul stofje hash of marihuana, dan hing je! Dan kreeg je een douw. Je ging voor schut. Ik zweer 't je.

Ik had een zesde zintuig ontwikkeld. Jay had dat ook, maar hij weigerde daar naar te luisteren. We zaten in bepaalde huizen waar werd gedronken, gerookt, gesnoven, geneukt, gezopen.
Er waren een hoop vaste punten die we frequenteerden buiten het coffeeshop- en beatcircuit. Dat waren altijd privéhuizen in duistere buurten. Hoerenstraten, dubieuze tenten. We kwamen in huizen in de Schoolstraat en bij het Schenkviaduct.
Alfonsa hield ook altijd open huis. Dat was een vrouw die altijd wachtte op haar zeeman die nooit kwam en ze gooide altijd haar huis voor ons open. Wij exploiteerden die open huizen. We waren brutaal en infiltreerden. Je kon er rustig zitten en blowen. Soms legde je een tarotkaartje of nam een snuifje of shotje.
Het gekke was dat ik altijd op tijd weg was als er een inval was. En Jay bleef zitten en werd gepakt.

Wafelen

Geld verdiende je ook met wafelen. Dat was een apart en bijzonder vak. Als je een goede wafelaar was kon je veel geld verdienen.
De baas van mijn wafelploeg heette Hendrik. Hendrik was de baas van de snelste, de oudste, de beste, de meest Rotterdamse wafelploeg. Hendrik was een eenvoudige marktkoopman die een vergunning voor de ambulante handel had. In die ploeg zaten Arie Gelderblom, Barney de Krijger, De Rijke en Ton Ruitjas.

Ton was de beroemdste. Hij sprak altijd in jazzjargon. Hij had 't altijd over Charlies. Elke jazzjongen wist wat een Charlie was. Een Charlie was een negatief figuur. Een Charlie was een foute boy. Dat woord kwam van Amerikaanse zwarte soldaten die in de jaren vijftig in Korea hadden gevochten. Charlie was de naam van de vijand.
Ton Ruitjas heette Ton Ruitjas omdat hij altijd een ruitjas aan had. Hij droeg ook een vierkant gekleurde brilletje ala Roger McGuinn van de Birds. Je verkocht de wafels voor twee gulden per stuk. Een gulden droeg je af aan Hendrik en een gulden was voor jou. Hij kocht ze natuurlijk in voor twintig cent.

Het wafelverhaal was als volgt.
- Dag mevrouw. Ik zit op de Kunstacademie en we hebben zo'n kleine beurs dat we met het verkopen van wafels wat extra geld willen verdienen om onze studiebeurs aan te vullen. Dit zijn fantastische roomboterwafels. Uw kinderen zullen gelukkig zijn wanneer u ze op deze heerlijke wafels trakteert en u helpt er ook nog 's studenten mee.
We hadden een kaart op zak van de Vrije Academie en daar stond op dat ze ons alle mogelijke medewerking moesten verlenen. Die kaart kreeg je wanneer je op een academie stond ingeschreven.
We verkochten wafels zonder vieze bagger. Die wafels waren ok. Maar Adje Lagerwaard leidde ook een wafelploeg en die verkocht van die koekoublies waar van dat vieze paardenvet aan de zijkanten werd ingespoten. Zo'n trompet waar aan beide kanten een toefje paardenvet zat. In 't midden zat natuurlijk niks. Dat was leeg. Wij deden dat niet. Daar zat nog verschil in. Wij verkochten gewoon lege, maar wel eerlijk wafels.

Jules Deelder kwam ik jaren later na Londen tegen...

- Hè, zei die, Hè Paul. Leuk je weer te zien, maar je wafelt in mijn wijk!
- Nee, zeg ik, jij loopt in mijn wijk.
- Leuke schoenen heb je aan, zei Jules. Kinky boots.
- Ja, mooie schoenen, antwoordde ik.
- Fuck-up, je loopt in mijn wijk!

We zijn elkaars wijk maar weer uit gegaan.

We hebben Ton Ruitjas op een gegeven moment uit de ploeg verloren. We wafelden in een slaapwijk bij Utrecht. Een wijk waar niemand woonde, maar waar alleen maar wijven sliepen. Hij wordt daar door een vrouw naar binnengehaald, drinkt wat, gaat van z'n vrouw af en trok gelijk bij haar in. Toen waren we hem voorgoed kwijt.
We wafelden overal door heel Nederland. Je zat altijd in dijkrestaurants met van die verkeerde kleedjes op tafel. Je at er vette omeletten of van die Hollandse gehaktballen. We zijn in België geweest, we hebben Overijssel platgewafeld.

Krens en Aadje Bos hadden een deal samen. Terroriseren van de binnenstad. Met karateschoppen trapten ze van die mooie, geëmailleerde reclameborden aan gruzelementen.
Pang!
Knetterstoned waren ze.
Bang!
- Wij zijn Hammie de Beukelaar, riepen ze.
Ze waren een duo en ze hadden een act. Ze waren zogenaamd in dienst van Hammie de Beukelaar, de leider van het enige Nederlandse stuntteam. Ze noemde zich het duo Hammie de Beukelaar.
Bam!
-Wij zijn van het team van Hammie de Beukelaar, mevrouw.
En daar ging weer een reclamebord.
Krens en Aadje Bos.

Aadje Bos hoorde bij de club uit Rijswijk. Een aparte club die Rijswijkse hap. Ze hadden jazz, schilderkunst en fotografie hoog in hun vaandel staan. Maar dat paste ook aardig in de beat. Aadje Bos z'n vader was hoofdkapelmeester van de Koninklijke Marinierskapel. Rechtser en reactionairder kon je niet bedenken. Hij had geen enkel politiek benul, want hij was een zeer muzikaal mens. Hij speelde wel verkeerde marsen, maar dat gaf niet. Z'n pa had een assistent. Een Luitenant-Kapel-Hofmeester buitendienst. Een muzikale man en hij was een soort plaatsvervanger.
Aadje Bos verzette zich natuurlijk tegen dat milieu maar dat muzikale nam ie mee. Bij hem thuis zij fantastische feesten gehouden.

WAT WAS HAPPENING MAN!

Paul begon te experimenteren in 1965 tijdens zijn verblijf in Londen. Hij ontmoette daar ook Nederlandse jongens als Jules Deelder die daar ook zat met een paar Rotterdamse vrienden. Teruggekeerd in Den Haag raakt Paul terecht in de Rotterdamse drugsmilieu en breidt het gebruik van drugs zich in 1966 als een olievlek uit. In Den Haag is een groep van zo'n veertig á vijftig man intensief aan het experimenteren met alles wat er te krijgen is: dexedrine, amfetamine, benzedrine, LSD, cactussen, codeïne, Bella Donna (Nachtschade) perfetine, cocaïne, paddestoelen, psyloscibine, heroïne. Er werd veel en van alles gerookt.

We maakten zelf hashpijpen van gordijn-of traproeden, waterpijpen van plantenspuiten. We maakten zelf muziekinstrumenten, experimenteerden met bandrecorders. Je was altijd creatief bezig.

Er was een jongen in het Zuiderpark, Ronnie Davids. Bij hem thuis hielden we wel eens sessies. Zijn ouders hadden een huisje in Drenthe. Zijn pa zat bij de politie en had een wapen-en jachtvergunning. Zijn ouwe lui gingen daar in de weekends naar toe. Ronnie had dan het huis alleen.
Ronnie wilde natuurlijk ook niet deugen.
Mislukt op de H.B.S - veel blowen en de waarheid lag natuurlijk op de straat. Enfin - op die flat in het Zuiderpark zaten we nachtenlang te blowen en muziek te maken. We bakten hashcake's, er was wijn te drinken - maakten zelf muziekinstrumenten - namen dingen op, op twee bandrecorders. Uren - nachtenlang. Er werd nauwelijks gepraat -hoogstens wat gefilosofeerd- want je was alleen maar creatief bezig.
Tegenover die flat was een telefooncel.
Op een gegeven moment gingen we een geintje uithalen. Er stond een mevrouw te telefoneren en Ronnie pakte de buks van zijn vader. Voor de lol schoot hij op de telefooncel om die vrouw angst aan te jagen. Maar in zijn stoonde en dronken wijsheid besefte hij niet dat die mevrouw in die telefooncel wel eens de politie kon bellen. Zij belt inderdaad de kit en even later draaien er twee politiewagen met gillende sirenes de straat in. Ze wijst naar de flat en iedereen wordt opgepakt. Knetterstoned. Dus je komt dan op zo'n politiebureau met al die TL-lichten en je voelt je een complete alien.
Je komt uit een compleet andere, rozige wereld met kaarsjes en schemerlampjes. Daarna sta je in een politiecel. Je gaat totaal uit je dak. Ronnie werd beschuldigd wegens ongeoorloofd wapenbezit en draaide de bak in.

Op een andere nacht dat we op stap waren hadden we ook LSD gebruikt. In de Korte Houtstraat was toentertijd een artiestensociëteit en werd gepacht door ene Wolfgang - een Duitser. Voor een gulden kon je daar een flesje Grolsch kopen. De portier was Charles Tas. Die kende ik nog van de Zuiderpark HBS. Charles Tas was een begaafd knutselaar die versterkers in elkaar soldeerde en was voor veel bandjes de geluidsfreak die van alles kon maken.
Tijdens de lessen op school was hij dan ook meestal afwezig. (Later kwamen ze erachter dat hij als veertienjarige een verhouding had met de buurvrouw van vijfendertig). Charles raakte aan de heroïne en stond te portieren bij die artiestensociëteit.

Wij naar binnen en vragen of Charles wat te dealen heeft. Hij kan wel wat regelen en we krijgen wat LSD. Wij worden stoned en beginnen uitgebreid te filosoferen. In het vuur van mijn betoog sloeg ik ineens een lamp kapot en ik kreeg problemen met die Wolfgang. Ik moest die lamp vergoeden, maar ik had helemaal geen geld en beloofde om het de volgende morgen te komen betalen. In de gang van het café vond ik een zwart kasje met een telwerk, een uurwerk en wat elektronische spullen erin. Het zag er fantastisch mysterieus uit en ik dacht dat het een tijdbom was.
Ik kende iemand met anarchistische ideeën en dacht dat ik dat ding wel aan hem zou kunnen verkopen. Die jongen die ik kende wilde het Binnenhof opblazen en ik zou hem die bom aan de hand doen. Ik neem dat ding direct mee naar buiten.

Jay en ik gingen naar de Prinsegracht waar een illegaal keldercafé zat en waar veel anarchistische types kwamen. Ik hoopte die anarchist daar te vinden. Ik vroeg of ie er was. Hij was er niet, maar hij zou zo dadelijk komen. Jay en ik wachtten en even later verkocht ik dat ding voor zeventig gulden aan hem. Wij weer terug naar de Houtstraat en ik betaalde gelijk Wolfgang voor die kapotte lamp. Wat later kwam ik Charles Tas in de gang tegen en die vertelde dat ik de meterkast van het GEB had meegenomen! Ik had er toen geen flauw idee van, zo stoned was ik, en ik begrijp nog steeds niet dat ik die meterkast voor zeventig piek heb kunnen verkopen.

Het beatgebeuren was natuurlijk ook lucratief en trok allerlei duistere figuren aan. Ook de meeste portiers waren louche types. Zoals Chiel van de Drie Stoepen. Had vroeger een platenzaak en werd later portier. Daarna reed hij op neer naar Berlijn met cocaïne en wapens. Hij is overleden.

Jay woonde tot aan de dood van zijn moeder in 1971 bij Jan en Annie op de woonboot. Ze verafgoden Jay en lieten een hoop dingen toe. Ze waren zelf gewend geweest aan een nachtelijk café-leven en hadden weinig bezwaar tegen Jay's levenswandel. Over de drugs maakten ze zich wel zorgen en vooral Annie moest daar niets van hebben. Ze gaf de schuld aan de verkeerde vrienden van Jay en dreigde regelmatig dat ze niet meer welkom waren. Daar kwam niets van terecht en ondanks Annie's ietwat heksachtige verschijning en vloekerig gemompel was het een goedaardige vrouw. Naast de optredens hield Jay er een intensief privéleven op na. Met zijn beste vriend Paul ging hij altijd op stap om spanning en sensatie te zoeken. Er moest altijd ergens op gekickt worden want anders was de avond mislukt. Ze gingen naar andere bandjes kijken, er werd geswingd en gedronken en waren altijd opzoek naar dope. Er werd driftig geleefd in het Haagse uitgaansleven en ze maakten af en toe uitstapjes naar Amsterdam en Rotterdam. Uit deze regelmatig gemeenschappelijke avonturen en verhalen haalde Jay de inspiratie voor zijn teksten.

De drugs speelden een belangrijke rol. De politie had twee agenten in dienst die samen, als onderafdeling van de zedenpolitie, die samen de Haagse narcoticabrigade vormden: de agenten Taal en Groenewegen. Als een 'Jansen en Jansens' brachten zij stukje bij beetje de drugsscene in kaart en verrichtten arrestaties onder dealers en gebruikers. Als met een passer trokken ze een cirkel om de drugsscene in Den Haag en het net werd steeds kleiner.

Ik ben een keer opgepakt door Taal en Groenewegen, knetterstoned, en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Ik had nog wat stuf op zak en heb dat gauw opgegeten.
Alles in één keer.
Aan de balie op het bureau werden vragen gesteld als 'Wie ben je, waar kom je vandaan, wat deed je daar op straat?'. Ik had geen enkel idee waar ze het over hadden. Werd ik in een cel gegooid.
Man, een andere wereld.
Alles groen om me heen, ik zelf zag er helemaal geel uit, en ik flipte volkomen.

Er ontstond een dopeclub in Den Haag waarin iedereen elkaar kende en elkaar overdag opzocht in coffeeshops als Tedje, Tocci's Milkbar en Fiorini.

Het verhaal deed de ronde van een nieuwe 'kick' om high te worden: stadsgas. Aardgas bestond toen nog niet, maar iedereen kookte nog op stadsgas. Dat gas werd uit steenkool gehaald en gaf een vettige, zwarte aanslag op de leidingen. Die konden ook dichtslibben. Er was een kunstmatige vieze geur aan toegevoegd en het stonk behoorlijk.
Het idee was dat high-zijn berustte op de tegengestelde werking van twee uiterste stoffen, dus een gif en een tegengif.
Dus Wat moet je dan doen, op feesten?
Experimenteren.
De gasslang eraf halen, een glas melk inschenken en het gas in het glas laten borrelen.
De melk werd helemaal loodkleurig en stonk verschrikkelijk.
Dan moest je het opdrinken en daar werd je hartstikke stoned van.
Johnny Bakker had dat ergens in Londen gehoord. Stoned werd je er niet van, maar strontziek en je kotste je longen uit je lijf. Maar eigenlijk merkte je er weinig van omdat je meestal toch al helemaal van de wereld was.
Je deed alles en experimenteerde overal mee.

High zijn had vooral zin als je op het podium stond.
De planken trillen door de muziek en je ruikt het zweet van de kleedkamer.
Het geluid van de drums voel je door je lichaam, je hoofd, je maag en in je onderbuik voel je de 'good vibrations'.
Dat beleefde je door de dope zo intens.
Gillende meiden in de zaal.
Er hing een hele apart sfeer, sex and drugs en rock en roll.

Op een feestje deed het verhaal de ronde dat je van gedroogde bananenschillen knetterstoned werd en het werd uitgeprobeerd. De dope werd in de stad gehaald bij Surinaamse souteneurs of we gingen het halen in criminele milieus in Rotterdam, Amsterdam of Antwerpen.
We kwamen met schoenendozen vol terug.
We waren amateur-farmalogen en wisten precies wat de bij- en uitwerkingen waren. Wat schadelijk of niet was en waarin werkzame stoffen zaten.
Zo ook een hoestdrank.
Dat hoestdrankje heette Romular en verdoofde je slijmvliezen. Voor het slapen gaan moest je daar een theelepeltje van innemen.
Wij dronken zo'n flesje in een keer leeg en je was gelijk knetterstoned. Je kreeg ogen als knikkers en je was uren onder de pannen.
Dat middel kon je in Nederland niet meer kopen omdat het onder de opiumwet viel, maar in België was dat gewoon verkrijgbaar. Die Romular haalden we in Antwerpen.
Fantastisch drankje.

Het leven met drugs was zwaar en velen wisten niet op tijd te stoppen. Er vielen slachtoffers. Sommigen kwamen in gevangenissen terecht of belandden in psychiatrische inrichtingen. Veel bekenden overleden aan een overdosis.

We kenden een jongen uit Delft -Joey- die daar één van de eerste alternatieve platenwinkeltjes had geopend. Veel goede bluesplaten en meer minder bekend werk.
Op een avond zijn we met zijn drieën, Joey, Boelie en ik. En we nemen een shotje.
We vallen in slaap en de volgende morgen wordt Joey niet meer wakker. Word je wakker ligt er een vriend dood -op een matras- naast je op de vloer. Overleden aan een overdosis.
Zelf heb ik er al lang geleden afscheid van genomen. Ik kan het ook niet meer aanzien, al die mensen om je heen die nog steeds kapot gaan aan de dope en de drank. Het is intensief en slopend.
Als je aan de dope bent, ben je een kaars die aan twee kanten tegelijk brandt.

Sommige bleven erin steken. Enno Velthuis, die heeft nog mee gedaan met het Rainman Project. (Dat was een soloproject van Frank Nuyens. Frank heeft nog een lp gemaakt met allerlei gastmuzikanten.) Met Enno heb ik trips meegemaakt waar ik uit kwam, maar waar hij in bleef steken. Het is heel slecht met hem gegaan.
Hij heeft zelfmoordpogingen gedaan en heeft aan een nierdialyse-apparaat gelegen, omdat zijn nieren waren verpest door de pillen.
'Ik heb twee zielen in mijn borst', heeft hij een keer tegen me gezegd. Hij is helemaal schizofreen geworden en hij leeft nu op een flatje, bij zijn moeder van 65+. Hij zit daar een beetje muziek te maken, maar komt de deur niet meer uit.
Een andere uitspraak van hem was 'Ik heb een scherf uit de oorlog in mijn hart, en die is ook in mijn ziel gekomen.' Jay en ik waren erbij toen hij in een trip bleef steken. We hebben hem er niet uit kunnen halen. Enno was een begaafd muzikant en kon op elk instrument spelen.

Heroïne is net als een gevaarlijke vrouw.
Je moet er mee flirten, maar je moet er niet aan blijven hangen. Ik heb alles gerookt, gesnoven en gebruikt, maar vanaf 1972 ben ik helemaal clean.
Heroïne heb ik gerookt, gespoten, gegeten, en ik vond het hartstikke lekker. Chinezen, met een zilverpapiertje dat deden wij toen ook al. Of met een leeg aspirinebuisje. Een gaatje erin prikken, zilverpapiertje eronder en inhaleren. heroïne stopte we ook gewoon in een stick.
We deden alles.

Grenzen zijn er om overschreden te worden, anders weet je niet waar die grenzen liggen. Iedereen kan je wel vertellen van 'daar is die grens', maar als je daar zelf geen stap over heen zet, weet je nooit waar die grens ligt.

Als ze vroeger aan je vroegen 'wat doe je?', zei je 'ik werk aan mezelf'. Dat was in feite ook wel zo, maar je was eigenlijk alleen maar met je ego bezig. En dat werd nog eens extra gevoed door die popindustrie, want als popmuzikant was je een star, stond je in het middelpunt. Je bent eigenlijk jarenlang bezig met een egotrip.
Het heeft een komeeteffect. Even schiet je als een raket naar boven en daarna stort het allemaal in.
Popmuziek is helemaal niet zo bijzonder. Achteraf had het allemaal weinig te betekenen, alleen als je er midden in zit voel je dat niet.

LUDIEK, CREATIEF EN COMMUNICATIE

Drie woorden waren in die tijd belangrijk: Ludiek, Creatief en Communicatie. Er werden happenings georganiseerd en Jay en ik maakten onze eigen ludieke happenings. We kwamen vroeger veel op de Herengracht, bij Telstar. De Herengracht loopt schuin naar beneden. Er reed vroeger een tram doorheen die op de hoek van de Koninginnegracht de Herengracht opdraaide. Dan pikten we ergens flessen melk die we leeg lieten lopen. Dan lieten we de flessen vullen bij een benzinestation en goten de benzine voorzichtig in zo'n tramrail. De benzine liep dan langzaam naar beneden en vervolgens staken we de benzine aan wanneer er een tram aankwam. Dan kreeg je een zee van vuur waar die tram dan doorheen denderde. De hele straat was verlicht en dat was een fantastisch gezicht om te zien.

Bij de Lozerlaan, het einde van de Leyweg, zat een winkelcentrum en daar was een nieuw standbeeld geplaatst. Een ruiterstandbeeld van een Italiaanse beeldhouwer - ene Marini.
Wij liepen daar 's ochtends om een uur of drie knetterstoned rond. Harry Scheublin had een transportbusje, want hij was antiekrestaurateur. Dat busje stond op de Lozerlaan geparkeerd en we sliepen in dat busje. We waren compleet onder de opium en we konden niet slapen. We hadden alles uit onze zakken gelegd, lucifers, geld, dope, enzovoorts, omdat dat nogal onhandig was als je daarop moest slapen. Het licht was prachtig buiten, helemaal geel, en we liepen daar heerlijk in rond. 'He, daar staat een nieuw standbeeld, daar gaan we op zitten'. We zijn er met zijn vieren op geklommen en direct gillende sirenes. Politie erbij en wij het standbeeld weer af.
'Wat doen jullie daar en waarom hangen jullie hier bij het winkelcentrum rond'.

'We spelen de Vier Heemskinderen', zeiden we.
De Politie 'zulke ogen' en ze zijn gelijk gaan natrekken of we niet waren weggelopen uit Bloemendaal. We hadden niets bij ons, dat lag allemaal in die bus, en de politie dacht dat we vier ontsnapte gekken waren! We werden gelijk afgevoerd naar bureau Almeloplein en in de cel gegooid!

Weinand Mens was de zoon van een belangrijke medewerker van Zwolsman. Zijn vader had een aantal panden voor Zwolsman onder zijn beheer en Weinand wist precies waar lege panden stonden.

Zo kwamen we op het spoor van het bestaan van een oude synagoge op de Koninginnegracht. Die werd allang niet meer gebruikt en was vervallen. Dat was een fantastisch speelterrein en daar werden happenings gehouden, dansen en toneelstukjes spelen.
We hebben er nog eens de Vader de Zoon en de Heilige Geest opgevoerd. Dat ging toen bijna mis omdat er iemand aan het kruis zou worden gespijkerd.

Er stond nog een altaar en er hing een oud gobelin. Dat heb ik mee naar mijn atelier genomen omdat ik voelde dat ik er iets mee kon doen. In de synagoge hebben we op een avond een grote fik gestookt. Er werd van alles op het vuur gegooid. Beppie gooide haar nylonrok erin en je kreeg enorme vlammen. Politie en brandweer erbij en iedereen opgepakt: brandstichting in een synagoge. Erger kon eigenlijk niet.

RELIGIE EN MAGIE

Jay kocht op een gegeven moment een tabla en een tamboera. Daar kon Jay al die complexe ritmes op spelen.
In die tijd waren wij gelijk verknocht aan Zen, confrontaties met oosterse religies.
Dat is zeer heftig geweest.
We zijn ook naar kloosters gegaan.
Dat was ook magie.
George Harrisson en John Lennon zijn naar die Maharishi gegaan, en wij deden hetzelfde.
Ik ben in een Ashram in Frankrijk geweest van de Hindoeïstische missie. Dat was een open communiteit, gemeenschap, en daar heb ik met Weinand Mens gezeten.
Je had een vrij strakke dagindeling met veel mediteren. Van die meditaties werd je high.
Ik was daar aan het afkicken en voelde me hartstikke goed.
Een fantastische periode.
En het hoorde erbij.
Je had filosofische en religieuze opvattingen en probeerde die niet Westerse culturen te ontdekken.
Er was natuurlijk meer dan die Hollandse zwartekousenkerk. Religie, cultuur, alles zocht je tot op de bodem uit. Ook zaken waar taboes op lagen hebben we bekeken, zoals necrofilie en grafschennis. Wat was daar de magie nu van?
Dat ging je zelf onderzoeken.

We hebben een keer een urn meegenomen waar nog de as in zat. Die as hebben we met hasj in een pijp opgerookt.
Dat was magisch.
We hebben dat ook nog verkocht.'Te gekke stuf man, dat moet je echt eens proberen!'.
Alle gekke dingen deden we.
Grafschennis is een belast woord, het is cultureel not done. Wat stelt het nou eigenlijk voor?
Het gaat gewoon over de dood en die is overal en altijd aanwezig.
Het was magic.

Een Japanse vriend, Hiroshi Soto, vertelde het volgende verhaal.
Hij zei - Als je wordt geboren en op de aarde komt loop je langs een papieren wandje. Jij loopt aan de ene kant van de wand en de dood aan de andere. Op een gegeven moment kun jij je hand er doorheen steken en de dood een hand geven. Maar ook de dood kan zijn hand naar jou uitreiken en dan ben je er geweest. De dood is altijd aanwezig, en loopt altijd met je mee -
Daar is zoveel overgeschreven, het is thematiek voor romans, films de schilderkunst, noem maar op. Wij waren daar ook intensief mee bezig.

Ook met mystiek waren Jay en ik bezig. Met het Tibetaans dodenboek en met het Egyptisch dodenboek. Wij lazen dat, dachten erover na en praten erover. Het was een deel van ons dagelijks leven.
De dope gebruikten wij niet zoals nu als een genotsmiddel, maar toen gebruikten wij dat omdat het bewustzijnsverruimend werkte. Je deed er bijzondere ervaringen mee op en je verkreeg informatie die je een voorsprong zou geven in je persoonlijk en geestelijke evolutie.
Experience en Expanding Conciseness.
De ervaringen met dope moest je onderbouwen met kennis over al deze zaken, dus boeken erover lezen. Je moest ook zijpaden inslaan en je farmaceutische kennis vergroten. Je werd een halve bioloog, een chemicus. Je wist wat je gebruikte, wat erin zat en wat het met je deed. Je probeerde je theoretisch te weren tegenover alleen maar de experience.
Er waren jongens die alleen maar met de dope-ervaring bezig waren. Die gingen maar door en gingen maar door. Die wisten op het laatst totaal niet meer waar ze mee bezig waren.
Wij waren er van overtuigd dat als je hiermee bezig was dat je dan gedwongen was om je ook geestelijk en theoretisch met goede literatuur te voeden. De praktische ervaring liep naast de theoretische kennis en gingen gelijk met elkaar op.
Het ging er ook om de experience verbaal te maken, dat je wat je ervaarde dus onder woorden kon brengen, terwijl daar eigenlijk geen woorden voor bestaan. Dat waren onze uitgangspunten.

In 1969 schreef Paul gedichten in de stijl van de Beat Poetry. Het waren psychedelische, magische nonsensteksten die ritmisch geschreeuwd, of gescandeerd door hem werden voorgedragen tegen een beatachtergrond.

De wereld was van ons en we dachten nooit aan de dag van morgen. De vrouwen, muziek, de hele schepping, alles was van ons en dood zouden we nooit gaan.
Wij waren de nieuwe generatie, met een nieuwe visie. Wij stonden in het middelpunt en waren bijzonder en uitverkoren.
Niks geen carrièreplanning, maar schijt aan alles en alles kwam vanzelf: de vrouwen, drank, geld en stuf. En daar hoefden we niets voor te doen, dat kwam allemaal vanzelf naar ons toe.

CIRCUS

Eind jaren zestig wil Jay meer psychedelische muziek gaan maken. Op Frank na ziet verder niemand daar wat in. De rest van de band wil bij de blues en rock blijven. In 1969 valt de Q uiteen en Jay en Frank richten in 1970 de psychedelische band Circus op. De organist Marco Klein maakt deel uit van de band en er wordt tevergeefs naar een vierde man gezocht. De multi-fluitist Frank van der Kloot speelt tijdelijk mee, maar een vierde man wordt nooit gevonden. Circus maakt enkele demo's en er wordt geprobeerd om een elpee uit te brengen. De band is voor Jay de gelegenheid om naar Amsterdam te verhuizen. Circus speelt op de openingsavond van Paradiso.

Met dat gobelin dat ik uit die synagoge had meegenomen heb ik een grote pop van kippengaas gemaakt. Die pop stond op het podium als vierde man. Paradiso was ook een kerk geweest dus die pop kreeg ook iets religieus en iets magisch.
Die openingsavond was een happening met films, voordrachten en Circus. We waren bezig met een LSD-trip en dachten alles te begrijpen. We keken tegen het achterdoek van de filmprojectie aan en we zagen alles in spiegelbeeld, wat uiteraard veel psychedelischer was.
Tijdens het optreden werd de pop in brand gestoken. Politie en brandweer erbij en we zijn gelijk van het podium gehaald. We mochten er nooit meer optreden.

Circus heeft maar een jaar bestaan en had een klein repertoire. De weinige nummers werden lang uitgesponnen en er werd met repeterende ritmes een vorm van psychedelische minimal-muziek gemaakt. Een optreden in de Kosmos in Amsterdam was een happening met vloeistofdia's.

We leenden daar een stofzuiger van de toneelmeester en zetten de stofzuiger -die we aan hadden gesloten- op het toneel.
Dan lieten we een microfoon in de slang op en neer bewegen zodat het geluid werd versterkt over de zanginstallatie.
Net alsof je in een jet zat.
Iedereen knetterstoned natuurlijk en de zaal kreeg het gevoel alsof ze de lucht in gingen.
De stofzuiger was de vierde man.

Jay vertrekt naar Frankrijk en speelt bij theatergroep La Mamma. Daarna verhuist hij naar Amsterdam en speelt nog enige tijd in enkele bandjes.

De laatste avond

Het laatste jaar dat ik Jay toentertijd zag was in 1969.
Ik had een kamer gehuurd in Duinoord. Een wijk in de omgeving van de Laan van Meerdervoort en de Reinkestraat. Ik woonde in de tweede Van Blankenburgstraat.

Uit mijn jeugd had ik daar nog een bijzondere herinnering aan. Er werden toen zwemkampioenschappen tussen Haagse scholen gehouden in zwembad de Regentes. Het Haags Genootschap won altijd, maar onze school was ook niet slecht. Wij deden ook mee aan deze wedstrijden. De grote lol waren natuurlijk de meisjes. We gingen dus altijd bewust de verkeerde kant van de kleedkamers binnen. Dus niet waar de jongens zich omkleedden en keken over de kleedhokjes van de meisjes heen.
Bij een zo'n sportieve zwemmeeting van Haagse scholieren ontmoette ik een meisje met fantastische tieten. Dat had ik nog nooit gezien. Voor zwemmen waren ze sowieso niet handig en aërodynamisch konden ze natuurlijk geen kant op. Dus ik had dat meisje in de kleedkamer ontdekt. Ze woonde in een souterrain. Dat vond ik wel iets bijzonders. Want waar heb je in Den Haag souterrains? Bijna nergens, maar o.a. in de tweede van Blankenburgstraat. Ik heb haar eenmaal thuisgebracht en daarna nooit meer gezien.
Ik heb mij jaren daarna afgevraagd waar ze precies woonde.
Nachten wakker van gelegen. Nachtmerries had ik als veertienjarige. Maar de straat en het souterrain kon ik niet meer terugvinden.
Later kreeg ik via kennissen een kamer in de tweede Van Blankenburgstraat en herkende de plek weer waar ik dat meisje met die prachtige tieten jaren daarvoor had thuis gebracht.

De kamer die ik daar had was enorm. Zes bij acht in een kast van een huis mijn kamer leende zich uitstekend voor feesten. Boven mij woonde twee Indische mensen. Anja en Piet.
Ze waren zeer bijzonder voor mij. Ze waren gevlucht uit de Schilderswijk en Anja had een gigantisch verleden in het Haagse ondergrondse illegale cafécircuit. Dat bestaat nog steeds, maar toen ook al.
Rond het Sweelinckplein zaten een hoop pensions met een bar. Als je daar kind aan huis was kon je daar altijd doorzakken, want duidelijke sluitingstijden hadden ze niet.

Piet was een oude indo. Hij is helaas al jaren dood.
In zijn jeugd was hij een vrijbuiter die op zijn Harley heel Java was doorgetrokken. In de oorlog werd hij als ramboedjan in Indië te werkgesteld. Als koelie voor de Japanners. Later heeft hij ook nog aan de Birma-spoorlijn moeten werken. Hij had een tweelingbroer die door zijn rebelse optreden door de Japanners met een klewang is onthoofd. Toen ik Piet leerde kennen werkte hij als baas bij de Cemsto. Met een schoonmaakploeg moest hij alle treinstellen van de Spoorwegen bij het Depot-Staatsspoor en Depot-Leidsendam schoonmaken. Piet was versleten.

Hij claimde, als magisch-gevoelige indo, dat hij paranormaal contact had met zijn dooie broer en Piet en Anja hielden wel eens seances thuis. Ik vertelde dit tegen Jay en zei 'Te gek! Daar moeten we heen'. Dus wij naar boven voor een seance.
We zaten aan een tafel en er werden twee bamboestokjes, kruiselings over elkaar geknoopt. Ieder van ons vieren moest dan een poot vasthouden. Anja zei 'Paul, schrijf jij alle letters van het alfabet op een stuk papier'. Er was geen vel papier, maar er hingen wel enkele tekeningen en een litho van mij bij hen aan de muur. Ik pakte de litho -dit verhoogde de magie- en tekende op de achterkant in alle vier de hoeken alle letters van het alfabet:

ABCDEFG in de linkerbovenhoek.
HIJKLMN in de rechterbovenhoek.
OPQRSTU in de linkerbenedenhoek, en VWXYZ in de rechterbenedenhoek.

Kaarsen aan.
Flessen bier erbij, flessen wijn. Jay en ik blowen.
Piet had Indische bami gemaakt. Volgens zijn zeggen 'niet vet hoor!'. Baggervet was de bami, maar wel lekker.

In de grote koloniale huiskamer ontstond een fantastische sfeer en we begonnen aan de seance. We hingen het bamboekruis boven de litho.
Anja begon over Jay.
- Ik vind Jay zo mooi, zei ze.
Jay was eigenlijk lelijk, maar ook mooi. Heel ambivalent en Anja herkende Jay zijn sensitiviteit.
De spanning werd groter.
Er werden wajangpoppen bijgehaald en tekeningen om de magische krachten op te roepen.
Deze krachten konden tegen je werken.
Voor je werken.
Ze konden positief zijn, of negatief.
Zwarte krachten.
Witte krachten.

Anja ging uit haar bol en wist niet meer hoe ze 't had.
Moest ze nu Jay haten, of van hem houden? Moest ze hem nu ter plekke neuken, of hem het huis uit slaan? Ze wist totaal niet wat ze met Jay aan moest.
Jay vond het te gek wat er allemaal gebeurde hoewel we geen van beiden ook maar enkel zicht hadden op de situatie.

Er werden vragen gesteld en het kruis ging ronddraaien. Het kruis las letters af die een woord vormden. De hele nacht zijn we doorgegaan.

Piet ineens: - M'n broer! M'n broer komt door.
Jay stelde vragen en Anja werd panisch toen ik meegebrachte gammelanmuziek opzette.
- Doe dat nu niet Paul, vroeg ze, Piet kan daar niet tegen, die gaat uit z'n dak. De muziek deed hem aan vroeger denken en ik had die muziek daarom expres meegenomen.
Man, wat een sfeer hing daar die nacht. Alsof de bliksem in de lucht hing. Met een schaar kon je een stuk uit de lucht knippen. Zo dik was de atmosfeer, vol psychische tegenstrijdige spanningen.

Op de vragen die Jay en ik stelden kwamen antwoorden:
Jay ging dood en ik zou ongelukkig met vrouwen worden.
Alles half vergeten gingen we vroeg in de ochtend naar huis.

De volgende dag bel ik enthousiast Jay op en stel voor om volgende week weer naar Anja en Piet te gaan. Jay antwoordde.

- Nee men, weet je wel
- Luister is men
- Nee Paul, weetje wel
- Moet je luisteren men
- Dat is mijn scene niet
- Lauw men
- Nee men, dat is jouw scene men
- Nee man, weet je wel
- Dat is mijn scene niet men

Daarna hebben we opgehangen en hij is naar Amsterdam verhuisd. Ik zag hem daarna pas twaalf jaar later weer terug, op de Haagse Beatnach in 1980. Voor de allerlaatste keer.

DE HAAGSE BEATNACH

In 1980 wordt Jay met moeite door Frank Nuyens in Amsterdam op een woonboot opgespoord om mee te doen met een reünieconcert van de Q ter gelegenheid van de Haagse Beatnach. Jay had al jaren niet meer gespeeld en was al zijn kracht kwijt. Hij kon maar moeizaam het tempo bijhouden. Niet alleen fysiek was hij uitgeput, maar ook psychisch. Hij was mensenschuw en angstig.

In 1980 zag ik Jay weer op de Beatnach in Houtrust. Ik ben toen backstage geweest.
Dat was me daar een zootje.
Er werd met salades gegooid van het koud buffet. Overal lag die bagger over de grond, echt ouderwetse sfeer in de kleedkamers.
Mijn hart ging open.

Jay was niet meer in staat om echt goed te spelen. Hij transpireerde overmatig, was erg verzwakt, paranoïde en kopschuw. Ik zelf was aangeschoten. Je weet hoe dat gaat op zo'n Beatnach; pils, pils, pils en Jay stond helemaal stijf van de heroïne en hij zei tegen mij 'Wat ben je allemaal aan het doen man?' Ik antwoordde 'Nou ik drink een pilsje'.
Jay vond het niks en zei 'Down man, down man, down.' Hij vond het niks wat ik deed, nou forget it! Dat was het laatste gesprek met Jay.
Hij keurde mijn alcohol af en wat hij deed was goed.

EPILOOG

Op 7 november 1990 komt Jay Baar te overlijden op zijn woonboot in Amsterdam. Velen menen dat hij aan een overdosis is bezweken, anderen weten zeker dat hij aan kanker is dood gegaan. En uit nog betrouwbaarder bron zou Jay zijn bezweken aan een longontsteking. Op 13 november 1990 wordt Jay Baar begraven.

Overgenomen van Q65.org

De dood van Jay heb ik in de krant gelezen of over de radio gehoord. Toen heb ik Frank gebeld, maar die was er niet.
Daarna heb ik Joop gebeld en die verwees me door naar Wim. Toen heb ik Willem gesproken en bleek dat de begrafenis al was geweest. Ik vroeg toen waarom hij mij niet had gewaarschuwd, want ik wist van niks.

Alle heisa daarna heb ik via de pers gelezen en via de VPRO radio. Op zijn laatste nacht is zijn maatschappelijk werkster nog bij hem geweest. Later heeft zij hem dood gevonden op zijn kamer. Ze hebben toen een hartstilstand geconstateerd en opgegeven dat hij een 'natuurlijke dood' was gestorven.
Medisch werd ontkend dat hij een junk was.
Hij zat in de bijstand en de sociale dienst heeft toen de inboedel verbeurd verklaard en wat er over was is in Hilversum geveild. Van de opbrengst is de begrafenis betaald. Zijn drumstel had hij allang verkocht, maar er was nog wel een platencollectie.
Alles keurig netjes gerubriceerd en alle platen waren nog in topconditie. Alleen platen van de Q zelf zaten er niet meer bij. Ron de Bruyn, Joop, Willem en ik hebben ook aan de begrafenis meebetaald. Gezamenlijk hebben we ook de overlijdensadvertentie betaald. Dat was het einde van Jay.

Paul Busee

____________________________________________

The Life I Live

Sitting in my chair and thinking
Thinking of the crowd I'm in with
Thinking of the music I make
And all the things I don't wanna give
Well I take everything I want
The girls are fighting for me
But everytime that I take one
They're indisposed, poor old me

Well, this is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of gladness
this is the life I live

Last week I went to the graveyard
My dog was killed by a car
Feel the pain, the pain is started
He's dead, but friend, we still are
Sunday we played In a dancing
The public was very down
But it didn't bore us a thing
Because we smoked ourselves a kick

Well this is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of gladness
this is the life I live

I had a girl and I loved her
She knows, she knows I still do
But she married with a rich man
But the things she wants, he can't do
Once we were on Joops wedding
We smoked and drank all night
At twelve we were thrown out
Because the house was changed into a crowd

Well this is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of gladness
this is the life I live

___________________________________________________________________

ONLINE VIDEO'S

___________________________________________________________________

Gevonden op YouTube 2007: beelden van de Q65 en vooral Jay Baar. Fragment met Wim Bieler uit het NCRV-programma Classic Albums, uit 1997 over de lp Revolution.

Q65 live op de Haagse Beatnach in 1980 met: The Life I Live. Jammer, geen close-ups van Jay.

Onderstaande video is van YouTube verwijderd.

Oktober 2007: In de recente Teleac-cursus over de geschiedenis van de Nederpop (Met Hart en Ziel) wordt een aanvullend fragment getoond van de NCRV-clip. Opgenomen op het strand. Jay valt van een rieten strandstoel af. Fragment begint op 2:05.

Onderstaande video is van YouTube verwijderd.

Nog eenzelfde fragment gevonden, maar dan anders, in een reportage van Tv West: PLaatsen van herinnering. Het korte fragment start op 2:25. Het is een opname van een tv-scherm genomen. Nu maar hopen dat het hele filmpje eens online komt.

Februari 2008

Onderstaande video is van YouTube verwijderd.

Reportage van 2-Vandaag over een Haagse Beat-tentoonstelling van galerie/museum Rock-Art uit Hoek van Holland. Met medewerking van Joop Roelofs en Frank Nuyens. Datering nog even onbekend. 2005?

Maart 2008

Live optreden in het programma Goud van Oud van Veronica. Uitgezonden op 18 april 1987. Wim Bieler, Joop Roelofs en Peter Vink zitten er bij uit de originele bezetting. Verder op gitaar Joop van Nimwegen en Beer Klaasse op drums. In de tien minuten durende opnamen worden You're The Victor, Ann en The Life I Live gespeeld. Ik denk niet dat er ooit nog iets beters zal opduiken, kwa beeld en geluid. En ik vind het super en ook super-Haags!

Onderstaande video is van YouTube verwijderd.

Fotoclip met de nummers Cry In The Night en I Was Young

Mei 2008

Zelf twee clips en het integrale tv-programma Classic Albums van Revolution online gezet. Het programma staat op Google video en duurt vijftig minuten. Voor meer info zie onderaan.

Introfragment van de film Beat It. 1 Minuut met de verschijning van Wim Bieler, Peter Vink, Joop Roelofs en Jay Baar.

Clip van het nummer Bring It On Home uit de VPRO-film Beat It uit 1966.

Vijftig minuten durende documentaire uit de serie Classic Albums. De lp Revolution en de Q65 staat centraal. Uitgezonden op 21 juli 1997 door de NCRV.

Dan staan er vermoedelijk al sinds 2000 twee clips op de site van www.livebands.nl. Op een aparte pagina over de Q65 staan twee links naar videofiles voor de Realplayer. Die werkt bij mij niet en wil ik niet, maar via onderstaande links op de site heb ik de Real Alternative gedownload en kon in de kleine bestanden op postzegelformaat bekijken en beluisteren. De eerste clip is een interview met Wim Bieler en Frank Nuyens. De tweede clip is met het live-nummer Spoonful. Opgenomen door livebands.nl op 13 juni 2000.

http://www.livebands.nl/?function=clips&id=7

http://www.livebands.nl/?function=clips&id=8

September 2008

Op 3 september 2008 zond TV-West een nieuwsitem uit over de op handen zijnde documentaire over de Q65. De opnamen zijn gemaakt voor Het Paard in Den Haag. Met documentairemaakster Elija van den Berg en Joop Roelofs. Ook aanwezig was auteur Pim Scheelings.

http://denhaag.rtvwest.nl/nieuwsitem/21260

Oktober 2008

Op 1 oktober 2008 kan ik het gezochte filmfragment van de Q65 uit het Varaprogramma 10+ uit 1967 online zetten. Unieke beelden van een spelende en rokende Q65 in de Phonogramstudio in Hilversum, met Hans van Hemert als producer en Jan Audier als technicus. Het programma is uitgezonden op 15 april 1967. In het jeugdprogramma 10+ wordt uitgelegd hoe het proces van platen maken in zijn werk ging; van opnemen tot het persen van de plaat. De opnamen in de studio waren voor de ep Kjoe Bloes uit dat jaar. Het nummer dat gespeeld wordt is 80% O. Een aantal mooie close-ups van Jay. Unieke vondst. En de spatie en het vraagteken bij Beeld en Geluid over dit fragment zijn op mijn verzoek verwijderd uit de database. Er stond in de database Q 65 met een spatie en daardoor was het fragment onvindbaar. Het fragment is nu door iedereen te vinden. Het geluid van de opname is bijzonder slecht en zacht. Zet de volumeknop open.

November 2008

Op 22 november werd in Utrecht het oude Westend drumstel van Jay Baar onthuld. Voor foto's zie bij de updates. De vrouw van Rob van der Werf maakte een video-opname van de onthulling. Elija van den Berg heeft ook gefilmd, maar dat is niet beschikbaar.

Juni 2009

Een nummer van de lp Rainman uit 1971 staat op YouTube, zonder livebeelden. Hier is Jay Baar te horen op drums.

Q65, live Rotterdam, 1984 (80 minuten in 8 delen op YouTube).

YouTube - Q65 - 1984 - Deel 1

YouTube - Q65 - 1984 Deel 2
YouTube - Q65 - 1984 Deel 3
YouTube - Q65 - 1984 Deel 4
YouTube - Q65 - 1984 Deel 5
YouTube - Q65 - 1984 Deel 6
YouTube - Q65 - 1984 Deel 7
YouTube - Q65 - 1984 Deel 8

Er zijn mij verder nog twee 8-mm filmpjes van de Q65 bekend. Beide opgenomen in de Haagse Marathon. Een filmpje heb ik zelf gezien in het huis van de eigenaar van de Marathon, de inmiddels overleden meneer Ooms. Onbekend waar het filmpje nu is.

Het andere filmpje is in handen van museum/galerie RockArt in Hoek van Holland. Het filmpje is in 2009 beschikbaar gekomen en op YouTube gezet. Het originele 8-mm filmpje duurt iets langer dan de tien minuten op YouTube. Het prachtige materiaal is uit 1966 en opgenomen in de Marathon. Ook de mede-schrijver van deze pagina is hierop te zien met mondharmonica. Ook goede beelden van Jay. Geen geluid.

April 2012

Live-opname soundcheck voor Veronica's Goud van Oud in Rosmalen, 1989. Laatste optreden met Wim Bieler, Joop Roelofs, Peter Vink, Joop van Nimwegen en Beer Klaasse. You're the victor, Ann, The life i live.

Bovenstaande clip werkt niet meer, maar hieronder een link naar The life I live en You're the Victor op Goud van Oud met automatisch instartmoment op YouTube.

The life I live / You're the Victor - Q65 - Goud van Oud - Veronica tv - YouTube start 12:40

2013

De Haagse Beatnach op 13 juni 1980 in de Houtrusthallen. The Life I live en Ann en op het laatst nog My Generation. Met inteview Peter Vink en zijn moeder. (clip is verwijderd)

De Haagse Beatnach, registratie van een uur met The life I live en Ann.

Hoesclip Haagse Beatnach - Q65 - You're The Victor

2015

Live-optreden 1984. Home-video, 55 minuten.

Vpro 1990 - Tv Onrust. Item Q65 met Joop Roelofs en Peter Vink.

Bedankt Joop!

'The Tell-Tale Hearts perform Q65's "You're the Victor" at the Cavern Club in Hollywood, 1985.'

Clipje gemaakt met de zwijgende beelden van de Marathon uit 1966 en het nummer I was Young.(Met Paul Busee op mondharmonica! - nieuwe upload februari 20-21)

2016

Fragment met Jay in pak uit film van Johan van der keuken uit 1968.

Amateurbeelden Q65 optreden tv-studio - juni 1966

Op de website van Paul van Riet staat nu een tweedelige zelfgemaakte radio-documentaire online over de Q65. Heel aardig, met veel muziek en ook met tracks van Jay met Tower en Rainman. Twee maal 50 minuten. Even naar beneden scrollen op de site.

Music Time Machine - Q65 - Paul van Riet - paulvanriet.nl

Twee nummers zelf uit een bestaande clip geknipt en online gezet. Voor de handigheid en leuk en snel te doen met Movie Maker. The life I live en You're the victor. Live Goud van Oud Veronica 1989.

Twee covers van You're the Victor.

You're the victor - The Deaf - live-tv-clip

You're the victor - Spike en Miss Montreal - live-tv-clip

___________________________________________________________________

UPDATES

___________________________________________________________________

**IM Paul de Koning (alias Paul Busee de verteller van The life we lived) - Update 19 juni 20-21**

Op zondag 19 juni 1960 kwam ik op Vaderdag ter wereld in de Emma(kraam)kliniek op de Parkweg in de Haagse wijk Scheveningen. Vandaag ben ik 61 jaar geworden en voelt dat toch wel als een mijlpaal. Een lange weg afgelegd, maar hoe lang nog te gaan? Niemand die het weet.

Paul de Koning - met bril

Al maanden geleden had ik me voorgenomen om op deze deze dag hier een update te plaatsen over de man - vriend - die mij alle verhalen over Jay en hun vriendschap vertelde en die ik uit zijn mond optekende en jaren later hier op mijn website plaatste: The life we lived. Het is mijn meest geliefde pagina, zelfs nog wat meer dan mijn eigen, lange bio-story (A swinging safari) over mijn actieve Haagse jaren.

Het verhaal van Paul over Jay vind ik bijzonder en ook zijn onderkoelde, maar meeslepende spreekstijl vind ik uitzonderlijk en super Haags, dus ook met veel humor. Paul verhaalde over de mooie avonturen die hij en Jay meemaakten in de roerige jaren zestig, maar hij ontzag niets en niemand met het ook benoemen van de schaduwzijden en tragische kanten van het leven, van hun levens. Een leven dat van Jay in 1990 ten einde kwam en dat van Paul, zo weet ik pas sinds eind vorig jaar, inmiddels ook definitief is gestopt. Hij zou drie jaar geleden zijn overleden. verdere details weet ik niet. Een schok toen ik het in een mail las, maar heel verbaasd was ik ook weer niet. Maar het was ook wel even een moment van tears in heaven.

Paul Busee is de naam die ik op deze pagina voor hem heb gebruikt, op zijn nadrukkelijke verzoek toen hij zo'n dertig jaar geleden zijn story geheel aan mij overdroeg met de boodschap: Doe ermee wat je wil, maar gebruik niet mijn echte naam.

Die wens heb ik natuurlijk altijd gerespecteerd en de mensen rondom de Q65 - en ook anderen - die mijn relaas lazen, wisten natuurlijk wel gelijk wie Paul Busee echt was. Dat was Paul de Koning en nu na zijn dood wil ik voorgoed zijn echte naam aan zijn levensschets verbinden. Zijn voornaam bleef wel hetzelfde, dat wilde hij wel zo, en ik droeg de achternaam aan, ik geloof dat de naam Busee niet bestaat.

Wie was Paul de Koning verder? Heel veel meer dan wat er al in de story staat - en dat is al best veel - weet ik ook niet maar hij had twee dochters, een tweeling en was hij actief als beeldend kunstenaar met het maken van erotische grafiek op zijn atelier in de Schilderswijk. De moeder van zijn kinderen - van wie hij gescheiden was - kende ik ook oppervlakkig en was Teddy, de bedrijfsleidster van restaurant De Resident op de Denneweg naast het Filmhuis. Met de doodstijding van Paul las ik ook tegelijk dat Teddy ook niet meer leeft en Paul zijn laatste vriendin niet lang na hem verongelukte in Marokko. Een opeenstapeling van tragische aflopen, maar er was nog een grote noodlottige gebeurtenis in Paul zijn verleden geweest die hem verder zal hebben getekend. Ik ga niet schrijven wat dat ingrijpende incident was, maar het zal mede een rol hebben gespeeld bij het laten optekenen van zijn verhalen door mij, omdat al redelijk lang geleden daar de dramatische gebeurtenis het contact zijn dochters en zijn ex-vrouw alle contact met hem hadden verbroken. Dat was natuurlijk heel pijnlijk en verdrietig.

Paul was een vriend van me geworden door onze vele ontmoetingen in café September op de Grote Markt en ik kwam wel af en toe op zijn atelier of at een daghap bij café de Bordelaise waar hij lange tijd de kok was, want van de kunst kon hij niet leven (hoewel zijn vriendin met wie hij samenwoonde een prima inkomen had) en ook niet drinken, want dat kon ie goed, veel drinken - bier - en zijn drangebruik zal ook wel samenhangen met de tragische gebeurtenis in zijn verleden die hem later - zo hoorde ik wat jaren geleden van Joop Roelofs - verbitterde en hij daardoor in de jaren negentig naar België verhuisde en met niemand meer wat te maken wilde hebben. Het zal ook de reden zijn dat ik ook nooit iets meer van hem gehoord heb al denk ik wel dat hij van deze pagina op internet zal hebben geweten. Zeker weet ik dat niet, want Paul had helemaal niets met computers en internet en ook daarom vroeg hij mij om zijn verhalen op te gaan schrijven, hij kon dat zelf niet doen.

Paul was een fijne en joviale kerel, echt Haags ook, een goeie babbel, wist veel, humor natuurlijk, gevoel voor kunst en goede muziek en vrouwelijk schoon en hij kende veel mensen, maar zijn dochters die hij - en ook ik - ook wel tegenkwamen in het uitgaansleven keken hun vader - en daardoor ook mij - niet aan. Dat was slikken, maar Paul kon er dacht ik wel goed mee omgaan, maar misschien was dat allemaal maar schijn. We hebben er een keer eerlijk over gesproken. Was een mooi en memorabel gesprek.

In 1994 was het 30 jaar geleden dat de Rolling Stones hun geruchtmakende concert gaven in het Kurhaus en ik heb daar toen een herinneringsavond over georganiseerd in het Haags Filmhuis. Ik vertoonde daar een eigengemaakte video-reportage met unieke beelden en met een nog nooit gebruikte geluidsopname van het optreden dat destijds door Willem van Kooten, alias Joost den Draaijer, was gemaakt. Een geweldige avond verder, veel publiciteit gehad en ik werkte toen met 2 Vandaag (VOO/Veronica) samen. Zij maakte op mijn initiatief een nieuwsitem voor tv over het concert, ik gaf ze beeldmateriaal en ik kreeg weer een en ander van hun. Dat werkte perfect en ik had ook alle mensen aangedragen die in het item werden geïnterviewd, waaronder Paul de Koning, want hij was als tiener ook bij het optreden geweest en was een goeie prater. Hij is zowel in het item van 2 Vandaag te zien en in een iets langere versie in mijn reportage. Het interview was opgenomen voor het Kurhaus en tot mijn lichte verwondering was Paul daar nogal nerveus over en wilde hij - ook kwa rock en roll - geïnterviewd worden met in zijn ene hand een sjekkie en in de andere een pilsje. Dat is ook gebeurd en hier kan je het hele interview zien:

Stones Kurhaus 8 augustus 1964 - DirkJan Vos 1994
https://www.youtube.com/watch?v=gO4RzLhv358

Rolling Stones - VOO, 2 Vandaag, 4 Augustus, 1994
https://www.youtube.com/watch?v=GYXzkK6WtcM

In het item van 2 Vandaag wordt nog ingezoomd op de omslag van een foto van De Wereldkroniek waar Paul in het midden opstaat tijdens het concert, met bril.

De omslag staat op mijn pagina over het concert Stones-Kurhaus ergens onderaan:

Stones / Kurhaus 1964 - De Jongenskamer

Nog leuk om te schrijven, Paul speelde dus weleens mee op mondharmonica met de Q65. Jaren geleden dook op YouTube een 8-mm-filmje op met de Q in de Marathon en zit Paul daar in op mondharmonica. Hier een screenprintje met links natuurlijk Wim Bieler.

De hele 8-mm-film zonder geluid, 9 minuten, staat op YouTube - Paul is rond 4:40 en nog een keer even daarna even te zien.

8-mm-filmpje - Q65 in de Marathon 1966
https://www.youtube.com/watch?v=XhJumkUcBls

En nu had ik er later een kort clipje van gemaakt met een nummer van de Q65 I was young. Goed gekozen vond ik zelf, want een heel tof en veelzeggend sixtiesnummer, maar in de montage was ik dus net een stukje met Paul vergeten om erin op te nemen!. Waarom weet ik niet, wel jammer. Mijn clipje wordt wel goed bekeken.

I was young - Q65 - De Marathon
https://www.youtube.com/watch?v=zsTOv2No7wk

Maar voor dit in memoriam heb ik een tijdje terug een nieuwe versie gemaakt waar Paul wel is te zien. De andere clip staat ook nog op YouTube.

I was young - Q65 - De Marathon / Tweede versie
https://youtu.be/DpgbEJxI444

Nog een wel aardig detail. In 1993 organiseerde ik voor het Filmhuis (werkte oa ook daar) een groot feest omdat het Filmhuis naar het Spui verhuisde. Ik heb toen met een vriend (Edo) op de avond een sfeervideo gemaakt waarvan een deel later is verdwenen en de beelden wat donker waren, maar ik later toch nog een leuke impressie op YouTube heb kunnen zetten. En zeker door de muziek van deejay Willy Jolly vind ik het toch een heel leuke party-video van 25 minuten. Maar in ieder geval is er in een flits een dochter, of zelfs beiden, van Paul te zien. Kijk op 12:10. Hier een screenprintje, toch leuk. De dochters lijken sprekend op Paul.

Let's party! - De grote verhuizing - Haags Filmhuis 1993 (Met het blazen van de Last Post)
https://www.youtube.com/watch?v=qBNfZz8eBV8

Ik heb destijds nog wel geprobeerd om mijn relaas uitgegeven te krijgen bij de Haagse uitgever BZZTôH van Phil Muys, maar die zag er niets in. Overigens - zo weet ik sinds kort, uitgever Vic van der Reijt - nu in ruste - zag ook niets in het levensverhaal van Wim Bieler die hem eind vorige eeuw zijn woelige levensverhaal had aangeboden, ik geloof overigens waarvan nog niets op papier stond. Zijn zoon Jim Bieler berichtte me onlangs, toen ik hem hierover had gemaild, dat een bio-story over het leven van zijn vader nooit meer zal verschijnen, dat was allemaal veel te rauw. Nee, de hele familie stond op dat standpunt en waren onwrikbaar, ondanks dat ik in had gebracht dat Wim met die rauwheid kennelijk zelf geen moeite had, anders was hij nooit naar Nijgh en van Ditmar toegestapt ..

Maar er is nu al heel wat jaren gelukkig wel deze levensschets over Jay, over de Q65 en ook over Paul de Koning. Pim Scheelings heeft wat jaren terug nog een boek gemaakt over de Q65, wat vooral een oral-history-relaas is met allemaal anekdotes en hij wilde van mijn story over Jay geen gebruik maken, ook al had ik hem dat aangeboden. Maar er is nog een klein kansje dat The life we lived ooit nog eens in het Engels verschijnt, geheel of gedeeltelijk, dan uitgegeven door het Amerikaanse garage-muziek-underground magazine Ugly Things van Mike Stax ... Een verhaal apart met een voorgeschiedenis, maar ik reken nergens op, het is al mooi dat dit online staat en in alle jaren tot nu toe een kleine 50.000 bezoekers heeft getrokken.

Wat ik zeker niet mag vergeten te schrijven is dat ik het verhaal van Paul over zijn vriendschap met Jay en de Q65 in 1992 heb gebruikt als rode draad in een voorstel voor een filmdocumentaire over de Haagse beatcultuur in de jaren zestig met als titel Den Haag Beatstad nummer 1!. Ik had het hele project opgezet met Paul Rijperman en zou de video-werkgroep Meatball de producent worden. Meatball heeft een voorstel van ons ingediend bij het Filmfonds, maar die wezen het af.

Den Haag beatstad nummer 1! - Docu-project - De Jongenskamer

Den Haag popstad nummer 1! - Varia en nieuws - De Jongenskaner

Ik denk zo'n zes, zeven jaar geleden wist ik de Rotterdamse cineast Peter Scholten te overtuigen dat hij de man was om alsnog een docu te maken over Den Haag Beatstad en heeft hij daar na lang nadenken toch met veel zin en energie zijn tanden ingezet en nam hij ook het verhaal van Paul en Jay mee, maar zocht ook naar andere invalshoeken, maar zonder The live we lived was dit project überhaupt nooit gestart.

Peter wilde het laten produceren door seriousFilm, ook Rotterdam en dat bedrijf met een kleine omvang was mede in handen van mijn oude, Haagse vriend Marc Thelosen. Marc heeft fondsen losgekregen om Peter goed research te kunnen laten doen en wat hij deed met de ook mij bekende voormalige, Haagse popjournalist Erik Quint. Er kwam uiteindelijk een uitgewerkt voorstel op tafel, maar helaas zagen de filmfondsen niets in het plan zoals het er toen lag. Exit Den Haag Beatstad Nummer 1!, weg het verhaal van Paul en Jay als documateriaal.

In 2018 slaagden Marc van der Velde en Elmira van Dommelen er wel in om een tweedelige documentaire over de bloeiperiode van de Haagse beat te maken voor tv en die ze de titel gaven Den Haag, beatstad nummer één. Ik had hen voorafgaand aan de productie de nodige info gegeven en het is goed mogelijk dat ze de titel toch ergens van mij hadden overgenomen, maar ja, een betere en voor de hand liggender titel is er eigenlijk niet. Misschien waren ze wel door mijn docu-voorstel uit 92 dar al sinds 2006 online stond, op het idee gekomen voor hun film, maar als dat al zo was, who cares? Ik niet en ze hadden in ieder geval weinig interesse in het leven van Jay en Paul en ze maakten ook een geheel andere documentaire dan ik en later Peter Scholten voor ogen had. Het tweeluik is heel aardig geworden en ik ben heel blij dat er nu een documentaire over Den Haag als beatstad is gemaakt, maar er is nog genoeg meer mee te doen ...

[ Prima allemaal natuurlijk en nu is het alleen nog wachten of het Will Wissink (zoon van Willy Wissink) eindelijk lukt om zijn bioscoopdocu Rock City over de Haagse popgeschiedenis af te maken en uit te brengen. Probleem: geld. ]

Nog kort terug naar de story van deze pagina over The life we lived. Het wordt hoog gewaardeerd en toen het net online kwam, was het voor alle bekenden een grote verrassing en een confronterende ervaring. Ik ontving alleen maar positieve reacties, korte mailtjes, want de meesten waren er nogal stil van geworden, stil vanwege alle herinneringen die boven waren gekomen, stil door alle emoties die Paul had opgeroepen. Ik hield er na het online komen een jarenlange, persoonlijke correspondentie met Joop Roelofs aan over en hij noemde hij mij later 'een goede vriend'. Ook Joop, salut!

Dit is wel zo'n beetje wat ik over Paul de Koning kan vertellen, misschien nog een detail dat niet in het verhaal staat, zijn vader was slager in het Zuiderpark en hij had dacht ik een zus ...

Maar goed, ik denk dat we rond 1995 elkaar uit het oog verloren, ik ging naar Amsterdam mijn net geboren zoon achterna en Paul zal toen ergens met stille trom naar België zijn vertrokken. De laaste keer dat Paul, Jay heeft ontmoet was op de Haagse Beatnach in 1980 en was geen prettig weerzien doordat Jay toen al zwaar aan de heroïne was. Over die laatste ontmoeting is in The life we lived meer te lezen.

Paul zijn story - digitaal online - is zonder papier voor iedereen gratis beschikbaar en niet alleen ik, maar vooral Paul was trots op het verhaal van zijn leven rond de Q65 en zijn vriendschap met Jay, Jay Baar de drummer, componist en tekstschrijver van de Q65.

+++

This is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of glasdness
This is the life I live

The life I live - Q65
https://youtu.be/yVGRuD5zSa0

+++

Nadat ik had vernomen dat Paul was overleden heb ik geprobeerd contact te krijgen met zijn dochters, maar die willen kennelijk geen contact met mij. Wel is het zo dat ze graag een expositie met werk van hun vader in Pulchri willen organiseren. Dat zou inderdaad heel mooi zijn, maar ik weet niet of dat nog eens echt gaat gebeuren. Het mooiste is dat zijn dochters wel weer belangstelling hebben voor hun vader en hem toch vanuit liefde willen herdenken.

I.M. Paul de Koning.

Paul, goede reis verder en wie weet ...

DirkJan

Amsterdam / 19-06 / 20-21
(Den Haag / 19-06 / 1960)

A Day in the Life

I read the news today, oh boy
About a lucky man who made the grade
And though the news was rather sad
Well, I just had to laugh
I saw the photograph

...

I'd love to turn you on

A day in the life - The Beatles
https://youtu.be/usNsCeOV4GM

Bijzondere audio-montage - Stones / Kurhaus 1964 - Willem van Kooten / Paul de Koning 1994 - 03:15 min. mp3 - De Jongenskamer

Op de geluidsopname zijn te horen, Willem van Kooten, ik denk ook Paul Acket, je begrijpt als je het hoort wel waarom ik dat denk! Mick Jagger en dan niet dat hij zingt, maar wel te even te horen is tijdens het concert! - uniek dus - maar ook een snipper van een nog piepjonge stem van een hoogzwangere(!) Tineke - Radio Veronica - Vos(!) (later De Nooij) - goed luisteren en roept ze nog 'Tony!' en dat was toen haar man, Tony Vos, een bekende jazzsaxofonist, maar toen in 64 ook programmaleider van Radio Veronica. En dan ook nog Paul de Koning die in 1994 voor het Kurhaus kort terugblikt. En nu spoiler ik wel van alles, maar de montage van drie minuten blijft ook dan nog bijzonder en spannend van begin tot eind. O ja, op 23 oktober van dat jaar beviel Tineke van een dochter, van Tuffie, Tuffie Vos, die later onder andere ook radiopresentatrice werd, net als haar moeder en zo ken ik haar nog van Radio 6 en onlangs werd bekend dat Tuffie als de stem van de NS-berichten op de Nederlandse treinstations wordt vervangen ... Maar Tuffie was toen, op die warme zaterdagavond 8 augustus 1964 in het Kurhaus - met na afloop een ontladend onweer dus ook bij het legendarche en rioteuze optreden van de Rolling Stones, mogelijk was en is ze de jongste bezoeker ooit van een Stones-concert ... Enjoy!

IM Paul de Koning - Mailtje - 19 juni 20-21 - Kladblokje - De Jongenskamer

And in the end
The love you take
Is equal to the love you make

5 februari 20-21 - Nogmaals Ruddy Fisscher, invaldrummer voor Jay 1967/1968

- Ruddy Fisscher rechts met de Q65 -

Het ligt in de bedoeling dat Pseudonym Records in de loop van het jaar een cd-box met Q65-materiaal gaat uitbrengen. Mike Stax van het Amerikaanse magazine Ugly Things (the ultimate rock & roll read) met veel aandacht voor sixties garagebands als de Q65, verzorgt de liner-notes en stelde Ruddy Fisscher die eind 1967, begin 1968 Jay Baar verving een aantal vragen voor de uitgave. Jay was met Herman Brood op een feestje opgepakt wegens drugsbezit en belandde voor twee maanden in de Schevenings gevangenis, maar de optredens van de Q65 moesten door en viel Ruddy voor drie maamden in.

Ruddy werd in 1947 in Batavia geboren en speelde al jong bij Ruby and the Playmates. Later viel hij onder andere in bij de The Motions (voor Sieb Warner), Sandy Coast (voor Onno Bevoort) en de Q65.

- Ruddy en Ruby and The Playmates 1964 -

Hieronder de vragen en antwoorden van Mike en Ruddy.

Mike: How did it happen that you were asked to play with Q65? Who asked you?

Ruddy: December Kerst 1967/1968.
Ik werd gebeld door Frank Nuijens met de Kerst in 1967 met de vraag of ik als drummer wilde invallen bij de Q65 . Dat vond ik geweldig want de Q65 was een bekende band en ik kende het repertoire. In Den Haag was ik al lange tijd bekend als drummer door mijn ervaring bij Jenny and The Rascals, en The Motions.

Hoe kwam ik als drummer in beeld? Willem Bieler, de zanger van de Q65, was een vriend van Rudy Bennett (Rudi van den Berg de zanger van The Motions) en Rudy heeft gewoon aan Willem verteld dat ik een goede invaldrummer was en ook dat ik snel het repertoire kende tijdens mijn inval beurten bij The Motions en erg goed op de hoogte was van het reilen en zeilen van alle Haagsche Bands eigenlijk zoals in die tijd alle Haagsche Muzikanten.

Frank Nuijens kwam mij thuis afhalen in zijn sportwagen cabriolet en hij vertelde onderweg dat Jay Baar was aangehouden voor drugsbezit en voor drie maanden was opgesloten. Dat was de reden waarom de band met spoed op zoek was naar een drummer die ook op de hoogte was van het repertoire, het weekend kwam er aan en er moest worden opgetreden voor het nakomen van de lopende contracten.

Mike: Tell me about first meeting the band members. What do you remember about each of their personalities: Frank, Willem, Joop and Peter? (I assume you did not meet Jay.)

Ruddy: De Ontmoeting voor de eerste keer met de jongens van de Band Q65 vond plaats in de tijdelijk gehuurde oefenruimte De Bioscoop Metropool in Den Haag.

De Bandleden waren enthousiast mij te zien vooral Willem Bieler en Peter Vink . Er stond een complete backline klaar met het Westend drumstel van Jay Baar. Ik had mijn eigen Snaredrum Ludwig meegenomen en ook mijn eigen Ludwig drumpedaal en natuurlijk mijn eigen drumstokken 2 B ( 10 Paar), want ik had er al op gerekend.

De Q65 stond bekend om zijn enorme installatie met veel volume dus dat werd knallen, door de sfeer en de muziek werd ik enorm gemotiveerd en de leden van de band begonnen meteen een Jam zodat ik mij kon inspelen op het West End-drumstel van Jay Baar.

Daarna zijn we direct met het repeteren van de nummers begonnen. Door mijn kennis van het repertoire en herkenning hadden we gauw plezier en gevoel en er ontstond een wederzijdse band zoals dat alleen bij muzikanten onderling gebruikelijk is.

De auditie was goed bevallen en tijdens een korte pauze werd ik gevraagd of ik voor 3 maanden bereid was in te vallen ! Precies de periode die Jay helaas moest zitten tijdens zijn detentie !

- Ruddy met links Joop Roelofs -

Mike: How many gigs did you play with them and where? What songs did you play?

Ruddy: In mijn herinnering en uit mijn plakboeken denk ik dat er ongeveer een twintigtal optredens zijn geweest met tussentijdse oefenmiddagen en enkele uitschieters waaronder in grote hallen (1000 mensen) in het Westland en in Noord-Holland in de zaal de Heer van Jericho in Heerhugowaard. Ik weet nog goed dat in die grote hallen de Roadie van de Q65 extra geluidsversterking had geregeld voor de backline, echter in die tijd werd nog niets voor de drummer aan versterking gedaan hooguit een extra microfoon die in de Basedrum werd gelegd. Drummers speelden en zaten in die tijd tussen de enorme zangzuilen en versterkers van de Band. Je moest dus echt wel met volume en kracht drummen om de band op ritme te houden, voor die tijd een enorme uitdaging!

Met de Band werd afgesproken dat ik op mijn eigen Ludwig drumstel de optredens zou doen. Het drumstel van Jay Baar werd als reserve in de vracht bus mee genomen.

Ik weet nog wel dat het goed uit kwam omdat ik tijdens een optreden een veer en metalen bevestiging van mijn drumpedaal brak. En in die tijd had ik geen reserve pedaal bij mij. Het kwam dus goed uit dat ik gebruik kon maken van het Westend drumpedaal van Jay Baar . Voor mij een mooie herinnering die ik niet ben vergeten. Daar ben ik Jay nog steeds dankbaar voor en ook de roadmanager die echt behulpzaam waren ook tijdens opbouw en afstellen van de drums en backline tijdens de optredens .

De songs die werden gespeeld waren covers van de The Kinks, The Animals en The Rolling stones en het eigen repertoire van de Q65: liedjes van de LP Revolution, You're the victor, The life I live, Ann, I despise You, Cry in the night en natuurlijk een Bluesjam met rockinvloeden die het tempo omhoog bracht zodat ik mijn drumsolo kon uitvoeren, met begeleiding van Peter Vink die met zijn Basgitaar op volume het dreunende tempo met showelement van de Band Q65 liet schitteren. De Q65-muzikanten gingen op zo’n moment helemaal los en er werd meestal met een prachtige blues balladnummer voortgezet zodat alle muzikanten hun persoonlijke inbreng met een solo konden laten horen. Meestal werd door het publiek de populariteit van de Q65 beloond met een applaus en werd de Band terug gevraagd voor een slotnummer!

Mike: What happened after it ended? Did you still see them around?

Ruddy: Na mijn invalperiode bij de Q65 ging in drummen bij Sandy Coast ! Ik werd gebeld en gevraagd door Hans Vermeulen de Zanger Gitarist of ik wilde invallen voor de drummer, omdat die zijn dienstplicht moest vervullen. Ik moest wel auditie doen destijds en ik werd goed bevonden want er moest natuurlijk ook een klik zijn en ik kende het repertoire en de muzikanten. Met de manager van die band werd afgesproken dat ik voor 2 jaar bereid moest zijn en vrijhouden in ieder geval in de weekends .Hans Vermeulen noemde mij toen al De Haagsche Sessie-drummer.

In het nachtcafé Scala midden in Den Haag Centrum kwamen bijna alle Haagsche Bands na het optreden in het Land even een drankje doen en wat eten en bijpraten en de laatste nieuwtjes uitwisselen. Ook de jongens van de Q65 heb ik daar nog wel gesproken en ook hun drummer Beer Klaase.

Jay heb ik persoonlijk daar niet gezien, want het verhaal ging dat hij in Amsterdam aan het bijkomen was van die lastige gebeurtenis in zijn leven!

In die tijd was er communicatief bijna geen mogelijkheid om mekaar te vinden of het moest via, via, ik bedenk mij hierbij dat ik door het spelen in al die Bandjes gewoon geluk heb gehad dat ze mij als drummer hebben kunnen vinden.

In 1992 heb ik ooit nog eens contact gehad met Frank Nuyens, door een toevallige ontmoeting met Willem Bieler in Scheveningen op straat tijdens het parkeren in een winkelcentum. Oude herinneringen opgehaald in een Kroegje en daar kwam het idee voor een Revival van de Q65.

Ik weet alleen dat Frank Nuijens in die tijd naar Brabant is verhuisd. Frank heeft mij later nog wel eens gebeld over die herstart maar was doende met een Supergroep op te richten.

Willem Bieler heb ik toen nog wel eens gezellig in zijn eigen huis in Den Haag gesproken samen met zijn vrouw. Ik kreeg een uitnodiging om een hapje te komen eten tijdens een treinreis, wij hadden toevallig samen weekend verlof van onze dienstplicht. Inmiddels waren wij reeds beiden met een andere tak van sport aan de gang, ook wij moesten helaas onze dienstplicht vervullen, dat schept een band. Uiteraard is het mij bekend dat ook Joop Roelofs is overleden, met Peter Vink heb ik nog wel contact via de sociale media Instagram.

Met recht ben ik er trots op dat ik als drummer de Q65 Band ook op mijn CV kon worden bijgeschreven.

Mike: Thanks very much for your help with this project!

All the best,

Mike

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
UGLY THINGS Magazine
PO Box 3021
La Mesa, CA 91944
USA

www.ugly-things.com

Mike en vooral Ruddy bedankt voor het mogen overnemen van jullie mailwisseling!

- Ruddy bij The Limits -

En met dank aan Rob van der Werf.

Meer info over Ruddy en foto's op de website van Rob over Westend Drums.

Ruddy Fisscher - Westend Drums - 2012 - westenddrums.nl

PS. Jay moest samen met Herman Brood brommen. Brood was toen pianist bij Cuby and the Blizzards, tijdens zijn voorarrest viel de band door ruzie tussen Harry Muskee en Eelco Gelling uit elkaar. Toen Herman weer vrij kwam was de breuk tussen Muskee en Gelling inmiddels gelijmd en kon Brood deel uit gaan maken van een nieuwe bezetting van C+B.

7 november 2020 - I.M. Jay Baar - ? 1946 - 7 november 1990 - 30 jaar geleden overleden

Vandaag is het dertig jaar geleden dat Jay Baar overleed. Ik heb van de week een persberichtje verstuurd, want misschien is dit wel de laatste keer om Jay nog eens goed onder de aandacht te brengen, niet zozeer als drummer van de Q65, maar vooral als tekstschrijver en componist van onder meer The life I live.

Onder deze update vind je wat andere informatie over deze dag om bij stil te staan.

Wie dit weekend ergens iets heeft gelezen of gehoord over Jay Baar, misschien werd ergens The live I live gedraaid, mail me dan even. Rob van der Werf plaatste vanochtend onderstaand bericht op Facebook in de groep "Den Haag BEATSTAD nr 1".

Ik kom later vandaag nog met een update.

Je kan me via onderstaand adres, dat je kan aanklikken, mailen voor een reactie:

DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl

Update - Screentprint met reacties onder het bericht van Rob van der Werf op Facebook

Tweet 7 november 2020 - 23.00 uur.

7 november 2020 de historische dag dat Joe Biden de nieuwe president van de US werd. Laten we Trump vergeten, maar Jay Baar van de Q65 herinneren die vandaag 30 jaar geleden overleed. Lees meer: http://www.dejongenskamer.nl/jay.htm#update - The live I live - Q65 - Haagse Beatnach

The life I Live - Live Haagse Beatnach 1980 - YouTube

The life we lived - Story drummer Jay Baar - Q65 - De Jongenskanmer

+ + +

4 november 2020 - Jay zaterdag 7 november 30 jaar dood

Ik heb vandaag een kort persberichtje verstuurd naar diverse media om aandacht te vragen voor het overlijden van Jay, zaterdag 7 november aanstaande, 30 jaar geleden. Ik wilde hier nog een keer goed bij stilstaan, als dat lukt.

Ik stuurde ook een tweet naar Leo Blokhuis die, wat niet iedereen weet, begin jaren 80 enige tijd in Den Haag heeft gewoond (in de Van Speijkstraat, waar ik ongeveer in die periode ook een tijd woonde!) en hij daardoor extra belangstelling heeft voor de Haagse popgeschiedenis en ook de indorock. Hij heeft het boek Haags speelkwartier geschreven over onder meer Nico Servaes en de romam Blauwe zomer over de Haagse indorock.

Hai @LeoBlokhuis Ken je m'n lange oral-history relaas over Jay Baar, drummer van Q65 en schrijver van The life I live, neem even de tijd als je wil: http://dejongenskamer.nl/jay.htm Zaterdag 7 nov is hij 30 jaar dood, zijn hele leven miskend. Draai in Blokhuis zondag The live I live. Tnx!

This is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of glasdness
This is the life I live

Hoort, zegt het voort!

En bedankt Rob van der Werf om me helpen te herinneren!

Kort persberichtje rondgestuurd - 4 movember 2020 - Jay Baar, drumner van de Q65 30 jaar dood - De Jongenskamer

10 augustus 2020 - Drummer Ruddy Fisscher

Ik ontving een mail van Ruddy Fisscher, maar van verder contact is het niet gekomem. Ik wijd hier nu een update over hem aan omdat hij in 1967 voor Jay heeft ingevallen toen Jay wegens drugsbezit in de bak zat. Op de onvolprezen website van Rob van der Werf over de legendarische Haagse Westend drumstellen staat over Ruddy te lezen:

"Geboren Indo/Hagenees Ruddy Fisscher (1947) is 17 jaar als hij deel uitmaakt van Ruby and the Playmates, een band die vooral in Den Haag en omstreken optreedt. Ruddy beroert de drumketels van zijn zwart parelmoer Westend drumstel die zijn vader tweedehands (fl. 100,-!) voor hem koopt bij Henk Suiker op de Vaillantlaan. De Westend-+set wordt bij Servaas ingeruild voor een fraaie Ludwig, als Ruddy gaat drummen bij Jenny and the Rascals. Die band valt in 1967 uit elkaar, waarna diverse invalbeurten zich aandienen, onder meer bij Q65, The Sandy Coast en The Motions."

Rechts Ruddy Fisscher in 1967

Meer info over Ruddy en foto's op de website van Westend Drums.

Ruddy Fisscher - Westend Drums - 2012 - westenddrums.nl

29 april 2020 - Uitvaart Jay Baar

Ik ontving een uitgebreide mail van Willem van Bakel, gepensioneerd medewerker van de afdeling Bureau Uitvaarten van Gemeentewegen van de gemeente Amsterdam. Hij en zijn dienst hebben in 1990 de uitvaart van Jay verzorgd, maar zoals hij schreef, heeft de gemeente die niet betaald. Ook een kennelijk opgedoken erfgenaam (wie was dat?) heeft dat niet gedaan, maar hebben de bandleden de begrafenis betaald. Maar er bleek volgens Willem wel een erfgenaam te zijn opgedoken aan wie de erfenis met de auteursrechten waren overgedragen.

Willem wist zich nog het contact met de maatschappelijk werkster van Jay in zijn laatste periode te herinneren en wist ook nog haar naan, Ellen van Eijck. Interessant, misschien kan ik haar nog opsporen, of weet iemand die dit leest mij met haar in contact te brengen.

Willem wist nog wat aardige details te vertellen en neem ik hieronder de laatste alinea's van zijn e-mail op.

[...]

En, wat betreft die uitvaart, kan ik u nog iets vertellen.

Wij hadden in die tijd contact met ene pastor Dullaert, die in voorkomende gevallen altijd weer bereid was om geheel gratis (want dat zat niet in het budget wat wij tot onze beschikking hadden) een dienst tijdens te begrafenis te houden. Ik belde hem dan op om een afspraak te maken, besprak de nodige zaken die ik te weten was gekomen en in dan kwam Dullaert in vol ornaat een dienst houden om “U tegen te zeggen”.

Dit is trouwens de enige keer geweest dat ik Dullaert heb meegemaakt met een hulp (ook in vol ornaat).

Ik had van de maatschappelijk werkster van Jay de nodige informatie gekregen over zijn toestand voor het overlijden en dat had ik ook aan Dullaert verteld. Waarop Dullaert me plechtig heeft verzekerd dat hij de grootst mogelijke moeite zou doen om Jay te verzekeren van een goed plekje aan de voeten van de Heer. Vandaar dat ze met z’n tweeën zijn gekomen.

Ik geloof niet dat er nou echt veel is geweest wat Jay aan aardse bezittingen had, dus dat de uitvaart uit die bron is betaald geloof ik niet echt.

Wat ik me nog wel van die “aardse bezittingen” herinner is zijn twee drumsticks. Die hebben we, op uitdrukkelijk verzoek van de maatschappelijk werkster, in de kist van Jay mee begraven.

Ik hoop u met dit berichtje wat aanvullende informatie te hebben gegeven.

Met vriendelijke groeten,

Wim van Bakel

Hartelijk dank Wim! En mooi van die drumsticks.

Katholieke Illustratie 1966 (ontvangen via Vic van de Reijt)

Het bericht van Willem van Bakel bracht mij gelijk op het idee om een mail te sturen naar de stichting Eenzame Uitvaart die lokale dichters gedichten laat maken en voordragen bij gemeentelijke uitvaarten van mensen die eenzaam en alleen zijn overleden.

De stichting is bekend geworden door de inmiddels overleden Amsterdamse dichter Frank Starik en de stichting reikt ook jaarlijks de Ger Fritz-prijs uit voor het beste gedicht dat voor een eenzame uitvaart dat jaar is gemaakt. Ger Fritz was hoofd van het Bureau Uitvaarten van Gemeentewegen van Amsterdam en heeft in 2002 het idee van de gedichten bij eenzame uitvaarten omarmd.

Hoewel Jay kind nog kraai had en eenzaam op zijn woonboot is gestorven, werd hij niet helemaal anoniem begraven op begraafplaats St. Barbara aan de Spaarndammerdijk. Bandleden werden geïnformeerd over zijn dood en plaatsten een overlijdensadvertentie. Op de uitvaart waren behalve een paar bandleden (Wim en Frank?) en de maatschappelijk werkster, ook enkele oude bekenden uit Den Haag en een paar lotgenoten van Jay die hij kende van de drugshulpverlening). Zijn graf is inmiddels geruimd. Ik vind reden genoeg voor een mooi mooi postuum gedicht, precies 30 jaar na zijn overlijden.

En niet iedereen zal het levensverhaal van Jay kennen of nu paraat hebben, maar ik heb nog een argument voor een postuum gedicht.

Wanneer en waar Jay is geboren, is niet bekend en hij heeft dat zelf ook nooit geweten. Ergens na de oorlog. waarschijnlijk in 1946, is hij als baby of peuter illegaal geadopteerd door de Scheveningse politie-agent Jan Baar en zijn vrouw Annie. Pas toen Jay 18 werd (mogelijk was hij al ouder), kwam hij erachter dat zij niet zijn echte ouders waren. Zijn afkomst heeft hem altijd beziggehouden en hij heeft daarover ook wel gefantaseerd. Wie weet is het nog van invloed geweest op zijn latere heroïneverslaving en tragische levenseinde.

En zo is Jay niet alleen eenzaam gestorven, zijn exacte datum van overlijden is ook niet zeker, rond 7 november 1990, maar is hij ook eenzaam ter wereld gekomen. Zo bleef hij altijd de ontheemde buitenstaander, een creatieve buitenstaander die door deze pagina niet vergeten wordt en - vind ik - een postuum gedicht verdient.

De Eenzame Uitvaart - website

Ik heb gegoogeld op Ellen van Eijck en vond slechts een indirecte treffer waaruit blijkt dat deze Ellen van Eijck betrokken was bij de verslavingszorg, dus dat zal haar zijn. Verder niets te vinden. En het is inmiddels dertig jaar geleden, dus die vrouw kan al heel oud zijn, of zijn overleden. Wel kwam ik meerdere malen een Ellen van Eijk tegen (zonder c), een jonge uitvaartverzorgster bij Yarden in Zwolle. Toeval bestaat niet!

Een mail gestuurd naar Buma/Stemra met de vraag of zij mij in contact kunnen brengen met de eventuele erfgenaam van Jay die kennelijk de eigenaar van zijn auteursrechten werd, tenminste als zij zo iemand in hun bestand hebben zitten. Misschien loopt het op niets uit vanwege privacyredenen, maar je weet het niet.

+++

Update De stichting Eenzame Uitvaart reageerde met een afwijzing van mijn idee omdat ze niet postuum gedichten kunnen maken en ook in opdracht van de Gemeente Amsterdam werken die een dichter inhuurt. Ik had het ergens wel verwacht, maar mijn motivatie hierboven is weliswaar geen gedicht, maar toch ook nog eens een kleine hommage in woorden aan Jay.

Van Buma/Stemra geen reactie ontvangen en ik vermoed dat ik die ook niet meer krijg.

Uiteindelijk een mail van Buma/Stemra ontvangen en kunnen ze me om privacyredenen niet verer helpen. Wel wezen ze mij op hun database met gegevens over rechthebbenden van composities. Gekeken en Jay staat een aantal keren vermeld onder de naam Jan Willem Jay Baar. Bij zijn bijdrage als tekstschrijver aan het nummer Cry in the night staat de uitever vermeld, Altona en met een e-mailadres. Ik heb ze gelijk gemaild en ook de vraag voorgelegd of ze kunnen en willen meerwerken om in contact te komen met de erfgenaam van Jay.

2 oktober 2018 - Joop Roelofs overleden

Oprichter, naamgever en gitarist van de Q65 is overleden, hij werd 74 jaar. Ik heb nog een paar jaar vriendschappelijk met hem gecorrespondeerd over de band en zijn leven. Goede reis Joop!

14 mei 2016 - Q65-dag Almeloplein Den Haag

This is the life of sadness
This is the life I live
This is the life of gladness
This the life I live

Tekst en medecomponist The life I live, Jay Baar 1966.

Aardige en korte sfeerimpressie van de onthulling muurtekst Almelopkein.

Q65 14 mei 2016 Almelopleiin - 1:47 - Getbacktheo - YouTube

30 april 2016 - Artikel Harry Knipschild over de Q65

Foto via Rob van der Werf

Pophistoricus Harry Knipschild heeft een uitgebreid artikel geschreven over de Q65 in hun beginjaren en met name over de rol van zanger Wim Bieler. Aanrader.

Q65 1965-1967, zanger Wim Bieler - Harry Knipschild - harryknipschild.nl

Van een tijdje terug.

§ Voor de Q65-dag in Den Haag heb ik de organisator Henk Augustijn toch weer wat dingen kunnen aanreiken. Ik had nog niet aan alles gedacht. De Q65 is ontdekt door Peter Koelewijn en hij produceerde alleen hun eerste single, daarna werd hij er door Phonogram vanaf gehaald en ging Hans van Hemert verder die de eerste lp Revolution produceerde met de klassieker The live I live. De geluidstechnicus was Jan Audier, een pionier in Nederland in de jaren zestig.

En nu heb ik aan Henk alle drie hun e-mailadressen kunnen sturen en had ik even weer een aardig contact met Peter Koelewijn. Met de andere twee heb ik verder geen contact. Peter kan niet komen en Henk gaat de andere twee uitnodigen. Misschien is er nog plek op de voorbank van de Cadillac. Henk ook wat namen gegeven van latere leden van de Q65 en ook de Kjoe toen Joop Roelofs was afgehaakt.

En ik kwam het mailadres van Jan Audier op het spoor doordat de jonge muzikant Jacco Gardner een paar jaar geleden de hele sound van Q65 en Revolution wilde analyseren en gebruiken. Zo kwam hij in contact met Van Hemert en Audier. Met Audier heeft hij nog aan de opnames en sound van eigen nummers gewerkt.

Ik kon toch nog een aantal bruikbare foto's opsturen die ik jaren terug achter mijn pagina over Jay Baar had gezet, de drummer van de Q65. Mooie foto's en staan op een aparte sub-pagina.

Foto's tv-studio - Q65 - dejongenskamer.nl

Van Peter Koelewijn.

Hoi DirkJan,

Hartstikke leuk! Maar helaas ben ik dan in Frankrijk. Voor de goede orde: ik heb alleen de eerste single "You're the victor" geproduceerd. Daarna mocht ik niet meer verder met de Q65 omdat ik bij uitgeverij Altona werkte, nota bene de Phonogram uitgeverij waar ook de Q zat. Hans van Hemert nam de band over. Zo ben ik óók Armand kwijt geraakt. Ik maakte de eerste single met hem en daarna ging Bert Schouten met hem door. Ik baal er nóg van, als ik eraan denk ...

Groeten,

Peter

Bron mijn: Kladblokje - dejongenskamer.nl

26 april 2016 - Life I Live Festival - Koningsavond Den Haag

Op Koningsavond was het Life I Live-festival in de Haagse binnenstad op tien podia. Door het slechte weer was het een stuk rustiger dan voorgaande jaren.

Toen ik op de site keek van Den Haag FM zag ik een fotoserie van de avond en ineens zag ik een soort van graffiti-schilderij met onmiskenbaar Jay Baar erop. Ik ken de foto waar het vanaf is geschilderd. Op de achtergrond meen ik ook nog iets van een Q te zien. Leuk.

Foto Richard Mulder

Tv-studio 1967

18/19 april 2016 - Het staat erop

Vandaag is de muurtekst van The life I live aangebracht. Hoek van de Loevesteinlaan en de Meppelweg. Wordt een mooie dag met een heel programma. Rock-'n-roll.

Foto Jan Vrolijk

Foto van de dag ervoor - Henk Augustijn

En kijken of Hans van Hemert, producer, en Jan Audier, geluidstechnicus, ook willen komen. En dan zijn er nog latere leden van de Q65 en de Kjoe. Ik denk dan aan Joop van Nimwegen, Beer Klaasse en Derk Groen, het zijn er wellicht meer.

Hans van Hemert komt ook. (Had ik een mooi voorzetje voor gegeven.)

6 april 2016 - Tekst / Lyrics Cry in the Night

Van links naar rechts: Joop Roelofs, Frank Nuyens, onbekend, Jay Baar, onbekend

Op 14 mei is er een Q65-dag op het Almeloplein in Den Haag waar ook Joop Roelofs, Peter Vink en Frank Nuyens aanwezig zijn. Ze zullen worden rondgereden in een open grote Cadillac. Die rondrit trok Peter Vink over de streep om ook te komen. Mooi allemaal!

En ik sta in contact met de organistor Henk Augustijn, en we wisselen af en toe wat uit. Zo mailde hij een proeftekst van het nummer Cry in the night op basis van wat hij kon ontcijferen bij het afluisteren. Niet alles is even goed te horen wat Wim Bieler toen zong, maar we kwamen er wel goed uit.

De tekst is verder nergens op internet te vinden en zet ik nu online, omdat het typisch een (morbide) tekst van Jay moet zijn geweest. En in Nederland luisterde nooit iemand zo naar teksten, maar in het buitenland doen ze dat wel. Kort plaatje, maar wel een heel goed en krachtig nummer, de B-kant van The life I live.

Cry in the night

I know You run around,
everytime I see You smile
then I'm happy for awhile

I cry till you come back,
or else I'll kill myself
I put a rope around my neck

Then I will rest in my coffin
and I don't have to worry about You
There's a time I feel allright
I will never cry in the night

So walk into my room,
and I will have no choice
but I can not feel You good

Then I'm sitting with my thoughts,
all the sadness that You brought
but I won't get in that fog

Then I will rest in my coffin
and I don't have to worry about You
there's a time I feel allright
I will never cry in the night

Cry in the night - Q65 - Hoesclip - YouTube

We hebben ook geprobeerd om de tekst van I was Young (heel tof en meer psychedelisch nummer) op te schrijven aan de hand van de single en de zang van Wim Bieler. Maar dat was niet te doen. Een aantal passages waren totaal onverstaanbaar. Ook wel mooi ergens. ]

I was Young

I was young, when I knew what was wrong,
what was clear and strong,
fit in the house where I belonged

But now, I'm older and I don't know
nothing I know now

I was Young - Q65 - 8-mm-filmclip beelden de Marathon Q65 - YouTube

En van het een komt dan nu het ander en ik heb twee live-nummers uit een bekende lange YouTube-video geknipt met een aflevering van Goud van Oud van Veronica uit 1989 met de latere Q65. Ik heb de twee nummers van de Q65 nu zelf online gezet. Tijdens de avond speelden ze ook Ann, maar dat is niet uitgezonden.

The life I live / You're the Victor - Q65 - Goud van Oud - Veronica tv 1989 - Eigen montage YouTube

+++

Na de Q65-dag wil ik kort contact zoeken met producer Hans van Hemert en geluidstechnicus Jan Audier. Ze zijn beiden nog actief op hun vakgebied. Jan Audier zorgde mede voor de goede, rauwe sound van de band in de studio. De jonge, internationaal succesvolle muzikant Jacco Gardner werd helemaal gegrepen door de sound van de Q65 en heeft een aantal jaren geleden met Jan Audier samengewerkt aan de opnames van enkele nieuwe, eigen nummers.

Ik ben benieuwd of Van Hemert en Audier nog iets over Jay Baar kunnen vertellen en over zijn betekenis in de band.

Er is nu een gedrukte flyer die verspreid wordt in Den Haag en digitaal via internet. Bij dezen.

28 maart 2016 - Circus speelde in voorprogramma Pink Floyd

Circus zou op 31 mei 1968 op een dag twee optredens hebben gedaan in het voorprogramma van Pink Floyd in Paradiso en Fantasio. Kan ook het concert(en) op 23 mei zijn geweest in Paradiso. Is onduidelijk hoe en wat precies. De manager van de band zou toen Wim Zomer zijn.

Poster in Paradiso - still van YouTube

Pink Floyd 31.05.1968 Paradiso - 8-mm-clip - 1:23 - YouTube

Tip Rieks Korte.

16 maart 2016 - Tekst The life I live op muur Almeloplein

Primeur. Op het Almeloplein in het Haagse Zuiderpark wordt op 14 mei op een muur de tekst onthuld van het refrein van het nummer The life I live van de Q65. Het is in mei vijftig jaar geleden dat de single werd uitgebracht.

Well, this is my life of sadness
This is the life I live
This is my life of gladness
This is the life I live

Q65

Geschreven door Jay Baar. Er komt mogelijk ook een kleine expositie over de Q65 in de buurt. Ik zou Q65 er in witte verf onder kalken.

Initiatief en foto Henk Augustijn.

9 maart 2016 - Drumstel Jay op Haagse tentoonstelling

In het Haags Historisch museum is op 5 maart de tentoonstelling Den Haag uitgaan in de fifties en sixties geopend. Allerlei voorwerpen, foto's en kleding zijn te zien. Een deel daarvan komt uit de collectie van museum RockArt, waaronder het opgeknapte drumstel van Jay.

Q65-fan van het eerste uur Paul van Riet stuurde me een foto hoe het drumstel nu staat opgesteld. Hij schreef me ook dat hij als tiener bij Jay op de woonboot op de Soestdijksekade is geweest en hem een plaat gaf van Art Blakey, een drummer waar Jay van hield. Ook heeft Paul nog achter het drumstel van Jay gezeten.

Ook is hij op de begrafenis van Jay geweest. Er waren nog geen tien mensen en herinnerde zich alleen nog Wim Bieler. Tijdens de uitvaart is The life I live gedraaid.

Foto Paul van Riet

Music Time Machine - Q65 - Paul van Riet - paulvanriet.nl

6 maart 2016 - Varia

Vermoedelijk 1966 vanwege affiche The Rolling Stones in Den Bosch

Van de beheerder Martin Fokkens van de Q65-fansite ontving ik een aantal aardige afbeeldingen. Een bijzondere foto hierboven van Jay achter zijn Westend met de Q en de rest hieronder hangt samen met de groep Circus.

Toen de Q65 uit elkaar ging, richtten Frank Nuyens en Jay in 1968 de beoogde supergroep Circus op. Er hebben diverse muzikanten aan het project meegedaan en het werd geproduceerd door Hans van Hemert die ook deels de zang deed.

In 68 werd er gewerkt aan een album, maar dat is nooit afgemaakt. Er verscheen enkel de single Medusa met op de b-kant Mother motha's great sundance. In 2011 is een speciale vinyl-versie verschenen van een aantal tracks van de studio-opnames.

Medusa - Circus - Hoesclip - YouTube

Vinyl-uitgave Circus - Circus - Pseudonym-label met extra info - 2011 - Centertainment - centertainment.nl

Onlangs zijn onderstaande proefpersingen opgedoken en dan zou het nummer Pinokkio niet eerder zijn verschenen. De kans is klein dat we dat nummer verder gaan horen, want de platen zijn in andere handen over gegaan en diegene heeft mogelijk andere plannen, of helemaal geen plannen. Jammer.

Onder de single-afbeeldingen nog twee foto's van Jay met leden van Circus.

En als mini-toegift nog een scan van Rieks Korte uit Hitweek waarin de Kjoe en Jay worden genoemd tijdens een avond in Sneek tijdens de Sneekweek. Herman Brood was ook op de sessie getuige een foto.

5 maart 1966 / 5 maart 2016 50 jaar geleden debuut-single Q65

Vandaag precies 50 jaar geleden kwam de eerste single You're the victor van de Q65 de Top 40 binnen op nummer 16. Het ruige plaatje met Haags-Engelse tongval bleef maar liefst dertien weken in de lijst staan met als hoogste notering nummer 11. Een goede hit dus. Jay was naast Frank Nuyens en Wim Bieler co-schrijver/componist van het nummer.

You're the victor - Q65 - Hoesclip - YouTube

En nu was het gebruikelijk om alleen positieve nummers te maken over de liefde, maar de mannen van de Q dachten daar anders over. Denk aan hun latere single I despise You, Ik veracht je. Dat was wel wat anders dan I love You yeah, yeah, yeah.

Ik ben geen tekstenman en heb de tekst van You're the victor gegoogeld. Ik plaats hem hieronder en spreekt voor zich.

You're the victor

I don't want you 'cause your legs are too slender but You're the girl
That's left you here tonight, yeah here tonight
I find myself like an offender that's stuck on me
Not on your mind, not on your mind

You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight
You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight

You bore me stiff for You cannot pacify, pacify
I wish I could get rid of You 'cause You're poisoning my mind, my mind

You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight
You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight

It's like flogging a dead horse with You 'cause You have as much
Experience as a child, as a child
So this it was the truth, I'm going
I'm leaving here tonight, yeah here tonight

You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight
You're the victor, You're the victor
Well here tonight, yeah here tonight

(C) Frank Nuyens - Wim Bieler - Jay Baar

Ontdekker en producer was Peter Koelewijn.

Bron mijn: Kladblokje - dejongenskamer.nl

1 maart 2016 - Voorstel documentaire Den Haag beatstad nummer 1! 1992 online

Vandaag heb ik een oud voorstel uit 1992, van mijn hand en een Haagse vriend, online gezet voor een documentaire over Den Haag beatstad nummer 1! In het treatment is ook een belangrijke rol voor de Q65 en Jay Baar weggelegd. Het voorstel is indertijd afgewezen door het Filmfonds.

Den Haag beatstad nummer 1! - Voorstel documentaire - 1992

18 januari 2016 - Fragment Jay in film Johan van der Keuken 1968

Ik had een heel kort fragment van Jay eind 2015 al gezien in een eigen upload naar YouTube van het Classic Album van The Outsiders. Maar verder niet aan gedacht. Ik ontving nu een tip in de mail van Rieks Korte en dacht, tuurlijk, dat stukje moet ik apart online zetten. Iedere snipper van Jay is natuurlijk welkom en een aanwinst. Bij dezen gedaan.

7 november 2015 - Jay Baar 25 jaar geleden overleden

Vandaag is het 25 jaar geleden dat Jay overleed. De exacte datum is niet honderd procent zeker, maar het is goed dat er destijds een datum is vastgesteld; woensdag 7 november 1990. En dan te bedenken dat de geboortedatum en mogelijk ook het geboortejaar van Jay niet bekend is. Mijn goede contact Rob van der Werf wees me erop dat het vandaag 25 jaar geleden is. Rob leerde ik via internet kennen vanwege het drumstel van Jay.

Toen jaren terug het oude Haagse Westend drumstel van Jay werd gerestaureerd en in Utrecht werd onthuld, heeft Rob me gemaild met de foto's die hij toen gemaakt heeft en met de link van het YouTube-filmpje van zijn vriendin. De foto's en het filmpje staan op deze pagina.

Maar niet veel later ben ik kennelijk vergeten om hier een linkje op te nemen van Rob zijn boeiende site over de Haagse Westend drums. Daar staat ook een pagina over het drumstel van Jay. Heel aardig om te lezen. Kort stukje. En nu geef ik graag vandaag alsnog die link.

Het drumstel van Jay Baar (Q65) - Rob van der Werf - westenddrums.nl

En Rob heeft later nog contact gezocht met de begraafplaats Sint Barbara. Het graf bleek al in 2000 geruimd. Er zijn maar weinig sporen van de laatste jaren van Jay overgebleven. Het laatste teken van leven dat ik heb vernomen over Jay was tien jaar voor zijn dood, de Haagse Beatnach in 1980. Hij is wel op zijn woonboot aan de Amstel blijven wonen tot aan zijn dood.

This is the life I live.

Proost op Jay, op alle overledenen, maar ook op al de overlevenden!

[ Hieronder nog een tweede berichtje. ]

Dan vandaag nog een ander bericht dat ik ook nog meegeef. Het leven gaat verder.

Al een paar jaar heb ik een Word-document in mijn bezit met een lang Engelstalig artikel van Mike Stax over een aantal aspecten van de Outsiders en de Q65, over de twee Nederlandse garage-bands uit de jaren zestig. Mike is in de veertig, van oorsprong een Engelsman, maar woont in Californië waar hij het muziektijdschrift Ugly Things uitgeeft - en ervoor schrijft - en dat wereldwijd 10.000 abonnees telt. Hij heeft als uitgever ook het boek over de Q65 van Pim Scheelings vertaald naar het Engels en uitgebracht.

Maar in dat lange artikel van Mike besteedt hij veel aandacht aan de rol van Jay als tekstschrijver van de Q-songs. Wie als Nederlander weet waar die nummers eigenlijk over gaan? Joop Roelofs, de gitarist van de band, had er ook nooit over nagedacht. Het ging om de muziek. Maar nu een lovende blik op de teksten door een Engelstalige buitenlander en buitenstaander.

Het is een interessant en uitstekend artikel dat Jay de nodige credits geeft die hij bij zijn leven en daarna niet heeft gekregen. Ik heb Mike nog kunnen helpen met een paar correcties en aanvullingen.

En het artikel zou al jaren geleden online komen, maar dat is nog steeds niet gebeurd en zal nog een tijdje duren. Het artikel wordt in het voorjaar van 2016 eerst in Ugly Things gepubliceerd en komt wellicht daarna online.

En zo had ik onlangs nog contact met Mike Stax en bood ik hem aan dat hij mijn verhaal - en dat van Paul Busee - over Jay zo voor niets kan overnemen, vertalen en publiceren. Hij is zeker geïnteresseerd.

Wordt hopelijk allemaal vervolgd.

12 oktober 2015 - Clip I was Young met beelden de Marathon 1966

Clipje gemaakt met de zwijgende beelden van de Marathon uit 1966 en het nummer I was Young.

I was Young - Q65 - Film De Marathon 1966 - YouTube

12 november 2014 - Jay en Circus

Tekening van Fritz Behrendt van de site van de Q65 over Circus. Ik herken alleen Jay in het midden. Maar waarschijnlijk Frank Nuyens links en Marco Klein rechts. Zal een illustratie zijn geweest bij een artikel over de band. De Telegraaf? Waarschijnlijker is een opdracht voor het hoesje van de single Medusa.

Dan is het jaren stil en nu snel een tweede, nieuwe update. Van het een komt ook het ander. In mijn verhaal van Paul Busee over Jay komt ook de band Circus kort ter sprake. Ik citeer nu van de fansite van de Q65:

<< Na de Q65 vormen Frank Nuyens en Jay Baar de groep Circus. Na een moeizame start met diverse bandleden bestaat de groep Circus uit Frank Nuyens, Jay Baar en Marco Klein. De muziek is progressief en tijdens het concert maakt men gebruik van een lichtshow en vloeistofdia's. Er worden diverse opnames gemaakt maar het blijft bij een proefpersing. Later werden de nummers geremixed door Hans van Hemert en verschijnen op de LP Revival. In 1968 wordt de groep opgeheven. >>

Op de site van muziekencyclopedie.nl wordt het aantal muzikanten aangevuld met de namen Frank Verhoeff op basgitaar, en ook hebben Joop Roelofs, Piet Kuiters (piano en sax) en Gerard Romeyn (gitaar) kennelijk nog meegespeeld.

Circus - www.muziekencyclopedie.nl

Op YouTube heb ik hun enige single kunnen vinden en kun je hieronder beluisteren. Duidelijk dat het door Hans van Hemert is geproduceerd en ik vind het een slecht nummer. En mogelijk was de band eigenlijk veel psychedelischer bedoeld. Daar is hier niets van te merken. Ze moesten ook een comerciële single opnemen.

Medusa - Circus - YouTube

En op de site van de Q65 zijn veel meer foto's met Jay te vinden. Ik streef op deze pagina geen compleetheid na, maar alles wat er van de Q65 en later op YouTube staat met bewegend beeld, heb ik wel op deze pagina verzameld. Ik heb daar zelf ook een aandeel in gehad. Maar op de fanstite van de Q65 en ook op de pagina over Circus staan meer foto's van de groep en ook met een ingezonden stuk van Frank Verhoeff. Bedankt Martin!

Fansite Q65 - Circus - q65.org

7 - 9 november 2014 - Jay en Boudewijn De Groot

Door een toevallig contact met journalist Gijs Groenteman op Twitter ontving ik vanavond van hem een interessant artikel met twee korte interviews die hij in het voorjaar van 2014 heeft gedaan met Boudewijn de Groot en bassist Jaap Gerritse voor de Vara-gids. Het gaat over de periode -eind 1969, begin 1970- toen Boudewijn de Groot er een tijd tussenuit ging om te onderzoeken of hij Engelstalige muziek kon maken met een beatband. Hij stichtte een kleine commune. Uit het artikel:

Boudewijn de Groot bracht eerder het album Nacht en Ontij uit, begin 1969, met zijn band The Tower, die onder meer bestond uit Eelco Gelling (elektrische gitaar), Jan Hollestelle (bas), Jay Baar (drums) en Herman Deinum (toetsen). Dat Jay hierop meespeelde lees ik voor het eerst op een pagina van Wikipedia:

Nacht en Ontij - Album Boudewijn de Groot - 1969 - Wikipedia

Daarna zitten Boudewijn de Groot, zijn Belgische vriendin, Jaap Gerritse en Jay Baar (en later ook nog met een gitarist met de naam Khamal) in een boerderij in het Drentse Leggelo om muziek te maken, maar daar komt niets uit.

Jaap raakt in onmin met Boudewijn en vertrekt naar Düsseldorf. Boudewijn blijft nog tot het einde van de winter in Drenthe. Hoe het verder ging met Jay is mij niet bekend. Wellicht leidt dit bericht nog tot meer informatie over zijn Amsterdamse periode waar ik weinig tot niets over weet.

In 1969 bracht Boudwijn de Groot de Engelstalige single In Your Life uit (tekst Simon Vinkenoog) met The Tower en met Jay Baar op Drums. Het nummer staat vier weken in de Top 40 met als hoogste notering een twintigste plaats. Op de b-kant staat Slow motion mind. Op Wikipedia is te lezen dat ook Kees Kranenberg bij de groep drumden. Niet duidelijk dus of Jay op alle platen meespeelde.

The Tower - Boudewijn de Groot - In Your Live - YouTube

Er volgden nog twee singles, Captain Decker en Steps into Space.

Reactie van Boudewijn de Groot

Naar aanleiding van het artikel in de Vara-gids heb ik gelijk een mail gestuurd naar Boudewijn de Groot met de vraag of hij mij meer kon schrijven over Jay. Ik kreeg snel een vriendelijk antwoord dat ik hieronder kan plaatsen. Het was ook zo dat Boudewijn de boerderij had gekocht en dat de muzikanten gescheiden van Boudewijn en zijn vriendin daar woonden. Boudewijn onderhield ze wel. Maar de mail brengt verder niets nieuws aan het licht over Jay. Wel attent dat Boudewijn reageerde. Bedankt.

Van: Boudewijn de Groot
Aan: DirkJan Vos
Onderwerp: Jay Baar
Datum: 9 november 2014

De periode met Jay in Drenthe (Dwingeloo) was van november 1969 tot ongeveer maart 1970. Een lange, koude winter waarin we voornamelijk blowden en niets deden. Geen muziek dus. Of Jay toen al bezig was met zwaarder spul weet ik niet. Daar heb ik toen nooit iets van gemerkt.

Bij ons op de boerderij in Dwingeloo waren hij en de gitarist, Khamal, meer een soort uitvreters dan dat ze serieus iets met de beoogde band wilden doen. Ze hadden geen geld, geen inkomen en ik had de indruk dat ze het wel lekker vonden zo: een dak en eten en verder wat blowen. De bassist, Jaap, was wel serieus bezig met het plan een band te beginnen. Uiteindelijk is het er niet van gekomen.

Voor en na ons verblijf in Drenthe had ik eigenlijk geen contact met Jay persoonlijk. Ik kan daar dus niets zinnigs over zeggen.

Ik heb met The Tower een paar singles gemaakt, dus het kan zijn dat zowel Kees als Jay meespeelde. Helpt dit een beetje?

Hartelijke groet,

Boudewijn.

2 november 2014 - Single Money Man / Her Room - Tantalus - 1971

Jay speelde ook in de Amsterdamse zevenmans-formatie Tantalus. De Amsterdamse rockgroep komt in 1971 voort uit The Machine (opvolger van de Rotterdamse Swinging Soul Machine) en blijft bestaan tot 1972, waarna de band gedeeltelijk overgaat in Tarantula die verder nooit echt van de grond komt.

Van links naar rechts: Piet Kuiters (toetsinstrumenten), Jaap Schoonhoven (gitaar), Harry Koch (basgitaar), Jan Warbie (zang, basgitaar, saxofoon), François Content (fluit, trompet), Jay Baar (drums), Willem Warbie (fluit, saxofoon, zang)

Tantalus is opgericht door François Content. De Amsterdamse jazzpianist en saxofonist Piet Kuiters haalde Jay bij de band en hadden samen in Circus gezeten. Na de enige single Money Man en een aantal optredens viel de band uit elkaar. Piet Kuiters (1935) overleed in 2005. François is ook overleden.

En ik maak van deze update gelijk gebruik om te memoreren dat ik al een paar jaar(!) wacht op een linkje van een lang en interessant artikel dat de Engelsman Mike Stax (woont in de US, geboren eind jaren zestig) heeft geschreven over de Q65 en The Outsiders. De blik van een buitenlandse buitenstaander.

Al die jaren heb ik het stuk van Mike Stax op mijn pc staan, maar ik kan er vooralsnog niets mee doen. Ik kan wel zeggen dat Mike, verbonden aan het muziek-cult-tijdschrift Ugly Things, met veel passie en kennis van zaken schrijft over de kwaliteiten van Jay als tekstschrijver. En dat plaatst Jay gelijk in een positiever en betekenisvoller licht dan bekend was. Joop Roelofs schreef mij daar later wel over en ik geef zijn woorden samennvattend weer: Van de teksten van de Q wist ik niks, het waren Engelse woorden, meer niet. Ja, we maakten nummers die anti-love-songs waren, zoals I Despise You. Willem zong dan niet, I love You, maar, Ik veracht je. Dat was nieuw en ruig. Garage-liefde en garage-rock.

En voor zover ik de stille overleveringen heb begrepen heeft Jay de meeste teksten voor de Q65 geschreven, waaronder ook The Life I Live en ook nog eens de muziek ...

Kom op Mike en Ugly Things!

9 april 2013 - Foto's van de Q64 van Beeld en Geluid

Al enkele jaren staan er zes fraaie foto's van de Q65 tijdens een tv-optreden uit 1967, wat weggestopt en verspreid op Wikipedia. Ik heb ze nu op een eigen pagina bij elkaar gezet, met bovendien een recent, via-via ontvangen foto van een ander optreden uit de databank van Beeld en Geluid.

Foto's Q65 Fanclub Vara-tv 1967 + Een onbekende foto

18 September 2012

In 1971 wordt de band Tantalus in Amsterdam opgericht, met Jay op drums. In Het Theater van het Sentiment, Radio 2, een interview met Willem Warbie (saxofoon) en Jaap Schoonhoven (gitaar). Met een fragment van het nummer Her Room.

Fragment Theater van het Sentiment 18-09-12 - mp3

21 maart 2011 - Jay in Amsterdam

Ik sta al enige tijd in contact met Jaap Schoonhoven die Jay kende uit zijn beginperiode in Amsterdam. Jaap is gitarist en woonachtig in Delft. Hij heeft Jay gekend toen zij beiden in Amsterdam woonden. Ze speelden samen in de groep Tantalus. Jay woonde toen op een woonboot die direct aan de rechterzijde lag van de Magere Brug als je met je rug naar Carré staat. Jaap is er wel geweest en herinnert zich de penetrante geur van stookolie en patchouli. Hij kijkt op Jay terug met gemengde gevoelens. Jaap vond Jay een matige drummer en niet bijzonder sympathiek in de omgang.

Wel toevallig dat Jaap, Jay al in 1965 ontmoette in Delft toen Jaap vijftien jaar was. Hij ontmoette Jay die samen met Peter Vink een bezoek bracht aan de kunstnijverheidsschool de Hazelhorst in Delft. Jay en Peter kwamen er voor hun vriendinnetjes die daar op school zaten. En omdat Jaap al met muziek bezig was heeft hij toen met Jay gesproken.

Pim Scheelings zijn boek over de Q65 is vertaald in het Engels en is onlangs uitgebracht.

November 2009 - Q65, De Ultieme Biografie - Pim Scheelings

14 November 2009: Het boek in een keer uitgelezen. Uitstekend oral-history interviewboek. Opgedragen aan Wim Bieler en Jay Baar. Kopen!

Eind oktober 2009 is bij stichting Henk de Tank het boek Q65, De Ultieme Biografie, van Pim Scheelings verschenen. Op 20 november zal het ruim 200 pagina's tellende boek (met 65 foto's) officieel worden gepresenteerd op het Crossing Border Festival in Den Haag. Vanaf die datum ligt het voor 18,50 euro in de boekhandel.

Voor meer info kijk op Q65, De Ultieme Biografie, of op de fansite.

22 november 2008: Westend drumstel Jay Baar onthuld in Utrecht

Zie voor een update de site van Westend-drums - Jay Baar Neem dan vooral ook de moeite om de rest van deze prachtige site te bekijken.

Van de maker van de site, Rob van der Werf, ontving ik een serie foto's waar ik er hier vijf van laat zien. Met Peter Vink, Frank Nuyens en Joop Roelofs.

onthulling Westend drumstel Jay Baar - foto's Rob van der Werf

Video van de onthulling

Onverwacht ontving ik nog de link van Rob van der Werf naar de Google-video van de onthulling. Gemaakt door zijn vrouw Veerle. Unieke beelden en montage.

14 oktober 2008

Zondagochtend 13 oktober is rond 11.25 op Radio 1 een interview met Peter Vink heruitgezonden uit 1989. Een interview door Dick Slootweg in het kader van zijn gelijknamige boek De b-kant van de beat. Deel twee van OVT aanklikken en doorscrollen naar het tijdstip. Veel info ook over Jay -Jantje- Baar en zijn (pleeg)vader.

http://geschiedenis.vpro.nl/programmas/3299530/afleveringen/39872942/

Ik ben indertijd bij de boekpresentatie geweest in de Houtrustrotonde. Toen het boek gekocht en laten signeren door Dick Slootweg. Al weer jaren dood.

knipsel Muziek Expres 1967, Bert Bossink

1 oktober 2008

Op 1 oktober 2008 kan ik het gezochte fragment van de Q65 uit het Varaprogramma 10+ uit 1967 online zetten. Unieke beelden van een spelende Q65 in een studio, met Hans van Hemert.

Spatie en vraagteken zijn op mijn verzoek weggehaald:

Informatie programma 10+, 1967, Beeld en Geluid, Q65

6 september 2008

Museum RockArt kreeg dit jaar het oude Haagse Westend (Westeinde) drumstel van Jay Baar geschonken. Het drumstel wordt gerestaureerd en voorzien van het oude Q65-logo dat ooit door Joop Roelofs was ontworpen. Hij is nu bezig om het logo op de bassdrum te vernieuwen. Het drumstel wordt in het weekend van 22 en 23 november tijdens de Mega Platen & CD Beurs (en Verzamelaarsjaarbeurs 2008) in Utrecht onthuld door Joop Roelofs, Frank Nuyens en Peter Vink. Meer info over de dagen en het drumstel volgt. Hier alvast een link naar de beurs en de tentoonstelling over 50 jaar nederpop die museum RockArt daar zal inrichten.

Hieronder een detail van een proefontwerp van het hernieuwde logo.

Hieronder een vergrote uitsnede van de hoes van Revolution.

Joop -en ik nu ook- herkende in de letter het gezicht en haardracht van Jay.

3 september 2008

TV-West zond vandaag een nieuwsitem uit over de op handen zijnde documentaire over de Q65. De opnamen zijn gemaakt voor Het Paard in Den Haag. Met documentairemaakster Elija van den Berg en Joop Roelofs. Ook aanwezig was auteur Pim Scheelings.

http://denhaag.rtvwest.nl/nieuwsitem/21260

Een scan ontvangen van George Evers van een flyer van de platenbeurs die hij in 1989 in Artis organiseerde. Tijdens de beurs werd een speciaal ep-tje uitgebracht. Bijgevoegde foto's doorgestuurd naar de site van www.q65.org.

17 augustus 2008

Vandaag een artikeltje in de online krant van het AD. Nieuws over de recent, internationaal uitgebrachte vezamel-cd, Nothing But Trouble van de Q65, er komt een boek uit over de band, geschreven door Pim Scheelings, en er wordt door de Britse journalist Mark Dezzani en Elija van den Berg gewerkt aan een internationale documentaire. Het hele artikel kun je hier lezen.

Het nieuwsartikel is kennelijk afkomstig van de Haagse popjournalist en organisator Gerard van den IJssel. Hier al in het archief:

http://www.haagspoppodium.nl/index.php?middle=archief/nieuws_detail&sid=8298

En binnenkort meer nieuws over het oude drumstel van Jay Baar.

Hier de link naar de webwinkel van Amazon om de laatste Q65-cd te kopen.

Nothing But Trouble, Q65, juli 2008

6 augustus 2008

Hoewel het al eerder bekend was is nu duidelijk geworden dat er naast de filmclip uit Beat It, nog een tv-filmopname van de Q65 uit de jaren zestig bestaat. De vondst is gedaan door een Rotterdamse cineast. Nu blijkt dat het fragment toch te vinden is in de database van Beeld en Geluid, maar daar staat niet Q65 aan elkaar, maar Q 65 met een spatie. Op die manier was het onvindbaar. Het is een fragment in een geluidsstudio voor het programma 10+ van de Vara uit 1967. Nu afwachten tot iemand het gaat opvragen en uitzenden. Hier de link naar de informatie over het programma.

Informatie programma 10+, 1967, Beeld en Geluid, Q65

24 juli 2008

Op donderdagavond 24 juli werd op Radio 2 in het programma Het Theater van het Sentiment een jaren eerder opgenomen interview met Joop Roelofs heruitgezonden. De aanleiding was de overtocht met de rubberboot uit Engeland in de zomer van 1966. Het interview kun je afluisteren op onderstaande link. Je hoeft het niet te downloaden en kan je het gelijk beluisteren.

http://www.zshare.net/audio/159501080c7578d7/

______________________________________

van: DirkJan Vos
onderwerp: VPRO-tv, Beat It 1966 / Classic Albums, Revolution, 1997 NCRV
datum: 1/15 mei 2008, 22:59

_______________________________________

Op 1 mei werd om één uur 's nachts op internet het tv-programma Beat It uit 1966 uitgezonden op het Geschiedenis-kanaal. In het kader van 50 jaar nederpop. Er stonden al wat fragmenten op YouTube uit de Classic Albums aflevering over Revolution van de NCRV. Voor het eerst dat ik Jay op bewegend beeld zag. Maar nu de hele uitzending en hele clip gezien. Het waren 'stomme' zwart-wit filmbeelden bij het uitstekend gekozen nummer Bring It On Home. In de openingsbeelden van het programma zie je een kamer vol met jonge mensen. Ik zie gelijk Joop Roelofs zitten en pal daarna Jay in een flits. Al met al unieke beelden.

# 5 mei #

Ik heb met hulp (The Doman) de clip van de stream weten te halen en op YouTube gezet. Het korte fragmentje in de kamer zit er niet in. Ik heb het fragmentje nu wel online gezet en kun je hierboven bekijken in de lijst met clips.

De hele film met ook ZZ en de Maskers en Les Baroques is te zien op het Geschiedenis-kanaal. Linksboven, onder het kopje video: Beat It

En ik kwam een aardige link tegen op de site van Peter Koelewijn. Nauwkeurig wordt beschreven hoe de eerste single -You're The Victor- van de Q65 tot stand is gekomen. Is Peter Koelewijn de ontdekker van de Q?

http://www.peterkoelewijn.nl/discografie/produkties/q_65.html

# 15 mei #

Wederom met de hulp van de Doman heb ik op Google video de hele documentaire over de Q65 in de serie Classic Albums online weten te zetten. Je kan het hierboven bij de clips vinden. Wil je het op Google video zelf bekijken, klik dan hier.

Classic Albums - Revolution - 1997

Ik kende het programma niet, behalve dan het fragment met de stukjes uit Beat It die op YouTube staan. Zondagavond 11 mei werd het om 20:55 uitgezonden op het tv-kanaal Cultura. Ik ben er lekker voor gaan zitten en heb genoten. Ik heb ook nooit de Q65 of later de Kjoe zien optreden, zoveel weet ik niet. Ik ben betrokken geraakt vanwege het verhaal van deze pagina, over het leven van Jay Baar. Die heb ik ook nooit gekend of ontmoet. Mijn eerste blik was daardoor vooral gericht op Jay; wat zouden ze zeggen, wat is er te zien? Er was ruim aandacht voor Jay en wat er gezegd werd komt goed overeen met mijn verhaal. En het waren onderling ook niet echt allemaal vrienden, zo is de band ook niet ontstaan. Jay en Peter Vink werden er later bijgehaald. En Joop Roelofs was de oprichter. Dat wist ik eigenlijk niet. Wel dat hij de bedenker van de naam was. Inmiddels weet ik ook dat hij voor het ruige, distorted gitaargeluid zorgde; Joop Roelofs deed er alles aan om het gruizig te laten klinken. Met een glimlach bekeek ik de stukken wanneer Wim Bieler aan het woord was. Leek me een eerlijke en symphatieke gozer. En een goede stem en de juiste uitstraling. En dan repeteren op de woonboot van de pleegouders van Jay (de vermoedelijke woonboot komt in beeld). Pa Baar reed overal hun spullen heen.

Ontdekt door Peter Koelewijn, een paar singles, de legendarische overtocht per rubberboot vanuit Engeland naar Scheveningen, maar na twee lp's spat het jongensboek al in 1968 toch uiteen. Over het waarom en waardoor moeten anderen nog maar eens schrijven.

Maar hoe moeten we de Q65, de band en de muziek, zien in die tijd en nu? Ik denk dat Joop Roelofs dat het beste heeft verwoord toen hij ergens ongeveer zei: Het ging er niet om wat we wel of niet konden, maar om wat we durfden. Hun spel en composities worden gerelativeerd, maar er zat wel een enorme podiumdrift en uitstraling bij. En voor toen al een professionele en eigen sound.

DirkJan

Mooi dat dit nog in 1997 is vastgelegd en er de tijd voor is genomen. Na de dood van Wim Bieler lijkt een nieuwe documentaire ver weg, hooguit nog eens zes minuten in een nacht van de nederpop. Het is goed dat de docu is gemaakt en mooi dat ik hem online kan zetten. Voor zolang als het duurt.

Hier nog een achterliggende pagina met allemaal foto's uit de documentaire.

Screenshots Classics Albums - Revolution

Ik weet ook dat de Q65 altijd de Nederlands Pretty Things werden genoemd, maar tot dit weekend wist ik eerlijk gezegd niks van deze Engelse band. Gegoogeld en allerlei nummers gedownload en beluisterd. Deels snap ik de connectie wel en dat hoorde ik vooral in het nummer Midnight To Six Man. The Pretty Things waren populairder in Nederland dan in Engeland. Hier meer info over de band op de Wikipedia Pretty Things

Hier een clip uit 1966 van de Pretty Things met Midnight To Six Man.

http://www.youtube.com/watch?v=pHd9OZDwfZM

En ik vind de Q65 ook ergens tussen Them en The Doors staan. Ik noem het nu wel eens psychedelische blues... Garage-rock ...

___________________________________________________________________

REACTIES

___________________________________________________________________

van: Sarah
onderwerp: Stuk over Q65
datum: 22 februari 2008

___________________________________________________________________

Ik heb met verbazing en ook groot genoegen het hele verhaal over Jay Baar en de Q zitten lezen en mijn hele tienertijd trok aan me voorbij; alle namen plaatsen enz...

Ik woonde in die tijd in de Lange Houtstraat en kwam ook bij de meeste van die tenten. In april 1968 ben ik naar Brabant verhuisd en heb daardoor nooit meer iemand van die tijd terugezien, met uitzondering van John Bakker, die na zijn scheiding van Snoetje in Zierikzee is gaan wonen en door toeval daar mijn buurman werd: ook ik was daar na mijn scheiding terechtgekomen.

Het is inderdaad onvoorstelbaar dat zoveel van onze kring uit die tijd al dood zijn, sommigen al heel erg lang zelfs. Wat mij nu nog steeds verbaast is dat het drugsgebruik van iedereen toendertijd volkomen langs mij heen is gegaan. Ik wist het wel maar het is eigenlijk nooit goed tot me doorgedrongen. Onvoorstelbaar hoe naiëf je kan zijn op die leeftijd.

Heb jij zelf dat verhaal geschreven, of was dat iemand anders? Ik heb het in ieder geval met heel veel plezier en weemoed zitten lezen.

groetjes,

Sarah

(Toendertijd werd ik Petra genoemd en was ik assistente van Adje Lagerwaard. Ik hield de ledenadministratie van de jazzsociëteit bij.)

Hieronder een reactie van de muziekkenner Bert Bossink, tevens hoofdredacteur van het blad The Fabulous Sound Of The Sixties. Hij stuurde ook een omslag van zijn blad uit 1981, waarin een interview met Wim Bieler en Joop Roelofs staat. Wie weet ontvang ik nog meer materiaal. Bert Bossink heeft ook een lezenswaardige eigen site. Klik hiervoor naar http://www.bertbossink.nl. En wie weet duikelt Bert de genoemde video nog eens op.

___________________________________________________________________

van: Bert Bossink
onderwerp: Omslag FSOTS, nr 36, 1981
datum: 26 februari 2008, 17:58

___________________________________________________________________

Met interesse heb ik jouw trieste verhaal over Jay Baar & The Q65 doorgelezen. En ook kom ik weer bekende namen tegen zoals onze oude donateur Ron de Bruyn uit Dordrecht die ik ook al heel lang ken.

Ons verhaal over de Q65 werd destijds geschreven door een zekere Rieks Korte uit Emmer Compascum en Martin van Koersveld uit Amersfoort, die destijds zeer fanatieke donateurs van ons blad "The Fabulous Sounds of the Sixties" waren.

In het blad staat nog een interview met Joop Roelofs en Wim Bieler gemaakt door Rieks Korte. In die tijd drukte ik mijn blad nog zelf op de huisdrukkerij van de Fa. Van Geel waar ik toen werkte. Dat kon ik toen nog doen en kon de materialen van mijn baas en de donkere kamer gebruiken en na afloop betaalde ik altijd aan mijn baas de gebruikte materialen.

Zelf had ik het genoegen de Q65 een aantal keren aan het werk te zien. Ik herinner me nog de eerste Beatnight in Alphen aan de Rijn, georganiseerd door Piet Demoet. Daar trad de Q65 nog eens op. Die hadden toen opzettelijk hun installatie op de allerhardste geluidssterkte gezet en iedereen liep met de handen voor de oren zo hard was het. Wim Bieler liep toen te lachen en zei, "Dat ze bepaalde burgermannetjes wel eens even mores zouden leren!"

Een andere keer in Zoetermeer stond de installatie keurig afgesteld en speelde Q65 zeer perfect. Op mijn verzoek werd inderdaad zeer netjes mijn favoriete Q65 nummer "Ann" gespeeld.

Ik heb nog steeds de orginele "Revolution" LP in de kast staan in origineel mono!

Aan de Q65 heb ik toch ook wel goede herinneringen want mijn ex-vrouw had in 1966 de single "The Life I Live" gekocht en draaide die de hele dag. Ik had toen net een half jaar verkering met haar.

We gingen toen ook naar het Engelse voorbeeld van de Q65 kijken, de Engelse Pretty Things. Die traden ooit op in Tiel gecontracteerd door wijlen Jan Vis, maar Jan Vis wou de groep geen kratje bier geven voor ze gingen spelen dus bleven ze halsstarig op het podium wachten met hun armen over elkaar. Uiteindelijk door het gemopper van de ontevreden tieners ging een assistent van Jan Vis eindelijk een kratje bier halen en begonnen de Pretty Things te spelen. Het had niet langer moeten duren want die tieners wilden onderhand vissenbloed zien (van Jan Vis).

Het is toch een stuk historie en ik blij dat ik de Q65 een paar keer heb mogen zien.

Op een paar hele oude banden video moet ik ook nog ergens een interview hebben met o.a. Wim Bieler en Joop Roelofs, maar ik weet niet precies waar die zitten.

Memories of the Q65 you never will forget!

Bert Bossink

- van links naar rechts: Wim Bieler, Frank Nuyens, Peter Vink, Joop Roelofs, Jay Baar -

___________________________________________________________________

Sinds deze pagina online staat heb ik verschillende e-mails ontvangen van de gitarist Joop Roelofs. Onlangs wees hij me weer op een aantal gebeurtenissen in het verhaal die niet kloppen. Paul Busee weet veel te vertellen, maar helaas is niet makkelijk na te gaan in hoeverre alles ook zo gebeurd is. Paul Busee is naar België vertrokken en wil met niemand meer iets te maken hebben. Jammer. Naast verschillende punten heeft Joop Roelofs de moeite genomen om mij te schrijven over het ongeluk van begin februari 1967, toen de Q65 met hun busje naar een optreden reed. In het verhaal hierboven staat:

"Vanuit een zijweg, bij Alphen aan de Rijn, dook opeens een motorrijder op en door zijn eigen schuld kwam die motorrijder in botsing met het busje. De motorrijder boorde zich door de zijwand van de auto heen. Door het plaatstaal van de zijwand onthoofdde de motorrijder zichzelf. De helm met het hoofd van de motorrijder viel in de schoot van Jay. Jay raakte in een shocktoestand."

Joop Roelofs schrijft:

___________________________________________________________________

van: Joop Roelofs
onderwerp: Het ongeluk, februari 1967
datum: 4 maart 2008, 21:59

___________________________________________________________________

Het Ongeluk:

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis van Leiden na het ongeval, vroeg ik als eerste of mijn hond nog leefde. Ik wist echt niet waarom ik daar lag, niemand vertelde iets. Ik lag op een afdeling met veel stervende en krijsende mensen en het was alsof ik op een filmset figureerde. In de krant las ik wat er was gebeurd. Ik wilde naar huis, maar er moest nog het een en ander onderzocht worden. Mijn hond Fluffy zat helemaal niet in de bus, maar ik kon me niks meer herinneren.

Ik voelde me prima, tot ze met een naald in mijn rug gingen zuigen, shit wat een koppijn gaf dat, dat had ik daarvoor nooit gevoeld.

Ik kan dus niet getuigen over het ongeluk, want het staat niet in mijn geheugen. Volgens mij worden pijnlijke momenten ogenblikkelijk uit mijn geheugen gewist, zoiets heb ik ook ervaren toen ik een bijna fatale val van de portiektrap maakte op de 50-jarige verjaardag van Beer Klaasse.

Ik moet dus afgaan op de verhalen die ik daarna heb gehoord. Hier volgt een mengeling van geheugen en wat er echt gebeurde:

Op die dag gingen wij op weg vanuit Den Haag naar een optreden in een plaatsje in Zuid-Holland, Nieuwkoop. Je had toen nog geen Tomtom, dus wij gingen zoeken op een Shell-kaart van Nederland. In de buurt van Pijnacker stond Nieuwkoop vermeld, maar dat bestond dus niet -een drukvoud zo vonden we uit- en we zijn toen op weg gegaan naar het andere Nieuwkoop dat op de kaart stond, boven Bodegraven.

Ergens in de buurt van Bodegraven zijn we frontaal gebotst met een motorrijder, die uit de tegemoet komende file kwam. Er was geen ontwijken aan. Frank en ik zaten voorin naast de chauffeur.

Wij zijn beiden naar buiten gelanceerd, zelfs mijn onderbroek was gescheurd. En mijn zonnebril was ik ook kwijt.

Frank lag onder de bus, die was gekanteld en hij had een slagaderlijke bloeding aan de pols. Instinctief is hij daar met zijn hoofd op gaan liggen om het bloeden tegen te gaan.

Uit wanhoop deed ik een poging om de bus te tillen, zodat hij er onderuit kon, zinloos, tot er een dikke zigeuner uit de file kwam die het wel kon onder veel gevloek van zijn kant.

Frank werd opgehaald door een ambulance, maar ik wilde hem niet alleen laten, dus ging mee. In de ambulance vroeg ik Frank: wat is er gebeurd? Dit een aantal malen! Toen zei de begeleider: gaat U ook maar liggen! Zo zijn we beiden bloedend het ziekenhuis binnengebracht en even later ook het lijk van de motorrijder, dat langs ons kwam toen we lagen te bloeden op de Eerste Hulp.

Het hele gebeuren is dus niet in mijn geheugen opgeslagen, maar dat de motorrijder onthoofd was is nooit aan mij verteld, wel dat het lichaam nog volgens Peter Vink wat stuiptrekkingen vertoonde (daar word je ook niet vrolijk van).

Jay zat op de tweede rij in het busje, dat trouwens van zijn vader was. Gelukkig hadden we de instrumenten zo ingeladen dat het zaakje niet is gaan schuiven. Wel bleek later dat alle conussen er uit waren gevlogen door de klap.

Frank en ik waren de auto uitgeslingerd, maar er zaten nog vier mensen in het busje; Sjakie onze chauffeur zat klem en Willem, Peter en Jay konden de kar alleen maar verlaten door over hem heen te klimmen want de bus lag op z'n rechterkant, die deur was dus onbruikbaar. Achteraf is dat een vreemde actie geweest, want ze hadden ook door de voorruiten naar buiten gekund, maar ja, de deur bij de chauffeur stond natuurlijk wel aanlokkelijk open.

Nog wat anekdotisch materiaal naar aanleiding van het ongeval:

Het heeft lange tijd geduurd voordat de rest van de inzittenden konden worden afgevoerd. De organisator van het optreden in Nieuwkoop is zelfs komen vragen op de plek des onheils hoe het nu zat met het geplande optreden.

Alle speakers waren dus aan vervanging toe. Wij hadden een deal met de importeur van Marshall in Amsterdam. Nadat ik voldoende hersteld was van de opgelopen hersenschudding zijn we met de nieuwe Ford-Transit naar die zaak gereden, voor de winkel geparkeerd, dat kon toen nog in Amsterdam. Daar stonden wat jongens zich te vergapen aan de voor hen onbetaalbare spullen die in de etalage stonden. Uiteraard herkenden ze ons en waren zodoende ook nieuwsgierig naar wat we kwamen doen. Je kon aan hun gezichten zien dat ze verbijsterd waren toen wij zomaar die dure Marshall-kasten vanuit het busje de straat opgooiden.

Een beetje shockeren is altijd wel een deel van ons image geweest.

Later in het jaar hebben we alsnog in die tent in Nieuwkoop gespeeld en toen kwam er een jongen heel trots aan mij vertellen dat hij mijn zonnebril op had, die had hij bij het gekantelde busje gevonden.

Joop Roelofs

- met toestemming overgenomen van Q65.org -

___________________________________________________________________

- Ansichtkaart Q65, Nico van der Stam. Joop Roelofs nog met de bewuste zonnebril!-

___________________________________________________________________

van: Joop Roelofs
onderwerp: Foto's voor de site
datum: 9 augustus 2008, 16:54

___________________________________________________________________

Vandaag ontving ik van Joop Roelofs vijf exclusieve foto's. Hij vond ze als negatieven in zijn privé-archief en heeft ze gescand en beschikbaar gesteld. De foto's zijn vermoedelijk genomen in de herfst van 1966 in Club 192 van Jaques Senf, op Scheveningen. Fraaie sfeerfoto's en weer een zeldzame opname van Jay Baar. Bedankt Joop.

Copyrights - Joop Roelofs

Daarnaast heb ik een aparte pagina geweid aan het legendarische concert dat de Rolling Stones in 1964 in het Kurhaus gaven. Hier zit een zelfgemaakte videoreportage bij. De hele pagina en video kun je vinden op:

Stones - Kurhaus - 1964

DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl

( klik op logo voor HOMEPAGE )

The life we lived

Story
Online film-videomateriaal
Updates (!!! 19 juni 20-21 !!! - IM Paul de Koning, alias Paul Busee)
Reacties

in het midden Jay Baar

ONLINE VIDEO'S

UPDATES

**IM Paul de Koning (alias Paul Busee de verteller van The life we lived) - Update 19 juni 20-21**

A Day in the Life

And in the end
The love you take
Is equal to the love you make

REACTIES

- van links naar rechts: Wim Bieler, Frank Nuyens, Peter Vink, Joop Roelofs, Jay Baar -

- met toestemming overgenomen van Q65.org -

- Ansichtkaart Q65, Nico van der Stam. Joop Roelofs nog met de bewuste zonnebril!-

Copyrights - Joop Roelofs

( klik op logo voor HOMEPAGE )

( klik op logo voor HOMEPAGE )

The life we lived

Story Online film-videomateriaal Updates (!!! 19 juni 20-21 !!! - IM Paul de Koning, alias Paul Busee) Reacties

in het midden Jay Baar

ONLINE VIDEO'S

UPDATES

IM Paul de Koning (alias Paul Busee de verteller van The life we lived) - Update 19 juni 20-21

A Day in the Life

And in the end The love you take Is equal to the love you make

REACTIES

- van links naar rechts: Wim Bieler, Frank Nuyens, Peter Vink, Joop Roelofs, Jay Baar -

- met toestemming overgenomen van Q65.org -

- Ansichtkaart Q65, Nico van der Stam. Joop Roelofs nog met de bewuste zonnebril!-

Copyrights - Joop Roelofs

( klik op logo voor HOMEPAGE )

Story
Online film-videomateriaal
Updates (!!! 19 juni 20-21 !!! - IM Paul de Koning, alias Paul Busee)
Reacties

**IM Paul de Koning (alias Paul Busee de verteller van The life we lived) - Update 19 juni 20-21**

And in the end
The love you take
Is equal to the love you make