DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl

Amsterdam - Den Haag 1960

Hieronder staat mijn bio-story deel twee met oude en actuele voetnoten als een afgerond en associatief vervolg op: A swinging safari, mijn Haagse jaren tussen 1984-1994. Lees dat samenhangende verhaal eerst.

In my life

There are places I'll remember
All my life, though some have changed
Some forever, not for better
Some have gone and some remain
All these places have their moments
With lovers and friends I still can recall
Some are dead and some are living
In my life, I've loved them all

But of all these friends and lovers
There is no one compares with you
And these memories lose their meaning
When I think of love as something new
Though I know I'll never lose affection
For people and things that went before
I know I'll often stop and think about them
In my life, I love you more

Though I know I'll never lose affection
For people and things that went before
I know I'll often stop and think about them
In my life, I love you more
In my life-- I love you more

John Lennon

¶ Het leven is als de vlucht van een zwaluw door een open boerenschuur op een zomerdag.

Vrij naar Theodor Holman.

¶ Ondanks, of dankzij alle uitgesproken opinies in de media, op sociale media en in de samenleving heb ik zelf steeds meer moeite met een eigen mening.

¶ Ik heb mezelf als een random runner door het leven zien heenracen, ogenschijnlijk totaal stuurloos, maar was dat wel zo? Het onbekende mastzerplan ...

¶ De meeste tijd zit ik op een kussen in mijn rieten leunstoel achter de computer in mijn huiskamer, in de jongenskamer. Alles onder handbereik. Ik zal eens beschrijven hoe die kamer eruit ziet.

Begin ik met de kant als ik mijn hoofd naar links wend. Dan staat de kamerdeur open en zie ik een klein maar hoog kastje. Daarin zitten mijn cd's een paar dvd's en oude backups. Bovenop mijn linkerspeaker. Oud en van Philips. Prima kwaliteit. Aan de muur hangt een zwart-wit poster van de film Stranger than paradise van Jim Jarmusch. Daaronder op de grond staat een van de vier rijtjes met vinylplaten die ik nog heb.

Kijk ik nu naar de wand voor me vanachter de pc, dan zie ik van links naar rechts aan de muur een ets van mijn ex die wel symbolisch is, daaronder een ets die ik zelf heb gemaakt, daarnaast een opgezette rode papegaai die ik al bijna veertig jaar heb en een hoesje van het reclame-singletje van de Klisjeesmannetjes (Koot en Bie) met Twee glazen zekerheid voor verzekeringsmaatschappij de Nillmij. Een babyfoto van mijn dochter, geprikt op een mooie zakdoek uit de verzameling van mijn oma. En dan nog rechts op een bruin gesausd stukje muur de hoes van de lp Ascenseur pou échafaud van Miles Davis. Voor mij een sleutelplaat met het ontdekken van de jazz.

Links tegen de muur staat een oud platen- en radiomeubel dat niet meer werkt. Niet de pick-up en ook niet de radio. Daarbovenop staat een klein geluidstorentje voor de radio, cd en cassettes. Daarnaast nog een losse pick-up die het nog wel doet, maar die ik niet meer gebruik. Daaronder staan weer drie rijtjes met lp's. In totaal dus vier. De eerste is met jazz, de tweede met pop algemeen, de derde met sixties en de laatste met kleinkunst en cabaret. Het is geen bijzondere verzameling, maar wil hem niet wegdoen. En bij die platen zit mijn kabelcentrum voor mijn internet- en tv-aansluiting.

En mijn breedbeeld-lcd-scherm staat rechts tegen de bruine muur rechts voor mij. Die zet ik nooit meer aan. Als ik wat wil zien, dan doe ik dat via mijn pc. En mijn pc-setje staat voor mijn audio-meubeltje. Van Packard Bell en ik ben heel tevreden. Mooi breed en dun beeldscherm die op mijn Ikea-tafel staat. Op die tafel liggen nog wat kleine paperassen, wat foto's een paar pennnen en wat papier om wat op te schrijven. Op de tafel staat nog een art-deco stenen pot met een plastic bloemenplantje erin. Ik doe niet aan levende planten. En dan staat er op mijn tafel nog een klein metalen lampje voor nood- en nachtgevallen, een dierbare asbak en mijn identifier voor online banktransacties. En natuurlijk een toetsenbord en muis. Ook een aansteker, mijn shag en vloei.

Tussen mijn tafel en de tv staat nog een klein kastje tegen de muur en daar liggen wat oude video's en het kastje van Ziggo, voorheen UPC. En mijn modem voor de hartslag.

De helft van de kamer beschreven.

De rechterkant van mijn kamer wordt vrijwel geheel in beslag genomen door glas. Een brede schuifpui en een raam aan de rechterzijde. Voor de schuifpui hangen versleten jaren zeventig gordijnen. Ik kan er geen afstand van doen. Er zit een klein stukje muur aan die kant en daar hangen wat persoonlijke visuals boven een klein kastje met drie laden. Op dat kastje staat mijn rechterspeaker en nog een asbak. En een beker met nog een paar takjes gedroogde lavendel. Gekregen toen ik vijftig werd. Haaks op het kastje staat een bankje waar ik lekker op kan liggen. Voor de tv staat nog een grote zitzak.

Als ik mij omdraai achter de pc, dan zie ik een wand met nog een filmposter van de film Luba, een Cinemascoop-film waar ik als figurant in ben te zien. Vrolijke poster van Dorine de Vos. Er hangen nog een paar kindertekeningen van mijn kinderen, onder meer een grote met Zwarte Piet. Dan nog wat fotoótjes van de kinderen en hun beider geboortekaartjes die we zelf hebben gemaakt en geproduceerd. Die hangen boven mijn twee boekenkasten. Een hoge en een lage. De boeken staan erin, maar er komt nauwelijks wat bij en ik haal er ook nooit meer een uit de kast. Ik ben online.

Naast de boekenkasten staan op de grond allerlei tijdschriften, paperassen en niet te vergeten nog wat video's en veel casettebandjes. Daarboven hangt een grote zwart-wit foto van Marilyn Monroe en daarboven een heel aardig gelukt werkje met airbrush dat ik begin jaren tachtig heb gemaakt. Het is een close-up van het gezicht van filmactrice Romy Schneider met alleen haar twee ogen. Zijn te herkennen.

Dan de laatste halve wand aan de linkerkant achter mij, tot aan de kamerdeur. Die muur hangt helemaal vol met kleine persoonlijke visuals opgeprikt met punaises. Te veel om op te noemen, meer dan honderd dingetjes en dangetjes. Heel aardig om te zien vanaf de bank. Maar ook hier verandert niets meer aan, al jaren niet. Onder die visuals staat een kleine open stelling met van alles en nog wat erin. Onderop zitten zes kartonnen archiefdozen met van alles op papier dat ik vroeger heb verzameld. De grabbeltonmuur. Bewaren.

Op de vloer ligt zachtgeel zeil en aan het plafond hangen twee simpele papieren, trechtervormige lampen van Ikea.

Tot zover de Jongenskamer beschreven. Op tafel staan ook 's avonds en 's nachts mijn ijskoude blikken halve liters bier. Proost!

¶ Synoniemen voor eten die ik ken: bikken, brunchen, buffelen, bunkeren, consumeren, dineren, gebruiken, happen, honger stillen, kanen, de inwendige mens versterken, kluiven, knagen, lunchen, de maag vullen, metselen, naar binnen schuiven, naar binnen werken, nassen, nuttigen, ontbijten, opeten, peuzelen, prakken, schaften, schransen, schrokken, smikkelen, smullen, souperen, tafelen, tegoed doen, verbruiken, verorberen, vorkje prikken, vreten, zich voeden.

¶ Kwam een tweet tegen met een uitspraak van een vergeten schrijver van lang geleden. Hij vond dat je op een pagina niet twee keer hetzelfde woord mag gebruiken.

Ik herken dat.

Synoniemen en omschrijvingen.

¶ Nog een leraar van de middelbare school die ik me goed herinner, dominee Van der Zee van godsdienst. Kon machtig mooi vertellen, bijbelverhalen, maar ook griezelverhalen en verhalen van Edgar Alan Poe. Later is mijn vriend Thijs nog met zijn dochter Renate gegaan. Van der Zee werd voorzitter van de Raad van Kerken. En nog veel later zag ik Renate geregeld toen ze journaliste was. Heel gekke, leuke meid en ben nog eens een avondje met haar aan de zwier gegaan. Eindigde op het bankje bij de Hofvijver. O la la ...

¶ Je kan mosselen natuurlijk klaarmaken met wat olijfolie, knoflook en witte wijn, maar je kan ook tijdens een enkele mosselmaaltijd een paar kleine porties maken met wat andere smaken. Zoals met een zwaar Belgisch biertje, met roquefort op de bodem van de mosselpan, of op zijn Indiaas met een paar lepeltjes massala-kruidenpoeder. Er is nog wel meer te verzinnen.

¶ Nog een paar leerlingen van de middelbare school. Hanneke Slot van modehuis Slot, Monique Vos en Monique van Doorn. De laatste was een knappe en populaire meid, ben een keer met wat mensen bij haar thuis geweest. Mijn vader kende haar vader Just nog van vroeger. Later is Monique getrouwd met de voetballer Tscheu La Ling. Michel Horenblas. Gijs van Wezel. De tweelingbroers Tiedeman. Maud die al wat ouder was, knappe meid met kort haar. De gebroeders De Vries, Jaap en Gijs. Jaap zat eerst bij mij in de klas en Jaap was al heel wat jaren ouder. Gijs werd voorzitter van de JOVD en maakte later een politieke carrière. Addie van Haaren, woonde bij de Malle Molen en is later geschiedenis gaan studeren. Hockeyer Maarten van Grimbergen en zijn zusje. Een leerling (De Mol van Otterlo?) is door een medeleerling om het leven gekomen in een garage bij joyriding, vreselijk ongeluk en was een enorme schok op school. Ook Walter Dornseiffer verongelukte later en nog een jongen uit mijn klas uit Wassenaar, ik kan niet op zijn naam komen, maar zijn vriendin heette Corine (Reus?). Je staat er zelden bij stil. Monique Vos, Ariane Mellink (Alvares?), een bekend oudere leerling met rood haar was Toenenel, je noemde alleen zijn achternaam, Cindy de Graaf, Francis, Inez Populier (woonde in een villa naast de Bijhorst, altijd zwaar opgemaakt). Denk nu ook aan Antoinette van Dorsen, leuke, vrolijke meid, ben een keer bij haar thuis geweest in Marlot. Louis Larive, ben nog eens bij hem thuis geweest voor zijn doka. Anita die in het internaat Renswoudehuis woonde, waar veel kinderen van Shell-ouders zaten. De broers Paul en Arti Batelaan. Ivo. Francis, Alexandra van der Leeuw Herinner me nu ook ene Engelbert, ben nog eens bij hem thuis geweest om in hun grote villatuin te crossen op zijn mobylette, of was zijn achternaam Engelbrecht? Huib Kraaijeveld. Nico Poons. Reggie Bal. De Nederlands-Chinese Mardy, wiens vader de restaurants Bali had in Wassenaar en Scheveningen. Birgit, apart en knap, woonde in de Mildestraat, Joost Bongaards, ging ik wel mee om. Andere namen staan op andere plekken op deze pagina.

Meer over mijn middelbare school:

LRV - Lyceum Roei Vereniging (+ Het Nederlands Lyceum) - De Jongenskamer

¶ Ik heb wat met de letter M, of de letter M wat met mij. Ik ken veel mensen, met name vrouwen wiens voornaam met een M begint. Maar dat was lang niet alles. Ooit heb ik een Magical M Matrix gemaakt op een geprint A4-tje met negen vakjes van drie bij drie. In ieder vakje stond de voor- en achternaam van een personage die beide met een M begonnen, of op een andere manier een dubbele M hebben. Het zag er ongeveer zo uit:

Mickey Mouse - Marvin Minsky - Maria Magdalena
Marlboro Man - M & M - Marga Minco
Marilyn Monroe - Mork en Mindy - Mad Max

¶ Ik ben geboren op 19 juni 1960. Ik weet dat dit een zondag was, want het was Vaderdag. En pas zag ik wat grappigs aan de datum: 19-06-1960.

¶ Toen ik 15 jaar was ging ik voor het eerst met een meisje naar bed, met mijn vriendin die ik al een tijdje had. In de zomer van 1975, zij was een jaar ouder. Het was niet direct een succes die eerste keer. Was er ook voor die tijd en mijn leeftijd wel vroeg bij. Echt plezier in sex kreeg ik pas nadat de relatie na heel wat jaren over was, begin jaren tachtig. Over die jaren daarna staat van alles te lezen in mijn bio-story A swinging safari.

¶ Kwam het ineens tegen op internet, café de Bordelaise aan het Huygenspark in Den Haag. Een paar huizen verderop zit de Kikker waar je zo lekker Spaans kan eten.

Ik kwam wel in de Bordelaise, alleen. Nooit zo druk, maar toch aangenaam. En ik kwam er om er de dagschotel te eten. Vooral toen Paul Busee daar de kok werd. Ik kende hem van ons project over Jay Baar van de Q65. Zijn toen ergens wel vrienden geworden. En nu zit hij in België, verder van de aardbodem verdwenen.

¶ In mijn tienertijd een paar keer geblowd, om te proberen, vond het niks. Ik was er fel op tegen. Pas na mijn studie en militaire dienst wel aan begonnen. Vooral ook als zelfmedicatie voor een zwaar en structureel slaapprobleem. Maar ja dan is wiet uiteindelijk ook geen oplossing.

¶ Schiet me ineens de achternaam van een oude vriend uit militaire dienst te binnen, Chris van de Ven heette die. Was journalist en later politicoloog. Kende ook zijn vriendin Erna. Leuk stel en zijn met zijn drieën op Terschelling geweest tijdens Oerol.

¶ Tweet verstuurd:

Waren drie heerlijke dagen op @NPORadio6 met North Sea Jazz. Bedankt @mijkevanwijk @FrankJochemsen @winfriedbaijens en de rest. Proost!

En ik moet zeggen dat North Sea dit jaar een zeer sterke jubileum-programmering kende.

Ik heb ook 's nachts bij uitzending gemist gekeken naar de tv-verslagen van North Sea. Ook relaxt en veelzijdig, maar anders dan met radio. Radio is live en met je ogen dicht.

En dan was dit hoogst waarschijnlijk de laatste keer op Radio 6, want exit per 1 januari 2016. Een historische vergissing.

¶ Hij kreeg dit jaar de compositie-opdracht van North Sea Jazz, gitarist Reinier Baas. Bewonderd en bewierookt. Hij is zeker een begenadigd gitarist, maar ik trek de muziek die hij maakt uiteindelijk toch niet zo erg. Maar rondom de hoekige, vaak ook syncopische avantgardestijl van Reinier Baas zit nog een heel clubje. Bands zoals The more socially relevant jazz music ensemble, Windkracht Zeven, Kapok, Kruidkoek en nog een paar. Het zijn vrijwel allemaal mensen van het Amsterdamse conservatorium, of wonen nu in Amsterdam. Je zou kunnen zeggen dat er sprake is van een Amsterdamse school. Duw het maar in een hokje.

¶ Van alles gezien op North Sea, heb ik al eens over geschreven. Ik was ook bij James Brown. Een extreem lang opzwepende intro met een master of ceremony. En de zaal moest steeds James Brown scanderen, James Brown, James Brown is real. En dan eindelijk kwam de hardest working man in showbusiness op. Zinderend.

Hoogtepunt was ook Art Blakey met zijn Jazz Messengers en waarvan Wynton Marsalis een van de boodschappers was. Backstage naast trompettist Freddie Hubbard gestaan. Hij stond helemaal strak en was uiterst gespannen. Zijn ogen puilden bijna uit zijn kassen. Fascinerend.

Lou Rawls met een Las Vegas-show. Nooit eerder zoiets gezien. Great.

Lionel Hampton. Op vibrafoon en achter de pannen. Opzwepend.

Duke Ellington was al lang dood, maar zijn zoon Mercer had het orkest voortgezet. En toen ik ze zag zaten er nog aardig wat oud-gedienden in de bigband. Fantastisch.

Cajun-accordeonist Rockin' Dopsy uit de swamps van Louisiana, met rode koningsmantel om en een kroon op zijn hoofd.

En natuurlijk Miles Davis ...., indrukwekkend en onvergetelijk.

Enzovoorts ...

Arturo Sandoval op piano en trompet in een sessie in Bel Air.

[ En die zag ik later nog een keer in theater Pepijn bij een concert ... ]

¶ Omar Sharif overleden. Naast zijn bekende rollen in Lawrence of Arabia en Doctor Zhivago werd ook genoemd dat hij een bekende bridger was.

Toen ik nog bridgede in de jaren tachtig heb ik hem een keer van nabij zien bridgen. Er was een internationaal toernooi georganiseerd in hotel Des Indes in Den Haag. En daar kon je als publiek vrij naartoe. En zo heb ik een tijdje achter hem gestaan (zo iemand heet een kibitzer) terwijl hij zijn spel speelde. Ook achter zijn speelpartner om Sharif goed te kunnen bekijken. Een oriëntaalse gentleman met een gesoigneerde snor.

¶ In de zomer van 1976 - ik was zestien- ben ik samen met mijn tante vier weken door de Verenigde Staten getrokken. De East Coast van boven naar beneden. Gevlogen op New York en daarna hogerop en vervolgens naar Florida gereisd met de Greyhound bus en onderweg verblijven in betaalbare hotels. De aanleiding was een bezoek aan de broer van mijn tante - en vader - die naar de US was geëmigreerd. Hij woonde in Connectictut.

Ik zat toen nog niet in de jazz, maar wel in de kunstbelangstelling. Ik zag de Guernica van Picasso in het MOMA en bezocht het Gugenheim museum. Nog wel meer musea daarna. Vanwege de bicentennial dat jaar heb ik ook de Sail van New York gezien. Ook de begraafplaats van John F. Kennedy bezocht in Arlington.

Afzakken naar het zuiden en steeds meer zwarte mensen in de bus en die je tegenkomt. Ik vond het heel vanzelfsprekend, maar toch bijzonder. New Orleans niet aangedaan.

Ik had een 8-mm Fuji-camera bij me en een stuk of vijf filmpjes, kon je een kwartier mee filmen. De camera geleend van een relatie via mijn vader. En ik maakte niet echt een film, maar gebruikte het als fototoestel: allemaal heel korte shots. Brandweerwagens in New York. De woonblokken in Harlem. Het uitzicht vanaf de Empire State Building, Disney World, Cape Canaveral, waterskiën in Florida. De filmpjes liggen ergens in een schoenendoos. Voor een verre en ongewisse toekomst.

Mijn tante en ik waren on the road.

¶ Er komt in 2017 een documentaire over de Haagse Grote Markt, met een accent op het uitgaansleven en de muziek. Ik heb contact met de initiatiefnemer en heb hem allerlei losse alinea's gestuurd. Hij is heel enthousiast en hij wil mijn herinneringen gebruiken als rode draad voor de docu. Ik wil niet voor de camera, maar ben heel benieuwd of het ook allemaal gaat gebeuren. Hieronder de losse fragmenten die ik stuurde.

Ik ben de Grote Markt gaan bezoeken sinds de opening van De Zwarte Ruiter in 1988, ik was toen eind twintig. Ik kwam het er vanaf het begin. Het hele jaar door, door alle seizoen heen; 's ochtends, 's middags en 's avonds tot sluitingstijd. Maar het liefst zat je met lekker weer op het terras met een fluitje bier of een flesje ijskoude Griekse retsina . Altijd ouwehoeren met je vrienden en tafelgenoten, bekenden die aanschoven, even een praatje maken. Maar ook meisjes kijken, vooral die voorbij liepen, o la la.

's ochtends dronk ik er wel een cappuccinootje, sjekkie erbij, en las ik een Volkskrantje. Even wakker worden en op weg naar het werk op de Denneweg. Voor in de zaak hing nog een kwartjestelefoon, voor dringende zaken.

's avonds zat ik er vaak met mijn vrienden Alex en Paul. Dan zaten we ook wel op de hoge smalle loop/zitbrug, midden in de zaak. Daar zat je wat uit het zicht en draaiden we zogenaamde 'eikeltjes', een beetje wiet in de kop van een Marlboro-sigaret. Blowen was er - terecht - verboden, maar wij waren listig met een listig sigaretje. Een paar keer betrapt, maar geen sancties. We noemden onszelf 'de drie alerto's'.

Ik heb een paar filmkultnites georganiseerd in het Haags Filmhuis, liet ik T-shirts maken en gaf ik er een aantal aan de barcrew van de Zwarte Ruiter. Kregen ze de T-shirts gratis, maar moesten ze hem wel een paar keer dragen voor publiciteit, met name op zaterdagavond. Was geen punt.

En bij sluitingstijd riep barman Pieter een paar maal hard door de zaak, Mensen we gaan sluiten en ga allemaal weer tussen je klamme en zure lappen liggen! Haagse humor, zal ik maar zeggen. En dan soms daarna nog wat snacken bij de snackiosk en vooral veel afsauzen ... Maar ook verder doorzakken in de Schele indiaan of de Limburgia bar. Altijd aan het werk, op stap, vroeg op en laat naar bed. Ik leefde als een kaars die aan twee kanten brandde.

Langs het terras liep ook de legendarisch mafkees Kees Wilson voorbij. Zo gek als een deur en sprak zo plat als een dubbeltje. Ging dan oreren met de meest vunzige taal, heel gevat toch. Zag er soms uit als Lucky Luciano met een wit pak en dito hoed. Hij mocht geen enkel café meer in. Op een dag kwam hij nergens meer opdagen, was hij uit het raam gesprongen. Een van zijn vaste uitspraken was, "Hé pik, ken je mij een joet lenen, ken ik me vrouw neuken". IM Kees.

In de September was het allemaal relaxter en vooral wat sfeervoller in de winter en op de donkere avonden. Ze hadden een speciaal duur flesje calvados voor vaste klanten, ze kregen zo'n flesje maar af en toe. Ik behoorde tot de vaste klanten. ;-)

Harry Vanda (Van den Berg) was van de Easy Beats, een geëmigreerde Hagenees naar Australië. Hadden diverse wereldhits in de jaren zestig (Friday on my mind), ook nog relaties met AC/DC. En hij speelde een paar jaar geleden met een bandje in de Zwarte Ruiter. Staat op YouTube, misschien ook Omroep West en die hebben natuurlijk ook veel archiefmateriaal over van alles.

In de jaren tachtig werkte ik overal en nergens; in het Haags Filmhuis, het Kijkhuis, Het Paard en niet te vergeten schreef ik geregeld wat stukjes voor uitgaansblad Doen, ik hoorde en wist van alles en schreef daarover. En dan maandelijks op vrijdagmiddag op de Brouwersgracht bij de redactie je geld op halen: een paar snippen zwart in de knip en dan gelijk door naar de Zwarte Ruiter om het geld gelijk in het weekend stuk te slaan met drinken, lekker eten, wat blowen en leuke meisjes trakteren en mee uit eten nemen. Sex en drugs en rock-'n-roll.

Ik had één stille liefde rondom de Zwarte Ruiter. Een vrouw, een paar jaar jonger dan ik, met mooi lang donker haar, grote borsten, sensuele dromerige slaapogen en wenkbrauwen. Ze kwam er vaak met vriendinnen. Als ze er was, moest ik haar altijd goed bekijken en fantaseren. Maar op afstand. Ik wist niet hoe ze heette en noemde haar Alta, maar ik heb haar nooit aan durven spreken, zo bedwelmend mooi was ze. (En ik heb dus een vaag videofragmentje van haar, van tien seconden, dansend op een feestje in het Haags Filmhuis op de Denneweg in 1993, mooi toeval.)

En in mijn jaren had je ook de September en de Boterwaag. De September was het wat betere broertje van de Zwarte Ruiter (Zwarte Snuiter), kon je rustiger zitten en boven was een restaurant waar in de eerste jaren Pierre Wind de scepter zwaaide. Daar kookte hij onder meer zijn beroemde dropsoep.

De Zwarte Ruiter was ruiger en meer rock-'n-roll, maar iedereen kwam er graag. Veel ouwehoeren en kijken en bekeken worden, je kon er ook goed knagen met de daghappen achterin op het podium en met wat tafeltjes ervoor. Een praatje maken met nachtburgemeester René Bom, of met Roland Verbiest, de uitgever van het maandblad Doen. En dus op maandagavond altijd levende muziek, vooral veel jazz ... En het terras was natuurlijk beroemd, daar ging iedereen heen als het al een beetje lekker weer was ... Er was toen nog niet zo veel in Den Haag. Ergens ook een saaie slaapstad. Maar ik zat midden in het culturele leven van de jaren tachtig en begin jaren negentig. Vandaar.

Een bekend duo achter de bar waren Robbie en Paul Fonderie (de broer van drummer Bert Fonderie), beiden waren ook twee stoere motormuizen. De broer van Robbie was portier geweest van de Nastasta, werd in de oudejaarsnacht voor de deur van de disco op het Spui doodgeschoten. Vreselijk, ik was er die avond gelukkig niet bij. En de eigenaren de Nastasta openden nadat de Nastasta dicht moest dus de Zwarte Ruiter, Maarten Hinloopen en zijn kompaan (?). Maarten was vaak in de zaak. Ze zetten later de September op, daarna nog meer zaken en namen ook van de familie Van Dijk de Boterwaag over. De Boterwaag was toen voor wat bekakter publiek, maar ik at er ook wel eens. En dan waren er meer zaken en terrassen op de Grote Markt, maar die waren voor het gewone volk, daar trok je verder niet mee op. Ik ben eind 1995 gestopt met uitgaan en in 98 verhuisd naar Amsterdam ...

Nu was ik zelf goed in flirten en versieren, maar nooit wat ondernomen in de Zwarte Ruiter en de September. Wel zat ik ooit een middag aan een tafel in de Ruiter met een jonge dame die met mij flirtte. Dat kwam niet vaak voor. Op een gegeven moment wilde ze mijn sterrenbeeld weten en wanneer ik jarig was. Dat heb ik niet gezegd, ik knapte totaal, helemaal af ...

Op een gegeven moment repeteerde de band Madness een week in Het Paard, ter voorbereiding van een comeback-toernee in Engeland. Leuk. Als ze tijd hadden waren de bandleden op het terras van de Zwarte Ruiter te vinden en de zanger, frontman speelde er geregeld een potje schaak. Op de avond van hun vertrek gaven ze nog een concert in Het Paard, was geweldig.

In de keuken van de Zwarte Ruiter werkte af en toe een goede bekende van me, GertJan, van het Filmhuis. Hij kookte daar mee als hobby-kok. Kende de kok ook wel een beetje, Patrick, aardige vent, hij was de vriend van Dominique, de ex van GertJan en die ook in het Filmhuis werkte ... Patrick is later een restaurantje voor zichzelf begonnen in de Malle Molen.

Op een gegeven moment werd de keuken van de September gesloten, ging de keuken van de Zwarte Ruiter ook voor het restaurant van de September koken. Ik geloof dat ik nooit in de keuken ben geweest. Je kon naar binnen kijken via een luik in een deur. Aardig wat dagschoteltjes gegeten. Lekker en niet zo duur. Maar nooit gegeten in de September. Geen idee waarom niet. Zelfs niet een keertje.

Ik had een goed contact met de barmensen van de Ruiter en September, ik denk dan gelijk ook aan Hans en Diane. Bij de September vaak aan de rand van de bar stond stamgast Sjoerd, oudere man, vaak aan de calvados, homo en eindredacteur van de NRC. Fijne vent en fijne gesprekken, ben nog eens op een verjaardagsfeestje bij hem thuis geweest.

Ik kende Maarten Hinloopen van de Zwarte Ruiter oppervlakkig, ik kwam voorheen ook wel eens in het grote kraakpand waar hij woonde op de Ieplaan, kende daar mensen wonen. Hij kent niet mijn naam, maar vast van gezicht, we groetten elkaar wel. En dat geldt voor zoveel mensen uit die tijd: ik kende heel veel mensen, maar niet iedereen van naam. En ik woonde toen in een hofje in de Schilderswijk en als ik verder de stad in ging, dan liep ik altijd over de Grote Markt. Ik deed het meeste alles lopend. Fietsen werden alleen maar gestolen.

Susie kwam geregeld in de Ruiter. Kende haar niet goed, oppervlakkig, maar wat een knoppen had die dame, onheilspellend groot en lekker. Kijken en de rest erbij denken. Had wel contact, vanwege haar moeder Valerie en haar broer. Zit ik op het terras en zegt Alex op een gegeven moment, Susie wil wat met je, die is verliefd op je. Djie, hartkloppingen van opwinding, maar te gevaarlijk en ik had al vaste verkering. Gemiste kans. Goed voor de fantasie in bed, alleen.

Op de Grote Markt zat tot in de jaren tachtig een bekende stoffenzaak, Loe Lap, dat was een begrip voor vrouwen die zelf kleding maakte. Het was dacht ik een soort van keten. Google eens op Loe Lap.

Wie ook wel later op de Grote Markt kwam, maar niet heel veel, was Marnix Rueb van Haagse Harry en ook zijn wat jongere broer Robert Jan Rueb, die kun je bereiken en is een goede causeur, is ook dichter en schrijver. Schrijver en goede kennis Adriaan Bontebal kwam ook wel af en toe voor het terras, maar hij is overleden. Alfred Lagarde (Big Al) kwam ook wel in de Zwarte Ruiter, vaak met zijn tienerzoon voor de live-muziek. Alfred dronk dan altijd whisky. Heb er ook Hans Vermeulen en Hans Vandenburg gezien en gesproken op het terras.

Zelf was ik geen opvallend figuur, maar kende door mijn werk voor het Filmhuis, Kijkhuis, Paard en Doen veel mensen, niet allemaal bij naam, veel van gezicht, groeten op straat en in de kroeg. Ik droeg bij voorkeur een spijkerpak met een T-shirt ik had een paar jaar ook een leuk kort rood jasje, beetje een James Dean-look. Maar ik was ergens ook wel herkenbaar doordat ik vaak met Alex (Lester) optrok en we samen door de stad liepen in het café of op het terras zaten. Sommigen noemden ons onafscheidelijk wat ergens wel klopte. En Alex was wel bekend, hij was een beetje filmacteur en had op een gegeven moment een klein rolletje als slechterik in Goede Tijden Slechte Tijden. Werd hij door tieners op straat herkend. En hij ging altijd opvallend gekleed in een fourties-pak met Humphrey Bogart-hoed op, twee meter lang. We waren beiden all-round Hagenarezen.

Op het terras van de Zwarte Ruiter was ook vaak Duk te vinden, een jonge, geadopteerde Aziatische vrouw. Altijd vrolijk en uitgelaten, veel vrienden en vriendjes. Iedereen kende haar. Op een dag was ze er niet meer, ze had een einde aan haar leven gemaakt. Ze had zich haar leven lang toch een vreemdeling gevoeld. Arme Duk.

Niet helemaal de Grote Markt, maar ik herinner me nog goed wat rellen ter hoogte van de Grote Markt op de Grote Marktstraat. Het zal rond de zomer van 1994 zijn geweest en er was een WK- of EK-voetbal, ik ga het niet nazoeken. Op een zaterdagavond- en nacht organiseerde ik een film-cultnacht in het Haags Filmhuis aan het Spui, Nederland moest die dag spelen. Op het einde van de middag hoorde ik zoveel politie-sirenes vanaf het Spui dat ik naar de bron ben gaan lopen en kwam bij de Grote Markt uit. Daar was Haags voetbalgajes slaags geraakt met de politie en het was een enorme chaos. Er was een barricade opgeworpen met een paar brandende auto's en de ruiten van de Kijkshop lagen eruit en werd er door het Haagse tuig proletarisch gewinkeld. Ik ben niet lang wezen kijken en ben ziedend en verbijsterd weer weggegaan. Ze hadden toen het voetbal gelijk mogen afschaffen, te beginnen in Den Haag.

Historisch en legendarisch was ook de eerste Koninginnenach, met in de vroege ochtend/nacht vreugdevuren voor het terras van De Zwarte Ruiter. Die sfeer kwam nooit meer terug ...

Schlemmer was het eerste grand café van Den Haag en De Zwarte Ruiter dan een beetje het tweede ...

Mocht je nog een flamboyante terras-tijger van het eerste uur zoeken, dan denk ik aan Alex van der Wyck. Is nu 60, ging gekleed als Humphrey Bogart en speelde een kleine rolletje in GTST. Weet niet of hij nu nog wil, kan goed en leuk vertellen.

Ik herinner me ook nog een openlucht-bioscoopvoorstelling in de zomer, georganiseerd door de Zwarte Ruiter.

En dan stond er nog jaren een snackbar-kiosk, ongeveer ter hoogte van het beeld van Haagse Harry, Nico snacker werd ie genoemd, zo heette de jonge eigenaar en patatbakker. Je moest altijd buiten staan en bestelde aan het raam/loket. Later heeft de gemeente de man voor een flink bedrag uitgekocht en werd het kioskje gesloopt. Ik heb toen nog een stuk steen mee naar huis genomen als aandenken, staat nu ergens in de huiskamer in een stellingkast. Nico is een paar jaar geleden gesignaleerd als eigenaar van restaurant El Sombrero in de Nieuwe Schoolstraat. En bij de Grote Markt, ter hoogte van de Schoolstraat, zat en zit dan nog Piet Patat, daar kwam ik ook wel voor een frietje of een balletje uit het vet. Daar kon je binnen staan.

En de Zwarte Ruiter heette daarvoor de Promenade bar, ook wel een begrip, want een van de weinige nachtcafés in Den Haag, wel wat louche, maar niet ongezellig. Er is daar wel eens een schot gevallen. ;-)

En in de jaren vijftg/zestig heette De Zwarte Ruiter La Gaité en ook nog de Speak Easy en kwamen daar veel beatjongens en -managers. De naam Zwarte Ruiter greep terug op de eerste naam die ruim honderd jaar geleden aan het café was gegeven.

In de jaren zeventig kwam ik als tiener wel op de Grote Markt om lp's te kopen bij platenzaak Elpee, die zat in een vrijstaande vierkant winkeltje op het plein, mogelijk hetzelfde gebouwtje waar later de snackbar inzat. Bij Elpee kon je goedkope parallelimport kopen, of lp's met een zogenaamde expres aangebrachte beschadiging aan de hoes, dan was de prijs ook goedkoper ...

De laatste keer dat ik op de Grote Markt ben geweest was ergens in 2003, na de borrel toen het Paard groot had gerenoveerd en een tweede zaal kreeg. Toen daarna een paar biertjes bij de Zwarte Ruiter gedronken ...

Passend clipje kwa tekst van een Haags bandje:

Wat een leventje - F - Videoclip - YouTube

Documentaire over de Haagse Grote Markt

Ik las over een docu over de Grote Markt. Twee suggesties.

1.

Begin jaren negentig, of daaromtrent, woedde er een enorm grote brand op het eind van de Vlamingstraat en een gedeelte van de Grote Markt. Dat was in een winternacht. De vuurzee werd gestopt bij De Zwarte Ruiter. De Zwarte Ruiter bleef gespaard, maar nog jaren daarna hing er een rooklucht. Die nacht was er veel brandweer en ook burgemeester Havermans was ter plekke. Ik heb daar ook gestaan, onder meer een tijdje met de aangeslagen eigenaar van de Zwarte Ruiter, Maarten Hinloopen. Hij is nu een horeca-tycoon in Den Haag.

Toen ik in de vroege morgen thuis kwam na de brand stonken mijn kleren en ikzelf helemaal naar rook en brand. Het was een aangrijpende nacht geweest. En de brand was ontstaan aan de achterzijde van een kledingwinkel in de Vlamingstraat, de brand bleek later door de eigenaar te zijn aangestoken. En aanvankelijk leek het allemaal wel mee te vallen, maar op een gegeven moment sloeg de brand de hoek om en draaide de Grote Markt op en ging de vuurzee aan de achterkant er als een straaljager doorheen. Maar de brandweer kreeg de fik na een paar uur gelukkig onder controle.

En die brand was in de nacht van dinsdag op woensdag 7 februari 1993 (zie krantenverslagen in Delpher). Ik kwam rond een uur of twee van een vriend vandaan, Edo, en ik liep de Vlamingstraat in - de hele binnenstad was al uitgestorven - en er was brand uitgebroken in een winkel, er waren wat brandweerwagens om te blussen, er kwamen er steeds meer bij, maar alles zonder sirenes. Ik ben toen uren blijven kijken en heb het drama zich zien voltrekken; een aantal panden helemaal in de as en miljoenen aan schade. Het haalde landelijk overal de voorpagina.

2.

En in de Zwarte Ruiter werden in die tijd op maandagavond veel jazzconcerten gegeven. Neem contact op met saxofonist en ex-Hagnees Boris van der Lek (bekend van de band van Hans Dulfer). Hij heeft daar vaak opgetreden. Rock-'n-roller in de jazz ...

En ik heb hierbij nog een heel kort eigen video-fragmentje uit de Zwarte Ruiter gevoegd met een optreden van Hans Vandenburg en bandje van januari 1995. Is te gebruiken, ik hoef alleen een creditvermelding van mij op het einde. ;-) Ik heb geen betere versie.

Hans Vandenburg en band Zwarte Ruiter 1995 - 15m/58s YouTube

Het korte fragmentje begint vanzelf vrij direct op het juiste punt.

__

Tot zover.

Groet en succes,

DirkJan Vos

__

Er komt in 2017 een documentaire over de Haagse Grote Markt. Ik sta in contact met de initiatiefnemer/regisseur Jeroen Langerak van het Haags Productiebedrijf waar hij eigenaar van is, en ik kon hem gelijk een hoop aardige dingen schrijven over mijn jaren op de Grote Markt rondom cafés de Zwarte Ruiter en de September in de jaren tachtig en negentig. Met fijne details en zelfs met een stukje eigen video met Hans Vandenburg die met een bandje in de Zwarte Ruiter optrad in januari 1995. Hij is bijzonder enthousiast, maar helaas, ik ga niet voor de camera. Nee, ik ben totaal ongeschikt, uitgesloten. Helaas.

En ik heb aardig wat losse, beeldende stukjes naar hem gestuurd en die wil hij nu als rode draad met een voice-over gaan gebruiken. De docu gaat verder ook over nu en over bandjes die op de Grote Markt (later) hebben gespeeld. Wordt hopelijk vervolgd.

¶ Wat is er fout aan disco?

¶ Eind jaren tachtig heb ik verschillende keren de conceptuele kunstenaar Dick Verdult ontmoet, altijd bezig met het verzinnen en uitvoeren van pranks. Hij kwam uit het zuiden en vond alles 'keigaaf', hij was op een leuke manier stapelgek, maar ook heel sympathiek. Ik heb nog zijn wc-rollen-kanon in werking gezien op het Plein in Den Haag. Wc-rollen werden hoog de lucht ingeschoten en rolden dan vanzelf af en dwarrelden zo sierlijk naar beneden. Hij wilde het graag op grotere schaal doen, buiten een voetbalstadion lanceren zodat de rollen over het dak op het veld neer zouden dalen. Keileuk idee, weet alleen niet of hem ooit gelukt is.

¶ En nog een paar linkjes met het Maerlant en mijzelf. Mijn zus was twee jaar voorzitter van het leerlingenbestuur en ik haakte aan op haar vriendenkring. Ik heb zo nog eens een grote poster gemaakt voor de schoolfilmavond van het Maerlant, was een James Bondfilm. Ik heb nog eens met kerst gegeten bij Anton van Boven en zijn gezin en de Schimmels bij hem thuis, met zijn vrouw, dochter Irene en zoon Kees die niets lustte. Kees zei altijd, Dat hoef ik niet te eten van mijn ouders, doet u mij maar een boterham met een gebakken ei. Hij was hoogbegaafd en zat ook op het Maerlant. Irene zat bij mij op school. Lelijk eendje en Anton snapte ook goed dat er geen jongens waren die wat in haar zagen, dat zei hij dan waar ze bijzat. Van Boven was senator voor de VVD en de latere mentor van Mark Rutte. En voorzitter van het Luxebad op Scheveningen. Hij is nog eens meesterlijk geïmiteerd op school door Frank van der Laan op een grote bijeenkomst in de aula. Vanwege mijn zus was ik daarbij. Ik dacht toen zowel van jou als van Frank dat jullie later nog wat zouden gaan doen in de humor. De broertjes Grevelink, Bas en Ralf, zijn daar wel mee verder gegaan. Misschien nog steeds. En dan denk ik gelijk aan Laurens. Kan ik me hem ook nog goed herinneren. Slecht met hem afgelopen en al zo jong. En zijn vader was psychiater. Ik hing ook geregeld rond op het plein voor het Maerlant, kende allerlei mensen. Moet nu ook aan Frank Joustra denken die nog naast mijn zus heeft gezeten in de klas. Was een populaire jongen. In de jaren tachtig kom ik hem wel tegen op de Denneweg, helemaal knettergek geworden. Zie hem een keer bij de drogist, deed hij een kip na. Jong, toen in die jaren overleden, ik meen aan kanker.

¶ Toen ik op North Sea werkte, eindigde het altijd met een nachtelijke nazit en jamsessie in Bel Air. Maar eerder in de vroege nachten waren er ook al leuke feestjes in de artiestenbar in het Congresgebouw zelf.

En in mijn herinnering trad daar dan altijd een blanke Engelse, bluesachtige zanger op bij een piano en met wat verdere begeleiding. Volgens mij heette hij Boogie en is hij de naamgever van de huidige Boogie-balls die nu in Bird worden gehouden na afloop van de avonden op North Sea in Rotterdam. En die Boogie ging helemaal uit zijn dak en trok hij ook wel zijn shirt uit. Ja, waren bijzondere momenten allemaal. Je waande je even in het middelpunt van de wereld.

¶ Totaal weggezakte herinnering. Toen ik naar de Reinwardt Academie in Leiden ging ben ik een jaar lid geweest van studentenvereniging Augustinus. Maar dat was geen succes, want ik kwam er zelden omdat ik vastzat in een zorgelijke en deprimerende relatie in Den Haag. Jammer. Ik herinner me nog het intro-weekend in een boederij in Hazerswoude en je betaalde de contributie door ergens te gaan werken. Zo werkte ik een weekje op het fust van de bloemenveiling in Naaldwijk, vreselijk werk.

¶ Hoe hij heette weet ik niet meer, maar hij zat op mijn middelbare school en waren ongeveer even oud. Hij zag eruit als een kleine, sterke neanderthaler. Hij had ook een oudere broer op school en hun vader was psychiater. Ik dacht dat ze op de Bezuidenhoutseweg woonden. Als snel bleek dat hij met heavy drugs bezig was en de geruchten gingen dat hij mogelijk ook snoepte uit de medicijnkast van zijn vader. Ik heb hem een paar keer gesproken, binnen en buiten school. Hij heeft nog een tijdje op de Pabo gezeten en kreeg les van mijn moeder, die kende hem daardoor ook. Later zou hij door zijn ouders om af te kicken op de grote vaart zijn gestuurd. Daarna niets meer over hem gehoord, tot hij in de jaren tachtig opdook in de Haagsche Courant. Hij was vermist en er werd naar hem gezocht, hij had dacht ik ook 'dringend medicijnen nodig'. Nog wat later kwam het bericht ook op het einde van Het achtuurjournaal, ik heb dat toen gezien. Er werd ook een foto van hem getoond. En toen weken of misschien maanden daarna kwam de ontknoping. Hij was gevonden, dood, in de kelder van zijn ouderlijk huis.

¶ Ik ging in mijn tierertijd een keer naar de film, met Huib dacht ik, naar de Guns of Navarone, en hij zat tijdens de film steeds te storen en te onderbreken dat alles wel heel erg nep was. Heel vervelend en bedierf de voorstelling. Ik heb dat nooit zo gehad, je kan ook al een illusie scheppen op een toneel met enkel de punt van een theedoek. Fantasie en verbeelding.

¶ Ik heb jaren in het bestuur van de Vrienden van het Haags Filmhuis gezeten. De eerste voorzitter was oud-architect Sjoerd Schamhart (Couperusduin), daarna Nico Bredero en vervolgens Eric Daams. Verder zaten nog in het bestuur Lydia Groen (van de RVD), filmproducent Nico Crama en Leendert de Jong van het Filmhuis. Allemaal leuke dingen gedaan die vooral ik entameerde (zoals de gecombineerde filmeten-bon met café-tabac Schlemmer, de bon is nog gemaakt door Jaap Vegter). Maar dat zijn verhalen apart. Vaste vriend was onder meer Gert Jan Helferich en nog een paar betrokken lui, zoals Lucas en een Haagse koperslager. Moet ineens ook denken aan ene Marjory, zat die niet ook bij de vrienden? Zie haar zo voor me, maar verder niets ... En Hans Pars en Louis Kanneworff, waren beiden ook bestuursadviseur van PvdA-wethouder Martini in die tijd. En ik was de grootste vriend van het Haags Filmhuis.

Als Vrienden organiseerde we vaak een activiteit op de zondagmiddag, een double-bill, een lezing (ook door bekenden uit de Filmhuiskring, zoals Alex over de special effects in King Kong) en zwijgende films met later ook levende muziek, vooral toen er een piano kwam die we als Vrienden hadden gekocht. Ik heb hem toen met Nico Bredero in Haarlem aangeschaft, een mooie oude gereviseerde grand piano. En we - ik - verzorgden het legendarische eindfeest in het Filmhuis op de Denneweg tijdens de verhuizing in mei 1993. Op mijn YouTube-kanaal staat een door mij en Edo gemaakte video-impressie.

Let's Party! - Haags Filmhuis - 1993 - De Jongenskamer - YouTube

In de grote zaal draaide een house-dj en Willy Jolly op de tussenverdieping met de bibliotheek als dansvloer. Daar was tussendoor ook nog een performance-act. Helemaal achterin Zaal 4 was een champagnebar en traden daar Karin en Dick op met zang en jazzgitaar. In het kantoor was een polaroid-standje en als je daar de stijle ijzeren wenteltrap naar de nok van het pand beklom, kwam je in een klein theehuisje. Verder was er overal film, ook op de buitenmuren. Ook waren er veel decorstukken uit een film van Peter Greenaway en hingen overal oude filmposters die mensen op het einde mee mochten nemen. En op een gegeven moment was de drank op, maar nog een vol huis. Toen nog aardig wat flessen witte wijn kunnen regelen bij buurman de Resident en de overbuurman 2005.

Op het einde van de nacht, na vieren, blies Harry Berg van Harry's Blind Date op zijn trompet bovenaan de trap The Last Post. Kippenvel. Dat was precies wat ik wilde. Mooie tijden. Symbolisch einde.

¶ Na jaren schoot me ineens haar naam te binnen: Connie. Leuke jonge vrouw uit het Haagse uitgaansleven, van het Filmhuis en Schlemmer. Sprak haar wel, geanimeerde gesprekken. Ze was aantrekkelijk, maar van de damesliefde.

¶ Ik heb niets met mystificaties, zeker niet van mijn eigen hand, maar toch heb ik een aantal pseudoniemen gehad. Zomaar en soms met een kleine reden. Die pseudoniemen waren, Theo de Bruise, met name voor stukken in Doen, Thomas Verhoven voor een bootleg-video van The Black Crowse en op internet nicknames als FoxFof, Diedjee en Hopperman.

¶ Eind jaren tachtig de tentoostelling met werk van Rob Scholte gezien in Boijmans. Ook de tentoostelling van Jeff Koons in het Stedelijk. De materialistische tijdgeest.

¶ Ik was gek op tekenen en een keer heb ik eenmalig bij tekenen op de middelbare school, met ik meen houtskool, een gefantaseerd portret van Jezus gemaakt. Geen idee waarom, ik heb niets met die figuur. Maar mijn klasgenoot Huib Kraaijeveld vond de tekening zo goed dat hij hem graag wilde hebben. Prima, maar zo goed was de tekening niet. Misschien een jaar later kom ik bij hem thuis op zijn kamer en hangt het portret bij hem aan de muur. Opmerkelijk. Later werd hij eigenaar van restaurant De Wildhoef in Den Haag.

¶ Onlangs heb ik hier een paar keer wat geschreven over hiphop en waar ik niet echt gek op ben. Maar ik blijf toch onderzoeken en luisteren. Ik stuitte via het internet op een recent nummer en clip van de Amerikaanse rapper Kendrick Lamar, een veelbesproken talent. Ik vond de muziek en clip intrigerend genoeg om hieronder mee te geven. En er zit ook actuele urgentie bij.

Alright - Kendrick Lamar - YouTube

¶ Toen ik met L. met de trein door Italiè reisden zijn we langs Assisi gereden, we zagen het liggen in de verte.

¶ Vanavond grote garnalen gegeten met knoflook en olie. Heerlijk en de mediterrane geur hangt nog steeds lichtjes in huis. En de mosselen zijn er weer.

De Oosterschelde-kreeft is al weer wat langer verkrijgbaar, maar die moet je denk ik in Zeeland bij een goed restaurant eten. Dan gaan ze vers en levend de pan in. In Nederland heb ik nooit kreeft gegeten, althans geen verse en geen hele kreeft. Ik zag wel bij Chinese restaurants de aquaria staan met kreeften, maar durfde het toch niet goed aan. En in Den Haag had je op het Korte Voorhout het top-restaurant Sauer, bekend om zijn kreeft. Ook daar niet meer dan het aquarium gezien.

Maar tijdens mijn reis door de Caraïben, midden jaren tachtig, heb ik een maal een uitstekende kreeft gegeten. Buiten bij de snel ondergaande zon bij een restaurantje. De kreeft werd uit een houten kooi onder een zeesteiger gehaald en ging vervolgens de pan in, of de grill op, dat weet ik niet meer. Met wat brood, een klein frietje en mayo. En dat kostte dan 10 dollar. Was daar toen veel geld. Bijzonder lekker en smakelijk. Het witte vlees, het zilte sap van het pantser en de andere subtiele substanties in de poten, kop en staart.

[ En dan heb je nog krabbenpoten die ik wel op de Albert Cuyp kocht. Goed kraken, lekker helemaal uitlepelen en uitzuigen ... ]

En toch wonderlijk. Die muisgrijze schaaldieren die bij verhitting mooi en aantrekkelijk rood worden.

¶ Klein gerookt makreeltje gegeten met brood. Goed weer voor. Slagje met de zwarte pepermolen en een likje Zaanse mayonaise.

¶ Oud en nieuw doorgaans altijd rustig gevierd, vroeger bij ons thuis en soms bij mijn oma en opa. Tot de middelbare school was ik gek op vuurwerk, daarna was het helemaal over. Op de laan werd oud en nieuw uitbundig gevierd bij de familie Steggerda die een café hadden in de binnenstad. Na middernacht kwam iedereen bij hun binnenlopen om elkaar een goed nieuwjaar te wensen en voor een glas. In de achterkamer werd roulette gespeeld met echt geld. De croupier was een barman van het café. Vond het als kind spannend om dan te kijken. Ik keek daar ook 's nachts naar de Duitse Sylvestershow op een van de eerste kleurentv's. En vaak moest je nog eerst een paar uur slapen voor twaalf uur, wat nooit echt lukte.

Er werden altijd zelf oliebollen gebakken en ik herinner me nog goed de geur van het beslag dat in een emmer 's middags stond te rijzen bij de kachel onder een theedoek. De geur van warme gist, het rook naar bier. Lekker. En heerlijk waren die verse oliebollen en appelflappen. En de volgende morgen ook nog koud opsmullen. Vaak was er 's avonds ook iets van een huzarensalade, al dan niet met vis.

Ik herinner me ook nog goed een oud en nieuw als kind in ons weekendhuisje in Ermelo. Ontplofte de schoenendoos met al het vuurwerk. Was letterlijk en figuurlijk een klap. Ook nog eens een grote astronaut in mijn hand ontploft. Liep gelukkig goed af. Dat domme vuurwerk ook.

's avonds werd altijd televisie gekeken en ik herinner me nog goed al die oudejaarsconferences van Wim Kan en later Freek de Jonge. Later ben ik zelf nooit meer tv gaan kijken op oudjaar. Enkele keren de stad in gegaan voor een feest, maar doorgaans ergens bij iemand thuis. Herinner me nog dat de broer van barman Robbie van de Zwarte Ruiter in de oudejaarsnacht als portier van de Nastasta werd doodgeschoten. Afschuwelijk. Ik kende hem goed van gezicht. Ik was er gelukkig niet bij, mensen die ik kende wel.

In december werden er in de Schilderwijk 's avonds overal wel fikkies gestookt en stonden Schilderwijkers eromheen met holle ogen en bier. En in de oudejaarsnacht overal veel autobranden, is heel normaal, nog steeds. Een maal een groots eindejaarsvuurwerk meegemaakt van de gemeente in de Schilderswijk. Was volslagen misplaatst. Dan liever nu het vuurwerk op de Hofvijver.

Veel genoegelijke herinneringen aan oudjaar met de oude schoolvriendenclub van mijn ex in Amsterdam. We kwamen dan 's avonds bij Sebastiaan en Jette. De meeste andere gasten hadden ook kleine kinderen en wat later op de avond gingen de volwassenen nog souperen met gevulde kalfsborst. De kinderen moesten dan nog wat proberen te slapen. En dan om klokslag twaalf uur de gelukwenszoenen, ook van de mooie schoolmoeder. Ik was dan nog nuchter en dronk pas als ik weer thuis was. Mees was gek op het vuurwerk. Ik stond er bovenop en het vuurwerk staken we samen voorzichtig af. Na al het geknal draaide ik nog een paar uur plaatjes om met z'n allen op te dansen. En voor middernacht even de Top 2000 aan. Mooie jaarwisselingen waren dat.

En dan nieuwjaarsdag bijkomen. Als kind koude oliebollen en appelflappen 's ochtends eten en tv-kijken naar het skispringen in Garmisch-Partenkirchen. 's middags naar familie. Later ging ik wel (alleen) bijkomen in Lokaal Vredebreuk in Den Haag, was het ideale café om gezellig van je kater af te komen. En eenmaal bij de toen nog prestigieuze nieuwjaarsborrel geweest van de gemeente Amsterdam in het Concertgebouw. Dan werd er groot uitgepakt. Dat kon later allemaal niet meer. Gelukkig nieuwjaar!

¶ Zojuist gekeken naar het tv-programma van de NTR over North Sea Jazz via uitzending gemist. Dit jaar is het de 40e jubileum-editie. Ik heb er drie jaar gewerkt en mijn aandeel en ervaringen zijn bescheiden, op een gouden anekdote na met Chaka Kahn. Daar heb ik al lang geleden een gedetailleerd stuk over geschreven: Ain't Nobody. In de heat van het festival.

Ook op andere plekken wat kleine belevenissen gememoreerd. En nu nog wat details op dit kladblokje.

In het publiek van het tv-programma zag ik Fenno Werkman staan. De grote verzamelaar van muziek-beeldmateriaal. Hij kreeg geen credits, maar mogelijk heeft hij allerlei videomateriaal ter beschikking gesteld.

En dan denk ik aan mijn eerste ontmoeting met Paul Acket. Daarna nog een maal jaren later gesproken. Maar ik werkte op North Sea in het eerste jaar als operateur van oude jazzfilms in het filmtheater van het Congresgebouw. Ik verzorgde daar het programma met het hoofd van de audio-visuele dienst van de Haagse politie.

We vertoonden 16-mm films die waren aangeleverd door een Deense verzamelaar. Best leuk werk, maar ik wilde vooral in de pauzes alles van het festival zelf meemaken. Als publiek en back-stage waar ik ook enige toegang toe had. Miles Davis toen voor het eerst gezien. Adembenemend en je voelt dat je naar een legende staat te kijken, hoewel hij steeds met zijn rug naar het publiek stond gekeerd.

En ook lekker eten, zoals de broodjes hesp. Was Brabants. Een grote pan met een doorsnede van twee meter die gevuld was met plakjes heerlijke ham en een warme knoflooksaus. Onvergetelijke broodjes. En voor de zilte trek kon je altijd een verse haring happen. Maar ik at ook een simpele maaltijd van de catering in de grote personeelskantine. En een legendarische, gratis garnalensalade gegeten in het restaurant omdat ik de kok mee back-stage had genomen ...

Maar ik draaide in mijn eerste jaar dus de films, en ik moest ook de video's in het hele festivalcomplex steeds aanzetten en van nieuwe tapes voorzien. En toen maakte ik een rondje met Paul Acket door het hele Congresgebouw. Hij had een doos met allemaal Betamax-videobanden bij zich. Bij iedere video-plek legde hij er een paar neer en moest ik die later afspelen. Het waren voornamelijk opnames van de publieke omroep, maar die nooit waren uitgezonden. Een bijzonder privé-archief. Dat zei hij ook zelf.

Die banden zijn mogelijk in het Paul Acket-archief terechtgekomen van het Nederlands Jazz Archief in Amsterdam. Of niet, en anders had Fenno Werkman wellicht ook al een en ander in handen gekregen. Gewoon alles op YouTube zetten!

North Sea Jazz. De grote melting-pot van muziek, contacten met zwarte mensen, vrouwen, eten en drinken. Paul Acket zei altijd, Op mijn festival zijn geen drugs en hoeren! De werkelijkheid was weerbarstiger. Zeker ook vanwege de connectie met hotel Bel Air en de bedwelmende, onderdompelende, ondergrondse nazit met jamsessies. In het ochtendgloren op maandagmorgen weer naar huis lopen, strompelen. North Sea Jazz lives!

[ En ik verdiende toen ook nog honderd gulden per dag. De vergoeding van driehonderd pietermannen kreeg ik zondagavond laat uitbetaald in een kamertje boven de PWA-zaal. Een raampje in de kamer bood uitzicht op de zaal. Ik moest op de gang wachten, want er waren nog anderen voor me. Ook managers van bands die zich in duizenden dollars cash lieten uitbetalen. Die stonden daar met koffertjes. Ik kreeg het bedrag in een envelop. ]

En ik kom er in mijn herinneringen niet achter of ik nu als bezoeker een dag op North Sea ben geweest in 1985. Ook niet na het bekijken van het blokkenschema. Kan er zijn geweest, want eerste keer Miles Davis. Ik neig er naar om te schrijven dat ik er toen wel bij was. Ben ik alleen gegaan. Ja, weet zeker dat ik er toen was, misschien zelfs het hele weekend. Dus uiteindelijk bij vier edities van North Sea geweest.

¶ Inzending ontvangen voor de bommelpagina. Ik heb er een afbeelding bij gezet. En een kipper is een gerookte haring, hier beter bekend als een (spek)bokking. Lekker!

Kippersluis - Bommelwoord Extra

¶ In de evolutie gaat het niet om de slimste of de sterkste, maar om de meest aangepaste.

¶ Eind jaren tachtig heb ik Chuck Berry zien optreden en nog de duckwalk zien doen op North Sea Jazz in Den Haag. Kort optreden en een hoge gage. Vooraf had hij van alles geëist bij de organisatie van Paul Acket. Ik herrinner me dat hij onder meer zwarte handdoeken eiste op zijn hotelkamer in Bel Air. Acket wees alle eisen af.

¶ In de jaren tachtig ging ik een enkele keer ook uit met mijn jonge tante Diane, ik nam haar dan ergens mee naar toe. Raakte zo ook in contact met een studievriend van haar van psychologie, Peter Vermeulen. Aardige kerel. Of was zijn achernaam Van Zeggelen?

¶ Als tiener luisterde ik graag naar het KRO-radioprogramma Voer voor vogels, ik dacht op zondagavond. En de tune van het programma was If there is something van Roxy Music. Ik ben toen achter de muziek aangegaan en werd een fan van de band. Geweldig nummer ook, vooral de live-uitvoering.

¶ Ik had vroeger niets met dieren en ook niets met vogels. Later werd dat anders en kreeg ik die interesse wel, voornamelijk door Artis. Maar een aantal jaar geleden heb ik ook een paar jaar een nieuwsgroep over vogelaars gevolgd. Niet om er zelf in te posten, maar om te volgen. Was heel aardig en zo leerde ik toch een en ander over vogels. Het was misschien ook ingegeven door mijn zus en haar man die wel actieve en fervente vogelaars zijn. Opvallend in de groep was Theo van Woerkom die niet geloofde dat vogels door evolutie waren ontstaan, dat vond hij onmogelijk omdat vogels zo ingenieus gebouwd waren en hoe zou je door evoltie kunnen vliegen? Hij was een gelovig mens. Maar soms dacht ik ook wel, misschien heeft hij wel gelijk, de natuur is zo bijzonder en perfect.

¶ Twee zwarte zangeressen van mijn generatie die ik nog steeds heel graag mag horen. Sade voor de mellow groove en Neneh Cherry voor wat peper en soul-hiphop. En nog Mary J. Blige, hiphop-soul.

¶ Dan is er nog 'de mooie dochter'. Waarom ik haar zo noem doet er niet toe, maar het is een vrouw van mijn leeftijd. Ze is denk ik de aantrekkelijkste vrouw die ik van nabij goed heb gekend, maar ik was niet verliefd. Zo heb ik een middag met haar gekeuveld op een grasveldje in het Oosterpark terwijl onze kinderen in het badje speelden. Ze droeg alleen een zelfgebreide wollen bikini. Oogverblindend.

¶ Hai Mechtelien en Yvonne,

Ik heb ook op de havo gezeten en ken Mechtelien daarvan. Yvonne kende ik een beetje in de beginjaren van de middelbare school, toen was ze nog wel wat progressief. Ik meen dat we gezoend hebben toen we veertien waren, na een schoolfeest op het Willem Royaardsplein. Was mooi. ;-)

En ik bewaar dan niet veel bijzondere of leuke herinneringen aan het Nederlands, maar ik was wel nog verliefd op Edith Claessen en ging een tijdje om met Sofie Westerik. Die kenden jullie beiden vast wel. En ik had dus al een vaste vriendin toen ik vijftien jaar was en die zat op het Maerlant, net als mijn zus en wat vrienden. Ik woonde er ook vlakbij in de buurt en hing er geregeld rond. Mijn verhaal Feestje is dan ook vooral gesitueerd in Maerlant-kringen, die waren toch wat progressiever en minder kakkineus. Van Mechtelien weet ik ook nog van haar oudere broers Herman en Jan Wulf. Ik ben een maal kort bij jullie thuis geweest, geen idee waarom. Van Yvonne weet ik verder niets. Bevriend toen met Mariette van der Lee? Vaag. Schiet me nu te binnen dat meisjes op school altijd op blote voeten hockeyden met gym. Ik mocht er graag naar kijken. ;-)

_

Ben ik toch nog even, en mogelijk zijn jullie wellicht ook wat geschrokken (ook van het verhaal). Vooral niet doen, maar dan toch. Ik denk dat Mechtelien dan van 1961 is en ik heb met haar in 4 en 5 havo gezeten. Ik zie haar nog zitten in de klas en kon haar goed zien. En de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik haar ook heel leuk vond. ;-) Net als trouwens Milou van Limburg Stirum, had ik een leuk contact mee. Maar ik was echt gek op Edith. En Yvonne en Mariette waren mooie meiden van de school. Mijn vrienden van school waren Thijs Jellema en Hein de Vries. Kende verder veel mensen, waaronder John Moes en Hugo Jacobson. En ik zat veel op de roeiclub.

En ik zat net te denken over de Van Hogenhoucklaan en begon te twijfelen, maar ik bedoelde steeds de Ruychrocklaan en daar kende ik ook Willem Jan Hattink van, van school, maar Mechtelien woonde verderop in het laatste gedeelte in een wit vrijstaand huis. Lastig soms dat geheugen. En ik kan natuurlijk nog wel heel wat namen noemen van school of uit de buurt, maar dat heeft verder geen zin.

Ik reageerde ook omdat jullie allebei nu in Amsterdam wonen en ik zit niet op Facebook, geen interesse. En ik ben dan verder helaas totaal niet senang om gewoon spontaan naar de winkel van Yvonne te gaan. Niets aan te doen. Maar ik heb dat dertig jaar geleden ook niet gedaan toen ik haar wel af en toe zag in de antiekwinkel op de Denneweg. Ik heb bijna tien jaar op de Denneweg gewerkt. kende daar van alles en iedereen. Maar goed, nooit gedaan, geen idee waarom toen niet. Een ander leven denk ik.

Dan nog over Sophie Westerik, daar heb ik een tijdje bij in haar kring gezeten. Was natuurlijk een knap en populair meisje, ik was vrij onopvallend. Maar een paar jaar geleden kwam ik erachter dat ze dan mogelijk de dochter is van de schilder Co Westerik. Klopt dat? Heel jammer dat ik dat toen niet heb geweten, want anders had ik me een keer bij haar thuis laten uitnodigen! Heb ik wel gedaan bij de familie van Christa Fernhout in Wassenaar, familie van de schilders Edgar Fernhout en Jan en Charley Toorop. Christa zat ook op het Nederlands. Zelf zat ik toen al in de kunst en cultuur, ook later met het werk. Mooie inspirerende herinneringen ook aan tekenleraar Eppe de Haan.

Nou ja, we hebben allemaal al meer dan een half leven achter de rug en nu dus ook kinderen die ook al weer ouder worden.

_

En hoe het zo verder zat met jou op school weet ik dan verder niet (meer). Wel herinnerde ik me gisteravond dat wij dus in de tweede of derde klas dus op een schoolfeest later op de avond vrij lang hebben staan dansen in de aula. En toen gingen we lopend met de fiets samen richting huis. En toen de zoenstop op het Royaardsplein. Ik geloof niet dat we het daar later nog ooit over hebben gehad. En een punt voor mij is denk ik dat ik vrij snel daarna een vaste vriendin kreeg van het Maerlant en beperkte me dat ergens in mijn sociale contacten op school. De vriendin was verder ook nog eens heel jaloers. ;-)

Ging Sophie ook niet een tijd met Torsten Cattenburgh en of Koos de Lange, beiden niet van het Nederlands. De laatste naam zegt je mogelijk niets, maar hij woonde bij mij in de straat. Deel van een jongenstweeling. En ik weet dat Co Westerik nog leeft, maar gek dat ik nooit heb geweten dat Sophie zijn dochter was. Ik was gek op zijn schilderijen die ik vooral kende van het Haags Gemeentemuseum waar ik geregeld kwam. Aan het grote, toen nog vervallen, landgoed Clingendael zat een groot bijgebouw bij waar ik wel eens even naar binnen keek, was het atelier van Cees van Bohemen. Ik was ergens wel graag naar de kunstacademie gegaan, maar vond mezelf niet goed genoeg. Verder vwo of de universiteit leek me ook niets en ik ben toen de Reinwardt Academie gaan doen en heb ik ook afgerond. Heel aardige studie museumkunde en met veel praktische vakken ook. Maar later ook weer heel andere dingen gaan doen ...

Enfin, wel vond ik de liefde van mijn leven met iemand van de Haagse Kunstacademie en hebben we samen onze twee kinderen. Ze is wel mijn ex, maar we wonen schuin tegenover elkaar in een straatje in de Transvaalbuurt. Ze kwam oorspronkelijk ook uit Amsterdam en ben haar ergens later nagereisd vanwege de kind(eren), we hebben nooit samengewoond. Maar ja, ik ben dus van de ene op de andere dag ingestort en ben slecht mobiel en alles. Een afspraak zit er dan ook niet in, maar was wel heel leuk geweest met inderdaad ook Mechtelien en Edith. ;-)

Op Edith heb ik nog wel gegoogeld en zag een site van een Haagse kunstenares, maar dacht gek genoeg dat zij dat niet kon zijn. Dom gedacht ergens, maar ik wist niet beter dan dat ze tandartsassistente was geworden. Maar ook met haar had ik weinig contact, toch een keer op haar verjaardag geweest met een Engelse high-tea in Duttendel ...

Mijn laatste baan was full-time in het Scheepvaartmuseum. Was ook leuk.

_

En wie ken ik nog meer uit jouw oude buurt. De familie Van Wassenaer (tot Catwijck) op de van Ouwenlaan met Alexander, Diederik, Arent en een jonger zusje Geertruid. Tegenover hun woonde Ludo, een oudere jongen. Die zat weer in de kring van vrienden van Mariette die lang verkering had met een jongen die op Scheveningen woonde. Ben een keer bij hem thuis geweest. En ken jij nog Hugo Jacobson, woonde in de Mildestraat. Ook oudere jongen van school, maar ging veel met hem om. Tragisch afgelopen toen hij begin twintig was, helemaal gek geworden. Maar er zijn er meer die het allemaal niet goed hebben doorstaan ...

En ik bracht en haalde mijn kinderen vroeger wel naar de muziekschool in de Bachstraat. Kwam ik zo ook nog wel op de Beethovenstraat, nam ik bij Hergo nog wel eens een broodje filet-american speciaal. Lekker! Verder ken ik dat gedeelte van Zuid niet zo goed. Ken Amsterdam verder wel aardig, behalve West, daar kwam en kom ik nooit. Toch nog lang in Den Haag gewoond, tot 1998, daarvoor al veel heen en weer tussen Den Haag / Amsterdam.

_

Nederlands, Johan Botenga (had met mijn moeder in de klas op de leraren-avondopleiding gezeten), geschiedenis, Gerritsen (ben een keer thuis bij hem op de thee geweest), Eppe de Haan, tekenen, handarbeid, weet haar naam niet meer en een groot raar mens bij handwerken. Economie, Mabelis, liep een tijd krom wegens een hernia, Frans, Offringa en had zijn kinderen op school. Duits, 't Hart, woonde bij mij in de Roelofsstraat, gekke vent. Engels, Liesbeth Croiset van Uchelen (nicht van de dean van Canterbury), was een vrouw met stijl en had ik later ook op de Reinwardt Academie, iedereen zei toen Liesbeth tegen haar, maar ik bleef als enige u zeggen ;-) Gym, Verkijk en die had ik ook al de hele lagere school gehad. Aardrijkskunde, een jonge Indische man, kon geen orde houden. Verder nog de conciërge, weet geen naam meer, het oudere echtpaar van de kantine met in de kantine op het laatst ook broodjes frikandel en tompoucen. De bibliothecaresse, oude tang met tumoren op haar hoofd, kwam daar wel vaak. En dan natuurlijk de rector Piet Meerburg, ik had een enorme hekel aan die man. Voormalige legerdominee die ook in Korea had gezeten. Daardoor mocht de film M.A.S.H. niet worden vertoond. Later is hij er vandoor gegaan met een lerares geschiedenis die ik ook nog kende, werd hij ontslagen. Eindelijk gerechtigheid! En dan drie conrectoren, Goedbloed, Van der Valk (oude indo met een zoon op school) en juffrouw Lamaker, van biologie, ergens een takkenwijf. Juffrouw Klein was van de administratie en de secretaresse van Meerburg, aardige jonge vrouw, kon het goed met haar vinden. Er was ook een amanuensis, die heette dacht ik De Haan. Ik deed verder niets met wis- schei- of natuurkunde. Toch een keer aan de douche getrokken in het scheikundelokaal, geen gevolgen. Pfoe. Dan was er nog een muziekleraar. Die stopte nog eens en-public in de aula met roken toen dr. Meinsma er een lezing met lichtbeelden kwam geven over de gevaren van roken. Ik ben op mijn 15e gaan roken, het domste wat ik ooit heb gedaan. Aan blowen deed ik niet in mijn tienertijd, was daar fel op tegen. Ben het wel later gaan doen, na mijn militaire dienst. Maar ja, dat schiet ook niet op.

Dan ben ik geloof ik wel rond. Dacht nog wel dat jullie Robin Wegener kende, die later een reclame-bureau is begonnen met een van de jongens Slager. Hadden al poen van huis uit. Ik ging ook wel om met Pim Stockhuizen, de zoon van Kick (had ook op het Nederlands gezeten) en Annet Nieuwenhuizen. Na de dood van Kick was Annet met een vrouw getrouwd. ;-) Ze is onlangs overleden.

Zo schiet me van alles toch te binnen, maar mijn leven begon pas echt na de middelbare school en na mijn studie en een vreselijke militaire dienst. Maar dat is een ander verhaal.

_

Nog even. Ik heb nog op de site van Edith gekeken, heel aardig werk, figuratief en smaakvol Haags!, maar ik ga haar nu niet mailen. Dat gaat me toch te ver. Jullie spreken haar nog wel en jullie mogen mijn mails zo doorsturen, voor zover dat interessant is. Ik heb Mechtelien nogal impulsief 's nachts gemaild, maar wel vanuit de overeenkomst dat wij alle drie nu in Amsterdam wonen, voor wat dat dan ook maar waard is. Wel weet ik nog goed hoe ik Edith begin jaren tachtig nog een keer op een koude namiddag in de winter tegenkwam, het was al donker en het was in de Haagse Passage. Het was een leuk gesprek en ik voelde dat er een klik was. Maar we gingen ieder weer onze weg. Maar dat gevoel is altijd wel ergens gebleven, zonder enige bijbedoeling. Grappig en wel leuk, verder niets. Doe haar de hartelijke groeten!

_

Ja, Hester van Eeghen is van 58 (net gelezen), ook van de Ruychrocklaan. Maar volgens mij zat Hester toen toch al in 5V of zo, weet het niet meer. Je kan zeker gelijk hebben. Lorien van der Vlugt, woonde op de Van Alkemadelaan. Was een mooi, lang en elegant tienermeisje. Ging met Diederik van Eck, ze konden samen mooi jiven en stijldansen. Diederik woonde in Wassenaar en werd later de zingende bankier, is hij nu nog denk ik.

Moet ook ineens aan de familie Ledeboer denken, uit Marlot, met gekke Bertje met een stuk ijzeren plaat in zijn hoofd, Danilo en zijn jongere zus. Die zus kwam ik later geregeld tegen rond de Denneweg, was toen bevriend met Frank Joustra had op het Maerlant gezeten, kende ik ook, zat bij mijn zus in de klas. Helemaal maf geworden en jong overleden aan, zeggen ze, maagkanker ... Frank nog een keer tegengekomen bij de drogist en deed hij een kip na. Danilo lang in de bak gezeten (drugs), eerst in het buitenland en later nog in Scheveningen. Ik had later nog het idee om hem daar op te gaan zoeken, maar vond het toch een slecht plan. Ging ook schilderen dacht ik. En inderdaad broer en zus Zoetmulder, Mariette en broer Frans? Hillen zegt me niets.

En zijdelings kwam ik dan ook nog weleens op een hockeyfeest van HGC of van Klein Zwitserland. Zat totaal niet in die hockeyscene met jongens als Maarten van Grimbergen, of de familie Kruise en Zumpolle ...

Alexander van Wassenaer woonde op een gegeven moment op de Polaklaan in Amsterdam, daar is de moeder van mijn kinderen opgegroeid, ik kwam daar vaak bij haar moeder, heel mooi laantje voor Amsterdamse begrippen. Vlakbij Artis. Ik was gek op Artis, heel veel geweest met de kinderen.

Pompe zegt me alleen nog wat van naam, maar ik deed geen biologie meer. En ik woonde in de Roelofsstraat, altijd veel op straat geweest en rondgehangen. Was daar ook gezellig. Daar woonden ook mijn boezemvrienden.

Ja, Gerritsen werd rector van het 1e VCL en daar kwamen de prinsjes en toen wilde helemaal niemand meer naar het Nederlands. Is denk ik ergens het begin van het einde van de school geweest. Maar dat is speculatie, weet het niet. En ik had al geschreven dat ik later de dochter van Van der Zee leerde kennen, Renate, is nog steeds (een feministische) journaliste. Hele gekke meid en nog eens een mooie avond mee beleefd. Van der Zee kon mooi en spannend vertellen. En er was dan wel godsdienst, maar maatschappijleer werd op een gegeven moment buiten de school gehouden, dat was te politiek.

Robin kon goed tekenen. Ik wist ook nog van Avantgarde, gek dat ik hem later nooit eens ben tegengekomen. Geldt wel voor meer mensen.

En jullie zijn dan nog te vinden met jullie meisjesnaam op internet, velen zijn getrouwd en zijn daardoor met de achternaam van hun man niet meer te vinden. Mechtelien, Edith of Hester met haar tassenwinkel in de Jordaan, hebben dan een eigen website, maar dat is zeldzaam. Of ze zitten mogelijk op Facebook en daar kan ik niets mee. Mijn vrienden van vroeger ben ik allemaal al eens grotendeels afgegaan of had ik nog contact mee.

En dan nog op school dat verschrikkelijke incident dat Jan-Willem(?) Schuller iemand van school met joyriding doodrijdt (Michiel Mol). En dan krijg je zelf later kinderen en dan houd je ook overal soms je hart voor vast, maar de meeste angsten ben ik inmiddels wel kwijt, zinloos. Ook of juist in een grote stad als Amsterdam.

[ Dingen liepen ineens wat anders en moest mijn dochter vanavond om zeven uur onverwachts ergens oppassen. Ze haastte zich en een uur later heb ik via Thuisbezorgd op haar oppasadres een maaltijd laten bezorgen. Dat kan dan ook tegenwoordig. En met kinderen zijn mobieltjes toch ook ideaal ... Als ze opnemen. ;-) ]

_

Nou meiden, Mechtelien en Yvonne, zondagavond bijna elf uur en wel even voldoende stof zo uitgewisseld. ;-) En nee ik ben zeker niet depressief en ook geen burn-out, maar wat dan wel, weet niemand. Wel weet ik dat ik bijkans knock-out ben en reken niet op echt herstel. Intellectueel gaat het dan nog het beste, daarom ouwehoer ik ook graag in de mail. En er is een beetje mee te leven binnen mijn beperkingen, maar ergens is het ook rampzalig. Het is niet anders. En het zal ergens ook wel de tol zijn van een wat turbulent leven ... En nou, Mechtelien heeft al via, via mijn dochter getraceerd op haar school! ;-) Zo gaan die dingen in een kleine wereld, al spreidt zich dat nu ook uit tot Amsterdam. Het verbaast me niets. En ik heb geloof ik al drie keer afgerond en jullie het beste gewenst, maar dan komt er toch weer wat achteraan. En dan moest ik net sinds heel lang denken aan ene Veronica van het Nederlands, het enige andere meisje van de school waar ik wat mee heb gevoosd, bij haar thuis. Ze woonde in een flatachtige woning op de Van Alkemadelaan richting de Oostduinlaan. Enzovoorts ... Ik stop.

En dan heb ik vandaag mijn ex aan de telefoon gesproken die net een fraai lesboek uit heeft over portretschilderen, mijn zoon in Duitsland aan de lijn gehad en Aaf op haar oppasadres over een bestelde shoarmaschotel met extra knoflooksaus. Een kleine wereld, maar ik ben blij dat het er allemaal is en dat ik besta! Wel mis ik af en toe de Haagse humor. Heb nu even geen kwinkslag bij de hand, maar dan toch even weer de Mazzel en tot eventueel ooit een volgende keer ... En morgen weer een dag ...

Ciao en een dikke zoen!

DirkJan

¶ Ik verkeer al mijn hele leven periodiek in een crisis over wat ik nu aan muziek wil horen en wat even niet. De onmacht die er mee gepaard gaat wordt alleen steeds groter.

¶ Weinig bijzonderheden hoe ik kerst heb gevierd door de jaren heen. Vroeger thuis of bij oma en opa op de Sportlaan. Vaak gedoe wie waar naar toe ging in de familie. Altijd lekker eten. Ook kerstavond werd gevierd met cadeautjes onder de kerstboom. Op tv het Engelse Billy Smart circus.

Later kerst vieren met je vriendin, een avond bij je ouders en een bij je schoonouders. Midden jaren tachtig me voor het eerst daarvan los gemaakt en met vrienden kerst gevierd in een (illegaal) restaurant in Den Haag. Was een revelatie en soort van bevrijding. Paar keer kerst met familie in een restaurant doorgebracht.

De leukste kerstherinneringen bewaar ik aan die met mijn eigen kinderen en dan gewoon rustig thuis. Kerstmuziek, wat lekker eten en drinken, en verder een sfeervol samenzijn. Je hebt niet veel nodig.

¶ North Sea Jazz 1988. Ik ben medewerker en sta backstage bij de grote tent op het terrein van het Congresgebouw. Miles Davis heeft er gespeeld en de bandleden trekken zich direct met Miles terug in een grote portacabin achter het Tuinpaviljoen. Er mag verder niemand bij, ook niet Michiel de Ruyter die voor de deur in zijn rolstoel wacht op een ontmoeting met Miles. Uit het gebouwtje klinkt er plots een hard en ritmisch gejoel. De bandleden slaan langdurig met hun vuisten op de tafels, stampen met hun voeten en schreeuwen harde kreten.

Later spreek ik de bassist Darryl Jones nog uitgebreid en vertelt hij dat ze dat altijd doen na afloop van een concert om af te kicken van de intensiteit en adrenaline van een optreden. Miles Davis weer in Den Haag. Legendarisch.

¶ Tussen 2000 en 2005 heb ik nauwelijks gecomputerd en had geen internet. Bewuste keuze. Daags na de geboorte van mijn dochter de stekker eruit getrokken en me voorgenomen om weer online te gaan naar haar vijfde verjaardag. En zo is het ook gegaan. Geen enkele spijt, uiteindelijk is het echte leven een stuk belangrijker en interessanter.

¶ De journalist eist dat hij de vragen in zijn eentje samen mag stellen.

¶ In de jaren tachtig op North Sea Jazz hingen in het Congresgebouw overal monitoren. De beelden en vaak handgeschreven teksten kwamen vanuit de controle-kamer van Paul Acket. Het was informatief voor bezoekers, maar ook om muzikanten een bericht te sturen. Er waren nog geen mobieltjes. Zo kon er bijvoorbeeld staan, Hans Emmerich zo snel mogelijk naar de Jan Steenzaal. En Hans Emmerich was dan een bassist die op het laatste moment moest invallen.

Een paar van die grote papieren teksten heb ik later mee naar huis genomen. Als aandenken. Mijn kompaan Lester had er ook een paar voor op de wc en herinnert zich nog, Hans Dulfer naar Commissiekamer 2. De leukste die ik had was:

Paul, nu Sinatra bellen!

¶ Ik heb voor- en afkeuren voor muziek, maar het komt er op neer dat ik juist toch dat hele palet met de meest uiteenlopende muziekstijlen wil horen, analyseren en waarderen. Als doel op zich.

Het beste dansnummer vind ik nog steeds Le freak van Chic.

De meeste jazzmuzikanten waren geen grote componisten van standards. Veel nummers waren gebaseerd op bestaande liedjes. Jazz gaat ook om de groove en de beat.

¶ Hiphop is niet direct muziek die me aanspreekt, maar het wordt steeds populairder in Nederland door de verschillende varianten die minder agressief zijn. Nederhop begint meer mellow en mainstream te worden. De grote kracht achter de Nederlandse hiphop is het platenlabel Top Notch van Kees de Koning. Kijk maar eens welke artiesten er in zijn stal zitten.

Website platenlabel Top Notch - top-notch.nl

Is de hit Parijs van Kenny B. niet te plaatsen in een hoek die je 'soul-hiphop' zou kunnen noemen? Net zoals Stromae? En dan hiphop zonder rap, maar wel met dezelfde soort beats en breaks.

En in de NRC kwam een filosoof zijn beklag doen over de verwerpelijke muziek van de hedendaagse Electronic Dance Music (EDM). Niets nieuws onder de zon en deze kritiek op nieuwe (pop)muziek is van alle tijden. Het is allemaal ook niet mijn smaak, maar zal de voorkeuren van een ander nooit veroordelen. Er bestaat geen beste of betere muziek. Dat is persoonlijk.

"Alle tieners zeggen ja tegen MDMA", deze dance is als drugs - Toine Janssen - nrc.nl

[ En het meisje uit de clip Drank en Drugs (Olivia, 20 jaar en model) ken ik door haar ouders al vanaf haar geboorte. En dan dit. Tja. Maar goed, nummer 1 en acht miljoen views op YouTube. Mogelijk is zo'n nummer nu ook populair omdat niets meer mag voor tieners, afzien. De embedded clip staat in het artikel van nrc.nl, ik ga hem hier niet neerzetten. Alleen maar dingen die ik goed of interessant vind. Het leven is voor jonge mensen wellicht al zo complex geworden dat ze graag naar simpele muziek en beats willen luisteren en vooral ook om er op te dansen. ]

¶ De hitte. De zwoele en zoele interpretatie van Quincy Jones van het sixtiesnummer Summer in the city van de Lovin' Spoonful.

Summer in the City - Quincy Jones / Valerie Simpson - Fototclip - YouTube

¶ De Tour startte vandaag voor de zesde keer in Nederland. In 1973 was dat in Scheveningen. Ik ben toen niet naar de proloog gaan kijken, maar de volgende dag stond ik achter een hek op de lange Landschijdingsweg aan de rand van Den Haag bij Wassenaar. Er stond verder vrijwel niemand. Er passeerde de lange tourkaravaan van auto's en met name Franse reclame-wagens. Dan even niets. Politie op motoren. Het peloton kwam voorbij in een flits. Ik zocht met mijn ogen alleen naar de gele trui van Joop Zoetemelk die de proloog op zijn naam had gezet. Ik heb hem gezien. Het duurde bij elkaar nog geen tien seconden en toen was het voorbij.

En zo keek ik vele jaren daarna naar de Tour op tv, maar luisterde ik ook via Radio Tour, vooral tijdens het werk. De hoogtijdagen van Theo Koomen nog meegemaakt. Na de grote dopingschandalen rond 2000 een aantal jaren overgeslagen, maar sinds een paar jaar volg ik het toch weer met belangstelling via Radio 1.

¶ En je spelt dus dinertje en soupertje.

¶ Begin jaren negentig heb ik nog ludiek actie gevoerd om het radio-programma Album van Gerrit den Braber te behouden. Het was een programma met musette en amusementsmuziek van voor, in en na de oorlog. Voor oude mensen, wat oubollig, maar ik vond het juist ook als jonge luisteraar interessant.

Toen het dreigde te verdwijnen heb ik een actiebrief naar alle media gestuurd - via de post, nog geen internet - en ondertekend met de Actiegroep Cor van der Laak. Later een paar keer wat over gehoord op de radio, maar verder tevergeefs.

Ruim tien jaar later nog een actie-blog gemaakt voor het verdwijnen van het radio-programma Tros-forum en daarna nog een oproep geplaatst voor het dreigende verdwijnen van het radio-programma For the Record van Mart Smeets (en met Leo Blokhuis). Dat haalde de NRC en NRC Next met een klein berichtje dat ergens achter deze site staan afgebeeld met een scan. Heel aardig. En het is toen hoe dan ook gebleven, maar jaren later alsnog verdwenen vanwege bezuinigingen.

En nu is de hele zender van Radio 6 aan de beurt.

¶ Ineens zie ik het beeld weer voor me: de jonge tienermeisjes Evelien en Antoinette Varossieau die bij Evelien thuis in de voorkamer dansjes instuderen op de muziek van Abba. Het zal rond 1975 zijn geweest en het is heerlijk om naar te kijken. Evelien is het jongere zusje van mijn vriendin en Antoinette haar hartsvriendin van de lagere school. Evelien beschouwde ik al snel als een soort van eigen jonger zusje maar ook was ze later vele jaren mijn droomprinses. Nog steeds wel een beetje, hoewel ik al weer wat jaartjes ben uitgedroomd over alles.

Een keer doe ik totaal argeloos haar kamerdeur open en zie ik haar naakt in het midden van de kamer staan. Ze kwam net onder de douche vandaan. We schrikken beiden en ik doe gelijk weer de deur dicht, maar de aanblik was in mijn hersens gebrand. Een godsgeschenk.

Later ging ze naar de hotelschool in Breda en ben ik een keer langsgeweest. Er was feest in de stad en zijn uitgegaan met haar vriendinnen, allemaal zalige lolettes. Het was de kans op een spannend contact, een orgie misschien, maar er gebeurde niets. Maar goed ook.

Nee, ze zou altijd een stille liefde blijven. Eind jaren tachtig werd ik een paar keer sentimenteel gegrepen om contact met haar te zoeken, maar gelukkig niet gedaan. Het zakte weer. En zo verdween ze uit het zicht van mijn zoete herinneringen. Onlangs las ik op internet dat ze is getrouwd, maar geen kinderen heeft. Dat zal zo zijn redenen hebben.

En het is niet toevallig dat het zo is gelopen, het moest zo zijn, ook al weet ik niet wat de bedoeling was. Diepe liefde voelen.

¶ Via uitzending gemist het tv-college gezien van Wilfried de Jong en Michiel van Egmond over het legendarische jazzalbum Kind of Blue van Miles Davis uit 1959. Heel aardig half uurtje, vooral ook interessant voor een jongere generatie. Er valt nog wel wat op af te dingen, maar ik vond het over het geheel goed en met volle overgave gebracht.

Hier een link naar de Summer School van De Wereld Draait Door met onder meer deze aflevering.

Summer School DWDD - Kind of blue - vara.nl

Maar ook een link naar het album zelf op YouTube, 45 minuten. En ik hoorde Kind of Blue pas na Ascenseur pour l'échafaud van twee jaar daarvoor. Ook al midden in de cool. Wat dat betreft was Kind of Blue geen verrassing meer. Maar o, wat is het ook mooi en goed opgenomen. Ook daardoor is het tijdloze muziek.

Kind of blue - Miles Davis sextet - 1959 - Hoesclip - YouTube

¶ De zwangere vrouw is uitgerekend uitgerekend op haar verjaardag.

¶ In 2014 overleed Hugo Brandt Corstius. Maar ik wist niet waaraan hij dood was gegaan. Ik weet nu dat het een vorm was van snelle en uiteindelijk zware dementie. Opmerkelijk voor een man die zoveel woorden in zijn hoofd opsloeg.

Liesbeth Koenen gaat een biografie over hem schrijven. Zal nog moeilijk worden om ook zijn persoonlijkheid en psychologie te behandelen. Naar eigen zeggen was hij zelf ook een asperger. Dat kan goed kloppen, maar wat moet je daar verder mee?

¶ Maja is een bijnaam.

¶ Momenteel draait de cultklassieker Blade Runner in een director's cut met veel succes in de bioscoop. Ik heb vorig jaar wat over de film geschreven in een reactie op een taalblog in verband met de Turing-test die bedoeld is om een mens van een machine te onderscheiden.

<< Dat bracht mij bij de science-fictionfilm Blade Runner uit 1982. Uitstekende cultfilm die draait om gevaarlijke genetisch gemaakte menselijke 'androïds', replicanten. Met behulp van de zogenaamde Voight-Kampff-machine en een vragenlijst kunnen de replicanten ontmaskerd worden omdat ze geen empathie en emoties kennen. Beroemd is de ondervraging van Leon over een turtoise, een schildpad. Hieronder een linkje naar de scene, maar eerst nog een aantal vragen die in de film voorkomen:

- It’s your birthday. Someone gives you a calfskin wallet. How do you react?

- You’ve got a little boy. He shows you his butterfly collection plus the killing jar. What do you do?

- You’re watching television. Suddenly you realize there’s a wasp crawling on your arm.

Uit het fragment:

- You’re in a desert walking along in the sand when all of the sudden you look down, and you see a tortoise, it’s crawling toward you. You reach down, you flip the tortoise over on its back. The tortoise lays on its back, its belly baking in the hot sun, beating its legs trying to turn itself over, but it can’t, not without your help. But you’re not helping. Why is that?

- One more question: You're watching a stage play - a banquet is in progress. The guests are enjoying an appetizer of raw oysters. The entree consists of boiled dog stuffed with rice. The raw oysters are less acceptable to you than a dish of boiled dog.

( Rachael "fails" this question when she shows more empathy for the oysters than the dogs, indicating she's a Replicant by her inappropriate emotional response.)

Blade Runner - Interview Leon

http://www.youtube.com/watch?v=yiuAI-GuOOc >>

¶ Anna loog, want ze gaat niet digitaal.

¶ Toevallig op 7-7-2007 heb ik met Johan Hoekstra pekingeend gegeten bij Nam Kee op de Geldersekade.

¶ Schitterend, mooi en melancholiek.

Verdomme Kees - Frans Halsema (Michel van der Plas - Harry Bannink) - Fotoclip - YouTube

En hier de cover van Acda en de Munnik. Live met het Metropole orkest.

Kees - Acda en de Munnik - Liveclip - YouTube

¶ Het was lang geleden, maar laatst kocht ik een pakje verse stroopwafels. Er zaten er acht in. Lekker, een paar dagen wat zoete stroopkoek voor bij de koffie. Ik ben gek op stroopwafels, maar vermijd de suiker al jaren. En hoe ging dat na de eerste stroopwafel? Ik heb ze alle acht achter elkaar soldaat gemaakt. Ik dacht nog bij de twee laatste, Die bewaar ik, maar dacht ook, Ik eet ze nu maar beter gelijk op, dan ben ik er vanaf. Het resulteerde in een mengeling van zware bevrediging en lichte misselijkheid.

§ De Reinwardt Academie: studenten Michel Otten, Ad Galama, Bert Pots, Peter Paul Kerpel, Robert van der Hoop, Jan Prins, Monique Douglas, Chris Vellinga, Solveigh van Gurp, Max Meijer (Arnhems Museum), Antoinette van Dorssen, Margriet Lestrade, Eliane van Dorp en Sigrid met haar boezemvriendin waarvan ik de naam niet meer weet, terwijl ze wel populair was. Docenten, Hans Niemeyer, Dusee, Piet Pauw, Liesbeth Croiset van Uchelen (ook van het Nederlands Lyceum), Siebe of Wiebe van de broodjes (met hardgekookt ei), Han Meeter met hond (yak), museoloog Peter van Mensch, Frans Schouten (pedagogiek, didactiek), Ron van Vleuten (marketing en pr, had op de lagere school, de Nutsschool, met mijn vader in de klas gezeten), tekenen en schillderen Kees Streefkerk, Bernhard Asselbergs, Ron van Vleuten (had bij mijn vader in de klas gezeten op de Nutsschool). Goddijn. Robert Webster, schilderen, maar die heb ik toen zelf niet gehad.

§ Mijn eerste internet.

<< Het was 1992 of begin 1993. Ik had contact met
jongens die het bulletin-board Moir Brandts Honk
beheerden in Den Haag. In het Filmhuis stond een
modem voor de bank. Paar keer mee naar huis genomen,
ingebeld en ingelogd en kon ik met sysop Huib chatten.
Bijzondere ervaring. En ik kon in principe ook mailen.
Ik had twee adressen, een van mijn jonge tante die bij
de universiteit in Leiden werkte en een van een
visitekaartje van virtual-realitypionier Scott Fisher
van de NASA. Maar ik wist niet wat ik ze moest schrijven.
Allemaal nieuw, maar ik was heel enthousiast. En straks
had iedereen dat in huis met een modem, telefoon en
een pc en kon je alles aan elkaar vastknopen. Ik probeerde
mijn hele omgeving te overtuigen, maar weinig enthousiasme.
Daarna kwam Xs4all en de rest is geschiedenis. >>

§ Het moet al weer ruim vijftien jaar geleden zijn en ik herinner me er niet veel meer van. Er was een aantal weken 's avonds een kort item in een VPRO-radioprogramma en waarin verschillende schrijvers verslag deden van een afgezonderd verblijf op de Euromast, ze hadden alleen internet. Of dat ook werkelijk zo was ben ik nooit te weten gekomen, maar er werd opgeroepen om mails te sturen. En dat heb ik gedaan naar de Haagsche schrijfster Helga Ruebsamen die toen in de Euromast zat. Kende een verhalenbundel van haar. Ik reageerde eenmalig over haar verblijf, internet en Den Haag. Verder geen antwoord ontvangen.

Een paar maanden later ontving ik een mail van de VPRO en zou er een (dun) boekje verschijnen over het project/experiment en of mijn (lange) mail mocht worden opgenomen. Tuurlijk, leuk, maar dan wel even de typefouten corrigeren. Dat wilden ze aanvankelijk niet, maar ik wist ze uiteindelijk toch te overtuigen, de overige teksten zouden wel gewoon geredigeerd worden, maar niet de luisteraarsbijdragen. Dat vond ik gek.

Het boekje kwam uit, niet veel bijzonders verder. Het heette Alleen met interet, ik zal het ergens hebben opgeborgen.

§ In de beginperiode van internet en de hoogtijdagen van de nieuwsgroepen was ene Truus de Wit een fenomeen. Een onbekend figuur dat steeds overal met een heel kort zinnetje op antwoordde. Ze werd ongekend populair, maar niemand wist wie of wat het was. Ik ook niet. Later maakte ze een boekje en kwam ik er wel achter. Ik deed zelf op usenet aan internet-drama en soaps in die tijd en uit nieuwsgierigheid en verbondenheid zocht ik contact. Er ontstond een jarenlange mail-correpsondentie en we hebben elkaar een dagje ontmoet in Amsterdam, toen heb ik een mooie rondleiding door de stad gegeven.

[ Terzijde. Ik leerde aardig wat internauten kennen via De Digitale Stad, waaronder ook de schrijfster Marianne van den Boomen. Paar keer ontmoet en ook heel lang mee gemaild. Verliep altijd genoegelijk en persoonlijk, maar verwaterde. En nu leeft ze niet meer. Bye bye. ]

¶ Palindroompje:

Als er een knik in een kink zit, dan is er sprake van een kinkknik.

¶ Nieuwe spelling.

ge-bbq-d

¶ In mijn tienertijd mijn eerste vriendin en werd een lange relatie met een tragische afloop. Maar onderwijl was ik heftig en hevig verliefd geworden op haar jongere zus. Goddank nooit wat mee gedaan, onbereikbaar. Voor altijd.

Een maal open ik toevallig een kamerdeur in het ouderlijk huis van mijn vriendin. Daar staat mijn muze, naakt. Een flits - we schrikken beiden - en ik sluit de deur.

Ascenseur pour l'échafaud. Miles Davis.

¶ De nieuwe haring was lekker, maar schrijf er nu niet verder over, al eerder gedaan. Maar ik kwam weer op het onderwerp vis en moest aan een beproefd recept denken dat ik ooit bij iemand at en daarna zelf een paar keer heb gemaakt. Het is met wat googlewerk waarschijnlijk Siciliaans, kan goed kloppen. Maar ik deed het wel net iets anders en simpeler. En nu heb ik wel een naam voor het recept gevonden.

Rode poon met caponata en brood

Heel kort en anders moet je maar eens googelen. Het is een ovenschotel voor twee personen met twee rode ponen die gaar worden in een dikke boerse saus van olijfolie, tomaten uit blik, gesneden ui, veel ringetjes zwarte olijven en kappertjes. Stukjes knoflook. Met wat Italiaanse kruiden naar keuze, zoals oregano, thijm of basilicum. En een scheutje droge witte wijn waarvan je de rest bij het eten kan opdrinken. Zorg voor een reserveflesje. Er kan nog aubergine en selderijstengel bij, maar ik zou het niet doen. Tijdens de ovenduur van zo'n drie kwartier, regelmatig de caponata over de ponen scheppen. En dan eten met stukken Turks brood.

Moet je daarna wel je vingers aflikken.

¶ Als ik denk aan de Haagse film- en bioscoopgeschiedenis moet ik ook denken aan de filmjournalist Piet Ruivenkamp van de Haagsche Courant. Hij leeft niet meer, maar ik heb hem een paar maal ontmoet. Later nog een keer een conference voor een duo geschreven waar hij in voorkwam. Een man van vroeger, van de jaren vijftig. Hij vertaalde ook filmtitels voor distributeurs. Engelse titels werden nog wel gehandhaafd, maar Duitse en met name Franse filmtitels werden vertaald naar het Nederlands. Of geheel nieuw verzonnen. Ik herinner met dat Piet Ruivenkamp een Franse film vertaalde naar, Kip ik heb je.

En dan denk ik gelijk aan de Haagse filmjournalist van Het Binnenhof, Bert Jansma. Ook jazzkenner en waar hij over schreef en schrijft. Hij kwam vaak in het Haags Filmhuis om de films van te voren te zien voor een aparte persvertoning. Dan daarna sprak ik hem wel. Vaak met een biertje waar hij ook van houdt. Geanimeerde gesprekken. De broer van Kees.

Hans Beerekamp van de NRC een maal aan de lijn gehad vanwege een KultNite filmnacht in het Haags Filmhuis. Heeft hij een stukje vooraf over geschreven. En een keer gezien bij een filmquiz in Kriterion Amsterdam. En recent een paar keer contact gehad via Twitter omdat ik meedeed met zijn loeimoeilijke Twitquiz.

Peter van Bueren. Volkskrant. Filmpaus in ruste die van plan is om zijn biografie te publiceren. Liever zie ik al zijn filmrecensies gratis online. Ik heb hem een maal gezien en aangesproken op een persconferentie op het Rotterdam Filmfestival. Op de persconferentie vanuit de zaal. Zat ik voor filmblad Skoop. Werd een klein stukje met een nieuwtje.

En Joyce Roodnat van de NRC. Met haar heb ik telefonisch een geweldige voorpagina gemaakt voor het Cultureel Supplement met kleurenfoto's van The Wizard of Oz voor de Kerstfilm die ik voor het Haags Filmhuis organiseerde. De niet ondertitelde print uit Engeland gehaald bij de BFI (British Film Institute). Joyce Roodnat ook in het echt wel tegengekomen, maar niet gesproken. De vrouw van filmmaker Eric van Zuylen. Ik figureerde nog in een film van hem.

Andre Nientied heb ik nog leren kennen voordat hij filmrecensent werd. Ab Zagt, Hans Schwartz, Rogier Proper, Ellen Waller, Jan Blokker, Mark Moorman, Dana Linsen, Mart Dominicus, Erik de Kuyper. Ok, dan ook maar Simon van Kollum, Bob Bouma en René Mioch. Tja.

Skoop, Skrien en de Filmkrant, Cahiers du Cinema, De SFX en Variety.

¶ Donald Duck-spoonerisme.

Wudlig van Heetboven.

¶ De hele muziekwereld is volop in beweging, op alle fronten. Het viel me bijvoorbeeld al eerder op dat er een apart genre is ontstaan met muziek van met name Amerikaanse zangeressen die door tienermeisjes en jonger als heldinnen worden bewonderd. Taylor Swift, Beoncé, Katy Perry, Miley Cyrus. en Lady Gaga. Ik denk dat het een combinatie is van dat kinderen al veel jonger met popmuziek in aanraking komen en een vorm van vrouwenemancipatie.

¶ Onlangs maakte ik een lijstje met Haagse bioscopen die ik gekend heb. Dat lijstje was zeker niet compleet. Nu stuitte ik op een heel aardige afstudeerscriptie van Elise Mutsaers uit 1996 over de Haagse bioscopen in de jaren vijftig. Ook niet compleet, maar met veel info en afbeeldingen.

Een reis om de wereld in de vijftiger jaren. Zoektocht naar de identiteit van Haagse bioscopen in de jaren vijftig - Elise Mutsaers - 1996 - filmatelier.nl

¶ Iemand die ik goed ken, heeft een tennisarm opgelopen door intensieve gitaarstudie. Even gegoogeld op de blessure en kwam tot twee conclusies: Je moet de spieren rond je elleboog blijven bewegen en fysiotherapie heeft geen zin. Het gaat vanzelf weer over. Maar mijn goede contact gaat toch naar de fysio voor twee maal een half uur massage in de week. Zit in zijn zorgpakket en kost hem niets. Baat het niet, het schaadt ook niet. Maar mijn boerenverstand zegt al dat een uurtje massage in de week natuurlijk nooit effectief kan helpen. Tja.

Zelf heb ik er nooit last van gehad, maar ik heb ook vrij intensief gitaar gestudeerd om de akkoorden te leren en om snel te kunnen wisselen van greep. Daar ben ik veertig jaar geleden mee begonnen. Helemaal autodidact, nooit een seconde les gehad.

En als je begint, dan druk je de snaren hard in met je vingertoppen en dat voel je tot in de spieren van je elleboog. Oefening zorgt ervoor dat het steeds meer ontspannen gaat, dan gaat ook je spel vooruit. Veel plezier aan het studeren zelf ook beleefd. En vervolgens in combinatie met muziekboeken popnummers spelen, met wat zang erbij. Nooit de ambitie gehad om er verder wat mee te doen, ook nooit samengespeeld of een liedje gemaakt. Puur hobby en ontspanning. Lang plezier van gehad. Speelde ook wel met een nekklem en een mondharmonika. Maar stelde muzikaal weinig voor.

En nooit elektrisch gespeeld of willen spelen. Later ben ik me toch meer gaan richten op de piano en heb ik me daar ook de akkoorden en wat meer aangeleerd. En nog een tijdje saxofoon. Lekker om te doen kwa fysiek toeteren met je hele lichaam erachter. Jazzy riedels met blue-notes.

Muziek!

¶ Een van de eerste filosofische vragen die kinderen uitwisselen is, Als je moet kiezen, wat ben je dan liever, blind of doof?

Ik heb daar nooit een antwoord op kunnen geven en vond het een onmogelijk dilemma. Dat is heel lang zo geweest. Maar onlangs kwam ik toch tot de persoonlijke conclusie dat je beter blind kan zijn dan doof. Iemand die kan horen en spreken kan direct communiceren en als het moet, lezen met zijn vingertoppen. Bovendien kent de dove medemens niet het wonder van de muziek. Hier wilde ik het bij laten.

¶ Nieuwe woorden leren. Ik kwam in een stukje over de nieuwe haring op nrc.nl het woord rezel tegen. Kende het niet en staat ook niet in de Van Dale of in het WNT. Is wel bij andere bronnen bekend. Maar wat is een rezel? In het artikel van de NRC staat het volgende.

<< Er blijft een deel achter van de rezel, de pancreasklier van de haring die spijsverteringssappen produceert en na het kaken meehelpt aan de fermentatie, een koude garing van het visvlees. >>

¶ Het dingetje achter in je keel: de huig.

¶ Bij het eten van een haring aan de staart, dan denk ik weleens dat we als mens niet alleen van de apen afstammen, maar oorspronkelijk ook verwant zijn met zeehonden. De zee roept.

¶ Op mijn site ben ik onderhand wel door mijn populaire recepten van weleer heen, maar moest nu denken aan een lekkere en bijzondere Zweedse aardappel-ansjovis-schotel uit de oven: Janssons frestelse, oftewel Janssons verleiding. Verschillende malen ergens gegeten en ook zelf gemaakt. Apart.

Aardappelen tot kleine dunne frietjes snijden en samen met gefruite ui in een ovenschaal scheppen. Royaal zwarte peper erover. Dan aardig wat grote Zweedse ansjovis eroverheen. Dan weer een klein laagje aardappel en ui. En dan alles onder een laag slagroom zetten. Goed en op het krokante af gaar laten worden in een hete oven. De ansjovissen smelten en geven hun smaak af. Kan allemaal wel even duren.

Google eens voor details. Maar let op, je moet het niet maken met de blikjes bremzoute ansjovis die we hier kennen, maar met de grotere blikken met eerder zoete, ingelegde ansjovis uit Zweden. Het gaat dan ook om sprot. Heel wat anders. De blikken kan je kopen bij IKEA.

Hier een foutief recept over de ansjovis uit 2010 uit de NRC, maar verder goed bruikbaar. Met veel reacties.

Een avond zonder pakjes - Recept Janssons frestelse - Marjoleine de Vos - December 2010 - nrc.nl

¶ Op de middelbare school moest ik voor geschiedenis twee scripties schrijven. Die gingen over Thorbecke en het surrealisme. Ik kreeg voor beide een 10. Was ik nogal verbaasd over. Nee, ik was beslist geen genie. Nog steeds niet.

¶ Mijn belangstelling voor lekker eten zat er al vroeg in. Maar ik herinner me nu ook mijn interesse als jong kind voor het Romeinse Rijk. De wrede keizers, de gladiatoren en de christenen die voor de leeuwen werden geworpen. Intrigerender vond ik de orgieën die werden gehouden en waar alleen maar werd gegeten. Als de maag vol was, dan kietelde je met een pauwenveer achter in je keel, moest je overgeven en kon je verder eten. Vooral het detail van de pauwenveer is nog steeds blijven hangen.

Het kinderboek over de kabouters Wipneus en Pim in Luilekkerland vond ik geweldig. Er vlogen gebraden kippetjes door de lucht en uit de kraan kwam limonade. Daar had ik toch ook wel fantasieën over als kind.

Of de weddenschap in een boekje van Flipje van Tiel. Iemand gaat een wedstrijd aan wie de meeste pannenkoeken kan eten. De winnaar krijgt een dubbeltje. De uitdager verliest en geeft een dubbeltje, maar zo zegt hij op de laatste pagina, hij heeft wel voor tien cent heel veel pannenkoeken gegeten. Een kindermopje dat ook tot mijn verbeelding sprak.

¶ In de jaren vijftig en zestig had je sexbommen als Marilyn Monroe, Jayne Mansfield en Brigitte Bardot. Dianna Rigg als Emma Peel. Uit mijn eigen tienertijd in de jaren zeventig herinner ik me er eigenlijk geen enkele. Ja, de blonde Agneta van Abba, Willeke van Ammerooy in Mira, Brit Ekland uit James Bond, Joanne Lumley als Purdy en Sylvia Kristel met Emanuelle. Duitse tv-presentatrices met spannende blouses. Ageeth Scherphuis, Yoka Beretty, Annemarie Oster, Pleuni Touw, Sonja Barend. Nastassja Kinski.

Nooit wat met porno gehad en nooit voor bloot naar de bioscoop gegaan. Als tiener zag ik wel Last Tango in Paris met Maria Schneider. Zeker erotisch, maar heel spannend vond ik het achteraf ook niet. Dan eerder de sexscène van Julie Christie in Don't look now.

Begin jaren tachtig is er piraten-tv in Den Haag en zie ik voor het eerst saaie en lelijke porno en ook wat oubollige Tiroler-sexfilms. Slaapverwekkkend.

Dieuwertje Blok. Jerney Kaagman in de eerste Playboy. En daarna de super-modellen als Claudia Schiffer, Naomi Campbell en Julia Roberts. Blondie, Kim Wilde, Sade en Madonna. Lady Di. De sexualisering van de cultuur, media en reclame.

Nog wat jaren later zendt de commerciële tv wel erotiek uit op tv. Vrijwel niets van gezien, want ik had toen geen tv. Maar zou nu niet meer kunnen op een open kanaal. Akkemay in Schatjes.

En nu? Scarlett Johansson. Elizabeth Hurley en Jessica Biel. Een beetje Yvon Jaspers, Anita Witzier, Daphne Deckers, Anniek Pheifer. Beoncé. Carice en Halina. Doutzen? Hmm, te mooi. En nog steeds dol op Franse zuchtmeisjes.

En ik maak een verschil tussen mooi en aantrekkelijk. Mooie vrouwen zijn er genoeg, maar aantrekkelijke vrouwen voor mij een stuk minder. De aantrekkelijke vrouwen kwam ik bij voorkeur in het echte leven tegen. Om met Wim de Bie te spreken, Wat heb je nou aan papieren joekels?

¶ Een nieuwe lente, nieuwe schoenen.

Wim T. Schippers

¶ Al vanaf heel klein ben ik een liefhebber van humor, cabaret en comedy. Alleen van Amerikaanse humor ben ik nooit zo gecharmeerd geweest, wel van de Britse humor.

Er zijn eigenlijk maar twee grote Amerikaanse films die ik zeer humoristisch vind en als oudste is dat Some like it hot van Billy Wilder met Jack Lemmon en Marilyn Monroe. Geweldige filmklassieker.

__

Intermezzo met muziek.

De Jitterbug - Jerry Lewis - Filmclip - YouTube

Rock a bye baby - Jerry Lewis - Filmclip - YouTube

Geinig. En ik heb nog aardig wat films gezien met Jerry Lewis en ook als duo met entertainer Dean Martin. Matige en gedateerde films. Een link met Jim Carrey is snel gelegd. Ze staan beiden meer in de Amerikaanse traditie van fysieke humor en gekke bekken trekken. Maar dansen kon Jerry Lewis wel.

Cinderfella dance - Jerry Lewis - Filmclip - YouTube

__

Maar als tweede komische topfilm zag ik later de Amerikaanse film King of Comedy van Martin Scorsese. Met Robert de Niro en met Jerry Lewis die zichzelf speelt. Enorm goede film met een terechte cultstatus.

[ [ Ik ben weer wel een liefhebber van de Amerikaanse slapstick, Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harold Loyd, Ben Turpin, Laurel en Hardy, de Drie Stooges, Marx Brothers, The Young Rascals, Abott en Costello en vele anderen. Maarten van Rooijen in de jaren zeventig met zijn programma Zwijgen is goud over de stomme film. Comedy Capers. ] Beste Amerikaanse stand-up-comedian, Eddy Murphy. ] ]

¶ De Haagse Motions waren de eerste beatgroep die in 1965 een (fake) hitnotering haalden in in de Top 40. Een paar jaar later verliet Robbie van Leeuwen de band om Shocking Blue te beginnen. The Motions met zanger Rudy Bennett gingen verder, maar boekten geen grote successen meer.

In 1969 gingen ze voor een korte trip naar New York en die gefilmd werd voor de AVRO-televisie. De opnames daarvan zijn begin dit jaar online gezet en zijn nu te bekijken. In april verscheen er een boek over de geschiedenis van de Motions. Nederlandse en Haagse pophistorie.

Uitgebreid artikel over het boek The Motions - April 2015 - dichtbij.nl

The Motions in New York - Juni 1969 - Avro tv - 25 min. - Vimeo

¶ Gerrit Komrij heb ik nooit gezien, laat staan ontmoet. Martin Bril ooit voor het Stedelijk in Amsterdam kort gesproken bij een tentoonstelling van Dennis Hopper. Maar Martin Bril was geen held van mij, Gerrit Komrij wel. En dat was Theodor Holman ook niet. Veel columns van hem gelezen en met hem meerdere malen aangenaam geouwehoerd rondom de toog van café de Klepel in de Jordaan. Ik heb weinig columnistenfavorieten en die ik had zijn dood.

¶ Hugo Brandt Corstius was en is een taal- denk- en schrijfheld van mij. Dat gaat al terug naar mijn tienertijd. Ik ben hem altijd blijven volgen in kranten en tijdschriften. In de jaren tachtig zond ik wel in bij taalspelletjes van Talisman in de NRC. Stuurde ik een kaartje op. Een maal won ik zijn prijs met het boekje Symmys dat geheel geweid is aan palindromen. Mooie uitgave, maar ik had al veel meer boeken van hem.

Wanneer zal het zijn geweest, ik denk ergens rond 2010. Hugo Brandt Corstius heeft een tweewekelijkse rubriek in het Parool. Vaak ook met een prijsopgave, maar nu kun je via internet insturen. Dat doe ik ook wel, maar ik publiceer zijn opgave ook iedere keer in een korte samenvatting op internet. Ik weet niet of het veel gelezen werd, maar er waren zeker nog liefhebbers.

Enfin. Ik had Battus wel gemaild dat ik zijn opgaven in mijn eigen woorden verspreidde en of hij daar geen bezwaar tegen had. Geen antwoord. Maar maanden later ontving ik opeens een mail van hem. Kon het allemaal niet zo goed volgen, maar hij had een opmerkelijke link tussen mijn inzending en die van anderen gezien. Of dat met internet had te maken? Het was lastig reageren, maar antwoordde natuurlijk wel. En nog een tijd later stopte de taalrubriek abrupt.

De mail zal nog wel ergens op een backup-cd-rom staan, maar die komt nooit meer boven water. Maar toch even contact met een grote taalheld.

__

En zijn puzzels in het Parool werden vaak al door mijn toedoen op internet al gekraakt voordat Het Parool bij mensen op de deurmat viel. Dat leek wel wat spelbederf, maar ik had daar weinig moeite mee, omdat Brandt Corstius dat in het verleden ook zelf had gedaan.

Rond 1990 stond er met Pasen jarenlang een Paaspuzzel in de Volkskrant, een zogenaamde 'philipine'. Dan moest je antwoorden invullen en in sommige vakjes stonden ook een cijfer. En de letters met een cijfer moest je dan corresponderend overhevelen naar een lang blok met vakjes en waar dan een Spaanse copla tevoorschijn kwam. Die moest je insturen. De vorm was ieder jaar exact hetzelfde, ook die Spaanse copla.

Hugo Brandt Corstius had toen ook een column in de Volkskrant en kennelijk had hij al die coplas in een computer staan. En al voor de inzendtermijn publiceerde hij wat de oplossing was op basis van het aantal vakjes dat je moest invullen, zonder verder iets op te lossen. Dat heeft hij zo een paar jaar gedaan. Dus wat dat betreft geen medelijden wat spelbederf aangaat.

¶ Vandaag werd herdacht dat tweehonderd jaar geleden de Slag bij Waterloo plaatsvond. Ik ben er een keer geweest toen ik een jaar of twintig was. Er was niet veel te zien. Ik herinner me een aangelegd heuveltje waarop je over het landelijke landschap van de boerenakkers kon uitkijken en ik heb het panorama bezocht waarop de slag is geschilderd. Hoe en waarom ik bij Waterloo was, weet ik niet meer.

En in Nederland is nooit belangstelling voor Waterloo geweest, hoewel het destijds nog wel tot Nederland behoorde.

Hier nog een gedichtje van John O'Mill.

In Holland noemt men ‘t water
De Fransen zeggen l’eau
De Belg, die beide talen kent
Die spreekt van Waterloo

¶ Jan Blokker was een columnheld en ik las ook graag zijn stukken over geschiedenis. Maar ik kende hem ook al lang als filmpaus en scenarioschrijver.

Ergens begin jaren negentig is er een avond in filmtheater Rialto in Amsterdam rondom Jan Blokker en met Jan Blokker. De aanleiding had denk ik te maken met het scenario dat hij voor Eline Vere had geschreven. Ik zat op de achterste rij in de zaal. En ik was waarschijnlijk een van de weinigen die Eline Vere ook had gezien. Een zeer matige film. Maar speelde zich wel af in Den Haag.

Hoe dan ook, er worden fragmenten vertoond en het podiumgesprek komt op Eline Vere. Of er vragen zijn uit de zaal. Niemand reageert, maar ik sta impulsief op en richt me tot Jan Blokker. Al het bloed stijgt naar mijn hoofd. Waarom was Eline Vere kwa seks zo braaf en preuts? Kwam dat door het scenario van Jan Blokker of door de regisseur (Harry Kümel) en producent (Matthijs van Heijningen)?

Jan Blokker kon wel lachen om de vraag, hij gaf een wat vaag en ontwijkend antwoord, maar ik meen dat hij toegaf dat het beschrijven van erotiek niet zijn sterkste punt was, maar dat het vooral een kwestie van de regisseur was.

Ik had even mijn moment gehad. Mooi.

[ Tijdens de opnames van Eline Vere in Den Haag ben ik een keer de set gepasseerd. Grote scènes op het Korte Voorhout. Het was zomer, maar het moest winter zijn. Er was op de straat wit schuim gespoten en dat er op film als sneeuw uit zou zien. Special effects. Ik heb een tijdje achter een hek staan kijken en ineens staat Matthijs van Heijningen voor me. Ik heb hem toen gelijk aangesproken over de nepsneeuw. Hij vond het allemaal prachtig en was bijzonder ontspannen.

Een paar jaar later zag ik Van Heijningen nogmaals toen hij uit zijn jaguar stapte met zijn vrouw voor het Amstel hotel. Het waren de dagen dat de Rolling Stones daar zaten voor concerten.

De derde en laatste keer dat ik hem zag was zo'n tien jaar geleden onder een ventweg bij de Sarphatikade in Amsterdam, ook vlakbij het Amstel hotel. Daar waren opnames bezig voor Kees de jongen, ik fietste er toevallig langs.

Spectaculaire scène van een op hol geslagen koets die door Kees - een stuntman op een paard - tot stilstand moest worden gebracht. Ik kon het allemaal goed zien van een afstandje en zag Matthijs van Heijningen op de set rondlopen. Een Hollandse cowboy. Met sigaar. ]

¶ Altijd al gefascineerd geweest van fotografie. Aanvankelijk meer met de techniek dan met het vastleggen zelf. Als tiener kocht ik voor 25 gulden een doos met een heel oude vergroter met allerlei toebehoren. Kleine doka gemaakt en alles werkte perfect. Maar ik drukte (oude) negatieven af van kleurenkiekjes en weinig eigen werk. Ik vond vooral de doka interessant.

Tijdens mijn opleiding veel aandacht en les in fotografie. Een nieuwe doka gekocht en meer afdrukken van eigen werk. Maar was nooit echt tevreden. Het was ook niet goed. Een tweedehands Pentax kleinbeeldcamera gekocht. Werd later gestolen in het Haags Filmhuis. Tempi.

In de jaren erna vooral gefotografeerd op feestjes en gelegenheden met familie of vrienden. En dan fotografeerde ik niet met een eigen toestel, maar met de camera die er dan was. Mensenfotografie. Portretten schieten, snapshots. En dan stond ik er zelf ook niet op, want fotoschuw.

En nog veel gekiekt de eerste jaren van de kinderen. Daar raak je nooit op uitgefotografeerd.

Ik weet veel van fotografie en kan foto's goed beoordelen, maar zelf te weinig gedaan en te weinig tijd en geduld gehad. En bijna twee jaar op usenet op nl.foto korte, opbouwende recensies geschreven over foto's en webpresentaties van amateurs. Lang leve de digitale fotografie. Nu is iedereen een fotograaf!

¶ Frambozen. Ik kwam het woord vandaag tegen, mooi woord, en ik heb weleens een bakje gekocht voor bij een toetje. Maar ik moest gelijk aan bramen denken.

Ook een kleine bes, vrucht, die vroeger wel geliefd was. Ik weet niet of je ze bij de groenteboer kon kopen en volgens mij was vooral het zelf plukken van bramen een liefhebberij. Zo ook bij de familie van mijn moederskant. Die trokken er een paar keer per jaar op uit om bramen te plukken om er vervolgens bramensap en bramenjam van te maken om dat alles vervolgens vooral uit te delen aan familie. De sap vond ik niet echt lekker, maar wel de losse, hele bramen en de bramenjam.

En ja, ook wij thuis zijn een paar keer een dagje op bramenjacht geweest. Met de auto naar het midden van het land, bij bos- en heidegebieden de auto parkeren en dan zoeken naar struiken met bramen. En we konden royaal oogsten.

¶ Gerard Cox (75) stond een hele dag op nummer 1 als trending topic op Twitter, vanwege zijn woord zaadslurf. Sylvia Witteman riep op voor het inzenden van vrouwelijke pendanten. Ik bedacht gelijk, eierdoos.

¶ Als ik nu alles overzie, dan heb ik maar drie columnistenhelden gekend: Jan Blokker, Hugo Brandt Corstius en Gerrit Komrij.

¶ Ben de Graaf was vroeger sportjournalist van de Volkskrant. Ik las wel zijn stukjes op zaterdag, maar kende vooral zijn stem van het biljarten op de radio in Langs de Lijn. En dan moest hij tijdens het spel steeds fluisteren.

Ik ben nooit een echte biljarter geweest, maar heb me er wel korte tijd in verdiept en het ook gespeeld. Eerst met twee witte en een rode bal en later voor het plezier poolen in een druk café. Ik was niet goed en niet fanatiek. Maar toch wel een aardig behendigheidsspel. Je moet als amateur ook wat geluk hebben.

En nu zou ik wel meedoen aan een pubquiz. In mijn eentje tegen teams spelen. Ik zou het zeker nog goed doen.

¶ De meeste mensen schrijven en zeggen al lang steevast 'jij wil', in plaats van 'jij wilt', stam+t. Maar toch volgde ik maar de regel van de Taalunie en dus altijd met een t.

Nu las ik een advies van Onze Taal dat 'jij wil' ook goedkeurt als informeel en zeker als het over men gaat met 'je wil'. Maar Onze Taal is voor een flexibeler spelling. Gekeken bij de Taalunie en die geven hetzelfde advies, gebaseerd op een paragraaf uit de ANS (Algemene Nederlandse Spraakkunst). Nooit geweten.

Ik ben al jaren voor alleen 'jij wil'. Maar toch opmerkelijk dat de Taalunie dat ook grotendeels vindt en goedkeurt. Mijn advies is, schaf die hele t af!

Je wil / Je wilt - Taaladvies Onze Taal

Je wil, zal kan / je wilt, zult, kunt - Taaladvies Nederlandse Taalunie

¶ Mijn ouders zijn ooit naar een groot feest van de reclame-wereld geweest. Daar trad ook Ekseption op, ik was fan van de band. Ik was toen een jaar of tien en mijn vader bracht toen een handtekening van Rick van der Linden voor me mee. Daar was ik toen heel verguld mee ...

¶ Herinner me nog een schoolreisje van de lagere school naar Rolde, naar de hunebedden. Een bezoek aan een verkeerspark voor kinderen bij Assen, met skelters rijden. En het kamp in Lunteren. Werd ik 's nachts in bed gesnapt met allemaal snoep aan het voeteneind. Mocht de volgende dag voor straf niet meedoen met een speurtocht, maar werd ingezet als onderdeel ervan ... Ooit beschuldigd dat ik een kat had ontvoerd van een oude vrouw van een snoepwinkeltje in de buurt. Mijn voornaam stond onder een brief en de kat was verdwenen. Moest daarna met de conciërge van school, achterop de brommer, naar het winkeltje. De vrouw herkende me niet. De kat is later teruggevonden bij de V&D. Wat een incident, was er een poosje door van slag.

[ Drie keer geblowd in mijn tienertijd. De eerste keer met Thijs en we samen naar het Evoluon gingen in Eindhoven. Hij had een heel klein filet-americain-bakje met hasholie, zou wat opium inzitten. Al in de straat wat van gerookt. Verder geen problemen, maar kan me nauwelijks iets van de dag of het Evoluon herinneren, toen al niet. Ik vond het niks dat blowen. Nog een keer in de pauze van school wat trekjes genomen. Was totaal stoned en zat bij Duits, moest iets maken en had een 1. Kon niks volgen en kreeg een lachkick. Nee, blowen was voor losers. Toch nog een laatste keer bij mij thuis met John Moes. Kreeg soort vreemde visioenen en werd angstig. Daarna voor lange tijd nooit meer aangeraakt, totdat ik ging roken om te kunnen slapen als zelfmedicatie. Maar het blijft rommel. Of zoals mijn later vriendin later zei, Van harddrugs word je snel gek, van softdrugs langzaam ... ]

¶ Drs. P is overleden. Ik heb de ideale leeftijd om zijn hoogtijdagen in de jaren zeventig van nabij te hebben meegemaakt. Nu een hommage met het nummer Sneker café. Ik kies dit nummer omdat ik zelf ooit op een miraculeuze dag meerdere cafés in Sneek heb bezocht, maar dat is een ander verhaal. Het lied gaat juist over toeval.

Sneker café - Drs. P - Hoesclip - YouTube

[ En wat deed ik dan in Sneek? Ergens in 1993 logeerde ik in Friesland. Ik had een aantal videobanden meegenomen met mijn montage van een bootleg met en rondom een concert van The Black Crowes in Paradiso eerder dat jaar. Die kon ik professioneel laten dupliceren en met een genummerde omslag er omheen. Ik vroeg er 25 gulden voor en probeerde ze aan (rock)cafés te verkopen. Internet was er nog niet echt. En zo ging ik een dagje naar Sneek en wist er een paar te verkopen. Daar kon ik goed van verteren. En zo heb ik mijn verhaal bij het cafeetje in Sneek. ]

¶ Op de middelbare school heb ik eens voor geschiedenis twee scripties moeten schrijven. Ik maakte er een over dadaïsme en een over Thorbecke, ik kreeg voor beide een 10!

¶ De Albert Heijn heeft tegenwoordig een roti-maaltijd voor de magnetron. Uitgeprobeerd en was best lekker. Weliswaar zonder kip en met niet zo veel rundvlees, maar voor de rest vond ik het verrassend goed, ook de roti-pannenkoek en de kenmerkende smaak van de massala. En met een hardgekookt ei en smeuïge jus-saus. Dus behoorlijk Surinaams, maar van oorsprong is het natuurlijk Indiaas.

En het zal dertig jaar geleden zijn dat ik het voor het eerst at in een Indiaas eettentje in Den Haag op een wat verlaten stuk van de Prinsegracht. Ik vond het gelijk heel lekker. Ik herinner me alleen nog de appel-sambal die erbij zat, was heel scherp en apart, maar later gebruikte ik geen sambal meer, was niet nodig, te overheersend.

Maar Den Haag kent nauwelijks Surinaamse eettentjes en de echte Surinaamse roti ben ik pas gaan eten toen ik in Amsterdam-Oost kwam te wonen. Was gelijk raak met een superieure roti van toko Basnoe in de buurt. Onovertroffen. Behalve als je zelf maakt en wat ik ook heb gedaan. Dat originele Surinaamse roti-recept heb ik al achter deze site staan.

En lekker met je handen eten, allemaal niet heel verfijnd, maar toch een topgerecht als het goed is klaargemaakt. En dat is niet altijd en overal het geval. Diepvries-sperziebonen in plaats van kousenband en kipfilet in plaats van kip met bot. Als je het maakt doe het dan goed.

[ En tot twee maal toe heb ik met het opwarmen van een roti-schotel in de magnetron het hardgekookte ei laten exploderen. Onverwacht en een ongekende ravage aan de binnenkant van de magnetron. ]

¶ Ooit heb ik er een apart lijstje en pagina van willen maken, maar vond het toch te klein en beperkt. Nu dan hier. Benamingen die ik ken voor de gevangenis en in de gevangenis zitten.

achter de deur, achter de tralies, aangehouden, bajes, bak, brommen, cachot, cel, gearresteerd, gevang, gevangenis, huis van bewaring, in de boeien geslagen, in hechtenis genomen, kerker, lik, meegenomen, nor, opgepakt, penitentiaire inrichting, op water en brood, petoet, rijkshotel, spinhuis, strafgevangenis, strafinrichting, vastgezet, vastzitten, zitten.

§ Ik heb altijd wel een hekel gehad aan de groepskleding van de wat oudere kunstenaar en kunstsnob: helemaal in het zwart en dan met een wit overhemd. En dat dan altijd dragen. En ik hield ook niet van zonnebrillen, zeker niet als showelement om binnen te dragen. Kap eens lekker. Toch heb ik wel wat zonnebrillen gehad, maar dat was een soort van kleine verzameling om het verzamlen. Later allemaal weggegooid. Ik deed nooit een zonnebril op. Mankeerde niets aan mijn ogen.

¶ In de Haagse culturele scene liep ook ene Frits rond. Een jongen van de gestampte pot, met een snor, maar heel vriendelijk. Weet niet wat hij deed en hij was vaak met zijn vriendin, ook een gewone meid. Later begon hij een illegaal restaurantje in de buurt van de Koninklijke Stallen. Je had toen een tijd illegale restaurants in woonhuizen, ik kwam wel in een Portugees tentje op het Groenewegje. Maar Frits kokkerellen met zijn vriendin in een benedenwoning en mid-jaren tachtig hebben we met onze vriendengroep rond Jan en Anja het restaurantje op Eerste Kerstdag afgehuurd voor een copieus diner. Was heel lekker, herinner me nog kwartel. Voor mij was het de eerste kerst zonder bij familie te zijn, ik vond het een verademing en mijlpaal, eindelijk een compleet eigen leven. Maar het restaurant van Frits werd niet veel later door de gemeente vanwege overlast gesloten. Later zag ik Frits wel in de tram, was hij trambestuurder geworden. Heel ander leven.

¶ Robbie Williams was de hoofdact op de zaterdagavond van Pinkpop. Vijftien jaar geleden fietste ik langs het Amstel hotel en stonden er tientallen tienermeisjes op het talud, waaronder een groot aantal in tranen. Ik had geen idee en hield even in. Ik vroeg aan een meisje, Wie zit er in het Amstel hotel? Robbie Williams, antwoordde ze, hij is net weggegaan. Robbie wie? Ik had nog nooit van hem gehoord. Later ben ik hem hogelijk gaan waarderen als een uitstekende zanger en ras-entertainer met sterke popnummers.

¶ Kort palindroompje:

Pik kip.

¶ De roots van de rock-'n-roll.

I left my baby - Jimmy Rushing & Count Basie band - Filmclip - YouTube

Shake, rattle and roll - Big Joe Turner - Filmclip - YouTube

Met dank aan Jaap.

¶ Op de lagere school had ik twee vrienden. Twee gescheiden vriendschappen. Een met Pieter van Schouwenburg, waar ik al over geschreven heb, en een met Victor 't Hooft. Victor woonde op de hoek van de laan en het Stuyvesantplein. Hij had een jonger broertje en twee oudere zussen, waarvan de oudste Dirkje heette. De zus daaronder was bevriend met mijn zus. Victor en zijn broertje leken sprekend op hun vader. Victor en ik zagen elkaar op school en zwierven en speelden verder in de buurt. Na de Nutsschool ging hij naar het Maerlant en raakten we elkaar uit het oog. Later zag ik hem nog een keer toen hij een soort van gevelreinigersbedrijfje had. Daarna niets meer vernomen, totdat hij groot in het nieuws kwam in de regio Den Haag. Hij was als vastgoedmiljonair van dichtbij doodgeschoten. De dader werd gepakt en veroordeeld, maar nog steeds is niet bekend wie de opdrachtgever was. Ongelofelijk bitter einde. Salut.

¶ Vanwege het overlijden van saxofonist Ornette Coleman, de grondlegger van de freejazz, stuurde ik vanavond een mailtje naar de redactie van Mijke en Co Live! van Radio 6. Er was twee uur actuele aandacht.

Hai mensen,

Was een goede en relevante aflevering van het programma. De freejazz was en is niet mijn grootste liefhebberij, maar ik wil juist ook muziek horen buiten mijn eigen gebaande paden. oud en nieuw. En Ornette Coleman viel me dan nog wel mee kwa freejazz.

Eind jaren tachtig heb ik hem zien spelen op North Sea in Den Haag, ik meen op het dakterras, een kleine zaal en met niet heel veel publiek. Ik kwam voor de legende, maar ik moest toch afhaken vanwege het te experimentele getoeter.

Maar was weer een actuele en uitstekende live-radio vanavond op Radio 6.

Groet,

DirkJan

En ook een fijn uurtje na middernacht met Monk.

¶ Ik heb heel wat wandeltochten gemaakt door het centrum van een nachtelijk Den Haag. En dan heb ik verscheidene keren meegemaakt dat ik geen mens of auto tegenkwam. Niet eens een taxi. Nu zul je zeggen, Den Haag Slaapstad nummer 1!, maar ik vond het fantastisch om de stad even helemaal alleen voor mijzelf te hebben.

¶ We gaan nu luisteren naar Starbright, een opname van 3 augustus 1956 op het label Indigo van het Duane Edwards quintet. Met Harry Cole op drums, John Greece op bas, Brian Thompson piano, Phil Cooper trompet en Duane Edwards op tenorsax ...

Bij popmuziek hoor je op de radio nooit dit soort aankondigingen, maar bij jazz is het juist vrij standaard. Dat was in de beginjaren al en het gebeurt nu nog steeds. Het geeft wel wat rust en aandacht. Alsof je de platenhoes erbij hebt gepakt. Ik kan niet al die namen onthouden, maar langzaam bouw je een encyclopedie op in je hoofd met alle front- en sideman uit de jazz.

[ En ik houd er niet van als popnummers worden gecoverd door andere popbands. Gebeurt ook zelden. Maar bij jazz vind ik het juist aardig; instrumentale covers van pophits. Ik heb wel eens een Beatles-jazz-cover Top 25 voorgesteld bij Radio 6. ]

¶ Hoewel ik vind dat je muziek niet in hokjes moet stoppen, doe ik dat vaak toch nog wel. En zo voel ik al mijn hele leven een verschil tussen beleving van live popmuziek en live jazz.

Bij een concert van een favoriete popband wil ik de nummers horen die ik goed ken en het liefst ook zo getrouw mogelijk gespeeld zoals op de plaat, misschien alleen wat langer. Het is gebaseerd op pure herkenning en een vorm van conservatisme. Ik zat nooit op een popband te wachten die nieuwe, onbekende nummers ging spelen.

Maar bij jazz heb ik welhaast het tegenovergestelde. Daar wacht ik niet zozeer op een getrouwe plaatversie van een standard, maar vind ik de sound, de groove en het onverwachte en onbekende juist interessant en spannend. Daarvoor is het ook geïmproviseerde muziek.

Hoe het precies zit en werkt bij mij weet ik niet, maar ik heb met beide benaderingen kunnen leven en me bijzonder goed vermaakt bij de vele live-optredens.

¶ Heel kort, maar ik zou er pagina's over vol kunnen schrijven, ik was best goed in baby- en kinderverzorging voor mijn eigen kinderen. Vond het ook enig om te doen.

¶ Tenor-saxofonist John Gilmore is altijd de vaste waarde geweest in het Sun Ra Arkestra. Hij mocht niet veel uitstapjes maken, maar heeft dat gelukkig toch wel gedaan. Hij was ook de saxofonist die John Coltrane sterk heeft beïnvloed. Die meer spirituele inspiratie en interpretatie is goed bij Coltrane te horen. Maar nu een live-optreden van de BBC-tv uit 1965. Art Blakey and the Jazz Messengers met John Gilmore. Duurt 38 minuten, uitstekende beeld- en geluidskwaliteit. Lee Morgan trompet.

Jazz 625 - Art Blakey and the Jazz Messengers - Live tv 1965 - YouTube

[ En ik meen me te herinneren dat ik eind jaren tachtig naar een optreden van Sun Ra kon in het kleine Korzo theater in Den Haag. Weet het niet zeker, maar jammer dat ik dat niet heb doorgezet. ]

¶ Paul McCartney was in het land voor twee concerten in de Ziggo Dome. Het tweede concert was niet uitverkocht. Lovende recensies in de media, vijf sterren met zo'n breed en bijzonder repertoire: McCartney speelde ook veel Beatles-nummers.

En in 1976 trad hij met Wings op in Ahoy, Rotterdam. Ik was er niet bij en wist toen nog niet de Beatles-klassiekers op hun waarde te schatten. Dat kwam pas later. Ik was wel fan van Wings en had hun platen. Begin jaren tachtig haakte ik af met McCartney, te soft, te saai en voorspelbaar, maar pas toen ontdekte ik wel de Beatles waar ik eerder weinig van moest weten. Ik wilde daarvoor muziek van hier en nu horen en geen oude nummers van een andere, oudere generatie.

Mijn eerste popconcert werd niet Wings in 1976, maar een paar maanden later dat van Genesis. Symfonische rock waar ik helemaal vol van was.

Ik heb er voor een eerste en laatste keer eerder over geschreven op Haagspraak. Ik heb al heel lang niets meer met symfonische rock. Maar hier nog de setlist van het Genesis-concert. En een correctie op een eerder stukje: Ik dacht dat Genesis toen niet Supper's ready had gespeeld, maar dat was wel het geval. Gek dat ik dat dan ben vergeten, de rest niet. Twee drummers tegelijk met fantastische tom-tom-solo's, Phil Collins en Chester Thompson. En met een indrukwekkende lasershow. Los endos.

Setlist Genesis - Congresgebouw Den Haag - 16 juni 1976

En hier de setlist van Paul McCartney van het concert van zondagavond 7 juni in de Ziggo Dome. 40 nummers bij elkaar. Indrukwekkend.

Setlist Paul McCartney - Ziggo Dome Amsterdam - 7 juni 2015

Ik was er heel graag bij geweest.

¶ Ik zit al weer een tijdje behoorlijk in de oude jazz-grooves met de bebop en aanverwanten. Onlangs weer opnames gehoord uit 1941 van de eerste jazzgitarist Charlie Christian. Fantastische zwarte muzikant en hoort bij de uitvinders van de bebop.

Maar dan ook Thelonious Monk. Vanaf de eerste keer dat ik zijn muziek hoorde, werd ik gegrepen door zijn unieke en grillig-melodieuze stijl van componeren en spelen.

In 1961 deed hij voor het eerst Nederland aan voor een paar concerten. Het nachtconcert in het Concertgebouw is door Lou van Rees opgenomen en is vorig jaar door het Jazz-archief op cd uitgebracht. Radio 6 besteedde er destijds een uur mooie radio aan met presentator Frank Jochemsen en cd-samensteller en jazz-veteraan Bert Vuisje. Een uur top-historie en een uur top-radio. Met opnames van het uitgejouwde voorprogramma met het trio Pim Jacobs.

Het hele uur is op onderstaande link terug te luisteren en terug te zien via de webcam-opnamen die zijn gemaakt. Maar het gaat om het gesproken woord en de muziek. Even op de pagina naar beneden scrollen. Een regelrechte aanrader.

Cd-presentatie Monk - Concertgebouw 1961 - 5 oktober 2014 - Visual Radio 6

¶ Zijn naam kende ik niet en wist niet dat het een Fransman was, maar de acteur Pierre Brice is overleden. Ik ken hem als Winnetou uit een aantal westerns uit de jaren zestig. Als kind zag ik er een paar met zijn tegenspeler Lex Barker als Old Shatterhand. Het waren volgens mij Europese, Duitse films die in Joegoslavië werden opgenomen. Ik vond het als kind goede films, maar later bedacht ik me dat er toch weinig actie was.

Een scène staat me bij en die is als Winnetou en Old Shatterhand beiden een snee maken met een mes in hun onderarm. Ze drukken de armen tegen elkaar aan en het bloed mengt zich; ze zijn bloedbroeders geworden. Ooit in een boek van Karl May begonnen, maar dat was me te traag en te dik. Dan liever de strips zoals Lucky Luke en Blueberry. Ik had wel een interessant en gevarieerd non-fictie-boek met als titel Het woeste wilde Westen van Leonard de Vries.

De jaren zestig was wel het decennium van de western en ik speelde ook vaak cowboytje buiten, al dan niet met klapperpistooltjes. Ik had ook een wigwam en een beweegbare indianenpop met toebehoren die ik van de Indische bovenburen, de familie Olieve, had gekregen nadat ze op vakantie in Amerika waren geweest. Op tv had je in die jaren Rawhide, Bonanza, Gunsmoke en High Chaparral. Ik wachtte altijd op scenès met indianen, die waren spannend.

De moeder aller westerns zag ik toen ook als kind en was Once upon a time in the West. Een geweldige klassieker, nog steeds.

¶ Altijd een zoetekauw geweest, maar nu niet meer. Mocht vrij onbeperkt snoepen van mijn vader en moeder. Van alles, maar vooral drop. Schepdrop van de drogist. Muntendrop, erwtjes, salmiak, kokindjes.

¶ Veel gezelschapsspelletjes gespeeld, vooral ook kaartspelen. Duizenden, eenentwintigen, toepen, pokeren, hartenjagen, klaverjassen en bridgen. Andere spelletjes, pluisje blazen, ezeltje prik, vissen (met hengeltjes met een magneetje), twister, darts, monopoly, world life, barricade, dammen en schaken, scrabble, yatzee, cluedo, woordenboekspel, risk, triviant.

¶ Ik was begin twintig, helemaal vrij en alleen. En met een beetje geld had ik best verzorgd op vakantie gekund. Maar op een zomerdag nam ik de trein naar het Belgische plaatsje Moeskroen, op de Franse grens. De grens overgelopen met een rugzakje en toen verder gaan liften naar het zuiden. Geen echt doel voor ogen, niet meer dan een paar plaatsen bezoeken waar Vincent van Gogh had gewoond in de Provence. Avontuurlijke reis met een paar uitstapjes naar een paar caves in de Bourgogne voor een wijnproeverij in de middag. Formidable voyage.

¶ Mogelijk is het alleen in Amsterdam bekend, maar in de zomermaanden vind je in parken wel ijskarretjes met Surinaams schaafijs. Op de kar ligt een groot blok waterijs en met een schaaf worden er kleine ijsflinters afgeschaafd die in een plastic koffiebekertje gaan. Dan kun je kiezen uit een keur aan smaken siroop die over het ijs wordt geschonken. Met een plastic lepeltje kan je het ijs opeten. Is niet duur en vooral lekker voor kinderen. Groene mierzoete grenadine.

¶ Begin juni 2014 werd herdacht dat vijftig jaar geleden in Nederland de Beatlemania goed losbarstte toen de Fab Four Nederland aandeden. Het verhaal is overbekend, de twee optredens in Blokker, de rondvaart door de grachten van Amsterdam en het tv-optreden voor de Vara-televisie.

Aan het optreden voor de Vara ging een (tenenkrommend) vraaggesprek met tieners vooraf, waaronder met Marga van Praag die een vraag stelt over sokken. Een en ander was al in stukjes op YouTube te vinden, maar onlangs is het hele tv-programma van dertig minuten online gezet. Nog niet veel views en mogelijk verdwijnt het weer. Dat het niet wereldberoemd is, komt vooral omdat het optreden geplaybackt werd. En zonder Ringo.

The Beatles in Treslong, Hillegom - 5 juni 1964 - Vara tv - YouTube

¶ Moest ineens aan een bekend en Haags nomen est omen denken, een aptoniem, of simpeler gezegd een achternaam die wat zegt over wat iemand doet. In Den Haag heb je de uitvaartonderneming van de familie Innemee. In en mee. En hun slogan is Hodie mihi cras tibi, Grieks voor, Heden ik, morgen gij.

En de slogan van een crematorium is: Laat u niet kisten, wij doen alles in kannen en kruiken.

¶ Toen ik begin jaren tachtig op kamers woonde in de bomenbuurt in Den Haag, at ik weleens met mijn benedenburen, Hannie en René. En een enkele keer haalde ik dan voor drie personen Indisch bij een goede zaak in de buurt. Rijst met allerlei vlees- en groentegerechtjes en nog wat erbij. Zo schepte ik dat allemaal ook voorzichtig op. Maar wat deed René; hij husselde alles op zijn bord met lepel en vork allemaal door elkaar en maakte er een Indonesische stamppot van. Ongelofelijk.

¶ Er bestaat een bekende Nederlandse jazzformatie met de naam Krupa en de Genes. En de naam verwijst naar de bekende swingdrummer Gene Krupa van vroeger. Nu wordt de jazzband gevormd door twee drummers, dus dan is die naam ook niet zo gek. Maar die drummers heten Stefan Kruger en Joost Patocka. En voor de naam van de band hebben ze de eerste letters van hun achternaam gebruikt, dus Kru en Pa, Krupa, Gene Krupa, Krupa en de Genes. Fraai toeval.

En het uitstekende trio Olivers Cinema van trompettist Eric Vloeimans heeft ook een bijzondere bandnaam, want Olivers Cinema is een anagram van Eric Vloeimans.

¶ Ooit in de jaren negentig met Dino een hele jonge Johnny de Mol 's nachts ontmoet in een vrijwel lege discotheek op Scheveningen. Hadden we het over film en dat hij acteur wilde worden. Sympathieke jongen, maar ik noem iemand met het syndroom van Down nog steeds een mongooltje.

[ En als je iemand wilt uitschelden voor mongool, dan schrijf je dat zonder n, mogool. ]

¶ Een kleinigheidje. Ik luisterde een radioprogramma van Radio 6 terug van vorig jaar en ineens hoorde ik mijn mailtje voorlezen bij een jazzgitaarspecial bij Vrije Geluiden van de VPRO, gepresenteerd door Jaap Boots. Zaterdagavond 9 augustus 2014. Rond half tien. En ik zet het nu voor de aardigheid online omdat ik het nummer zo goed vind en omdat het een van de eerste jazznummers was dat ik als kind hoorde. Ouderen zullen weten dat het de tune was van het tv-programma Wie van de drie. Nu helemaal.

Nummer aanvragen op Radio 6 - Wes Montgomery - Caravan - 3 min. mp3

¶ Altijd een groot liefhebber van filmmuziek geweest, ook aardig wat verzameld in diverse genres. Vroeger hield ik vooral van de symfonische scores en later meer van de jazzy en obscuurdere soundtracks.

Mijn favoriete Nederlandse filmcomponist is Rogier van Otterloo. Turks Fruit en Soldaat van Oranje. Daar bestaat veel instemmende overeenstemming over. Een verbindende factor is Paul Verhoeven.

Hier een tv-interview over de ouverture-track en het leitmotiv van Soldaat van Oranje met Rogier van Otterloo bij de piano.

Tv-interview met Rogier van Otterloo - Soldaat van Oranje - YouTube

Dan nog een bijzonder interessant radiogesprek uit de KRO-nacht van de filmmuziek van een paar jaar geleden. Paul Verhoeven aan de telefoon vanuit de US, ook over Rogier van Otterloo en hun samenwerking. Absolute aanrader om te beluisteren. 'Nee Jerry, het werkt niet ...'

Paul Verhoeven in de de Nacht van de Filmmuziek - Radio 1 - Zomer 2013

¶ Het is geen indorock, maar wellicht zou je de Haagse Bee Bee Sisters de eerste vertegenwoordigers van de indopop kunnen noemen en van de popmuziek in het algemeen. De Indische zusjes Inge en Jetta Bornemann en hun Indische vriendinnetje Rubi van den Berg maakten in 1955 het 78-toerenplaatje Rollin' Stone voor het Phonogramlabel met medewerking van leden van de Ramblers.

In 1950 zijn ze uit Bandoeng en Batavia naar Den Haag verhuisd en begonnen op de H.B.S. een zangtrio. Ze traden op in de Kurzaal, het Concertgebouw, voor de radio en zelfs voor de NCRV-tv. Hun repertoire is sterk geïnspireerd op de Andrew Sisters. Bee Bee staan voor de eerste letters van de achternamen van de meisjes. Aardige stemmen met goed Engels accent. En wel een grappige titel van het nummer voor die tijd.

De Bee Bee Sisters - Rollin' Stone - YouTube

Met dank aan Bert Bossink voor een knipsel uit de Tuney Tunes, december 1955.

¶ Eerst Trees, Erna erna.

¶ Vanavond werd op Radio 6 de gehele lp-versie van The West Side Story gedraaid. Nu heb ik hem ergens op cd, maar lang niet meer gehoord.

Het brengt gelijk jeugdherinneringen naar boven toen ik als kind in de jaren zestig met de film en de muziek kennismaakte. Het maakte een overweldigende indruk. Net als op mijn zus. We hadden ook de lp thuis. In mijn tienertijd heb ik hem nog een keer gezien en voor het laatst twintig jaar geleden in filmtheater Desmet, ook weer op 70-mm.

Hoe dan ook een meesterwerk van de 20e eeuw, gecomponeerd door Leonard Bernstein met het libretto van Arthur Laurents en Stephen Sondheim. Jerome Robbins was de eerste regisseur en choreograaf. Ook bijzonder is de lange generique van de 70-mm film van Saul Bass en met een schitterende ouverture.

Ik ken ook de making-of documentaire en de muziek(cassette) van de latere 'klassieke' versie van Bernstein. Ook fantastisch en dan voor mij vooral de intrumentale delen. De operazang sprak mij minder aan en ga ik uiteindelijk toch voor de filmversie. Mambo!

En de documentaire-film staat integraal op YouTube.

The making of West Side Story - Leoanard Bernstein - YouTube

¶ In Amsterdam kun je vrijwel nergens meer een authentieke frikandel met varkensvlees kopen. Allemaal halal en de kipfrikandel is populair. Is ook best lekker. Maar nu een paar originele, ongetatoeëerde frikandellen gefrituurd van Mora. Voor op een broodje met een streepje mayonaise. Eigenlijk moet het dan speciaal, met mayo, curry en uitjes, maar dat gaat me te ver. Was lang geleden en heel lekker.

¶ Volgens de popexperts, onder aanvoering van muziekjournalist Jan van der Plas, is Rock little baby of mine, van de Tielman Brothers uit 1958 het begin van de Nederlandse popmuziek. Ok. Maar het plaatje werd wel in België uitgebracht op kleine schaal. Hier de muziek van YouTube.

Rock little baby of mine - The Tielman Brothers - Hoesclip 1958 - YouTube

Ik heb al vaker vraagtekens bij dit startsein gezet, maar via internet vond ik in een geheel ander verband een Nederlandstalige cover van Rock around the clock van Bill Hailey and his Comets. De Melody Sisters op een 78-toerenplaat met Onder de klok uit 1956, twee jaar eerder.

Een correctie op de geschiedenis: 2016, 60 jaar Nederlandse popmuziek?

Hier het nummer van de Melody Sisters.

Onder de klok - De Melody Sisters - 78-toerenclip 1956 - YouTube

[ In een reactie werd ik erop gewezen dat de Spelbrekers ook in 1956 de cover De klok rond maakten van Rock around the clock. Het is op intenet niet te beluisteren. En het is hoe dan ook lastig om het begin van de Nederlandse popmuziek op te hangen aan een jaartal, of een plaatje. ]

¶ Wij hadden vroeger thuis een piano. Mijn vader speelde wel eens wat zwierige akkoorden en riedels, maar had verder weinig interesse. Het was geen goede piano en hij was knap vals. Mijn zus ging op pianoles en dat ging best aardig. Toen ik een jaar of tien was volgde ik. Niet meer gewoon wat toetsen aanslaan of de Vlooienmars. En ik wilde het best leren, maar niet via les, en zeker niet via mejuffrouw Van der Zwan. Een oudere, dikke, kleine vrouw met een handicap aan een been. Ze liep met een hoge schoen en had een gehandicaptenautootje.

Op vrijdagmiddag had ik les, direct na school en het was ook vlakbij school. Naast haar voordeur hing een geëmailleerd bord waarop stond dat ze gediplomeerd pianolerares was.

Aan de lessen in de bedompte voorkamer bewaar ik geen goede herinneringen. Oud en vervallen en alles zat onder de kattenharen. Maar het wilde vooral niet vlotten met de basale kennis van de muziektheorie en ik studeerde nauwelijks door de week. Folk Dean, Mijn eerste walsje, Jurriaan Andriessen, quatre-mains. Ik vond het al snel een fiasco en wilde er vanaf. Maar ik mocht niet zo snel opgeven.

Maar op een dag ging ik gewoon niet meer en was de piano voorbij. Mijn zus had later de interesse ook verloren en niet lang daarna werd de piano aan de buren gegeven. De buren aan de andere kant van hun waren bepaald niet blij met het ongeorganiseerde kabaal dat de buurkinderen met de piano maakten.

En toch werd ik later een grote liefhebber van pianisten, met name van jazzpianisten. En overal waar ik later een pianist live hoorde spelen, met name in restaurants, dan ging ik er altijd bijstaan om de combinatie van klanken en vingerbewegingen te bewonderen. Later vroeg ik dan altijd een verzoeknummer aan: As time goes by uit de film Casablanca. Konden ze allemaal spelen.

Toen ik al wat achter in de twintig was heb ik tweedehands de Würlitzer kunnen kopen van mijn goede vriend Lester. Een elektrische piano, maar wel een met een zwaar klavier waar de hamertjes tegen de gestemde metalen plaatjes aansloegen en die het specifieke geluid maakten. En toen ben ik akkoorden gaan studeren van popnummers, want de jazz zat er niet in. En er in stilte vals bij zingen. Door geldgebrek de Würlitzer weer verkocht. Maar ondertussen beleefde ik al veel plezier aan de piano van mijn vriendin die de uitstekende piano van haar moeder had gekregen. Die had op haar beurt weer een vleugel in huis gehaald. En dat is echt fenomenaal om eens op te spelen.

As time goes by ...

¶ Een palindroompje en een spoonerisme.

Negen nekken negen.

Muurvast - Vuurmast

¶ Tussen 1965 en 1995 ben ik -denk ik- in vrijwel alle toen bestaande Haagse bioscopen geweest. Hieronder een overzichtje met een paar steekwoorden.

Apollo - Spuistraat, nauwelijks enige herinnering aan.

Asta - Grote bioscoop aan het Spui voor de grote films. De kleinere zaal heette Bijou en er was een redelijk groot amfitheater dat de naam Calypso droeg. Daar zag ik de live-concertfilm van Yes in een nachtvoorstelling. En let op de eerste letter van de drie zalen: ABC-theater.

Babylon - Meerdere zalen, kwam ik ook wel, maar niet vaak.

Cineac / Buitenhof - Eerste films gezien met doorlopend programma. Je kon zo lang blijven zitten als je wilde. Met tekenfilms een korte (natuur) documentaire en het Polygoon-journaal.

City Theater - Voor de Disneyfilms.

Du Midi - Mijn jeugd- en buurtbioscoop, later ook in gewerkt. Ik heb er een apart stuk over geschreven.

Euro Cinema - Grote bioscoop die ver uit het centrum lag bij de Leyweg. Met bus 23. Daar draaiden oude klassiekers. Ook 70-mm. The Sound of Music, Ben Hur, 2001, Raiders of the lost arc, Apocalypse Now.

Haags Filmhuis - Heel veel gezien en tien jaar gewerkt.

Korzo / Studio - Zag ik mijn eerste James-Bondfilm met mijn moeder, You only live twice, ik was nog geen veertien.

Kijkhuis - Art House en alleen 16-mm. Ik werd vrijwilliger en werd zo hobby-operateur. Later ook 35-mm gedraaid in het Haags Filmhuis.

Metropole Tuschinski - De mooiste Haagse bioscoop. Veel prominente, actuele films gezien.

Odeon - Op de Herengracht. Kwam er ook wel, vaker films van tweede garnituur. Louis de Funès. De portier was een wat griezelige oude man die controleerde of je wel oud genoeg was. Hij had een grote puist in zijn gezicht en werd 'de pukkel' genoemd.

Olympia - Familiebioscoop op het Prins Hendrikplein. Reprise-theater met klassiekers.

Omniversum - Speciale bioscoop met IMAX. Bijzondere onderdompeling.

Passage - Eerste keer in de bioscoop, rond 1965, vijf/zes jaar, Sneeuwwitje van Disney, met mijn oma en opa. Daar zag ik ook de meeste James-Bond-films. Paste bij het theater.

Rex - Op de Lange Poten. Mogelijk ook een theater van de eigenaar van Du Midi. Lang geleden. Is afgebrand.

Roxy - Boekhorststraat. Kwam ik voor Bud Spencer en Terrence Hill, vier vuisten. Haags gajus in de zaal.

Thalia - Wagenstraat, nooit geweest. Kwam er later achter door de majestueuze voorgevel. Zat nu een meubelzaak in.

De Uitkijk - Studio 2000 - Eind jaren zestig gevestigd in het Congresgebouw. Maar een paar keer geweest. Later nog jazzfilms gedraaid tijdens het North Sea Jazz Festival.

West End - Vooral voor kinderen. Zag ik slapstick zoals de Dikke en de Dunne (Laurel en Hardy).

In de beginjaren dat ik naar de bioscoop ging, herinner ik me nog de verschillende prijzen voor de kaartjes, je had de rangen parket, stalles, loge en balcon. En dan werd je nog geplaceerd door een ouvreuse. Als het voorprogramma al was begonnen werd je met een zaklampje naar je plaats gewezen. Bij theater en concertzalen zijn de voorste rijen het duurst, in een bioscoop waren ze het goedkoopst: eerste rij, plaatsje nekkramp.

Dan meen ik me ook nog namen te herinneren als Royale en Royale op Zolder. En was er ook niet een Flora-theater? Ik ga het niet uitzoeken.

¶ Ik tweet nog maar sporadisch, maar vanavond onderstaande tweet gemaakt. En teken die petitie!

Beluister het gedicht 'Jazz is' van Jules Deelder en teken de petitie voor behoud Radio 6! petitie24.nl/s288 + www.youtube.com/watch?v=b569XaxNHUo

En het Jazz Orchestra of the Concertgebouw organiseert maandag 25 mei, tweede pinksterdag, een gratis openlucht-concert in het Vondelpark voor Radio 6 onder de titel, Keep The Soul & Jazz Alive, The Radio 6 Concert. Het hele programma wordt 's middags op Radio 6 uitgezonden.

Er mag van mij meer reuring komen, meer optredens van bekende jazzcats en vooral hopen op goed weer. Meer info op de site van Radio 6.

Gratis concert voor behoud van soul en jazz - www.radio6.nl

¶ Gedurende mijn hele lagere schooltijd ben ik naar school gelopen. Ik schat een klein kwartiertje met de benenwagen. De laan af, het plein een stukje rond, de straat verder uitlopen, de hoek om en ik was op school. Ik zal vaak met mijn iets oudere zus hebben gelopen, maar ook alleen en een periode met de oudere Paddy Dirksen. Hij Was een soort vriend die twee klassen hoger zat en waar ik tegenop keek. Hij was ook erg grappig. Hij woonde een stukje terug en kwam mij wel ophalen. We hadden beiden een parka en schouder aan schouder liepen we naar school.

En Paddy volgde ik later nog via de middelbare school van mijn zus en nog een aantal jaren later betrok hij een huis in Mariahoeve, vlak naast waar mijn ouders -en ik ook- hadden gewoond. Hij was ambtenaar geworden en ik zat in de rock-'n-roll. En hij had zoveel talenten, vooral komische.

Later haalde ik met mijn zus Waldie Wilken op 's ochtends van huis. Lag op een net andere route. Zijn moeder zei altijd dat je kastje niet moest uitspreken als kas-je, maar heel nadrukkelijk als kast-je. Met een nadruk op de t.

En het was de tijd dat je 's middags weer naar huis ging voor tussen-de-middag-eten. Van het woord lunchen had ik toen nog nooit gehoord.

Wij stonden thuis 's ochtends altijd op het allerlaatste moment op. En dan racen tegen de klok met aankleden, wassen en wat eten. Als kind was ik al geen onbtijtliefhebber, maar tussen de middag had ik reuze trek, lekkere trek. Een wit boterhammetje met hagelslag, kokosbrood, of pindakaas -dik roomboter- , of zomers met aardbeien en suiker. Af en toe een pannenkoek. En met een glas koude melk. En ik luisterde dan ook naar de radio, met als favoriet spelletje Raden maar met Kees Schilperoord. De dag was dan weer in een rustig vaarwater gekomen en was de hectiek van het opstaan verdwenen.

Want bij het wakker-worden hadden wij kennelijk geen goede klokken in huis, of betrouwbare horloges. We belden vooral 's ochtends naar de tijdmelding van 002. Ik mocht dat vaak doen: Bij de volgende toon is het acht uur, zestien minuten en twintig seconden ... piep.

De reveille met het gezin was vaak chaotisch en stressvol. En we beschikten over nog een min of meer betrouwbare klok. De overbuurman van de laan reed altijd stipt om half negen weg met zijn Opel die altijd op dezelfde plek op het middenpad stond. Was de auto nog niet weg, dan hadden we nog even tijd, was hij weg, dan kwamen we misschien te laat. We kenden de man verder niet, maar noemden hem, Meneer van half-negen.

¶ Op internet zijn veel nostalgische sites voor mensen van mijn generatie te vinden. Ik ken ze. Schoolbank 2.0. Over tv, spelletjes, reclames, enzovoorts. Ik heb daar weinig aan toe te voegen en wil voorlopig alleen schrijven dat ik dat allemaal ook zo heb meegemaakt. En dan begin ik er altijd mee dat onze buurt begin jaren zestig als eerste kabel-tv kreeg. En dan ontvingen we niet alleen een Nederlandse zender, maar ook de BRT en twee Duitse zenders. Voor de tv op de poef. Ik was tv-verslaafd, maar zoveel was er toen nog niet te zien. En toch ook vaak storingen met de tv, met de antenne of met de buizen van het inwendige. Dan kwam er een mannetje voor reparatie, of bij spoedgevallen de oudere broer van Gerard van der Roest van de hoek. De tv was een heilig altaar thuis.

Ik ben er allemaal mee opgegroeid. Met Okkie Trooi en Joris Driepinter, de Donald Duck, Suske en Wiske, Johan en de Alverman, dropsleutels, de Mainzelmännchen, Mister Ed het sprekende paard, Mary Schuurman, Monopoly, schuimblokken, Batman (dat ik heel serieus nam), Swierbertje (ging nooit ergens over), de Thunderbirds, erwtjes, Frits Thors, de Fabeltjeskrant, Stuif is in, Oebele, Nonkel Bob, Zaki en Tante Terrie. Seven up en Zoute stengels, Frits van Turenhout, Mannix, Hawai Five O, Kuifje, knotsen, Mister Terrific, Ja zuster, nee zuster, De verrekijker, kokindjes, Dato de grote vergeler, Het programma met de muis, chips met een klein zakje zout in het zakje, de Flintsones en de Jetsons, Suske en Wiske, Rawhide, Bonanza, Gunsmoke en High Chaparral, cornuco's, sleutelhangers van Asterix en Obelix, Pippi Langkous, zwart op wit, Floris, VPRO, Fred Emmer, Radio Veronica, Flipper, Daktari, Skippy, Alice Berger, de maanlanding, stroopsoldaatjes, Startrek, Comedy Capers, dropstaafjes, The Monkees, Kapitein Zeppos, Axel Nort, Tom en Jerry, Lucky Luke, Exota, de Fabeltjeskrant, Oebele, de Versierders, de blote borsten van Phil Bloom, Top Pop, Riedel, Een van de Acht, Willem Ruis, Sjef van Oekel, borsthoning, Tatort, Derrick, De Avondspits, Voor een briefkaart op de eerste rang, wokkels, De Berend Boudewijn show, 2 voor 12, Kojak, Cannon en Baretta, pijpje bier, Colditz, de Familie Bellamy, Dallas, Ronflonflon, Koot en Bie ... Enzovoorts en enzovoorts.

Ik stop even.

¶ Eind jaren negentig heb ik Yoka Berretty kort gesproken op een kleine tentoonstelling in Amsterdam. Ze was al behoorlijk op leeftijd maar had nog steeds een mooie en aantrekkelijke uitstraling. Bij de borrel werden stukjes stokbrood met gerookte Schotse zalm geserveerd. Op het stokbrood zat een mengsel van room, dille en sterke drank. De leverancier van het lekkers sneed zelf de stukjes filet uit een grote zalm die hij mee had genomen. Was verrukkelijk. En hij zei, Deze zalm heb ik uit de Prinsegracht gevist. Die zalmen komen hiervoor speciaal uit Schotland naar toe zwemmen, die kennen de weg. En nog veel meer verhalen over de smakelijke genoegens van gerookte zalm ... En zo raakte ik in de keuken bij de tafel met de zalm even met Yoka aan de praat.

¶ Een Big Whopper van de Burger King is ook erg lekker.

¶ Als het zou moeten, dan zou het me nu nog lukken om van een vierkant stuk papier een zogenaamd peper- en zoutvaatje te vouwen. Niet voor peper en zout, maar bedoeld voor kinderen. En voor wie het niet kent, ik ga nu niet verder beschrijven hoe je dat maakt en hoe het er uitziet, maar het is een leuk kinderspelletje dat je als kind zelf kan maken.

Als het peper- en zoutvaatje was gevouwen schreef je op de buitenvlakken cijfers, of verschillende kleuren. En onder de vlakken schreef je zoiets als, Je bent een oen, of, Je bent gek, of, Ik vind je lief.

Je stak het papierwerkje tussen twee vingers van iedere hand en dan vroeg je iemand om een getal. Zes. Dan ging je zes keer heen en weer met je vingers en bij zes opende je het papieren vaatje. Dan mocht iemand kiezen uit een vakje. Na de keuze keek je onder het stukje papier en las je voor wat er stond.

Kostelijk kindervermaak.

¶ Als kind kende ik iemand met een aardappelluchtdrukpistool. Geinig speelgoed. Je drukte een aardappel in het pistool en de aardappelkogel kon je afvuren. Moet iets van voor de oorlog zijn geweest. Later nooit meer gezien of over gehoord.

¶ Als kind en tiener was ik verzot op ijs. Ik heb al eens geschreven hoe ik als kind in de watten werd gelegd met Italiaans schepijs. Maar doorgaans was het vaak waterijs. Zoals de dubbellikker met twee stokjes en die je makkelijk in tweeën kon breken en kon delen met iemand. Een dubbellikker waarvan ik ook wel de gekleurde siroop uit het ijs zoog en er alleen een smakeloos wit waterijsje overbleef.

Later kwam de raket en niet te vergeten de sinassplit, ook wel de split genoemd. De split was ook een beleving met opeten; knabbelen en zuigen aan de harde buitenkant van suiker en bijten in het zachte vanille-ijs. Afwisselend en tegelijkertijd.

Een sorbet vond ik heel bijzonder en at ik alleen in restaurants als we uit eten gingen. Dan zat er in de sorbet wel een klimaapje op een stokje aan een elastiekje ingestoken, of een papieren parapluutje. Een coupe in een metalen bakje, of een dame blanche.

Ook softijs van de banketbakker. Cornetto's en vanille-ijsjes op een stokje met een chocoladejasje. De blokken vanille-aardbeienijs van Jamin. Daar kreeg je apart twee wafeltjes bij om het ijsje in elkaar te zetten.

Maar ik was het meest dol op schepijs, drie bolletjes, waarvan altijd een van citroenijs, en met slagroom. Glad-kartonnen bakjes met schepijs, bakjes van koek, in een hoorntje of tussen twee wafels. Bekende ijssalons in Den Haag waren of zijn Florencia, Marinello en Talamini. Den Haag is een stad van Italiaans ijs.

¶ Vroeger hadden wij thuis de Haagsche Courant en die begon ik te lezen toen ik naar de middelbare school ging. Ik heb via de Haagsche Courant kennis gemaakt met het cryptogram. Later zette zich dat voort met de zaterdagse crypto uit de Volkskrant en het scrypto uit de NRC. Ik was niet gek op de strips als Appie Happie, en het aardigste vond ik de tv-kritieken van Nico Scheepmaker. Later kregen we door toeval voor een paar jaar een abonnement op Trouw. Vond ik niets aan.

Daarna ben ik vooral een Volkskrant-lezer geworden met veel uitstapjes in het weekend naar de NRC. En dan vooral de boeken- en cultuurbijlagen doorspitten.

Tijdens de vele treinreisjes die ik maakte las ik van alles uit andere kranten die in de trein rondslingerden. Later werd ik ook een vaste lezer van het Parool toen het al de omslag maakte naar meer life-style. En altijd een nieuwsjunk gebleven.

Vanaf mijn tienertijd las ik zowel de Haagse Post als Vrij Nederland. Later werd dat alleen nog Vrij Nederland van de weekbladen.

Nu lees ik vooral gratis nieuws via internet en af en toe betaal ik voor een artikel via Blendle. Heel handig, maar ik lees al zo veel nieuws voor niets; letterlijk en figuurlijk.

¶ Momenteel ligt de Nederlandse Taalunie zwaar onder vuur, onder meer vanwege het wegbezuinigen van kerntaken rondom het onderwijs van het Nederlands in het buitenland. Ik volg het wel, maar kan er zelf weinig over zeggen.

Maar de Taalunie is ook van het Groene Boekje. Op een blog van Neder-L wordt het examen Nederlands besproken door iemand die vindt dat er een en ander schort aan het taalonderwijs. Ik heb gereageerd en denk dat het ook aan de spelling zelf ligt. Zie onderaan bij de reacties.

Een falend taalbeleid en het examen Nederlands - Fimke Vellekoop - nederl.blogspot.nl

¶ Op een taalblog werden inzendingen gevraagd van woorden die maar een maal op Google zijn te vinden. Het heet ook wel Googlewack. Ik deed mee.

Het spelletje ken ik wel, ook uit eigen waarneming, maar ik lees voor het eerst dat er ook een woord voor is. Nu heb ik in de loop der jaren wel zelf een paar neologismen en extreme samenstellingen bedacht en opgeschreven, maar die tellen natuurlijk niet en bovendien weet ik ze ook niet meer goed. Het laatste neologisme dat ik vorig jaar bedacht was 'luimoedig', bedoeld als een soort van onderuitgezakte mening. Toch even gegoogeld en twee hits, een van mij en tot mijn verrassing nog een vermelding in een facsimile van een Engels-Nederlands woordenboek van eind 18e eeuw. Die valt dus hoe dan ook af. Dan wilde ik toch een poging wagen en wilde een woord bedenken dat iets met taal te maken heeft. Vraag me niet hoe of waarom, maar ik dacht aan 'dicteemoe'. Ingetypt en precies een fraaie vermelding (van Twitter, dus ook internet). In een keer raak.

En dan moet je de zoekterm, dus ook "dicteemoe", tussen twee aanhalingstekens zetten, want Google geeft graag ook varianten.

¶ In mijn tienertijd in de jaren zeventig in het Haagse Benoordenhout hadden mijn ouders een grote open haard laten bouwen in het midden van de woonkamer. Niet echt met houtvuur, maar met poreuze stenen en op gas. Best gezellig en behaaglijk, maar je kon er niet bij televisie-kijken. Het moet voor hen een kleine droom zijn geweest.

¶ In de eerste klas van de lagere school, ik was 6 jaar, geloofde ik nog in Sinterklaas. Het jaar daarop al niet meer. Daar kwam ik zelf achter: verbrande boterhammen in de kolenkachel voor het paard en een moeder die snoep kocht bij Jamin, Voor in de schoen, zei ze. Ik wist genoeg. Ik was aanvankelijk doodsbang voor de Sint en Piet, ik vond hem beslist geen kindervriend toen hij met het grote boek op school kwam en de kinderen, ook ik, naar voren haalde. We voerden nog een stukje op, ik was een kip in een gedicht van Annie M.G. Schmidt staat mij bij.

In de jaren daarna vierde we het op de lagere school met surprises, ik maakte altijd hele mooie waar ook mijn ouders flink aan meewerkten. Een keer kreeg ik een tv als surprise van karton en binnenin zat een ingepakte BIC-pen van misschien een kwartje. Was dat mijn cadeau? Ik kleurde rood van schaamte en ging weer zitten, Dank u Sinterklaasje. Ik was gefopt, er zat in de zijkant nog een boekenbon. Een vernijnige, maar goede surprise.

¶ Vandaag doe ik een jaar mee met de loeimoelijke en geweldige, dagelijkse Twitquiz. Maar ik neem nu voorlopig een time-out. Ik sta op een prima plek in het klassement, maar ik vind het wel een opgave om iedere dag om 21.00 uur achter de pc te gaan zitten en dan vooral wachten totdat de nieuwe opgave langskomt. Dat kan best even duren. Een mooie quiz, maar voor nu ook even mooi geweest.

¶ Ik ben niet zo van de voorgerechten. Is me vaak te veel vooraf en concentreer me liever op het hoofdgerecht. Voor mij geen soepje of antipasta, maar ik eet wel soep als hoofdmaaltijd, vaak met belegd brood erbij. Een paar keer klassieke gevulde erwtensoep gemaakt en wat vaker een gebonden chamignonroomsoep met ham. Ook uiensoep en een enkele keer een rijk vissoepje. De meeste soepen die ik heb gemaakt zijn een vegetarische linzen- of pompoensoep. Is makkelijk in een grote hoeveelheid te maken. De basis voor de smaak is een kruidencombinatie van gevijzelde komijnzaadjes en koreanderzaadjes. En dat wisselend aanvullen met andere kruiden zoals masala. Een soep met een oriëntaals tintje. Ook wel met bovenop nog een lepel room en wat koreanderblad. Lekker.

Anders een klein voorgerecht met vis, bijvoorbeeld garnalen. Of een halve avocado met zwarte peper. Of iets met beide, avocado en garnalen.

¶ Op Twitter kom ik steeds vaker tegen dat mensen het vriendelijk bedoelde scheldwoord pannenkoek voor iemand gebruiken. En het wordt doorgaans ook altijd met een tussen-n geschreven. Komt ook door de ingebouwde groene spellingchecker.

¶ Dit recept moest ik ook nog een keer kwijt. Niet dat ik het bijzonder lekker vind, maar omdat het snel is te maken en kinderen het erg lekker vinden. En volwassenen weten er vaak ook wel raad mee. En best gezond.

Tortellini con broccoli

In Nederland zou je het een Italiaanse stamppot kunnen noemen.

Zet een pan met ruim water op. Snij een paar stronken broccoli in kleine roosjes. Net als bij asperges de onderkant van de steel wegsnijden en de steel afsteken. Maak wel de verdere steel in kleine stukjes snijden en meekoken.

Als het water kookt, doe dan de inhoud van een zakje tortellini-kaas in de pan. Neem nooit die met andere smaken, zoals die met vlees, de carne. Die zijn niet lekker, de fromage wel. Doe dan gelijk de broccoli erbij en laat zachtjes 12 minuten al dente garen.

En nu hangt het er vanaf of je gebruik wilt maken van stukjes ham, of stukjes kipfilet voor het recept. Voor de kipfilet: Snij de kipfilet in stukjes en braad op hoog vuur aan in een koekenpan met een scheut olie. Bestrooi met royaal oregano. Goed blijven keren.

Als de tortellini's en de broccoli klaar en gaar zijn, afgieten en terug in de pan. Voeg de hamstukjes of hamreepjes toe, of anders de kipfilet. Een beker crème-fraiche erbij en flink wat Parmezaanse kaas uit een zakje. En dan goed en voorzichtig met een houten lepel omscheppen.

Verdelen over de borden en bovenop nog wat extra kaas strooien.

Snel en smakelijk, vooral voor de kleine en grote bambinos.

__

Nog een snel succesnummer voor kinderen, met een eitje, maar zonder vlees. Heet dat nog vegetarisch? Denk het niet, maar je moet ergens beginnen.

Stamppotje spinazie met blokjes gesmolten kaas en hardgekookte eieren.

Dat is eigenlijk al het hele recept. Aardappelen koken, spinazie al dan niet ontdooien of opwarmen in een pannetje. Een paar eieren koken en een stuk jong belegen kaas in blokjes snijden.

Als de aardappelen gaar zijn, een puree maken met de stamper. De spinazie er doorheen en de blokjes kaas. Goed omscheppen tot de kaas goed gaat smelten. Dan op ieder bord eroverheen een geprakt ei met een snufje zout.

Ai, en dit recept vind ik dus niet lekker ...

__

Bietjesstamppot met gebakken uitjes en appelmoes erdoorheen en met een balletje gehakt. Rauwe andijviestamppot met een speklapje. Een aardappel-bloemkoolschotel met gesmolten kaas en een braadworst. Verse nootmuskaat over de puree. En natuurlijk de boerenkool met spekjes, kuiltje jus, gerookte HEMA-worst en een likje grove mosterd ... En zuurkool, maar daar heb ik een apart recept over geschreven. Geldt ook voor nog een aantal gerechten.

Gebakken aardappeltjes, krieltjes of kreukelfriet uit de frituur, met een karbonaadje met sperziebonen (beetje nootmuskaat). En een likje mayonaise.

En een paar keer per jaar witte en groene asperges. Simpel met hardgekookt geprakt ei, reepjes ham en veel gesmolten roomboter. Met de vingers eten en dopen en druipen met de boter. Ook heerlijk met gerookte zalm of lamsvlees.

En wat te denken van verse, zelfgedopte tuinbonen, met bonenkruid. Een traktatie van groente op een zomerse dag. Stukje vlees erbij, gebakken aardappeltje en altijd weer een likje mayo.

¶ Onlangs voor het eerst in minstens twintig jaar een Bic Mac-menu gegeten van de McDonald's, met hun Franse frietjes en een beker vanille-milkshake met een rietje. Het was heel lekker.

¶ Soep maken met een grote mergpijp voor de smaak van de bouillon. En dan daarna de substantie van het mergpijpje boven de pan wegslobberen, of uitsmeren over een beroomboterde geroosterde boterham met een paar slagen van de zwarte pepermolen. Jong geleerd en oud gedaan. Klein en heel fijn.

In Franse uiensoep hang je wel een bolletje knoflook. En dan daarna bij de soep een toastje met daarop het zachte knoflookmerg. Ook een kleine smaaksensatie.

¶ Radio 6 dreigt te verdwijnen en is voor mij ook een persoonlijke ramp dat ik straks met name de actuele jazz niet meer kan volgen. Ik heb hier al eerder over geschreven. Maar Radio 6 lijkt de strijd nu op te geven, al voor het definitieve besluit in het najaar.

Een actie-mail gestuurd naar Radio 6 om 6 ambassadeurs te benoemen die zich willen inzetten voor het behoud van de zender. En actie voeren voor 50.000 ondertekeningen van de lopende petitie en die later aanbieden aan de Tweede Kamer op een laatste actiedag. En vooral ook nog actie voeren tijdens, rondom en met North Sea Jazz.

Hoe dan ook, doe iets!

¶ Herinnering aan een borrelhapje uit mijn tienertijd thuis op verjaardagen. Een kippenlevertje gebraden in sherry en omwikkeld met een stukje gebakken spek. Prikkertje erin en lauw eten.

Huzarensalade.

Later op eigen verjaardagen maakte ik wel pesto-eitjes. Eieren hard koken. De eieren halveren door het midden. Het eigeel in de keukenmachine mengen met een groot stuk roomboter en een potje pesto. Met een lepeltje of spuitzak de eieren weer vullen. Bovenop afmaken met wat geroosterde pijnboompitten of een toefje haringkaviaar.

Toastjes en olijven. Een klein gekruid gehaktballetje met koriander. Pistachenootjes. Japanse mix. Tacochips met tacosaus of guacamole.

Een huzarensalade zonder waterige blikasperges, augurkjes en zilveruitjes: De huzarensalade met vis: makreel, haring, paling en zalm. Zalig.

En stokbrood met kruidenboter ...

¶ Moeilijk om over muziek te schrijven, waarom je iets goed vindt of niet. Ik waag me er niet aan. Maar er zijn wel drie criteria waar ik op let.

Omdat ik het goed vind. Omdat ik het interessant vind. Omdat het nieuw is.

En interessante of nieuwe (ook oude) muziek hoef ik niet per definitie goed te vinden om te kunnen boeien. Het blijft vaag.

¶ En als het nu toch over lekker eten gaat, ik heb nog een heel simpel, maar verrukkelijk recept. Uit een klein kookboekje van pastafabrikant Barilla. Uit de tijd dat ik voor het eerst leerde koken en kennis maakte met de Italiaanse keuken. Pas laat. Ik noem het:

Tagliatelle di Barilla

Binnen vijftien minuten op tafel, alles bij elkaar. Zet een pan met water op om voor twee personen een stuk of zes droge nestjes tagliatelle al dente te koken.

Vijf minuten voordat de pasta gaar is, zet je een koekenpan op een zacht vuur voor een royale portie van gerookte zalmsnippers, of snij een paar plakken zalm in reepjes. Voeg daarbij een groot bekertje crème-fraiche. Door elkaar mengen op het zachtste vuur.

De pasta afgieten en op twee borden verdelen. Daaroverheen het lauwe mengsel van zalm en room, daarover knip je ruim een aantal takjes verse dille. En dan komt het, afmaken met een potje haringkaviaar. Niet duur. Bij voorkeur de zwart-gekleurde. Met een klein lepeltje over de twee borden in toefjes verdelen.

Opdienen en buon appetito.

¶ Recept geschreven voor een originele, maar wat boerse lasagne die ik veel heb gemaakt.

Eigen recept: Lasagne di volpe

¶ Als er bij ons thuis vroeger een kip in de roomboter werd gebraden, dan zat er bij aankoop in het binnenste van de kip een papieren zakje met onder andere het kippennekje en het levertje. Voordat we gingen eten mocht ik het gebraden nekje met gestold merg oppeuzelen. Een klein apart hapje. En aan tafel kreeg ik het kippenkontje omdat ik dat zo lekker vond. Kip is meer dan een pootje, vleugeltje of een filetje.

¶ Toetjes. Ijs, altijd lekker in alle vormen en smaken. Met aardbeien of ander fruit. En met slagroom. Yoghurt met basterdsuiker. Een sinaasappel. Chocolademousse met slagroom. Een pepernotenpudding. De vlaflip. Mango. Dubbellikkers. Walnoten en andere noten kraken. Perenijsjes. Pruimen. Straichialtelle of pistache, malaga-ijs. Citroenijs. Kersen. Ananas. Bevroren limonade in een langwerpig plastic zakje. Crème brulee. Sinassplit (heel lekker). Chocoladevla met slagroom. Een halve grapefruit met suiker en een lepeltje. Meloen. Raket. Poire belle hélène. Waterijs. Schuimgebak -merengue- met ijs en slagroom. Pudding met bitterkoekjes of griesmeel. Haagse bluf. Aalbessen afrissen en in een bakje met veel suiker: heel zure en zoete combinatie. Magnum. Een nectarine. Aardbeien met suiker. Gemengde fruitsalade. Druiven. Een mandarijntje. Een flensje met vanilleijs en Grand Marnier. Een bevroren Mars-ijsje. Hopjesvla. Een sorbet. Pêche melba. Ben en Jerry's. Dame blanche. Een cornetto of cassata. Tiramisu. Geen kaas. Koffie met bonbons, calvados en rookwaren.

¶ Nier erin Rein!

¶ Wanneer was er in Nederland voor het eerst letterlijk sprake van popmuziek? Ik heb in de omvangrijke database van Delpher gekeken en kwam een eerste vermelding tegen op 4 april 1964 in Het Vrije Volk. In dat jaar zijn er later meer vindplaatsen en in 1965 lijkt het algemeen bekend. Ik ga er nu verder niet op in wat dit betekent en hoe je popmuziek toen en nu zou moeten definiëren. Het was meer een taalkundig onderzoekje. De eerste vindplaatsen voor jazz in Nederland zijn te dateren rond 1918-1920.

Het begin van de Nederlandse popmuziek wordt door de kenners en experts (Jan van der Plas cs?) gemarkeerd met het singletje Rock little baby of mine uit 1958 van de Tielman Brothers. Beperkt uitgebracht in Belgie. Maar het blijft discutabel en arbitrair. Zo namen In 1956 de Nederlandse Melody Sisters al een 78-toerenplaat op met een Nederlandstalige cover van Rock around the clock van Bill Hailey and his Comets. Het nummer Onder de klok en zal ongetwijfeld heel braaf zijn, maar waarom is dat geen popmuziek? Of ook de Fouryo's?

¶ Er circuleert een bericht in het nieuws dat wetenschappers met de computer de popmuziek van de afgelopen vijftig jaar hebben geanalyseerd. De conclusies waren dat de Beatles en de Rolling Stones op stijlkenmerken niet revolutionair waren, maar de hiphop begin jaren negentig wel.

Beatles en Stones niet revolutionair maar hiphop wel - nu.nl

Wat me opvalt, is dat ik niets nieuws lees en ik ook zonder onderzoek de conclusie kan trekken dat hiphop een nieuwe, afwijkende muziekstijl is die populair werd. Maar het model verklaart weer niet waarom de Beatles toch zeer populair en invloedrijk waren en tot op zekere hoogte nog steeds zijn. Er zijn kennelijk ook nog allerlei andere parameters die niet via een computeranalyse zijn op te sporen. Dat is ook moeilijk, want muziekbeleving is meer dan variatie op bepaalde akkoorden en stijlen.

Wat me ook opvalt is dat house/dancemuziek nergens genoemd wordt. Dat komt omdat het een analyse is van de Amerikaanse hitlijsten en dance niet populair is in Amerika. Zo zijn er wel meer cultuur- sociaal- en landgebonden elementen die niet zijn betrokken bij het onderzoek. Dat is ook lastiger te meten dan de harde data bij een muziekanalyse.

Enerzijds vind ik het onderzoek dus een open deur en anderzijds toont het aan dat een reductionistisch computermodel de kracht en populariteit van muziek niet verklaart. Dat lijkt me ook principieel onmogelijk.

¶ Ben Ali Libi, de goochelaar.

Gedicht van Willem Wilmink voorgedragen door Joost Prinsen - YouTube

Trompettist Lex van Weren overleefde Ausschwitz. Trompettist Eric Vloeimans componeerde een eerbetoon.

Lex - Eric Vloeimans & Limburgs Symfonie Orkest - YouTube

¶ Op dodenherdenking brak na achten de klepel van de Bourdon-klok op de Waalsdorpervlakte. Als kind heb ik in een zomer onder de klok gestaan.

Later keek ik om acht uur op tv naar de dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. En vanuit huis kon ik tegelijk in de verte de klok ook goed horen. Ik ben er op 4 mei nooit een keer heengegaan. Ook nooit naar de Dam.

Wel ben ik als kind een paar keer met mijn vader en zus naar de herdenking geweest op de Laan van Nieuw Oost-Indië, omdat daar een aantal Nederlanders was gefusilleerd. Er stonden veel mensen op de stoep, de lantaarnlichten gingen aan en auto's stonden stil.

Eenmaal herdacht met mijn eigen jonge zoon bij de Hollandsche Schouwburg en een keer meegelopen met een kleine herdenkingsstoet in Amsterdam-Oost, Transvaal.

Opdat we niet vergeten.

¶ In het najaar komt er een beeld van keramiek op de Grote Markt van het legendarische stripfiguur Haagse Harry van Marnix Rueb. Er loopt een prijsvraag voor welke tekst er op zijn T-shirt moet komen. Kâp nâh, ligt het meest voor de hand, want is ook de naam van de uitgeverij. Maar ik dacht aan wat anders en heb ingezonden.

Ben plêite!

¶ Twee tweets.

Kaas uit Estland noem je Estlandse kaas, of Estse kaas.

#palindroomalert (Via Lester)

__

Fraai live solostuk met bebop-invloeden van jazzgitarist Joe Pass. You are the sunshine of my life. Montreux 1975. https://www.youtube.com/watch?v=rCL6mr9Rm-E

¶ Aan het begin van mijn tienertijd in de jaren zeventig nog naar het niet verbouwde Kurhaus geweest voor een kussenconcert met klassieke muziek. Ging er met vriend Thijs heen en kussen mee.

¶ Wat wetenswaardigheden over het trompetsignaal van dodenherdenking bij elkaar gezet, ook met eigen info.

De Taptoe - The Last Post

¶ Bob Dylan kende ik als kind en tiener eigenlijk alleen van Blowin in the wind. Ik heb toen wel een gitaarnekklem gekocht en een paar mondharmonica's. Beetje Dylan-achtig en dan zingen als een valse kraai, net als hij. Ik had wel het album Desire en vond vooral het epische nummer Hurricane, ook met een viool, vind ik geweldig. Gaat over de mogelijk onterecht voor moord veroordeelde zwarte bokser Rubin 'Hurricane' Carter. In de jaren tachtig kwam hij na herziening vrij. In 2000 heb ik Dylan herondekt en veel meer van zijn oeuvre gedraaid, een meesterlijke singer/songwriter. Like a rolling stone is een van mijn meest favoriete popsongs, zowel door muziek als tekst. Dat nummer moet gedraaid worden bij mijn uitvaart als mijn kist de vlampijpen in wordt geschoven!

¶ Paginaatje gemaakt met wat suggestieve suggesties voor een herziening van de groene spelling.

Overpeinzingen bij een eigen spellinghervorming

¶ Nog eentje of taalverandering nu ook taalverloedering is, ik vind van niet.

Taalverandering is taalverloedering?

¶ Aanzetje geschreven over mijn eigen onderzoekjes op Google naar de betekenis en herkomst van woorden.

Tips woord-onderzoek op internet

¶ Mijn zes muziekpijlers in alfabetische volgorde zijn, The Beatles, Miles Davis, Donald Fagen, Marvin Gaye, Thelonious Monk en Charlie Parker. Ik had er graag nog eens een meta-stuk over willen schrijven. Dat gaat me niet lukken.

En verder nog in willekeurige volgorde (en niet alles weet ik nog te waarderen): Charles Mingus, David Bowie, James Brown, symfonische rock, Madonna, Otis Redding, Abba, Genesis, The Beatles, Ray Charles, Yes, The Beach Boys, Erik Satie, Talking Heads, De Poppies, Jethro Tull, Art Blakey and the Jazz Messengers, Pink Floyd, Sarah Vaughan, Otis Redding, Kate Bush, Steely Dan, Chuck Berry, John Coltrane, Dire Straits, KC and the Sunshine Band, Dizzy Gillespie, Bob Marley, bebop, Donald Fagen, Nat King Cole, Jerry Lee Lewis, The Simple Minds, Lou Reed, Tears for Fears, Duke Ellington, Japan, Johnny Guitar Watson, Dave Brubeck, saxofoon, Marvin Gaye, Fats Domino, oude Amerikaanse musical, Bruce Springsteen, The Eurythmics, Donna Summer, Wes Montgomery, Alanis Morisette, Bill Evans, Roxy Music, Thelonious Monk, The Middle of the Road, Supertramp, John Lennon, Curtis Mayfield, Philip Glass, Nina Simone, Slim Gaillard, Amy Winehouse, Duran Duran, Simon and Garfunkel, Adele, Dusty Springfield, Bruce Springsteen, Billy Cobham, soul, Bob Dylan, The Doors, Santana, Motown, cajun, zydeco, texmex, Miles Davis, The Rolling Stones, Billie Holiday, Alan Parsons, Bill Evans, Blondie, Eric Dolphy, George Michael, de cool, Robby Williams, Madness, Astrud Gilberto, Bert Kaemfert, Michael Jackson, Joe Jackson, Ekseption, Neneh Cherry, John Barry, Chaka Kahn, John Williams, Bach, piano, Little Feet, Tim Buckley, filmuziek, Van Morrison. Hall and Oates, Led Zeppelin, Charlie Parker, Weather Report, Jimi Hendrix. Mozart, Natalie Cole, Oscar Peterson, The Style Council, The Black Crowes, Henri Mancini, Paul Simon, Stravinsky, Aretha Franklin, Randy Newman, Bette Midler, Tom Waits, Wings, kleinkunst, Kurt Weil, disco, Leonard Bernstein, Chet Baker, Stevie Wonder, The Bee Gees, gitaar, Crosby Stills Nash & Young, U2, Chic, Sister Sledge, Spandau Ballet, Pointer Sisters, Frank Sinatra, Simply Red, The Police, Sting, Sade, Prince ...

En nog veel meer jazz en aanverwanten. Het mooie van jazz is dat ik niet altijd hoef te weten wie er speelt en welk nummer, het gaat om de groove en de sound.

Nederland: Rowwen Hèze, Boudewijn de Groot, Bløf, De Dijk, Ramses Shaffy, Frans Halsema, Maarten van Roozendaal, Theo Nijland, Acda en de Munnik, The Scene, Rogier van Otterloo, Herman Brood, Thijs van Leer, Q65, Golden Earring(s), Shocking Blue, Hans Vermeulen, Het Goede Doel, Gruppo Sportivo, André Hazes, Daniël Lohues en Skik, Spinvis, Nederlandse jazz en geïmproviseerde muziek ... Vlaanderen: Raymond van het Groenewoud.

¶ Laat ik mijn vakanties eens kort teruglopen, voor zover ik daar nog enige herinnering aan heb. Ouddorp in Zeeland, de Waalsdorpervlakte, Luxemburg, Texel, waarvan ik me alleen de lammetjes herinner, verder niets. Estoril en Barcelona, Spanje. Veel kamperen. Zo ook in Frankrijk. Ook jaren niet op vakantie geweest, uitgaan in eigen stad: Den Haag en Scheveningen. Liften naar Zuid-Frankrijk, in mijn eentje naar de Caraïben. Als tiener on the road met Interrail met mijn eerste vriendin, onder meer naar Denemarken, Tivoli. Met mijn tweede en eerste echte liefde naar Joegoslavië geweest en Italië. Een paar keer Zweden. Texel dus, Vlieland (met oma en de kinderen), Terschelling met Chris en Erna; Oerol, begin jaren tachtig. Een maal Mallorca met zus en tante. En de oostkust bereisd van de Verenigde Staten in mijn tienertijd met dezelfde tante. Twee maal Londen. Een paar keer Parijs.

¶ Ik doe het nog steeds goed in de Twitquiz, een geweldige quiz. En nu ben ik wel gek op namen, weetjes en feiten, maar op de lagere school was dat nog niet het geval. Toen hield ik me bezig met buitenspelen, tv-kijken, snoepen, strips en tekenen. Ik herinner me nog goed dat ik maar niet de Europese landen en de hoofdsteden in mijn hoofd kreeg. Mijn moeder heeft me toen een tijd tussen de middag intensief geholpen met een geïmproviseerde blinde kaart boven mijn bed. En toen het er na wat tranen inzat, ging het er ook niet meer gemakkelijk uit.

En pas na de Cito-toets van 1972 wist ik hoe het nu zat met al die d's en t's, het kofschip en voltooid deelwoorden. Ik behaalde daardoor een matige score. In de vakantie voorafgaand aan de middelbare school heeft mijn moeder me het nog eens allemaal geduldig en meerdere malen uitgelegd. Toen zag ik het licht en heb ik er daarna nooit meer problemen mee gehad, behalve wat slordigheden. Maar vanaf dat moment ontstond ook mijn honger naar kennis en belangstelling voor quizzen. Nu kan ik het allemaal weer relativeren, want waarom zou je nog zoveel kennis in je hoofd opslaan als je het direct en permanent kan vinden op internet?

Lang leve Google en Wikipedia!

¶ De eclips van 2015 is aanstaande. Het weer is op veel plekken gunstig, maar volgens mij is het bij lange na niet zo'n hype als de vorige keer in 1999. Een enorme aandacht en gekte toen. Ik ben destijds rond het middaguur gaan kijken in Artis. Naast de verduistering zouden mogelijk ook dieren van slag raken. Daar heb ik niets van gemerkt. Was een bescheiden indrukwekkende gebeurtenis.

¶ Met sport heb ik nooit veel op gehad. Als kind al niet. Niet op straat, op gym op school of waar dan ook. Voor mij geen voetbal, niet om te spelen en niet om naar te kijken. Ja, bij de wk-finale in 72 in München en vier jaar later in Argentinië. Toen zat ik enthousiast voor de buis.

Aan het begin van de lagere school heb ik een tijdje op een gymnastiekvereniging gezeten, die heette Olympia. We sportten binnen in de gymzaal van de Van Heutzschool en ik herinner me een paar wandeltochten.

Ik heb met pijn en moeite leren zwemmen, onder meer in het akelige zwembad aan de Mauritskade. Mijn diploma haalde ik bij de Zilvermeeuwen in Wassenaar. Maar ik hield wel enorm van zwemmen en water. In mijn tienertijd ging ik vaak naar het buiten- en binnenbad van Overbosch in Mariahoeve. Vaak ook met mijn vriend Joan.

En toen ik een jaar of tien was, ging ik op honkbal. Bij V.U.C. dat eigenlijk een Haagse voetbalclub was. Ergens een soort van bevlieging. Op het einde van het eerste seizoen kreeg ik heel hard een bal op mijn duim bij een slagbeurt. Met complicaties en uiteindelijk is toen mijn hele nagel van mijn duim afgevallen. Maar hoe dan ook was ik bang voor de bal geworden. Exit honkbal.

Met schoolgym was ik niet goed, maar soms wel enthousiast. Ik kreeg altijd voor de inzet een zeven van de gymleraar Verkijk. En let op, ik heb de man twaalf(!) jaar meegemaakt. Eerst zes jaar op de lagere school en daarna zes jaar Nederlands Lyceum. We hadden een aardige band en ik mocht weleens van hem spijbelen. Hij was altijd lekkere dingetjes aan het eten en een maal heb ik een haring voor hem mogen halen. Totaal geen typische gymleraar en hij rookte filtersigaretten. Constant.

Op de middelbare school werd ik vrij snel lid van de school-roeiclub L.R.V. die hun club- en botenhuis hadden aan de Vliet. Ik heb hier al apart over geschreven. Maar dat was later toch ook niet alle maanden per jaar en om een of andere reden heb ik daarna ook nog tegelijkertijd gehockeyd op school bij de HLC, Haagse Lyceum Club. Het beviel totaal niet en was er weer snel vanaf. Daarna werd het stil.

¶ De eerste, en ook wel de laatste keer dat ik me als een personage moest verkleden was in mijn latere kleutertijd. Ik heb er nooit een directe herinnering aan gehad, maar jarenlang stond er in onze huiskamer een kleurenfoto met daarop mijn zus verkleed als boerinnetje en ik als clown, met pak en schmink. Samen op de bank thuis. Het was voor een carnavalsoptocht. Ik moet het volgens mijn moeder verschrikkelijk hebben gevonden, en vast ook omdat ik toen als kind bang voor clowns was. Ik heb er niets aan overgehouden.

Nee, een acteur zou ik nooit worden en niet ambiëren, hoewel ik later nog een paar kleine rolletjes heb gedaan als figurant in een paar producties. Maar dat was om geheel andere redenen. Ik ben ergens altijd foto- media- en filmschuw geweest als het om mijzelf ging.

Toch heb ik heel lang een grote belangstelling voor toneel, of theater -hoe je het noemt- ontwikkeld. Dat begon op de middelbare school. Ik ging graag naar het jaarlijkse toneelstuk van de hogere klassen en daarvan herinner ik me met name nog het stuk The Ghost Train. Een thriller met fraaie lichteffecten van een voorbijrijdende trein in de nacht.

Ook ging ik naar de stukken van de school van mijn zus die meedeed en gek op toneelspelen was. Ik herinner me nog het stuk De Vogels. En experimenteel schooltheater onder leiding van Maurits Kok. Daar speelde ook mijn latere vriendin in mee.

Maar het echte toneel uit mijn tienertijd zag ik in de Koninklijke Schouwburg en in het kleine HOT-theater in Den Haag. Voornamelijk de Haagse Comedie dat later het Nationaal Toneel zou worden.

Van alles gezien en de meeste voorstellingen waren de voorpremières waar je via je school goedkope kaartjes voor kon krijgen. En ik heb ze nog gezien, Ko van Dijk, Myra Ward, Elizabeth Andersen, Paul Steenbergen, Gydo de Moor. Bas van Batenburg, de mooie Trins Snijders en vele anderen. Ik kon me helemaal onderdompelen in de nieuwe wereld van het theater.

Nog veel andere voorstellingen gezien, ook met mijn zus. Het Werkteater op het Malieveld. Zij knipte de recensies uit. Later heeft ze nog een hele carrière afgelegd in het amateurtoneel, ook een en ander van gevolgd, en het was zeker goed, maar het miste de context van het echte grote toneel. De context van het succes en de aandacht. Of het nu experimenteel of traditioneel is. De grandeur.

Ik leerde ook de conventies kennen tussen wat er live op het toneel gebeurt en hoe je als publiek meespeelt en reageert. Maar juist die conventies gingen me tegenstaan, te onnatuurlijk, net zoals het spel en de uitspraak van de toneelspelers. Daarvoor had ik ook al te veel films gezien. Die overtuigden mij meer, hoewel ik Nederlandse films altijd vrij bedroevend heb gevonden. Maar de illusie was sterker.

Het vak, het metier. De aanstellerij.

Beeld. Ik zit in de zaal met mijn vriend Gert-Jan en we zijn bij een voorstelling van een stuk van Shakespeare in de Haagse Schouwburg. Voor scholieren. Op een gegeven moment krijgen we, door wat er op het toneel gebeurde, zo ontzettend de slappe lach (door het personage Foebe, gespeeld door Joris Dietens als jeune premier) dat ik niet meer wist waar ik het moest zoeken.

Maar meestal was ik serieus en altijd bij aanvang een lichte spanning over wat er op dat moment, hier en nu, gaat gebeuren. Het live-element met mensen van vlees en bloed tegenover het drukken op een startknop bij het afspelen van een film.

De zaal, het licht dooft, het doek dat open gaat ...

__

En dan aan het einde het applaus.

Een stuk heb ik drie maal gezien. Hamlet, de klassieker natuurlijk, maar ook steengoed. De laatste keer was in de Amsterdamse Stadsschouwburg met het Nationale Toneel onder regie van Johan Doesburg en met Gijs Scholten van Aschat als Hamlet. Dan ga ik weer helemaal mee in de enscenering en het stuk. Subliem.

Van toneel schakelde ik over naar de film, maar ook dat heeft zo zijn authentieke grenzen. Wat later ontdekte ik de opera en dat vond ik in zijn overstilering weer heel fraai. Dan is het meer een uitgesponnen emotie in beeld en geluid, muziek. Soms adembenemend.

In de hoogste klas van de lagere school schreef onze meester Schnabel een eigen stuk dat hij ontleende aan een aantal verhalen uit een voorleesboek. Ik moest ook een rolletje spelen, die van Aboe Kasim, een handelaar die vanaf een tapijtje spullen verkocht. Ik had een paar regels tekst en vond het afschuwelijk. Nee, dat was niets voor mij, maar ik moest meedoen.

Na een paar repetities gebeurt er op het schoolplein een groot en tragisch ongeluk. Een jongen uit de eerste klas raakt bedolven onder een betonnen schutting die rondom het speelplein staat. Hij overlijdt ter plekke.

Iedereen in shock en het haalt overal de media. Een paar dagen later wordt hij begraven en komt de rouwstoet voorbij de school. We staan met zijn allen langs de stoeprand. Het is fris en kil. Er loopt een man met zijn hoed af in gedragen pas de straat in, achter hem de lijkauto met de jongen, stapvoets. De stoet passeert. Er werd gezegd dat hij in zijn indianenpakje in de kist ligt en zo wordt begraven.

Een emotioneel moment dat ik me nog goed kan herinneren. Hier was verre sprake van fictie, van het verzinnen of naspelen van een werkelijkheid of fantasie. Die was altijd extremer en verrassender leerde ik toen al. En ik hoefde Aboe Kasim niet te spelen, want het toneelstuk van de zesde klas werd afgelast.

¶ Muziek. Al jaren wil ik een stuk schrijven over mijn muzieksmaak en de ontwikkeling daarvan. Maar het zou te omvangrijk en te gedetailleerd worden en zie er vanaf. Ietwat verder naar boven heb ik een lang lijstje gemaakt met muziekvoorkeuren en dat moet dan maar het meeste inzicht geven. Toch nog een paar punten.

Als kind in de jaren zestig is de popmuziek van die jaren nagenoeg aan me voorbij gegaan. Er was niemand in mijn omgeving of familie die dat soort plaatjes had en ik denk dat ik toen toch meer van buitenspelen en tv-kijken hield. De belangstelling voor popmuziek kwam wat later en ging ik naar radio Veronica luisteren. Mijn interesse voor actuele popplaatjes is sindsdien altijd gebleven. Mogelijk door mijn zus ontwikkelde ik ook een levenslange belangstelling voor liedjes uit de kleinkunst en voor musicalsongs, mits ze uit Amerikaanse musicalfilms komen. Maar al met al begon mijn muzieksmaak vrij middle-of-the-road en ergens is dat ook zo gebleven.

In mijn tienertijd geef ik me helemaal over aan de symfonische rock. Er is naast de Top-Popplaatjes nauwelijks ruimte voor andere geluiden. Later krijg ik wel interesse in de jazz-rock, maar pas nadat ik van de oudere broer van mijn vriend Joan de lp Ascenseur pour l'échafaud van Miles Davis krijg en vele malen beluister, kantelt mijn muziekbeeld en geef ik me helemaal over aan de oude jazz, met name de bebop. Die liefde is nooit meer overgegaan. Tegelijkertijd, zo begin jaren tachtig ontwikkel ik ook een bijzonder grote interesse in de sixties-popmuziek en soul. Van de symfonische rock moest ik niets meer hebben.

En ook zelf muziek gemaakt op gitaar, piano en een korte tijd saxofoon (en dwarsfluit). Wel veel tijd ingestopt, maar ook dat was louter voor het plezier en ik had geen enkele ambitie en was ook totaal niet goed. Ik speelde alleen akkoorden van bekende nummers met een beetje erbij zingen. Jazz lukte me van geen kant. En nog lang volgehouden om veel te dansen op lekkere soulplaatjes. En altijd gek geweest op live-optredens, maakt dan niet uit wat het was; live-muziek, hier en nu.

En zo vulde ik de jaren tachtig met steeds minder aandacht voor de actuele pomuziek en met de komst van de house en de rap/hiphop haakte ik al voor mijn dertigste af en ben ik voornamelijk bezig met het recyclen van oude muziek.

Tot op de dag van vandaag, hoewel ik nog wel de actuele popmuziek oppik via de radio. Maar het krijgt mij niet meer te pakken, gelukkig nog wel de actuele, met name Nederlandse jazzmuziek. En vanaf 2000 heel veel gedownload en vanaf 2005 veel YouTube bekeken. Ik raakte verzadigd, maar ik ben dankbaar dat de jazz en de soul me in al zijn variaties toch nog zoveel luisterplezier geven.

¶ Film en tv. Het begon met de televisie. In het Bezuidenhout in Den Haag, als eerste wijk een kabelaansluiting. Daardoor van kinds af aan ook de BRT gezien en opgegroeid met Nonkel Bob, Tante Terry en Zaki. Johan en de Alverman en Kapitein Zeppos. Ook Deutsche Fernsehen met de Manzelmânchen op de WDR.

Op vele nostalgie-sites is alles te lezen over de tv van vroeger en ook later. Ik heb daar niets aan toe te voegen en heb het merendeel allemaal meegemaakt en er naar gekeken. Ik was als kind en tiener wel een tv-verslaafde. En lid van de VPRO. Maar toch bekroop mij naarmate ik ouder werd het gevoel dat ik naar tweedehands-verhalen en ervaringen zat te kijken. Documentair of fictie, maakte niet uit. Ik wilde niet een ervaring 's avonds meemaken vanuit mijn luie stoel, maar mijn tanden in het echte leven zetten. Ver weg van de tv thuis.

En vanaf dat moment heb ik nog maar heel weinig tv gezien, tot op de dag van vandaag. Maar ik heb zo nog wel mijn voelsprieten uitstaan om te weten wat er speelt in televisieland. Maar ik heb al lang geleden gepast.

Maar daarnaast wel de film (en documentaire) genoten in al die vele filmzalen in Nederland en dan met name Den Haag. De tv ging uit, maar ik ging wel veel naar de film. Staat allemaal in mijn bio-story.

In navolging van Alfred Hitchcock en Steven Spielberg, denk ik ook dat film is gebaseerd op hoe mensen dromen. De angstige, of soms verlangende droomervaringen die je terugziet in een verbeeld scenario op het witte doek. Ook het snel verspringen in de tijd, de montage. De grote zaal, licht in de duisternis. Geluid en muziek. De onderdompeling en net als in een droom de ervaring dat het voor even allemaal realiteit is.

Afwachten of virtual-reality echt gaat doorbreken.

En ik heb altijd van slechte films in de bioscoop gehouden.

[ Stanley Kubrick, Quentin Tarantino, Steven Spielberg, Alfred Hitchcock, Martin Scorcese, Francis Ford Coppola, Humphrey Bogard, Marilyn Monroe, Robert de Niro, Jack Nicholson, Denis Hopper, Scarlett Johansson, James Cameron, The West Side Story, Meryl Streep, Werner Herzog, Wim Wenders, Paul Verhoeven, Jaques Demie, Godard, Fellini, Morricone, Serge Leone, Nino Rota, James Bond, Indiana Jones, Heimat, Novecento, Sofia Coppola ... ]

¶ Vroeger kwamen er allerlei verkopers langs de deur. Het bakkerswagentje van Hus, melkboer van der Steen, een grote groentewagen, Gerrit de schillenboer, colporteurs met garen en band, de scharensliep met zijn mooie houten kar, de kolenboer en later de olieman, zigeuners uit Leidschendam met ambulante handel, studenten met wafels, de violist die op het middenpad speelde, de orgelman. En voor de muziek wierpen mensen die niet beneden woonden een dubbeltje of kwarten gewikkeld in een stukje krantenpapier naar beneden.

¶ Op zondagavond 11 mei 1997 speelden The Outsiders met Wally Tax hun eerste concert van hun reünie- en tegelijk afscheidstournee in het Paard (van Troje) in Den Haag. Ik vond hun sound van vroeger wel goed, maar de Q65 toch beter. Kende natuurlijk de verhalen rondom Wally. Ik was nieuwsgierig en was bij het optreden. Een mager gevulde zaal en ik zal ongeveer de jongste zijn geweest. Ik vond het een slecht concert en ook met slechte zang van Wally. Omdat ik bij het Paard had gewerkt kon ik na afloop backstage. Wally zat als een prins in de kleedkamer. Mooi om te zien met zijn lange gewassen haren. Ik heb het Paard-affiche van het optreden door hem op de achterkant laten signeren en hangt in de gang.

Een aantal jaren later verhuis ik naar Amsterdam-Oost, waar Wally al zijn hele leven woont. Ook nu hoor ik veel verhalen en ik kom hem twee maal tegen in zijn stamkroeg Het Boek, vlakbij de Amstel. Geprobeerd een gesprek met hem aan te knopen, maar dat ging niet. Onverstaanbaar en niet te volgen.

Al weer wat jaren sta ik in goed contact met gitarist Jaap Schoonhoven die met Jay Baar van de Q65 heeft gespeeld, maar ook jaren met Wally Tax. Ze hebben met een band zelfs begin jaren tachtig een demo opgenomen. Mede door wat toeval op internet krijg ik de cassette van de demo boven water. Belangrijk voor Jaap. Wellicht krijgt hij nog eens de master in handen en wil hij dan misschien een uitgave maken. Hij is bezig met een boek over zijn muziekverleden.

Op 10 april 2015, precies tien jaar na Wally zijn dood verschijnt er een tweede biografie over zijn leven, geschreven door Rutger Vahl. De eerste (auto)bio heb ik gelezen, maar is niet echt goed vanwege de vele fabulerende verhalen van Wally, Waarom deed hij dat, zijn leven was toch muzikaal en persoonlijk al interessant genoeg?

Napost: Onlangs ontving ik een home-video op mp4 van een groot gedeelte van het Paard-concert uit 1997. Misschien inderdaad niet echt best, maar ik vind het nu te gek. Echte garagesound. Het is goed omdat het niet goed is. Ik ga kijken of ik het op YouTube kan/mag zetten. Uniek materiaal.

Geprobeerd te achterhalen van wie de opnamen zijn, maar niet kunnen traceren. Ik heb nu een korte clip gemaakt met de aankondiging van de band en een gedeelte van het nummer Touch. Het stond niet compleet op de video, net als de meeste andere nummers. Voor en na de clip heb ik uit de databank van het Paard het affiche kunnen overnemen. En voor de sfeer heb ik de clip omgezet naar zwart-wit en pas op het einde het laatste stukje in kleur. En het blijft natuurlijk oude video, maar toch heel aardig zo.

The Outsiders + Wally Tax - Live in het Paard van Troje - Den Haag - 11 mei 1997 - 4 min. - YouTube

Maar dat was lang nog niet alles. Het geluk viel mij toe en ik heb nu ook twee documentaires uit de jaren negentig over Wally en The Outsiders op YouTube kunnen zetten. Aanraders in veel opzichten, kost alleen wel even tijd en zoek een geschikt moment uit, of stuur de linkjes door.

Classic Albums - Outsiders - 1967 - Docu The Outsiders + Wally Tax - NCRV 1998 - 50 min. - YouTube

Wally Tax Outsider - Film Martijn de Groot 1998 - Afscheidstournee The Outsiders - 51 min. - Uur van de Wolf - YouTube

En om een en ander nog in het perspectief van de biograaf Rutger Vahl te plaatsen, hieronder een link naar een interview met de jonge biograaf over zijn boek Leven en lijden van een Outsider. Ik wacht nog even met kopen en lezen. Zie toch erg op tegen de narigheid die ik al ken uit alle verhalen en zijn mislukte autobiografie die ik heb gelezen. Maar mooi dat er nu een realistischer relaas naar buiten is gebracht. Wally Tax, charlatan, charmeur en onverbeterlijke romanticus.

Radio-interview met biograaf Rutger Vahl over Wally Tax, Leven en lijden van een outsider - OVT - VPRO - Radio 1 - 13 min.

Rock-'n-roll lives!

[ En wel bijzonder jammer dat ik later nooit een keer de Q65 of de Kjoe heb gezien. Ik heb er gelegenheid voor gehad, maar het kwam er kennelijk niet van. ]

¶ Gerard Fieret, geboren in 1924, was een bekende Haagse zonderling in het stadsleven van de jaren tachtig en negentig. Hij reed met een baard en verwilderd haar door de stad op zijn fiets met duivenvoer, maiskorrels. En in het centrum had hij dan zo zijn plekken waar hij de duiven voerde. Zoals op de Plaats, het Plein en de Lange Vijverberg. Ik heb hem vaak gezien en een enkele keer door het toeval ook aangesproken. Maar daar kwam geen gesprek uit, hij antwoordde met niet meer dan wat boos gemopper over de wereld.

Hij was fotograaf geweest en vroeger bekend in de kunstenwereld, met name door zijn vrouwenportretten. Hij leeft niet meer, maar zijn foto's worden nog wel besproken en tentoongesteld. Hij overleed in 2009.

¶ Musea en kunst. Ja, musea en kunst. Ook een rode draad in mijn leven. Begonnen als kind bij het PTT-museum in de Zeestraat in Den Haag en geëindigd in het Rijksmuseum in Amsterdam. Tussen Rembrandt en Mondriaan. Maar niet alleen kunst. Ik was ook gek op objecten en artefacten uit andere gebieden en gemaakt door mensen. Ook Artis en het planetarium. Het museum als kenniscentrum en historische evocatie. Maar ook surrealisme, meta-realisme, pop-art, nul-kunst, conceptuele kunst naast de oude impressionisten en expressionisten. Van Gogh en Dali. Installaties. Digitale pranks. Mijn smaak en interesse lag altijd in de breedte en minder in de monomane diepte. Kunst is overal en altijd.

¶ Ik was dronken in de oudejaarsnacht van ik meen 1997 op 1998. Ik woonde nog in Den Haag, maar paste op in het huis aan de gracht in Amsterdam van Eelco en Jetske. En Eelco had kwa software, spullen en internet alles in huis. Ik heb toen na twaalven op mijn webspace van de DDS een soort van lange Twitterfeed gemaakt met korte berichtjes en uploads van foto's en muziek-stukjes met Real-audio. Ik had om precies middernacht opnames gemaakt met mijn Sony-walkman van al het vuurwerk op het Rembrandtplein. Ik gaf commentaar. Daarna gedigitaliseerd en online gezet. En ik had die nacht een simpel paginaatje online die ik steeds met een soort tweets ververste. Maar het was voor een lege zaal. Een concept. Net als de eerste blog die ik toen al schreef en maakte. Maar ik ging steeds verder door met andere dingen. Nog steeds. Zoals met mijn Kladblokje.

¶ In de jaren tachtig en negentig liep er in Den Haag nog een maffe, oudere man rond. Hij zag er griezelig uit, praatte heel plat en we noemden hem Het monster van Centraal Station omdat je hem daar vaak tegenkwam. Hij heette Alex en oreerde vaak met drank op voor zich uit: Mijn vader haalde de zweep uit het foedraaltje en sloeg mij links. Maar ik zei geen au. Hij sloeg mij rechts en ik zei geen au. Hij sloeg mij links-rechts en ik zei geen au, ik zeg nooit geen au ...

¶ Het is een bekende uitdrukking, De kaas niet van je brood laten eten. Maar ergens voelt het ook goed aan als je zegt, Het kaas niet van je brood laten eten. En als je dan gaat googelen komt het aardig wat keren voor. De trend is om van het-woorden de-woorden te maken, maar niet omgekeerd. Geen idee waar het kaas vandaan komt.

¶ Ze zeggen wel, als je jong bent stem je links en als je ouder wordt rechts. Bij mij is het precies andersom gegaan. Ik was als tiener een VVD-aanhanger en via D66 kwam ik later voor de rest van mijn leven bij de PVDA uit. Om met Karel van het Reve te spreken, de PVDA is de meest fatsoenlijke partij.

Provinciale Statenverkiezingen, eind maart 1974. Ik zit in de tweede klas van de middelbare school en ben nog een paar maanden dertien jaar. Een goede vriend in die tijd was Arie-Jan Schlingeman. Ik kwam ook wel bij hem thuis en bij hem maakte ik via zijn oudere broer Peter voor het eerst kennis met de symfonische rock. Arie-Jan is gek op zijn mobylette waarvan hij alle onderdelen laat verchromen. Maar hij is een kakker en ik was dat ook een beetje geworden. Ik wist niet beter.

We zijn beiden een aanhanger van Hans Wiegel en dragen dat op het schoolplein in discussies ook uit. Hoe of wat weet ik verder niet meer, maar we besluiten op de avond van de Provinciale verkiezingen naar de partijbijeenkomst van de VVD te gaan in het Congresgebouw. We kleden ons op de avond en doen beiden een shoker om.

De avond was wat saai, maar we kregen snel contact met een cameraman van de televisie. Hij legt een en ander uit wat hij aan het doen is. Hij zegt dat we op bepaalde plekken moeten gaan staan en dat we dan mogelijk op tv in beeld komen. Leuk. Zelf nooit teruggezien, maar de dagen erna worden we aangesproken door mensen van school en uit de buurt dat ze ons hadden gezien.

Ik herinner me nog hoe de oude Harm van Driel (1907) in een stoel werd verplaatst door wat sterke partijleden om voor de camera's van de televisie plaats te nemen. Hij was fractievoorzitter in de Eerste Kamer geweest. Een ronde sigarenrokende partijcoryfee.

Hans Wiegel zit ergens in een zijgang. Arie-Jan en ik zoeken hem op en willen hem feliciteren met de uitslag. Hij maakte een kort praatje met ons, twee jeugdige aanhangers. Hij stelde een paar vragen. Die weet ik niet meer, maar ze zijn terug te lezen in een verhaal in de Haagse Post van een week daarna en waaruit bleek dat Wibo van der Linde bij ons gesprekje met Hans Wiegel had gestaan. Opmerkelijk en een verrassing later.

Maar het meest verrassende was dat ik de dag na de verkiezingen groot op de voorpagina stond van de NRC met een foto naast Hans Wiegel. Arie-Jan is niet goed zichtbaar, maar ik sta er pontificaal op. Met shoker en ik oog minstens twintig. Ik kon me toen al totaal niet herinneren dat ik naast Wiegel had gestaan, laat staan dat er een foto was gemaakt. Ik werd er pas de volgende avond over ingelicht. Een overbuurmeisje riep het vanuit een raam: Je staat in de krant!

De krant natuurlijk gekocht en mijn ouders hebben hem lang bewaard en heb ik hem later gekregen. Ik moet hem nog ergens hebben liggen in een archiefdoos, maar die heb ik niet bij de hand. Het voelde en voelt totaal niet als het zoeken naar roem of aandacht, maar het gaf wel goed mijn interesse weer in de politiek en de media. Fascinerend.

¶ Nog een raar verhaal, uit de jaren zeventig toen ik tiener was. Bij mij in de buurt woonde een wat ouder dik mannetje die iedereen Sjef noemde. Hij kon heel goed piano spelen en hoorde hem weleens met een oude-stijljazzband. Maar Sjef zou op jonge jongens vallen. Een pedo, maar niemand maakte zich daar toen druk om. Ik ook niet. Hij probeerde altijd met tienerjongens in contact te komen of ze bij hem thuis uit te nodigen. Zijn bijnaam was ook 'Rukkie'.

Ik sta op een dag in de straat en komt Rukkie aanfietsen. Hij spreekt mij aan en zegt dat hij aan foto-astrologie doet. Hij kan aan foto's zien hoe iemand in elkaar steekt en of ik bezwaar maak of hij een paar foto's van mij mag maken. Hij laat zijn toestel zien. Ik vond het wel grappig. En ja, zei hij, Dan wil ik ook een foto maken als je niest in een zakdoek. Dat is belangrijk voor de analyse. De negatieven kan ik je later geven zodat er niets geks mee gebeurt.

Ik zag het als een totaal onschuldige rariteit en liet de foto's maken, ook die waarop ik mijn neus snoot. Verder nooit meer wat van gehoord. Haha.

¶ Nu ben ik geboren en getogen als Hagenaar, of als Hagenees als je wilt, en ik heb me zeer sterk met de stad verbonden gevoeld, nog steeds. Maar later voelde ik me na mijn emigratie ook snel Amsterdammer. Maar ook dat is niet hoe ik mezelf plaats, veel ruimer. En nee, ik voel me dan niet een Europeaan, maar een wereldburger. Want wat een toeval dat ik hier in het riante Nederland ter wereld kwam en wat een ongeluk hebben veel mensen die het zoveel slechter op de wereld hebben getroffen. Ik voel mijzelf daardoor geen idealist, maar juist een realist. En humanist.

¶ Lange tijd is Happiness is a warm gun een favoriet Beatles-nummer geweest. Een typische John Lennon-compositie en met een cryptische tekst waar veel over geschreven is. Ik heb het met mijn simpele akkoordentechniek vaak op de piano gespeeld en dan durfde ik daar wel voor het plezier bij te zingen, maar nooit met anderen erbij. Heerlijk om te doen.

Maar waar slaat de 'warm gun' op? Gaat het over 'h a penis', een heroïnespuit of toch over een geweer? Ik doe niet mee aan welke exegese dan ook, maar ik heb de tekst ooit een keer in het Nederlands vertaald, maar die vertaling is tussen een digitale plint verdwenen.

En ik ben geen tekstenman en nonsensteksten vind ik misschien nog wel aardiger. Wel zijn de meeste kenners het er over eens dat de zinsnede, 'Mother superior', slaat op Yoko Ono. Hoe dan ook een schitterend meesterwerk van de White Album en met vier muzikaal gevarieerde thema's, eindigend in doo-wop.

Hier de tekst:

Happiness is a warm gun - azlyrics.com

Alle achtergronden en interpretaties. Geen behoefte om nog meer te lezen dan ik weet.

Happiness is a warm gun - Lemma Engelse Wikipedia

En hier de muziek en zang waar het om gaat.

Happiness is a warm gun - The Beatles - Clip met videobeelden John Lennon - YouTube

¶ Koningsdag vieren in het buitenland. Een haring eten tussen twee stroopwafels.

¶ Ik ben ongelovig, want ik heb nergens aanwijzingen over hoe het na de dood zal zijn. Toch had ik op een gegeven moment wel een hemelidee: wonen in een bescheiden kamer, een jongenskamer, met een televisie, ijskast, bank en bed. Als je deur van de kamer opendoet kom je in een oneidige openlucht waar het lekker weer is en altijd de zon schijnt. Er zijn overal mensen met wie je kan praten. En je kan zelf kiezen met wie. Je eet alleen maar toastjes met kaviaar en glazen champagne, je wordt nooit echt dronken en hoeft nooit naar de wc. Het bed in de kamer is bedoeld om af en toe een leuke vrouw mee naar huis te nemen. Er is ontspannen sex, maar zonder voortplanting. Met de televisie kun je overal op de aarde kijken en inzoomen op ieder leven. Je kan er alles op zien en horen. En natuurlijk komen vaak mijn kinderen op bezoek. Je hebt een eeuwigheid de tijd. Het eeuwige leven. Altijd een feestje.

¶ Een quizmaster is de ultieme mens met een gods-eye-view. Hij weet niet alleen alle vragen, maar kent ook alle antwoorden.

¶ Vlak nadat ik twaalf jaar was geworden verhuisden we in Den Haag naar de Roelofsstraat in het Benoordenhout. Mijn iets oudere zus zat al op de middelbare school en ik ging naar de eerste klas.

De verhuizing is net achter de rug en de twee etages zijn ingericht, ook mijn royale jongenskamer. Maar mijn zus en ik willen ook naar buiten, kinderen, tieners ontmoeten.

En dan herinner ik me nog goed hoe mijn zus en ik 's avonds lang voor het raam gingen staan om te kijken of er kinderen in de straat waren. En die waren er. Om kenbaar te maken dat je in de straat was komen wonen, of dat ze ons als nieuwkomers wellicht zouden wenken.

Het duurde even, maar toen trokken we op eigen initiatief snel de stoute schoenen aan en gingen naar buiten.

Dat beeld voor het raam op de eerste verdieping van de Roelofsstraat staat me nog goed bij: gretig op zoek naar contact, naar mensen.

busjebuut

¶ En ik schreef net hieronder 'kunstoffen botje', maar dat moet natuurlijk zijn kunststoffen botje. Gelijk gecorrigeerd, maar deze spellingfout wordt veel gemaakt, je zegt wel kunstof.

¶ Al een tijd staan allerlei vormen van voedseltechnologie in de belangstelling. Een al heel oud idee van mij is om eten in een soort van magnetron te maken met water en een paar basisstoffen: en na een uur staat er een gebraden kalkoen op tafel. Dat zal waarschijnlijk nooit kunnen, maar de wetenschap en bedrijven zijn wel bezig met digitaal voedsel en voedselprinters voor eenvoudiger producten. Interessante materie.

De digitalisering van ons eten - npowetenschap.nl

Maar toch vind ik het gek dat er nog steeds geen doorbraak is in het namaken van vlees. Ja, er zijn een paar heel dure hamburgers nagemaakt, maar ik wacht op een goede kipvervanger en dan niet alleen filet voor de kipsaté, maar ook met een krokant velletje eraan en met een kunststoffen botje.

¶ Op de taalblog ikzegookmaarwat stond vandaag een kort stukje over de overdreven reclame voor diepvriespizza's van de pizzabakker Wagner. De schrijfster van de blog vindt daarnaast diepvriespizza's helemaal niets. Toch even gereageerd met twee opmerkingen.

[ Ja, ronkende reclame, maar -off topic- ik ben het niet helemaal eens met de slechte kwaliteit van diepvriespizza’s. Nu ben ik geen grote pizza-eter, niet in de laatste plaats doordat je in Amsterdamse pizzeria’s vrijwel nergens een goede pizza kan krijgen. Slappe bodems, veel te vet en veel te zout. Goedkoop is het wel. Maar neem nu de Excellent steenovenpiza’s van de Albert Heijn, die vind ik dan een stuk smakelijker door zijn krokante, dunne bodem en niet te vet beleg. En dan kun je er zelf eventueel nog wat extra ingrediënten opdoen … Neem bijvoorbeeld de fruti de mare, nee, die is lang zo slecht nog niet. Lekker zelfs. ]

Maar dan nog een talige opmerking. Toevallig schreef ik gisteren in een zin, pizza en pizzeria. En toen viel me op dat pizzeria met een e wordt geschreven en niet met een a van pizza, pizzaria. Maar zo is dat nu eenmaal, ook in het Italiaans en het Engels. Toch net voor de aardigheid gegoogeld op “pizzaria”. En wat blijkt, het wemelt van de pizzaria’s. Ik wil voorzichtig zijn, maar ik denk dat het komt omdat de meeste pizzeria’s in handen zijn van Turken of Egyptenaren en niet meer worden gedreven door Italianen. Dat gaat dan ten koste van de spelling en vooral van een goede quattro stagioni.

[ NB: Het meervoud van pizza in het Italiaans is pizze, dus pizzeria. Maar ik weet ook niet beter dat je pizzeria met een e uitspreekt en niet met een a. ]

§ Over mijn middelbare school heb ik weinig te schrijven. niet veel bijzonders te melden en geen animo. Ik denk dan nu even aan de docenten, zoals de aardige leraar Nederlands Hanse die veel aan poëzie deed, aan mijn tekenleraar Eppe de Haan met wie ik een goed contact had, en aan mijn leraar geschiedenis Gerritsen, bij wie ik nog eens thuis ben geweest. En dan heb ik het wel zo'n beetje gehad.

Maar er was nog mijn Duitse leraar die eruit sprong, heer 't Hart. Hij was van Duitse komaf en woonde een paar huizen verderop bij mij in de straat. Hij had vier kinderen, een tienerdochter (Helga) en een jongere tienerzoon (Hans) en nog als nakomertjes een meisjestweeling. De familie was verder onopvallend.

Op school was 't Hart een vreemde snuiter die grossierde in morbide grappen, het vertellen van moppen en in het maken van scherpe opmerkingen naar leerlingen, vooral naar meisjes: Is je hoofd vanmorgen in de poederdoos gevallen? En public voor de klas tegen een zwaar opgemaakt meisje. Of, Je haar lijkt wel raffia, tegen een andere leerling. En dat alles met een gemeen licht Duits accent. Hij had ook wel een fixatie op mooie vrouwen, hoewel zijn vrouw dat totaal niet was. Hij werd ook veel geïmiteerd en veel van zijn grappen herhaalde hij door de jaren heen en waren bij iedereen wel bekend. Het was een gekke vent, maar er was wel ontzag en waardering voor hem. En hij zag er onberispelijk uit, met gemillimeterd haar. Herr 't Hart.

Nu ging ik doorgaans op de fiets naar school, maar er zijn ook periodes geweest dat ik met de bus moest omdat mijn fiets kapot was, of weer eens was gestolen. Het is een aantal keren gebeurd dat ik na school op de bus naar huis wachtte en 't Hart zijn auto stopte voor de halte en kon ik mee naar huis rijden. Attent en dan hadden we even een gesprekje. Verder had ik geen bijzonder contact met hem. Maar ik was wel een fan van zijn opmerkelijke karakter en humor.

Tot slot. Als het goed regende dan ging 't Hart wel zijn auto wassen. Dan stond hij met in zijn ene hand een paraplu en in de andere hand een emmertje sop zijn auto te wassen. De regen spoelde het verder weer schoon. Misschien was hij gierig, misschien gemakzuchtig. Ja, echt zo'n gedenkwaardige leraar Duits uit je schooltijd.

§ En na de middelbare school heb ik een jaar thuis gezeten en deed ik part-time mo-geschiedenis. Het jaar daarop werd ik toegelaten voor de Reinwardt Academie, een hbo-opleiding voor museummedewerker, en waar ik drie jaar later weer vanaf ging met een diploma. Ik was een van de weinigen, want de meesten haalden de eindstreep niet. Ook over die drie jaar weinig te schrijven. Ik heb toen als een droge spons alle kennis opgezogen die werd aangedragen; over kunst, geschiedenis, pedagogiek, filosofie, enzovoorts. Maar ook praktische vakken als fotografie (en in de doka werken), schilderen en etsen. Het was intellectueel en praktisch, maar per saldo was het een te brede en algemene opleiding en leerde je niet voor een echt vak of discipline. Maar het was wel gewoon school met minstens 30 uur per week in de klas. Veel gelezen die jaren en veel geleerd. Maar het echte leven moest nog beginnen. Dat wist ik toen nog niet.

En in die beginjaren van de Reinwardt was de heer Dusee de directeur. Er ontstond een kamp van docenten die hem weg wilde hebben. Ik stond actief aan de kant van Dusee, maar hij moest later vertrekken. Onderwijl had hij ook nog een studente zwanger gemaakt, een jonge vrouw uit de familie Boymans. Hij trouwde met haar en kon royaal verder luxueus leven op haar kapitaal in een grote villa. Maar niet lang daarna sloeg het noodlot toe en verongelukte hij bij een auto-ongeluk. Dusee was ergens mijn enige echte leermeester. Hij inspireerde me ook om het structuralisme verder te onderzoeken, hij zette aan tot nadenken.

[ Er was ook nog de docente en gedistingeerde Haagse dame, Liesbeth Croiset van Uchelen. Haar had ik ook als lerares op de middelbare school gehad. Ik was de enige op de Reinwardt die haar met u aansprak. ]

En toen ik aan de opleiding begon dacht ik serieus dat ik als 'kleinzoon' van Joop den Uyl de wereld kon verbeteren via educatie en musea. Spreiding van inkomen, kennis en macht. Maar toen ik klaar was, dacht ik daar heel anders over en wilde ik in de eerste plaats tot leven komen. Dat was er al die jaren door privé-omstandigheden niet van gekomen. En het duurde nog even. maar het zou gebeuren. En het gebeurde ook en dat heb ik allemaal zelf voor elkaar gekregen.

§ In de vijfde klas van de lagere school een paar dagen op schoolkamp geweest op het terrein van de Nutsscholen in Lunteren. Spannend en veel snoepen.

§ Deze bio-story deel 2, My life, is vrij random samengesteld. Als ik weer een klein stukje heb, dan plaats ik die vrij random ergens tussen wat er al staat.

§ De oude drie, de nieuwe drie, de nieuwste drie.

Wim Kan
Toon Hermans
Wim Sonneveld

Wim T. Schippers
Freek de Jonge
Kees van Kooten & Wim de Bie

Hans Teeuwen
Theo Maassen
Micha Wertheim

Youp bubbelt en watertrappelt eronder.

__

En ...

John Cleese
Sasha Baron Cohen
Ricky Gervais

Eddy Murphy

¶ Pekingeend is een van mijn favoriete gerechten. Ontdekt in Fat Kee bij de Markthof in Den Haag na het stappen. 's nachts een bordje eten met wat vrienden. Later vooral in Amsterdam bij Nam Kee, niet op de Zeedijk, maar in hun tweede zaak op de Nieuwmarkt. Uitmuntend.

En je kan pekingeend ook in een pannenkoekje eten, maar dan is het bot eruit gehaald. Ik houd juist van de combinatie van het vel, randje vet, het vlees en een botje, om vanaf te kluiven. En dan in combinatie met een hapje droge witte rijst. Met daarbij een glas koud bier. Een hemels gerecht.

¶ Godzijdank heb ik geen enkele religieuze achtergrond.

¶ Op zaterdagavond rond tienen twitter ik doorgaans voor mijn weinige volgers een clip of meerdere van YouTube. Hier de drie tweets van vanavond, een favoriet nummer.

#1 Een klassieke jazzstandard uit de jaren veertig. Harlem Nocturne, nu eerst met Duke Ellington. https://www.youtube.com/watch?v=F6J2hSOq31k

#2 En hier een achterovergeleunde versie van saxofonist Illinois Jacquet - Harlem Nocturne. https://www.youtube.com/watch?v=v1yYJc1_LMU

#3 Holywood Nocturne is een hommage aan Harlem Nocturne, maar meer jaren zestig-sound. Brian Setzer Orchestra. https://www.youtube.com/watch?v=G5Eun--5U-M

¶ Er is een club van Indonesische restaurants, de SIR, Selected Indonesian Restaurants. Ik ben ooit meegenomen naar hun jaarbijeenkomst in een grote zaal met lange tafels, lang geleden. Heerlijk gegeten die avond en met voor het eerst witte wijn erbij. Dan ga ik toch voor het bier. De club bestaat nog steeds.

SIR - Selected Indonesian Restaurants - sir-restaurants.nl

¶ Niet lang voordat ik naar Amsterdam verhuisde ben ik nog eens een keer naar discotheek Westwood geweest, naast de Houtrusthallen. Niet mijn soort publiek, kwa ballen, maar altijd leuke meisjes. Zo ook die avond. Ik krijg contact met een jonge vrouw (bleek later oud-katholiek te zijn), maar ik weet nu niet meer hoe ze heet.

Ze was pas achttien geworden en ging met haar mee naar huis. Ik bleef op haar studentenkamer slapen, maar we deden verder weinig. Ik wilde ook niet meer, daar vond ik haar te jong en mijzelf te oud voor. Daarna nog een keer ontmoet en gezegd dat het door het leeftijdsverschil nooit wat kon worden. Ze was teleurgesteld en de weken erna ontving ik allemaal lieve kaartjes van haar in de bus. Ik heb dat toen opgelost door de kaartjes weer bij haar in de brievenbus te stoppen. Toen hield het op.

¶ Ik heb maar heel weinig biefstuk gegeten. Thuis aten we het niet, niet vanwege de prijs, maar te bloederig, te eenvormig met een een-dimensionale smaak. We hielden van varkensvlees, kip en vis. Later ook niet gegeten met mijn ex en niet gebakken voor de kinderen. Toch heb ik tijdens haar zwangerschappen wel geregeld een biefstukje met champignons voor haar gebakken, met veel roomboterjus. Voor op twee bruine boterhammen voor de lunch. Krachtvoer en goed voor het ijzergehalte van moeder en kind.

En nu herinner ik me ook dat ik de eerste keer dat ik alleen woonde dat wilde vieren met het kopen van een grote biefstuk. De slager sneed een mooie lap af, maar ik moest tot mijn schrik -ik geloof- meer dan twintig gulden betalen. Dat was eens en nooit weer. Kon er wel om lachen. Wel aardig wat tartaartjes gegeten, rare. En gek op filet-americain, rauw rundvlees met mayo.

¶ Persoonlijk woordenboekje over de vader van Martin Rep uit de Zaanstreek.

bioschoop: hypercorrectie voor bioscoop. Veel Zaankanters spreken de sch-klank uit als sk: skuit, beskuit Wie 'netjes' wilde praten, corrigeerde dat. Tinus behoorde tot de grote groep aan de Zaan die deze hypercorrectie ook toepaste in een woord als bioscoop, waar de sk-klank wel vereist is.

Het Reppiaans woordenboek, het Reps. Met soundbyte.

Het Reppiaans woordenboek - martinrep.nl

¶ Van alles gegeten in het leven en deinsde nergens voor terug. Maar nog nooit een zwezerik gegeten. Geen idee.

¶ macaronilimonademimosafinaleparadepanoramamikadokimonotapenade.

¶ Natuurlijk ben ik van de Haagse humor, maar als import-Amsterdammer kan ik soms ook wel lachen om het moderne Mokumse taalgebruik. Jiskefet ken ik niet goed en vond ook niet alles geweldig, maar hier een smakelijk stukje Amsterdamse platte stadspoëzie van al wat jaren terug.

Heb ik mijn lul in het spelershome laten liggen? - Jiskefet - YouTube

Vanwege onderstaande blog:

Lees woordenboeken en lees over lul - Marten van der Meulen - milfje.blogspot.nl

[ En de etymologie van het woord 'lul' gaat terug tot de 17e eeuw. Eerst betekende het een pijpkan voor kinderen en niet heel veel later het geslachtsdeel. Mogelijk oorspronkelijk een klanknabootsend woord en verwant aan het Engelse lullaby. ]

¶ Als kind was ik verslingerd aan tekenen, tot en met zo'n twintig jaar later. Op het einde, begin jaren tachtig, bezig geweest met airbrush. Vond ik mooi, het precies namaken van de werkelijkheid, maar ook van graffiti. Zo tekende ik ook en geen fantasie. Maar ik was geen goede tekenaar die niet een pakje shag met de tabak kon natekenen zoals een getalenteerde klasgenoot dat wel kon. Maar dat was voor mij nog geen reden om te stoppen.

En ook een grote liefhebber van strips geweest. Ga ik niet over uitweiden, maar ik wil nu drie Nederlandse tekenaars noemen die zich alle drie lieten inspireren op de klare lijn van Hergé van Kuifje.

Ik kwam van de week op de site van Joost Veerkamp. Goede en artistieke tekenaar, maar ik deel helaas niet zijn gevoel voor kleur en niet de 'digitale' verlooptinten in bijvoorbeeld de luchten. Het suggereert een zeefdruk, maar het zijn piëzoprinten, dan komt de tekening uit een grote inktprinter. Vandaar de verlooptinten die je met een handmatige zeefdruk niet kan maken, maar wel met de computer. Toch vind ik de prints verzamelaarsobjecten en zijn ze tegen een betaalbare prijs te koop: gemiddeld 165 euro.

En dan kom ik op Joost Veerkamp vanwege zijn architectonische tekeningen van onder andere Den Haag en Amsterdam. Vooral die van Den Haag wekten gelijk mijn interesse. Interessant, maar ik bleef worstelen met de kleur. Ik verwacht een helder Hollands licht, en een anders gekleurde nachtvoorstelling. Is persoonlijk, ik weet het.

De Bijenkorf - veerkamp.nl

Ik vind de mooiste.

__

De gebouwen die ik hier doorlink ken ik goed en zeker ook het Maerlant lyceum uit het Haagse Benoordenhout. Mijn zus zat er op school en ook mijn eerste vriendin. De tekening is gemaakt omdat minister-president Mark Rutte er op school heeft gezeten. Mijn link met hem is dat we beiden Anton van Boven kennen, oud-rector van de school en bescheiden VVD-coryfee. Voormalig voorzitter van het luxe-bad Scheveningen. Ik heb nog een keer een kerstdiner bij hem thuis genoten. Van die dingen.

Maerlant lyceum - veerkamp.nl

__

Kurhaus Scheveningen - veerkamp.nl

Twee licht verschillende nachttekeningen van het Kurhaus met de oude pier. Ik denk dat de eerste exclusieve oplage van 250 stuks was uitverkocht.

__

Haagse gemeentemuseum - veerkamp.nl

Een veruit favoriet museum. Kwam er graag voor de impressionisten, Mondriaan en het schilderijtje van Breitner van een vrouw in rode kimono, liggend op een bank.

__

Tekening gemaakt vanuit het perspectief vanaf het begin van de Amstelbrug aan de Sarphatistraat. Ik ben er honderden keren overheen gelopen en gereden met de fiets. En dan nu met het oude paleis van Volksvlijt op de achtergrond.

Paleis voor Volksvlijt - veerkamp.nl

__

Theo van den Boogaard tekent ook wel gebouwen, maar zijn stadse tekeningen staan vaak ook vol met mensen en kleine situaties. Humoristisch en vrolijk. Zijn ook collecteritems. Zijn laatste schitterende poster kost 24 euro, inclusief verzendkosten met koker en gesigneerd. Aanrader voor op de Amsterdamse jongenskamer. Zijn groteske poster-tekening van de Stopera is nergens meer te krijgen.

[ Ik heb nog een Duitse strip-uitgave van Sjef van Oekel, daar heet hij Julius Patzenhöfer. ]

Poster Volkshuisvesting - theovandenboogaard.nl

__

En dan nog Joost Swarte. Meer de kunstenaar en intellectueel van de drie. Ook fraai en betaalbaar.

Grafiek Joost Swarte - griffioen-grafiek.nl

¶ Tragisch verhaal. Begin jaren tachtig speel ik met mijn vriendin een bridgedrive bij de nieuwe bridgesociëteit De Rijnstroom op Scheveningen. We kenden veel mensen vanwege onze eigen bridgeclub Overtricks aan het Noordeinde. Gezellige middag bridgen en op het einde komen de hapjes, waaronder stukjes haring. Lekker. Maar dan verslikt de wat oudere vrouw Nel, oprichtster van onze club, zich in een graatje van de haring. Ze wordt op haar rug geslagen en afgevoerd naar de gang. Maar het acute probleem lost zich niet op en ze overlijdt ter plekke. Afschuwelijk.

¶ De twee meest magnifieke en indrukwekkendste momenten waren de geboortes van mijn kinderen, daarna komt denk ik het moment dat ik de startknop indrukte van een videorecorder op 8 augustus 1994 in het Haags Filmhuis en mijn docu over Stones Kurhaus instartte voor een volle zaal. En dan daarna denk ik sex. Maar zoals ik al weleens zei, de beste herinnering aan sex is om het weer te doen.

¶ Vandaag is bebop-saxofonist Charlie Parker 60 jaar geleden overleden. Hij was anders mogelijk nu 95 jaar zijn geweest.

¶ Ooit nog eens summier tweefilmideetjes gehad met terugreizen in de tijd. Twee hippies die in 1968 terugreizen naar 1942 in de oorlog, ook als hippies. Een nazi-komedie die eindigt dat de mannen ouder worden en weer in 1968 belanden. Andere idee over de planeet die bijna ten onder gaat. Er wonen nog maar weinig mensen allemaal in een station onder water. De planeet is van ijs en sneeuw geworden. Bij het station is een grote versnellingsring aangelegd. Een sterke man (Arnold Schwarzenegger) wordt er in rondgedraaid en terug in de tijd gezet om de ondergang ongedaan te maken ... Tja, beetje flauw allemaal. Nooit iets van op papier gezet.

¶ Iemand die ik goed ken, had voor een paar dagen chili con carne gemaakt. Om zo te eten, een dag met aardappelen en wellicht nog een maaltijd met rijst. Voor de laatste dag deed ik de suggestie om couscous te gebruiken. Ook lekker en luchtig en zo te maken met een pakje.

Ik ben ooit begonnen met 'rauwe' couscous die je nog lang zachtjes moet koken, of in mijn geval langdurig stomen. Met bovenop wat winterwortel en broccoli. Maar dan moet je daarna met een vork de couscous nog helemaal fijn rullen met een vork. Geen beginnen aan en bijzonder arbeidsintensief. Niet doen, koop een snelkookpak en het gaat vooral ook om wat je erbij eet.

Ik maakte couscous met gekruide gehaktballetjes (komijn, gember, knoflook) in een saus van gepelde bliktomaten met korianderblad. Couscous heeft jus of saus nodig, nog meer dan rijst.

Dan daarbij een kleine salade van feta, zwarte olijven en rauwe, rode ui. Een portie uitgelekte koude kikkererwten en een paar plakjes in ruim olijfolie gebakken aubergine. En dat alles bij elkaar met de couscous in een hapje met smaken.

Marokkanen maken couscous ook met pompoen, kalebas en rundvlees. Veel is mogelijk. Ook gemaakt met linzen en gemarineerde kippenvleugeltjes bijvoorbeeld.

Een heerlijke, fantasierijke lente- en zomerschotel.

¶ Vroeger, in de jaren zeventig, werden lelijke meisjes wel paarden genoemd. En dan reageerden jongens met een geluid van Hu! Soms maakten ze daarbij een schrapende beweging met hun been van een paard. Ik ben altijd goed bedeeld geweest, maar ik heb altijd sympathie gehad voor lelijke meisjes en de allermooisten lagen buiten mijn bereik. Op een paar na.

¶ Radio 6 wordt per 1 januari 2016 opgeheven, weg, foetsie. Ik ben teleurgesteld en boos, maar ik heb ook kritiek op de zender, en niet omdat ze kennelijk te weinig luisteraars trekken voor die schamele drie miljoen euro per jaar. En dan zit Radio 6 ook nog eens niet in de ether.

Kritiek op de dag- en nachtprogrammering omdat het een commercieel format is van oude en nieuwe soul en r&b. Het onderscheidt zich niet van Sublime FM, behalve dat er bij Radio 6 dj's zijn.

Maar los van de kritiek, het gaat mij om de jazz en aanverwante muziek van toen en nu die je nergens anders hoort en met name om de actuele Nederlandse jazz die in de avonduren wel goed aan bod komt.

Maar wat hierna? Is er nog wat te redden aan interviews, live-opnamen en commentaren? En een ramp voor muzikanten, podia en festivals.

Er komt wat op Radio 2 en een non-stop-internet-kanaal. Kansloos. Bij Radio 2 zitten ze niet op jazz te wachten en jazz-liefhebbers niet op een doelloze stream.

Ik stel een internet-kanaal voor zoals KX-Radio, maar dan over jazz en soul, in die volgorde. En met gepresenteerde programma's. Onder de paraplu van de NPO. Streams en podcasts en zet dan een community op voor luisteraars, muzikanten, festivals en podia.

Ik zet in op Frank Jochemsen VPRO en Benjamin Herman NTR. Mijke en Co, Winfried en Wilfried, Phil. Zet een stap.

Take it away!

DJ

¶ Lekker toetje: chocolademousse met slagroom.

¶ Voor Koot en Bie bleef ik vroeger thuis op de zondagavond, tot aan de laatste jaren met Keek op de Week. Ik was een grote fan van Kees van Kooten en las ook al zijn boeken en Wim de Bie had weer zijn eigen kwaliteiten en rol in het duo. Ik heb nog vrijwel alle bescheurkalenders die ze maakten en natuurlijk de lp's van het Simplistisch Verbond. Jammer dat ze zelden tot nooit in het openbaar optraden.

Een maal kaartjes gekregen via de VPRO-Gids als publiek voor een oudejaarsshow. Maar later ontving ik een brief dat het toch zonder publiek werd opgenomen. Bijzonder jammer en als pleister op de wonde zat er een verbondsknaak (button) bijgesloten.

In die tijd ben ik een keer naar de boekenmarkt gegaan bij Den Haag Centraal Station. Kees van Kooten zou daar ook zijn. Ik heb toen een boek gekocht om te laten signeren en had ik even een mini-gesprekje. Het was een cadeau voor mijn zus en schreef hij er een tweeregelige opdracht in. Jaren later naar een lunch-voordracht gegaan van hem in Diligentia. Was schitterend met het voorlezen uit eigen werk en het imiteren van een paar van zijn bekende typetjes. Nog veel jaren later passeer ik Kees van Kooten met een gieter in zijn hand voor zijn huis in Amsterdam. Wim de Bie nooit gezien, maar volg ik op Twitter. Humorhelden.

¶ Midden jaren zeventig ging ik met Huib zwemmen in Overbosch, fietsten we door het Haagse bos. Werden we staande gehouden door een jongeman op een Puch. Hij had een kletsverhaal en ik voelde al nattigheid en wilde doorfietsen. En toen vroeg hij of we zin hadden om te 'geilen'. Ik zei, Kom op Huib we gaan er snel vandoor, en ik reed met de fiets bij hem weg. Maar Huib bleef nog even staan en zei zoiets als, Wij prefereren meisjes boven jongens ... Kwamen we goed vanaf. En het was in het gedeelte van Huis ten Bosch, het andere gedeelte stond bekend als homo-ontmoetingsplek.

¶ Wanneer hoorde ik voor het eerst over internet? Serieus, begin jaren negentig. Ik was een van de weinigen uit mijn computeromgeving die er mee bezig was. Het zei hen niets en mij ook maar weinig. Maar daarna, eind 1993, introduceert Xs4all internet voor iedereen met een pc, een telefoonaansluiting, en een modem. Gekkenhuis en de rest is geschiedenis.

Maar ik was er al wat eerder bij, omdat ik van mijn werk af en toe het modem kon lenen dat ze gebruikten voor datatransport naar de bank. Doet er niet toe. Ik sluit het modem thuis aan en start de programma's om contact te kunnen maken met het bulletin-board van Moir Brandts Honk. Sysops zijn Huib en Thomas, twee jongens die in Delft hadden gestudeeerd en die ik kende uit het Haagse cafë de Paas.

Het was allemaal nog textinterface via een fosforscherm en ik kreeg contact en kon met Huub chatten en pagina's op zijn server bekijken. Ze konden zelf ook doorschakelen naar een internetconnectie. Heel aardig, maar ik zag de klap nog niet aankomen. Want ik kende eigenlijk niemand met een e-mailadres. Ja, mijn jonge tante bij de universiteit in Leiden en die van virtual-reality-pionier Scott Fisher. Ik had zjn kaartje. Maar allemaal niet gedaan.

Kortom. Je kan van alles voorspellen en wat nooit uitkomt, maar ineens dook internet op uit het niets en het was voor iedereen een volslagen verrassing en gelijk een groot succes. Waar was Chriet Titulaer?

[ En nog een keer geluncht bij een club van optische-natuurkunde-liefhebbers en toen aan tafel geluncht met Chriet Titulaer. Was geweldig. ]

¶ Als kind en tiener zei ik vaak als afscheidsgroet, De mazzel!

¶ John Jansen van Galen heeft vorige week afscheid genomen als presentator op de zondagavond van Met het oog op morgen. Ik neem even de hele week door met wie er presenteert, uit mijn hoofd. Maandag Chris Kijne, dinsdag Eric Corton, woensdag Rob Trip of Herman van der Zandt, donderdag Lucilla Carasso, vrijdag wisselend met Wilfried de Jong, Cees Grimbergen, Coen Verbraak of Sheila Sitalsing. Zaterdagavond Max van Wezel en nu op zondag Mieke van der Weij. Ik heb geen uitgesproken voorkeuren en vind ze allemaal (bijna) even goed.

¶ De jazz-standard Harlem nocturne is in 1939 geschreven en later vooral veel gespeeld door bigbands. Ik had ooit een fantastische uitvoering, maar die raakte ik kwijt en nooit meer kunnen achterhalen. Het is een van mijn favoriete standards. Nu vond ik een ingetogen, maar fraaie versie van tenor-saxofonist Illinois Jacquet.

Harlem Nocturne - Illinois Jacquet - Hoesclip - YouTube

¶ Vroeger had ik veel bookmarks in mijn browser. Nu alleen nog precies zoveel er in een scherm onder elkaar passen. Meer is ook niet nodig, want via het Google-zoekvenster heb je vaak al aan een paar letters genoeg om iets te vinden. Type alleen de u in en je bent gelijk bij uitzending gemist.

¶ Sinds een jaar reageer ik op een aantal blogs die ik volg. Dat was ergens nieuw, want daarvoor deed ik het niet. Ook nu twijfel ik nog wel, om allerlei redenen. Vanavond toch gereageerd op de taalblog Ikzegookmaarwat. En de reactie zet ik nu hier, wil ik toch ook wat algemener kwijt. De aanleiding was de uitleg over wat een moratorium betekent en dat het een te moeilijk woord zou zijn voor jonge hbo-studenten.

DirkJan op 7 maart 2015 om 23:57

Na de afronding van mijn hbo-studie, lang geleden, stond mijn taalontwikkeling ook nog pas aan het begin, die heeft zich pas in de jaren daarna ontwikkeld en nam met internet nogmaals een grote vlucht: meer schrijven, meer kennis voorhanden.

En er wordt veel geklaagd over de taalbeheersing van studenten, maar ik denk dat die niet slechter was dan vroeger. Ik heb zelf weleens het idee geopperd dat het mogelijk komt doordat het menselijk brein pas rond het 26e jaar is volgroeid. Uitzonderingen daargelaten, maar een complete taalbeheersing is rond je twintigste mogelijk nog te vroeg en bovendien hebben veel studenten ook nog te weinig ervaring. Komt vaak allemaal vanzelf nog goed.

Maar ik vind wel dat studenten en docenten bij een taal-gerelateerde opleiding een woord als moratorium niet moeten afkeuren. Je moet juist nieuwsgierig zijn en het opzoeken. Kennis is macht.

Dan nog een dingetje als amateur-wijsneus. Jaren geleden heb ik een lijst gemaakt met 100 woorden waarvan ik vind dat je die als eind-havo/vwo-scholier zou mogen, moeten kennen. Misschien is de lijst achterhaald of toch nog te hoog gegrepen, maar ik vind het wel een punt voor het onderwijs.

Woordenschat voor jongeren - dejongenskamer.nl

[ En het geeft ook aan waarom ik dit een aardige en zinvolle blog vind. ]

¶ Vroeger was ik een grote fan van Koot en Bie, nog steeds wel. Ik had graag een videorecorder gehad, maar die was toen nog veel te duur. En dus nam ik hun programma's op mijn cassetterecorder op en daarna vaak afspelen. Kende een hoop daardoor uit mijn hoofd. Nu staat vrijwel alles op YouTube.

En ik heb gekeken naar de compilatie van Koot en Bie over het thema waanzin van de Boekenweek. Ze zijn nog steeds helden, en best aardig allemaal om terug te zien, maar ook wel gedateerd en soms te langdradig. En als ik nu terugblik op hun oeuvre dan denk ik dat hun werk als duo ook ging over hun vriendschap. Over hechte vriendschap tussen mannen in het algemeen. Kees en Wim.

¶ Ik ben twee maal in Londen geweest, de eerste keer als tiener, nidden jaren zeventig. Herinner me nog goed dat ik daar toen Jaws zag. Een enorm bioscoopspektakel met gejoel en gejuich. En je mocht er roken. Het publiek applaudiseerde op het einde toen de haai explodeerde.

Nog een ander klein publieksspektakel bij een filmcultnacht die ik organiseerde. Op het laatste moment draaide er ook Braindead van Peter Jackson. De film is zo (over de top) bloederig en geweldadig dat de zaal continu zat te lachen en te joelen.

¶ Nooit een liefhebber van de punk geweest, maar Billy Idol vond ik zeker goed. Nu drie uitvoeringen van zijn bezwerende en rockende post-punk-nummer White wedding.

White wedding - Billy Idol - Live unplugged - YouTube

White wedding - Billy Idol - Live - YouTube

White Wedding - Billy Idol - Official video - 1982 - YouTube

¶ Stukje van dit kladblokje over Den Haag en Scheveningen bij mist geplaatst op Haagspraak. Met foto's van Ed Gool.

Mist - haagspraak.nl

¶ Rembrandt en Mondriaan.

¶ Ik ben voor zelfeducatie. Jezelf informeren en bijscholen over alles wat boeit en bloeit in het leven, het nieuws en de wetenschap. Met dank aan internet.

¶ Meer dan drieduizend treinritjes moet ik hebben gemaakt. Voornamelijk op het traject Den Haag - Amsterdam en vice versa. Toen ik begon met het treinreizen waren de problemen en klachten vrijwel hetzelfde als nu. Maar daar heb ik me snel nooit iets van aangetrokken. Ik nam de houding aan van een zen-boeddhist. Ik liet alle storingen, vertragingen en andere ergernissen rustig over me heen komen en maakte er juist het beste van. Ik was gek op reizen met de trein. Bekertje koffie en een saucijzenbroodje.

¶ 'Je eigen toko'. Wordt dat nog gezegd als je zzp'er bent?

¶ Tweet verstuurd.

Brekend nieuws: Radio 6 Soul & Jazz stopt per 1 januari 2016. Wat een verlies voor de radio en de jazz. Boos!

En het betekent dat de jazz van de Nederlandse radio verdwijnt, want Sublime FM is een middle-off-the-road soul-zender met weinig gepresenteerde programma's. Een actie opzetten voor behoud voor Radio 6 lijkt me kansloos, wel zou ik jaarlijks willen betalen voor een internet-kanaal voor jazz door de NPO met gepresenteerde programma's. Crowdfunding. Maar ook dat zie ik niet gebeuren. Het doek valt.

Het doek valt mogelijk voor NPO Radio 6 - radio6.nl

¶ Onze Taal van de witte spelling, spelt liever googlen in plaats van googelen. Maar spreken ze het dan ook uit als googlen en niet als googelen? Ik ga het ze vragen.

En dat doen ze niet, want ze zeggen ook Googel voor Google. Dus dat verklaart hun keuzen voor googlen en gegoogled, maar ik vind het vernederlandsen door het Groene Boekje met googelen een betere keuze. En nog onwenselijker vind ik dat het nu dus in beide vormen voorkomt. Onze Taal heeft daar geen probleem mee.

¶ Nooit heb ik erover gelezen, of ze op een foto gezien, maar ik ken wel de afbeeldingen uit strips waar boeven in een gevangenis geketend zijn aan een grote stenen of metalen bal aan hun been.

¶ Ik ben geen schrijver, maar een tiepelaar.

¶ Als een van de laatsten zal ik nog hebben leren lezen met Aap Noot Mies en Ot en Sien. 1966 en in de eerste klas van juffrouw Beunder. Nog in houten twee-persoonsbankjes in de klas met op de tafel een holte voor een inktpotje. Vooraan stond de grote letterkast met de Aap-Noot-Mies-tekeningen van Jetses. Het jaar daarop werd al het schoolmeubilair vernieuwd en verdween de verouderde leesmethode.

¶ Vandaag Freek de Jonge op Twitter:

ren dement

Heel aardig. En ik had als reactie nog een oude kleine eigen vondst liggen:

demente rende

¶ Het kwam ineens op in de jaren tachtig en sloeg iedereen aan het zoenen bij een ontmoeting. Bij verjaardagen had ik er al een hekel aan, maar nu gaven veel mensen elkaar drie zoenen op de wang bij gewone gelegenheden. Ik heb er een paar jaar noodgedwongen aan meegedaan, maar op een gegeven moment heb ik tegen eenieder gezegd dat ik er niet meer aan meedeed. Was wel even een puntje. Nergens problemen mee, maar ik vond het veel te klef.

¶ Ronald Giphart schreef de roman Phileine zegt sorry. De meisjesnaam had hij zelf bedacht voor zijn vileine hoofdpersonage. Maar dat heeft ouders later niet weerhouden om in het echt hun dochters ook zo te noemen. Sorry.

¶ De aanleiding ga ik niet uitleggen, maar het kwam door een reactie die ik op een taalblog plaatste. Zo had ik gegoocheld op de etymologie van het Engelse woord villain, een boef of een schurk. Er stond bij dat het met name ging om de benaming van boeven in films en romans.

Ja, dat geldt in het Nederlands ook wel voor de woorden boeven en schurken. In de werkelijkheid noemen we die al weer lang criminelen. Boeven of villains tref je aan in films of in de strips van bijvoorbeeld Batman. Kinderen wordt eerst geleerd dat slechte mensen boeven heten. En iemand als Khadaffi werd een boef genoemd, een schurk in een schurkenstaat. Prins Bernard zou je ook een boefje kunnen noemen, maar gaat de geschiedenis in als schavuit. Nuances.

[ In de slipstream van het onderzoekje kwam ik erachter dat het Engelse evil en het Nederlandse euvel een verwante oorsprong vinden in het Germaans. ]

¶ Vandaag werd in het Haagse Bezuidenhout herdacht dat het bijna 70 jaar geleden was dat de geallieerden een groot deel van de wijk bij vergissing bombardeerden. Het was de bedoeling om de V2-installaties in het Haagse Bos te raken, maar door een vergissing werd het Bezuidenhout zwaar getroffen. Ruim vijfhonderd doden, honderden gewonden en duizenden mensen werden dakloos op het einde van de hongerwinter.

Ik ben opgegroeid in het Bezuidenhout en van familie en bekenden heb ik er veel over gehoord. Maar omdat het een bombardement was van onze bevrijders werd het vroeger nooit herdacht en is het bombardement niet algemeen bekend geworden. In 1995 werd wel uitgebreid herdacht dat het toen vijftig jaar geleden was. Daar was ik bij. Ik meen dat het toen de laatste keer zou zijn, maar daar zijn ze later op teruggekomen. Vandaag werd het herdacht met onder meer een toespraak van burgemeester Jozias van Aartsen. Opdat we niet vergeten.

Paul Verhoeven heeft het bombardement als kind meegemaakt. Het heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten en is van invloed geweest op zijn films.

Onder de slachtoffers bevond zich de tekstdichter Koos Speenhoff (Ik hou van alle vrouwen). Maar hij was enigszins fout geweest voor en in de oorlog en werd onder geringe belangstelling in Rotterdam begraven.

Den Haag herdenkt vergissingsbombardement - artikel - nos.nl

550-tulpen voor 550 Hagenaars die omkwamen tijdens vergissingsbombardement - omroepwest.nl

Bombardement op het Bezuidenhout - Wikipedia

¶ Ideetje van jaren terug nu opgepakt. Ik ga de komende tijd de kleine en grote hypes uit het nieuws en van sociale media registreren en wellicht ook kort becommentariëren. En dan ga ik niet zozeer in op de inhoud, maar op de eigenschappen en ontwikkeling van de hype. Nog aftasten en uitzoeken. Biedt misschien ook wat schrijfruimte. Ik zie wel.

Pagina met updates over kleine en grote hypes vanaf 1 maart 2015

Februari 2015

¶ De jaren tachtig begonnen met de kroning van Beatrix. Ik zat die dag thuis in Den Haag bij een klein zwart-wit tv-tje en de radio aan: de Vara op Hilversum 1 met Stan van Houcke en Hanneke Groenteman. Het was spannend, maar ook een gênante vertoning. Nooit sympathie gehad voor de oorlogsverklaring Geen woning geen kroning en de kraakbeweging. Ik meen daags na 30 april 1980 ben ik naar Amsterdam gegaan om te kijken in de Staatsliedenbuurt. Ik wilde daar kennelijk toch meer van meebeleven, de rellen waren wel voorbij. Een vorm van sensatiezucht en actueel historisch bewustzijn. Maar ik kwam niet ver en werd door hekken op afstand gehouden. Ik zag wel de gehavende straten waar de stenen uit waren gehaald en geblakerde barricades. Veel ME-busjes. In de verte hing in een hoekpand nog een zwarte vlag uit het raam, maar de oorlog was voorbij.

¶ Mijn vreselijke tijd in militaire dienst heb ik eerst doorgebracht op de Elias Beekmankazerne in Ede en later in Den Haag op de Juliana- en Alexander-kazerne. In Den Haag hoefde ik godzijdank niet meer op de kazerne te slapen, maar in mijn eigen huis. Ik woonde toen al op kamers. Wat was ik blij toen het voorbij was.

Ik zat denk ik in 1983 in Ede. Namen die ik me nog herinner, sergeant Van Brakel die ons vechttechnieken bijbracht op de hei en mijn kamergenoten Halsema, Wil (peloton-oudste) en nog een jongen uit Utrecht. Vier op een kamer, drie teveel. Veder herinner ik me nog een soldaat Beusekom, de zoon van Elfstedentochwinnnar Reinier paping en een jongen met de naam Van Ousheusden. Wat was ik blij toen die nachtmerrie van het leger voorbij was.

¶ Mijn goede contact Martin Rep is naar de documentaire De rebelse stad in het filmhuis in Bussum gegaan. Over Provo. Hij heeft geen echte recensie geschreven, maar tekende wat eigen herinneringen op over de roerige tijden uit de jaren zestig in Amsterdam. Een jongeman uit Zaandam met een Puch aan de zijlijn van de gebeurtenissen.

Het bleef nog lang onrustig in de stad - martinrep.nl

¶ De jaren zeventig, rustig, grijs en gedomineerd door de tv. Ik was tegen het zoutje 'de wokkel' en tegen de vertrossing. Ik had niets met André van Duin, de Mounties vond ik wel tienercult. Fan van Het simplistisch verbond en Wim T. Schippers, Freek de Jonge, Den Uyl, maar niet van het koningshuis en de RAF. Bewust naar de EO kijken om me te ergeren. Van de VVD overgestapt naar de PVDA. Ik zag en hoorde later niets in de punk en droeg nog steeds een Arrow button-downoverhemd. Ik was op zoek naar de kern van het leven, naar de soul en het hart van de muziek.

¶ Vanavond was een docu over Genesis te zien in Het uur van de wolf, met aansluitend een concert uit 1987. Ik heb het eerste deel van de docu bekeken tot aan hun succes van Duke in 1980, maar destijds was ik al afgehaakt. In een reactie op mijn stukje over vinyl op Haagspraak reageerde ik op een Genesis-fan.

Mijn enorme interesse uit mijn tienertijd voor de symfonische rock en Genesis was opeens voorgoed over toen ik de jazz ontdekte. Maar mijn eerste echte popconcert was met Genesis met A trick of the tail in 1976 in het Congresgebouw. Het maakte toen een verpletterende indruk: de lasershow, de twee drummers en natuurlijk de indrukwekkende muziek met Phil Collins die een goede opvolger bleek van Peter Gabriel. Jammer alleen dat ze niet Suppers ready speelden. Maar hoe dan ook was het overrompelend. Zo’n eerste popconcert vergeet je nooit meer.

¶ Ze maakten een bepaalde Britse popsound, begin jaren tachtig. Ik ga er verder niet over schrijven, maar noem alleen wat namen. Elvis Costello, Joe Jackson, Dave Edmunds, Nick Lowe, Paul Carrack, The Mavericks, The Jam, Mike and the Mechanics. Allemaal verwant, maar op Joe Jackson na, was ik er niet gek op. Je kan ze de singer-songwriters noemen van de New Wave. Ik ging voor Talking Heads.

¶ Van alles gegeten in het leven, ook wel bijzondere dingen, maar het is al weer lang geleden dat ik gekookte rundertong at. Dat aten wij vroeger wel thuis, omdat we allemaal gek waren op die bijzondere beet en smaak. Ik heb ook wel in de keuken gestaan wanneer mijn moeder de rauwe tong ging koken. Ik vond het totaal niet griezelig. En aan het beginstuk van de tong zit nog wat ondefinieerbaar vlees van de keel, lijkt onsmakelijk, maar ook dat was juist heel lekker. En na een tijdje koken haalde mijn moeder de koeientong uit de pan om het vel eraf te halen. Dat eet je niet op. En dan soms opeten met een licht maderasausje. Er bleef gek genoeg altijd wat over voor de volgende dag, koud voor op een boterham met wat peper en zout. Wat was dat lekker.

Ik zou nu een saus maken met een warm mengsel van de zachte smeltkaas van Monchou, met maderawijn en kappertjes. En als er geen madera voor handen is, wat droge witte wijn. Ik zou er aardappelkroketjes bij serveren en groene asperges. En voor bij de kroketjes een likje Zaanse mayonaise.

[ En een paar keer kwam mijn vader thuis met een grote emmer gevuld met water en een hele gekookte runderlever. Van een klant. Dat was dan een tijd veel lever op brood eten en broodjes halfom. Smullen. En een keer kwam mijn vader thuis met nog levende IJsselmeerpalingen. Die werden gelijk in het bad gelegd. Daarna moet hij ze gevild hebben en gestoofd. Ik vond het niet lekker. Heerlijk paling, maar dan liever gerookte. ]

¶ Eind jaren tachtig werk ik op het North Sea Jazz Festival en ik wil per se het concert van Ray Charles meemaken. Ging net op het nippertje. Het concert in de PWA-zaal is al begonnen, maar ik mag als medewerker doorlopen. Ik vind gelijk aan de buitenkant van het gangpad, ongeveer bij rij vijf, een vrije stoel en ga zitten.

Ik schakel om en zie Ray Charles achter de vleugel zitten en zingen. Achter hem staat een kleine bigband van een man of tien die alleen koper blazen: trompetten, saxofoons en trombones. En een bassist.

Het concert was gelijk overweldigend en daar kwamen de Rayelettes op in oranje jurken.

Het hoogtepunt was op het einde, Georgia on my mind. Ik werd volledig gegrepen door zijn stem, pianospel en de diep-zwarte, Amerikaanse, zuidelijke melancholie van de soul en gospel. Door de onverwachte emoties moest ik een paar tranen wegvegen. Zoiets is me niet vaak overkomen en ik kijk er op terug als een van de beste concerten waar ik bij was.

En nu door een tip 25 minuten Aretha Franklin live en ook met Ray Charles. 1971. Heel goed. Bekijk en beluister het als je 's avonds tijd hebt met een glaasje, relax en geniet.

Spirit in the dark - Aretha Franklin / Ray Charles - The Filmore West (LA) - YouTube

En met King Curtis op saxofoon en met de Memphis horns. Drie afro-achtergrondzangeressen. Een spirituele soul-happening.

¶ Op Twitter deden Fokke & Sukke een oproep voor het inzenden van vragen over literatuur. Ik had een vraag die werd opgepikt en geretweet. Het antwoord weet ik zelf nog niet zo heel lang.

@fokkesukke Welke schrijver wordt bedoeld met de 'wonderlijker kerel' in de openingszin van de Uitvreter van Nescio? #boekenquiz

Ze wisten het niet.

Hier de oplossing.

¶ Begin januari is mijn site duurzaam gerarchiveerd op de servers van de Koninklijke Bibliotheek, de KB. Niet omdat ik een koninklijke site heb, maar juist vanwege de old-school en het simpele html-design. Maar dan nog ben ik een van de weinige gewone mensen die in hun webarchief is opgenomen, want er zitten nu vrijwel vrijwel alleen ruim zevenduizend websites in van instellingen en organisaties. Ik wil graag dat het ook voor gewone burgers mogelijk wordt. Ik heb daar eind vorig jaar een paginaatje over gemaakt.

Pagina webarchivering - Koninklijke Bibliotheek

En zou iemand zijn eigen site ook willen laten opnemen in de KB, neem dan contact op met de heer P. de Bode waarin op de onderstaande link, onderaaan zijn mailadres is te vinden. Wie zorgt er over honderd jaar voor dat je website nog is te raadplegen? (En dit is dus een tip die niet op de pagina's van de KB staat. Geheime tip, maar wel verder vertellen ...)

Informatie en aanmelden Webarchivering KB

¶ Met auto's heb ik nooit wat gehad. Ook niet als kind met autootjes spelen, zoals mijn buurvriendje Wibo deed, en hij veramelde folders van autodealers en automerken. En mijn vader was altijd wel gek op zijn auto die hij van de zaak kreeg. Hij was grafisch vertegenwoordiger. Eerst een witte kever en ik herinner me daarvan nog de kattenbak en de langwerpige oranje uitklap-lampjes aan de zijkant om aan te geven of je naar rechts of naar links afsloeg. En een opstaptrede voor het instappen.

Daarna kwam een blauwe Ford Taunus en vervolgens een Mitsubishi-stationcar. Eind jaren zestig. Groot en ruim. We gingen ook met de auto kamperen, de tent op de imperiaal. later een chocolade-kleurige Opel Kadett. Als tiener schaamde ik me daar wel een beetje voor, maar niet veel. En toen kwam een donkergroene Daf. Welke auto's daarna kwamen, weet ik niet meer, kleine stadsauto's.

De moeder van mijn kinderen heeft rij-examen gedaan in Den Haag. Ze heeft daarna veel en met groot plezier auto gereden. Overal naar toe, ook ritten naar Zweden. Als bijrijder heb ik daar altijd van geprofiteerd en met mogelijk nog meer plezier doordat ik vooral voor de catering en de muziek zorgde, en niet achter het stuur zat. En soms mee kaartlezen en verkeerde aanwijzingen geven over de route. Greenwheels. Rij jij of rij ik.

Nee dank u. Doe mij maar de benenwagen, de fiets en het openbaar vervoer.

[ Auto-catering voor lange reizen. Zoetigheid en drop, maar ook hartigheid met een broodje koud-lauwe repen gebraden kipfilet en gestoofde paprika. Veel zout en oregano erover. En anders iets met kippenpoten. ]

¶ Niet zo lang geleden schreef ik hier:

<< Bami met een plakje ham, spiegelei en stokje saté. Dat aten we bij Chinees restaurant Woo Ping bij het Plein, uit-eten. >>

En toevallig was ik aan het googelen over Den Haag en kom ik een foto tegen die gemaakt is vanwege een filiaal van de voormalige kruidenier De Gruyter. En verdomd daarnaast staat de gevel van Woo Ping. Wel wat haveloos, misschien al definitief gesloten en ik denk dat de foto op zijn vroegst eind jaren zeventig is gemaakt. Wij kwamen daar in de jaren zestig met het gezin. En mijn vader kende wel de oudere eigenaar die altijd bij ons aan tafel kwam voor een praatje. Ik vond het er gezellig en de simpele bami verukkelijk.

Foto Chinees restaurant Woo Ping - Korte Poten / Plein - Den Haag

¶ De slavink is negatief in het nieuws. Het smakelijke stukje vlees in de supermarkt is vaak niet goed en soms zelfs bedorven. Dan kun je ze maar beter van de slager kopen of zelf maken, want lekker zijn ze wel. Ik eet ze al mijn hele leven, hoewel de laatste keer al weer wat langer geleden is.

Een slavink kun je natuurlijk zelf maken, maar heb ik nooit gedaan. Je maakt gehaktrolletjes van half-om-half-gehakt, broodkruim een eitje en als smaakmaker nootmuskaat. Daaromheen wikkel je een of twee plakjes al dan niet gerookte ontbijtspek. En dan niet te lang braden in ruim roomboter.

De slavink zoals wij die nu kennen is tot mijn verrassing pas in 1952 geïntroduceerd door de Larense slager Ton Spoelder in samenwerking met J. Boerwinkel, directeur van de Internationale Keurslagersorganisatie. En sla verwijst naar de sla die je er in de zomer goed bij kan eten en vink naar de vorm en het formaat van het vogeltje, maar waarschijnlijk werd de naam vink ook bedacht omdat er al vroeger vinken werden gegeten die omwikkeld werden met spek.

De slavink werd gelijk een populair stukje vlees en paste goed in de Hollandse keuken van de jaren vijftig en daarna. En zeker lekker in de zomer met sla, een blommig aardappeltje en veel jus. En dan voor toe een vlaflip.

De echte slavink - cocuinaria.nl

Herkomst slavink - etymologiebank.nl

¶ Weer een 'moeilijk' woord aangedragen uit het nieuws voor de Woordpost. Ik kende het woord wel, maar wist niet meer wat het betekende. Geen klassieke opleiding gehad.

Epitheton - Woordpost

¶ Ooit heb ik een stukje geschreven over hoe het is om een stukje te schrijven over de gedroomde speech die je zou uitspreken als je een gedroomde Oscar zou winnnen. Altijd je vader en moeder bedanken, en oefenen onder de douche.

¶ Horloges. Ik heb er twee gehad. Een in mijn vroege tientertijd en een in de jaren tachtig, een modieus Swatch-uurwerkje. Maar ik had er weinig mee en ze niet vaak omgedaan. Het voelde toch meer als een soort van mannelijk sieraad en ik houd niet van sieraden: geen ringen, kettinkjes of wat dan ook voor polonaise aan mijn lijf. En wat bezielt rijke mannen om peperdure horloges te verzamelen?

¶ << Ik heb veel met piano's. Als kind al, we hadden er ook een thuis, maar ik had een hekel aan pianoles. Later is de piano weggedaan. Daarna een paar jaar een Würlitzer gehad en later veel gestudeerd met akkoorden op de piano van mijn ex. Heerlijk. En ik had het initiatief genomen voor een piano in het Filmhuis voor bij zwijgende films. Ook de piano gekocht (met Nico Brederoo) en laten reviseren. Was een mooi exemplaar. Daarna laten bijhouden en geregeld laten stemmen. Kende ook veel pianisten voor bij de zwijgende films. Ik engageerde ze ook ... Leuk. >>

¶ In de muziek voel ik me al dertig jaar het meeste thuis in de jazz, niet alleen in de bebop van Parker, Monk en Mingus, maar ook in de hedendaagse jazz van eigen bodem, met grote dank aan Radio 6.

Maar ik ben opgegroeid met de popmuziek en daarnaast heb ik ook veel belangstelling voor filmmusical-muziek en Nederlandse kleinkunst ontwikkeld. En in die laatste categorie wil ik nu de zanger, componist, schrijver en performer Theo Nijland naar voren halen. Ik heb hem jaren gevolgd, maar ben hem uit het oog verloren.

Ruim tien jaar geleden zit ik op een zaterdagmiddag thuis op de bank en luister naar het live-cultuurprogramma Opium op Radio 1. Aan het begin van de uitzending wordt Theo Nijland als muzikale gast aangekondigd en gaat hij een paar nummers spelen. Ik kreeg een impuls en race op de fiets naar de Plantagebuurt, naar studio Desmet waar het programma wordt uitgezonden. Ik ga naar binnen en ben op tijd. Er zijn een paar gasten, maar er is verder niemand voor publiek. Ik ben de enige in het kleine café aan de voorkant. Theo gaat achter de piano zitten en speelt door het uur heen een paar liedjes. Schitterend om het nu live eens te horen en te zien. Genieten, in mijn eentje met veel onzichtbare luisteraars bij de radio.

Na afloop van het programma drinkt hij een glaasje met Arjan Peters aan de bar. Ze roken, ik ook. Ik bestel een biertje en ga bij ze staan. En voor ik het weet ouwehoeren we over van alles en nog wat en stel ik nog wat gerichte vragen als fan, en ook als fan van Arjan Peters, de literatuurcriticus van de Volkskrant en vaste columnist van het programma. Twee vliegen in een klap. We hebben nog wel een klein uurtje staan napraten. Amsterdam, die grote kleine stad.

YouTube-kanaal van Theo Nijland met eigen clips

Leuk liedje - Theo Nijland - De bende van vier - YouTube

Theo Nijland - Wikipedia

¶ Ook de kleinste dingen in het leven heb ik veelal intens beleefd. Het geluid van de zee met een schelp aan je oor. Het sensueel roken van een sigaret door een vrouw. Met je kinderen de eendjes voeren in de winter in het Oosterpark. Charlie Parker om vier uur 's nachts. Het eten van nog warme, versgerookte paling in een rokerijtje op Scheveningen. Het strand in de zomer. De regen op een tentje.

¶ Vroeger was ik wel een redelijke lezer van romans, maar langzaamaan verschoof het naar boeken over onderwerpen en (muziek)biografieën. Als kind begon ik met de boekjes van Wipneus en Pim, daarna Pietje Bell en later vooral de spannende jeugdboeken van Enid Blyton, met name de serie van de Vijf heb ik vrijwel helemaal gelezen. Ook veel via de bibliotheek. Ook nog de boeken van J.B Schuil en Jaap ter Haar. Hoogtepunten waren de boeken van Tonke Dragt, waaronder de Brief voor de koning. Vroeger dacht ik dat Tonke een man was, maar bleek een Haagse dame.

Mijn eerste literatuurboek was de Kleine Johannes van Frederik van Eeden. Schitterend meesterwerk, net als de Uitvreter van Nescio. Van alles gelezen voor school en de lijst, maar ook uit eigen interesse. Geboeid door Mulisch, maar ook door magisch-realistisch werk van Hubert Lampo en Jaques Hamelink. Herman Hesse. Kafka en Willem Elsschot. En heel veel detectives en thrillers en fantasy-pockets van met name H.P. Lovecraft. Later werd W.F. Hermans favoriet, ook -juist- vanwege zijn essays en polemieken. En Komrij, Blokker en HBC. Mijn adolescenten-roman was Under the Volcano van Malcolm Lowry, in een vertaling. Ook zijn biografie gelezen. Maar ook John Irving met Garp en 100 jaar eenzaamheid. De Avonden vond ik hilarisch. De Kunst van het motoronderhoud (en Gödel Escher Bach) vond ik interessant, maar moeilijk. Nooit aan Joyce of Thomas Mann begonnen. Ik was een beperkte literaire snob die van iedere schrijver wel een boek las om bij te blijven, maar beperkte mij ook veelal tot de recensies in de weekbladen en krantenbijlagen. Een onverwacht hoogtepunt werd later de dikke roman Publieke Werken van Thomas Rosenboom: een meesterwerk. En toen daarna werd het stil.

En zeker belangstelling voor poëzie gekoesterd met als favorieten Marsman en vooral Gerrit Achterberg.

¶ Ze zitten vast vast in de sneeuw.

¶ Op internet kun je veel recepten voor lasagne vinden. Ik heb daar weinig aan toe te voegen, maar het was wel mijn favoriete schotel en meesterstuk toen ik begon met koken. Ik maakte niet zelf de pastabladen en de harde pastabladen uit een pakje moest je nog wel eerst even voorkoken, heel omslachtig en gelukkig hoeft dat al lang niet meer.

Voor een goede lasagne maakte ik een rijke, meer ingekookte bolognesesaus met een soffritto van ui, wortel en selderie en veel knoflook. En dan niet fijn snijden, maar in stukjes. Het gaat ook om de beet en de vorm van de groente. En er zijn mensen die dan tomatenpuree uit een blikje gebruiken, of gezeefde tomatatensaus uit een pakje, maar ik zweer bij de gepelde tomaten uit blik. Wel goed het vocht laten weglekken. Het half-om-gehakt rijkelijk bestrooien met oregano, en als je hebt ook verse tijm. Eventueel ook gescheurde blaadjes basilicum, maar in warme sauzen blijft vaak niet veel van de smaak over.

Een maal heb ik een origineel Italiaanse lasagneversie gemaakt met kippenlevertjes en stukjes uitgebakken spek, nog beter met pancetta. Echt bijzonder om eens te doen, maar veel mensen blieven geen kippenlevertjes meer met zijn uitgesproken smaak. En dan aanbraden en even afblussen met wat rode wijn. Ook doe je er dan nog wat gehakt door. Ook vegetarische lasagne gemaakt met bladspinazie, goede olijfolie, schijfjes knoflook, zout en mozzarella ...

Hoe dan ook, lasagne is bijzonder lekker als je hem zelf maakt en nog beter is het om het een dag van te voren te maken, zodat de saus steviger en rijker van smaak wordt. Mangiare!

¶ Klinkerwisseling: Een pastische op de pistache.

¶ Allround filmliefhebber met meerdere specialismen, maar zeker een grote liefde voor de animatiefilm.

¶ Sinds ik lang geleden begon met koffie drinken en roken, heb ik nog maar weinig ontbeten. Soms nog weleens op vakantie. Ik was van de lunch. De lekkere lunch.

Ik heb al een uitputtende lijst gemaakt met mijn favoriete broodjes en kan je die hier lezen.

Pagina met meer dan vijftig favoriete broodjes

Toen ik in mijn jaren in de Haagse binnenstad werkte, lunchte ik geregeld buiten de deur. Niet altijd uitgebreid of lang, maar ik noem drie veel bezochte gelegenheden. maar ik kwam ook wel op andere plekken, zoals het koffiehuis bij het Gemeentemuseum en het Congresgebouw op het Statenplein, of op een warme dag in de zomer ergens een klein hapje Indisch tussen de middag.

Voor een steeds terugkerend lekker dun stokje met een dikke knakworst en saus ging ik naar café 2005 op de Denneweg. Voor twee broodjes kroket met een glas melk liep ik naar slagerij Dungelmann op het Noordeinde. En dan kwam ik ook graag in lunchroom de Peppermint in de Frederikstraat. Dat was in de jaren tachtig een yuppenzaak, maar lekkere stokjes die je bij binnenkomst gelijk kon pakken. Allemaal jonge en mooie mensen, vooral ook mooie meiden. Ik viel wel op jonge kakkineuze hockey-vrouwen, om naar te kijken en even om mee te babbelen. Een maal herinner ik me dat het fotomodel Frederique van der Wal in de Peppermint was. Een ongelofelijke natuurlijke schoonheid die ik een keer van nabij mocht bewonderen. En dan onderwijl een broodje pastrami eten met een cappuccino.

De lunch die ik in de zomer een maal per jaar zelf maakte en ik het meest bijzonder vond: eerst twee witte boterhammen met roomboter en haring en dan daarna twee met aardbeien en suiker. Lunchen als een zoute en zoete vorst.

Maar het vaakst zal ik geluncht hebben met twee zelfgebakken eieren met spek en zout en peper, op goed bruin brood. Met een kop gitzwarte koffie erbij met een beetje suiker erin. Ook een koningsmaal als twaalfuurtje.

¶ De film Forest Gump, met Tom Hanks in de hoofdrol, over een simpele ziel die toevallig bij allerlei historische momenten opdook, is natuurlijk een modern sprookje. Ik heb de film gezien en ergens was en is het wel herkenbaar vanwege mijn eigen kleine verleden leven.

¶ Heel kort even filosofisch, maar ook fundamenteel. Het ontstaan van leven op aarde en hoe de flora en fauna is geëvolueerd, beschouwen we als een proces met grote fysieke verschijningsvormen; mensen, dieren en planten. Maar in feite draait het alleen maar om het voortbestaan en de aanpassingen op micro-niveau van een dna-zaadje en een dna-eitje. De rest is wel noodzakelijk voor overleven, maar ergens toevallige flauwekul.

¶ Ik kende de Haagse striptekenaar Jaap Vegter van zijn meesterlijke wekelijkse pagina in Vrij Nederland. Later leerde ik hem aardig kennen als vaste stamgast in café 2005 op de Denneweg in Den Haag. Een wat stille drinker, maar sympathiek. Mijn vader vertelde later dat ik als klein kind nog bij hem op schoot had gezeten toen ze beiden voor hetzelfde reclame-bureau werkten. Een personage van Jaap Vegter heette Dirk-Jan, een toevalligheidje. Een maal heb ik hem een opdracht kunnen geven voor het ontwerp van de zogeheten film-etenbon. Dan kon je naar het Haags Filmhuis en vooraf eten in café-tabac Schlemmer. Hij leverde een tekening voor de bon die heel aardig liep.

¶ Sinds mijn tienertijd is Hugo Brandt Corstius (HBC) een taalheld van mij en vooral door zijn Opperlands. Ik ben niet de enige. In de jaren tachtig deed ik wel mee met zijn taalspelletjes uit de NRC (als Talisman) en stuurde ik geregeld kaartjes in bij zijn taalprijsvragen. Een maal gewonnen en ontving ik het boekje Symmys van zijn hand, een heel aardig geannoteerd boekje over palindromen.

In 2007 ben ik nog een aantal jaren actief geweest op de nieuwsgroep nl.taal. Ook las ik nog Het Parool en op een gegeven moment verzorgde hij weer een tweewekelijkse Opperlandse rubriek onder zijn bekendste pseudoniem Battus. Maar nu kon je hem mailen met antwoorden om zijn prijs te winnen. Op de woensdag van de opgave schreef ik op de nieuwsgroep een heel korte samenvatting van zijn opgave. Niet iedereen vond hem nog interessant, maar er was ook animo. En ook ikzelf zond vrijwel altijd in, wel een paar keer vermeld met mijn naam en inzending in een volgend stukje, maar nooit wat gewonnen.

En ik schreef hem dat ik zijn opgave op internet zette en of hij daar geen bezwaar tegen maakte. Geen reactie. Maar een lange tijd later ontving ik een mail van de meester. Best wel een lang verhaal, tamelijk cryptisch en niet geheel samenhangend. Het was hem opgevallen dat een inzending van mij, die ook op internet stond, door veel mensen precies zo was ingezonden. Of er sprake was van toeval of opzet. Ik wist het niet, maar was behoorlijk enthousiast over de mail.

Misschien een jaar later hield hij plots op met de rubriek en was het denk ik het einde van het publiceren in de media. Mogelijk staat de mail nog ergens op een back-up, maar die komt nooit meer boven water.

¶ Er was eens een boer met twee zonen en twee paarden. Op een dag verdronken de twee paarden in de rivier. Een groot verlies en verdriet. Er was geen geld voor nieuwe paarden. Er was oorlog uitgebroken en de zonen moesten door een decreet van de koning naar het beslissende slagveld. Maar de broers konden niet meer reizen en niet meevechten, omdat ze geen paarden meer hadden. Alle soldaten en opgeroepen mannen van de koning werden bij de slag vermoord. De twee zonen bleven in leven.

Zelf naverteld naar de tao volgens Bettine Vriesekoop.

¶ fokstrot

¶ Onlangs is een dubbel-cd uitgebracht met filmmuziek uit de jaren zestig en zeventig van Ruud Bos. Een initiatief van de jonge radiomaker en jazzconnaisseur Frank Jochemsen. Ik ga de uitgave niet kopen, maar heb wel de soundtrack van Naakt over de schutting beluisterd. Aardig en het laat zich omschrijven als easylistening-funk. Ruud Bos is onder meer bekend van de muziek van diverse tv-series, zoals de Fabeltjeskrant en de Fabriek. Zijn evergreen Telkens weer, uit de film Rooie Sien vind ik schitterend.

Info dubbel-cd Naked Plus op 678 Records

Hieronder twee geremasterde tracks van de soundtrack van Naakt over de schutting en met beelden uit de film. Onder andere met Rijk de Gooyer. In de tweede clip is een jonge, naakte Sylvia Kristel te zien. Ik heb de film destijds als jonge tiener gezien en vond hem toen al tamelijk kinderachtig. De hele film staat ook op YouTube, maar niet bepaald een aanrader. Geen cultfilm helaas.

Track Naked plus - Clip Naakt over de schutting - YouTube

Track Model session - Clip Naakt over de schutting - YouTube

Voor de vinyl-uitgave van Naakt over de schutting uit 1973 moet je op internet zo'n 100 euro neertellen.

¶ Ik heb het al eens aangestipt. Eind jaren negentig heb ik als conceptualist en voor tijdverdrijf een aantal pranks en ego-soapjes op usenet, de nieuwsgroepen van internet, gemaakt. Was leuk om te doen. Ik ga er verden niet over uitweiden, maar de opzet was simpel. Ik had een klein ideetje voor een soort van verhaaltje in mijn hoofd, maakte een posting, wachtte op reacties, reageerde daar weer op en stuwde een verhaaltje zo verder tot een einde. Het was allemaal wel gespeeld, maar deed het wel onder mijn eigen naam en faam. Al die verhaaltjes en ook de losse conceptuele stukken uit die jaren staan ook allemaal achter deze site. Een beetje weggestopt en niet allemaal aangepast aan de huidige layout. Ga ik ook niet doen. Hieronder nog wat highlights die je kan bekijken en tot slot de overzichtspagina met alles bij elkaar.

XiniX - Internetsoap (1998)

De EgoKok (1998)

Elle - (1997)

Samenscholing eenzaamheid (2005)
Druppel (1996)
De goochelaar (1996)

En hier de verzamelpagina met nog meer pranks en losse stukken van toen.

Internet story's 1996 - 2000

¶ Ze was knap lelijk.

¶ Als in Den Haag een harde wind van zee kwam, dan kon je buiten soms de licht-zilte bries ruiken en na een tijdje ook het zout op je lippen proeven. Bijzonder. In Amsterdam hangt heel af en toe een geheel andere lucht in de stad, de geur van cacao. Een beetje bitter, maar ook aangenaam en met kleine geurschakeringen. Ik dacht dat de lucht uit het Westelijk havengebied kwam, maar mogelijk komt het van nog verder weg, van de cacaofabrieken in Zaandam. Ook die geur is bijzonder, vooral op een zoele zomeravond.

¶ Liam en Mila ontvingen in Mali mail van een alim uit Lima en Amli.

¶ Nu lees ik dat de redactie van Vrij Nederland morgen gaat verhuizen. Ze zaten in hartje Amsterdam in een fraai pand aan de Raamgracht. Vrij Nederland las ik als krant al in mijn tienertijd en als magazine tot een aantal jaren geleden. Nu lees ik af en toe gratis een lang artikel/interview op internet. Ik kan ook via Blendle een en ander lezen, maar dat doe ik niet.

Ik ben een keer op de redactie geweest om persoonlijk mijn antwoorden in te leveren voor de jaarlijkse, grote loeimoeilijke Nederlandse Filmquiz van VN, samengesteld door Ab van Ieperen. Zal ergens rond 1990 zijn geweest.

Een hoop vragen met weer veel subvragen en je moest ruim honderd antwoorden geven. Voor de meeste antwoorden moest je research doen en dat deed ik in de rijke bibliotheek van het Haags Filmhuis en in die van het Filmmuseum. Was er een paar weken zoet mee. Ook experts geraadpleegd en op een gegeven moment had ik nog maar een klein aantal vragen open staan. Zou dat genoeg zijn om te winnen? Ik belde voor de laatste antwoorden nog naar direct betrokkenen, naar Cas Enklaar voor een vraag die over hem ging en naar Merel Laseur met een vraag over haar moeder Mary Dresselhuis. En ze leverden weer een goed antwoord op. De deadline naderde en ik moest inleveren. Ik miste nog maar een paar antwoorden en een enkel twijfelgeval. En ik wilde niet per post versturen en ben langsgegaan. En daar trof ik Ab van Ieperen op de burelen en zonder veel te zeggen overhandigde ik hem een envelop met mijn inzending. Het zat erop.

Daarna volgde de uitslag. Ik had net niet gewonnen door een paar verkeerde keuzes bij wat twijfelgevallen. Ik werd ex equo tweede. Op zich een prestatie, maar ik was toch teleurgesteld.

¶ De namen die ik mij herinner uit mijn klas van zes jaar lagere school, Nutsschool, Merkusstraat, Bezuidenhout, Den Haag.

Harriëtte de Man, Anita van den Akker, Jos Bleï, Erwin Lansdorp, Marion Koens, Ronnie Klein, Frans Rutten, Barend Salomons(on?), Oscar, Elmer, Helmer Klink, Carla, Hon Kie Yap, Pieter van Schouwenburg, Victor 't Hooft, Patty Visser, Patricia Rens, Tanja Ens, Miriam Grilk, Marion Koens, Pieter Rodermond (en zijn oudere broer Bert die bijna doof was), Ferry, Joyce, Diederik (woonde op de Carel Reinierskade en had rood haar), Gwen Sutorius, Gabriëlle (werd later de vriendin van Barend), Pieter Roodenburg, Hong Kie Yap, John van der Stel, Bram den Dunnen, José Götz en met een vraagteken, ook Yvonne van der Poel, Peter Paul Valk, Roger Vermeulen en Ferrie? Dan zat er een aantal jaar een Indische tweeling in de klas (achternaam Lelieveld) en Roel kwam weleens een aantal weken in onze klas als hij uit Trinidad overkwam met zijn familie.

De onderwijzeres van de eerste klas was juffrouw Beunder. De naam van de juf van de tweede weet ik niet meer, maar wij noemden haar ook juffrouw Ut, omdat ze ons leerde dat je 'het' als 't, ut, moest uitspreken. Derde klas juffrouw De Voogd, in de vierde juffrouw Van Lieren en in de vijfde en zesde klas stond meester Schnabel voor de klas. De gymleraar was de heer Verkijk die ik ook later op de middelbare school had. En we hadden een tekenleraar, Jim ter Wiel. De directeur van de school heette Grotenhuis (of Grootenhuis) en ik meen dat de conciërge Van den Berg heette, zijn voornaam vergeten, maar zie hem nog zo voor me met zijn achterovergekamde ingevet haar. De vorige directeur was meneer In 't Veld, die woonde bij ons op de laan. Mijn vader en zijn broers en zus hebben ook op de Nutsschool in de Merkusstraat gezeten. Ooit les gehad van een oude invaljuf die nog bij mijn vader voor de klas had gestaan, mejuffrouw De Groot. Ook de vader van mijn eerste vriendin had er gezeten.

¶ Mijn stukje over vinyl en over platenzaken van vroeger in Den Haag staat nu op de blog van Haagspraak. En weer met actuele foto's van Ed Gool. Mooie samenwerking. En het is een kortere en eerste versie van het stukje dat hieronder staat, de eerste versie vond ik toch beter. En ik memoreer nog aan de symfonische rock uit de jaren zeventig waar ik helemaal in opging, maar daar had ik later helemaal niets meer mee. Maar dat schrijf ik niet. En ik heb geen afkeer van vinyl gekregen, maar draai het eenvoudigweg niet meer. Wellicht nodigt het juist uit tot reacties, net zoals het eventuele herinneringen oproept aan oude platenzaken in Den Haag.

LP - Bijdrage aan Haagspraak - Foto's Ed Gool - haagspraak.nl

¶ Nu heb ik mezelf nooit geroepen gevoeld om ingezonden brieven te sturen, maar ik vind het altijd wel fijn om ze te lezen. Maar puur voor de aardigheid en omdat het om iets kleins gaat, een mail gestuurd naar de redactie van Onze Taal. Ik ontvang maandelijks hun interessante blad en ik had wel even zin om een reactie op een klein rubriekje te schrijven. En of ik nu echt gelijk heb, doet voor mij weinig ter zake. Een kwestie van schrijf-animo. Wellicht ga ik het vaker doen, of alleen een ingezonden reactie schrijven op mijn kladblokje, zonder ze echt te verzenden.

Beste redactie,

Zoals altijd weer het nieuwe nummer met plezier gelezen. Nu viel me toch een kort stukje op van de kinderpagina en waar ik op wil reageren.

In de rubriek Woordweetje over de hamburger wordt terecht genoemd dat de hamburger zijn naam ontleend aan de stad Hamburg waar ze voor het eerst werd gemaakt. Maar vervolgens zouden soortgelijke hamburgers als een fishburger en groenteburger verklaard worden door een misinterpretatie van het woordje ham in hamburger. Dat verwijst naar vlees en dus noemen we andere schijven ook een burger.

Op de etymologiebank vind ik deze verklaring terug uit het recente Etymologisch Woordenboek van het Nederlands van M. Philippa. Maar ik stel hier toch grote vraagtekens bij en ik meen dat vrijwel niemand een associatie bij een hamburger heeft met ham. laat staan dat hierdoor de benaming voor andere burgers zou zijn ontstaan.

Ham is varkensvlees en een hamburger is juist van rundvlees gemaakt. Bovendien waren de varianten van hamburgers er in, onder meer, de Verenigde Staten eerder dan in Nederland en daar kennen ze de associatie met ham voor vlees helemaal niet. Zo was er al lang de fishburger of de chickenburger. En die zijn zo genoemd vanwege de ronde schijf tussen een broodje en niet vanwege de vlees-associatie, laat staan die met ham Ook is er de fast-foodketen Burger King, waar het woord ham niet in voorkomt: een burger is een ronde schijf en die kun je met van alles maken. Mooi gevonden de link tussen ham en andere burgers, maar ik vind de verklaring niet onderbouwd en onwaarschijnlijk.

Met vriendelijke groeten,

DirkJan Vos

¶ Ik kon het nazoeken en het was in 1997 dat ik een half jaar geregeld uitging in de Jordaan, maar ik woonde nog in Den Haag. Daar heb ik een aantal keren de dichter Jan Kal ontmoet. Ik herinner me de avond in een nachtcafé dat hij die dag zijn verzameld werk met 1000 sonnetten van de uitgever had ontvangen. Een prachtige uitgave. Ik kende van hem alleen een aantal sonnetten over Frank Sinatra. Maar hij zat al jaren op zwart zaad. In zijn kleine bovenwoning in de Jordaan was al een paar jaar(!) zijn gas en licht afgesloten. Met de inkomsten van een klein baantje scheen hij het niet te kunnen oplossen en gaf hij zijn centen liever uit aan bier. Jaren later las ik dat hij voor lange tijd dichter in residence was geworden in het Willem Witsenhuis aan het Oosterpark. Geen idee hoe het hem verder is vergaan.

¶ Heel vaak hoorde ik van anderen bij bepaalde situaties en ontwikkelingen in hun leven, Het overkomt me. Ik zou zoiets ook kunnen zeggen, maar ik geloof er niet in. Ik beschouw het leven vooral als een keten van toevallige unieke gebeurtenissen en waarbij je bewust of onbewust keuzes maakt om je erbij te betrekken. Ik denk dan bijvoorbeeld in de liefde. Het gaat erom hoe je met het toevallige omgaat. Ik heb het altijd met overgave en verwondering omarmd en mijn keuzes gemaakt.

En als je veel beweegt in het leven, dan zoek je het toeval op en kom je het ook tegen.

¶ Mijn zoon hebben we de eerste jaren zoveel mogelijk suikervrij gehouden op een enkel ijsje na en ook vleesvrij. Ook vanwege de poepluiers die zonder vlees een stuk aangenamer zijn. Maar ik keek uit naar het eerste moment dat hij zonder prakje een stukje vlees mocht eten. Ik had speciaal een kippenboutje gebraden. Ik legde het stukje vlees met bot op zijn bord en hij viel aan. Alleen al van de geur en de aanblik begon hij te grommen en het vervolgens zijn handjes en mond verslonden als een klein roofdiertje. Hij moet bijzonder genoten hebben en ik ook.

[ En wat later zijn eerste stukje rookworst van de HEMA, uit het knuistje. Vond hij ook een enorme smaak en beetsensatie. ]

¶ Ik heb al jaren een klein theorietje dat met name in de katholieke kerk de clerus en het celibaat mogelijk waren bedoeld om ook homoseksuele mannen een plek te geven in de samenleving. Als priester hoef je juist niet te trouwen met een vrouw en ben je verder omringd met allemaal mannen. Probleem opgelost. Waar dat allemaal toe geleid heeft, is inmiddels wel bekend.

En er kan ook een relatie bestaan tussen nonnen en lesbiennes.

¶ Ik werkte bij het Paard, maar op een avond stond ik voor de deur van het Paard op een dansavond om gratis als medewerker binnen te komen, maar de portier kende mij niet en sprak de voor mij historisch hilarische woorden uit: Ga weg, griezel!

¶ Dit is een reactie die ik heb gepost onder een bericht op de blog Haagspraak over een foto van een filiaal van de voormalige kruidenier/supermarkt De Gruyter aan de Beeklaan in Den Haag.

P. de Gruyter en Zn. - Happy Hotelier - haagspraak.nl

Goeie foto met die oude kever voor de deur!

__

De winkels van De Gruyter als kleine supermarkt kan ik me niet herinneren. Er zat er niet direct een bij ons in de buurt van het Bezuidenhout.

Als kind in de jaren zestig deed ik ook weleens boodschappen voor mijn moeder en dan ging ik doorgaans naar kruidenier Onderwater in de Van der Wyckstraat, een eindje verderop zat een klein filiaal van de Spar. Voor meer inkopen gingen we wel naar de Simon de Wit op de Laan van Nieuw Oost-Indië . En ik kwam weleens in de Albert Heijn in de Theresiastraat. Later ook in het kleine filiaal in de Weisenbruchstraat.

Maar het zal zo rond 1970 zijn geweest en mijn ouders de nieuwe, grote Albert Heijn in Mariahoeve hadden ontdekt. Ik ging dan vaak mee op zaterdagmiddag en werd er een kar vol geladen voor de hele week. En ook allemaal lekkere dingetjes. Het bijzondere van deze grote Albert Heijn aan het Kleine Loo was dat het een extra verdieping had. Opmerkelijk. En je kon naar de eerste etage via een roltrap waar ook een aparte takel-band was om je boodschappenkar naar boven en naar beneden te transporteren.

Toen ik het huis uitging heb ik daarna in diverse wijken gewoond en kwam ik graag bij de Konmar in de Elandstraat, de Waldorpstraat en bij de Goudsbloemlaan, tegenover het 2e VCL, moest je een stenen poort onderdoor vanaf de straatkant. Waren fijne grote supermarkten die niet meer bestaan. Ik weet het niet, maar het zou me niet verbazen als Den Haag nu wordt gedomineerd door Albert Heijn, of zoals ze ook weleens zeggen, door 'de blauwe schimmel'. Toch een prima supermarkt

__

Ik heb trek in een schaap!

Tedje van Es

¶Als ik iets over bekende personen en mijzelf zou schrijven, wat ik al genoeg heb gedaan, dan zou ik ook altijd refereren aan de film Forrest Gump. Die raakte ook maar steeds toevallig verzeild in de geschiedenis van zijn tijd. Mijn twee leukste - toevallige - ontmoetingen waren met Wim T. Schippers en Paul Verhoeven.

¶ Er kan in Den Haag weleens een dichte zeemist hangen in de stad. Ochtendmist, maar ook 's avonds en 's nachts kan het opzetten. Als ik naar school fietste zag je soms geen hand voor ogen en vond ik het wel bijzonder. Ook later toen ik wel door een nachtelijk en mistig Den Haag liep.

Wat ook bijzonder is, is dat waar je ook in de stad bent, je bij dichte mist de misthoorn kon horen vanuit Scheveningen. Dat is het lage-toonsignaal dat gemaakt wordt in de kleine baken-toren op het uiteinde van het havenhoofd van het Zuiderstrand, pal naast de haven. Ik was daar wel een paar keer geweest, maar dan bij zonnig weer in de zomer en zonder misthoorn.

Later kom ik in de bloemenbuurt te wonen. Op een dag is het zeer mistig en ik hoor de misthoorn in de verte. Toen stapte ik op mijn fiets met het plan om naar de geluidsbron toe te rijden. En zo fietste ik op het laatste stuk over de Houtrustweg naar het Zuidelijk havenhoofd. Ik kwam niets en niemand tegen. Ik reed de lange, stenen pier op en naderde de kleine toren met twee groene strepen. De zee en de betonblokken naast het havenhoofd waren niet te zien. Toet -- toet -- toet. De misthoorn gaat steeds door met zijn waarschuwing en het geluid wordt luider.

Bovenop het torentje zit een grote groene lamp. Het is het baken aan stuurboord (rechts) en aan de andere kant van de haven staat op de andere pier het baken met een rode lamp, bakboord. De geluidsbron van het baken waar ik sta bevindt zich aan de achterkant en is gericht op zee en niet op de stad. Ik stap van mijn fiets af en neem de indrukken op. Ik ben er minstens een kwartier gebleven. Fascinerende ervaring en bijzonder uitstapje. Den Haag bij mist.

¶ Angela Schijf en Wendy van Dijk zijn tweee criminele moordwijven.

¶ Deze dagen is het project Mars One weer ruim in het nieuws. Een Nederlandse stichting wil over tien jaar een bemande ruimtereis mogelijk maken naar Mars om daar een kolonie te stichten. Er hadden zich 200.000 gegadigden aangemeld voor een van de vier eerste plekken en vandaag zijn er honderd kanshebbers overgebleven. Dat was het nieuws.

Ik vind het een totaal onzinnige onderneming, hoewel het theoretisch best mogelijk kan zijn. En het is wel een enkele reis. Het gaat niet om onderzoek zoals het ruimtewagentje Curiosity nu al doet, maar om het permanent vestigen van mensen op Mars. Leuk voor een film, maar ik zie het nooit in het echt gebeuren, laat staan slagen. Het idee is educatief als gedachte-experiment, maar niet realistisch.

En hoe denken ze de enorme kosten te gaan financieren? Ik meen door tv-rechten te verkopen voor een langlopende reality-serie en dan kun je nu als gewone burger ook bijdragen met een kleine donatie of door een mok of T-shirt te kopen in de webshop. Tja, alle beetjes schijnen te helpen, maar ik geloof er niet in.

En ook de NASA heeft plannen om over twintig jaar mensen naar Mars te sturen. Even onzinnig, ethisch onverantwoord en vooral overbodig, ook al spreekt het natuurlijk wel tot de verbeelding. Maar de NASA moet ook in de publiciteit blijven om geld te krijgen. Wetenschap mag onbegrensd zijn, maar alstublieft ook realistisch.

Website Mars One - mars-one.com

The Mars 100 - Mars One - 2:30 min. - YouTube

¶ En dan is er ... Koffie! Met een lekker groot en warm banketbakkersroombotersaucijzenbroodje.

¶ Na mijn HBO-studie museumkunde in Leiden en voordat ik in militaire dienst moest, heb ik nog een half jaar moeten overbruggen met twee baantjes. Eerst op het hoofdkantoor van Esso op de Wassenaarseweg en daarna nog een paar maanden gewerkt voor Shell in een bij-kantoor, tegenover het hoofdkantoor in het Benoordenhout aan de Carel van Bylandtlaan. Geen noemenswaardig administratief werk, maar wel aardig om de bedrijfscultuur van zo'n multinational van nabij mee te maken. Er werd bijzonder goed voor de werknemers gezorgd, maar nee, daar zou zeker niet mijn toekomst liggen. Maar ik wilde ook niet de museumwereld in. Een man met te veel eigenschappen en te weinig ambitie.

¶ Marvin Gaye blijf ik fantastisch vinden en blijf ik draaaien. Hier twee live-opnamen van het prachtige en intense I Want You, beide opgenomen in Oostende.

I Want You - Marvin Gaye - Live Casino Oostende 1981 - YouTube

I Want You - Marvin Gaye - Repetitie Oostende - YouTube

¶ Vorig jaar heb ik een pagina gemaakt over allerlei aspecten en varianten van 3D. Weer twee updates toegevoegd. Speelgoedfabrikant Mattel gaat een vr-versie uitbrengen van de aloude View Master in combinatie met een smartphone. En een kort clipje over virtual reality geëmbed van Van Kooten en de Bie uit 1993. Visioniar!

Pagina over 3D - Updates - dejongenskamer.nl

¶ Ik heb last van een trilogie.

¶ Na mijn tien Haagse jaren in het culturele en bruisende hart van de stad en na mijn werk en verregaande betrokkenheid bij de uitgeverij van Eelco daarna in Amsterdam, heb ik nog een aantal baantjes gehad. De laatste was een veertigurige werkweek in het Scheepvaartmuseum. Voor de helft van de tijd werkte ik op de financiën en de andere twintig uur in de bibliotheek. Ik noemde het altijd een baan van cijfers en letters. Fijne tijd en aardige collega's. Ik voelde me ook gelijk bij alles betrokken.

En ik was in die tijd niet op zoek naar een vaste baan, losse baantjes en verder kijken, bewegelijk blijven.

Mijn eerste uitzendbaantjes na 1994 waren nog in Den Haag. Eerst bij de Sociale Dienst op het stadhuis aan het Spui als financieel-administratief medewerker. Tja, valt weinig heldhaftigs over te vertellen. Het was ambtenarenwerk en het werd aardig betaald, maar ik had juist niets met de Sociale Dienst en het uitspitten van dossiers. En ze boden me al snel een vast contract met 'doorgroeimogelijkheden' aan, maar dat moest ik toch echt afslaan.

Vervolgens ben ik aan de slag gegaan bij uitgeverij Ten Hagen & Stam. Als boekhouder. Ook saai en met een aantal vervelende jonge collega's van de afdeling abonnementen. Die hadden het nog slechter getroffen. Ik ben er snel weer weggegaan omdat ik een beter aanbod kreeg van een gespecialiseerd internetbedrijf voor de Rotterdamse haven.

Debis heette het bedrijf, bestaat niet meer. Betaalde heel goed, maar het werk was zeer stressvol. Ik heb er honderd werkdagen gewerkt totdat ik ook daar de brui aan gaf.

Ik zat de hele dag met een headset op telefoontjes van klanten af te handelen in een Rotterdamse kantoorvilla. Met vier vrouwelijke collega's op de kamer. En veel lekkere cappucino's. Als ik er 's ochtends met de trein en metro heenging, dan kocht ik op een van de eerste AH-to-go's in Rotterdam een pakje met twee verse sandwiches, bruin brood met koude gebakken ei met spek. En anders een slecht, maar warm en vet saucijzenbroodje, en altijd met een een bekertje stationskoffie. Wakker worden.

De hele dag telefoneren en problemen oplossen met contacten met de specialisten, de programmeurs en de klanten. Je leerde alles kennen van de Rotterdamse haven. Debis verzorgde al het online dataverkeer tussen rederijen en vervoersbedrijven met de Havendienst, de belastingen, milieudienst en andere partijen. Was nog allemaal in opbouw. En niet via het reguliere internet, maar via een apart netwerk. Datanet 2. Debis was een internetprovider. En ook nog veel MS-DOS.

Het was learning on the job, dus vanaf dag één gelijk in het diepe en steeds verder je kennis vergroten. En er was een database onder handbereik met de oplossingen van eerdere incidenten. Maar ook veel lezen en verder inwerken. En veel praten, de hele dag door. Het was veel meer dan een helpdeskmedewerker, want ook heel gespecialiseerd en met begeleiding van processen die door Debis ook zelf werden gemaakt. Het was enerverend en verantwoordelijk werk. En altijd beleefd blijven.

Het aardige was ook dat je alles in het systeem moest vastleggen in korte stukjes en ook zorgvuldig moest e-mailen. Daarvoor moest je ook goed kunnen schrijven.

Nog een keer in de control-toren geweest van waaruit de haven wordt bestuurd en gecontroleerd, op de bovenste verdieping van het Havengebouw. Het was een interessante en veelzijdige baan, maar dus wel met heel veel stress. En met de vier vrouwen veel napraten. Ik voelde me tot geen van hen aangetrokken, maar goed ook. Twee hadden een vriend en kinderen, en de andere twee waren alleenstaand, maar weer gelovig. Ik kon allemaal goed me ze opschieten en samenwerken. Tot de laatste weken. Crisis-situaties die niet goed werden afgehandeld door slechte procedures. Enfin, kantoorstress en spanningen. Op het eind van het jaar nam ik ontslag. Kort daarvoor waren we met het hele bedrijf nog gaan steengrillen bij Claus Partyhouse. En toen dacht ik al, nee, met deze mensen en met dit werk wil ik niet de rest van mijn leven doorbrengen. Debis was inmiddels overgenomen door een ander bedrijf en moest ik op Schiphol-Oost gaan werken. Was weer een heel andere sfeer. Hoe dan ook een dynamische ervaring maar genoeg was genoeg.

Nog twee baantjes uit die tijd. De Kamer van Koophandel in Amsterdam aan het IJ, tijdelijke vervanging van een boekhouder, een boekhoudster. Was de vrouw van Martin Gaus. Beviel ook niet, maar was hoe dan ook tijdelijk. En dan nog een paar dagen voor een groot advocatenkantoor dat in het Hirsch-gebouw zat op het Leidseplein. Amerikanen en met een afwijkende manier van boekhouden. Maar dat was het probleem niet. Het was in een zomer en snikheet. Ik kon die periode in de Jordaan in een huis van een vriendin verblijven, zij was met vakantie. Maar 's nachts kon je niet in slaap komen door het lawaai van toeristen. Ik raakte bijkans uitgeput. Ik werkte op de financiële afdeling en die zat om de hoek, direct naast het woonhuis van Harry Mulisch. Ik heb hem die dagen niet gezien. Maar alles bij elkaar was het een kwelling en na een dag of vijf belde ik op dat ik niet meer kwam. En toen maar geprobeerd om eens flink bij te slapen ...

__

Ondertussen in die jaren.

__

Na het debacle van de uitgeverij van Eelco was hij met een verslagbureau begonnen voor het schriftelijk uitwerken van vergaderingen. Hij was stenograaf geweest in de Tweede Kamer. En voor hem deed ik ook klusjes en klussen tussendoor. Met een speciaal cassettedeck en koptelefoon thuis vergaderingen uitwerken en in normaal Nederlands omzetten. Wel saai werk, maar je kon werken wanneer het je uitkwam en het betaalde best redelijk. Ik heb daardoor ook veel geleerd hoe je spreektaal in een vlotte, heldere tekst kan omzetten.

Naast dit alles was ik ook met internet bezig dat nog in de kinderschoenen stond. Een fascinerende nieuwe technologie waar ik veel mee bezig was. En ik had zo mijn contacten met De Digitale Stad en met een groepje vaste gebruikers. Een paar keer spraken we ook IRL (In Real Life) af en deze zogenaamde 'ranja-avonden' waren zeer aardig en iedereen was opgewonden over wat er allemaal met internet zou kunnen. Ik had al snel een home-page met een soort van eerste weblog (1995! De KultZoo op DDS) en zat veel op usenet, de nieuws- en discussiegroepen. Dat was verslavend en ik heb wel een paar gekke dingen uitgehaald toen. Het was een klein wereldje, in veel opzichten.

En in de beginjaren was internet nog prijzig, want je betaalde per telefoontik. Daardoor zat ik ook vaak in de zogenaamde 'telnetroom' van de UVA in de Roetersstraat. Daar kwam ik ook allerlei bekenden tegen. Daar kon je de hele dag en avond gratis internetten en ontmoette je geestverwanten uit het digitale leven. En dan 's middags een lekkere lunch nemen bij de mensa. Ik deed op de UVA ook wel mee aan allerlei onderzoekjes waar je geld voor kreeg. Op vrijdagmiddag ging ik wel naar de borrel van psychologie, daar kwamen ook diverse internetters op af. Ook op andere plekken was ik aan het internetten, soms gratis, maar ook wel betaald in cafés, met een biertje erbij. Heerlijk.

In die periode was ik ook wel een vaste bezoeker van het café van studentenbioscoop Kriterion, ook in de Roetersstraat en pal om de hoek bij mijn toenmalige vriendin. Ik kwam ook voor de films en met name voor de sneakpreview op dinsdagavond. De studenten van Kriterion waren allemaal leuke jonge mensen die geregeld tot laat in de nacht bleven doorzakken en soms zakte ik met ze mee. Later heb ik er nog een filmavond- en nacht georganiseerd rondom mijn cultheld Dennis Hopper die voor een overzichtstentoonstelling van zijn beeldend werk in het Stedelijk Museum in Amsterdam was. Dat kon ik niet zomaar laten passeren. Bij de opening heb ik Dennis Hopper kort kunnen spreken en hem uitgenodigd om die avond even naar Kriterion te komen. Maar dat gebeurde niet. Toch een geslaagde avond en met een dansfeest tot in de vroege morgen.

Moet nu ook aan Luc Sala denken. Ben nog eens naar een klein festival met nieuwe media van hem geweest in Amsterdam met Haagse vrienden. Bloedhete avond. Toen we weggingen, kwam Luc nog met ontbloot bovenlijf naar buiten rennen. Hij had William Gibson aan de lijn of iemand hem ook nog wilde spreken. We hebben hem tot bedaren gebracht en zijn weggegaan. Mooie avond.

Toen DDS vijf jaar bestond werd er een grote conferentie gehouden en geheel toevallig via Eelco heb ik daar toen diverse tafel-sessies schriftelijk vastgelegd. Had ik ook nog eens aan DDS wat verdiend.

Op het einde van die periode heb ik nog een vriendin gehad met wie ik een half jaar veel optrok. Een aardige en struise vrouw. Ze wilde altijd graag uitgaan en met name naar café de Klepel in de Jordaan. Biertjes drinken en veel ouwehoeren met de vaste bezoekers, zoals Theodor Holman, Theo Sontrop en Jet Boeke. Maar ik vond dat we niet bij elkaar pasten en verbrak na een klein half jaar abrupt de vriendschap, een echte, hechte relatie was het nooit geworden. En sindsdien werd het stil aan het vrouwenfront.

Nog eenmaal wat jaren later een leuk contact gehad met een universitair-docente van de UVA, maar daar gebeurde verder niets mee omdat ik haar verre van stabiel vond. Dat schrikte me af. Ik hoefde ook geen vriendin meer.

En dan waren en zijn er natuurlijk nog de kinderen. Daar heb ik veel zorg en zowel intensieve als intense aandacht voor gehad, maar daar schrijf ik hier nooit over, net zomin als over hun moeder, of over mijn en haar familie. Dat alles zou een dik boek apart omvatten. En er is wel meer waar ik nooit over zal schrijven. Toen mijn dochter werd geboren ben ik min of meer vijf jaar gestopt met internet en computers. Ik had er wel schoon genoeg van en richtte me op de kinderen. En zij zijn wel de twee mooiste dingen die mij zijn overkomen en heb meegekregen in het leven. Nog steeds.

__

Tot zover deze update als aanvulling op mijn Haagse bio-story. Ook dit wilde ik toch nog een keer kort opschrijven.

¶ Ineens kwam het in me op, om een oud concept van meer dan twintig jaar geleden nu online te zetten. Een gezelschapsspel met je tv en een afstandsbediening: Zapparadoo! Leuk voor jong en oud.

Zapparadoo - Spelletje met tv en afstandsbediening

¶ Mijn stukje over het lekkerbekje staat nu ook op Haagspraak met twee speciaal gemaakte foto's door Ed Gool, heel fraai en passend. Met reacties.

Lekkerbekje - haagspraak.nl

¶ Begin 1976 kwam het album A trick of the tail uit van de Engelse symfonische rockband Genesis. Ik zal hem gekocht hebben bij Elpee op de Grote Markt in Den Haag in een vrijstaand vierkanten gebouwtje, ongeveer tegenover de Zwarte Ruiter. Hij kostte toen 14,90. En als je zuinig op je platen was, dan kocht je er voor een kwartje gelijk een plastic hoes bij.

A trick of the tail heb ik grijsgedraaid op mijn draaitafel met daarbij een aparte versterker en prima speakerboxen. Soms ging ik languit liggen in mijn jongenskamer met mijn hoofd op een kussen. Ik zette dan de twee boxen aan weerszijden naast het kussen. Een intensere beleving van de muziek. Ik hield weer niet van koptelefoons. Muziek heeft ook ruimte nodig en enige ruis.

Mijn eerste lp's kocht ik bij Record House in de Van Hoytemastraat, Benoordenhout. Rijke sortering, je kon er iedere week het gedrukte exemplaar van de Top-40 halen en je kon in cabines platen beluisteren. Er zaten asbakjes in en kon je tegelijk ontspannen roken.

Daarna vond ik het hipper om naar de stad te gaan, naar Elpee, of naar de Queens Passage, niet in de grote Passage, maar in de inmiddels verdwenen kleine passage in de Papestraat. De Queens Passage was een klein pijpenlaatje en ook een ontmoetingsplaats om op de hoogte te blijven van de laatste lp-muziek. En om bij te blijven las ik daarnaast af en toe muziekkrant Oor.

En veel avonden lp's draaien met mijn boezemvrienden Joan en Tijs. Afwisselend op elkaars jongenskamer. Van Tijs kon iedereen een plaat lenen, maar van Joan niemand. En veel praten over de muziek, vooral de symfonische rock van Genesis, Yes, Jethro Tull en Pink Floyd.

Voor nieuwe platen kwam ik ook in de V&D. Daar kon je in de discobar lp's afluisteren met twee losse hoorns aan je oren. Daar heb ik Roxy Music ontdekt en de Alan Parsons Project met Tales of mystery and imagination (Edgar Allan Poe). Verder kwam ik ook wel in Caminada op de Plaats en later bij Plato in de Schoolstraat.

Wat jaren later mocht ik graag en gretig grasduinen naar koopjes en interessante verzamelaars bij Spui Records bij de Markthof. Die winkel bestaat nog steeds en is mogelijk nog een van de weinige platenzaken in Den Haag. Ik kende dan nog het Jazz Center in de Wagenstraat, die bestaat ook nog.

Als ik zelf thuis platen draaide dan was ik vaak slordig met het zwarte vinyl. Ik draaide vaak maar een nummer of hooguit een kant van een lp, dan weer wat anders. De zwarte schijven stopte ik niet gelijk terug in de hoes en al snel lag er een tiental platen op de vloer. Dan maar een krasje of een tikje, het ging ook om de groove en de drive van het platendraaien. Platen waren voor mij gebruiksgoederen.

Je had ook parallelle import, de witte elpee's. Die werden onder de prijs verkocht, en vaak met een welbewust aangebrachte beschadiging van de hoes; een gat met een perforator, of een hoekje uit de hoes. Vaak waren het slechte persingen. Ik was ook gek op het art-work van hoezen, bijvoorbeeld de meta-realistische tekeningen van Roger Dean voor de albums van Yes en het collectief Hipgnosis dat voor veel groepen werkte, waaronder Pink Floyd en ik denk nog aan hun ontwep voor de dubbel-lp The lamb lies down on Broadway van Genesis. Ook waren er bootlegs in de vorm van 'witte lp's' en vinyl met een kleurtje. Dat kostte allemaal wat meer.

Nooit singletjes gekocht, ik had er wel een paar gekregen als kind. Toen ik later een aantal hit-nummers goed vond van een band of artiest, dan kocht ik de lp. Naast lp-werk hield ik ook van de hits van Top Pop, en ook van zwarte muziek. Soul en funk. Een plaatje aanvragen bij de dj op een schoolfeest en dan dansen met een aantrekkelijk ouder meisje op Sexmachine.

Een paar maal ben ik destijds huis-dj geweest op verjaardagsfeestjes, zoals bij de broer van mijn vriendin. En ik had ook wel wat met muziekcassettes, daar kopieerde ik plaatjes op van de radio en van lp's die ik van vrienden leende. Maar dat was toch anders dan vinyl.

En naast de popmuziek heb ik vanaf begin jaren tachtig, toen ik de jazz ontdekte en gelijk innig omarmde, nog aardig wat jazzplaten gekocht, vooral Blue Note, maar dat hield allemaal op met de komst van de cd. Maar ook naast de cd beleefde ik in de jaren tachtig nog in de late uurtjes veel genoegen aan de (cult)singletjes die mijn goede vriend Lester draaide. En ik denk ook terug aan de fijne feestjes van Willy Jolly in het Haags Filmhuis, die bleef altijd van lp's en singletjes draaien. En in mijn eigen huisje in mijn jongenskamer in de Schilderswijk bleef ik toen ook plaatjes draaien met veel sixties en Haagse beat en als er een meisje kwam zette ik Coltrane op en Sade.

En ik gebruikte ook muziekcassettes. Onbespeelde cassettes (ontwikkeld door Philips) om nummers van de radio op te nemen of om eigen compilaties mee te maken van nummers van lp's en later ook met cd's. Fijne bandjes waren dat. Maar de muziekcassette verdween en is inmiddels uitgestorven. Ook de mini-disc van Sony is al weer lang ter ziele.

De uitvinding van de grammofoonplaat om geluid vast te leggen was natuurlijk fantastisch, maar de vinding om het te digitaliseren vind ik nog fenomenaler. Geen gedoe met platen omdraaien, afstoffen, geen naaldje meer vervangen, altijd een perfecte weergave. Ook beluister ik eigenlijk geen cd's meer; alles vanuit de pc met mp3's en via streams. Ik bewaar wel goede herinneringen aan de platenzaken en het zoeken en snuffelen naar lp's, maar nee, ik voel nu toch weinig sentiment meer bij vinyl. Toch is vinyl verzamelen en draaien weer helemaal terug bij een groeiende groep draagkrachtige muziekliefhebbers. Ik snap het wel, maar voor mij is die tijd voorbij.

En dan kijk ik nu op mijn pick-up en zie de laatste lp die ik tien jaar geleden op de draaitafel legde, hij ligt er nog steeds, onder het stof. The Nightfly van Donald Fagen.

Pagina met overzicht winkels waar je in Den Haag grammofoonplaten kon en kan kopen - Andre Tapir

De actuele Vinyl Top 50

The Nightfly - Donald Fagen - Hoes-clip - YouTube

¶ De documentaire De Rebelse Stad wordt nu in de bioscopen vertoond. Een film van Willy Lindwer over Provo in Amsterdam in de jaren zestig. De NRC (Bas Blokker) is positief, maar noemt de documentaire ook warrig en een document zonder veel richting en met te weinig afstand door de maker. Natuurlijk wel een aanrader. En hij komt later op tv. Aardige website om een idee te krijgen.

De Rebelse Stad - rebelsestad.nl

¶ Twitter-klisjee: Hulde!

¶ Pophistoricus Harry Knipschild plaatste een artikel annex interview met Rudy Bennett (Ruud van den Berg) over The Motions op zijn site. Een Haagse beatband in de sixties met internationale potentie.

Rudy Bennett over The Motions - harryknipschild.nl

Ik kende hun eerste grote hit als kind van de verzamel-lp Dank U van Veronica.

Wasted words - The Motions - 1965 - Clip - YouTube

En verrassend vond ik op Harry zijn pagina een lange zwart-wit clip-film in twee delen van The Motions in New York, 1969.

The Motions in New York - Part I - 1969 - YouTube

The Motions in New York - Part II - 1969 - YouTube

In 1994 heb ik Rudy Bennett gesproken en geïnterviewd, maar de video-opname daarvan moet als verloren worden beschouwd. Het was bij de enige reünie van The Motions, ook met Robbie van Leeuwen, in de Brabanthallen voor het tv-programma Goud van Oud van de VOO. Heel verhaal verder en heb ik al eens beschreven.

It's the same old song - Reünie The Motions 1994 - VOO Brabanthallen Goud van Oud - YouTube

It's the same old song - The Motions - Live-clip 1967 - YouTube

Tot slot, Rudy Bennett en Robbie van Leeuwen met Galaxy Lin.

Galaxy Lin - Rudy Bennett en Robbie van Leeuwen - Long Hot summer TopPop 1975 - YouTube

¶ De hernieuwde belangstelling voor vinyl neemt nog steeds toe. Ik heb nog al mijn lp's en een werkende draaitafel, maar ik zal nooit meer een plaatje opzetten.

¶ Woordvaria.

tengere regente

De jongen sprak vrij moedig vrijmoedig de koning aan.

Ik loom loom.

¶ Schrijf je in een Nederlandse tekst nu The Rolling Stones, of de Rolling Stones? The Beatles of de Beatles? De Nederlandse band de Kik noemt zich in ieder geval The Kik. Ik heb voor The gekozen.

¶ Mijn stukje van dit Kladblokje van even geleden over gebak en Den Haag staat nu op de blog Haagspraak. Ik sta steeds in dubio of en hoe ik wil bijdragen aan Haagspraak. Ik zie wel, zoals nu.

Gebak - MobyDirk - haagspraak.nl

¶ Drie maal ben ik in Groot-Brittannië geweest, maar de laatste keer was dertig jaar geleden. Van een van die reisjes herinner ik me nog goed dat ik een keer fish en chips ook echt heb gegeten vanaf een oude krant.

Een smakelijke combinatie; frietjes met een lekkerbekje. Ik heb het vanavond gegeten met ovenfriet van McCain en met een lekkerbekje van de Albert Heijn dat ik opwarmde in een koekenpan. Best lekker zo in eigen huis, maar voor een superieur lekkerbekje moet ik terugdenken aan Scheveningen. Voor het beste lekkerbekje kon je bij een vishandel vlakbij de haven terecht. Je koos een grote moot kabeljauw uit die voor het bepalen van de prijs werd gewogen; duur, maar zijn geld meer dan waard. Dan werd de kabeljauw voor je ogen door een dik oliebollen-bierbeslag geslagen en dan de hete frituur in. Daarna kreeg je de lekkerbek op een vel papier om gelijk op te eten. En wat smaakte zo'n kneiterverse lekkerbek dan heerlijk: de krokante korst in combinatie met de vis die in lamellen uiteen dreigde te vallen. Smullen met een capital S.

[ Naast de kroket heb je ook de bitterbal en ook zo verhoudt het lekkerbekje zich tot de kibbeling. Gefrituurde stukjes witvis in een plastic bakje van de heek of wijting met remoulade- of cocktailsaus. Kibbeling betekent oorspronkelijk de wangen van een kabeljauw. Een delicatesse. ]

¶ Je hebt mals vlees en het malste vlees. Dan is malste wel een mal dubbelzinnig woord. In zo'n geval schrijf ik, het meest malse vlees. Ook bij tongbrekers, dus niet interessantste, maar ook meest interessante. Toch schijnt die constructie door velen te worden afgekeurd en wordt altijd gekozen voor de overtreffende trap zonder meest. Ben ik het niet mee eens.

Januari 2015

¶ Fraaie live-versie van Love for sale met Chet Baker en vibrafonist Wolfgang Lackerschmid.

Lover for sale - Chet Baker live in Noorwegen - 1979 - YouTube

¶ Op Twitter kwam ik een account tegen van advocaat mr. Regter. Een aardig nomen est omen. Screenprint gemaakt en getwitterd naar @aptoniem met de toevoeging, Zou er ook een rechter zijn die Advocaat heet? Aptoniem retweette en tot mijn verrassing veel respons van twitteraars. Leuk.

En net kom ik op Twitter de journalist Henk van Gelder tegen, journalist van ... De Gelderlander.

¶ Ik ben een fan van Paul Verhoeven. Omdat hij een goede, eigenzinnige filmer is met megalomane en messiaanse trekken, maar zijn thema's van sex en geweld spreken mij ook aan. En hij is natuurlijk Hagenaar en ik heb hem bij toeval een paar uur in de Haagse Posthoorn gesproken. Dat telt ook. Staat ergens op deze site.

KultNite - Ontmoeting Paul Verhoeven - dejongenskamer.nl

Ik heb aardig wat van zijn films gezien, maar niet alles. Wel zijn eerste 35-mm film Het feest, maar niet Spetters of Hollow man. Ik zou wel meer over hem willen schrijven, maar dan zou ik toch zijn biografie moeten lezen waar hij aan mee heeft gewerkt, en dat ga ik niet doen. Toch zit ik nog wel te denken aan Showgirls. Ergens inderdaad een slechte film, maar toch ook cult en uitdagend en expliciet voor al die hypocriete Amerikanen.

Via een stream heb ik jaren terug geprobeerd om Zwartboek te kijken, maar haakte na veertig minuten af. Lag aan mij, maar ik vond het allemaal totaal ongeloofwaardig als film over de Tweede Wereldoorlog.

Zijn beste film blijf ik Soldaat van Oranje vinden. Ik herinner me van school dat er op het prikbord een oproep stond voor figuranten. Misschien heb ik het te laat gezien, of voldeed ik niet aan bepaalde eisen, maar ik heb niet gereageerd. Minstens twee andere leerlingen hebben dat wel gedaan en heb ik ze later kort, maar herkenbaar teruggezien.

¶ Kunst is de adem en het bloed van de geest.

¶ Als kind was ik niet gek op dieren; bang voor honden en zelfs voor katten die gemeen konden krabben. De laatste twee jaar van mijn middelbare school reed ik dagelijks van en naar het Nederlands Lyceum over een smalle, lange weg aan de rand van Wassenaar. Links en rechts alleen maar weilanden en bomen langs de kant van de laan. Vlakbij de renbaan voor de hazewindhonden en verderop Duindigt. 's ochtends reden op de laan ook mensen op een paard vanwege de vele maneges in de buurt. Ook voor die paarden was ik bang en ik haalde liever niet in, maar moest het wel.

Op een ochtend rijd ik weer op mijn fiets over de Waalsdorperlaan. In de nabije verte zie ik een paardrijdster voor me. Niets aan de hand, maar ineens begint het paard te steigeren. Ik kom naderbij en ineens wordt de bereidster door het paard in de lucht geworpen. En ze valt voor mijn ogen hoog uit de lucht op het asfalt. Op haar hoofd met cap op. Het paard galoppeert de verte in.

Er was verder niemand te bekennen, niet voor me en niet achter. Ik kom bij de vrouw die roerloos op de grond ligt. Ik zie gelijk dat het een afgelopen zaak is. Haar hoofd moet helemaal zijn opengespleten. Wat ik zie weet ik nog precies, maar ga het niet verder beschrijven. Ik raakte niet direct in paniek en wilde direct naar het dichtsbijzijnde huis rijden om hulp te halen. Zelf kon ik niets doen.

Het eerste huis is nog ver weg. Achter me nadert opeens een jongen op een brommer. Hij overziet ook de situatie, ik fiets terug en maan hem om naar het eerstvolgende huis te gaan voor hulp. Hij spurt vooruit om ergens aan te bellen. Even later zie ik op mijn fiets dat hij voor een huis staat en er is open gedaan.

Ik laat het nu verder zitten, er komt hulp en ga naar school. Een onthutsende gebeurtenis en een onpasselijk gevoel. Ik vertel het aan wat mensen. Pas toen ik 's middags thuis kom en mijn moeder spreek, barst ik bij het vertellen in tranen uit. Ik wist toen totaal niet hoe het was afgelopen, maar de vrouw kon niet meer gered worden. Dat was zeker.

De volgende dag staat er een klein stukje in de Haagsche Courant. Inderdaad, overleden.

¶ Op de laan woonde verderop een twee-eiige jongenstweeling die wat jonger was dan ik. Martin en Ingo. Ik kende alleen Ingo wel en met name van het knikkeren. Ooit won ik op een middag al zijn knikkers. Later kwam zijn moeder aan de deur en vond dat ik de knikkers moest teruggeven. En aldus gedaan, moest ook van mijn moeder. Wel jammer. Ik kon goed knikkeren.

Later ben in Ingo nog eens tegengekomen in de stad, hij had geschiedenis gestudeerd. Aardige jongeman.

¶ Er is een proefschrift verschenen dat vaststelt dat het Nederlands een tamelijk non-transparante taal is ten opzichte van veel andere niet verwante talen. Zo zitten er veel verdubbelingen in die mogelijk overbodig zijn. Waarom is er een onderscheid tussen de- en het-woorden? Waarom is het 'ik loop' en 'hij liep' en niet 'hij loop(te)'? Wat voegt 'het' toe aan 'het regent'? En zo zijn er nog meer dubbele elementen die omslachtig en niet transparant zijn. Het zou historical junk zijn die vroeger wellicht een functie had, maar nu niet meer.

Mijn idee is dat de taalevolutie een middenweg zoekt tussen efficiëncy en verbijzondering. We spreken niet meer in basale mensapentaal en willen ook de taal nuanceren en bijzonder maken, juist ook door schijnbaar overbodige verdubbelingen. Zo kennen we ook synoniemen, maar zijn die noodzakelijk voor de communicatie? Ik vind van wel.

De mooi meisje vraagde, Waar is de feestje?

Ik ben voor de groene spelling omdat ik voor een standaardspelling ben, maar er zou aan de spelling nog flink gesleuteld kunnen worden met een verregaande vereenvoudiging. Maar ook dan zou ik een mate van verbijzondering in het woordbeeld in tact laten. We hoeven niet te spellen in een digitale code.

Taal past zich aan, aan invloeden van buiten en invloeden van buiten passen zich aan, aan onze taal. Een dynamisch proces van voortdurende kruisbestuiving. Maar toch vind ik het opvallend hoe stabiel het Standaardnederlands al decennia is. Te weinig invloeden van buiten en toch een (betwiste) rol van de media?

Nederlandse taal is omslachtig en eigenaardig, blijkt uit onderzoek - volkskrant.nl

¶ 'De natuur is zeer mooi, maar u moet er wel iets bij te drinken hebben.'

Willem Kloos

¶ Wat mij al heel lang fascineert en waar ik nog steeds wel aan denk, is mijn belangstelling voor borsten van vrouwen. Voor het uiterlijk van vrouwen in het algemeen, maar het zijn vooral hun borsten waar ik altijd naar moet kijken en me aan verlekker. Nog steeds. En plat gezegd is het allemaal logisch en verklaarbaar, maar het zit hem niet in opvoeding en cultuur. Het is iets in ons mannenbrein dat in dat kleine spermazaadje en vrouwelijke ei-celletje bij de conceptie al in zit opgesloten. Bij borsten gaat het vaak om de grootte, maar het aangeboren verlangen naar grote tieten speelt zich af op heel klein bio-chemisch micro-niveau. Daar kan geen computer of kunstmatige intelligentie tegenop.

¶ Toevallig een aardig artikel in de Volkskrant over Jan Hagel. Het langwerpige, donkere koekje (door het kaneel) met bovenop suikerkorrels en amandelschaafsel. Het recept is van Cees Holtkamp. Hij zegt dat de hagel slaat op de korrels greinsuiker die gebruikt werden, maar waar Jan vandaan komt weet hij niet. Jan Hagel is een nog steeds bestaande uitdrukking voor grof volk en komt uit de zeventiende eeuw. Zal verband tussen bestaan. Maar een heerlijk koekje dat ik nog van lang geleden ken. De tijd dat er nog koektrommels waren met allerhande.

¶ Vieren is wat overdreven, maar deze zomer kan ik herdenken dat ik veertig jaar een nicotinist ben. Ik ben er -kuch- niet trots op. Ik begon aan de tabak met het merk Runners van mijn ouders en ook Caballero. Een lekker sigaretje, net als Camel zonder filter, Players, of Benson & Hedges, in een rood blikken doosje. Allemaal Amerikaanse Virginia-tabacco gesausd met een wat scherpe smaak. Via familie op zee kon ik vaak tax-free inkopen. Later jaren aan de Marlboro-filtersigaret verslaafd geweest en uiteindelijk toch overgestapt op shag, Drum en de laatste jaren Kornet. Als het sjekkie met Rizla-rood-vloei maar rookt, dampt en inhaleert. Heeft iemand een vuurtje voor me?

¶ 'We zien een heel lichte afname van de filialisering.'

¶ Dierentuinen. De eerste die ik als kind bezocht was dierenpark Wassenaar. Een aantal vage beelden. In 1976 bezoek ik Central Park Zoo in New York. In mijn herinnering klein en zeer ouderwets met alleen maar hokken met groen geverfd stalen traliewerk. Dan een hele tijd niets.

In 1985 ben ik figurant in de film A z and two nougths (Zoo) van Peter Greenaway. De opnames zijn in en vlakbij dierentuin Blijdorp in Rotterdam. Het bood de gelegenheid om de dierentuin verder te bezoeken. Vond ik heel aardig.

Maar dan daarna komt de boost van Artis door mijn vriendin die van Den Haag weer naar Amsterdam is terugverhuisd, naar de Plantagebuurt, vlakbij Artis. We hebben een jaarkaart en raak geheel verslingerd aan de dieren en de rest wat Artis te bieden heeft. En daarna kwamen de kinderen en ging ik alleen maar vaker, vooral met mijn toen nog jonge zoon. Die kon er ook zo van genieten. Van het voeren van de pinguïns en de zeeleeuwen, het apenhuis en de krokodillen. En wat zijn giraffes toch rare beesten. Geldt ook wel voor olifanten en nog zoveel meer. We bleven vaak lang staan bij de stekelvarkens. De kasten waar eendeneieren werden uitgebroed, de muizen die in een uitgehold brood leefden, op weg als prooi voor de roofvogels. Daarna een kwartje in de mechanische kijkkast van een aapjesorkest (de Bimbo Box), een patatje met, met een Fristi en nog een uurtje naar de speeltuin.

Een half uur zitten in het grote aquarium. De hyena's, de papegaaienlaan, de leeuwenkuil, en nog zoveel meer. Zoals de reptielen waar ik een maal een grote python een hele ongeplukte kip naar binnen zie schuiven. Fascinerend.

Ik ben er een paar honderd keer geweest en het verveelde nooit. Juist niet door al die vaste punten door alle seizoen heen om de dieren te volgen. En ook de flora van bijzondere bloemen en bomen hoorden daarbij.

En dan is er nog het planetarium en in 1999 zie ik bij de makaken met een cd-schijfje de Eclips, een zonsverduistering. Daarna een lunch met een broodje gerookte kip en een mini-flesje witte wijn.

Het favoriete dier was voor mij de Siberische tijger. Een majestueuze verschijning en ergens voelde ik ook de pijn dat zo'n dier zat opgesloten in een klein hok. En ik volgde destijds een Siberische tijger in het bijzonder; Raspoetin. Op een dag las ik in het Parool dat hij was overleden. Dat gaat je dan toch even aan het hart.

Ook de uitbreidingen en verbouwingen daarna heb ik meegemaakt, het nachtdierenverblijf, de savanne, de vlindertuin. Ik kende ieder paadje en plekje, zoals ook de verborgen stilteplek van de kleine Chinese tuin. En nog veel meer. Het was voor mij een rustgevende, maar ook inspirerende natuurtuin, midden in de stad en het leven.

Artis natura magistra: De natuur is de leermeester van de kunst.

¶ De uitvinding van het schrift, en later de boekdrukkunst is ergens ook een voorloper van de computer: het heeft de eigenschap om informatie vast te leggen en te vermenigvuldigen. Ook precies zoals dna werkt.

¶ Het moet mijn zestiende verjaardag zijn geweest, want die viel in 1976 op een zaterdag. En op die morgen, vlak voor de zomer, om zes uur in de vroege ochtend kwamen mijn twee vrienden Joan en Tijs mij van huis ophalen. Ze hadden hun hengelspullen bij zich en ik had net een nieuwe werphengel gekregen.

Nu ben ik nooit een grote hengelaar geweest of geworden, maar in mijn tienertijd werd ik toch een tijd aangestoken door Joan, die was al van kind af aan een hobby-visser.

We visten voornamelijk in de sloot van de Benoordenhoutseweg en soms gingen we naar de tankgracht in de duinen. Zo ook op de morgen van mijn verjaardag.

Door mijn opa Dirk heb ik een paar keer op makreel gevist in de Noordzee, voor de kust van Scheveningen. Daar was geen lol aan: of je ving niks, of je hengel met tien haken haalde per trek gelijk zeven makrelen binnen. Hij was na zijn pensioen part-time kapitein geworden van rederij Jaques Vrolijk die een paar schepen had voor zeevisserij. Dirk vaarde dan op de coaster de Zeester. Ook stond hij aan het roer om boortorens en een zeezender te bevoorraden. Een maal ook mee geweest naar een tripje naar de zeezender. Ik weet niet meer welke het was, maar ik dacht die van Noordzee. Het was voor hem nog een leuke hobby. En nog een maal met opa Dirk garnalen wezen vissen voor de kust van Scheveningen. Met een klein sleepnetje liepen we bij eb achter een zandbank en haalden we met een paar trekken een grote emmer met Hollandse garnalen binnen.

Jaren later in Zweden nog een Fred Flintstone-hengel gemaakt van een lange tak en wat kleine materialen. Er zijn vissen mee gevangen.

Wat mij bijstaat aan vissen is de rust en de concentratie van naar een dobber turen en je zit aan de rand van de natuur. Ik heb nooit veel gevangen, ooit eenmalig een karper in een vijver in Mariahoeve. Een gevecht tussen man en dier.

¶ De werkwoordvormen van vingen.

ving - vong - gevongen

¶ Het is altijd subjectief en tijd- en cultuurgebonden, maar ik vind de seksueel opzwepende muziek en teksten van James Brown tijdloos en hij wordt nog steeds gedraaid voor op de dansvloer. Get up a ...

¶ Ze bestaan nog, spritsen -de sprits- het koekje. Mooi woord en komt uit het Duits waar de 'spritzkuchen' vijfhonderd jaar geleden voor het eerst werd gebakken. Een mengsel van bloem, roomboter en vanillesuiker. Het bijzondere is dat het deeg wordt opgespoten in een rechthoekige zigzag-vorm of in een ronde rozetvorm, met in het midden een omhoogstekend eindpuntje van de spuitzak. En ik ken van vroeger met name de grote spritsen die je per stuk kon kopen, soms was ook een deel bedekt met een laagje chocola, of in de gleuven zat harde, roze fondant.

Later kende ik ze ook wel als gewone kleine koekjes per pak van bekende merken. Zo'n pakje spritsen at ik sporadisch in een ruk op met een boekje op de bank. Een sprits is licht en bros, maar toch ook even krokant met wat hardere kanten door de vorm. Zoet en lekker.

Voor visuele begeleiding hieronder een link met enkele tientallen afbeeldingen van spritsen.

Sprits - Afbeeldingen Google

¶ Op 28 mei wordt saxofonist Hans Dulfer 75 jaar en staat hij 60 jaar op het podium. Ik heb altijd een sterk zwak voor zijn eenvoudige, maar swingende hardbop gehad en voor zijn persoon. Meerdere malen gezien en hem twee maal gesproken. Een maal op North Sea Jazz in de persbar en jaren later een keer in de Amsterdamse Alto waar hij jarenlang iedere woensdagavond speelde. Na afloop een pilsje aan de bar en dan vrij over jazz oudehoeren. En ik ken hem van een aantal eigen radioprogramma's, die waren ook prima de luxe.

"Jazz is van niets iets maken, terwijl tegenwoordig de muziek draait om van iets niets te maken."

Hans Dulfer 2015

¶ Nu schreef ik hieronder toevallig over patat in de jaren zestig en die haalden wij doorgaans bij Nico's Snackbar, beter bekend als Gillessen, in de Stuyvesantstraat in het Bezuidenhout. Ik heb daar al eens over geschreven omdat er een bijzonder goede documentaire over de snackbar online staat, een regelrechte aanrader. En afgelopen woensdag 21 januari bestond Nico's Snackbar zestig jaar, een patatje kostte die dag 60 cent. Haagse Niek maakte een korte reportage met interviews met de oude broers Gillessen, de zonen van Nico.

Nico's Snackbar 60! - YouTube

De Aardappeleters - Documentaire over snackbar Nico Gillessen - 48 min. - Vimeo

¶ Om vanuit Den Haag vaste voet in Amsterdam te krijgen voor een woning, heb ik een aantal maanden moeten zigeuneren in een prachtig atelier in de Amstelveldbuurt. Mooie tijd en prettig verblijf gehad. En ik sliep op een zelfgemaakte houten vide. Iedere avond daar een matrasje neerleggen. Ik sliep er tussen allerlei opslag en schilderijen. Aan het voeteneind stond een groot, kunststoffen skelet. Het leek wat luguber, maar ik vond het juist wel geestig en gaf al snel het skelet een naam; James. En soms in gedachten sprak ik wel kort tegen James, bij het wakker worden en slapengaan; Weltrusten James. En een enkele keer sprak ik hem zelfs hardop aan: Good morning James!

¶ Op de Haagse Filmbank staan veel aardige, met name 8-mm-filmpjes over Den Haag. Net weer eens gekeken naar de nieuwe aanwinsten. Onder andere een filmpje van vier minuten over de winter van 1968. Ik was even verrast doordat er shots inzitten van een besneeuwde Lange Vijverberg, precies zoals ik ze twintig jaar geleden maakte voor mijn docu-story. En grasduin eens verder in de filmbank.

Sneeuw en ijs in Den Haag 1968 - Dhr Van der Wyck - haagsefilmbank.nl

¶ Wij aten vroeger thuis altijd goed, vers en gevarieerd. Voornamelijk Hollandse pot. Er werd ook weleens makkelijk gedaan en dan at ik als kind het lekkerst: Een bordje patat met mayonaise, appelmoes en een kippenpoot. Pannenkoeken met spek en stroop. Bami met een plakje ham, spiegelei en stokje saté. Dat aten we bij Chinees restaurant Woo Ping bij het Plein, uit-eten. Ook winter 1968.

Haaienvinnensoep.

En dan dronk ik daar het liefst een glaasje 7Up bij, met een rietje.

¶ Door wat associaties en wat toeval op YouTube heb ik drie niet zo oude nummers met een smoothy popzangeres bij elkaar gezet. Alle drie ademen ze dezelfde sfeer uit. Toch wel prettige, melancholieke nummers gevonden.

Torn - Natalie Imbruglia - YouTube

What if God was one of us - Joan Osborne - YouTube

Don't speak - No Doubt - YouTube

¶ Volgende week komt de film over Michiel de Ruyter uit en hij is nu al goed ontvangen door diegenen die hem mochten zien. En ook de moord op de gebroeders De Witt zijn nu verfilmd. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Twintig jaar geleden maakte ik als home-video een actuele docu-drama over de moord op Johan de Witt. Niet afgekomen verder, maar de proefmontage staat op YouTube. Wat vreemd en lang verhaal verder, maar wel Haags.

Pagina De Steen - Met embedded video

¶ Synoniem is een synoniem of equivalent van equivalent.

¶ Even relaxt een muziekclipje tussendoor dat ik altijd heel fijn heb gevonden. Het is uit de film The Falcon and the Snowman.

This Is Not America - David Bowie / Pat Metheny Group - YouTube

¶ In mijn slaap hoor ik een telefoon overgaan. Het is diep in de nacht en ik slaap bij mijn vriendin in haar ouderlijk huis. Eind jaren zeventig. Haar vader is officier van justitie en heeft piketdienst zodat hij ook 's nachts kan worden opgeroepen. Ik val weer in slaap.

Die ochtend zit pa aan de ontbijttafel. Hij moest er die nacht wel uit en er was een belangrijke doorbraak: de Haagse seriemoordenaar van jonge meisjes was gepakt. Hij moest naar het huis van de verdachte en zag daar gelijk de aparte, gecapitonneerde martelkamer. Hij vertelt meer, maar dat is allemaal vertrouwelijk.

De zaak hield met name Den Haag in zijn greep en er was nog geen naam of een gezicht, nu wel: Koos H. Eindelijk gepakt en levenslang gekregen. Een minimumstraf. En hij is voor een aantal moorden veroordeeld, maar mogelijk heeft hij er veel meer op zijn naam staan. In de rechtszaak wordt hij onder meer schuldig bevonden doordat een slachtoffertje heel hard in zijn vinger had gebeten. Zo hard dat haar kiezen waren ontwricht en Koos H. ervoor naar de EHBO ging in het ziekenhuis. Dat kon gelinkt worden. In de rechtszaal wordt de onderkaak van het meisje als bewijsstuk opgevoerd. De ouders werd afgeraden om naar de zitting te gaan.

In Den Haag was het een grote zaak, maar landelijk was het niet de hype die het nu zou veroorzaken. Tot Peter R. de Vries een aantal jaren terug aandacht besteedde aan de zaak en Koos H, oftewel Koos Hertog. Ik kan er kort over zijn, ik heb vijf minuten gekeken om te zien hoe hij eruitzag.

¶ De Amerikaanse rockband The Black Crowes zijn uit elkaar. De oprichters en broers Chris en Ritch Robinson hebben onoverbrugbare meningsverschillen. Het zij zo. Ik vond ze wel goed, maar was geen fan. Toch heb ik in 1993 een video-bootleg van een verrassingsconcert van The Black Crowes opgenomen in Paradiso. Nu was dat niet zo bijzonder, maar voor het concert zit een fraaie reportage van twintig minuten met fans van de band die nog een kaartje willen bemachtigen, en met de aankomst van The Crowes in de tourbus. Ik heb er een paginaatje over en de video-film staat op YouTube.

The Black Crowes - Live in Paradiso 1993 - Pagina met embedded clip YouTube

¶ Een snelle, korte pitch voor een actuele tele-film.

HET ZWAARD

Een jihad-leger in het Midden-Oosten heeft een Nederlandse journalist gevangen genomen. Vijf Nederlandse jihadisten worden uitgekozen om hem te bewaken op een geheime plek.

De journalist wordt vastgehouden in een luxueuze, ommuurde villa. Alles is aanwezig, ook een zwembad. Er wordt veel geblowd. Er zijn onderhandelingen met de Nederlandse regering en familie van de journalist voor het betalen van losgeld.

Er komen drie vrouwelijk jihdadistes voor de strijders. Er worden snelle sekshuwelijken gesloten. Een jihadist wil niet en begint te twijfelen aan alles. Er worden met de journalist videoboodschappen gemaakt. De tijd tikt door met de onderhandelingen.

Door de leiding wordt een ultimatum ingesteld, anders dreigt de onthoofding van de journalist. Er wordt geen geld betaald.

Een impasse. Een van de vijf Nederlandse jihadisten moet hem gaan onthoofden, maar niemand wil het doen. Ruzie en onenigheid. De jihadist die twijfelt grijpt in en bevrijdt de journalist. Samen vluchten ze de grens over met Turkije.

__

De film speelt zich geheel af in en om de villa, dus een goedkoop concept. Het gaat niet zozeer om de plot, maar om de gesprekken, motieven en ideeën. Ontwikkelingen buiten de villa worden verteld door het aanwezige internet en beveiligde mobieltjes. Het verhaal wordt uiteengezet door gesprekken tussen de jihadisten, de vrouwen en vooral ook met de journalist. Andere plotontwikkelingen en een andere ontknoping zijn mogelijk.

En aan zo'n film kleven wel wat riskante aspecten. Je zou ook een roman kunnen schrijven over een fictieve regisseur die de film bedenkt en low-budget met een kleine crew opneemt. Ook dan speelt alles zich in een villa af. Of een film over de film ...

Ik heb nergens plannen voor, het gaat me om het snelle concept.

¶ Nu ik onder dit nieuwe domein zit, kan ik weer een aantal radio-mp3's online zetten. Een daarvan is een telefoongesprek dat ik een aantal jaren geleden had met Mijke van Wijk op Radio 6. Ik heb toen een taart gewonnen en ik kon mijn favoriete jazzplaatje laten horen.

Maar nu nog over die taart. De dagen daarna zat ik toch wel een beetje reikhalzend gespitst op de voordeurbel te wachten: er kon ieder moment een taart worden gebracht. En dan wilde ik nog niet fantaseren over wat voor taart het zou kunnen zijn: een slagroomtaart, een Limburgse vlaai of een mooie hazelnoottaart? Geen idee.

Maar er kwam geen taart, ook niet na een week en niet na tien dagen. Ik beet op mijn onderlip en wilde Radio 6 niet mailen. Dan maar niet. Maar toen, twee weken later, viel er een grote envelop in de bus van het radiostation. Ik maakte de post open en daar zat een kleine voucher in van Multivlaai ter waarde van zeven euro vijftig. Ik voelde me genaaid, maar kon er ook smakelijk om lachen. En bovendien, kort daarvoor was hier in Amsterdam-Oost de Multivlaai door brand gesloten en zou niet meer open gaan. De tegoedbon kon ik nog tot een jaar na dato verzilveren en dan alleen in Amsterdam-West, het enige overgebleven filiaal in de stad. Zo'n reis was me geen zeveneneenhalve euro waard en ik gaf de prijs weg. Ik hoop dat hij nog ingewisseld is en er een vlaai mee is opgehaald.

Mijke's Middag - Winnen verjaardagstaart 6 jaar Radio 6 - Geluidsfragment - A night in Tunesia met Charlie Parker en Miles Davis - 6 min.

¶ Zouden kinderen nog weten dat als je op je stuitje valt, je blind kan worden? En geloven ze nog dat als je druivenpitten inslikt er een druivenboom uit je buik door je mond kan gaan groeien?

¶ Een paar stukjes van de afgelopen dagen van mijn Kladblokje bewust bij elkaar gezet voor een bijdrage aan Haagspraak.

Drie herinneringen nu - haagspraak.nl

¶ Door de geboorte en het opgroeien van mijn zoon en later mijn dochter, heb ik me lang en intensief moeten en willen inleven in de kinderwereld. Ook een soort spiegel en echo van je eigen verleden. Daardoor heb ik in mijn eerste internetperiode allerlei kinderachtige concepten uitgevoerd en me ook overggeven aan het schrijven van fictie en het spelen van rollen, maar dan wel herleidbaar naar wie ik gewoon was. Ik heb nooit gemystificeerd, maar niet iedereen hoeft alles te weten.

¶ Afgelopen weekend stond er een coverstory in het Volkskrant-magazine over garnalenkroketten in de Amsterdamse horeca. Twee redacteuren hebben twee maanden lang overal garnalenkroketten geproefd in een tiental zaken. Een paar jaar geleden kon je nog nergens garnalenkroketten eten. Soms ergens de rundvleeskroket van Van Dobben of Kwekkeboom. Maar na de dood van Johannes van Dam en het postuum uitbrengen van zijn Volkomen krokettenboek, lijkt de garnalenkroket nu een hype. Komt ook door de goede garnalenkroketten van Cees Holtkamp van de Vijzelstraat die hij nu kennelijk goed weet af te zetten aan lunchrooms, hotels en restaurants. Maar dan kan er nog van alles misgaan. Dat blijkt ook uit hun bevindingen. En het is duur. De keurmeesters kunnen geen saus bedenken die bij de garnalenkroket hoort, maar vergeten volgens mij toch echt een streepje goede mayonaise dat zeer smakelijk combineert met een beroomboterd wit puntje.

Enfin, ik heb er eerder over geschreven, op Hofstijl over mijn concept van de Scheveningse garnalenkroket. In de reprise. En met aardig wat reacties.

De Scheveningse garnalenkroket - MobyDirk 2011 - hofstijl.nl

¶ Vanavond werd de tweede aflevering van Boer Zoekt Vrouw uitgezonden. Al tien jaar het succesvolste tv-programma, maar ik had er tot vanavond nog nooit een snipper van gezien.

Vijf boeren op speed-date met bij elkaar 50 vrouwen. Ze moeten er ieder vijf uitkiezen voor de volgende ronde.

En dan moet ik denken aan eind jaren tachtig, nog van voor internet. Ik schreef wel actuele gossip-stukjes voor het Haagse uitgaansblad Doen, en op een gegeven moment was er in het centrum van Den Haag een bureautje voor dating met papieren profiel- en fotomatches. Maar ook voor blind-dates. Ik stelde voor dat ik er heen zou gaan en een aantal van die blind-dates zou meemaken en beschrijven. Met alle fantasieën in mijn achterhoofd. Maar ik had een lieve en mooie vriendin en heb me er uiteindelijk niet aan gewaagd.

Daten is hoe dan ook niets voor mij. Ik maakte contact in het echte leven, waar dan ook en niet vanachter een computerscherm of via appjes. Wel een paar keer geprobeerd, maar ik vind het niks.

Boer Zoekt Vrouw. En geen animo voor sociologische of psychologische analyses. Ik vond het saai, burgelijk en voorspelbaar, maar dat zal juist ook de kracht zijn. Gemodelleerd naar Amerikaanse reality-tv-programma's, maar nu in Nederland op klompen en met boerenkool. En het zijn niet alleen de boeren die aandacht willen trekken, maar vooral de vrouwen die op de boeren afkomen.

En tussen de vijftig vrouwen zat niet één echt mooie of aantrekkelijke dame. Maar er was nog een vrouw, de eenenvijftigste. Dat was de girl-next-door waar iedere boer en man van droomt; presentatrice Yvon Jaspers.

¶ Toen ik jonger was, had ik graag een keer aangemonsterd op een bananenboot van Rotterdam naar Buenos Aires.

¶ Wikipedia is voor mij een droom die uit is gekomen. Allerlei basale informatie altijd bij de hand; Een Grote Winkler Prins in het kwadraat en nog veel meer. Ik heb weleens overwogen om ook een actieve Wikipediaan te worden en mee te helpen aan de omvangrijke gratis online-encyclopedie. Van alles hield me tegen en dan met name de onderlinge ruzies en het vechten tegen de bierkaai van lieden die al dan niet welbewust informatie manipuleren of weghalen.

Toch had ik de ambitie om anoniem bij te dragen en dat heb ik gedaan door tweemaal een lemma aan te maken, allebei over een persoon. Dat gaat op zich vrij eenvoudig, maar je moet toch wel wat feeling hebben met de digitale wereld.

Ik wil er kort over zijn, maar het zijn de lemma's over de Haagse schrijver/dichter Adriaan Bontebal die in februari 2012 op 59-jarige leeftijd overleed en over de nog altijd productieve historicus Harry Knipschild, geboren in Limburg in 1944.

Adriaan Bontebal - Wikipedia

Harry Knipschild - Wikipedia

Adriaan Bontebal was geen echte-hechte vriend, maar ik heb hem aardig leren kennen in het Haagse terrasleven. En van Het Paard en het uitgaansblad Doen waar we beiden voor schreven. Ik ben een paar keer bij hem thuis geweest en met hem mee geweest naar optredens. Lester was onze gemeenschappelijke vriend en hij fungeerde als performing-bodygard van Aad. Altijd veel Haagse humor en bier uit halveliterflessen, daar had hij er altijd een paar van bij zich in zijn reispukkel. En een opener.

Harry Knipschild kende ik al jaren uit mijn e-mailcorrespondentie en dan met name over zijn lezenswaardige en interessante artikelen over het ontstaan en de ontwikkeling van de blanke en zwarte popmuziek. En met als specialisme de processen achter de schermen van de platenbusiness. Hij heeft drie boeken op zijn naam gezet en ik vond het opportuun om een lemma te maken op Wikipedia. Gedaan en ik heb hem de link als geste aangeboden op zijn eerstvolgende verjaardag.

¶ Mocht een dokter mij ooit vertellen dat ik longkanker heb, dan zal ik gelijk als eerste gelijk een sjekkie opsteken.

¶ Het woord isogram is ook een isogram.

[ En een isogram is een woord waar de letters evenveel keer voorkomen. Bijvoorbeeld raar, twee maal en (Jeroen) Latijnhouwers een maal. Jaren terug fabriceerde ik er een omdat ik jarenlang bij iedere computer(her)start groot het woord Millennium 2000 van Microsoft zag verschijnen op mijn beeldscherm. En toen werd het 'millenniumteut': Op 31 december 1999 was vader een beetje millenniumteut. Met veertien letters net geen record, tenzij ik er het volgende van maak: En nog die nacht stierf hij de millenniumteutdood. ]

Aha, mijn gedachte over het woord was al bekend op Wikipedia.

Isogram - Wikipedia

¶ Je schijnt het niet te mogen zeggen en het is onbewezen, maar ik heb toch echt het sterke vermoeden dat er een geloofs-gen in veel mensen zit. Niet direct een genetische aanleg voor religie, maar wel om van alles en nog wat irrationeel te geloven. Dan kun je nog zo praten als Brugman.

¶ Drie ingetogen zwarte plaatjes op de zaterdagavond, er is hoop.

I say a little prayer - Aretha Franklin - Liveclip - YouTube

Let's stay together - All Green - Liveclip - YouTube

Let's get it on - Marvin Gaye - Liveclip - YouTube

¶ Al daarvoor had ik met twee meisjes experimenteel gezoend, maar mijn eerste erotische contact met een meisje was toen ik dertien jaar was en slowde met Maaike uit de straat, ze was een jaar ouder. Het was op een feestje in een garage in de Roelofsstraat waar door Marieke Borchels een aantal kinderen uit de straat voor was uitgenodigd. Het was een kleine garage die voor de gelegenheid was aangekleed met visnetten, druipkaarsen en spaarzaam gekleurd licht. In een hoekje stond een pick-up met singletjes. Ik was toen al gek op muziek en op dansen en ook ontluikte mijn belangstelling voor meisjes. Het was in mijn herinnering meer een oefen-feestje van jonge tieners om elkaar beter te leren kennen en hormonaal met elkaar om te gaan.

Maaike was een aantrekkelijk meisje, groot en met al behoorlijke borsten. Hoewel ik het niet precies begreep viel ik vooral op haar borsten. Er werden snelle nummers gedraaid, maar vooral ook slijpplaatjes, waaronder Je t'aime moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Die werd meerdere malen gedraaid. En toen vroeg ik Maaike. En alleen op dat nummer heb ik die avond geschuifeld. We draaiden rond in elkaars armen. Ze rook sterk naar scherpe parfum en ik voelde hoe haar borsten zich tegen mijn borst drukten. Dat vond ik bijzonder opwindend. Maar het was nog allemaal vrij voorzichtig en er gebeurde verder niets. Het was een onschuldig en een jong-tienerfeestje. Maaike was misschien klaar voor meer, maar ik nog niet. Niet veel later zou dat vanzelf veranderen, maar niet met Maaike. Toch een zoete en sensuele herinnering.

En nu weet ik niet meer of mijn eerste vriendinnetje nu van vlak voor het feestje was of kort daarna. Maar dat was Paulien/Carolien(?) Pennings/Penders(?), die was net zo oud als ik. Ze was een nichtje van de kinderen van de familie Peters van de overkant, ze woonde in Limburg. In de zomer kwam ze wel in de straat logeren, ook met haar oudere broer, die heette dacht ik Maarten. Kennelijk was ze verliefd op mij en legde het aan en voor ik het wist was het 'aan'. Maar ik kon er toen nog niet mee omgaan en wist me geen houding te geven. Bovendien zat ik meer in de jongenswereld van de muziek. Marjolijn hield vast. Op een middag gingen we naar het bos in de duinen en probeerde ze me te verleiden om tot actie over te gaan. Ze pakte mijn hand en stopte die onder haar blousje. Ik liet het afweten uit angst en onzekerheid. Later heeft ze me nog brieven gestuurd die ik op een gegeven moment niet meer beantwoordde. De angsten heb ik vrij snel overwonnen, maar als ik aan Carolien terugdenk zit daar toch ook wel wat spijt bij, want het was een beeldschoon meisje. Misschien was ik daar het meeste bang voor.

De eerste keer dat ik gezoend heb was in de zesde klas van de lagere school bij mijn vriend Pieter thuis. We waren met ons vieren, met Patricia Rens en Patty Visser. Pieter had dat georganiseerd en het liep uit op experimenteel zoenen. Pieter zoende met Patty en ik met Patricia. Niet onaangenaam, wel spannend, maar veel meer voelde ik er ook nog niet bij. Later raakte ik Pieter uit het oog, mogelijk niet in de laatste plaats omdat hij homo bleek te zijn. Het meisje van de lagere school waar ik gek op was, heette Miriam Grilk.

Voor mijn eerste echte vriendin en lange relatie daarna, heb ik nog een paar keer gevoosd met een paar meisjes. Met Veronica van de middelbare school en uit mijn klas. Ze was lang en had een aantrekkelijke uitstraling. Noch daarvoor of daarna zijn we bevriend geraakt, maar een maal was ik bij haar thuis op haar meisjeskamer en dompelden we elkaar onder op haar bed in een verhit aftastend vrijerijtje. Daarna met Brigitte; Brigitte Sibmacher van Nooten. Ze zat bij mijn zus in de klas en was een jaar ouder. Ze had een dubbele achternaam en was niet mooi, maar wel geil. Dat bleek wel toen ik 's avonds bij haar thuis werd uitgenodigd. Ze praatte bekakt en schepte op over haar familie die tot het patriciaat behoorde. En ze dronk flink rode wijn. Ik die avond ook. En ik heb niet lang daarna nog wat voor Annegje kunnen betekenen, ze zat ook op het Maerlant Lyceum. We hadden een leuke avond op een hockeyfeest van HGC in Wassenaar. We maakten het af in het doel van een van de hockeyvelden. Ook eenmalig.

Een echt, maar kortstondig succes was de sjans die ik had met Yvonne Tomberg, van mijn eigen school. Ze gold als een van de mooiste meisje van de school met haar lange blonde haren en een ietwat loensende blik a la Barbra Streisand. Op een schoolfeest heb ik lange tijd met haar gedanst en na afloop zijn we samen richting huis gegaan. Al vlakbij, op het Willem Royaardsplein, houden we halt. We staan verstrengeld en zoenen. Heerlijk. En daarna vroeg ik of ze het 'aan wilde maken'. Dat wilde ze niet. Ergens loop je dan een blauwtje, maar dat vond ik totaal niet erg, het was een behoorlijke zege. Jaren later vertelde ik het wel aan oude makkers van school en die het nauwelijks konden geloven dat ik met haar gezoend had. Toen ik bij het Filmhuis werkte, kwam ik erachter dat ze vlakbij op de Denneweg in een antiekzaak werkte. Ik ben haar toen een keer gaan opzoeken. Beetje kakkineuze jonge vrouw en zag er nog steeds goed uit. We waren nergens naar op zoek en hadden het al gevonden, was even aardig.

En op wie ik echt verliefd was, daar heb ik nooit wat mee durven doen, zoals met Edith Claessen, Minou Van Limburg Stirum, Mechteld van Alkemade en Mariette van der Lee. En dan herinner ik me nog Antoinette, bij wie ik nog eens thuis ben geweest in Marlot. Er kwam niets uit, vaak was ik gewoon te schijterig om het initiatief te nemen. Zo herinner ik me nog een uitstapje met Koos de Lange uit de Roelofsstraat naar twee tienerzusjes in Voorburg. Hij had wat met de jongste en ik kon de oudste wel versieren, zo zei hij. Alles koek en ei en goed en wel, maar het meisje was zo mooi dat ik niets durfde, ze heette Helen, haar jongere zusje Nikkie. En dan was er nog het wat oudere tienermeisje, ook van het Maerlant, die ik zo mooi vond dat ik een keer langs haar huis ben gaan fietsen om aandacht te trekken. Ze had een kaarsrecht afgeknipte pony en even recht afgeknipte lange haren op haar rug. Ik vond dat zeer aantrekkelijk. Ik zie haar nog wel voor me en ze woonde volgens mij op de Bronovolaan, maar geen idee meer hoe ze heette. Hoewel, was het niet Sabine Tammes die nu een bekende officier van justitie is? Heb een foto gezien en ze lijkt het zeker te zijn.

Een laatste vage herinnering is toen we met mijn ouders en zus een klein weekje kampeerden op het eiland Jersey. Ik leerde snel een Engels meisje kennen, aardige meid, maar ik vond haar niet aantrekkelijk. Hoeft ook niet. Volgens mij hebben we niet gezoend, maar toen ik weer wegging barstte ze in tranen uit.

En al deze herinneringen, meer heb ik er niet, zijn van voor mijn vijftiende verjaardag.

De eerste keer dat ik het echt 'deed' was met mijn eerste serieuze vriendin in de zomer van 1975 en was ik net vijftien geworden. De relatie zou acht jaar duren en ik ben nooit vreemd gegaan. Maar ik was er toen jong bij. Het was in een goede, vertrouwde sfeer en omgeving, maar het was een fiasco. De successen zouden nog een aantal jaren op zich laten wachten, maar het is uiteindelijk allemaal goed gekomen.

Je t'aime moi non plus - Serge Gainsbourg en Jane Birkin - Original videoclip - YouTube

¶ Op vrijdag 13 september 1974 vond er in Den Haag een gijzeling plaats van de Franse ambassade aan het Korte Voorhout door terroristen van het Rode Japanse Leger. Het was de eerste gijzeling in Nederland. Die avond zat ik met de toneelclub van mijn middelbare school -ik was veertien jaar- in de Koninklijke Schouwburg die pal tegenover de Franse ambassade staat.

Al in de pauze werd er op het toneel melding gemaakt wat er aan de hand was en werd verteld dat we na afloop nog moesten wachten en via een achteruitgang de schouwburg zouden verlaten. Uiteindelijk verlieten we de schouwburg via het kleine straatje naast de schouwburg. Maar toch kwamen we dan uit aan de voorkant tegenover de Franse ambassade en werden we verder weggeleid. Ik kon zo naar de verlichte ramen kijken, hoog in het gebouw en naast de schouwburg zag iedereen sluipschutters liggen in het ministerie van Financiën dat toen nog in aanbouw was. Het was donker, spannend en luguber.

Vier dagen later vond de ontknoping plaats van de gijzeling met een vrijgeleide naar het buitenland. De terroristen en de gegijzelden met de Franse ambassadeur vertrokken met een bus naar Schiphol. Ik woonde toen vlak achter de route en ben met een vriend op het laatste moment gaan kijken op de Benoordenhoutseweg. We lagen verscholen in de berm van de weg. Er reed een colonne voorbij met op het eind de grote bus. Alle ramen waren ingeslagen en ik zag duidelijk de loop van een geweer naar buiten steken en het gezicht van de Franse ambassadeur. Het is allemaal goed afgelopen.

¶ Met demonstraties heb ik niet veel op. De eerste keer dat ik demonstreerde was begin jaren tachtig tegen de Shell in Zuid-Afrika. Het was een demonstratie bij de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag. Het eindigde in rellen en ik was daardoor zwaar teleurgesteld. Daarna heb ik nog meegelopen in de anti-kruisrakettendemonstratie in Den Haag. Ik zat toen in militaire dienst en wilde per se in mijn uniform demonstreren hoewel dat verboden was. Met een groepje dienstplichtigen werden we als helden onthaald. Dat beviel me totaal niet en halverwege ben ik naar huis gegaan om nooit meer mee te doen aan dit soort manifestaties die grenzen aan massa-hysterie. Maar in 2004 's avonds toch naar de Dam gegaan voor de lawaaidemonstratie op dag dat Theo van Gogh werd vermoord. Maar nu met de aanslag op Charlie Hebdo blijf ik thuis en verwerk ik mijn woede op mijn eigen manier.

En later op de avond mailde ik nog:

<< En verder zitten er zoveel kanten aan, nu te veel om voor
mij te overzien of aan te halen, maar ik kies uiteindelijk
altijd voor het menselijke en het kleine en minder voor de
grote woorden en daden ... >>

¶ De Woordpost van Onze Taal verschijnt twee maal per week met een toelichting op een 'moeilijk' woord dat op internet in een actueel nieuwsbericht staat. Als het zo uitkomt stuur ik al een paar jaar suggesties in. Zo ook weer gisteren met het woord parafernalia (bedankt Rob ;-), een woord dat velen wel kennen, maar wellicht toch niet precies weten wat het betekent en waar het vandaan komt.

Parafernalia - Woordpost archief

¶ Ik heb prins Claus nog eens van dichtbij heb meegemaakt toen hij het verbouwde pandje van de ontwikkelingssamenwerking waar ik toen werkte, kwam heropenen. Was wel leuk. En ach, ik ben ergens republikein, maar heb ook weinig tegen het koningshuis, weiger om me er druk over te maken.

¶ Car wash heb ik altijd een heel goed dansnummer gevonden. Het is de titeltrack van de gelijknamige film uit 1976. De band Rose Royce nam het op voor Motown. In 2004 maakt Christina Aquilera een prima cover met een vette bas en met rap van Missy Elliot. Ook deze keer is het een nummer uit een film, uit de animatiefilm A shark's tale uit 2004. Het wordt in veel landen weer een grote hit, waaronder Nederland, maar niet in de Verenigde Staten.

Car wash - Rose Royce - Liveclip - YouTube

Car wash - Christina Aquilera & Missy Elliot - Videoclip - YouTube

¶ Verdwenen woorden: De zakjapanner voor een zakrekenmachine.

¶ De derde serie van de Twitquiz is weer begonnen. Bas Paternotte mocht de eerste zege op zijn naam schrijven, een outsider. Het is wachten op de eerste zeges van de kampioenen. Ik scoor gemiddeld eens in de tien dagen wat hoog is. We gaan het meemaken.

Eigen paginaatje over de Twitquiz

¶ Vandaag bestaat de Top 40 precies 50 jaar. De eerste nummer 1 was I feel fine van The Beatles. Pas een aantal jaren later ben ik wekelijks het gedrukte exemplaar gaan halen bij met name Record House in het Haagse Benoordenhout. En de verkopen van een nummer 1 van nu halen het bij lange niet bij die van vroeger. En voor een actueel overzicht kijk ik niet meer bij de site van de Top 40, maar naar de single- en album-Top 100.

Top 40 was speerpunt in omroepenstrijd - nos.nl

Beeld en Geluid weigerde expositie Top 40 - radio.nl

¶ Naar de Top 2000 heb ik maar twee korte momenten geluisterd: Ik had er geen zin in. En Hotel California op 1 en Bohemian Rapsody op 2. Bohemian Raphsody van Queen is vast niet de beste plaat ooit, maar wel het beste nummer om het einde van het jaar mee uit te luiden. De spanning van 00.00 uur. De Top 2000 heeft zijn beste tijd gehad.

¶ De politiek durft het niet aan, maar alle schade en slachtoffers door vuurwerk is eigenlijk krankzinnig en er zou een landelijk vuurwerkverbod moeten komen.

¶ Pas vandaag kom ik erachter dat eensgelijks niet correct is en het insgelijks hoort te zijn. Eensgelijks staat dan ook niet in de Van Dale en er is een taaladvies over bij de Taalunie. Maar het WNT kent het woord daarentegen wel. Opvallend.

¶ De nieuwjaarsduik met app en vloed.

¶ Ik heb trek in een kouwe appelflap.

¶ Kort raar verhaal. Ik heb niet naar Youp gekeken, maar het zal best leuk en raak zijn geweest. Vijftien jaar geleden woonde ik bij hem om de hoek, bij het Amstelveld. Kwam hem wel tegen in het café, maar nooit aangesproken. Hij is geen held van mij.

Op een zomerse namiddag zit ik voor de deur op een stoel met een biertje. Er komen vier oudere tienermeisje voorbij en een heeft een fiets aan de hand. Ze spreken me aan en voordat ik het weet raak ik een half uur met ze verzeild in een spontaan gesprek. Leuke meiden, vooral die van de fiets.

Op het eind van het gesprek met giebelen en geiten zegt het bloedmooie meisje van de fiets, Wil je me naar huist fietsen? Tuurlijk doe ik dat en ik stap op haar fiets. Een ander meisje zegt dat het de dochter van Youp van 't Hek is. Ik geloof het gelijk. Het meisje springt achterop en ik weet waar ik haar dichtbij moet afzetten, ik weet precies waar Youp woont. Maar al ruim voor het pand waar het meisje woont zet ik haar toch al af. We praten nog wat en er gebeurt natuurlijk niets.

Ik heb haar nooit meer gezien of iets over haar gehoord. Ik heb even gekeken bij uitzending gemist voor een docu over Youp waar ze inzit. Ik weet nu net dat ze Anna heet en ze zal in de dertig zijn. Veel aandacht op Twitter omdat ze zo mooi is. Een zoete, onschuldige herinnering, maar een raar verhaal. Ja, inderdaad een raar verhaal.

2014

December 2014

¶ Eerder schreef ik hier al over mijn montage met fragmenten met Haagse popclips. Nu ook aangeboden bij de Haasge groepsblog Haagspraak waar ik al eerder eens wat voor geschreven heb. En net online gekomen. Beetje veel tekst over weinugh, maar het gaat om de montage. Misschien komen er nog wat aardige reacties over de roemruchte Haagse pop van vroeger en nu.

Den Haag Popstad Nummer 1! - CLipmontage Vimeo - Op Haagspraak

¶ Op het Malieveld in Den Haag zit al sinds mensenheugenis een poffertjeskraam. Kwam er eigenlijk nooit, was ook duur en je kreeg kleine porties. In mijn tienertijd kwam de zelfbakset van Koopmans op, veel zelf poffertjes gemaakt. Later wel naar de poffertjeskraam gegaan in de winter met vriendinnen. Portie poffertjes met een likeurtje erbij. Nu koop ik ze weleens bij de Albert Heijn voor in de magnetron. Die zijn prima, maar geen feestelijk uitje.

¶ Het meest verrassende muzieknieuws op het eind van het jaar was de onverwachte (en vervroegde) release van het album Black Messiah van D'Angelo. Tot een aantal jaren geleden had ik nooit van de man gehoord en echt een fan ben ik niet geworden van de vernieuwde mix van r&B, funk en soul. Toch wordt hij als zeer belangwekkend gezien en wil ik hem hier nu kort belichten.

Zijn vorige album Brown Sugar dateert uit 2000 en door allerlei drugsgerelateerde problemen heeft het lang geduurd tot deze opvolger. Zijn stijl is gekenmerkt door het niet gebruiken van computers voor onder meer de drumbeats, maar gebruikt hij een akoestische drum. Dat maakt het geluid echter en warmer. Zijn nummers doen denken aan Sly and the Family Stone, aan een experimentele Prince en zijn verwant met de stijl van Erika Badhu. Ik vind het niet allemaal even toegankelijk, maar het is wel mellow en intrigerend.

Het nieuwe album kwam nu al uit door D' Angelo zijn woede over de situatie rondom het doodschieten van zwarte burgers door politie-agenten in de VS. En de titel zal ook wel zo zijn bedoelingen hebben.

Hieronder twee nummers. Het eerste is denk ik het meest toegankelijke nummer van Black Messiah, en het tweede zijn enige echt bekende track uit 2000, Brown Sugar. Wellicht toch interessant om er kennis van te nemen.

Another life - D'Angelo - Black Messiah - Hoesclip - YouTube

Brown Sugar - D'Angelo - Brown Sugar - Videoclip - YouTube

En dan nog dit - D'Angelo ... YouTube

¶ Het valt me op dat ik steeds vaker mensen moi hoor uitspreken in plaats van mooi, en oit in plaats van ooit. Ik vermoed dat het luiheid en gemakzucht is om geen lange oo uit te spreken.

¶ De Haagse rockband Kane is gestopt. Een echte band was het niet, maar bestond uit de twee kernleden Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen. Ontdekt door Henk-Jan Smits op het Haagse podium van café de Paap. Ik ben geen fan, maar ze worden al jaren, en ook nu, zwaar en onterecht gebashd. Ze spraken vooral jongeren aan rond 2000. Ik ken niet veel van hun nummers, maar een nummer met spectaculaire live-act vond ik zeker wel goed. Even helemaal uitkijken.

Rain down on me - Kane - Live TMF-Awards 2002 - YouTube

Verklaring afscheid Kane met reacties - kane.nl

¶ Onlangs is mijn goede en al jarenlange contact Martin Rep (1946) een eigen blog begonnen met nostalgische verhalen en andere interessante geschiedenissen. Aanrader voor iedereen die weer eens een biografische blog wil lezen en volgen. Ik ken Martin van Stones Kurhaus. Hij was erbij in 1964.

www.martinrep.nl

¶ Vandaag geen Top 2000, maar een hele avond live-interviews op Radio 1. Eerst drie uur het marathoninterview met Noraly Beyer met de geweldige interviewer Pieter van der Wielen, daarna Met het oog op morgen en zojuist een interview met Wim T. Schippers. Het was een lange zit in stilte, maar meer dan de moeite waard.

En mijn held Wim T. verhaalde nog over zijn geruchtmakende kerstshow uit de jaren zeventig. Heb ik mooie en hilarische herinneringen aan, maar ik realiseer me dat je dat nu dus niet meer kan maken, zou te veel controverses oproepen, veel meer dan toen. Jammer, maar helaas.

En dan in de nacht nog een bericht op volkskrant.nl:

Wim T. Schippers krijgt zaal in het Stedelijk museum - volkskrant.nl

¶ Voluit heet ik Dirk Jan Willem, met de bedoeling om me Dirk-Jan te noemen, maar dat streepje mocht niet van de burgerlijke stand. Later ben ik het aaneen gaan schrijven, zonder streepje of spatie en met twee kapitalen.

Dirk is de naam van de vader van mijn moeder, Jan de naam van mijn vader en Willem die van zijn vader. Hoe kun je beter vernoemen?

DirkJan

¶ Van vroeger herinner ik me kerstdiners die begonnen met het opentrekken van een Christmas-cracker die op je bord lag. Ze lijken op een soort van grote verpakte toffee-bonbons en waaruit aan de uiteinden een strookje stevig papier steekt. Als je aan beide kanten tegelijk trekt gaat er een klappertje af. In de cracker zit dan vaak nog een klein aardigheidje. Zo herinner ik me fortune-cookies, gewikkeld in een papiertje waar een spreuk op stond, maar vooral de opgevouwen kroontjes van sitspapier die we dan allemaal even op ons hoofd zetten voor de gezelligheid. De kerstdis kon beginnen. En Christmas-crackers zijn hier nauwelijks bekend of verkrijgbaar, vroeger al helemaal niet. We kregen ze dan ook ieder jaar toegestuurd in een kerstpakket van oom Wim in Amerika.

¶ Er zit een kerstomaatje op de kalkoen.

¶ Onlangs het gratis videobewerkings-programma Moviemaker van Microsoft ontdekt. Pas nu eens mee aan de gang gegaan en het is bijzonder eenvoudig en met aardig wat mogelijkheden voor eenvoudige montages. Ik heb zelf geen eigen footage meer om op YouTube te zetten, maar ik wil mogelijk wat gaan doen met muziek in combinatie met bestaand clipmateriaal. Een eerste proeve vandaag gemaakt met een compilatie van een uur met fragmenten van de Haagse pop, van vroeger tot nu.

Het was vanwege auteursrechten niet mogelijk om de compilatie te uploaden naar YouTube, maar wel naar Vimeo. Maar ook daarvoor heb ik een clip moeten verwijderen en ook de lengte moeten inkorten tot 40 minuten. Misschien bij elkaar toch nog even aardig. En het zijn allemaal korte fragmenten, het gaat om het geheel.

Den Haag Popstad Nummer 1! - Compilatie clips 40 minuten - Vimeo

En hier nog een oud, eigen paginaatje met twintig punten waarom ik denk dat Den Haag in de jaren zestig Beatstad nummer 1! werd.

Den Haag Beatstad Nummer 1!

Shocking Blue, Willy and his Giants, Bojoura, The Golden Earring(s), Kane, Livin' Blues, Anouk, Greenfield & Cook, Sandy Coast. Urban Heroes,The Motions. Taymir, The Shane, Earth & Fire, Burma Shave, Kern Koppen, The Tielman Brothers, De Kraaien, Supersister, Hallo Venray, Di-Rect, Bob Barbeque en Willy-Would-Be plus Agaath, F, Groep 1850, Bolland & Bolland, Harry Jekkers, Gruppo Sportivo, The Deaf, The Incowd, Q65.

Moby Dirk Freestyler 2014

¶ Het kostte wat tijd, maar het is me na al die jaren eindelijk gelukt om de webspace bij UPC/Chello te verruilen voor een eigen domeinnaam: De Jongenskamer, www.dejongenskamer.nl. Het zou het moment zijn om de hele site onder handen te nemen, maar daar ga ik voorlopig niet aan beginnen. Het blijft allemaal wat marginaal en old school. Precies de plek waar ik me thuis voel.

¶ Twee nieuwe, recente taalblogs tegengekomen, bijzonder aardig. Door internet en sociale media zit taal al tijden in de lift en nu komen er ook meer taalblogs bij. En ik ben wel een doorgewinterde taalkenner van het Nederlands, maar er zijn altijd weer jonge(re) mensen die nog volop bezig zijn met hun taalontwikkeling en -beheersing. Dat gaat altijd door.

Frontaal

Spelling & Zo

¶ Amerika en Rusland hebben een autorace gehouden. Amerika won. De Russen schreven, Rusland werd tweede en de Amerikanen een na laatste.

¶ Twee maal een memorabel Nederlandstalig lied.

Mooi (Om te janken zo mooi) - Maarten van Roozendaal - Live 2007 - YouTube

Red mij niet - Maarten van Roozendaal - Live 2001 - YouTube

¶ Mayonaise vind ik al mijn hele leven bijzonder lekker; een populaire, maar onterecht een laag-culinair gewaardeerde, romige, licht-zure, universele smaakmaker. Ik weet niet precies wanneer, maar het zal ergens pas in mijn tienertijd zijn geweest toen ik erachter kwam dat mayonaise wordt gemaakt van eierdooiers en olie. Vond ik verrassend.

Vroeger was er altijd een grote pot mayonaise van Albert Heijn in huis. Later stapte ik zelf over op olijfmayonaise en nog wat later varieerde ik met diverse merken en smaken, met een voorliefde voor knoflookmayonaise.

En knoflookmayo maakte ik ook wel zelf met mayonaise; een scheut yoghurt, wat citroensap en een redelijk aantal uitgeknepen teentjes knoflook. Lekker voor op een broodje home-made shoarma.

Maar ook zelf eigen mayonaise gemaakt in een blender. Was lekker en bijzonder, maar ergens te vet en niet iets om vaak te herhalen. De mayonaise uit de winkel is meer dan goed. En mayonaise zit natuurlijk in heel veel smeerbare salades voor op de boterham, een broodje of toastje. Sladressing, frietsaus (niet lekker) en wel lekker; Sambasaus!

Een frietje met, of mayo op een kaassoufflé, een broodje frikandel, gerookte kip, of koude fricandeau, of op een creamcracker met een plakje belegen kaas. Bij een gebakken aardappeltje, op een hamburger, een streepje mayonaise op een garnalenkroketje. Een broodje bal, of een broodje ei.

En als een tube leeg is geknepen de laatste restjes met je mond eruit zuigen. Mayonaise.

¶ Afkortingen.

Een BV bv.

T. zet thee te zijner tijd.

He ma de Hema.

¶ De kerstcrisis is bezworen en voor het eerst in lange tijd heb ik via de tv wat van het Kamerdebat meegepikt. Politiek had al vroeg mijn interesse en een maal ben ik naar de Tweede Kamer gegaan om op de publieke tribune een spannend avonddebat te volgen. Dat was in 1976 bij het afsluitende debat over de Lockheed-affaire rondom aangenomen steekpenningen door prins Bernard.

Ik woonde dichtbij het Binnenhof en vond het een goede gelegenheid. Ik herinner me er weinig van, maar wel dat de oude zaal erg klein was. Ik ben niet lang gebleven, maar ik heb nog wel het optreden van toenmalig minister-president Joop den Uyl goed voor ogen. Wat later heb ik nog een keer overdag in een lege Tweede Kamer gestaan met mijn vader door zijn contacten met een paar VVD-politici, waaronder Henk Koning en de heer Hubert. Hij was niet bepaald echt geïnteresseerd in politiek, maar hij deed een paar jaar de ledenadministratie van de VVD-uitgave Liberaal Reveil van hun wetenschappelijk bureau. Ik was als tiener ook voor de VVD, maar koos later via D'66 consequent voor de PVDA. Nu noem ik me nog steeds een sociale liberaal, of een liberale socialist.

(En met mijn ouders en zus een keer naar de ledenraadvergadering van D'66 geweest, daar trad toen ook Seth Gaaikema op. Ik heb even met de partij geflird.)

¶ De eindstand van de tweede serie van de dagelijkse en moeilijke Twitquiz van Hans Beerekamp is opgemaakt. Journalist Pieter Steinz is eerste geworden, scenarioschrijver Sander de Regt tweede en met trots kan ik schrijven dat ik de derde plaats heb behaald. En met de aantekening dat ik pas laat ben ingestapt. De nieuwe serie start begin januari en wie weet of ik dan mijn prestatie kan verbeteren, maar er zijn meer kapers op de kust.

¶ Ik heb niets met liften, maar liften hebben, hadden wat met mij. Curieus.

¶ Ik heb ooit de tip gekregen om mee te doen aan hersenonderzoek bij de VU, dan werd er een scan gemaakt. Kreeg je een leuk bedrag als je meedoet. Acheraan gegaan, maar ik kreeg geen contact. Jammer, want het leuk me dan wel leuk om een afdruk te vragen van mijn hersens. In mijn script de Rode Tulp kwam ook een mri-scanner voor en ik heb altijd gedacht dat na mijn dood de wetenschap mijn hersens mag hebben. Met een mooi woord heet dat abductie. Nog nooit hersens gegeten wel bij Franse winkels zien liggen. Onsmakelijk.

¶ Er zijn wat woorden van het jaar bekend. Oudje is het woord dat mag verdwijnen volgens de stemmers van Weg met het woord! van het INL en flabbergasted is het positieve anglicisme van 2014. Maar flabbergasted is al lang bekend.

En vandaag werd het woord van het jaar van Van Dale bekend: dagobertducktaks. Daar heeft vrijwel niemand van gehoord en toont weer de onzin aan van deze verkiezing. Het woord is in oktober bedacht door de FNV en als klap op de vuurpijl heeft de FNV vervolgens zijn leden opgeroepen om op het woord te stemmen. De Volkskrant berichtte hierover, maar Van Dale ontkent de beïnvloeding, want het haalde maar weinig stemmen. Wat een drogredenering. Het woord heeft toch gewonnen? De FNV en Van Dale zakken door het ijs.

FNV riep miljoen leden op te stemmen op dagobertducktaks - volkskrant.nl

Weet je nog wel oudje - Louis Davids - 1928 - YouTube

¶ Een maal heb ik een sexchat gehad met een vrouw. Lang geleden, ik was single en zij ook. Ik wist niet hoe ze eruit zag, maar had al een tijd mailcontact. Ik zit 's middags na een lekker lunch in de menza van de UVA in de Roeterstraat. In de mailchat. En ik schrijf ineens, Heb jij geile lekkere tepels. Het moest er uit en het schaamrood steeg naar mijn wangen en die meer begonnen te gloeien toen de dame aan de andere kant van de lijn er gretig op in ging. Appeltje.

¶ Modieus klisjee: sneu.

¶ Eerder schreef ik over de webarchivering van de KB (Koninklijke Bibliotheek). Begin januari zal ook mijn website aan hun offline-archief worden toegevoegd. Als mensen interesse hebben voor archivering van hun site, mail dan de KB, of stuur mij een mail voor meer informatie. Het oogsten van een website wordt door de KB gedaan met het programma Heritrix dat een open standaard is. Hieronder meer informatie.

Heritrix - Engelse Wikipedia

Eigen paginaatje over webarchivering en de KB

¶ Herinnert u zich deze nog?

likkebaardend
lekker lessend
kloek drinkend
fris drinkend
stemmensmerend
razend flitsend
snel fibrerend
koel koel koel
sissend
pepsi

¶ Raar verhaal

Het was op een zomerse dag in 2001. Ik zit op mijn vaste plekje op een bankje in het Sarphatipark een fijne biografie te lezen. Linnen tasje mee met wat lekkers en een flesje cola-light.

Op het einde van de middag klap ik mijn boek dicht en wil ik met de fiets naar huis. Maar mijn oog valt op een boom waar een groot papier op geprikt is. Er staat ongeveer, in viltstift op geschreven, Zoek je een spannende uitdaging? Bel 06-83439283. Nu had ik net mijn eerste mobieltje en in een impuls bel ik het nummer. Voice-mail. Ik hang op. Even tijd om na te denken en ik bel terug en spreek in. Ik zeg, Morgenavond 18.00 uur op het terras van Hotel Arena.

Ik vond het wel lichtelijk spannend, en de volgende dag om 18.00 uur loop ik het terras van hotel Arena op. Het terras is leeg, op een tafelje vooraan na. En daar zit in zijn eentje John de Mol. Op zeker.

Wat nu? Mijn hersens maken gelijk overuren en wat moet ik doen? Moet ik hem aanspreken? Wachten? Ik ga aan de zijkant staan en kijk ook gelijk rond of ik geen camera's zie. Wie weet in wat voor complot ik terecht ben gekomen.

Het is vijf over zes en ik zie onverwachts mijn oude buren met hun twee zonen het terras oplopen. We begroeten en spreken elkaar en het werkt ontnuchterend. Ik laat alles voor wat het is en verlaat gelijk het terras en ga naar huis. Een doodlopende weg. Ja, een raar verhaal.

¶in 1996 schreef ik een parodie op een nieuwsgroep op internet. En in dat stuk stelde ik me een tv-programma voor waarbij mensen en vrienden in een café via camera's worden gevolgd, voor live-televisie! Een concept voor Big Brother en waarin ik ook nog eens preludeerde op een rijke tv-producent. De rest is geschiedenis. Hier de prijsvraag zonder vraagprijs. Al mijn ideëen waren toen ook al gratis, ik drink mijn biertje toch wel.

Prijsvraag zonder Vraagprijs - Foxof / DirkJan Vos 1996 (toen al)

¶ De Amerikaanse soulzangeres Deniece Williams is het bekendst van haar suikerzoete hits, Too much, too little, too late, What about us en That's what friends are for. Maar haar beste nummer vind ik haar debuutsingle Free uit 1976. Nog steeds uitstekend te draaien op de late zaterdagavond.

Free - Deniece Williams - Hoesclip - Lange versie - YouTube

Free - Deniece Williams - Liveclip - YouTube

¶ Palindroompje.

Matt sms't tam.

¶ Herinneringen #9 Mijn allereerste herinneringen. Ik moet een jaar of drie, vier zijn geweest. Rijdend op een driewielertje door het huis en op de gang bots ik met mijn hoofd tegen de voordeur, gat in mijn hoofd. Maar hoe dat verder afliep weet ik niet. Ik herinner me alleen een beeld van het ongeluk. Daarna stoot ik een grote melkglazen lamp van een bijzettafel om en heb ik weer een gat in mijn voorhoofd. Nu weet ik dat we daarna naar het militair hospitaal zijn gegaan om de wond te laten hechten. Ik herinner me dat ik op een bruinleren behandelbank lag. Meer niet. Als derde herinnering heb ik nog sterke beelden toen mijn amandelen werden geknipt omdat ik astmatisch was. (En van die astma herinner ik me weer zetpillen en een stoomketel in mijn slaapkamer.) Voor het knippen van mijn amandelen werd ik een nachtje opgenomen in het Juliana kinderziekenhuis. Ik weet nog hoe ik naar de operatiekamer werd gereden met mijn bed en dat ik een roze-rubberen kapje op mijn gezicht kreeg voor de narcose. Nooit de geur van het rubber vergeten. De volgende ochtend zit ik in mijn ziekenhuisbed en zie ik door het raam dat mijn moeder langskomt. Ze draagt een donkerbruin suède jasje. Ik mag ook weer naar huis.

¶ Met Martin Rep heb ik al jaren goed contact. Komt doordat hij in 1964 bij het roemruchte concert van The Rolling Stones in het Kurhaus is geweest. Vandaag zette hij een aardige blogposting online over zijn twee bezoeken, afgelopen zomer, aan de expositie over het concert in het Scheveningse museum Muzee.

De Rolling Stones terug in Scheveningen - Martin Rep

¶ Radio-nieuwslezer Nanette Weijl (59) van de NOS overleden. Goede, heldere en herkenbare stem. Hier is een fragment met haar stem te beluisteren:

Nanette Weijl overleden - nos.nl

¶ Een frietje met. Een patatje met. Een patatfrietje met.

Wat betekent patatfooi?

Een feestje van aardappelboeren
Een verouderde benaming voor mayonaise
Een voetbalgoal in eigen doel
Een klein stukje harde patat

Klik hier voor de oplossing

¶ Een paar dagen geleden las ik ergens over een prijsvraag om een woord te verzinnen voor het fenomeen wanneer je een woord leest en het tegelijkertijd hoort, bijvoorbeeld op de radio. Ik herken het verschijnsel zeker en het blijft altijd even verrassend oplichten. Maar ik kan niet meer vinden waar ik die prijsvraag heb gelezen. Ik heb twee suggesties.

Een maintevu. Een variatie op een déjavu.

Een synchronisme. Spreekt voor zich.

¶ Spellingstweet.

De meeste mensen, en met name juist Joodse, schrijven kosjer met een o, Waarom toch koosjer met dubbel-o volgens de @Taalunie? @Onze Taal

Antwoord van Onze Taal. Waarschijnlijk om verwarring met de uitspraak te voorkomen. Kosjer met een o geeft een korte o, maar we zeggen koo-sjer, dus dubbel-o.

Nog nagezocht op de Wikipedia. Kosjer werd vroeger met een korte o uitgesproken, maar werd later een lange o. In Joodse kringen wordt dat ook zo uitgesproken, maar houden ze vast aan de oude spelling.

¶ Herinnering #8 Als kind in de jaren zestig ging ik naar de kapper op het Stuyvesantplein in het Bezuidenhout. Wachten op je beurt met het lezen in de kappersbladen. Dan daarna in de stoel. Het knipschort ging om en je nek werd afgeplakt met een strook speciaal, dik crêpepapier.

In de spiegel bekeek ik steeds het grote, geborduurde jachttafereel dat in de kapperszaak hing. Als er te veel haar op de vloer lag werd dat bij elkaar geveegd en opgeruimd onder een luik.

Altijd gedekt knippen en na de knipbeurt uit een metalen lotionflesje een paar knepen haarwater dat verneveld werd door de roze-rubberen knijpbal. Je ogen stijfdicht.

Ik had dun peper-en-zout-haar waar je weinig mee kan. Ik wilde ook nooit lang haar, een beetje tot over de oren.

In mijn tienertijd ging ik naar John's Barbershop in de Weisenbruchstraat. Een vlotte coupe die altijd op het laatst werd opgeföhnd. Ik gebruikte thuis ook weleens een föhn. Daarna verloor ik mijn interesse in mijn haar en liet ik mij voor niets knippen door mijn jonge tante, afgewisseld door Linda, de vriendin van mijn vriend Marc. Die woonde bij mij op de Ieplaan.

Later toen ik naar Amsterdam emigreerde liet ik me eerst door mijn vriendin bijknippen, maar toen mijn haar echt leek te verdwijnen ging ik goedkoop naar de kapper in de moskee voor een tondeuse-beurt.

Mijn mooiste knipherinnering is aan mijn toen nog jonge zoon die door zijn moeder werd geknipt. Ik was daar elke keer graag bij en zette dan altijd het musical-hoorspelletje Een fluitje van een cent op van Annie M.G. Schmidt. Hij heeft gelukkig niet mijn haar, maar een dikke bos. Mijn dochter heeft lang haar en hoeft daar verder weinig aan te doen.

Naar de kapper ga ik al een aantal jaren niet meer, want met een zoemende tondeuse doe ik het zelf, simpel en snel.

¶ Heel vrolijk was mijn relatie van een half jaar met Moniqque, een leuke struise dame uit Amsterdam uit de Jordaan. Dat was een paar jaar voor het millennium. Leerder elkaar kennen via het internet en een begrafenis op Driehuis-Westerveld. Stormachtige maanden met veel uitgaan in de weekeinden, veel witte wijn en ontspannen sex. En een keer halucogene paddenstoelenthee gedronken. Ik raakte in een enorme lachkick. Veel ongedwongen lol bij haar thuis en in café de Klepel. En uitjes van mij naar de rozentuin in het Vondelpark of de Hortus. Met een flesje wijn en Japanse nootjes. We genoten van elkaar. Maar zij wilde maar uit blijven gaan en ik raakte uitgeput en wilde geen relatie. Toen na oud en nieuw de relatie verbroken. Afgelopen en klaar, maar met alleen maar goede herinneringen.

¶ Album-clip.

Almost cut my hair - Crosby, Stills, Nash & Young - YouTube

¶ Herinnering #7 Al jong was ik bijzonder geïnteresseerd in het wonder van het heelal, de astronomie en het idee van de oneindigheid. Ik wist al snel van de oerknal en zomers kon ik 's avonds mijmeren als ik naar de sterrenhemel keek, met soms gedachten waar je kippenvel van kreeg. Een paar keer naar het planetarium geweest bovenop het gebouw van de Haagsche Courant op de Grote Markt. Als negenjarige heb ik de eerste maanlanding live gezien. Fascinerend en een mijlpaal; dat dit kon. Later bezoek ik op Den Haag Hollands Spoor nog een tentoonstelling in een trein met daarin een origineel gebruikt maanpak en een paar maanstenen.

Als tiener ben ik me meer gaan verdiepen in de sterrenkunde en heb ik een aardige telescoop gekregen zodat ik zelf waarnemingen kon doen. Was boeiend, vooral het bekijken van de maan, maar van wiskundige astronomie had ik geen kaas gegeten. Verder altijd bijgehouden met de spaceshuttle, de fascinerende achtergrondstraling, de fingerprint van God, de eclips van 1999 en nog veel meer.

Met mijn zoon ben ik vaak in het Artis planetarium geweest. Fantastisch voor jong en oud en we kregen er nooit genoeg van. En nu wordt Mars verkend, maar een bemande reis naar Mars zie ik als een sprookjes-hype, jammer genoeg ook aangewakkerd door de NASA, want zo'n reis zal niet plaatsvinden. En waarom ook? Ook zie ik het niet gebeuren dat de NASA binnen afzienbare tijd buitenaards leven gaat aantonen bij exoplaneten. Daarvoor kan de aarde en dna mogelijk veel unieker zijn dan de wet van de grote getallen en kansberekening doen vermoeden. En waarom ook? Is de gewone astronomie of bijvoorbeeld een landing op een komeet al niet spectaculair genoeg?

En nu in afwachting van de lancering en vlucht van de Orion-raket met ruimtesonde Rosetta en de komeetlander Philae. Straks op weg naar komeet 67P.

¶ Het gaat steeds slechter met de post, maar steeds beter met de pakjesdienten door online-aankopen. Feestdagen in december 2014. Vorig jaar heb ik bij de NTR een voorstel ingediend voor een live-radio-documentaire. Vlak voor kerst een uur 's avonds schakelen tussen het distributiecentrum van Bolcom en een opvang voor dakklozen in Amsterdam. Met op locatie live-muziek en meer. Niet doorgegaan.

¶ Mijn palindroomzin had ik naar Spelen met Taal getwitterd en werd geretweet. Het is een palindroomzin met keerwoorden. Nu een opgave op Facebook voor de lezers met mijn zin. Een reactie was: Wat betekent, Nee, tem taal laat met een droom? Leuk.

¶ De jonge Britse zanger en pianist Tom Odell ken ik van zijn doorbraak van twee jaar geleden met het sterke nummer Another Love. Maar nu maakt hij wellicht de kersthit van 2014 in 2 minuut 16. Voor velen misschien te zoet en te sentimenteel, maar mij raakt het wel. Met een echo aan het postuum uitgebrachte nummer Real Love van John Lennon.

Real Love - Tom Odell - 2:16 - YouTube

¶ Herinneringen #6 Mijn favoriete gebakje is al mijn hele leven de moorkop: een bol van luchtig kookdeeg met slagroom van binnen en bovenop een laag zacht-knapperige chocola en met daarop weer een toef slagroom. Een heerlijke combinatie van zoete smaken en beet-sensaties. Vroeger met een glaasje limonade en later bij een kopje koffie. Op nummer twee de tompouce met zijn krokante feuilletédeeg, romige puddingroom en met bovenop varkensroze, suikerzoet fondant.

In het Haagse middenklasse-milieu waar ik uitkom, was altijd sprake van gebak. En niet van taartjes, zoals ik later uit de betere kringen vernam hoe je dat moest noemen. Altijd flauwekul gevonden en een taart is wat anders dan een gebakje. Soms hadden we een overheerlijke soesjestaart (profiterolles), maar op verjaardagen waren er vroeger doorgaans gebakjes. Zoals de moorkop, het hazelnootgebakje, een met vruchten of gember, een mocca-gebakje, een met marsepein, een slagroomhoorntje, een appelpunt of schuimgebakje. En dan ook verder door het jaar wel petit-fours bij de thee.

De Haagse banketbakkers die ik me herinner waren Engelhard, Lensvelt, Van der Meijle, Bohemen en nog een paar waarvan ik de namen niet meer weet. Zoals de banketbakker op de Beeklaan met voortreffelijke appelschuitjes, met een hele gesuikerde en gebrande appel in de korst: een traktatie bij verjaardagen op het werk. Of sachertorte eten in de Wiener of in het Haags Filmhuis. En de bijzondere en lekkere hazelnoottaarten en -gebakjes van Maison Kelder.

Den Haag is altijd een stad geweest van banketbakkers en heerlijke gebakjes en taarten. En veel gelul, maar wel gebak van Krul.

¶ Er kan gestemd worden op het Anglicisme van 2014. Er zijn tien genomineerde woorden en ook het woord framen dat ik heb aangedragen staat er tussen. Maar de meeste kans maakt shinen dat ik liever had genomineerd, maar iemand anders was me voor. Maar ik maak nog kans op een leuk prijzenpakket met de juryprijs. Breng je stem uit!

Verkiezing Anglicisme 2014 - www.anglicisme.nl

¶ Radio 2 heeft weer bekend gemaakt dat een recordaantal van 3,8 miljoen mensen voor de Top 2000 heeft gestemd. Maar het gaat om het totaal aantal stemmen en je mag 20 keuzes maken, zodat er dan zo'n ruim 200.000 mensen hebben gestemd. En het is ieder jaar hetzelfde liedje met deze misleiding. Ze vinden het kennelijk niet genoeg.

En dat maakt het ook aannemelijk dat er met de lijst wordt gesjoemeld voor een toegankelijke dagprogrammering en 's nachts de moeilijke en lastige nummers. Zo gaat dat al jaren. Ik wind me er niet meer over op en vind het lach- en deerniswekkend.

¶ Hoezo ontlezing? Steeds meer mensen lezen zich juist suf, alleen niet meer van papier. En gratis.

¶ Geinig vind ik wel een geinig woord.

November 2014

¶ Zaterdagavond plaatste ik hier de clip van Try a little tenderness met Otis Redding. Ik dacht dat het ook een oorspronkelijk nummer van Otis was, maar dat is niet het geval. Het was in de jaren dertig geschreven en Bing Crosby maakte er in 1933 al een cover van. Een heel ander geluid en expressie. Later hebben Aretha Franklin en Sam Cooke het ook gecoverd en dan in gematigde soul. Maar wat Otis daarna met het nummer heeft gedaan vind ik uniek en fenomenaal: een herschepping tot een indringend meesterwerk met nieuwe echo's die doen denken aan de gospel en de goddelijke aardse liefde. Maar hier het nummer met Bing Crosby.

Try al little Tenderness - Bing Crosby - 1933 - YouTube

En hier het origineel van de song van het typisch-Britse Ray Noble Orcherstra, circa 1932.

Try a little tenderness - Ray Noble Orchestra - YouTube

¶ Herinnering #5 Als kind had ik een aantal hobby's, passies zou je nu zeggen. Buitenspelen, tekenen, tv-kijken, snoepen en boeken en strips lezen. En wat de strips aangaan; mijn favoriete strip was Suske en Wiske. Maar ik was verder ook verzot op alle andere bekende titels. En ik was zo enthousiast dat ik in de de zesde klas van de lagere school een strip-o-theek ben begonnen in een leeg lokaal, met medewerking van schooldirecteur Grootenhuis en meester Schnabel.

In het lokaal lagen op de grond stapeltjes stripboeken, gesorteerd op reeks. Een stripboek lenen kostte geloof ik een kwartje, maar daar ging het mij niet om. Het ging om de verspreiding van de liefde voor de strip en niet om het geld. Van de inkomsten kocht ik weer een nieuwe Lucky Luck of een Asterix en Obelix. Maar het was een initiatief van korte duur want het liep niet echt. Mijn eerste succesvolle mislukking als conceptualist. Ik heb de strip-o-theek na een paar maanden weer opgeheven.

Een paar jaar later werd Joan een goede jeugdvriend en hij ging wat stappen verder. Hij was een fanatieke verzamelaar van strips. Eerste drukken en verzamelde ook vanwege de waarde. Daar heb ik nooit wat mee gehad, strips zijn er om te lezen. Maar Joan hield zijn toen al bijzondere en waardevolle collectie sterk in de gaten en leende nooit wat uit. Ik ben geen verzamelaar geweest.

Daarna mijn interesse in strips verloren, totdat mijn zoon een jaar of vier werd. Er was geen tv en ik heb hem eindeloos uit een eindeloos aantal stripboeken voorgelezen. En met een abonnement op de Donald Duck. De vonk sloeg aanvankelijk over, maar hij beklijfde niet, net als bij mij. Maar toen tijdelijk weer veel plezier beleefd aan Kuifje, Lambik en Donald Duck en niet te vergeten de cartoons van Van Oekel, Dirk Jan, Kamagurka, Haagse Harry en als hoogtepunt de kat Heinz van Windig en de Jong. Stips zijn spanning en fantasie, maar vooral ook humor. Ik heb er veel om gelachen.

¶ Ook al gehoord van de dubsmash, maar nog niet gezien? Hier staan er drie, met Carice van Houten. Kort en melig, maar toch geinig.

BN'ers aan de dubsmash - ad.nl

¶ De meeste mensen schrijven, Ik douche, maar volgens de groene spelling is dat niet juist en moet het, Ik douch, zijn, zonder e. Want zo kun je het regelmatig vervoegen, Ik douch, Hij doucht, Wij hebben gedoucht. Schrijf je, Ik douche, dan zou het, Hij douchet, worden, stam+t. De witte spelling houdt het daarom op, Ik douche en Hij doucht. Onregelmatig en bij uitzondering ben ik het daar mee eens.

Een Franse douche, of French shower is het gebruik van deodorant als je niet wilt of kan douchen. Net als vroeger de Franse adel zich niet waste en zich parfumeerde.

Soms hoor ik het nog weleens, niet doesjen, maar doesen, een does nemen.

¶ In de eerste klas van de middelbare school raak ik bevriend met Eric. Zijn ouders hebben een grote pindakar op de Markthof in Den Haag. Van alles en ik herinner me de gesuikerde pinda's. Was ik gek op. Hij werkte in de weekeinden ook in de zaak. Hij was begonnen met diepzeeduiken. De vriendschap verwaterde snel. Verschillende interesses.

¶ Aandacht voor anglicismen en nu twee voorbeelden van bewuste Engelse, Amerikaanse accenten in Nederlandstalige amusementsmuziek van vroeger. Johny and Jones al van voor de oorlog met Meneer Dinges en begin jaren zestig Peter Koelewijn en zijn Rockets met Marijke.

Johny and Jones (Two kids and a guitar) - Meneer Dinges - YouTube

Marijke - Peter and his Rockets - YouTube

¶ Wordt er in het echte leven nog weleens een knipoog gegeven?

¶ Zaterdagavond en tijd voor een clipje. Gekozen voor Try a little tenderness van Otis Redding. Live en in kleur, opgenomen op de dag voor zijn dood in 1967. Ik vind het een schitterend soulnummer.

Try a little tenderness - Otis Redding - Live 1967 - YouTube

¶ Neologisme: luimoedig = onderuitgezakt (van een mening).

¶ Ik heb in 1994 in verband met het Thunderbirds Festival in de green room van een tv-programma van Dieuwertje Blok gezeten. Ik was er om Alex te vergezellen die er was voor een interview. In de ontvangstruimte zaten Jules de Corte en Ruud Krol. Ik weet niet meer of ik wat woorden met ze heb gewisseld, maar het was wel apart. Wel Dieuwertje kort gesproken en daar spande ik toen zij net op tv was behoorlijk op. Aantrekkelijke vrouw.

¶ Lange lijst gemaakt van Engelse leenwoorden (anglicismen) en korte uitdrukkingen in de Nederlandse schrijf- maar vooral spreektaal. Met inleiding en toelichting. Het samenstellen was een soort voor mijzelf uitgeschreven super-quiz. Leuk om te doen, maar de knop is weer omgedraaid.

Lijst met Engelse leenwoorden en uitdrukkingen (2100). Met toelichting.

¶ Klisjee: Dit dus.

¶ Hamartia Gisteravond heb ik de documentaire over de cineast Louis van Gasteren (92) gezien. Hamartia van Rudolf van den Berg. Hamartia is Grieks voor een fatale vergissing, fout of misdaad. Van Gasteren liquideerde in 1943 een Joodse onderduiker. Het achtervolgt hem zijn hele leven en Van den Berg weet aannemelijk te maken dat ook veel films van Van Gasteren door dat verleden zijn gemaakt. Pas na vijf Gouden Kalveren wordt de liquidatie in 1989 algemeen bekend; Was het een verzetsdaad of een roofmoord?

Hoewel Van Gasteren de liquidatie een bewezen verzetsdaad vindt en of dit de waarheid is, doet voor mij minder ter zake, want hoe dan ook heeft hij een mens van het leven beroofd. En de documentaire gaat naar mijn idee niet zozeer over zijn films of over de moord, maar over zijn obsessie voor joden.

En voor de apologie van zijn leven en obsessie had hij de Joodse filmer Rudolf van den Berg uitverkoren. En dat was niet de eerste keer, want bij Van Gasteren zijn eerste mislukte poging voor televisie had hij de Joodse schrijver en filmmaker Leon de Winter uitgekozen.

Je kan met een montage een hoop manipuleren, maar Van Den Berg laat duidelijk zien hoe de 'gekte' van Van Gasteren zich moet hebben ontwikkeld. Zijn filmwerk kan gezien worden als een verkapte boetedoening vol mystificaties, maar in de film volgt er geen catharsis. Louis van Gasteren voelt geen enkele wroeging, maar wordt nog steeds achtervolgd door zijn Joodse demon.

Er is weinig aandacht voor de documentaire in de media en dat komt ongetwijfeld door de nare nasmaak die bij de kijker achterblijft. Is van Gasteren een slachtoffer van de oorlog, of is hij gewoon gek door zijn natuur en genen? En hoe discutabel is de rol van Rudolf van den Berg? Ga zelf kijken.

Hamartia, Om en nabij van Gasteren - Uur van de Wolf - 90 min.

Kunststof met Rudolf van den Berg over Hamartia - Radio 1 - Petra Possel - 60 min.

Louis van Gasteren zegt in de film dat zijn moeder Joods is. Van den Berg vertelt bij Kunststof dat het ging om een mogelijke verwantschap van honderden jaren geleden. En Van Gasteren wordt gefilmd in een salonboot op de Amstel. Van den Berg wil naar de plek varen waar de onderduiker werd gedumpt. Maar als Louis erachter komt weigert hij iedere medewerking. Dat laatste zit niet in de film. Ook niet zijn bezwaar tegen de titel van de film.

[ In de mid-jaren tachtig heb ik een aantal films van Louis van Gasteren vertoond in het Haags Filmhuis omdat ik vond -en vind- dat hij in een aantal films goed de tijdgeest wist te vatten. Daardoor had ik contact met hem. Later heeft hij mij -met zijn glaasje wijn en filtersigaretten- een aantal keren uitgebreid gebeld over zijn films en zijn verleden in Den Haag. Dat vergeet je dan ook niet en is ook de reden van mijn interesse. Ik vond dat er een documentaire moest komen over hem en die is er nu. Louis van Gasteren heeft inmiddels afstand genomen van de film.

Ik kom er niet echt uit om er over te oordelen, maar het is denk ik voor alle voor- en tegenstanders (de kwaadsappigen) van Van Gasteren hoe dan ook een pijnlijk portret. ]

¶ De tijd is weer aangebroken voor de woordverkiezingen van het jaar. Van Dale was de eerste, gevolgd door Onze Taal en dan is er nog de verkiezing van het anglicisme van het jaar en de verkiezing door het INL van welk woord mag verdwijnen. Best leuk die lijstjes, maar wat steeds opvalt dat de meeste woorden vrij onbekend zijn en hun bestaan voornamelijk aan de lijstjes zelf ontlenen. Mijn conclusie is dan al jaren dat er maar weinig echt nieuwe woorden bijkomen. En nee, ik zou dit jaar op geen van de woorden mijn stem uitbrengen.

Verkiezing Woord van het jaar - Van Dale

Verkiezing Woord van het jaar - Onze Taal

Verkiezing anglicisme van 2014

Weg met dat woord! - INL

Update:

Waan van de dag bepaald woord van het jaar - nu.nl

¶ Er is een fascinerende 3D-foto gepubliceerd door de NASA van komeet 67p, gemaakt door de komeetlander Philae. Te bekijken op mijn pagina over 3D bij de reacties. Je hebt er een rood-blauw-brilletje voor nodig.

Pagina over 3D met update 3D-foto komeet 67p

¶ Herinnering #4 In mijn tienertijd ben ik zwaar verslingerd geraakt aan het bridgen. Altijd een spelletjesmens geweest en dit was het ultieme spel. Ik leerde het kennen via mijn eerste vriendin en haar familie. Vervolgens met haar op de bridgeclub Overtricks gegaan in de bridgesociëteit op het Noordeinde. Een gezellige club in de middenmoot, maar waar wij het als jonge spelers bijzonder goed deden. Later ging mijn relatie over en ging mijn ex van de club. Ik vond een nieuwe partner in Henk Uilenbroek, oud-rechtbankverslaggever van de Volkskrant. Hij oogde met zijn magere gestalte en kort achterovergekamde, ingevette haar op Dick Bos. En ook wij speelden in de top van de club. Later werd mijn partner Loet Gevers en konden we de successen voortzetten. En bridgen was geconcentreerd spelen, maar ook na afloop doorzakken in de Pijpenla met Piet Hein, Janet, Monique, Clyde (die altijd de nieuwste moppen paraat had) en nog wat mensen. Mijn partners waren mogelijk nog wat slimmer dan ik, maar ik was ook sterk in het spel door creativiteit en gedisciplineerd spelen zonder ruzie te maken. Nakaarten pas na afloop van de hele partij. En dat werkte. Ook mijn zus, jonge tante en mijn moeder heb ik aan het bridgen weten te krijgen en zijn zij ook op de club gekomen. Mijn tante heeft er vervolgens haar eerste man gevonden. Rond 1985 stopte ik met bridgen op mijn hoogtepunt en had ik het spelletje wel gezien. Ik wilde ook weg uit het wat benauwde en kleine wereldje en had andere dingen te doen in het leven dat trappelend op me wachtte.

[ Andere lui van de bridge. Ans van der Drift, spelleider, net als Frits Vastersavonds, speelde met zijn vriend Henk. Duo Van Gelder - Wildemans, ook een homostel. De kale Balthus met zijn sigaar van het Bondsbureau (waar we ons clubblaadje kopieerden) en zijn vriendin Connie, die kreeg kanker en dacht ten einde raad nog te genezen door het eten van duivenvoer. Tragisch. Dik van de Harstenhoekweg. De oude heer Boelhouwer. Clyde Mooijman, had altijd moppen paraat. Heeft nog auditie gedaan voor de hoofdrol in Turks Fruit, was tot het laatst in de race, maar net niet geworden. Geschiedenisleraar Hans Schrijvers. Docentenduo Fred Schopman en Esmee van Heijningen. Voorzitter Hans Brandsma, advocaat en later rechter, en zijn vrouw en bridgepartner Coby. Mijn zus en mijn tante Diana. Jan Overwater en Casper Smit. Jan trouwde later Diana (en gingen weer scheiden) en Casper overleed jong. Anneke en Loek Vis. Anneke stond achter de bar en Loek viel wel in. Door diabetes is later zijn been afgezet en ook aan de grond omdat hij jaren geen ziektekosten had betaald. De eigenaresse van de bridgesociët was de stevige bazin Jos. Ze kreeg een relatie met de bridger Wim Gautier, die zei altijd, Wie zeurt, krijgt een beurt. Carly die nog een rol speelt in mijn video-docu-drama De steen. Mijn viertalpartners Jan van Lier en zijn vriendin Ellen Van der Zwan. Leuk echtpaar Wolf en Maria (zei was de zus van René Diekstra). Janet Walraven en Monique, met Janet had ik een tijdje wat, was gezellig. Piet Hein Bruin. Een nog jonge man sloeg onverwachts de hand aan zichzelf, kende hem verder niet. Henk Uilenbroek em Loet Gevers has ik beiden met groot succes als bridgepartners. Een banketbakkersechtpaar, echtpaar Smit, de man had een zaak gehad in de Korte Poten. Ruziënde echtparen, zoals het echtpaar Willemsen, betrekkelijk veel homo's. Rob Verhoeven met Jan ... Veel oudere dames en heren die al lang niet meer leven, zoals Akkie of Jan Merkelbach, mevrouw Groenewegen. Dolly met haar man Ton. Gerhard. Apotheker Peter de Smet (de schrijver van Hendrik Groen?) en Jaap die nog wat had met mijn zus. Een man met een Poolse achternaam, was onuitstaanbaar en had zichtbaar een getatoeëerd kampnummer op zijn pols staan. Mevrouw Hoog Hiemstra, was al in de negentig. De dikke Peter Donders met zijn sigaartjes en Hans Panneman. Er waren ook contacten met wat andere clubs op het Noordeinde als Buitenhof, VIVA en HOC. Leden van die clubs kwamen ook nog wel langs op de woensdagnacht om een kaartje te leggen in de nazit. En dan vaak nog door naar de Pijpela, donderdagmorgen brak weer naar het werk. Wat was bridge een verslavend spelletje. Bieden op natte kranten of oude tramkaarten ... ]

En dan was er nog de oude voorzitter waarvan ik de naam niet meer weet, een vriendelijke drankneus die zelf een bridgehome begon op de Harstenhoekweg, de Rijnstroom.

¶ Vandaag, 24 november, is Jules Deelder 70 jaar geworden. Zijn eerste gedicht schreef hij op zijn elfde. De titel van het gedicht is, 'Hoort, men werpt een atoombom'.

¶ Op de bridgeclub zat ook Gerhard, iets ouder dan ik en jurist op ministerie van Economische Zaken. Was getrouwd met een mooie dame die bij mijn zus in de klas had gezeten, Frederique. Ze woonden in Clingendael in een flat. Op een gegeven moment verlaat Frederique Gerhard en hij weet niet waar ze is. Blijkt later dat ze weken boven hem verscholen zat in een flat van de buurman en vriend. Die was er met haar vandoor gegaan. Wat een verhaal toen en die Frederique was een raar mens.

¶ Kleine update gemaakt op mijn pagina over Stones Kurhaus met foto-scan van cassette van de Deen-tape met opnames van het concert uit 1964. Ik maakte en verspreidde in 1994 een paar kopietjes op cassette. Maar goed ook. Nu is een cassette ergens aangespoeld. Met foto.

Update 24 november Stones Kurhaus - De cassette

¶ Op mijn middelbare school stond in de warme maanden regelmatig een ijscoman op het schoolplein. Hij deed goede zaken met zijn lekkere schepijs. De man zag er heel Italiaans uit, maar heette gewoon Jan, Jan de ijscoman.

¶ Surrealistisch palindroom:

Moord? Nee, tem taal laat met een droom.

¶ Ingezonden voor de verkiezing van het anglicisme van 2014. En dan gaat het om een positieve waardering van een Engels leenwoord, maar mag ook al langer bekend zijn. Ik heb het woord framen/framing ingezonden, want ik vind het wel een goede toevoeging aan het Nederlands voor een complex, actueel begrip dat we nog niet kennen. Mijn inzending vind je onder nummer 54.

Verkiezing anglicisme van 2014

Kort gezegd is framing een mening of visie verkondigen -propageren- met selectieve argumenten.

¶ Synoniemen:

Ik sta versteld, ben perplex, stupéfait, sta paf, stomverbaasd, verbijsterd, sprakeloos, shocked en flabbergasted.

¶ Dr. John deed een paar optredens in Nederland. Slechte kritieken en de 'night tripper' is nog maar een schim. In de jaren tachtig nog springlevend op tv met het nunmmer Iko Iko met David Sanborn, Marcus Miller en de blinde gitarist Jeff Healy. New Orleans. Voodoo.

Iko Iko - Dr. John - Sunday night band - YouTube

¶ Rattenkruid is de naam en spelling voor wilde munt, rattenkruit met een t voor het vergif.

¶ Vanochtend is in Enschede de A.L. Snijders-prijs 2014 uitgereikd aan Wieke Drieboog voor haar zeer korte verhaal Oogopslag. Ik lag er met mijn verhaal al eerder uit en had mijzelf al vooraf weinig kansen toegedicht. Onderaan dit Kladblokje staat al ergens een outline van een oud verhaal (Tequila Sunrise) dat ik jaren terug heb bedacht en waarop mijn inzending was gebaseerd. Ik ga mijn inzending nu niet verder online zetten. Het is verre van goed genoeg.

A.L. Snijders-prijs met winnende verhaal - tubantia.nl

Juryrapport met ook verhalen tweede, derde en publieksprijs - Ann de Craemer - juryvoorzitter

¶ Ik ben tot bepaalde hoogte wel een verzamelaar geweest, maar nooit fanatiek. Als kind onderhield ik een postzegelverzameling met alleen maar Nederlandse zegels. Ook wat sigarenbandjes, speldjes, sleutelhangers en plaatjes-rages om mee te ruilen op de lagere school. Daarna werd het lange tijd stil met echt verzamelen. Geen strips, romans of poëzie. Ja, platen. Had later wel een archiefje willen hebben met tv-programma's en films op video. Is nu allemaal digitaal beschikbaar. En daar gaat het mij meer om, ik hoef geen unieke en bijzondere dingen.

Toen mijn eerste kind werd geboren ben ik viewmaster-schijfjes gaan verzamelen, 8-mm filmpjes voor kinderen en hoorspelletjes en kinderliedjes op cd en muziekcassette. Heel veel plezier aan beleefd. De sprookjes van Lecturama en de musical Een fluitje van een cent van Annie M.G. Schimdt en Harry Bannink. HEMA-cd-tje. Bert en Ernie met Sinterklaas en de Kerstman. Kostelijk. De verzamelingen kosutten ook vrijwel niets.

Nog twee gekke kleine deelverzamelingen die bij toeval op mijn pad kwamen: bijzondere zonnebrillen, terwijl ik zelf nooit een zonnebril heb gedragen en oude trouwfoto's van stellen met bruid en bruidegom. Waterlooplein en op de vrijmarkt met Koninginnedag. Later allemaal weer weggedaan. Ik verzamel niets meer.

¶ Als kind was ik gek op een koude, groene, grote, zure bom. En dan lekker knabbelen. Daarna ergens nooit meer gegeten, maar de smaak en sensatie niet vergeten.

¶ Als sinds een tijdje weet ik door Onze Taal dat bier eigenlijk niet verschraald is, maar verschaald. Dat is net wat anders, maar door een letter verschil zeggen veel mensen -net als ik- toch, Het bier is verschraald. Want zo gaat dat met taal en de Van Dale heeft deze betekenisuitbreiding al opgenomen. Onze Taal sputtert nog wat tegen.

Verschraald bier / Verschaald bier - Taaladvies Onze Taal

En ik schrijf wel alijd precies, maar zeg wel gemakkelijk percies.

¶ Herinnering #3 Hugo was een paar jaar ouder en zat in 5 vwo. Ik twee klassen lager, Hugo Jacobson. Een opmerkelijke tienerpersoonlijkheid, nog in het pak, en met een grote gave voor het woord en denken en een bijzonder tekentalent. Een echte vriend werd ik niet, maar wel een bewonderaar. We zien en spreken elkaar in de rokershoek op school. Geestverwanten. Samen hebben we later nog een wand beschilderd van de fietsenstalling, dat schept een band. Een maal bij hem thuis geweest omdat ik kon helpen met sjouwen toen hij een schildersezel kocht op de kunst- en antiekmarkt op het Voorhout. Na de koop dronken we een biertje in een café. Hij ging filosofie studeren en ben hem uit het oog verloren. Ik had ook een ander leven. Maar later gaat het slecht met hem, gek geworden. Een paar jaar later tref ik hem bij toeval met een reiskoffer op de Van Alkemadelaan, op het laatste lege stuk van de weg naar Scheveningen. Hij lijkt ergens op te wachten. Maar niet communicabel en in de war. Afscheid. Nog een paar jaar later hoor ik dat hij zich van het leven heeft beroofd. Geen details, maar ik weet wat achtergronden. Alles bij elkaar bitterzoete herinneringen. Nog steeds.

¶ Philae vindt bouwstenen voor leven op komeet 67p. Maar leven op aarde is naar mijn idee mogelijk een extreme, unieke toevalligheid; een moleculair dna-zaadje en dna-eitje die fuseren en zich als complex leven en als een mens manifesteren. Een one-hit-wonder bij honderd triljard sterren.

¶ Drie keer gaap.

De culinair-journaliste van het Parool heet Hiske Versprille. Wel een pleonastische achternaam: Vers-prille.

Is Ger Ucht echt dood?

Claudia heeft de pijpleiding.

¶ Het zal rond 1990 zijn geweest. Ik liep 's nachts van het huis van vriend Edo bij de Schoolstraat naar huis. Dichtbij de hoek van de Spuistraat staan twee brandweerauto's. Een brandje bij een modezaak. Ik blijf stilstaan en blijf kijken naar wat er gebeurt. Het is al na tweeën en het centrum is uitgestorven, zoals altijd in Den Haag op dat tijdstip.

De brand wordt steeds heviger en slaat over naar het pand richting de Grote Markt. Er komen meer brandweerwagens. Een grote brand die in de uren daarna steeds groter wordt en helemaal doortrekt naar een deel van de panden op de Grote Markt. De vlammen slaan als de vuurstralen van straaljagers uit de daken. Ik sta inmiddels op een afstandje bij de Zwarte Ruiter. Nog meer brandweer, tientallen kijkers en ook burgemeeste Havermans is gearriveerd.

Dan wordt het spannend voor de Zwarte Ruiter. De ramen worden ingeslagen en de boel nat gespoten. Ik sta naast de eigenaar Maarten en die ik redelijk ken. Het wordt nu aangrijpend en emotioneel, wat gaat die vuurzee nog meer aanrichten?

Maar de brand wordt geblust en de Zwarte Ruiter blijft gespaard. Een grote brand in het centrum en die later bleek aangestoken voor de verzekering. Nog een jaar na dato rook je de brandlucht in de Zwarte Ruiter. Heftige ervaring.

¶ Vroeger smullen van gekookte varkenspootjes in de erwtensoep, boterzacht en met slurpvet!

¶ Mijn verre en nabije herinneringen aan Sinterklaas in wat korte alinea's opgeschreven. Geen goede timing nu wellicht met de zwartepietendiscussie, maar laat je niet van de wijs brengen. Een mooi verhaal.

Sinterklaas - Herinneringen toen en nu - Den Haag / Amsterdam

¶ Eind jaren tachtig was ik een fan van Neneh Cherry. Ergens bleek ze later de laatste artiest voor mij binnen de actuele popmuziek te zijn die ik kon waarderen. Daarna is het met mij niet meer goed gekomen en veel interesse in hedendaagse pop verloren. Neneh Cherry maakt wel weer muziek, maar dat is tamelijk ontoegankelijk. Dan hier haar debuutsingle uit 1988.

Buffalo Stance - Neneh Cherry - YouTube

¶ Bevredigende reactie ontvangen van de Koninklijke Bibliotheek over mijn open brief over web-archivering van Nederlandse websites. Lees onderaan bij reacties.

Reactie op Open brief aan de KB over web-archivering

¶ De Outsiders weer bij elkaar? Na de dood van Wally Tax en Ronnie Splinter lijkt een nieuwe band met de naam onwaarschijnlijk. Toch is er een nieuw initiatief met twee neven van Wally.

The Outsiders op www.outsiders.eu

En volgend jaar april is Wally Tax tien jaar geleden overleden. Historicus Rutger Vahl werkt aan een biografie.

In voorbereiding - Wally Tax, Leven en lijden van een Outsider - Rutger Vahl

¶ Tijdens het IDFA gaat de langverwachte documentaire Hamartia, om en nabij Van Gasteren, van Rudolf van den Berg in première. Louis van Gasteren (nu 92 jaar) heeft niet alleen veel goede documentaires gemaakt, maar ook veel in zijn privéleven gefilmd. Er moet een schat aan materiaal bestaan dat nu gebruikt zal worden. En uiteraard met aandacht voor zijn controversiële episode met het doden van een Joodse onderduiker in de oorlog. Hamartia is Grieks voor een fatale vergissing.

In het verleden heb ik Louis van Gasteren diverse malen uitgebreid en lang aan de telefoon gesproken. Ik was een fan en had een documentaire graag zelf gemaakt. Maar goed dat het nu is gebeurd en ik ben zeer benieuwd.

¶ Al eens eerder schreef ik dat wij thuis vroeger weleens uiteten gingen bij Woo Ping, een Chinees in de binnenstad. Bij bijzondere gelegengeden met familie gingen we dan wel naar restaurant de Bijhorst, op de grens met Wassenaar. Het is tegenwoordig al lang een Van der Valk restaurant. Waren bijzondere uitjes en lekker eten. Toen het Van der Valk werd, heb ik er ook nog een paar keer gegeten op uitnodiging van Dino, die kwam daar vaak voor de vegetarische omelet. Ik nam dan de schnitzel. Ongezellige zaak.

¶ En Dino was een heel goede vriend, wel bijna tien jaar ouder en we waren beiden beschaafde rock-'n-rollers in het Haagse stadsleven. Ik ga hem nu niet uittekenen, maar hij wilde heel graag - en nog steeds een Haagse sixtiesfilm maken. Geld verdiend in de stripuitgeverij. Reed rond in een Merci met een van de eerste mobiele telefoons. Woonde lange tijd op een hotelkamer op Scheveningen, Bali. Leven vanuit een koffer.

Veel samen meegemaakt en gelachen, ook met Lester. De Ganja en HJ-tjes. De Peppermint en de McDonalds in Voorburg. Het Filmhuis. Avonturieren.

Enfin.

Als we afscheid namen, was het:

Domani, telefonare!

¶ Vandaag zou Johnny van Doorn, alias Johnny The Selfkicker, of Electric Goebbels, 70 jaar zijn geworden. Ik vond hem fantastisch, kende zijn werk en heb hem een keer in het theater gezien met Herenleed als de Praalhans. Een schitterende cultfiguur.

In 2002 maakte filmmaker Peter Scholten (en goed contact) de archief-film Een valse lente, die nog steeds bij de omroep op internet is terug te zien. Aanrader.

Een Valse Lente - Over Johnny van Doorn - Peter Scholten 2002 - VPRO 54 min.

En ook jonge mensen laten zich nog inspireren door zijn expressieve en explosieve voordrachten. Ter gelegenheid van zijn 70e geboortedag in een item in De Wereld Draait Door, onder meer een korte performance van Joske Koning - een intrigerende schoonheid - met een gedicht van Johnny.

Johnny van Doorn's 70e geboortedag - De Wereld Draait Door - 12-11-14

¶ Ik zat nog bij de Digitale Stad en had zo mijn intenetcontacten. Zo ook op een gegeven moment met Margriet (weer een naam met een M) van de nieuwsgroep nl.eeuwig.september. Een keer afgesproken op het Prinseneiland, gedronken en gelachen in het café. Met haar naar huis gegaan, de wijn open getrokken en daarna een bezopen nacht met fysiek contact. Ergens de volgdende dag een kater. Kon nooit wat worden en is ook nooit wat geworden.

¶ Herinnering #2 Zestien jaar en ik ga met tegenzin naar gymnastiek. Buitengym. Op een middag vind ik in de struiken van het gymveld plots zo'n stuk of zeven vuilniszakken met oorlogskranten. Een vondst en ik ben opgewonden. Na school sleep ik de zakken in een paar ritjes op de fiets mee naar huis, naar mijn jongenskamer. Heel veel (Haagse) kranten in uitstekende staat en met diverse edities van alle belangrijke data. In de tijd erna ga ik lezen en ordenen, op krant en op datum. De Tweede Wereldoorlog was populair in de jaren zeventig. Maar wat moet ik er verder mee? In een krantenreeks staat een aantal stripjes van de tekenaar Hans Kresse (Eric de Noorman). Ik geef ze aan mijn vriend Joan die toen een bekende stripverzamelaar was. Niemand wist van die eerste strip en sindsdien staat het in de boeken. Het grootste deel heb ik later aan de vader van mijn toenmalige vriendin gegeven. Die was kind geweest in de oorlog in het Bezuidenhout en had na het bombardement zijn ouderlijk huis en alles verloren. En nadien een meer dan geïnteresseerde liefhebber met alles wat met de Tweede Wereldoorlog heeft te maken. Ik heb zelf nog een stapeltje kranten in mijn archief. En die liggen nu ergens te verpulveren. Ik vind het niet erg, ik ben wel klaar met de oorlog.

¶ Algemene ontwikkeling, wie is er niet groot mee geworden? Ik in ieder geval wel en altijd een honger gehad naar brede kennis en nieuws. Pas vanavond stuitte ik via Twitter op het online Cultureel Woordenboek van Dolph Kohnstamm met een team van experts. Met de Wikipedia binnen handbereik lijkt het woordenboek overbodig, maar toch kan het voor jonge en oude mensen een hulpmiddel zijn voor het uitbreiden of bijhouden van een algemene ontwikkeling.

Het online Cultureel Woordenboek

¶ Overal is sprake van pepernoten, maar dan hebben ze het over kruidnoten, wat heel iets anders is. Echte pepernoten worden nog maar nauwelijks verkocht en gegeten.

Pepernoot - Wikipedia met foto

¶ Vandaag was de uitslag van de wedstrijd om een verhaal van zes woorden te schrijven. Ik heb niet gewonnen met de zin, 'Leo woont nu in een bodempension', maar de winnende zinnen op de website van Margot Vanderstraeten vind ik verder niet bijzonder.

¶ Ik ben geen kleptomaan, maar ik heb wel aardig wat keren zwart gereden in het openbaar vervoer. Eerst vooral in de tram in Den Haag in de jaren tachtig. Vaak uit luiheid en er waren ook keren dat ik wel stempelde. Diverse keren beboet, maar de boetes en aanmaningen nooit betaald, gebeurde niets. Een maal werd ik vlak voor het eindpunt op Scheveningen door drie controleurs, krokodillen, gesnapt. Maar nu moest ik mee naar het politiebureau dat vlakbij was om mijn gegevens te controleren. En zo heb ik een paar uur in een arrestantencel gezeten, al mijn bezittingen moeten afgeven, inclusief de veters van mijn schoenen. Ik kon alleen de graffiti bekijken in de cel. Toen ik er weer uit mocht heb ik een paar keer diep gezucht en daarna vrijwel altijd maar betaald.

Later reisde ik heel veel naar Amsterdam en terug. Er waren periodes dat ik heel krap bij kas zat en toch moest reizen met de trein en ik dan maar ging zwart rijden. Heel erg tegen mijn zin in, maar het moest. Ik had wel trucs om de conducteur te ontlopen, maar dat werkte niet altijd en kreeg ik ook wel bonnen met uitstel van betaling. Maar de brieven en aanmaningen gooide ik weg. Ook de latere dwangbevelen. Ik was een kleine vis. Toch werd ik op een ochtend rond zes uit bed gebeld en getrommeld door agenten in een busje. Luid aanbellen en op de ramen kloppen. Maar ik hield me muisstil en na vijf minuten gingen ze onverichter zaken weer weg. De dans ontsprongen.

Een maal in de trein gesnapt door speciale controleurs en zou ik mee moeten naar het bureau van de spoorwegpolitie op station Haarlem. Ai. Maar we staan in het compariment bij de ingangdeuren en we stoppen nog op station Heemstede-Aerdenhout. De deuren zwenken open. In ben impulsief en bedenk me geen moment: ik spurt de trein uit en zonder om te kijken sprint ik het station uit. Pas ver buiten het station houd ik halt en kijk ik om. Niemand.

En zo ben ik er altijd goed afgekomen en heeft het zwart rijden me nooit geld gekost, wel een hoop stress en wat schaamte. Op een gegeven moment ben ik er voor mijn gemoedstoestand mee gestopt en heb ik altijd braaf betaald. Lang leve het openbaar vervoer!

¶ Bij de #geotweet-quiz op Twitter sta ik nu met nog een paar deelnemers op de eerste plaats. Bij de laatste opgave had ik als eerste het goede antwoord ingezonden en dan krijg je een punt extra.

¶ En na jaren stilte, nu weer een recente, tweede, nieuwe update over Jay Baar (Q65) over de band Circus. En Jay is ook maar toevallig op mijn pad gekomen door de mooie verhalen die ik heb opgetekend uit de mond van Paul Busee.

Jay Baar en Circus - Update The Life we Lived

¶ In de jaren tachtig en negentig kwam ik ook af en toe de broers Arend en Reinier tegen die ik nog kende van de middelbare school. De jongste, Reinier, begon een papieren week-agenda met uit-tips en de de filmladder. Concurrent van Doen, maar goed initiatief. Liep aanvankelijk goed, maar is geloof ik uiteindelijk niet een groot succes geworden. Aardige jongens.

¶ Taal is altijd al een grote liefhebberij geweest, nog steeds. En als ik een bruikbaar woord tegenkom voor de Woordpost van Onze Taal, dan stuur ik die in. Het gaat om moeilijke, of onbekende woorden die in de context van de actualiteit voorkomen. Ik stuur al jaren in en zo af en toe wordt mijn inzending overgenomen met de gevonden kwoot. Maar het is lastig, want er is al een groot archief met woorden opgebouwd.

Vandaag landt er een ruimtesonde op een komeet en ik kwam het woord NUCLEUS tegen. Ik wist niet wat het betekende. Maar als je het weet, dan weet je ook waar nucleair vanaf is geleid. Ingezonden en is overgenomen door de Woordpost. De pagina wordt twee maal per week rondgestuurd naar hun abonnees en online gezet. Abonneer je ook, heel aardig.

Woordpost - NUCLEUS

¶ Na 1000 en 1 stukjes is taalkundige Marc van Oostendorp na vandaag gestopt met zijn vrijwel dagelijkse column op de blog van Neder-L. Altijd met veel plezier gelezen en het laatste half jaar ook gereageerd. Het zal een aderlating zijn voor de blog. Ik heb een reactie achtergelaten met een geluidsfragment. De blog en andere reacties kun je lezen op:

Mijn 1001e ochtend - Marc van Oostendorp - Neder-L

Hier mijn reactie en met link die je direct kan aanklikken.

__

Jammer dat de vrijwel dagelijkse column verdwijnt, want het was een genoegen om ze te lezen, en ook om er de laatste tijd zo nu en dan op te reageren. En wat me wel opviel, bij veel stukken werd er weinig of niet gereageerd.

Desalniettemin heb ik door een toevalligheidje nu een fragment van een nieuwe NOS-radio-nieuwslezeres online gezet. Ze heet Amber Brantsen, jong en mogelijk uit de regio Leiden-Den Haag. Ze noemt zichzelf Ember, ze spreekt snel, en legt veel nadruk op woorden en met een Gooische-r. Een breuk met de bestaande, klassieke nieuwslezeressen? Zonder de artikelen over fonologie en klankveranderingen had ik het laten passeren, nu als afscheidsreactie.

http://picosong.com/f72k - Amber Brantsen - Nos-Radiojournaal - 9-11-14 / 00.00 uur

De link speelt het fragment gelijk af en er hoeft niets te worden gedownload. En aanvankelijk dacht ik steeds dat het journaal opende met een Amber/Ember-alert.

__

[ En eigenlijk moet en wil er niet over oordelen, maar toch ben ik niet enthousiast over haar stem voor het nieuws. Maar ik vind haar uitspraak algemener dan het Poldernederlands dat Jan Stroop heeft ontdekt. Dat vind ik toch meer een Amsterdamse tongval a la Trijntje Oosterhuis en Katja Schuurman, maar ik heb er te beperkt zicht op. Het zou mij niet verbazen als de uitspraak van Amber Brantsen de nieuwe standaarduitspraak wordt/is van veel vrouwen. ]

¶ Ik heb vroeger een Haagse stille liefde gehad. Bewondering en fantaseren op afstand. Beeldschoon vond ik haar, maar ik wist niet hoe ze heette en noemde haar Alta. Hier een heel kort fragment en zie je haar dansend op een feestje van het filmhuis in 1993. Het fragment start gelijk.

Alta - Haags Filmhuis 1993 - Start 13m/15s - YouTube

Het is goed mogelijk dat ik dit video-shot niet heb gemaakt, maar Edo met wie ik de filmuisfilm heb gemaakt.

¶ Voor de zaterdagavond had ik het puike nummer Hail Hail Rock 'N' Roll van Garland Jeffreys ook getweet. Nu een paar dagen later heeft de master himself de tweet toegevoegd aan zijn favorieten. Ik heb hem niet getweet, en zal hij weten wat ik precies schreef? Ik volg hem nu en hij treedt nog steeds op.

Hail Hail Rock 'N' Roll - Garland Jeffreys - YouTube

¶ Spoonerisme: kladblokje = bladklokje

¶ Het regent weer 'deals' in de reclame. Hierdoor wordt mijn afkeer van het woord nog groter.

¶ Eerste kortre reactie van de KB op Twitter op mijn open brief: 'Dank voor uw bericht. We komen zo spoedig mogelijk bij u terug.'

¶ Voor mijn verzameling met vier- of meerledig-samengestelde woorden. Ik schreef hem zelf.

jampotbodemglazen

En dit soort woorden lijken niet zo bijzonder, maar ik vind ze aardig en je komt ze maar zelden tegen. Ik heb nu een paginaatje gemaakt met de woorden die ik heb. Inzendingen zijn welkom.

Lijstje met minimaal vierledigsamengestelde woorden

En vandaag in een kop op nrc.nl: Paardenvleesschandaalbedrijf.

¶ Herinnering #1 Laatste klas van de lagere school, begin jaren zeventig. Met een paar jongens uit de klas willen we een bandje beginnen, maar we kunnen weinig. Frans Rutten op Spaanse gitaar, Pieter Rodenburg (?) piano en John van der Stel op snaredrum. Mijn vriend Pieter van Schouwenburg en ik zijn de initiatiefnemers en doen de zang, terwijl ik niet kon en kan zingen. Maar met simpel repertoire van Boudewijn de Groot en Jaap Fischer. Dat is het idee althans. Maar er gebeurt weinig en we hebben ook geen naam voor de groep. Met autowassen kopen we nog een set sambaballen, en brushes voor John. Maar verder gaat het snel als een nachtkaars uit. Een maal een liedje gespeeld in de gymzaal voor de klas. Het nummer De monniken van Jaap Fischer. De eerste en laatste maal dat ik heb opgetreden.

¶ En ik heb onlangs ook ingezonden voor de tweejaarlijkse A.L. Snijders-prijs. Het is een prijs voor het zeer korte verhaal met maximaal 220 woorden. En ik greep terug op een ouder idee dat ik had, want ik ben verder niet van de fictie. En ik maak niet veel kans, want mijn verhaal is meer een samenvatting van een novelle of de synopsis van een film. De inzendtermijn is vandaag verstreken en binnenkort meer over de uitslag.

¶ En nu is het ineens toch weer veel later dan ik een uur geleden dacht dat het nog vroeger was.

(zaterdagnacht-kwoot)

¶ Als kind at ik een enkele keer een portie poffertjes bij een poffertjestent. Heel lekker, maar het was zo op. In mijn tienertijd kwam Koopmans met een set op de markt om zelf poffertjes te maken. Een pak poffertjes meel, een beslag-flacon, een kwast voor het invetten en natuurlijk een aluminiumpan. En met poedersuiker en royaal roomboter. Dat werd smikkelen en smullen en kon je zoveel eten als je maar wilde. En nu al heel wat jaar kun je ze kant en klaar kopen voor in de magnetron. Zijn ook prima.

¶ Vanavond weer een zege geboekt in de Twitquiz. Met een felicitatie van Hans Beerekamp, maar ik sta nog gewoon derde. Ik doe wel pas mee sinds begin mei, dus een hoog gemiddelde. En de quiz wordt binnenkort gereset. Alle punten op nul. Ha!

Pagina met updates over de Twitquiz

¶ In de Filmhuis-party-video die ik in 1993 met Edo heb gemaakt, komt een paar keer het standje met de poloaroid-foto's voor, mensen konden voor vijf gulden een polaroid laten maken, groot succes. Maar jaren later spreek ik iemand bij toeval over heel andere dingen en bleek de vrouw ook op die party te zijn geweest en was heel enthousiast. Ze had toen met twee vrienden ook een polaroid laten maken, maar het bovennatuurlijk gebeurde dat er achter hun op de foto de figuur van een overleden vriend opdoemde. Tja, wat moet je dan met zo'n verhaal. La die da.

¶ De Afro-Puertoricaans-Amerikaanse singer/songwriter Garland Jeffreys (1943) had in 1979 een hitje met Matador, in 1991 ook één met het sterke nummer Hail hail rock 'n' roll. Staat niet in de Top 2000, Matador wel.

Hail Hail Rock 'N' Roll - Garland Jeffreys - YouTube

¶ Achter mijn website staat een lang relaas over de drummer van de Q65, Jay Baar. Nadat het online kwam heb ik diverse reacties ontvangen en updates kunnen maken, maar de laatste jaren is het muisstil. En vooral over zijn laatste Amsterdamse jaren weet ik vrijwel niets. Door een gelukkig toeval op Twitter heb ik vanavond weer een interessante update kunnen maken over Jay en Boudewijn de Groot.

Update The Life we Lived - Q65 - Jay Baar, Boudewijn de Groot

PS: Nu ook met een reactie van Boudewijn de Groot die ik gelijk had gemaild of hij meer kon schrijven over Jay. Maar geen nieuwe info die een nieuw licht werpt.

¶ Mijn eerste echte baan(tje) rond 1983/84 was bij het Humanistisch Instituut Voor Ontwikkelingssamenwerking, het HIVOS, eerst zat het op de Beeklaan, later op de Raamweg. Ik werkte er op de boekhouding met Piet Hein Bruin die mij daar via de bridge binnenloodste. Daar heb ik vroeg en voor het eerst kennis gemaakt met de pc, de personal computer, en met heel veel enthousiasme. Verder werkten daar Frans Mom, Gert Jan van Ginkel, Willie Koudstaal, Jannie van Es, Janneke, Manuela Monteiro (en haar man Miguel), Willem Scholten die ms kreeg, nog een Willem(?) Overbeke(?) die malaria opliep, Jan de Witte, Jan Reijnders, Peter Baas, Jaap Dijkstra (directeur), secretaresses als (Carme)Lita, Saskia, Sabine Frank, Cora Breebaart (vaak ziek thuis), Louise, Aleid en Annelies. Loet (trompettist bij Zon Zee en Zuidvruchten), Joke, de Vlaamse Stan (overleden), Koen van Beuningen (familie vam), Peter Oud (zoon van VVD-voorman), Jan Willem (De Raad? die ik later in Amsterdam tegenkwam en een hersenbloeding had gehad en net op tijd door zijn moeder was gevonden, hij was nog jong. Was moeilijk om nog mee te communiceren. Zijn vriendin was spoorloos verdwenen. Zorgelijk leven. En dan was er nog Mary die zag ik ook geregeld in de Pijpela met haar man. Echte deurzakkers. Maar was ik ook, net als Piet Hein. De oudste medewerker was een vrouw voor de receptie en lichte administratie, weet haar naam niet meer, iets als Lies Nijs? Best een leuke tijd en ik hing lekker uit de wind. Deed allemaal daarnaast andere dingen.

De vaste accountants van Coopers die af en toe kwamen waren John en assistent Ralf. Ook kwam Ollie geregeld langs, hij was winkelhouder geweest van een filiaal van Abal. Piet Hein woonde bij hem in huis. Later is Ollie voor zichzelf begonnen als im- en exporthandelaar, hij kreeg de licentie voor verkopen van de vacuvin ...

Na de verbouwing door architect Menno Homan, die ik kende uit de Kijkhuiskringen, werd het pand op de Raamweg feestelijk geopend door prins Claus. Hij liet in de hal een handafdruk met verf achter. Stond er dichtij. Leuk.

¶ Altijd gek op goede appeltaart geweest. Mag nog warm zijn en dan met ijskoude slagroom. Paar keer zelfgemaakt met volkorenmeel. Goed geslaagd.

¶ Een open e-mailbrief gestuurd naar de Koninklijke Bibliotheek met het voorstel om ook gewone Nederlandse websites te gaan archiveren. Tegen betaling desnoods. Ik licht toe:

Open brief aan de Koninklijke Bibliotheek over web-archivering (de KB)

¶ Vandaag 6 november 2014 is het 95 jaar geleden dat Hans Idzerda de eerste Nederlandse, publieke radio-uitzending maakte vanuit een studio in de Beukstraat 8 te Den Haag.

¶ Eind vorig jaar heb ik meegedaan met een prijsvraag van de Dikke Van Dale. Ik heb hiervoor een uitleg geschreven van het befaamde woordenboekspel. Niet gewonnen. Vandaag kwam het spel op een taalblog aan de orde en heb ik mijn inzending nu online gezet.

Rostuiser - Uitleg van het woordenboekspel

¶ De uitslag van de prijsvraag van de ESA voor een naam van de landingsplek van ruimtesonde Philae op de komeet 67p is bekend. Mijn suggestie heeft niet gewonnen. Philae is een eiland in de Nijl en ik zond de naam van een ander eiland in de Nijl in, Elephantine. Maar de keuze is gevallen op Agilkia, ook een eiland in de Nijl. En het is niet eenmalig ingezonden, maar 150 maal. Op 12 november zal de landing plaatsvinden.

¶ Eindelijk het verhaal geschreven over mijn herinneringen aan mijn roeiclub van de middelbare school in de jaren zeventig.

Herinneringen aan LRV - Lyceum Roei Vereniging - Nederlands Lyceum, Den Haag

Een tweet gemaakt en ook gestuurd naar Hans-Maarten van den Brink, beter bekend als H.M. van den Brink, voormalige baas van de VPRO en nu directeur van het Mediafonds. Ik volg hem ook op Twitter. Maar hij heeft ook de mooie novelle Over het water geschreven en waarin roeien een hoofdrol speelt.

[ En op internet is er nooit eerder wat geschreven over LRV. Ik vond alleen een aantal foto's en een filmpje op Youtube. En een berichtje op de site van de Bond van Oud Lyceïsten met de mededeling dat vorig jaar -in 2013- LRV honderd jaar geleden is opgericht. ]

¶ Vijfentwintig jaar geleden had ik een idee voor een documentaire over drie bekende jongens, mannen van mijn generatie uit Wassenaar: Thom Hoffman, Boudewijn Büch en Theo van Gogh. Zinloos om nog wat mee te doen, want twee van de drie zijn dood.

¶ Tzoday radio, tzomorrow thze world!

Ludwig Frankenfurter

¶ Sinds een paar weken doe ik op Twitter mee met de tweede serie van moeilijke, cryptische quizvragen over geografische plaatsen in Nederland, de wekelijkse #geotweet. Het is een quiz van Lucas Bezembinder met accountnaam @verhaal140. Ik heb weliswaar alle keren het goede antwoord gevonden, dat gaat via direct-messaging, maar wel na de nodige hints. Dus zo eervol is mijn plek nu ook weer niet.

Geotweet, Ken je Kikkerlandje - Uitleg en klassement

¶ In het nieuws: Emoticon voor Angela Merkel met gevouwen handen:

(-_-)

-<>-

Ik dacht eerder aan deze:

(-_-)

O O

¶ Een vij onbekend, maar goed hitje van Herman Brood & His Wild Romance, Sleepin' bird. Hoogste notering nr. 27, 1988.

Sleepin' bird - Herman Brood & His Wild Romance - Clip - YouTube

Sleepin' bird - Herman Brood & His Wild Romance - Live - YouTube

¶ Freek de Jonge, was/is toch een grote humorheld van mij, en ik heb hem vele malen in het theater gezien. Freek twittert alleen als hij wat te promoten heeft, zoals nu met zijn nieuwe voorstelling. Gisteravond twitterde hij een grappige selfie en waar ik snel op reageerde. En zowaar een reactie terug. Toch even leuk. En dan denk ik aan lang geleden toen ik bij een show op de eerste rij zat. Op een gegeven moment gaat hij met microfoon het podium af en vraagt aan mij, Wat is je schoenmaat? Ik antwoord, Maat 46. En Freek, Als je de helft had gezegd, had ik je ook geloofd. Gelach uit de zaal, want de opmerking was een running gag.

¶ Al mijn hele leven ben ik gefascineerd door toeval en het toevallige, wat doorgaans nooit zo toevallig is. Op de site van de Volkskrant een aardig en helder interview met de Engelse statisticus David Hand.

Een zeker toeval - volkskrant.nl

¶ Recente site van oud-journalist en goed contact Martin Rep over onder meer zijn gereformeerde jeugd in Zaandam. Aanrader! www.martinrep.nl.

¶ Auf Wiener Schnitzel.

¶ Ja, de uitzending staat nu online en heb ik een update gemaakt op de pagina over mijn zuurkoolrecept a la Lies voor de wedstrijd Heel Holland Prakt van Mangiare! op Radio 1.

Update recept zuurkool a la Lies

Oktober 2014

¶ Vanavond werd dus mijn recept zuurkool a la Lies gekookt en besproken in Mangiare! op Radio 1. Was zeker aardig, maar het recept werd ook niet overdreven bejubeld. Toch had ik het conceptueel goed (en eerlijk) aangevat. Als het bij uitzending gemist staat, maak ik een update op mijn pagina met een paar linkjes. De finale is op 12 december in Studio Desmet.

¶ Toen ik een jaar of zes, zeven was ging ik een keer mee naar het volkstuintje van een stoer jongens-meisje van de laan, Qunera heette ze, en ze was een paar jaar ouder. De kleine tuin met een schuurtje stond in de buurt bij de Schenkweg. En nu zie ik het kleine slootje weer voor me en daar ligt een lange plank in, ik dacht een loopplank naar de overkant. Ik stapte op de plank, maar hij lag los in het water en ik viel helemaal in de vrij modderige sloot. Normaal ga je dan snel naar huis, maar kennelijk wilde ik mijn waterpartij verzwijgen en ben gebleven. Waarschijnlijk mijn kleren te drogen gelegd. Kom ik op het eind van de middag thuis, niets aan de hand. Maar later moet ik in bad en zit er kroos tussen mijn billen! Ik vertelde wat er gebeurd was en er werd hartelijk om gelachen, vooral om de ontknoping.

¶ Hallo, ween bloed op Halloween!

¶ Een reactie geschreven op de taalblog Ik zeg ook maar wat over mijn opvatting dat ik geen onderscheid meer maak tussen mannelijke en vrouwelijke woorden, maar alles verwijs met zijn. Ja, ik ben van een latere generatie.

Reactie Ik zeg ook maar wat - Haarziekte

¶ Leo woont nu in een bodempension.

Mijn inzending voor de wedstrijd Schrijf een verhaal in zes woorden. Schijnt een bekend genre te zijn. Inzenden kan tot 11 november op de website van Margot Vanderstraeten.

¶ Straks tussen 19.00 en 20.00 uur wordt mijn zuurkoolrecept besproken op Radio 1 in de rubriek Heel Holland Prakt van het programma Mangiare! Ben benieuwd. Later meer.

¶ De upload van het gesprek met Wim T. Schippers was niet echt noodzakelijk. Door een tip kwam ik er snel achter dat het ook op npo.geschiedenis staat. Weliswaar in kleiner beeldformaat, maar de kwaliteit is verder beter. Toch even aandacht op Twitter. Ik laat de video wel staan.

Verdomd interessant ... maar gaat u verder - Max Pam in gesprek met Wim T. Schippers - NOS 1994, 47 minuten - npo.geschiedenis

¶ Robbie van Leeuwen is vandaag 70 jaar geworden. Hij zou bezig zijn met zijn memoires. En mogelijk verschijnt er een boek over The Motions. Bron: Harry Knipschild. Tweet rondgestuurd en wordt opgepikt, toch een nieuwtje.

¶ Van een goed contact ontving ik een mp4 met een tv-programma uit 1994, met als titel, Verdomd interessant ... maar gaat u verder. Max Pam in gesprek met Wim T. Schippers naar aanleiding van de David Röell Prijs 1994, die Wim T. Schippers dat jaar geheel terecht ontving voor zijn hele oeuvre als universeel-conceptuele, a-dynamische kunstenaar. Met veel oude fragmenten. NOS 1994, 47 minuten.

En ik probeerde het eerst te uploaden naar YouTube, maar die blokkeerde wegens auteursrechten van de VPRO. Mogelijk vanwege een fragment met de blote borsten van Phil Bloom. Toen geprobeerd bij Vimeo en dat lijkt te lukken. Geen opzienbarende uitspraken en we horen, naast zijn toneelwerk, helaas niet veel meer van de meester, maar Wim T. Schippers blijft een grote held.

Verdomd interessant ... maar gaat u verder - Max Pam in gesprek met Wim T. Schippers - NOS 1994, 47 minuten - Vimeo

Zo'n vijftien jaar geleden heb ik acht uur(!) met Wim T. aan de bar gestaan van café Krom in de Utrechtsestraat in Amsterdam. Alles is aan bod gekomen en veel gelachen. Epische avond.

[ Onlangs overleed Henk Bom, de drijvende kracht achter het Wim T. Schippers Genootschap. ]

¶ Op het einde van de lagere school raakte ik bevriend met Henk Latour. Hij was een jaar ouder, zat niet bij mij op school, maar woonde op de hoek. We deelden interesses voor ruimtevaart, techniek en postzegels. Hij wilde astronoom worden. Ik kam wel bij hem thuis en we zijn een paar maal naar het Postmuseum geweest in de Zeestraat. Vond ik een geweldig museum. Je volgde het hele proces van de post met allerlei machines die je met een stuiver in werking kon zetten. Maar ook was er aandacht voor de techniek van radio en tv. En aan het einde van de collectie kwam je bij de postzegelverzameling. Ik verzamelde postzegels om het verzamelen zelf en ik denk ook vanwege de geldwaarde. Daarna eigenlijk nooit meer iets echt verzameld.

¶ Televisie kijk ik hoogst zelden en ik ben meer een radiokluisteraar.

¶ Nu in het nieuws: Frankrijk in de ban van clownterreur. Ook terreurclowns, crimiclowns en terrorclowns. Ik houd het op criminele clowneske clownerie.

¶ De archiefsite met al het werk van Het Werkteater (zonder h) is online gekomen. Al een en ander bekeken. Een mooi monument voor hun veelzijdige oeuvre. En wat zullen veel Nederlanders plezier hebben beleefd aan hun voorstellingen en films, humor met maatschappelijke thema's. Ik voel die invloed nog steeds.

Archief-website www.werkteater.nl

¶ De geur van boerenmetworst.

¶ Eindelijk nu eens mijn punt kunnen maken over het belang van een standaardtaal en een standaardspelling. In een reactie op een blog van taalkundige Marc van Oostendorp op Neder-L. Nu op een eigen paginaatje.

Uitspraak ebola en het Standaardnederlands

¶ 'Miljoeneninvestering voor Blendle'. Ik gebruik het al een tijdje en ben uitermate tevreden. Lees wel selectief actuele stukken en volg wat rubrieken en columnisten. En ik noem het gebruik al 'blendelen'.

¶ Eerder schreef ik,'Een koud glas bier' zou eigenlijk moeten zijn, 'een glas koud bier'. Door een tweet van Onze Taal weet ik nu via hun taaladvies dat het een hyppalage is. Nooit eerder van gehoord.

¶ Tweet gemaakt in verband met overlijden bassist-zanger Jack Bruce. Snel weer overgeschakeld naar Vrije Geluiden op Radio 6. Daar wel aandacht, kan door mij komen.

Bij @NPORadio2 weigeren ze vanavond iets van Jack Bruce of Cream te draaien, want te oud voor de luisteraars. Heet dat niet een gotspe?

En hier nog een opmerkelijke cover door Ella Fitzgerald van Sunshine of Your Love, mede geschreven door Jack Bruce. Live-clip.

Sunshine of Your Love - Ella Fitzgerald - Live - YouTube

¶ Kom er nu pas achter dat de magistrale roman Publieke Werken van Thomas Rosenboom wordt verfilmd. Er wordt nu gedraaid met in de hoofdrol Gijs Scholten van Aschat. Ik vraag me wel af of het minutieuze en archaïsche rijke en literaire proza van Roosenboom vertaald kan worden naar het witte doek.

Boek Publieke Werken 'moest' verfilmd worden - September 2014 - nu.nl

¶ Klisjee: Hoe leuk is dat.

¶ Lijstje gemaakt met de concerten en voorstellingen die ik heb gezien en bezocht. Niet compleet en nog met wat extra's. Volstrekt zinloos verder, maar even leuk om te doen.

Lijstje concerten en optredens

¶ 'Je kinderen zijn je allesje.'

¶ Jarenlang heb ik God only knows van The Beach Boys het beste popliedje gevonden. Maar ik heb het later te veel doodgedraaid en doe niet meer aan top-lijstjes: Ik heb niet meer een beste nummer.

Nu is er een cover en clip van het nummer gemaakt ter promotie van BBC Music, met een rij aan artiesten die heel kort een zinnetje meezingen. Net gezien en toch erg aardig en mooi. Het origineel vind ik beter, maar dealsniettemin.

God only knows - BBC Orchestra, diverse artiesten - YouTube

En hier de lijst met wie er te horen en te zien zijn. Veel namen zeggen me niets.

Dave Grohl / Alison Balsom / Lorde / Pharrell Williams / Zane Lowe / Sam Smith / Paloma Faith / Eliza Carthy / Nicola Benedetti / Chris Martin / Jaz Dhami / Martin James Bartlett / Danielle de Niese / Stevie Wonder / Florence Welch / Lauren Laverne / Brian Wilson / Jake Bugg / Katie Derham / Gareth Malone / Kylie Minogue / Chrissie Hynde / One Direction / Emeli Sandé / Elton John / Baaba Maal / Ethan Johns / Jools Holland / Jamie Cullum / Brian May / Tees Valley Youth Choir / BBC Concert Orchestra

¶ De inzendtermijn van de ESA-prijsvraag is gesloten en noem ik nu hier mijn inzending voor mijn gekozen naam voor de landingsplaats van komeetlander Philae die in november zal landen op komeet 67P/C-G.

Philae bevindt zich in de ruimtesonde Rosetta. Rosetta is afgeleid van de Egyptische steen van Rosetta en Philae is de naam van een eiland in de Nijl. Met wat Googlewerk kwam ik erachter dat er nog een tweede eiland in de Nijl ligt en dat heet Elephantine, een plaatsnaam uit de Egyptische mythologie. Die naam heb ik ingezonden.

Ik denk dat ik niet de enige ben met deze inzending, maar als hij gekozen wordt, dan wordt het de officiële naam van de landingsplek.

¶ Marnix Rueb overleden, maar Haagse Harry zal altijd voortleven.

Hij begon zijn fantastische strip in het Haagse uitgaansblad Doen, waar ik ook aan verbonden was. Ik heb hem wel geregeld gezien, kende zijn broer wel goed, maar pas zo'n tien jaar geleden sprak ik hem pas uitgebreid bij een signeersessie in stripwinkel Nou moe in Amsterdam Oost. Hij tekende toen voor mijn zoon op een geel Post-it-papiertje de kop van Haagse Harry met daarboven de tekst, De mazzel Mêês!

¶ Wilfried wil patat.

¶ Op een van mijn eerste vakanties als jong kind met mijn ouders waren we in Ouddorp. Daar ben ik op een gegeven moment in een lege kippenslachterij geweest. Ik herinner me nog goed een grote installatie en bak voor het doodbloeden van de kippen. Er waren geen kippen, maar nog wel het stroperige dieprode bloed in de bak. Gruwelijk en indrukwekkend. Mijn vader had vroeger kippen gehouden. Ik was gek op kip eten en kluiven. Kip ik heb je.

¶ In het laatste jaar van mijn middelbare school had ik wel contact met Wim (van Willem), was een op en top soulkikker: broeken met wijde pijpen, soulschoenen of puntlaarsjes en overhemden met lange en brede puntboorden. Hij droeg ook wel een grote witte jas van een schapenvacht die lang haar had gehad, hij verzoop er helemaal in. Wim had een soort van wilde blonde kuif op zijn hoofd en een snor. Rustige jongen verder, maar op een gegeven moment vertelde hij dat hij als gigolo bijverdiende. Dan ging hij naar bepaalde zaken waar hij door oude, willige vrouwe werd opgepikt, voor geld. Een zo'n zaak zou ook Indisch restaurant Garoeda zijn in de binnenstad, dat was overdag een soort van koffie-etablisement. Als een vrouw een lepeltje liet staan in haar kopje koffie, dan wilde ze en kon je contact leggen. Het klonk allemaal spannend en aantrekkelijk, maar nooit helemaal geloofd of het ook echt waar was.

¶ Vandaag was de uitslag van de prijsvraag voor het bedenken van de beste taalregel van 2014. Er is geen winnaar aangewezen. Mijn inzending viel al enigszins buiten de boot doordat het niet geheel voldeed aan de opdracht en bovendien was het met een knipoog. Toch een paginaatje gemaakt met mijn inzending.

Prijsvraag en uitslag Beste Taalregel 2014 - Neder-L

¶ IM Seth Gaaikema. Als kind vond ik hem wel aardig, maar al snel te oubollig. Ik heb hem twee maal zien optreden. Op een congres van D66 en bij een tv-opname in de Ridderzaal met humoristische interviews met onder meer Joop den Uyl. De andere domineeszoon Freek de Jonge zei ooit in een show over Seth Gaaikema, Seth Gaaikema komt zeker in de hemel en dat maakt de hemel er bepaald niet aantrekkelijker op.

¶ Conceptueel paginaatje gemaakt over Taalinvloeden en Duitser-moppen. Theodor Holman heeft geretweet.

¶ Op mijn pagina met zogenaamde bommelwoorden (homogrammen) de afgelopen tijd wat aardige inzendingen toegevoegd bij de bommelwoorden Extra's.

¶ Nu doe ik graag mee met spelletjes, vooral als ze moeilijk zijn, of omdat een prijs aantrekkelijk is. Het VPRO radio-programma en audio-platform op internet Woord stelde de vraag hoe je het liefst een kroket eet. Er waren twee boeken van Het volkomen krokettenboek van Johannes van Dam te vergeven, en dan doe ik mee. Ik twitterde '@woordnl Ik eet het liefst een broodje kroket (garnalen of kalfs) op een wit puntje met roomboter en een likje mayo. Met een glas koude melk.'. Uiteindelijk werd er geloot en zie hieronder wie er gewonnen hebben.

¶ Als kind ben ik een paar keer op de Pier in Schevevingen geweest en ik herinner me de attractie met een karretje door een overdekte kermisattractie, de wereld van 20.000 mijlen onder zee van Jules Verne. Was niet spectaculair.

Ik heb de Pier altijd wat armoedig gevonden, maar in de eerste jaren dat Van der Valk er zat na 1991, ben ik er weer heengegaan. En dan ging ik voor een biertje naar het restaurant op het uiteinde van de Pier. Buiten het seizoen was er vrijwel niemand. Uitkijken over de zee, het strand en de boulevard. Genieten.

¶ Toen ik jong was een maal geweest naar het planetarium bovenop het gebouw van de Haagsche Courant aan de Grote Markt, een initiatief van Albert Sijthoff, begin jaren dertig. Was feeëriek. Brandde in de jaren zeventig af en daardoor kwam er later het Omniversum.

Het planetarium van Artis heb ik vele malen bezocht. Govert Schilling als presentator. Maar er verrijst bij aanvang van een voorstelling niet meer een grote bol met Zeiss-lenzen uit de diepte, maar is nu met computergestuurde projecties.

Ook het prachtige planetarium van Eisse Eisinga gezien in Franeker.

Sterrenkunde en het universum hebben me altijd geboeid. Als tiener heb ik nog een aardige sterrekijker gehad. Alleen voor waarnemingen en zonder de wiskunde. Fascinerend.

¶ In mijn tienertijd in de Roelofsstraat woonden we tegenover het acteursechtpaar Bas te Batenburg en Camille de Vries. Mijn zus en ik kenden hun twee tienerzonen, Roeland en Allerd (Van Basten Batenburg). Mijn zus is nog even met Roeland gegaan waardoor ze Ko van Dijk heeft ontmoet, een goede vriend van Bas ten Batenburg. Ik heb Bas en Ko nog een keer samen zien spelen in het stuk Eindspel van Samuel Becket in het HOT-Theater. Ko van Dijk kwam Bas regelmatig in de straat ophalen met een toeterende auto. Hij liep toen al ongelukkig en had een jong kind bij zijn laatste vrouw. Heb ze wel een keer gezien. Pas heel veel later kwam ik erachter dat Ko van Dijk ook de stiefvader was geweest van actrice (en zangeres) Linda van Dijck. Met Allerd heb ik nog eens een draad over de straat heen tussen onze kamers gespannen met een babyfoon eraan. Was leuk om te doen, maar we waren toch ook weer snel uitgekletst. Roeland werd fotograaf en daarna schipper op de binnenvaart, Allerd grafisch vormgever. Twee aardige broers.

¶ In de jaren tachtig kwam New Age op, en nu heet van alles 'spiritueel'. In de jaren zeventig had je dat ook al en was er belangstelling voor parapsychologie. Praten met overledenen, een vrouw die composities van Mozart gedicteerd doorkreeg uit het hiernamaals, aura's, UFO's en waren de goden kosmonauten? Ik was jong en heb er oppervlakkig wel kennis van genomen, maar steeds met de conclusie dat er allemaal geen bewijzen voor zijn. Verdiept in hypnose en in mijn dromen. Tarotkaarten en het Tibetaans dodenboek. De tijdschriften Bres en Prana van uitgeverij Ankh Hermes. Uiteindelijk alleen maar scepsis en resolute afwijzing, maar wel belangstelling gehouden voor andere (primitieve) culturen en religies.

Ik las wel met veel plezier de pockets uit de Fantasy en Horror-reeks van Bruna. Lovecraft, Matheson, Chulhu. Maar ik hield weer niet van science fiction.

¶ Breaking News: Bericht ontvangen van Mangiare! en mijn recept Zuurkool a la Lies is uitgekozen voor de live-finale op 12 december in Studio Desmet op Radio 1, tussen 19.00 en 20.00 uur. Met publiek erbij en het is de bedoeling dat je het gerecht thuis maakt en meeneemt, en het vervolgens voor de jury wordt opgewarmd om te proeven en te beoordelen. Nadere details volgen later. Voor de komende uitzending op vrijdagaovnd 31 oktober (tussen 19.00 en 20.00 uur, Radio 1), wordt het recept al gemaakt door een culiniste van het programma en uitvoerig besproken. Presentatie Petra Possel. Ik ben benieuwd!

¶ Vandaag kwam mijn tweede stuk voor Haagspraak online. Over mijn herinneringen aan de Haagse buurtbiscoop Du Midi. Ik heb daar ook nog een tijdje part-time gewerkt. Met dank aan Haagspraker Ed Gool.

Haagspraak #2 - Du Midi

¶ Mijn ingestuurde recept van 'Zuurkool a la Lies' naar Mangiare! op Radio 1 is vooralsnog genegeerd, en dus zet ik het nu zelf online. Voor het vermaak had ik bewust de vorm van het e-mail-recept aangepast. Ik blijf een mannenkoker.

Recept Zuurkool a la Lies

¶ ISIS is IS.

¶ Getwijfeld, maar ik heb mijn mening over Zwarte Piet op een pagina gezet. Het is van vorig jaar, met een staartje naar nu. Met een ingezonden brief van vorig jaar naar Het Parool en de burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan en mijn antwoorden in een lang e-mail-interview naar een promovenda bij het Meertens Instituut. Voor wie de discussie nog niet beu is. Ik ben voor de Kleuren Piet!

Voor de Kleuren Piet! - Zwarte Pieten-discussie 2013/2014

¶ Na al die jaren dan nu voor het eerst een reactie, via Twitter, op mijn video en reportage van het concert van de Black Crowes 1993. Paradiso.

¶ Video gezien over De taal van Den Haag op YouTube. Van de voormalige, Haagse, lokale tv-zender Lokatel uit 1991, 20 minuten. Veel aandacht voor plat Haags en met Dolf Brouwers (Sjef van Oekel), die altijd wat kuntsmatig beschaafd sprak, maar toch gewoon ook een Hagenees was. Aanrader, ook als tijdsbeeld. Tip via Marco Raaphorst.

De Taal van Den Haag - Lokatel tv 1991 - YouTube

¶ Ingezonden voor een ludieke prijsvraag van Neder-L voor het bedenken van een nieuwe taalregel. Ik heb ingezonden met een knipoog en een voorstel gedaan voor het wijzigen van de regels omtrent die en dat als betrekkelijke voornaamwoorden. Mijn inzending kun je hier onderaan bij de prijsvraag bij de reacties lezen.

¶ Nieuwe updates onderaan mijn pagina over 3D. Weer een ontmaskering van een Japans 3D-hologram: 3D.

¶ Op de Juliana van Stolberglaan waar ik als kind woonde, werd eind jaren zestig voor het eerst in Nederland met groot nieuws bekend gemaakt dat vlak bij mij een oude vrouw wel maanden dood in haar huis had gelegen. Veel ophef in de media dat zoiets kon. Ik kan me nog herinneren dat mannen in foliepakken het lichaam uit het huis haalden.

¶ Twee nachtelijke tweets verstuurd terwijl iedereen slaapt.

@dehaagsebom ken ik van vroegâh. RT @RoelWijnants Nachtburgemeester 070 na hersen-infarct aan de beterende hand http://haagspraak.nl/2014/10/12/rene-bom-aan-de-beterende-hand

__

En ik luister nu naar de jazzplaten van @wilfrieddejong via radiogemist @NPORadio6. Za&Zo van 00.00 uur tot 1.00 uur. www.radio6.nl/programma/2489/vrije-geluiden-wilfried-de-jong/uitzending/268888

(Is toch niet live, maar eerder opgenomen.)

¶ Een paar jaar geleden heb ik af en toe bijgedragen aan de blog Hofstijl, maar twee jaar geleden hield de blog op te bestaan. Daarna kwam de groepsblog Haagspraak. En sinds vandaag wil ik daar aan gaan bijdragen met Haagse herinneringen. Mijn nickname is weer MobyDirk, maar ik ben verder gelijk te vinden. Mijn eerste stukje gaat over het oudste Indonesische restaurant van Den Haag dat nu in problemen verkeert.

Haagspraak #1 - Tampat Senang

¶ Who You gonna call?

Clip - YouTube

¶ Een familie in de Roelofstraat, beneden bij ons aan de overkant: Kasje, Michiel, Margreet en Enna Peters. Boven hun woonde de jonge leraar Nederlands Jelle Pijpers, had een piano in huis. Verderop woonde de familie Rosenberg met twee zonen. De oudste, Herman, werd later hoofdredacteur van de Haagse weekkrant Den Haag Centraal. Herinnner me nog de familie Voorzaat met een zoon en een dochter, de dochter heette Mariëlla, was al oud, maar speelde nog graag op straat, was denk ik van de damesliefde. De familie Borchels, Vincent Bik van mijn leeftijd met zijn oudere broer en zus. Zijn zus verongelukte met de motor. Acteursechtpaar Bas ten Batenburg en Camille de Vries, zonen Roeland en Allard. Een familie met een zoon, de vader was een actieve Esperantist. De schrijver A. Alberts met zijn vrouw. De man met als bijnaam Malle Pietje die vanuit zijn garage allerlei spullen verkocht, hij was nog niet zo oud en droeg vaak een hoge hoed. De zusjes Mandy en Mirjam en nog een jongere, de dames Riezebos, moeder en dochter, beiden op leeftijd. Het oudere echtpaar naast ons, Van Deursen, die loerden altijd achter de gordijnen, aan de overkant een familie Smeets en nog een boel lui daar in het Benoordenhout.

Nog over die oudere broer van Vincent Bik, dat was een creatieve techneut en motormuis. Hij had een soort kleine metalen, eletronisch pianootje gebouwd, die paste in je hand, erg leuk en moest je met een metalen pen bespelen. Hij had een vierkant muurbord gemaakt met tientallen lampjes erop en waarmee hij patronen kon maken met de aan- en uitfunctie via een schakelkastje. Het mooiste waren zijn animaties die hij maakte met een 8-mm-filmcamera met stop-motion en tekeningen. Zoiets wilde ik ook heel graag. Een keer met hem mee geweest naar de bosvijver bij het Haagse bos en liet hij een zelfgemaakt oorlogsschip van schuimplastic te water en liet die ontploffen en afbranden terwijl hij er met zijn 8-mm-camera opnames van maakte. Dat was nog eens gaaf, zoals je dat toen noemde, onwijs gaaf!

¶ Ooit wat onderzoek gedaan naar de film Obsessions uit 1969 van Pim de la Parra en Wim Verstappen. Was opmerkelijk door de muziek van Bernard Hermann en met scriptadviezen van een jonge Martin Scorcese die toen in Amsterdam was. Ik ben rond 1990 naar het Filmmuseum gegaan en heb de film grotendeels op video gezien. In Nederland heette hij ook wel Het gat in de muur. Maar helaas heel slecht en geen cultfilm. Ook het script in handen gehad en de aantekeningen van Scorcese gezien in de zijlijn. Zou toch een leuk projectje zijn als iemand hier nog eens wat mee doet. Al was het alleen maar vanwege de muziek.

¶ Rond 1990 voor de uitgeverij naar Parijs geweest, was aardig. Met de trein en op de terugweg in de bijkans ooit de grootste storm na 1953 terechtgekomen. Uiteindelijk strannde ik met de trein in Culemborg en zou ik in een sporthal moeten overnachten. Toch 's nachts met twee liften over Utrecht thuis gekomen. Goddank wel, als een duif toch weer op het nest teruggekeerd, zoals altijd gebeurde.

¶ Op de middelbare school las ik voor mijn lijst Van den vos Reynaerde, aardig verhaal. Ik wist toen nog niet dat ik twintig jaar later met een glimlach zou bedenden dat mijn leven ondertussen veel overeenkomsten met Reynaert had. Mijn leven als een losbol met streken.

¶ In 1993 maakte ik in mijn eentje een video-bootleg van een concert van de Amerikaanse rockgroep The Black Crowes in Paradiso. Geen hele grote fan van de band, maar ik wilde vooraf ook een reportage maken van fans die nog een kaartje wilden bemachtigen. De eerste twintig minuten met ongedwongen portretjes zijn daardoor bijzonder geslaagd. Ook met aankomst van de band met de tourbus bij de poptempel. De video staat op YouTube (meer dan 5.000 views inmiddels) en ik heb een pagina geschreven over de making-of.

Reportage + Black Crowes Live 7 Juli 1993 Paradiso Amsterdam - Met toelichting

¶ In het Taalbericht van de Taalunie deze maand een aardige opgave om met vijf, opgegeven nieuwe woorden (neologismen) een zin te maken. Ik heb het ook geprobeerd en ben voor een zo kort mogelijke zin gegaan. Zie onderdaan bij de reacties.

Hebt u deze nieuwe woorden al gebruikt? - Taalbericht

Wie niet clickt, hier mijn -ietwat aangepaste- inzending:

Door de generatieverzuiling doen ouderen bij een opstopping met de trein zich gretig te goed aan gratis broodjes warme boycotgroente, terwijl de antibladerlaser en de robotvalk hun werk doen op kalifaatvrije benzine om verdere vertraging op het spoor te voorkomen.

¶ Nog een keer als tiener op bezoek geweest bij actrice Mieke Verstraete, woonde in de buurt en was de moeder van Coen Flink. Vanwege de contacten met Basten Batenburg. Herinner me een wand vol met grote handtekeningen van bekende acteurs bij haar in de gang. En terwijl ik dit typte, overleed een paar uur later haar neef Guus Verstraete jr ...

¶ Mijn hele leven heb ik lijstjes gemaakt, en dan ook top-lijstje met de top-3 van bijvoorbeeld beste films, mooiste vrouwen of beste songs van The Beatles. Ook onlangs nog mijn voorkeur opgeschreven van lekkerste broodjes. Maar ik doe het niet meer en ben er klaar mee. Ik kan en wil niet meer aanwijzen wat ik van iets het beste vind, het zijn te veel momentopnames en een voorkeur hangt van te veel factoren af. Voortschrijdend inzicht en ik pas.

¶ Een mens vraagt zich weleens wat af. Zo dacht ik onlangs, Wat verbruikt meer energie, een leeg, of een vol vriesvak? Op internet vind ik tegenstrijdige antwoorden. De vraag op Twitter uitgezet.

¶ Na een eboloageval is er nu ook een eboladode.

(@ Spelen met Taal - medeklinker / klinker)

Update: ebolamedici.

En op Twitter las ik dat het woord 'ebolahond', van de ingeslapen hond in het nieuws, ook een mooi Haags scheldwoord zou zijn. ;-)

¶ Vandaag nationale #krokettendag, op de geboortedag van Johannes van Dam, die vandaag -9 oktober- 68 jaar zou zijn geworden. Eerder schreef ik eens op Hofstijl over mijn Scheveningse garnalenkroket.

En nu te koop, postuum voltooid, Het volkomen krokettenboek van Johannes van Dam.

Via parool.nl kun je een deel van de twaalf-delige radio-interview-serie van Tony van Verre met Johannes van Dam beluisteren, Vara 1991. Komt uit het archief van het NPO-audio-platform:

woord.nl

Pagina Tony van Verre en Johannes van Dam - parool.nl

Ik heb nog niet geluisterd, komt nog wel.

¶ Vooral een voetbal-klisjee: Het lek is boven.

¶ Merknamen die soortnamen worden schrijf je met een kleine letter, zoals pamper voor luier en luxaflex. Maar toch ben ik het er niet mee eens dat spelletjes als scrabble en monopoly niet met een kapitaal worden geschreven. Onze Taal noemt het grensgevallen.

¶ En sinterklaasavond en sinterklaasfeest moet je ook met een kleine letter schrijven, maar ook dat vind ik onterecht. Er is maar een Sinterklaasavond waarop het Sinterklaasfeest wordt gevierd.

¶ Eetvermaak op NPO Radio:

- i - Met veel plezier luister ik naar Winfrieds Woonkamer op Radio 6, drie uur tussen 19.00 en 22.00 uur, van maandag tot en met donderdag. In het eerste uur is sinds april een kok/kokkin of foodie met een recept in de studio. Heel aardig en amusant om de eet- en kooktrends te volgen. Maar het gaat stoppen omdat ze van de brandweer in de studio niet echt mogen koken. Ze hebben alleen een magnetron om op te warmen. Ik stuurde ook wel korte recensies over de kookgast en het recept naar het programma. Jammer dat het ophoudt.

- ii - Maar niet getreurd, want op Radio 1 is tweewekelijks op de vrijdagavond tussen 19.00 en 20.00 uur het culinaire programma Mangiare!, gepresenteerd door Petra Possel. Nu loopt daar al een tijdje een wedstrijd met als titel Heel Holland Prakt. Ik heb onlangs ingezonden met een recept, Zuurkool ala Lies. Afwachten of ze er wat mee doen. In ieder geval zal ik het recept binnenkort online zetten.

- iii - En dan is Rob Stenders op 3FM ook aan het koken geslagen in de studio met twee kookplaten tijdens Stenders Late Vermaak op de vrijdagavond. Hij kan niet koken en maakt simpele dingen.

- iiii - Hoe dan ook koken en eten hangen al tijden in de lucht en ook op de radio. En koken doe je met Gevoel, Aandacht, Geduld en Doorzettingsvermogen. Gee-Aa-Gee-Dee (GAGD).

- iiiii - Midas Dekker beweert dat alle actuele aandacht voor eten komt omdat de sexuele revolutie is voltooid. Lekker eten is de nieuwe sex. Oud nieuws.

¶ Eeuwig tv-klisjee: Wat een vakvrouw!

¶ Schitterend uurtje Radio 6 met jazzgeschiedenis. Frank Jochemsen in gesprek met Bert Vuijsje over een door Lou van Rees opgenomen nachtconcert van Thelonious Monk in 1961, in het Concertgebouw. Nu op cd. Maar alleen op de radio ook het voorprogramma met onder meer het kwartet van Pim Jacobs (Wim Overgauw op elektrische gitaar). Boe-geroep vanuit de zaal voor Pim Jacobs bij de aankondiging door Lou van Rees, maar toch applaus bij de solo's bij Whisper Not. Aanrader om allemaal te beluisteren. Scrol door naar het tweede uuur.

Radio 6 - Vrije Geluiden - Zondag 5 oktober - 21.00 / 22.00 - Monk

¶ Als tiener heb ik me als verwoed lezer van fantasy-lectuur (Lovecraft) kort bezig gehouden met een eigen bedacht land en verzonnen taal. Niet lang daarna kreeg door het tv-programma Showroom het imaginaire Spokanië en het Spokaans landelijke bekendheid. Nu een kort artikeltje op nrc.nl over 'conlangs', constructed languages op tv en in de film.

Qapla’: waarom het zo belangrijk is om Dothraki of Klingon te spreken - nrc.nl

¶ Drie tweets na elkaar verstuurd:

- Rockopera over Cornelis de Witt in Den Haag in première. Een positieve recensie op:

Rockopera De Witt of Oranje - Theater Aan het Spui - maxazine.nl

- Je kan ook lid worden van De vrienden van De Witt:

Vereniging vrienden van De Witt

- Twintig jaar geleden maakte ik als een home-video, een docu-drama over de moord op Johan De Witt, niet afgemaakt. De Steen - YouTube, Den Haag 1995, ruwe versie, 40 min.

Embedded video met toelichting De Steen

Bekijk eerst de video en dan kun je daarna de toelichting en making-of lezen.

De storing aan het begin hoort erbij. ;-)

¶ Klisjee: De afstand Den Haag, Delft? Dat is drie keer vallen.

¶ Koffie is een goddelijke warme drank. Ik ben het vanaf de middelbare school gaan drinken. Filterkoffie en later de heerlijke cappuccino en heel af en toe een espresso. Er hoeft voor mij geen melk in de filterkoffie, maar wel een toontje suiker, hoeft niet altijd. Jaren aan het koffie-infuus gelegen en nu heel matig met twee kopjes per dag. Voor de smaak, de concentratie en de cafeïne.

En voor ik begon met koffiedrinken, maalden mijn ouders vroeger ook wel zelf de koffiebonen in een kleine, elektrische koffiemolen. Dat was toen heel normaal en het maakt de koffie natuurlijk verser en lekkerder. En nu is vers malen thuis weer hip.

¶ Rond 1990 probeerde de Haagse cross-overband Burma Shave door te breken met de single en clip Hippies. Geen doorbraak in Nederland, wel succes in Frankrijk. Goeie band, puik nummer en fraaie videoclip.

Burma Shave - Hippies - YouTube

Muziekencyclopedie - Burma Shave

¶ Jiskefet heb ik destijds nauwelijks gezien, geen tv, geen tijd. Laatste siezoenen wel wat van meegekregen. De Lullo's vond ik fantastisch, maar veel andere onzin vaak te absurdistisch. Toch een keer naar een tv-opname van ze geweest in een studio naast Artis. Veel publiek en ik zat vlak naast Barry Hay. Die sprak ik nog na afloop. Hij was blij dat hij uit Den Haag weg was, Den Haag? Een slaapstad!

De laatste jaren heb ik wel een en ander van Jiskefet gezien op YouTube. Mwah. Kwam wel onderstaande mop tegen die ik nu in eigen woorden navertel.

Een man gaat met 35 euro naar de hoeren en kiest een
hoer uit. Maar de temeijer vraagt 50 euro en niets minder.
Geen deal. Maar zegt ze, Ik ken een hoer die het wel
voor 35 euro doet, hier is haar adres, en voor dat geld
krijg je er ook nog wat bij te drinken.

De man gaat naar die hoer toe en alles in kannen in
kruiken, en zegt die hoer, 35 euro, maar ik heb wel
een probleempje, ik heb geen clitoris.

Oh, zegt de man, doe dan maar een Jägermeister.

¶ Sprezzatura. Pas een jaar of tien geleden hoorde ik dit Italiaanse woord voor het eerst. Het is een woord uit de renaissance en betekent zoiets als 'gestudeerde nonchalance'. Iemand doet het voorkomen dat alles hem makkelijk af gaat, maar het is gespeelde veelzijdigheid, hij schudt alles uit zijn mouw, maar heeft daar veel voor moeten doen. Een levenshouding die mij vroeger wel aansprak, met terugwerkende kracht, maar de sprezzatura is inmiddels verdwenen. Het staat niet in de Nederlandse woordenboeken, maar meer over het woord is de te lezen op een Engelse pagina van Wikipedia. Een woord om te onthouden.

¶ In de buurt waar ik als tiener een aantal jaren heb gewoond, heeft een felle brand gewoed in een ijzerhandel. Dat was aanleiding voor een wat losse opsomming met een aantal details van de winkels die ik me nog kan herinneren. Met een onverwachte en snelle reactie.

De Van Hoytemastraat - Benoordenhout - Den Haag

¶ Bij mij is er een lichtje gaan rinkelen en een belletje gaan branden.

¶ In Artis is een microbenmuseum geopend, Micropia. Een samentrekking van microbe en utopia en wordt een porte-manteauwoord genoemd, net als infotainment een soort contaminatie is van informatie en entertainment. Meer uitleg en over de herkomst op een pagina van dbnl.nl. Het woord is gemunt door Lewis Caroll die het woord 'portmanteau' gebruikte omdat het in het Engels een soort leren koffer is die aan twee kanten open gaat.

Porte-manteauwoord - dbnl.nl

Nog meer info en voorbeelden op:

Wikipedia - porte-manteauwoord

Het woord Wikipedia zelf is ook een zo anders genoemd 'kofferwoord' (of hypogram, Battus?) , een samenvoeging van wiki en encyclopedia.

[ In het Engels betekent een 'portmanteau' een koffer, maar in het Frans en Nederlands een staande kapstok, letterlijk vertaald 'dragen van jassen'. Komt oorspronkelijk uit het Frans voor een officier die de mantel meedroeg van hooggeplaatsten, later ook voor het meedragen van de eigen bezittingen, een verwijzing naar het Engelse koffer. En het Frans heeft dan weer het Engelse 'portmanteau word' vertaald naar een 'mot-valise' voor het taalfenomeen ...

Aangezien een portmanteau dus een koffer is en een porte-manteau een kapstok, vind ik dat het Engelse woord niet vertaald moet worden. De Wikipedia en het artikel op dbnl.nl doen dat wel. Ook ontbreekt op de wikipagina, en op de dbnl.nl, waarom het naar een koffer verwijst met twee delen. Ik ga het niet verbeteren. Met dank aan deze blogpost van De Taalpassie van Milfje, met ook reacties van mij. ]

¶ Las een stuk uit de jaren vijftig. Onder meer over de honingblonde stem van Doris Day. Honingblond. Mooi woord.

September 2014

¶ Het voormalige theatergezelschap Het Werkteater (zonder h) gaat zijn hele oeuvre online zetten. Fantastische spelers zoals, Joop Admiraal, Cas Enklaar, Peter Faber, René Groothof, Marja Kok, Gerard Thoolen, Helmert Woudenberg, Olga Zuiderhoek en Shireen Strooker. In de jaren zeventig heb ik grandioos theater gezien in een grote tent op het Malieveld: Een Zwoele Zomeravond. En nog meer, ook op tv en film.

En nu ook berichten over een documentaire van Marja Kok over en met Shireen Strooker(79) die alzheimer heeft. Een interview met Marja Kok in De Gelderlander:

Shireen Strooker is allesbehalve zielig - De Gelderlander

¶ In mijn tienertijd woonde ik in de Roelofsstraat in het Haagse Benoordenhout. Tegenover ons woonde de acteur Bas ten Batenburg van de Haagse Comedie. Hij werd vaak opgehaald met de auto door zijn acteursvriend Ko van Dijk. Mijn zus is nog een tijdje gegaan met de oudste zoon van Bas ten Batenburg. Twee zonen, Roeland en Allard, kende ze goed. Met Allard heb ik nog eens een elektriciteitsdraadje gespannen tussen onze kamers over de straat heen en konden we via een babyfoon praten. Maar toen nog weinig te zeggen.

De pornografische en vervolgde schrijver uit de jaren vijftig Han B. Aalberse woonde ook in de straat. Hij werd bekend en berucht met de roman Bob en Daphne. Zijn achternaam was een pseudoniem en was bedoeld om vooraan in het telefoonboek te staan met Aal... Zijn dochter had voor wij er kwamen te wonen in ons huis op een bovenkamer gewoond. Keurige man verder.

Een beetje verder naar rechts woonde Annet Riezebos (met haar oude moeder). Zij was de manager van Paul van Vliet en zakelijk leidster van theater Pepijn. Paul van Vliet zag ik wel eens in de zomer de straat inrijden in een open sportwagen. Zijn ouders woonden in het andere deel van de Roelofsstraat.

En in dat deel woonde toen, of vlak daarvoor, de comédienne Trudy Labij op kamers. Ik heb haar nooit gezien, maar kende haar van de tv-serie Joop ter Heul en wat andere rollen.

In de straat stond weleens de vrachtwagen van de Golden Earring geparkeerd. Een roady/chauffeur woonde om de hoek.

Denk nu ook aan de familie Plantinga, met twee zonen rond mijn leeftijd, heette een niet Marcel? Ze hadden een oudere zus, Joke, een stoot van een hippe jonge vrouw.

¶ Je zou tv-programma's en filmjes van YouTube ook kunnen aanbieden als podcast, zonder beeld, alleen het geluid. Zomergasten bijvoorbeeld.

¶ Paul Verhoeven is een held voor mij, maar Zwartboek vond ik heel slecht. Zag zojuist een korte, hilarische bespreking van de film door Alex van Warmerdam.

Alex van Warmerdam over Zwartboek - YouTube

¶ Tijdens de lagere school had ik twee ribcord-pakjes van Wrangler. Een bruin corduroy-jasje en broek en een paars pakje. Dat was toen blits. Met smalle pijpen. Op de middelbare school werd het een spijkerbroek met een overhemd met button-down. Ook merktruien al dan niet met een v-hals. Met gesloten hals deed je de boorden in je trui. Een kakker-look. Later heb ik dat allemaal losgelaten en ben me vrijer gaan kleden, maar zonder veel aandacht. Uiteindelijk zwoer ik bij een spijkerpak en een T-shirt.

¶ Als kind kon ik genieten van een boterham met roomboter en suiker, of van een boterham die mijn moeder door de warme jus haalde uit de braadpan. Later nooit meer eens herhaald.

¶ Veel families hebben zo hun eigen woorden en uitdrukkingen. Wij hadden die ook wel en de meest opvallende woorden kwamen uit de mond van een tante die een mogooltje was. Kreedtje turen was een kleedje borduren en een onderbroek noemden we een onderproet. En zo waren er meer. Zelf noemde ze mij als kind fekkie als ze ventje bedoelde. Het was een lieve tante.

¶ Interessante en verrassende levensschets van Louis Prima in een artikel van mijn goede contact Harry Knipschild. Wist je dat Buona Sera nooit een hit was in de Verenigde Staten, maar wel in Nederland? En hij is ook de componist van Sing Sing Sing, dat vooral bekend werd in een jungle-uitvoering door de bigband van Benny Goodman. Over de evolutie van amusementsmuziek van al voor de oorlog, die later uitmondde in de popmuziek, geworteld in de jazz en New Orleans. Van klarinet naar saxofoon en daarna de elektrische gitaar. Houd zijn site in de gaten.

Harry Knipschild: Louis Prima, de zanger van Buona Sera.

En ja, aan Buona Sera bewaar ik nog mooie Haagse herinneringen van dansfeestjes. En ook nu is Louis Prima nog steeds meer dan prima. Buona sera señorita kiss me tonight ... Op tenorsax Sam Butero.

¶ 'Ik heb trek in een schaap!' Een hongerige Tedje van Es.

¶ Meisjes.

(mooiste woord)

Twee meisjes - Raymond van het Groenewoud - Fotoclip - YouTube

Meisjes - Raymond van het Groenewoud - Fotoclip - YouTube

¶ Paar keer kerstdiner gegeten bij de moeder van de stiefmoeder van mijn ex. En iedere keer bracht iemand het voorgerecht mee van ijskoude slappe Noorse garnalen en grapfruit. Jakkes, wat was dan niet lekker!

¶ Begin jaren zeventig met mijn tante en zus vakantie doorgebracht op Mallorca. Voor de kust lag het enorme Amerkaanse vliegdekschip John F. Kennedy. Met een marine-bootje naar toe gevaren en het schip bezocht. Indrukwekkend.

¶ Een isogram is een woord waar iedere letter evenveel voorkomt, zoals in Latijnhouwers, dood, of vanitasstilleven. Bedacht ooit millenniumteut, nu ertsrest en sterertsrest. De lettergrepen zijn anagrammen.

¶ Op mijn allereerste webpagina, bij De Digitale Stad, had ik later ook een pagina die FROG heette. Een acroniem van Foxof's Random Opstap Generator. Je had toen nog geen grote zoekmachines als Google en Bing. En hoe kwam je dan op aardige pagina's? Ik had er een paar honderd verzameld waar veel andere linkjes in stonden. En die gaf ik allemaal een nummer die je met de zes cijfers van drie dobbelstenen kan werpen. Dus van 111 tot en met 666. De bedoeling was dat je met iemand de pagina bezocht en dan om beurten met drie dobbelstenen gooide. Gooide je 254 dan klikte je op dat nummer en kwam je op een verassingspagina. Het world wide web was nog niet zo groot.

¶ En dan is er nog de wereld van Twitter waar ik aan meedoe.

¶ Lekker, een Melba-toastje met dik-belegde schelvislever uit een blikje. Een delicatesse.

¶ Achter mijn paginaatje verschijnen niet veel losse stukken meer. Ik ben ergens na al die jaren wel uitgeluld. Maar voor mijn schrijfbehoefte schrijf ik nu reactief op met name een aantal taalblogs, zoals die van Neder-L, De Taalpassie van Milfje, Ik zeg ook maar wat, de website van de Vlaamse Miet Ooms, en Het Meldpunt Taal. Best aardig allemaal, maar ook vaak schrijven om het schrijven, en ik doe mee in de marge. Precies mijn plek.

¶ Altijd gek op goochelaars geweest. Fred Kaps, Richard Ross, Hans Kazan en vele anderen. Als kind las ik bij mijn oma en opa vaak in een dik gebonden goochelboek van voor de oorlog. Stond heel veel in, van kleine trucjes, kaartentrucs, tot geldmanipulatie en het doorgezaagde weesmeisje. Het had een blauwe omslag. Later heb ik het van ze gekregen en zelf heb ik het weer achtergelaten bij mijn ouders. Ik had wel een paar trucs op mijn reptertoire.

¶ In restaurants hebben ze het tegenwoordig over een 'krokantje van kippenhuid'. Ik hou het gewoon op een 'knapperig kippenvelletje'.

¶ Ooit bij de Speakers Corner geweest in het Londense Hydepark. Dat was inspirerend. Later nog suggesties geleverd voor een 'spreeksteen' na de moord op Theo van Gogh in het Oosterpark. Werd allemaal niets.

Is nu weer te proberen op dezelfde plek, maar dan met een installatie die hufterproof is met een online 3D-camera met een microfoon. 24-uur per dag. Gesponsord door KPN.

¶ In mijn tienertijd had ik een keer een groot boekwerk gekocht bij de Slegte met allemaal revolutionaire posters. Een aantal heb ik er uitgesneden, vooral die met Che Chevara en hing ze aan de muur, naast een wand met alluminiumfolie.

¶ De liefde, verliefheden, vozen en sex, ik was een liefhebber, maar behavle in mijn tienertijd was ik niet van de porno, niet in boekjes en niet in films. Te ranzig en ik had al snel genoeg aan mijn eigen fantasie en bovenal, sex is vooral iets wat je zelf in het echt moet doen, ook al is dat behelpen met de handkar. Lang leve de solosex!

¶ Ik zal een jaar of veertien zijn geweest en vroeg ik voor mijn verjaardag een zogenaam lichtorgel. Een soort grote speakerbox met drie lampen erin, rood, blauw, geel, en die op het ritme van je muziekinstallatie konden knipperen. Vond ik te gek. Daags na mijn verjaardag met mij vader zo'n lichtorgel gaan kopen in een zaak in de Boekhorststraat. Maar het heeft nooit gewerkt.

¶ Kaarsen aan voor de sfeer. In mijn hele tienertijd maar twee keer echt geblowd. De eerste keer met Thijs en gingen we een dagje naar het Evoluon in Eindhoven. Hij had een klein bakje met hasholie voor in een jointje. Wat een effect en ik ben de dag grotendeels vergeten.

En een maal kwam John Moes bij mij thuis in Mariahoeve. Ook sterke stuff. Mijn ouders zaten beneden. Het werd me allemaal te veel en daarna jarenlang nooit meer iets aangeraakt. Blowen was toch voor sukkels. Totdat ik er veel later goed van in slaap kon komen.

De enige twee keren dat ik heb geblowd in mijn tienertijd. Ik zette er me juist tegen af.

¶ Vanavond heeft Hans Beerekamp een door mij ingestuurde opgave voor de Twitquiz gebruikt en kon dus niet meedoen. Hoe en wat kun je lezen onderaan mijn paginaatje over de Twiquiz.

¶ Er zijn al een tijd twee tegengestelde culi-trends gaande. De ene van het gezonde, biologische, verantwoorde voedsel met veel groente, en de andere van gewoon vlees buffelen in BBQ-restaurants, gastro-grills, op haute-dog-feestjes en bij kip-rotisserieën.

¶ Omdat ik een passie heb voor radio en voor archivering, maar ook gedaan voor een oude vriend uit Den Haag. Nieuw paginaatje toegevoegd.

Hoe je een radio-programma op YouTube zet: Beaumont Time!

¶ 'Van slapeloosheid moet je niet wakker liggen'. Piet Punt

¶ Publiceren op internet is net als een droom: Je bent de producent, scriptschrijver, regisseur, acteur en ook toeschouwer van je eigen werkelijkheid. Doe er wat mee.

¶ Ik zal een jaar of zestien zijn geweest. Ik zat in de klas met mijn goede vriend Thijs die een jaar ouder was en ook bij mij in de straat woonde. Hij kwam uit een sociaal gezin met een protestantse inslag, maar progressief. Zijn vader was directeur van een bejaardentehuis. Thijs zat ook op een jongerenclub onder de Grote kerk in de Parkstraat, bij de Crypte. Ben een keer mee geweest.

Thijs had een jongere zus en twee jongere broers. En er was nog een Chinees pleegkind. De oudste broer na hem was Bauke. Was wat misgegaan bij zijn geboorte en hij was daardoor enigszins geestelijk beperkt. Maar niet zo zwaar. Hij volgde de opleiding tot banketbakker op de koksschool. Sprak hem af en toe.

Maar ineens kreeg hij ook nog een ernstige nierziekte en al snel had hij niet lang meer te leven. Ik heb hem toen niet meer gezien. Hij overleed.

Ik zou met onze gemeenschappelijke vriend Joan naar zijn begrafenis gaan, maar Joan was ziek en ik moest alleen. Onder schooltijd vanuit school met de bus naar de begraafplaats gegaan. Ik stapte uit bij begraafplaats Oud Eik en Duinen, mogelijk zei de chauffeur dat ook. Ik kon het toen, en zeker nu, niet meer precies reconstrueren. In ieder geval heb ik daar lang gewacht tot de rouwstoet zou komen, maar die kwam niet. Ik was op de verkeerde begraafplaats. Ik had nog langer in de bus moeten blijven zitten voor de halte begraafplaats Ockenburg.

Het zou mijn eerste begrafenis worden en ik was er wel lichtelijk gespannen over. Dat kwam er later thuis uit toen ik in tranen uitbarstte. Ik was er voor Thijs en de familie zo graag bij geweest.

¶ Ik ben altijd gek op fietsen geweest, nooit op gemotoriseerde voertuigen. Ik zou over de fiets een kleine novelle annex spreekbeurt kunnen houden. Maar ook wel narigheid met fietsen. Breek me de bek en het slot niet open. Een oud vergeten voorbeeldje.

Fiets gestolen - De Jongenskamer

¶ Mijn zus was op de middelbare school het eerste meisje dat voorzitter werd van het leerlingenbestuur, genaamd de Jacob. Eervol en deed ze goed. In het rond het bestuur zaten allerlei mensen die ik ook wel leerder kennen: Gert Jan (met wie ik later nog bevriend werd), Harbert Schimmel, Chieltje de Wit en Laetitia Smits van Oyen. Daarnaast ook Kees(je) van Boven, de zoon van de rector, Yennie Yap, haar zus Su Fe en broer Hong Kie, Trienke Bos, Walter, Adri Zuiderwijk, Naomi Tas, Mathilde Steenmeijer, haar broer Victor, Sabine Tammes op wie ik verliefd was, Arjem Pels Rijcken die nog eens onder leerlingen geld inzamelde om zijn hoofd kaal te laten scheren, dat was toen bijzonder en werd wel een kleine rage, Frank van der Laan, Marlou Bosma, de mooie zussen Alexandra en Barbara de Groot, Robert Jan Rueb, Arthur van der Kroef, Cornelie van Helsdingen, Ralf en Bas Grevelink (gingen het cabaret in), hun oudere broer Laurens die jong overleed (door drugs). Paul Mazel die nog eens op een borrel van mijn zus bij ons thuis de boel onderkotste bij de jassen en die ik later vaak zag in 2005 waar hij altijd zat de backgammonnen, vaak om geld ... Mijn zus had weinig geluk in de liefde en was smoorverliefd op de leraar geschiedenis, Diederik Kannegieter, onmogelijk. En van het Maerlant kende ik dan later nog wel Marjolein Schimmel en haar vriend Chiel Baarslag, Annabel Slot, Rolf Hermsen (The Tapes), Laurens Spoor, Pieter van der Broeke, Paddy Dirksen dan nog en ook Alex zat in die kring. Weer even wat namen gedropt.

Op het Maerlant had je ook de leraar Nederlands Bram Diermanse, die woonde bij ons in de Roelofsstraat. Later kwam ik hem wel tegen in het uitgaansleven in de jaren tachtig en sprak ik hem wel. Rare snuiter. Vroeger gingen de geruchten dat hij zijn vrouw sloeg en dat hij daarom was gescheiden.

En ik kende veel leerlingen van het Maerlant. Ik zat ook vaak op het pleintje voor de school, vlakbij huis. Ik heb nog eens voor een filmavond van de Jacob, het leerlingenbestuur, een levensgrote poster gemaakt voor een James Bond film. Die hing een tijdje in de hal van de school.

¶ De Digitale Stad (DDS). Mijn eerste internetaccount. Inbellen, maar ook gratis internetten bij de Stopera, De Balie, De Waag, enzovoorts. En natuurlijk de telnetroom bij de UVA in de Roeterstraat. Ranja-avonden. Erik van de Muijzenberg (die heeft nog een keer bij mij boerenkool gegeten, mooie vriendschap), Michael van Eeden, Nina, Rosetta (Frank van Kollum), Joost, Dimitri Reinderman, Marian Boon, Marianne van den Boomen, Alex de Joode, nl.eeuwig.september, Bas van Reek van www.channels.nl, txtbreed (Patricia Savenije), Truus de Wit (Margit Lagendijk), Yskonijn (Johan Hoekstra), foxof.

Frank van Kollum heb ik nooit ontmoet of gesproken, kende hem alleen van zijn berichten en wat in de mail via De Digiatle Stad. Heel eigenaardige figuur. Maar hij overleed plots en ben ik uiteindelijk op een zaterdagmorgen na lang getwijfer toch afgereisd naar Driehuis Westerveld voor zijn begrafenis. Na afloop sprak ik kort zijn moeder en zijn broer en vroeg ik ze naar een foto van Frank. Die hadden ze niet en zo heb ik nooit geweten hoe hij eruitzag. Op de begrafenis sprak ik een vriendin van Frank die ik uit kunstkringen kende en was een uiterst curieuze vrouw die dikke boeken volschreef met alleen maar handgeschreven getallen erin.

¶ Nieuw werkwoord, blendelen, als je artikelen leest via Blendle waarvoor je hebt betaald. Ik doe het.

¶ Ik herinner me ze vooral van de Haagse speeltuin de Bataaf. Je stopte een dubbeltje in een kijktoestel en dan flipten er voor je ogen een honderdtal foto's uit een mechanische carrousel als een kort filmpje voor je ogen. Meestal slapstick.

Ik heb later ook van die flipboekjes gekocht. Handmatige rits-animatie. Vernuftig en vaak met humor.

¶ Ik sta nog steeds derde in de Twitquiz van Hans Beerekamp, maar lastig om mijn positie vast te houden of verder te komen. Spannend.

¶ Op NPO Radio 2 is op zondagavond tussen 22.00 en 00.00 uur een nieuw programma met Toine van Peperstraten te beluisteren. Typisch Toine heet het, maar ik kwam er snel achter dat het niet live is. En de luisteraars werden bij een prijsvraag daardoor ook nog eens ronduit misleid. Wat een afgang en armoede. De honden blaffen, maar de karavaan trekt verder.

¶ Als je klinkers laat botsen is er sprake van een autoongeluk.

[ Geretweet door Spelen met Taal van Onze Taal ]

¶ Ik heb er weinig herinnering aan, maar ik moet ergens in de jaren tachtig een keer in discotheek de Mazzo in Amsterdam zijn geweest.

¶ Een stroom oude e-mails naar een radioprogramma gearchiveerd en online gezet. Een groot aantal is ook live voorgelezen. Voor de liefhebber:

Theater van het Sentiment - 2008/2013 - KRO Radio 2 + mp3's.

¶ Tegenover mijn ex in Amsterdam woonden Monique van der Ven met haar man en Thom Hoffman. Monique van der Ven nooit gezien, maar Thom wel. En ook zijn jonge vriendin die je wel in de buurt tegenkwam. Een heel jong dingetje. Ik had geen tv en pas jaren later kwam ik erachter dat het Katja Schuurman was.

¶ ei-ij

eij

beijveren
beijzelen
geijkt
Beijing

ijei

legbatterijei
rijeigenschap
specerijeilanden

eiij

roei-ijzer
schroei-ijzer
sprei-ijzer
vloei-ijzer

¶ Het is al bij de online-editie aangepast, maar in de Van Dale 14 staat bij zwart, over Zwarte Piet, 'negerknecht van Sinterklaas'. Hoezo Zwarte Pieten-discussie?

¶ Uit nijn jeugd herinner ik me nog goed onze fijne achtertuin. En dan denk ik aan de prachtige Japanse kers die daar in het voorjaar bloeide met bloesem van de mooiste kleur lichtroze die ik ooit heb gezien.

¶ Mijn allereerste account om op internet te kunnen was via de DDS. Ik wilde een naam met mijn eigen naam, maar dat lukte maar steeds niet, wat ik ook probeerde of veranderde. Maar ik wilde snel online. En toen uit het niets bedacht ik de korte palindroom foxof. Weer geprobeerd en nu kon het wel en zo was ik in die beginjaren online met die nickname, hoewel er altijd mijn hele echte naam achter stond. Jaren later veranderd in diedjee toen ik bij een andere provider ging.

¶ Niets meer vernomen over de columnwedstijd van Holland Doc. Ik had niet echt een column geschreven, maar een reactie op de keuzefilm van Nico Dijkshoorn over Marvin Gaye: Remember Marvin Gaye

[ Op de vernieuwde site van Holland Doc is nu de prijswinnaar bekendgemaakt. ]

¶ De debuutroman Het meesterstuk van Anna Enquist is volgens haar eigen zeggen nadrukkelijk geen sleutelroman. Daar ben ik het niet mee eens en zijn de personages naar mijn idee gebaseerd op de grootouders van mijn kinderen van hun moeders kant.

¶ Erasmus schreef al over alzheimer en vond het een voorrecht en zegen om op hoge leeftijd weer een klein kind te worden.

¶ Vandaag kon je op Twitter vragen stellen aan wetenschapsjournalist Govert Schilling over buitenaards leven en exo-planeten. Ik ben sceptisch en hou het voor mogelijk dat er in het universum alleen op aarde DNA bestaat. Maar ik volg de ontwikkelingen bij de NASA met interesse. Ik heb hem één vraag gesteld:

__

@govertschilling Is het vinden van water en/of zuurstof bij een exo-planeet wel genoeg bewijs voor buitenaards leven? #buitenaards

@djwvos water zeker niet, en zuurstof op zich ook niet. bewijs leveren zal moeilijk zijn... #buitenaardsleven #vraagGovert

@govertschilling Maar wat hopen die nieuwe telescopen dan te gaan detecteren die buitenaards leven aantonen?

@djwvos hopelijk (bv) een *combi* van oa zuurstof, ozon, methaan, die op niet-biol.manier slecht te verklaren is #vraagGovert

__

Ik moet het allemaal nog zien. Dat er leven buiten de aarde bestaat sluit ik niet uit, maar of wij, de NASA, dat binnen afzienbare tijd kunnen bewijzen? Ik blijf sceptisch.

¶ Een wiki is een verzamelnaam en de Wikipedia een eigennaam, de ene met een kleine letter de andere met een kapitaal.

¶ Zogenaamd: Een ö schrijf je met een zogenaamde umlaut, maar het is ook een zogenaamde vriend. Gek tegengesteld homoniem.

¶ In twee jaar tijd zijn drie literatoren overleden: Gerrit Komrij, Gerrit Krol, Gerrit Kouwenaar. Drie maal een Gerrit K. Via @fonolog.

¶ Zelf geschreven longread over 3D met ontmaskering 3D-hologram Michael Jackson: 3D

Goede contact Marco Raaphorst pikte de hoax eruit en meldde die op zijn weblog.

Augustus 2014

¶ Ja, zeggen mensen dan, als ik met pensioen ben ... En dan doen ze nog niets. Je moet ook hier en nu leven. Henry Milller schreef al eens, Manjana never comes ...

¶ Als kleuter en de jaren tot aan de middelbare school had ik twee buurvriendjes, Wibo Vermeulen en Rudolf Vleij. Na de verhuizing uit het oog verloren.

¶ In Den Haag heb je twee maal per jaar een kermis. Een op het Voorhout en de Lange Vijverberg en een op het Malieveld, die heette vroeger de Rekreade. Ik kwam als kind wel graag op de kermis, ik mocht ook altijd mee met het verjaardagsuitje van Hon Kie Yap uit mijn klas en dat was naar de kermis, je mocht overal in, dat was nog eens een partijtje! Toen ik een jaar of dertien was nog een dag gewerkt in een tentje waar je ringen moest gooien. Mijn belangstelling voor de kermis verdween daarna volledig. Net als mijn interesse in vuurwerk ... Later nooit meer wat afgestoken.

¶ Actueel klisjee: Het komt hard binnen.

¶ Nummers die ik vroeger goed vond, maar nu de rest van mijn leven niet meer hoef te horen. Bijvoorbeeld:

- Love is all - Roger Glover
- I don't like mondays - Boomtown Rats
- Goodnight Saigon - Billy Joel

¶ Vreetzaam: verantwoord, verrukkelijk en veilig voedsel met vriendelijk vlees en vrije vis.

¶ Ineens heb ik het beeld weer voor ogen dat ik al decennia meedraag en nooit zal vergeten. Ik ben vijftien jaar en op een gegeven moment zit heel uitdagend een vriendin van mijn zus op mijn bed in mijn jongenskamer. Tanja Hueting. Half Indisch en een kittig meisje. Ze heeft grote borsten in een Normandische, blauw-wit-gestreept matrozenshirt. Die borsten prangen. Maar ik onderneem niets.

Mijn vriend Joan is later nog met haar gegaan. Zaten ook verhalen aan die minder leuk waren en die ik later van Tanja hoorde. Haar vader was pianist van de Down Town Jazzband en had in de jaren zestig de oorlogsmisdaden van Nederlandse militairen in Indië op televisie aan de kaak gesteld. Roefie Hueting. Ze woonden ook in de Roelofsstraat.

Ik ben toen ook een keer met haar en mijn zus naar de film Psycho gegaan in het Olympia Theater. Zat ze naast me en op de momenten dat het spannend werd pakte ze me vast. Opwindend, maar liet het liggen.

Tien jaar later kom ik Tanja weer tegen op het Noordeinde. Klein en de aantrekkelijkheid zoals ik haar kende was verdwenen. Oppervlakkig gesprekje en het leven gaat verder.

¶ Muziek valt zelden onder woorden te brengen. Al twee jaar luister en kijk ik af en toe naar een recent, klein live-concert (HD-fullsceen) van de rock-jazz-gitarist Jeff Beck. Kan het niet uitleggen, maar muziek en beeld vind ik fantastisch. Later komen Joss Stone en Eric Clapton ook nog langs. Encore.

Jeff Beck & Friends in Ronnie Scott's - YouTube

¶ Sta nu ongedeeld derde in de Twitquiz, op naar de tweede plaats. Zal niet makkelijk zijn.

¶ Een muzikant oefent en een musicus studeert.

¶ Lijstje met namen met uitgesproken initialen:

Annie M.G. Schmidt, J.K. Rowling, G.B.J. Hiltermann, J.C. Bloem, John F. Kennedy (JFK), W.F. Hermans, A.F.Th. van der Heijden, H.G. Wells, P.G. Woodhouse, HBC (Hugo Brandt Corstius), ABC (Aaf Brandt Corstius), W.C. Fields, T.S. Eliot, P.J. Proby, Peter R. de Vries, K. Schippers, Wim T. Schippers, Drs P, A punt Moonen ...

¶ De ontvoerde journalist werd vrij gelaten vrijgelaten.

¶ Vanavond de elfde zege geboekt in de Twitquiz en sta nu gedeeld derde.

Opgave: Toon Hermans, Gerard Joling, André van Duin, Theo Maassen, Ria Valk, Marc-Marie Huijbregts, Brigitte Kaandorp, Anneke Grönloh.

Oplossing: Wonnen een talentenjacht.

¶ Ik ben en blijf een carnivoor maar eet al lang geen ganzenlever, paling of zuiglam meer. Hier trek ik de grens. En ik ben bereid veel meer te betalen voor goed en verantwoord vlees en vis.

¶ Er was weer het zomerse vuurwerkfestival op Scheveningen. Vroeger wel geweest, ook als kind en ook herinner ik me vuurwerkspektakels op het Malieveld.

Wordt er nog opgewonden 'ah' en 'oh' uitgeroepen? Als het vuurwerk voorbij was zwaaiden de vuurwerkmakers op verre afstand met hun lantaarns dat het voorbij was.

Tegenwoordig wordt groot vuurwerk op video vastgelegd met drones. Marco Raaphorst was er vanavond bij en maakte een geluidsopname, maar zonder knalwerk.

¶ Over Scheveningen gesproken, daar at ik de lekkerste verse lekkerbekjes die ik ken. Je koos een stuk kabeljauw uit dat voor de prijs werd gewogen. Dan door het beslag, in de frituur en dan opeten: superba! Nu zijn het veelal ook stukjes kibbeling. En kibbeling is een verbastering van 'kabeljauwwang', vroeger een delicatesse en nu wordt het, net als een lekkerbekje, ook gemaakt van gewone stukjes witvis, waar verder niets mis mee is. Ik heb ze toch nog wel gegeten, echte gefrituurde kabeljauwwangetjes. Maar goede vis wordt nog steeds duur betaald.

¶ Als klein kind had ik astma, of een vorm van astmatische aanvallen, maar lang niet zo erg als mijn oudere zus. Ik herinner me als kleuter wel de zetpillen en de bezoekjes aan dokter Feenstra in de Mariastraat. En af en toe een stoomketel. Toen werden mijn amandelen geknipt in het Juliana kinderziekenhuis en was ik er rond mijn vierde jaar vanaf. Nooit meer echt last gehad, maar ben later wel gaan roken. Kuch, wat dom!

¶ Na de zomerstop is de Twitquiz weer begonnen. Al op de tweede dag kon ik weer toeslaan. Sta nu gedeeld vierde.

¶ Als kind ben ik niet vaak uit logeren geweest, gelukkig niet. Een enkele keer een nachtje bij de oma's en opa's.

Ik vond het niet prettig en unheimisch, vooral als het licht uitging en je in een onbekende kamer in een onbekend bed lag. Bij oma van het beertje in de Theresiastraat liepen de lichten van de voorbijrijdende auto's over het plafond (en het oude beertje in bed als de enige knuffel die ik heb gekend, bood ook weinig geruststelling) en bij de andere opa en oma op de Sportlaan zag je steeds de ritmische lichtbundel van de Scheveningse vuurtoren door de gordijnen.

Met de lagere school ben ik een paar maal op kamp geweest. Dat vond ik wel leuk en ook heel spannend. Even weg bij je ouders en op avontuur.

¶ Heel lekker: verse (dubbelgedopte?) tuinbonen, een lamskoteletje met oregano, knoflookjus en een kruimig aardappeltje.

¶ Lang verhaal kort. Ik heb meegedaan aan een columnwedstrijd van NPO-doc. Over documentaires die zij op internet aanbieden. Ik reageerde op de docu Remember Marvin Gaye die aangedragen werd door columnist Nico Dijkshoorn. Ken de man nauwelijks, maar hij vond het allemaal maar 'pijnlijk'. Ik was het daar niet mee eens en reageerde. Wellicht later een linkje naar mijn reactie in maximaal 400 woorden.

¶ 'Ik weet steeds meer van steeds minder en uiteindelijk weet ik alles over niets.'

¶ Ik heb niets met gokken gehad, hoewel ik ooit een leuke winst heb behaald in het casino. Maar wel fascinatie voor gokkers die kennelijk niet inzien dat ze uiteindelijk altijd verliezen.

Toen ik eind jaren tachtig voor heb blad Doen schreef, was ik een projectje gestart om een verhaal te schrijven over de toen populaire gokkast, de Random Runner. Dat was een zogenaamde piek-automaat: hij gaf niet vaak, maar als hij gaf, dan was het veel. Dat was verboden. Een grote gokkasten-exploitant in de binnenstad had te veel kasten staan. Was ook verboden. Ik sprak met gokkers, de gemeente, de Kema-keur en de Jelinek-kliniek.

Ik werd getipt door de gemeente dat ze een inval gingen doen bij de exploitant, maar ze waren wel gewaarschuwd. Dan had ik een mooi verhaal rond, want ik mocht erbij zijn. Maar al de dag voor de controle was het teveel aan gokkasten verwijderd en ging de inval niet door.

Jammer. En ik moest ook weer andere dingen doen en het verhaal is er verder nooit gekomen. Maar ik ben nog steeds een tegenstander van gokken om geld, op welke manier dan ook. Dat verlies je altijd en altijd. Dan drink ik het liever op.

¶ Er verschijnt in 2015 een nieuwe papieren editie van de Dikke Van Dale. Wie koopt die nog, behalve gedwongen (semi)overheid? Dan liever de offline-editie, maar geen online-abonnement: want krankzinnig duur als je het uitrekent over een paar jaar. Ik blijf bij mijn cd-schijfje met de huidige Van Dale 14 uit 2005.

¶ Bijna vergeten woorden: melkboerenhondenhaar. Ik heb het zelf gehad; dun, kleurloos haar zonder slag of krul.

¶ Naast het verkrijgen van geld, roem en aandacht, onderscheid ik vijf motieven waarom mensen zich uiten op internet en via sociale media.

1. Om je intellectueel en/of creatief te profileren
2. Om grappig te zijn
3. Om te laten zien dat je kan schrijven
4. Om informatie en meningen uit te wisselen
5. Om de sociale contacten

Maar vaak is het resultaat louter suggestie.

¶ Als de kapitein maar niet uitvaart en uitvaart na de uitvaart.

¶ Nutteloze kennis: Arachibutyrofobie: Angst voor het blijven plakken van pindakaas aan het gehemelte.

¶ framen: Een mening of visie verkondigen met selectieve argumenten.

¶ 'Zeg ken jij de mosselman, hij komt uit Scheveningen.'

Ik ken vooral de mosselpan, Zeelands roem. Met frietje, stokbroodje, knoflookboter en sauzen. Was weer heerlijk.

¶ Op de middelbare school was ik ergens smoorverliefd op Edith Claessen. Om hoe ze eruitzag en wie ze was. En met lekkere knoppen, het was niet anders. Een keer op haar verjaardag geweest, een borrel in Duttendel. Nooit iets durven ondernemen. Spijt.

Een aantal jaren na de middelbare school kom ik haar in de winter tegen in de Passage in Den Haag. Leuk weerzien, we kletsen wat en ik word weer instant verliefd. En weer doe ik niets. Had ik haar maar gevraagd of ik haar even op haar mond mocht kussen. Nog meer spijt. Het echte leven moest nog beginnen.

¶ Voorspelling: Het woord ziekenauto verdwijnt, het wordt alleen nog ambulance genoemd.

¶ Als kind at ik graag in de zomer wel een grote zure bom. Ik kan de smaak en beet zo terughalen. Jaren later werden ze ook wel verkocht op het Scheveningse strand door een man die met een groot blik rondsjouwde. Maar toen was mijn smaak al geëvolueerd. Ik heb ze nooit meer gegeten.

Juli 2014

¶ meeeter theeei zeeegel

¶ Zomerstop met de Twitquiz. Ik sta nu vijfde met negen zeges. Twitquiz

¶ 'Een koud glas bier' zou eigenlijk moeten zijn, 'een glas koud bier'.

¶ Eigen, beproefd recept voor authentieke Surinaamse roti: Recept roti-kip

¶ Op de dag van de geboorte van mijn zoon heb ik met twee 8-mm-filmpjes, twee maal drie minuten een filmpje opgenomen. Een in zwart-wit en een in kleur. Zonder geluid. Schitterend poëtisch. Het begint alsof het de jaren vijftig zijn en daarna gaat het over naar de jaren negentig. De filmpjes liggen helaas ergens opgeslagen in een archief van mijn ex (net als het fotoboek dat mijn moeder ooit maakte met mijn verleden) en die komen voorlopig niet boven water, laat staan online. Niet erg en wellicht voor in een verre toekomst.

¶ In de Van Dale kwam ik toevallig het woord zoelofoon tegen. Is niets op internet over te vinden. Zouden het jongens van lang geleden zijn die op straat zogenaamd met een telefoon of een nep-walkie-talkie rondliepen? Intrigerend.

zoelofoon - (volkstaal) houten kruis waarop een leeg groenteblik met metalen draden, waarmee straatjongens zichzelf vroeger begeleidden

In het krantenarchief van Delpher zijn twee artikelen te vinden met het woord erin, maar verschaffen niet meer duidelijkheid. De berichten zijn uit 1923 en 1930.

¶ Bijna vergeten woorden: hittepetit, grietje, bakvis, knaap, melkmuil.

¶ Mijn vader was grafisch vertegenwoordiger en mijn moeder werd op latere leeftijd lerares Nederlands. Ik heb één ietwat oudere zus, getrouwd, geen kinderen, en die ook in het onderwijs ging en nog steeds zit. Mijn vader is overleden.

¶ Ouwe (Haagse) humor: Waar gaan jullie met vakantie heen?
Naar Parijswijk. Ik naar Balkonia.

Tweet werd opgepikt door Spelen met Taal en met reacties: Environ-la-Maison, Bad Meingarten, Tuinesië, Rundumhausen, Zwollywood, Verweggistan, Bad Hintergarten, Tuinia, Aspiréglise (Streefkerk), Usselo (vlakbij Enschede, maar dan uitgesproken als U-cello), Pays de mon Dieu (Mijnsheerenland), Languerac (Langerak), Porte Monétas, Champ des Legumes, Beau-de-Graves (Bodegraven), Église-la-Neuve-sur-Yssel (Nieuwerkerk aan den IJssel), Sweet Lake City (Zoetermeer), Cannellonië, Balkonië ...

¶ Midden jaren zeventig stond ik op het achterbalkon van ons bovenhuis. Het was bewolkt. Ineens zie ik een vuurbol onder het wolkendek verschijnen. Misschien zo groot als een voetbal, moeilijk te schatten. Het duurde even en toen schoot de oranje bal de wolken in en verdween. Gek. Maar ik las later over bolbliksems, hoewel de geleerden het daar ook niet over eens zijn of ze wel bestaan. Verder nooit iets vreemds ervaren.

¶ Ik ben nooit een gokker geweest, daar ben ik te rationeel voor. Toch hield ik wel van geluksspelletjes en kaarten.

Eind jaren zeventig ging op Scheveningen het casino open. Een paar jaar later ben ik daar een paar keer met vrienden geweest voor een gezellig avondje uit en met een gokje wagen. Niets bijzonders en dan verloor je op een avond honderd gulden, all in the game. Maar de laatste keer had ik bijzonder veel geluk met roulette. Rond middernacht stond ik op tweeduizend gulden winst.

In plaats van te stoppen was ik zo ondergedompeld in de spanning van het balletje dat ik bleef zitten. Mijn gezelschap ging naar huis. Het was op een vrijdagavond. Ik speelde door en won en verloor wat. Na een paar uur had ik nog veertienhonderd gulden aan fiches. Het was laat ik was totaal verhit en stopte abrupt. Koortsachtig ben ik met een taxi en veertien briefjes van honderd naar huis gegaan. Maar wat nu?

Daar heb ik toen gelijk snel en goed over nagedacht. Ik zou nooit, ooit meer een stap zetten in het casino, of gokken of wat dan ook. De volgende dag, zaterdagmiddag heb ik van het geld een mooie geluidsinsallatie gekocht. Daarna nooit meer gegokt. Ik heb winst gemaakt, puur geluk.

¶ Woorden kunnen deuren openen naar het verleden.

¶ Lijstje gemaakt met meer dan vijftig favoriete broodjes. Broodje

¶ Pittige saus bij nieuwe WK-snack: sambabalsambal

¶ Zomers menuutje

Vooraf Schuingesneden toast met gezouten roomboter, Hollandse garnalen en een likje mayonaise.

Hoofdgerecht Stamppotje aardappelen rauwe andijvie. Met uitgebakken spekjes en Italiaanse gehaktballetjes met knoflook en oregano. Ook voor de jus.

Toetje Oer-Hollandse vla-flip met yoghurt, vanille-vla en een scheut vlierbloesemsiroop.

Nazit Koffie met een glas calvados, een chocolaatje, rookwaren en een goed gesprek over literatuur, muziek, vrouwen en voetbal.

¶ Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Thé Lau.

¶ Mijn dochter en zoon. Goed getroffen door hun moeder.

¶ Jr. Walker & The All Stars - Shotgun - Wat een sound en groove! Klinkt als Stax, maar was Motown. Clip YouTube

Een aantal jaren geleden maakte Ryan Shaw een rip-off cover met Do the 45. Ook goed. Clip YouTube

Juni 2014

¶ Ik hoor wel veel muziek, maar luister te weinig.

¶ Klisjees

Man man man
Oké dan
Tsjonge jonge jonge
Ahoy laat je horen
Iemand moet het doen
Maak me gek
Kom er maar in
Het moet niet gekker worden

Check

¶ Een moestuin is best profijtelijk, maar ik kweek liever een vleesboom met braadworsten op mijn balkon.

¶ Tequila Sunrise

De aanzet voor een novelle die ik al jaren in gedachten heb, maar nooit ga schrijven. Man -50- wordt wakker in een caravan in Bretagne. Zijn ex Marjolijn biedt in een groot huis aan de kust een zomerse schildervakantie voor amateurs aan. Haar nieuwe vriend Jaap is erbij. Max drinkt en rookt niet meer en verzorgt de maaltijden voor de gasten. Ook is er nog hun puberzoon Casper die mee is, die bespioneert de vrouwen met een verborgen camera. Max komt er de komende nacht achter via de laptop van zijn zoon. Het is heet, bloedheet.

De groep gaat op die dag de laatste avond naar het strand en blijft daar slapen. Max organiseert alles en brengt hun naar zee. Hij keert terug naar het huis en blaast uit, er is verder niemand.

Dan gaat de voordeurbel en staat geheel onverwacht Juliette voor de deur; de jonge dochter van Jaap. Ze heeft net haar rijbewijs gehaald en kwam op de bonnefooi. Maar wel met een fles tequila en een zak wiet. Dat loopt slecht af en Max en Juliette maken een nachtelijk feestje dat eindigt in bed. Maar Max moet de groep op het strand 's ochtends weer ophalen. Is Juliette zwanger geraakt? Hoe loopt het af ...

[ Door het verhaal heen veel gesprekken over kunst, cultuur, sex, kinderen, eten en drinken, enzovoorts ... ]

Een aangepaste versie van dit verhaal heb ik luimoedig ingezonden voor de A.L. Snijdersprijs 2014. Niet op de longlist en niet in de prijzen gevallen. En terecht.

¶ Nieuw werkwoord in opkomst: netflixen. Het kijken van tv-series via Netflix is met name populair onder jongeren.

¶ Nieuw homoniem wel: app. Applicatie voor een smartphone en voor een bericht via WhatsApp. Appjes.

¶ De mooiste toevalligheid in mijn leven was - en misschien nog steeds is - dat ik vanuit mijn huis mijn zoon heb kunnen horen studeren op zijn instrument. Kippenvel.

¶ Van een haring met ui gaat een Scheveninger huilen.

Geschilderd rond 2000 door Selma Schepel

__

Ik ben op drie video's op YouTube kort te zien en te horen.

In mijn eigen docu-drama De steen:

De Steen - Den Haag 1995 - 40 minuten - YouTube

Webpagina De Steen - Docu-drama - Johan de Witt - De Jongenskamer

En twee maal op tv:

Item over de herdenkingsavond Stones Kurhaus op 8 augustus 1994 in het Haags Filmhuis - 2 Vandaag VOO - 4 augustus 1994 - YouTube

Casablanca 50 jaar - NOS Laat - Augustus 1992 - YouTube

En nog een leuke, maar donkere videofilm die ik van een groot Filmhuisfeestje maakte met Edo Kuiper in 1993.

Let's Party! - Video Haags Filmhuis - 1993 - De grote verhuizing (20 min) - YouTube

__

Naast Hans Wiegel in de NRC 1974 - De Jongenskamer

__

Geboorteclip Aaf, met Mees - YouTube

__

Hierboven staat mijn bio-story deel twee met oude en actuele voetnoten als een afgerond en associatief vervolg op: A swinging safari, mijn Haagse jaren tussen 1984-1994. Lees dat samenhangende verhaal eerst.

DirkJan Vos - d.vos35@chello.nl

( klik op logo voor HOMEPAGE )